Onvergetelijk weekend

Het was me het weekendje wel zeg. Zaterdag eerst voor, ja wel zevende keer ! naar het grof vuil. Je zou haast denken, wat een zooi zullen ze gehad hebben daar in dat huis, maar het komt eigenlijk dat onze grijze kliko gewoon veel te klein is. Daar past gewoon twee keer niks in en bovendien komen ze die 1 keer in de twee weken legen. Tsja... die zit elke veertien dagen al propvol met ons gewone afval. Laat staan dat je gaat verhuizen of erger nog, emigreren. Dit keer is de oude computer gedoneerd aan de milieustraat. Vreemd om je eigen vertrouwde computer van 7 jaar oud achter te laten in een container met ander afgedankt goed. Tjsa, ook voor een bejaarde computer is het leven zwaar.......
Zaterdag avond hadden we een etentje met vrienden van ons. Eerst even thuis een "bakkie" bij ze gedaan. Even voor de duidelijkheid Ron en ik drinken geen koffie dus dat "bakkie" is meestal een glas colalight of zo. Maar een "bakkie" vind ik altijd zo gezellig staan. Annemarie had voor ons een boek gemaakt dat heet, "Voor jullie van ons". Hierin had ze aan de hand van foto's en alles op rijm heel veel dingen beschreven die wij met elkaar hebben meegemaakt. Ook met foto's van henzelf. Heel leuk en erg dierbaar, natuurlijk stonden Annemarie en ik allebei met waterlanders in onze ogen. Raar toch wat dat vertrek van ons allemaal te weeg brengt.
Daarna lekker en gezellig wezen eten. We hebben nog geen afscheid genomen, dat hebben we nog even uitgesteld. Annemarie en Ruud zijn wel de eerste die al hun reis naar ons geboekt hebben. Ze hebben nog meer familie in Amerika dus die gaan ze ook bezoeken en ook wij zijn ingepland. Leuk!! Dat maakt het afscheid voor ons een stuk makkelijker, want we zien elkaar in juli alweer.
Zondag zou een bewogen dagje worden. Twee afscheidsgebeurtenissen stonden gepland. We hadden de wandeling van het Beardie's and All forum in Drunen vandaag. En daarvoor nog ons bezoek aan Ron's oom en tante in Vlijmen. Dit is vlak bij Drunen, dus 's morgens zijn we eerst een "bakkie" (hahaha, we drinken wat af) bij hen wezen doen. Standaard hebben Tante Rina en Ome Jo een lekkere echte Bossche bol voor ons als we komen. Ook dit keer. Heb em deze keer wel bewust genuttigd. Zekers mijn laatste Bol voor de komende jaren. Tante Rina (in de tachtig) gaat deze altijd speciaal halen bij Bakker Boot in Den Bosch. Alleen daar hebben ze de "echte" zegt ze. En hij was inderdaad erg lekker. Het afscheid van hen was moeilijk. Vooral ome Jo vond het erg moeilijk en voelde heel erg met hem mee. Maar hebben beloofd dat we regelmatig foto's naar ze zullen sturen en dat monterde hem wat op. Ze zijn ook altijd zo lief voor onze honden. Zij hebben zelf ook altijd een hond gehad en Stace en Connor worden, net als wij overigens, ontzettend verwend bij ze. Toen we de straat uitreden bij ze hebben we wel even flink moeten slikken.......
Daarna door naar Drunen. We kwamen aanrijden en ohhh wat waren er al veel Beardiemensen. Zo leuk altijd die Beardiewandelingen. De honden (en ik evenveel) genieten altijd zo van elkaars aanwezigheid. Deze wandeling was van het Beardie's and All forum, waar ik ook vaak op het internet kom en dit keer speciaal voor ons vertrek. Ojee...... Voele ik daar een moeilijk afscheidmoment aankomen? Het was bere koud vandaag dus de wandeling was een gure, maar de honden trokken zich er niks van aan en ook de wandelaars liepen dapper over de "Druunse Duunen".





Aan het eind van de wandeling was het tijd voor een groepsfoto. Leuk! Er waren veel Beardies met hun bazen gekomen. Zo leuk. Het is voor velen best een eind rijden. Van Hengelo tot Maatricht tot Hoorn en ga zo verder. Over het gehele land waren mensen vandaag bij elkaar. Heel speciaal en dat allemaal door een internetsite en de gezamelijke interesse in Beardies. Echt super. Tijdens de wandeling mocht ik me niet bemoeien met wat gesmoes en geregel, ha haha, oei dat beloofde wat. Eenmaal in het restaurant werd verzocht, om ons even nog buiten te houden en toen we binnen kwamen was er een stoel met een Amerikaanse vlag.

Zo leuk. Daarna volgde het ene leuke, zich op met het andere lieve en mooie. Zo waren er door de Beardievriendjes allemaal A4-tjes ingestuurd en deze waren in een map gedaan. Allemaal mooie en leuke verhalen. Een heus afscheidsgedicht zat er in en dit allemaal werd aan ons gegeven door Nancy van het forum. Zo leuk. Werden er helemaal stil van en de waterlanders kwamen en waren dus ook niet meer te stoppen.....

En dit was nog niet alles. We kregen ook nog een hele mand met kadootjes. Met speeltjes voor de honden en voor beiden een handdoek met hun naam er op geborduurd! En ook nog es 2 voor ons zelf. Daarna volgde een hele mooie foto lijst met ontzettend mooie foto's van onze Beardie's and All vriendjes. Ontroerend en we zijn er oh zo blij mee!! Die krijgt een mooi plekje, op ons nieuwe stekje...... Het blijkt dat ze hier al weken over aan het brainstormen zijn geweest en dit alles voor ons verborgen hebben weten te houden. Tjee, ik heb echt niks gemerkt en was helemaal verbaasd van wat er allemal voor ons geregeld was. Helemaal toppie!

