Weekend

Vrijdag na het werk zou er een collega van Ron uit Nederland met hem mee naar huis komen. Even hier wat gedronken en daarna zijn we met zijn drietjes uit eten gegaan bij Carrabbas. Eenmaal bij het restaurant zagen we al dat het weer flink druk was. Ik was even naar binnen gegaan om een tafeltje te vragen en kreeg weer de beeper mee. We zouden "opgepiept" worden als het tafeltje beschikbaar zijn. Vlak bij de Carrabbas zit de Target dus hebben we die even aan Johan laten zien. Eenmaal voor de deur van de Target begon de Beeper ineens te praten. "You are out of range, piep piep". En dat herhaalde ze om de twee minuten volgens mij. Geen gehoor iedere keer, alsof ik met een pratende bom in mijn zak liep zeg. Had ik hem nou maar in de auto laten liggen. Eenmaal binnen ging ze ook nog een poosje vasthoudend door. Alsof ik de boodschap nog steeds niet gehoord had. Bij de Carrabas hadden ze gezegd dat het zeker nog een half uur zou gaan duren, dus we hadden nog wel even tijd. Na wat rond gestruind te hebben zijn we naar het restaurant terug gegaan en we parkeerden net de auto, toen de Beeper nu wel afging. Gelukkig deed hij het dus nog wel. En wat een timing zeg. We kwamen binnen lopen en konden gelijk aan tafel. Het is er toch altijd weer heerlijk eten! Na het eten hebben we Johan weer bij het hotel terug gebracht en zijn we weer op huis aan gegaan.
Zaterdag was het weer heerlijk weer en zijn we 's ochtends op pad gegaan met Ron's auto. Ron stuurde dus en natuurlijk kwamen we "toevallig" weer terecht op de autoboulevard.... Tjsa, er waren alweer nieuwe modellen uit die bewonderd moesten worden. Na dit ritje zijn we weer op huis aangegaan en hebben we 's middags lekker even in de tuin gezeten en van het zonnetje genoten. Vind het nog steeds heel speciaal om dit in januari te kunnen doen. Januari vindt ik namelijk altijd de langste maand van het jaar. Weet niet wat het is, maar het zijn dezelfde 31 dagen als in maart, maar januari lijkt altijd een stuk langer te duren. Maar met zo'n zon dag er af en toe tussen door, gaat het dit jaar een heel stuk sneller allemaal.
Vandaag hadden we weer met Johan afgesproken en zijn we naar de outletshops gegaan in Smithfield. 's Morgens regende het nog eventjes, maar daarna kwam het zonnetje en was de temperatuur al weer iets van 15 graden. Om te beginnen zijn we naar Timberland geweest. En ja Anneke, het marinenummer van Ron werkte weer hoor. 15 % korting ;-) Toen we naar buiten kwamen zagen we ineens nog een collega van Ron uit zijn auto stappen. Wat toevallig. Van hem hoorde we dat je bij het informatie centrum een folder kunt krijgen met een militair nummer en dus ben ik die ook nog even voor Johan wezen halen. Weliswaar niet met het militaire nummer dit keer, maar wel met het Triple A nummer. Dit scheelde in veel winkels toch ook vaak 10 %. En dat is toch weer meegenomen niet waar. Ook kwam ik er achter dat er een outlet Bath en bodyworks winkel zit tegenwoordig in Smithfield. Wat een pret! Ik heb deze winkel net voor de kerst hier in de winkelcentra ontdekt en vind het echt zo lekker allemaal die spulletjes van hen. En nu kan ik dus ook douchen met hun Cottonflower geurtje maar met een outlet prijsje. Heerlijk vindt ik die. Ook bij de Harley Davidson shop gekeken en de Gap store. En daarna nog even naar Ralph Lauren en Tommy Hilfiger en daarna weer terug naar de Nike store om.... een sporttas te kopen om alle aankopen weer mee naar NL terug te krijgen voor Johan. Het blijft zo leuk om te zien dat mensen zo goed kunnen slagen voor zoveel leuke spullen! Daarna zijn we bij Chili's wat wezen eten en zijn we weer op huis aan gegaan.
Verder nog even de nieuwe link van het blog van Toos. Met blogspot wilde het niet zo lukken bij haar, maar met Weblog.nl dus wel. En nu dus de laatste nieuwtjes van hen daar te vinden ;-)

Groetjes Petra

Zwemmen met BlØf

Het zwemmen vindt ik nog steeds de lekkerste manier van sporten. Ik ga ook wel op de loopband en na afloop als beloning mag ik dan zwemmen. Het hardlopen gaat bij mij met horten en stoten want op de 1 of andere manier wil het de ene dag wel en de andere niet. Ik moet altijd zo lachen bij het schaatsen op tv. Dan volgt er een interview en dan zeggen de winnaars vaak zoiets van "ik voelde dat ik goede benen had".... Om het verhaal terug bij mij te brengen.... Ik voel altijd precies wanneer ik geen goede benen heb, hi hi hi.
Moet wel zeggen dat het met een muziekje lekker loopt en je hebt een tempo en de tijd gaat wat sneller. Nou hangt bij ons de hele sportschool vol met tv's, zitten er connectors op de apparaten dat je alleen een koptelefoon hoeft in te pluggen en hangen er overal boxen waardoor opzwepende muziek galmt. Zelfs in de kleedkamers hoor je muziek en hangt er een tv. Overal dus, maar helemaal niks van dattum in het zwembad he? Zo raar. Het enige wat je hoort is het depressieve geluid van de luchtzuivering. Nou daar ga je geen tel harder van zwemmen. Dus kreeg ik vorige week een ingeving.... Zouden er geen onderwater mp3 spelers zijn? En lang leve internet, want tik in "waterproof" en "mp3" bij Google en er volgt een waterval aan info. Nou ontdekte ik ook dat er waterdichte plastic doosjes bestaan voor mijn eigen Ipod.