Toen van mensen afscheid nemen, alsof ik nog niet genoeg gesnotterd had..... Tjee wat vindt ik dat moeilijk. Gelukkig snotterde de andere afscheid nemende partij net zo hard met mij mee, dus dat maakt gedeelde smart, halve smart. We zullen elkaar zeker nog weer ontmoeten, zeker op het forum!
Groetjes Petra
Ps. Ron & Erna bedankt voor de leuke foto's.

http://www.beardie.nl

Huizen in Cary

Vaak vragen mensen ons, zijn jullie al aan het inpakken? Nee eigenlijk niet, zeggen we dan. En dat voelt voor ons ook vreemd want toen we van Hellevoet naar Zierikzee gingen waren we al weken van te voren van alles aan het inpakken. En zaten we nu echt al behoorlijk ingepakt tussen de dozen. Nu niet. Alles lijkt alsof we hier nog jaren blijven wonen. Vandaar ook dat het vreemd voelt. Voor het invoeren van onze spullen gaat de verhuizer alles in te pakken want hij is uiteindelijk verantwoordelijk voor de spullen die ze in de container zetten. En veel dingen mogen dus niet mee. Geen etenswaar, zaden en planten en, heel raar, wapens, ha ha ha. Dus wij pakken niks in. Echt vreemd hoor. Vandaar dat we maar aan het opruimen geslagen zijn, dan zijn we in ieder geval wat bezig zeg maar.
Verder ben ik steeds op het internet naar huizen in Cary en omgeving aan het kijken. Zo leuk en ik kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen. Een van die sites waar op ik kijk is deze.
http://www.fmrealty.com/site/property/search.asp Je kan op verschillende plaatsen in NC zoeken en bij sommige huizen zijn er heuse 360 graden tours van deze huizen op het internet te zien. Natuurlijk is het belangrijk om de omgeving in het echt goed te gaan bekijken als we daar zijn en huis en ligging zal op plaatjes vaak net iets gunstiger gefotografeerd zijn, maar ik vind het leuk om nu al wat rond te neuzelen in de te koop staande huizen. Wat me op valt is dat bij sommige huizen het behang erg nadrukkelijk aanwezig is. Dus met bonte bloemetje en van allerhande tierelantijnen. Niet helemaal meer zo als het bij ons er uit ziet. Maarja, wij Nederlanders, zijn natuurlijk gebrainwashed, door Rob en Nico van Eigen huis en(in) t(p)uin. En behoren we op zijn minst de woontrends te volgen, toch? Ook de tuinen zien er heel anders uit dan bij ons. Wat ik heel leuk vind zijn de "porches" , de veranda's, die veel huizen hebben. Lijkt me heerlijk zo'n veranda en dan natuurlijk zo'n schommelstoel er op......... We zullen wel zien wat het wordt daar.
Groetjes Petra


http://www.beardie.nl

Praatjes ochtend

Weet niet hoe het komt, maar schoot vanochtend niet op. Was om 8 uur al buiten met de honden. Bij het naar buiten gaan hadden ze hun rasgenoot Doerak voor bij zien schieten, dus die werd uitgebreid begroet. Daarna kwamen we Marjo tegen met haar boxer Toto. Ook de hartelijke begroetingen van Stace en Connor natuurlijk en even een snelle babbel. Daarna even lekker door kunnen lopen. Bij terug komst kwam ik de buurvrouw tegen van een stukje verderop. Oh, zei ze, ik hoorde dat jullie gaan verhuizen en helemaal naar Amerika? Ja, zei ik, dat klopt. Nou der zoon was ook in Amerika geweest en wilde er ook zo wonen. En, afijn 20 minuten later stapten we ons huis weer binnen. Moest allerlei boodschapjes doen dus snel mijn fiets "opgestart" (Tjee wat mis ik mijn autootje in deze kou) en reed het pad af. En zag Joep aan komen lopen. Joep is ook een rasgenoot van Stace en Connor, dus die moest ik even begroeten natuurlijk. Heerlijk die Beardies! Naderhand kwam ook het bazinnetje van Joep aangelopen, dus moesten even bijbeppen en Joep had wat aan zijn oogjes dus ook nog even over gehad en zo waren we weer een kwartier verder. Daarna op mijn fiets gesprongen (nou ja gesprongen, zo atletisch ben ik nou ook weer niet) en op naar de winkel. In die winkel werk Mariet, (heeft ook Beardies en haar broer werkt bij Ron en zit nu al 5 jaar in Cary) Dus dat was gegarandeerd een praatje. Altijd lekker gezellig even bijkletsen met Mariet. Mariet volgt ons helemaal via dit blog en weet waar we naar toe gaan, want ze is vaker bij haar broer geweest natuurlijk. Leuk om te horen hoe het met Ronald gaat en met haar honden. Dus weer een kwartier verder. Toen de winkel ernaast naar binnen, alles snel gepakt en stond al snel bij de kassa. Moet er nog steeds aan wennen dat ik alleen een fietstas heb en geen achterbak die ik vol kan stouwen. Dus dat roept altijd de nodige inpaktaktieken bij me op, maar het lukt me steeds om alles mee te krijgen in 1 keer. Stond dus bij de kassa om af te rekenen en hoorde, hoi Petra. Weer een bekende dus. Wat een praatjes ochtend. Dus we liepen samen naar buiten en hebben "even" buiten staan kletsen. Dat "even" duurde ook zeker weer een kwartier........ Daarna weer op mijn fiets terug en was nog niet net binnen of het begon te sneeuwen. Kleine vlokjes en er blijft niet veel liggen. Al is het er koud genoeg voor. Zo, nu even lekker zitten en ontdooien.
Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Internetloos weekend