Yoehoeeeee, dat is mooi. Tot 3 meter waterproof en speciaal voor mijn Ipod Video. Nu nog een waterdichte koptelefoon en iets van een band waar ik dat ding in kan doen tijdens mijn zwemactiviteiten. En zowaar alles was al uitgevonden. Dit gat in markt was allang door een aantal mensen ontdekt. Na een zoektocht van een week heb ik zojuist het geheel besteld en kan ik hopelijk binnenkort zwemmen met de BlØfjes!!!

Groetjes Petra

Voor de vogeltjes

Van de week ben ik met van alles en nog wat bezig geweest. En zowaar was het ineens al donderdag. Van de week kreeg ik een brief dat mijn lidmaatschap bij de sportschool al weer afliep. Dit jaar is echt ombij gevlogen. Dus er moest weer getekend worden en betaald natuurlijk. Nou is het zo dat degene die daar over gaat pas om 9 uur begint en dan ben ik meestal al klaar met zwemmen. Dus dinsdag was ik wat later dan normaal gegaan en heb na mijn uurtje zelf verzonnen training nog mee gedaan met de Taj Chi les. Wat best wel weer leuk was even. Michelle geeft op dinsdag les en daarbij val je niet zo snel in slaap. Even flink stretchen was het, maar dat was wel lekker na het zwemmen. Daarna dus mijn cheque afgegeven en nog even getekend. Hier moet je echt voor alles tekenen en alle liability op je zelf nemen. Daar moet ik altijd wel even aan wennen. Maar.... ik kan er mooi weer een jaar tegen aan. Na het zwemmen wilde ik nog even boodschapjes gaan halen en vandaar even naar de Kroger. Ik kwam aanrijden en dacht wat is het druk? Maar toen viel het kwartje, op dinsdag krijgen senioren in deze supermarkt 5% korting op hun boodschappen. Druk dus! Normaal staan er bijna geen rijen bij de kassa, maar op deze dinsdag mooi wel. Ik sloot aan en bedacht me ineens dat ik vogelzaad nodig had. De vogels vinden het voer wat in het vogelvoeder ding zit erg lekker en is al helemaal opgegeten. Ik weer uit de rij en naar de dierenafdeling. Snel een zak met "wild bird" voedsel in de kar gegooid en weer aangesloten. De rij schoot maar niet op en om me heen hoorde ik al aardig gezucht en gekreun. Uiteindelijk kwam er een inpakster bij en daarna ging het wat sneller. En niet lang erna was ik aan de beurt. Snel alle spullen op de band gezet. En terwijl de mevrouw achter de kassa alles aan het scannen is, zegt ze opeens, "volgens mij is deze zak met vogelvoer ergens stuk". En schuift hem door aan de inpakster. Waarop de inpakster hem omhoog tilt en ter hoogte van haar gezicht houdt en zegt, "Bedoel je deze?". En terwijl ze dat zegt, barst de zak nu echt open en gutst het vogelzaad de zak uit en de hele kassa incluis band ligt onder het vogelzaad. Ik moet me echt inhouden om niet heel hard te gaan lachen..... De twee collega's krijgen daarop een discussie. "Ik zeg niet voor niks, de zak is stuk". "Ja maar je zei toch niet waar?". Afijn de hele scanbeweging van de verdere boodschappen was tot een complete stilstand gekomen. Boos schreewde de kassamevrouw door de intercom. "We need a vacuum, ASAP!". De inpakster deelde zachtjes mede dat zij dacht dat deze stuk was. Nou toen werd de kassamevrouw nog pissiger. "En wat nu dan ????....". Ik kreeg een beetje spijt dat ik me op het laatst bedacht had nog even snel dat vogelzaad te pakken. Want dat "even" kon ik wel vergeten. "Heb je niet een duster (plumeau)?", vroeg de inpakster. Waarop de kassalady door de knieen ging en alle laatjes en deurtjes begon open te trekken onder de kassen en de band. En zowaar, ze had er 1. Ongeveer 5 centimeter groot met allemaal veertjes, volgens mij daterend uit het jaar 1922. Ze hield hem voor haar gezicht, keek er even scheel naar en gaf een zucht en begon te aaien over de kassa en verdere kassa onderdelen. Achter me zag ik de mensen als een speer uit mijn rij vertrekken. En ik dacht ook bij me zelf dit gaat een langdurige zaak worden. Ook had ik al snel door dat ze het serieus nam want elk korreltje moest weg. Dus toen de "duster" alles op een hoop geveegd had, moest alles op haar hand. En handje voor handje verdween het vogelzaad in de prullenbak. Heel zachtjes en quasi non-chalant vroeg ik of ze misschien aan iemand wilde vragen of ze een nieuwe zak wilden pakken of zou ik dat zelf even gaan doen? Er volgde een geirriteerde blik mijn richting uit, "No mam, please don't do anything". Ojee, ze vond me duidelijk medeschuldig en even daarna werd er door de intercom gebruld "Help needed at register 1". Gelukkig kwam er al snel een meisje aan gelopen en ik legde uit welke zak het moest zijn en wees naar de kapotte zak. Het meisje deed 1 stap in de richting van de zak en de kassalady brulde "Don't touch it!!!". Waarop het meisje terug deinsde en terug de winkel inliep. Natuurlijk kwam ze terug met de verkeerde, was te verwachten. Gelukkig had ze bij poging nr. 2 goed gegrepen. "Just put it in the cart. I don't wanna see it any more!!", riep de kassalady. Inmiddels waren er nog een stuk of 30 korrels op de band en het eind was gelukkig in zicht. Die laatste korrels liet ze dan nu over aan de inpakster. En zowaar........ het "bliepen" ging weer verder. Bij het betalen zag ik ineens weer een moeilijk gezicht. "U had toch geen Kroger kaart he?". "Uh jawel, die heb ik wel." "Ohhhhhh", zei ze. Ik was echt niet haar favoriete klant vandaag. En weer kwam er door de intercom, "Help needed at register 1". En de hulp kwam weer aangesneld. Poehhh, wanneer mocht ik nou weg, dacht ik bij mezelf. De dame die nu aan kwam lopen was gelukkig wat sneller en vroeg me met haar mee te lopen. Ik kreeg van haar het verschil in prijs al snel terug en inmiddels waren ook al mijn boodschappen ingepakt. Wat een zware bevalling was dat zeg! "Have a nice day mam", kwam er geforceerd nog uit bij de kassalady. En ik wenste haar het zelfde en moest eigenlijk best lachen, maar durfde het mooi niet ;-)