Aangezien onze laptop er afgelopen maandag mee op hield en de oude computer het snelle internet van tegen woordig niet meer bolwerkte, zijn we op pad gegaan voor een nieuwe laptop. Heel gedoe. Want bij 1 gekochte laptop was het toetsenbord los en die hadden we speciaal gekocht bij een zaakje hier in de buurt die service hoog in vaandel hadden staan. Helaas werd de kapotte laptop met volle service in de doos ingepakt en wij waren de pineut. Zijn de volgende dag terug gegaan en hebben onze centjes terug gekregen. Toen weer de vraag wel of niet hier kopen, want tja, loptoppies zijn nog wel eens stuk(ook in het begin) Uiteindelijk nog een keer ons oude barrel van 1998 getest. Helaas hij kreeg het steeds zwaarder van alle cookies en flashjes. Dus gekozen voor een nieuwe, zodat alle programatuur ook nog in het Nederlands zou zijn. En zijn we naar de Media Markt in Rotterdam. Media Markt heeft een hele rits in voorraad dus dat maakte de keus niet makkelijk. Geen service daar te vinden weliswaar, maar de vorige service wilden we maar zo snel mogelijk vergeten. Dus we zijn daar geslaagd, en hij doet het prima. Heb em vanmorgen voorgesteld aan de heren van onze provider. Deze heren werken niet in het weekend, dus kon dat pas vandaag. Je moet namelijk de internet kaart kenbaar maken bij Zeelandnet en dan mag je weer internetten. Dus vanmorgen gedaan en binnen een uur kon ik weer internetten. Yeah!!
Nou zul je denken die heeft het van het weekend rustig gehad want ze kon niet internetten. Nou niet echt althans, vrijdag en zaterdag niet. Vrijdagavond, nadat we bij de Media Markt vandaan kwamen, zouden we bij een collega van Ron langs gaan. Zijn vriendin, Annemarie, had ons de vorige keer foto's gestuurd van het appartementen complex waar wij nu ook heen gaan. Zij vertelde toen ook dat de instecten die daar rondlopen net een tikkie groter en angstaanjagender zijn. Nou ben ik al geen held hier, maar dat gedeelte van beesten en andere langharige 6 of 8 poters in Cary heb ik totaal geblokkeerd. Ze vertelde dat zij een vernuftig apparaatje had gekocht waarmee je ze makkelijk kon vangen. Ik was al wezen kijken hier, maar mooi niet te krijgen in den Zierikzeeen. Jammer, want ik moet er niet aan denken om ze met een papiertje te pakken. Laten zij er nou 1 voor me gehaald hebben. En ik ben er super blij mee, die gaat mooi mee in de koffer en de ongenode gasten zijn nu alvast gewaarschuwd, want ik ben voorbereid! Nou de zaterdag waren we ook al helemaal volgeboekt. Van brillen ophalen bij opticiens en verjaardag en familiebezoek en allerhande dingen te doen, dat zaterdag voorbij was voordat we er erg in hadden.
Zondag daarentegen hebben we lekker met de honden gewandeld bij de Schelphoek. We waren er al om een uur of tien. Lekker vroeg. Heerlijk vind ik het daar en de honden ook. Ze weten dat als we bij het eind zijn en weer naar de auto gaan, dat ze altijd bij de "boten-te-water-laat-plaats" even mogen zwemmen. Ze zijn dan weer lekker alle modder kwijt en kunnen dan schoon de auto in. Dus ook dit keer. Maar terwijl we aankomen lopen komen er ook twee auto's aan, dus roep de honden terug maar niet luisteren natuurlijk. Het waren twee auto's uit ons buurland Belgie. Zondag 's morgens komen er veel Belgen naar de vogels kijken in het Schelphoek gebied. Connor zo vrolijk als hij kan zijn, dacht ik ga ze verwelkomen..... Ik roepen en roepen, want ik zag wat hij van plan was, de draak...... En ja hoor. De belgische mevrouw stapte uit en Connor stapte in (oops) Achhhhhh zegt die mevrouw wat lief hondeke. Ja, zei ik, maar dacht oh mijn god de bekleding, want ze hadden nog niet gezwommen en de baggerpoten waren nog in tact.
Ron begon te roepen naar Stace en die ging al snel de boten helling af naar het water. Toen Connor dat zag, sprong hij uit de auto en rende het water in. Hij was er uit, gelukkig.......
En toen dacht ik nog wat zijn Belgische mensen toch veel liever dan Nederlandse. Vooral vogel liefhebbende Belgen. En wij hadden getroffen, want ze was ook nog een honden liefhebbende Belg. Ze glimlachte lief naar de plonzende honden en geen woord over de bagger pootafdrukken in haar auto. Gelukkig. De zondag middag was lekker relaxed. Ben begonnen te lezen in een boek van Inez Hollander. Over een Nederlandse vrouw die met haar Amerikaanse man in Californie woont. En dit alles bekeken met een Hollandse nuchtere achtergrond. Had er over gelezen in het Alles amerika forum en vind het een leuk boek! Kan me er helemaal in inleven en de bepaalde kijk op Amerikaanse dingen van uit een Nederlands oog doet me vaak tot lachen overgaan. Dus bij een weekendje geen internet, besluit je zomaar om weer es gewoon een boek te gaan lezen. Heel gewoon.....