Daarna heb ik thuis de boodschappen snel uitgepakt en heb ik lekker in de tuin gezeten en genoten van het weer. Het was niet super warm, maar met het zonnetje reuze lekker. De dag erna trouwens ook weer. Connor had weer een van zijn berggeit dagen en beklom dit keer een tuinstoel. Wat een lekker ding is het toch!
Vandaag is het nog steeds zonnig, maar er staat nu een straf guur windje. 's Nachts gaat de temperatuur hier ook steeds flink naar beneden. Moet wel zeggen dat ik dit weer heerlijk vind om met de hondjes te wandelen. We hadden trouwens van de week ook weer de pionnen gevonden die we altijd gebruikten bij het oefenen voor gehoorzaamheid met de honden. Bij het zien van die pionnen wist Stacey gelijk al weer wat de bedoeling was. Zo leuk om dat te zien. De pionnen staan namelijk voor "vak" en daar moet ik in gaan liggen. Ik denk dat we deze oefening zeker wel twee jaar niet geoefend hebben, maar dat wist hij toch meteen.



Daarna ging Ron los met hem volgen en ook dat ging nog aardig, maar ineens had hij zoiets, van dat gaan we nu toch niet ineens allemaal weer doen he? En kreeg de kolder in zijn kop en nam mooi de benen. Drakie!!! Connor die nog binnen zat, zat met zijn neus tegen het raam geplakt. Dus ook even met hem aan het gehoorzaamheiden. Eenmaal de tuin in rent hij als een speer op die pionnen af en ik denk die gaat ook gelijk af. Maar mooi niet he? Hij pakt die pion overdwars in zijn bek en gaat er met een blijdschapshuppel mee aan de haal. En kijkt natuurlijk achter om of ik niet achter hem aan ga rennen natuurlijk. Dondersteen. Dus ik zeg, nee Connor "Vak". En hij kijkt nog eens om en het was echt net of ik het Willie Wortel lampje boven zijn hoofd zag gaan branden. Hij liet de pion uit zijn bek vallen en ging in een sukkel drafje naar het vak toe. Zo leuk!!! Daarna riep ik hem "voor" en aan "de voet" en "volg". En meneer volgde met zijn staart flink kwispelend. Koppie omhoog en hij was zo blij. Echt heel leuk! Dat moeten we zeker vaker gaan doen! Connor vond het in ieder geval geweldig. Bij Stace misschien de volgende keer maar weer even aan de riem eerst ;-)
Ik heb trouwens ook weer wat foto's gemaakt van de nieuwbouw achter ons. Het gaat echt snel. Stond het eerste huis drie weken geleden nog alleen in de straat, nu staan er aan beiden kanten twee huizen naast.



Dat gaat echt rap! Vanmorgen weer gezwommen en daarna koffie met de Nederlandse dames bij Jessy. Jessy woont in Morrisville en ik rij daar eigenlijk altijd op dezelfde manier naartoe. Dus ik dacht, laat ik vandaag eens "Beatrix" de route verzinnen. En zo kwam ik via een heel andere weg die kant op. Best even leuk een andere route. Na de koffie nog even langs de Target en weer naar huis. Waarna ik met de hondjes aan de wandel ben gegaan. Daarbij zag ik dat ze bij ons aan de overkant inmiddels zijn begonnen met de bouw van de 3e garage. Er was wat protest geweest van andere buren, maar nu ging het dan toch echt van start. Dus mocht je je afvragen wat al die vrachtwagens in de straat doen.... De buurman krijgt (nouja koopt) zijn derde garage ;-)



Groetjes Petra

Op maat en op pad

Gisteren zijn we even lekker wezen shoppen in Crabtree mall. Maar zo als meestal als je ergens voor op pad gaat slaag je niet. Ik heb 1 t-shirtje gekocht in de sale bij Hudson Belk, maar verder eigenlijk niks. Daarna zijn we doorgereden naar de New Balance store aan Glenwood Avenue. Ron wilde toch wel echte running schoenen en hij had gehoord dat ze hier wat gespecialiseerd waren en goed naar je voet kijken eerst en dan een schoen aanbevelen. Eenmaal binnen bleek al snel de expertise. Ron mocht zijn schoenen uit doen, zijn broekspijpen op rollen en een rondje door de zaak heen lopen. Nauwlettend gevolgd door de ogen van de verkoper. Daarna werden zijn voeten opgemeten. De conclusie, Ron heeft een smalle voet, maar wel normaal gevormd, al hoewel wel wat van de grote maat. Maar dat laaste wisten we al ;-) Maat 15, narrow, kwam hij op uit. En deze hadden ze nog op voorraad ook. Ron vond ze erg lekker zitten. Hartstikke goed. Inpakken die schoenen.
Later die avond zijn we naar Blockbuster gegaan om lid te worden van Blockbuster online. Dit houdt in dat ze je de DVD's (die je online uitkiest) naar je toe sturen en hoef je de deur niet meer uit. Kortom we raken hier al aardig ingeburgerd he? Maar veel van film kijken kwam het niet. Want Ron heeft namelijk gekeken naar de autoveiling van Barrett-Jackson in Phoenix, Arizona. Deze veiling wordt continu uitgezonden op "Speed-Channel" . Resultaat van het kijken naar al dit auto moois is wel dat Ron vandaag zijn TT even flink in de was heeft gezet. Het regende in de loop van vandaag wel en dan is onze heerlijke grote garage toch wel fijn. In Zierikzee hadden we ook een garage, maar nu is het toch wel fijn dat beiden wagens er makkelijk in passen. En dat je er ook kan lopen en in en uit ademen zeg maar ;-)
Vandaag was het trouwens eigenlijk een heel speciale en memorabele dag, want het is 18 jaar geleden dat Ron en ik elkaar hebben leren kennen. Wat een poos terug alweer. Vrijdag kwam hij dan ook thuis met een mooie bos rozen. Lief he? Vanavond gaan we lekker uit eten met zijn tweetjes. Waar dat weten we nu nog niet helemaal, maar het zal best op iets lekkers uitkomen.
Vanmorgen (vroeg) toen het nog droog was, is Ron zijn nieuwe gympen wezen uittesten. Dat liep een heel stuk beter dan zijn vorige schoenen, volgens hem. Daarna zijn we naar Hemlock Bluffs geweest met de hondjes en hebben we daar lekker een uurtje gewandeld. Het is een heel leuke trail, en heel mooi. De hondjes vonden het weer heerlijk en ik ook. Het is een heel leuke route en behoorlijk heuvelig. Wat inhoudt dat we geen "roze" fietsjes zijn tegen gekomen ;-)

Nadat we terug kwamen stond er op ons antwoord apparaat een berichtje van Toos. Ze zaten met de hele familie bij oma. Oma is woensdag jarig en wordt dan 87 jaar. Maar ze vierde vandaag haar verjaardag en ze hadden gedacht dat wij op die manier even met iedereen zouden kunnen praten. Daarom hebben wij hen daarna snel via de Skype terug gebeld en zo hebben we weer even iedereen gehoord. Zo leuk! Op die manier waren we er toch een beetje bij. Op het gebak na natuurlijk ;-)

Groetjes Petra

Koud en 's morgens wit

Vanmorgen werden we wakker en snel de tv aangedaan. Gisteravond voor het slapen gaan werd er gemeld dat er extra nieuws uitzendingen zouden zijn vanwege de aankomende weersvoorspellingen voor donderdag.Wat dat betreft is het hier, vindt ik wel heel goed geregeld. Heel veel weer en verkeersinfo via de tv en zo ook vanmorgen. Het bleek achteraf ook een dag te worden voor veel nieuwe woorden die ik zou leren. Want er werd "sleet" verwacht. Nog nooit van dat woord gehoord. Heb het nog op gezocht, maar mijn woordenboek gaf zoveel versies. Hagel, sneeuwen, hagel met regen en natte sneeuw. En dat allemaal in 1 woord! Dat ik daar nou nog nooit van gehoord had zeg.... Maar laat het nou zo zijn dat de weermannen het helemaal goed hadden met hun "sleet" want van alle vier viel heel wat naar beneden in de ochtend. Toen het licht werd ben ik naar buiten gegaan.





Van de sneeuw was er maar een dun laagje gevallen. De narcissen die van de week door het warme weer helemaal omhoog waren geschoten, stonden nu dik in de sneeuw. Dat zullen ze vast een stuk minder leuk vinden. Maar de hondjes vonden de sneeuw erg leuk! Even lekker door de sneeuw rennen is echt een feestje.