Groetjes Petra

htt://www.beardie.nl

tandarts bezoek

Vandaag had ik een afspraak bij de tandarts. Laatste keer. Nou vindt ik vaak het afscheid nemen niet zo leuk, maar nu had ik er geen enkel probleem mee. Gek he?
Voordat ik in de stoel ging zitten, vertelde ik dat we naar Amerika gingen. Expres omdat mijn tandarts altijd de neiging heeft om als ik in de stoel zit, me vragen over van alles en nog wat gaat stellen. Het enige wat ik dan kan doen is wat mompelen want hij zit dan tegelijk in mijn mond te wroeten. Dus dat wilde ik voorkomen. Hij was heel enthousiast. Ik heb een Chinese tandarts. Dus moet soms wel lachen om zijn woord spelingen. Zo vroeg hij of er "halliekeens" waren in het gebied? Wat vroeg ik? Is dat een nieuw soort spelletje of zo. Nee, Petla, Halliekeenes. Ik snapte hem nog niet, dus toen zei hij. Van die halde winden, tolnado's. Ha haha, hij bedoelde dus Hurricanes. Nee, dat hoop ik niet zei ik. Toen mocht ik plaats nemen in de stoel. Hopende dat hij uitgevraagd was. Maar nee hoor. Hij begon net. Dus moest met mijn mond open vertellen waar wij gingen wonen en of ik kinderen had. Ondertussen was hij al aan het tandsteen begonnen. Gelukkig geen gaatjes. Aangezien onze gehele familie bij deze tandarts is vroeg hij wat zij er van vonden. Mompelend en proestend gaf ik antwoord, maar geloof dat hij er niks van verstond. Na het tandsteen was hij klaar. Hij vond het verstandig als we even foto's zouden maken. Dus kreeg ik zo'n kaartje in mijn mond en gelijk begon hij weer met zijn vragen en ik zat weer met een mond vol. Dit keer over hoe lang we daar zouden blijven. En terwijl ik antwoord wilde geven dook hij achter het muurtje en moest ik even stil zitten. Wat een raar bezoek dit keer. Onze tandarts is altijd vrolijk en straalt dat op een bepaalde manier uit. Ik weet niet, moet altijd een beetje om hem lachen. Ook dit keer met zijn "Halliekeen". Nou het moment van afscheid nemen. Deze hou ik er in hoor. Heerlijk. Dag tandarts.... Tot waarschijnlijk nooit meer!!!! (mmmm, misschien verlang ik over een tijdje als ik in Amerika een tandarts heb gevonden wel naar hem terug, maar het voelde vandaag zo lekker)
Groetjes Petra
Even nog over het laptop leed, daar wordt aan gewerkt om dat te gaan verzachten en hopelijk kunnen we vanavond ons nieuwe toppie ophalen!!! Yeah!!)


http://www.beardie.nl

Laptopleed

Sinds maandagavond is onze lieve vertrouwde laptop niet meer. Zo in ene over verhit geraakt en doet niks meer. Waarschijnlijk iets doorgebrand, maar wat? Heel vervelend. Natuurlijk zijn we niet geheel computerloos nu. Het gemiddelde gezin in Nederland heeft toch zeker wel 2 computers in huis. Wij ook dus, maar..... dat is bij ons wel een hele oude versie. Met windows 98 er op en bij elke pagina die ik oproep vraagt hij "weet je zeker dat je door wilt gaan?". En soms schrikt de ouwe ratel zo van wat er op zijn beeldscherm moet gaan komen dat hij er abrupt mee stopt en verder denkt dit is voor zo'n ouwe compeuter veel te veel van het goede. Dus slaat vast en moet het rateltje op nieuw opgestart worden. Bijvoorbeeld van Smilies en het Euro teken slaat hij op hol. Je kan het hem niet kwalijk nemen, hij is er namelijk niet mee groot gebracht, maar wij zijn daar inmiddels zo aan gewend, dat wij (lees ik) er een beetje moe van worden. Sommige sites daar wil die helemaal niet aan, ik hoor em zuchten,.... weer zo'n flash site, doei te veel voor mijn korte termijn geheugen ik stop weer. Zucht. Geduld dus.
Het viel me mee dat ik nog wel hier kon schrijven. Al ziet de pagina er nu heel anders uit dan op de laptop, maar het werkt, dus mag niet klagen. Vraag is nu gaan we hier voor een nieuwe of kopen we die in de US? We hadden inmiddels voor ons vertrek allemaal leuke programma's en sites gevonden die het verblijf allemaal veel leuker zouden maken. Zo hadden we "Skype" geinstalleerd. Een programma voor gratis bellen via de computer. Ideaal en mijn moeder en ik maakten er hier al veel gebruik van. Zo werd onze wereld een stukje kleinen en kon ik goed contact houden met de mensen uit Nederland. Maar durf het de oude computer niet voor te stellen om te gaan "Skypen" Die schrikt daar vast enorm van en voor je het weet brand ook hij door. Nee, daar moeten we maar niet aan beginnen. Ook geen fotootjes plaatsen nu. Want het programma van onze camera kan niet op de oude computer. Tsja.... wordt er allemaal niet gezelliger op zo.

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Valentijntje is jarig

Vandaag Valentijnsdag. Sindsdat Connor is geboren Valentijnsdag heel speciaal. Want dat is de dag waarop hij is geboren. Een mooier valentijnskado kan je je niet wensen. En laat het nou ook nog es een super grote knuffel hond zijn die Connor. Echt ons Valentijntje. Om hem een leuke dag te bezorgen ben ik vanmorgen vroeg met de honden aan de wandel gegaan. Het weer was nog steeds niet geweldig, maar daarentegen Connor geniet van het door de plassen heen baggeren, dus een beter verjaardags kado kon ik hem niet geven. Ook kwamen we weer langs de weilanden met de vele ganzen. Sinds dat hij vorige week zo'n weiland is op gerend en achter de ganzen is aan gaan rennen, hou ik mijn hart vast. Ook nu had hij ze gespot. Alleen zat er dit keer een grote sloot tussen. Gelukkig durfde Valentijn dat toch niet. Maar denk dat de ganzen nog wisten wie hij was, want na twee keer langs rennen, kozen zij mooi een ander weiland om te gaan zitten. Het is echt een natuurbarbaartje die Connor.....





Al denk ik dat de boeren hem dankbaar zijn want het schijnt dat de wilde ganzen in zulke grote getalen op de weilanden in Zeeland zitten dat zij er echt niet blij mee zijn. Misschien moeten zij ook maar van die Valentijntjes gaan nemen. Dat helpt zeker.
Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Weekend volgepropt

Poeh hey, dit was een druk weekend. Veel dingen gedaan, beleefd en weer afscheid genomen. Zo hebben we de auto over laten schrijven. Ron's zus heeft onze auto gekocht. We mogen er gelukkig tot dat we weggaan in blijven rijden. Maar verzekerings technisch was het plan om hem al wat eerder over te schrijven.