Na het rennen en vliegen binnen weer een beetje opwarmen. Want ik had mijn handschoenen nog steeds niet gevonden. Die kom ik vast van de zomer, als de mussen van het dak vallen ergens tegen. En dan berg ik ze op een plek op, zodat ik ze in de winter vast weer niet meer kan vinden (ahum). Maar bij het ontdooien en naar de tv kijken hoorde ik al weer een nieuw woord. Namelijk een "jack-knife". En het was geen mes. Nee dat is een geschaarde vrachtwagen. Ja het werd echt een leerzame ochtend voor me. En ik maar denken dat ik nu wel een beetje engels kon praten ;-) Niet dus. Tijdens het kijken naar al het sneeuwnieuws werd er ook een email adres vermeld waar je foto's van de sneeuw naar toe kon sturen. En toen dacht ik laat ik de besneeuwde viooltjes sturen en die van de hondjes in de sneeuw. En zo waar, tien minuten later kwamen ze op de tv. Zo grappig!



Was natuurlijk net te laat om een mooie scherpe foto te maken. Maar zag ze later vandaag ook op de website van Wral staan. Er staan daar inmiddels meer dan 500 foto's. Veel mensen hadden ook sneeuwpoppen gemaakt. Zo grappig om te zien.



Ik wilde het nieuws wel een beetje volgen, want vandaag was de koffie bij Liesbeth. En bovendien was ze nog jarig ook! Nou ja eigenlijk gisteren, maar we vierden haar feestje vandaag. De man die de verkeersverslaggever is van WRAL was helemaal hyper en meldde alleen nog maar glij partijen. Volgens mij was hij in een soort sneeuwroes en liet ons alle verkeerswebcams steeds zien. Er stonden ook aardig wat files op de snelwegen rond Raleigh. Hmmmm, net met de hondjes buiten had ik nou niet het idee dat het zo super erg moest zijn. Maarja wat hier is kan in Cary heel anders zijn. Dus voor de zekerheid nog even gebeld met Liesbeth, maar ook zij zei dat het wel mee viel. En dus de weg op. Gelukkig viel het op de weg ook reuze mee. Inmiddels was het opgehouden met sneeuwen en was het gaan regenen en was het net rond het vriespunt. Wel was er overal flink gepekeld. Wat hier "brine" heet. Alweer een nieuw woord. Dat zijn gewoon niet de woorden die je op een school in Nederland leert. Maar na zo'n winterochtendje ben ik mooi drie Engelse woorden rijker in mijn vocabulaire. Eenmaal bij Liesbeth waren alle kindertjes van bijna alle dames ook aanwezig. Want veel scholen in onze county waren gesloten vanwege de sneeuwval en gladheid. En werd het een gezellige verjaardagsdrukte. Ook wel leuk om alle kindertjes weer te zien. Op een gegeven moment zaten ze met zijn allen naar Stuart Little op TV te kijken en de woonkamer van Liesbeth leek wel een klein bioscoopje. Overal kussens en kindertjes. En wij lekker aan de koffie en buiten de sneeuw ;-)
Inmiddels is alle sneeuw al weer verdwenen. En miezert het alleen nog maar. Nou dat hoeft van mij nou ook weer niet. Maar al met al mogen we niet klagen, want hier geen windkracht 11 als in NL. Hoop dat de schade daar mee zal gaan vallen en iedereen veilig is thuis gekomen van de avondspits.

Groetjes Petra

Uit het vet....

Gisteravond ging Ron met de hondjes wandelen en toen hij terug kwam vertelde hij dat het ontzettend koud was. Ik zelf was 's middags nog geweest en moest lachen, want zo erg was het nou ook niet. Maar hij vertelde dat het echt heel erg koud was. Dus ik liep lachend naar de deur en deed die open en mijn hemel.... het was echt bere koud zeg! Ron lachen natuurlijk. Binnen een paar uur was het zeker 15 graden kouder geworden. Vanmorgen toen ik met de hondjes ging wandelen was het nog steeds erg koud. Min 2 graden en een ontzettend gure wind. Kortom tijd om mijn handschoenen "uit het vet" te halen. Waar ze zijn moet ik me nog even weten te herinneren, maar ik heb ze wel nodig. Na het rondje wandelen waren mijn handen helemaal rood en ongevoelig geworden van de kou. Bijna niet te geloven dat maandag bij het rondje om lake Pine nog mensen in hun korte broek liepen. Wat een verschil. De weersvoorspelling geeft wat regen door vannacht wat ook in de vorm van sneeuw naar beneden kan komen. Nou vindt ik dat wel weer leuk. Even een ochtendje sneeuw is best leuk. We zullen zien! Gelukkig is het hier nog niet zo koud als in andere staten van amerika. Daar zitten mensen al dagen zonder stroom en dat lijkt me geen pretje. Door de ijsregen zijn er veel bomen geknapt met alle ellende van dien. Ron stuurde me vanmorgen dit filmpje. Het is gefilmd door iemand vanaf een balkon van een apartement. In de straat zie je de auto's echt over de weg glijden. Je moet er toch niet aan denken.
Verder nog twee nieuwtjes. En van de ene ging ik echt juichen!!! ha ha ha ha....
Nieuwtje nummer 1: Toos, die in oktober nog hier was, is ook een photoblog begonnen. Zo kunnen we mooi zien wat zij allemaal uitspoken daar in NL ;-) De foto's van de toch Egmond-Pier_Egmond waren al heel leuk om te zien in ieder geval.

Nieuwtje nummer 2: (En van deze moest ik juichen) "Eikieja" gaat een vestiging openen in North Carolina!!! Zo juist op het niews hier. Wat een pret. Dat wordt aan de Zweedse ballen binnenkort ;-) Al moeten we nog even geduld hebben want de geplande opening is pas voorjaar 2009. De vestiging komt in Charlotte en dat is nog "maar" 2 uur rijden hier vandaan....... Erg he? Maar in ieder geval een stuk dichterbij dan Washington en Atlanta. Want dat zijn nu de meest nabije vestigingen.
Verder ben ik er ook achter gekomen dat ik nog veel te leren heb met fotograferen. Ik kwam namelijk deze website tegen op het internet. Zulke mooie foto's! Dus nog even flink oefenen hier ;-)


Groetjes Petra

Vergeten

Vandaag was de temperatuur lekker, maar veel wolken en dus geen echt weertje om buiten te zitten. Wel om buiten te lopen. Vandaar dat ik met de hondjes naar Lake Pine ben geweest. Terwijl ik de parkeerplaats van Lake Pine in mijn vizier kreeg, schoot het me weer te binnen. Het was Martin Luther King day vandaag en waren er veel mensen vrij. Die vast allemaal hetzelfde plan gevat hadden als ik. Lekker wandelen rondom Lake Pine. De parkeerplaats was dan ook helemaal vol en er stonden zelfs auto's langs Lake Pine drive geparkeerd. Gatsie..... Ik nam me zelf voor dat ik 1 rondje zou doen op de parkeerplaats en anders naar het meertje bij ons oude appartement zou rijden om daar te gaan lopen. Maar zowaar ik was nog niet net begonnen en er kwam een auto een parkeervak uit draaien. Mazzeltje zeg, snel parkeren dan maar. Maar met het vinden van een plekje was de drukte nog niet weg. Er waren veel mensen. Wandelaars, joggers, fietsers, skaters en wat al niet meer. Ook erg veel mensen met kinderen. Die hadden natuurlijk ook vrij van school. Kinderen reageren altijd heel enthousiast op onze honden en willen graag aaien. Is natuurlijk hartstikke leuk, maar ik stelde me al in op een niet zo effectieve wandeling vandaag. Onze hondjes vinden kinderen ook heel leuk en willen hen ook graag ontmoeten bij het horen van de vrolijke stemmetjes. Voordat ik de parkeerplaats eenmaal af was had ik dan ook al twee kinderen voorgesteld aan Stacey en Connor. Nou op pad dan maar. Ik merkte dat de joggers ook wat gestresst waren van al die drukte en hindernissen die ze moesten ontwijken. Zo ook ons drietjes. Eenmaal aan het wandelen was er achter ons een meisje met een roze fietsje met zijwieltjes en incluis roze fietshelm. Zij had ook een soort van bel in de vorm van een piepertje aan haar stuur. Na 1 keer "gepiept" te hebben gingen alle alarmbellen bij onze stappers af. Dat klonk wel heel veel als 1 van hun speeltjes. Connor liep ineens letterlijk achterstevoren. Het meisje zag de reactie van hen en piepte er daarna flink op los. Connor vond die fiets echt wel super interessant en wilde niet meer in de vooruitstand. De moeder van het meisje liep er naast en zei twee keer niet doen, maar het meisje piepte er flink op los. Hmmmmm, ik voelde een klein "ergertje" op komen en besloot maar even stil te staan en hen op die manier voorbij te laten gaan. Als het piepertje voor ons liep gingen we in ieder geval weer de juiste richting uit met de honden. Al piepend passeerde ze ons. De moeder een beetje flauw lachend met een blik van nou zeg die honden van u luiseren ook niet. Hmmmmmm, dacht ik, net als uw roze fietsende meisje, mevrouw. En wilde Connor op dat moment influisteren "Pak die pieper!!". Maar hij pikte mijn virtuele gedachte niet op en daarom glimlachte ik maar flauwtjes naar die moeder terug. Daarna zette we de achtervolging in. Zeker 2 minuten, want toen besloot de moeder een pauze in te lassen en op een bankje te gaan zitten. Oh ja fijn, kunnen we nog een keer langs het piepende vehicle. Connor had inmiddels zijn vizier verscherpt en wist nu precies waar het geluid zat, namelijk op het stuur. Na wat vermanende woorden deed hij geen hap naar het piepding op het stuur, maar volgde netjes. Het meisje op de fiets vond het niet krijgen van aandacht niet leuk en mopperde wat tegen moeders. En ging nadat wij gepasseerd waren nog gefrusteerde op haar stuur rammen. Waardoor er nog meer hoge geluiden geproduceerd werden. Fijn zeg en ik hoopte dat moeder nu wel wat zou zeggen, maar nee hoor geen reactie. Grrrrr. Met twee stuiterende honden trachtte ik door te lopen, maar echt makkelijk ging het niet. Uiteindelijk werd het gepiep wat zachter nadat ik wat verder was gekomen. Maar niet lang erna hoorde ik het geluid weer sterker worden en Connor hoorde het ook. Nou nu blijf ik stil staan totdat ze uit ons gehoorsveld zijn hoor. En al piepend kwam het roze geheel weer voorbij fietsen. Moeder wandelend in het kielzog, duidelijk niet op de hoogte van mijn ergenis. Ik kreeg er nu geen glimlach meer uit en draaide me om richting bos en liep het gras verder op en daar... daar zat een hele grote vogel op een tak. Ook geinteresseerd in het voorbij komende gepiep. Hij zat achterste voren, maar draaide zijn kop helemaal om.