Vind het nog steeds een hele leuke auto en hij rijdt super. Sindsdat we mijn Lancia Y-tje hadden gekocht is Ron helemaal Lancia gek. Je ziet ze hier niet zo vaak en ze hebben een apart design. Dus toen kwam de Lancia Delta van Ron. En uiteindelijk dus deze Lancia Lybra. In alle drie zaten leuke Lancia snufjes. We weten zeker dat het in Amerika geen Lancia zal worden voor ons. Ron kijkt er al naar uit om een mooie Amerikaan te gaan kopen. Dus het Lancia tijdperk is voor ons nu dus even voorbij. Maar we kijken er met veel plezier op terug en we hebben natuurlijk de foto's nog om na te genieten.

Vandaag was ook de laatste door ons georganiseerde Beardie wandeling hier in de buurt. Gisteravond hadden Ron en ik nog even naar Piet's Paulusma's weerbericht gekeken en we hebben zo moeten lachen. Hij voorspelde dus: Veel regenbuien, hagel, sneeuw en onweer en dit alles met de heerlijk temperatuur van 4 graden......"Oat Morn": zei hij nog. Ja daar ben ik lekker mee zeg! Jeetje dat dat allemaal tegelijk op 1 dag mogelijk is en dat ik nou net op die dag mijn wandeling gepland heb. Moet wel zeggen het is oerhollands weer, maar net een tikkie te veel van alles. Vanmorgen bij het opstaan natuurlijk gelijk naar buiten gekeken. En wat, de zon scheen zowaar. Met de nadruk op scheen want het was niet voor lang helaas. Sneeuw, hagel en onweer passeerde langs Zierikzee..... Dat zou wat beloven. In de ochtend zouden Anja en Theo en de kids en de Beardies eerst even een "bakkie" bij ons doen. Sam hun zoontje had op de vorige wandeling gevraagd of we er nou nog waren als hij jarig was. Daar maakte hij zich een beetje zorgen om. Vertelde hem toen dat we inderdaad dan al in Amerika zitten, want hij is in April jarig. Helemaal sip was ie...... Dus, hebben we daarom zijn verjaardag vervroegd en vanochtend alvast een beetje bij ons gevierd, met taart en kadootjes natuurlijk.

Ook kregen wij kadootjes. Van Anja en Theo. Wij kregen twee mooie baseballpetten, met Stacey en Connor erop en met de tekst: Baasjes vergeten jullie niet de geweldige tijd in Holland. (Maar dan in het Engels!) Leuk he. Dat wordt een verzamelaarsstuk, dat weet ik zeker ;-) En vergeten zullen we het zeker niet.

Nou dus toen op naar de wandeling. Onderweg in de auto nog een flinke bui en bij de parkeerplaats ook. Even na vertrek ook nog een klein hagelbuitje, maar toen..... Alsof ze boven hadden gehoord, dit kunnen we niet maken, het is haar laatste wandeling hier aan onze stranden. Dus laten we nu maar even de zon laten schijnen.
En ja hoor het werd droog. En het zonnetje kwam er ook nog bij. De wind ging liggen. En we hebben heerlijk kunnen wandelen. En zijn droog over gekomen.

Nog niet koud in de strandtent en het begon weer te hagelen. Maar dat kon ons niets meer uitmaken, wij zaten nu binnen en de warme chocomelk kwam er aan. Geweldig. Met zijn allen wat gegeten in de strandtent en daarna ook weer droog overgekomen naar de auto. Wat lief he van boven? Ze waren vast echt in een goede bui en hadden de plaatselijk opklaring precies op de juiste plaats geplaatst ;-) Bij de parkeerplaats heb ik een mooie bos bloemen gehad en een speeltje voor de honden van het bestuur van de Nederlandse Bearded Collie Club. Vond het een lief idee dat ze aan ons gedacht hadden en heb ze dan ook hartstikke bedankt. Heb de wandelingen altijd met plezier gelopen en genoot er zelf enorm van om de Beardies zo te zien rennen en dollen met elkaar. Heerlijk. Maar vandaag was het voor ons echt de laatste keer in Zeeland (alhoewel Ouddorp is Zuid-Holland) Stacey en Connor zullen het ook vast gaan missen. Dus het afscheid van de wandelingen zal zwaar zijn. Maar hoop dat iemand anders de wandelingen in Zeeland gaat doen, zodat ik vanuit Cary de foto's op mijn laptopje kan gaan bekijken. En dan stiekumpjes weer weg kan dromen van de mooie stranden van Zeeland.

Met zijn USA sjaal om denkt Connor nog even aan deze gezellige wandeling.

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Puppenduppen snuiven

Vandaag was het weer zover ons wekelijkse ritje naar het grof vuil. Rit nummer zes dit keer. Het is erg maar de mannen van de milieustraat beginnen ons al te kennen. Van de week was Ron thuis met de griep en heb ik me uitgeleefd op de keuken. Alle kastjes hebben een grondige inspectie gehad en lijken nu een stuk groter dan dat ze waren. Denk dat dat het meeste komt doordat ik het keukengerei wat achterin de kastjes stond, en dus nooit gebruikte, gedoneerd heb aan de milieustraat. Tjsa ... rit nummer zes dus.......

Ook zijn we wezen puppen snuffen. De moeder van Connor, Annabelle, is bevallen van 7 pracht van pupjes. Zoooo lief weer. Het bracht zeker mooie tijden terug van toen dat we steeds naar Stace en Connor gingen kijken, toen ze zo klein waren.




Die kleine roze buikjes.... Daar smelt mijn hart van.





De pupjes hebben allemaal een baasje gevonden en sommige er van gaan bij broertjes of zusjes van Stace en Connor wonen. Het is zo leuk, want sinds dat Stace bij ons woont, hebben we er een hele "Beardiefamilie"
bij gekregen. Zo hebben we alle broers en zusjes op de SmoothTalking reunie gezien en veel van hen zien we ook op de Beardiewandelingen. We zijn ook met een stel wezen kamperen. Heerlijk. Dat gaan we zeker missen. Maar Ada en Henny willen ons en the boys ook komen opzoeken in Amerika. En ze zijn van harte welkom, zo ook de andere Smooth Talking familieleden!!!


Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Heintje

Jullie kennen vast het verhaal van Heintje? Je weet wel die Heintje die stopte maar steeds weer terug kwam. Nou ik voelde me vanmiddag ook een soort van Heintje. We kopen namelijk het hondenvoer hier bij de plaatselijke dierenwinkel. En sinds dat we de Skykennels daar gekocht hebben en dat ons honden voer niet meer speciaal besteld hoefde te worden, weten zij (en het voltallige personeel) dus dat we gaan verhuizen. Ze zijn echt heel meelevend. Maar ik kom daar dus nog wel regelmatig. Zo ook vanmiddag even. Moest er een kadootje halen en natuurlijk kwam het weer ter sprake. Elke keer als ik dan de winkel verlaat is het nou tot ziens dan he? En heel veel geluk. Nu hebben we maar afgesproken dat we geen afscheid meer nemen hoor. Voel me net inderdaad een "Heintje".........

Even nog dit, Anneke (nicht uit Maastricht) heeft ook een blog aangemaakt. Neem er es even een kijkje ;-). Wie weet kan ik daar andere keer de verhalen uit Nederlands lezen.

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Afscheid op grote hoogte

Gisteren waren we uitgenodigd door Ron's zus voor een etentje. 's middags zouden we ervoor nog even een bakkie bij hen thuis doen. Het was heel leuk, want Ron's zus had voor ons een overlevings pakketje gemaakt. Met natuurlijk hagelslag,een mooi boekje, een tulp, Sinterklaas inpak papier voor volgend jaar alvast, peper muntjes die ons doen denken aan mooie tijden en een heel lief verhaal erbij. Heel leuk!! Dus Ingrid hartstikke bedankt.
Daarna dus naar het etentje. Wij wisten niet waar we naar toe zouden gaan. Jesse en Romy (ons neefje en nichtje), zaten bij ons in de auto. Maar wisten het geheim goed te bewaren. Toen we langs de Mac Donald kwamen vroeg ik nog aan Jesse, gaan we hier eten? Nee, zei hij hier gaan we niet eten en moest erg lachen maar hield verder zijn mond. Toen we uit de Maastunnel kwamen dacht Ron dat we misschien naar de Euromast zouden gaan. Jesse keek snel de andere kant op. Maar toen we dus echt stopten voor de Euromast, zei hij: Ja hier gaan we eten!!!
Leuk!!!!! Het was tegen zessen dus in Rotterdam gingen de lichtjes aan. We hadden een tafel bij het raam met echt schitterend uitzicht. Prachtig, dat was genieten van het uitzicht en lekker eten te gelijk.





Een etentje op een locatie met familie die we in onze herinneringen zeker zullen meenemen, waar we ook ooit zullen gaan wonen!!!



Denkend aan Rotterdam..............



En toen was het alweer maandag. Vandaag had ik afgesproken met Ton en Yvonne en de Beardies Ayla en Romee. In de middag zouden we lekker gaan wandelen in Ouddorp. Het was heerlijk weer. Zonnetje erbij en vier vrolijke Beardies!!! Het blijft me telkens verbazen hoe leuk die het altijd met elkaar hebben. Helemaal met Ayla en Romee erbij. Die vinden elkaar altijd wel lief ;-) Dus door de duinen naar het strand. Heerlijk.



Lekker rennen !!!! en daarna natuurlijk collectief plonsen......



Kortom ook dit was weer een daagje waar wij en de Beardies volop van genoten hebben!!
Groetjes Petra


http://www.beardie.nl

Nicht uit Maastricht

Vandaag zouden Anneke en Ronald komen. Mijn "nicht uit Maastricht". Eigenlijk komt ze niet uit Maastricht, maar uit Almere. Ze heeft zelfs nooit in Maastricht gewoond. Maar Anneke en haar zus Carin zijn mijn nichten uit Maastricht(en). Waarom dan Maastricht ? Gewoon.... Dat is zo gegroeid en het klinkt wel lekker ;-)
Afijn. Ze zouden dus in de middag komen dus eerst hadden we andere taken in de planning in de ochtend.
Wederom een ritje naar het grof vuil. Rit nummer 5 inmiddels. Poehee wat kan een mens toch veel rotzooi bewaren. Gisteravond toch nog even op de zolder de dozen bekeken die nog steeds dicht waren gebleven na onze verhuizing van Hellevoet naar Zierikzee. En ja toch weer behoorlijk opgeruimd. Op een gegeven moment kwamen we zelfs mijn vroegere Barbies tegen....... Ik ben nu 34 en ik denk dat ik er, echt en ik lieg niet, 26 jaar niet meer mee gespeeld heb ;-) Dus Ron had zoiets weg met die zooi. Maar voor de zoveelste keer had ik, zal ik nou wel of niet....... Eigenlijk dacht ik van niet, maar nu moest ik Ron nog zover zien te krijgen dat hij dat ook vond. Dus had ik de "Barb" koffer link ergens een beetje naar achteren geschoven. Uiteindelijk met het naar beneden brengen van de spullen had hij ze toch gezien en vroeg wat doe je daar nou mee? Nou, zei ik laat nog maar even staan. En hoorde geen direct commentaar, dus die waren gered.