Stiekum hoopte ik dat de vogel van de tak af zou vliegen en in een duikvlucht het piepding van het stuur af zou plukken, maar hij bleef zitten. Waardoor ik wel snel een foto kon maken. Weet niet zo goed wel "merk" vogel het was, maar hij had een flinke snavel en had zo het piepding kunnen ontmantelen. En vroeg me af of de moeder dan wel in actie zou komen. Maar die had de hele vogel niet gezien natuurlijk. Nouja, ik had nu wel een mooi uitzicht terwijl ik stond te wachten terwijl zij uit ons gehoorsveld aan het fietsen waren. Daarna ging het wandelen een stuk lekkerder en we zagen zelfs nog een schilpad die op een boomstronk van het warme weer aan het genieten was.



Daarna zagen we ook nog een grote bullfrog, maar die schoot net onder water toen ik mijn camera stand-by had. Ondanks al de hindernissen was het toch weer even lekker om om lake pine gewandeld te hebben.

Groetjes Petra

Nog meer miles......

Vanmorgen waren we lekker vroeg wakker. En Ron besloot om weer zijn rondje te gaan hardlopen. Het ging al weer iets beter dan vorige week. Gisteravond hebben we trouwens ook nog een hele leuke film op tv gezien. Hij heette "The Terminal" en Tom Hanks speelde hier in de hoofdrol. En hij is geregisseerd door Steven Spielberg. Echt een hele leuke film.
Hoeveel miles kan iemand rijden in een weekend? Vanmiddag zijn we namelijk naar Falls lake geweest. Falls lake ligt ten Noorden van Raleigh. En bij elkaar hebben we vandaag 100 miles gereden. Uit en thuis dan wel hoor. Vond Falls lake erg mooi en het was lekker om in Ron's auto te toeren met het kapje open. Want het was alweer zulk lekker weer vandaag.





We zijn een stuk om het meer gereden en we hebben heel veel verschillende hoeken van Falls lake gezien. Er zijn bij dit meer ook een aantal campgrounds en de ligging hiervan is echt heel mooi. Ook veel "boat-launching ramps" gezien. Altijd leuk om te zien hoe de bootjes in en uit het water gaan. Er zijn zo ontzettend veel recreatie mogelijkheden langs dit meer.



Via heuvelachtige wegen en mooie landerijen zijn we weer op huis aan gegaan.



Wat is Noord Carolina toch mooi en ontzettend divers!
En ik had nog even een mededeling. Via het blog van Blips ben ik begonnen met het meedoen aan "Photofriday" en voor die reden ook een fotoblog. Niet dat ik zelf van die ontzettend geweldige foto's maak, maar ik vind fotograveren heel erg leuk en via de web site van Photofriday doe je mee aan een opdrachtthema die ze wekelijks geven. Omdat het toch iets anders is dan mijn gewone blog, dit in een ander blog.

Groetjes Petra

Blogland

Het is nu twee jaar dat ik aan het "bloggen" ben. Twee jaar terug hadden we om deze tijd net onze visa en begon ik er mee begonnen. In eerste instantie voor de familie en vrienden. Zodat degene die geinteresseerd waren hoe het met ons ging een eenvoudige manier hadden om van ons wel en wee op de hoogte te blijven. Inmiddels 488 berichtjen geschreven en heel wat foto's verder. Nadat ik zelf was gaan bloggen ben ik ook van veel andere mensen hun blog gaan volgen. En zo heb ik een hele lijst met bloggers die ik volg. Veel toch van mensen die een link naar Amerika hebben. Zo volg ik vele blogs bijna dagelijks. Voorheen keek ik ze allemaal na, maar nu via bloglines die me een seintje geeft als er een nieuwe up-date is. Soms staan ze vol met grappige dingen, maar soms ook met verdrietige gebeurtenissen. En soms staan ze heel dichtbij gebeurtenissen die je zelf ook hebt mee gemaakt. Zo als nu bij het blog van Patricia. Gisteren kwamen er veel gevoelens boven bij me en ik moet zeggen dat ik het er best moeilijk mee had. De knoop in mijn buik en het akelige gevoel om afscheid te moeten nemen terwijl je dat niet wilt. Al met al was het zo'n dag dat je eigenlijk heel veel aan ze zou willen vragen maar dat niet meer kunt. Om onze zinnen te verzetten besloten we vandaag leuke dingen te gaan doen en leuke dingen te denken. En nu de dag terug kijkend denk ik dat dat heel goed gelukt is. Want we zijn even lekker naar het strand op Topsail island gegaan.



Even uitwaaien met de hondjes. We waren al vroeg op pad en voorgaande dagen was het alles behalve warm dus mijn laarzen aan en winterjas mee. Eenmaal rijdend zagen we de temperatuur oplopen. En eenmaal aan Topsailbeach was het 21 graden en een stralend zonnetje en toen we uitstapten viel er een heerlijke warme deken over ons heen. Wat zalig. Het zonnetje liet zich van zijn beste kant zien vandaag. Alsof er afgesproken was dat we dit nu echt nodig hadden vandaag. Het leek wel zomer! We zagen later mensen mensen in korte broeken lopen en in badpaktenue in een strandstoel een boekje te lezen. Terwijl in de rest van Amerika het bere koud is en er veel sneeuw en andere winters taferelen zijn.





Feit was wel dat we het hartstikke warm hadden in onze warme kledij. Dus snel truien uit en de winterjas kon mooi in de auto blijven.