Vanochtend naar het grof vuil en daarna alle bloempotten die we mee wilden nemen schoon gemaakt met de tuinslang en een sopje. De verhuizer had gezegd dat we ze wel mee konden nemen , maar dat er geen resten van aarde of iets dergelijks meer aan mocht zitten. Ivm de douane e.d. Dus vandaar. Die zijn nu dus schoon en "Ready to go".
In de middag dus Nicht uit Maastricht & Ronald & Jordi op bezoek. Was gezellig. Lekker even ouderwets kunnen beppen over van alles en nog wat. Lekker soepie op en een bakkie en daarna een happie. Gewoon gezellie. Op een geven moment zit ik te vertellen dat we al vijf keer naar het grof vuil zijn geweest, en dat dat wel flink op ruimt. Ja zegt Anneke, maar je moet niet te veel gaan ruimen hoor. Ze vertelde dat haar moeder ook zo opruimerig was en ze wist nog zo goed dat haar moeder destijds haar Barbies aan ons (mijn zus en ik) heeft gegeven en dat ze dat nu zo jammer vond. Huhhhhh???? Barbies???? Nouwwww vroeg ik aan Anneke, wil je ze dan misschien terug? Want ik heb ze gisteren nog in mijn handen gehad en bewaard........ Is dat wat? Anneke blij, ik blij. Mijn barbies wordengewoon geadopteerd en gaan in Almere wonen bij mijn nicht uit Maastricht. Da's wel heel erg toeval zeg en een prima plan.

En ja uiteindelijk was het weer zover. Het afscheid nemen. Het zal een terugkerend iets zijn de komende tijd, maar blijft moeilijk. Ik weet wel zeker dat Anneke langs komt en dat vind ik heel leuk en dat maakt het afscheid een iets minder erg afscheid. En Anneke was gewaarschuwd, hi hi hi, want zij bezoekt deze site. He Anneke?????? Dus zij en Ronald waren geheel voorbereid en stonden klaar voor een stevige knuffel, die ik dankbaar in ontvangst heb genomen. Het was goed en we zouden elkaar weer zien, in Amerika!!!
groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Nog meer foto's appartement

Vanmorgen werd ik wakker van Tommy. Nou niet echt van Tommy, maar indirect wel van Tommy. Ron ging naar zijn werk en tijdens het aankleden liep Connor als een schaduw achter hem aan. Bang om het moment te missen dat baasje naar beneden gaat. Want naar beneden gaan, betekent naar buiten voor Connor. Maar nu was hij ook achter hem aan gelopen toen Ron zijn after shave op deed. Het luchtje dus van Tommy Hilfiger. En daar had hij accuut de nies van gekregen. Endus het eerste kwartier na het Tommy incident nieste hij er flink op los. Moest er zo om lachen, het is ook een eerste klas sukkeltje. Maar ooooo zo lief.
In de loop van de ochtend kreeg ik een telefoontje van Ron. Hij vertelde dat Annemarie nog wat foto's had gestuurd van het meer bij het appartement. Leuk!!! Snel kijken dus. En het ziet er leuk uit. Daar kunnen we fijn met de hondjes wandelen, dacht ik zo.



Wandelpad rondom het meer.






De huizen rondom het meer





Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

"Amerikaanse" Buurvrouw

Vanmorgen een rondje met de hondjes geweest en tijdens onze wandeling kwamen we Yvonne tegen. Yvonne woont een straat achter ons. We zijn es samen met nog een stel buurvrouwen aan het bloemschikken geweest en ik wist dus dat zij en haar gezin vier jaar in Amerika hebben gewoond. Alleen nu kwamen we elkaar op straat tegen en hadden we het natuurlijk over onze aanstaande verhuizing. Vond het leuk om met haar te praten en haar ervaringen te horen. Zo vertelde ze het gevoel dat ze had toen de container met haar spullen opgehaald werd en dat ze naar Schiphol gingen en dus daadwerkelijk weg gingen. Ze vertelde dat ze er nog foto's van had en als ze die foto's ziet ze dan steeds weer een speciaal gevoel krijgt. Een moeilijk te omschrijven gevoel. Een beetje een sprong in het diepe gevoel. Nog niet wetende wat je daar te wachten staat. Kan me dat levendig voorstellen. Het lijkt ons ook vreemd om op Schiphol te staan met nog geen eens autosleutels op zak te hebben. Zij vertelde dat het gevoel heel onwerkelijk en moeilijk te omschrijven was. We gaan het allemaal meemaken!!
Ook vertelde ze dat ze in het derde jaar een dipje had gehad en toen heel erg weer naar Nederland verlangde. Toch vertelde ze, want zij zijn na vier jaar weer terug naar Nederland gegaan, dat ze Nederland een beetje verromantiseerd had maar dat ze nu zo weer terug zou gaan naar Kansas. Vond het lief dat ze dit met me wilde delen. Haar man was nu voor een paar weken in Amerika en eigenlijk had ze graag met hem mee gewild. Samen hebben we het ook nog gehad over hoe lekker het parkeren is in Amerika. En hoe fijn breed de wegen zijn. Ze vertelde dat ze hier in Zierikzee heel erg moest wennen aan de smalle straten. Hoe konden daar nou twee auto's te gelijk op rijden. Tsja, dat is inderdaad "other cook" dan de wegen in Amerika.
Ze vertelde dat als de jongens ouder zijn en de situatie zich voordoet, dat ze graag weer in Kansas zou willen wonen. Ook haar twee zoontjes die toen nog een stuk jonger waren, wilden graag terug naar Amerika in de toekomst. Stiekumpjes zei ze dat ze ons benijdde en dat we het er zeker heel leuk zouden gaan vinden daar.

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Berichtjes van de Beardies uit Noord Carolina

Vandaag even twee berichtjes. Want gisteren had ik een oproepje geplaatst op de Amerikaanse Beardie list om te vragen of Beardie eigenaren in de provincie Noord Carolina wilde reageren. Had dit al es eerder gedaan en kreeg toen ook best veel mailtjes.
Ook dit keer waren er veel reacties. Vanmorgen zat mijn mailbox vol met Amerikaanse mailtjes. Zo leuk dat internet. Kan nu al kennis maken met de Beardie eigenaren in NC. Er was een mevrouw uit Raleigh die een Beardie genaamd Scout had. Dus vlak bij Cary!! Zo leuk. Ze had de site van ons al bekeken en wilde ons graag een keer ontmoeten. Heel leuk. Ook stuurde ze ons foto's van haar Beardie. Heerlijk!!!
Ook had de voorzitser van de Carolina Beardies gemaild en als ik vragen had kon ik haar altijd mailen. Fijn om te weten. Ben van plan om me bij deze Beardie club aan te melden. Zo dat ik toch net als hier weer Beardie uitjes heb ;-) Ik geniet enorm van deze bijeenkomsten en Stace en Connor ook.
Ook kreeg ik een mailtje van een meneer die in Memphis woont. Hij vertelde dat hij bij de douane werkte op het vliegveld van Memphis. Heb hem vanmorgen terug gemaild met allemaal vragen hoe het met de honden gaat als we landen. En eindelijk......... ik had nu iemand die kon vertellen hoe het allemaal gaat en nog een Beardie liefhebber ook. Hoe kan het mooier. De honden zullen dus bij de bagage claim gebracht worden en vanaf daar kunnen we ze ophalen. Ze mogen dan nog wel niet hun kennel uit, maar ze zijn dan al bij ons. Na douane kunnen we met ze naar buiten en hij wist ons precies te vertellen wij we na het ophalen van de huurauto, de honden konden uitlaten op een fijn stukje gras. Het is dus duidelijk. De Beardie eigenaar in Amerika, weet precies hoe een Beardie eigenaar uit Nederland zich voelt en wat ze allemaal voor hun honden over hebben.

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl

Eikieja en appartement deel 2

In navolging op zaterdag zijn we op herhaling geweest bij Ikea Breda. Dit omdat Ron bij Ikea Barendrecht een bureau setje had gekocht en wij op het internet zagen dat er ook een muismatje bij hoorde. Dus om het geheel te completeren vertrokken wij dus naar Breda. Gelukkig lijken alle Ikea's op elkaar dus we zaten zo op de afdeling waar we het muismatje hadden moeten vinden. Helaas, geen muismatje te bekennen. Maar wij laten ons niet zo maar wat wijs maken, want op het internet werd verteld dat hij voorradig was. Dus wij aan een in het geel met blauw gehulde meneer gevraagd waar wij het muismatje konden vinden. (Even terzijde, nu kwam ook ineens bij mij boven drijven dat Ikea uit Zweden kwam en niet uit Noorwegen.... Tjsa Eurootjes vallen soms een tikkie laat bij mij) Maar de Ikea meneer vertelde ons dat ze er niet meer waren volgens zijn computer. Wij helemaal triest natuurlijk. Heel dat eind voor niks gereden. Gelukkig ben ik een vrouw en weet heus wel een ander doel te vinden in de Eikieja dus nam ik de badkamer afdeling es eventjes goed onder de loep. Die had ik zaterdag geheel voorbij gelopen, dus dit was mijn kans. Aangezien ik ook altijd in ben voor de koopjes, dook ik dus met mijn neus in de mand met opberg dozen en andere snuisterijen. En je raad nooit wat ik vind!!! Ja hoor Ron's muismatje!!!! Bij de badkamerafdeling. Is dat wat. Alsof ik er heen getrokken werd door bovennatuurlijke krachten. Ron blij, ik blij, iedereen blij. Eind goed al goed zul je denken. Nou nee..... omdat mijn koopjes drang nu eenmaal lekker op gang gekomen was, ben ik ook de krasjes en deukjes hal in gedoken. Tjsaaaa ik ben nu nou eenmaal een Zeeuwse dus ons bin zuunig hey? Dus onder het mom van geen cent te veel, zag ik daar toch zo'n leuk kastje staan. Zelfs Ron vond hem al gelijk leuk. Zou die in de auto passen vroeg ik nog. Ja denk het wel zei Ron. En ik zelf zag ook geen probleem. Dus een kar gehaald, kastje er op en naar de kassa met onze muismat erbij.
Met de lift naar beneden en naar de parkeergarage. Nou ik weet niet wat er gebeurt was, maar het leek wel of het kastje in de lift gegroeid was. Maar allebei hielden we onze mond, heel verstandig. Eenmaal bij de auto leek het kastje ineens een kast geworden. Denk dat alle Ikea bezoekers wel eens in zo'n sitatie gestaan hebben. Grote vraagtekengezichten, met de brandende vraag in gedachte: "Hoe krijg ik het in godsnaam allemaal in de auto???? ". Maar we hielden allebei onze mond en Ron ging aan de slag, bank werd omgeklapt, tja misschien moet ook de stoel nog wat naar voren en misschien verstandig als we de pootjes van de kast er onderuit halen... Afijn, het kostte een paar pittige denkmomenten, maar het is hem gelukt. Het was toch een kastje, en het kastje stond in de auto. God zij dank. Beiden haalde we opgelucht adem..........

Nu dus nog appartement deel 2. Via een collega van Ron hebben we wat meer foto's van het appartement waar we de eerste drie maanden zullen verblijven gekregen. Hartstikke leuk!! Enne.. Bedankt Annemarie voor het versturen ervan! Vind het heel leuk om er al wat plaatjes van te zien waar we terecht gaan komen. En ik moet eerlijk zeggen, het ziet er super uit. Krijg steeds meer zin om er naar toe te gaan.
Hier dus de foto van de ingang van het appartementencomplex.

De keuken van het appartement, met kooktoestel met dashboard. Moet er altijd aan denken als ik de Amerikaanse gasfornuizen zie. Die grote knoppen er achter. Net als in mijn poppenhuis vroeger ;-)



De slaapkamer



En niet geheel onbelangrijk "The swimming pool"



Groetjes Petra


http://www.beardie.nl