De hondjes vonden het natuurlijk een feestje en bij de eerste blik op water en de geur van de zee was er eigenlijk maar 1 doel en dat was rennen...... heel hard rennen!!!



Daarna zijn we een stuk naar de pier gelopen. Heerlijk was het. Natuurlijk veel te warm in mijn laarzen en ben er ook achter gekomen dat ze alles behalve waterdicht zijn ;-)





In de haast 's morgens had ik nog wel twee heel verantwoorde lunchpakketjes gemaakt en die hebben we aan het strand op gegeten. Onder het genot van het mooie uitzicht en het geluid van de omslaande golven van de zee. Raar hoe je in twee uur rijden in een andere wereld kan zijn. Duidelijk geval van broodnodige vitamine B(uiten).





Na de lunch en een uitgebreid zonnebad, waar we allebei een lekker kleurtje hebben opgelopen, zijn we naar North Topsail Beach gereden en aan het eind van dit eiland kwamen we op een stuk wat leek op het autostrand van Oostvoorne. We wisten helemaal niet dat hier zoiets was. Er waren mensen aan het motorcrossen en dit terrein was voor Ron zeer uitnodigend om de nieuwe auto te testen op zijn 4WD kwaliteiten.





Al met al een daagje een zeer geslaagde dag met voor ons allebei leuke dingen. Alsof het van bovenaf voor ons geregeld was. Het deed ons beiden zo goed en ik moest denken aan het nummer "Afscheid" van Marco Borsato.

"Afscheid nemen bestaat niet,
Je gaat wel weg maar verlaat me niet"



Groetjes Petra

Fitness Perikelen

Onder het motto, "Waar spieren zitten, zit geen vet" ging ik van de week op pad voor een "buikspier-train-apparaat-geval". E.e.a. daar in die regio van mijn lijf, het meeste vet zit en ik de boel daar wel eens wakker wilde schudden. Van het kijken naar de Biggest Loser op tv heb ik geleerd dat spieren meer calorien verbranden dan vetweefsel. Nou had ik dat zelf natuurlijk ook wel kunnen bedenken, maar daardoor is het zo dat sommige mensen meer kunnen eten dan andere mensen. Die mensen hebben gewoon meer spieren en verbrand het eten sneller. Vandaar nu op pad voor een buikspier apparaat. Voorheen op de sportscholen in Hellevoetsluis en Zierikzee hadden ze van die dingen, maar hier op deze sportschool doen ze er niet aan. En met zo'n ding bedoel ik een beugel met een kussentje voor je hoofd, zodat ik niet de kracht uit mijn nek haal, maar.... uit mijn buikspieren. Eerst naar Dick's. DE bekendste sportzaak hier. Op de een of andere manier had ik in mijn gedachte dat zo'n "buikspier-train-apparaat-geval" ongeveer 25 dollar zou kosten. Waarom, weet ik eigenlijk niet. En eenmaal in de winkel was het best even zoeken tussen al het fitness apparaat geweld, maar daar zag ik hem. Hij heette de "ab-toner" en dat klonk heel wat duurder dan de naam die ik hem steeds gaf. Maar helaas stond er op het rek geen prijskaartje. Hmmmm, iets in me zei dat ik niet moest na denken en gewoon de ab-toner in mijn karretje moest stoppen en dat ik daarmee klaar was. Maar mijn Nederlandse "ik" won de innerlijke strijd en ging met doos naar een verkoper toe. De man, flink gespierd en duidelijk strak afgetraind, zag me waarschijnlijk al van verre aankomen en trok ook een blik van "Mevrouwtje, hoe heeft u al die jaren zonder dit geweldige apparaat kunnen leven?". Gelukkig zei hij dit niet, maar ging voor mij de prijs navragen. Hij kost 39,95 dollar zei hij snel, toen hij klaar was met het navraagtelefoontje. Oeps... dat was toch iets meer dan mijn 25,- dollar die ik in gedachte had. Ok, bedankt zei ik en legde de doos weer in mijn kar. En liep verder de winkel in. Binnen in mij was de innerlijke strijd weer volop aan de gang. Wel kopen, niet kopen, ha ha ha. Ik liep nog even naar de Crogs slippers en paste een paar. (Ze zitten heerlijk Erna) en inmiddels was duidelijk dat de Nederlandse "ik" had gewonnen. En zo onopvallend mogelijk liep ik terug naar de stelling waar ik de ab-toner vandaan had. Natuurlijk nauwlettend gevolg door de ogen van de afgetrainde verkoper van zojuist. He jakkes, wat ben ik ook een zeikerd. Maar ik had hem netjes terug in het vak geplaatst en liep de Dicks weer uit zonder een abtoner. Terwijl ik hem wel ernstig nodig had ;-) Schuld gevoelens alom natuurlijk, eenmaal in de auto. En ik kom me het gezicht (en gezucht) van de afgetrainde verkoper helemaal inbeelden. Maar toen kreeg ik het idee om ook even bij de Target te gaan kijken. Dus even snel naar binnen gewipt. En ook hier veel fitness attributen en gelukkig ze hadden hem hier ook. En wel voor het luttele bedrag van 19,95 dollar !!! Zo was ik even blij dat mijn Nederlandse ik gewonnen had, zojuist. Ik had er nu zowaar twee voor de prijs van 1. Nu was het zaak om niet al te opvallend bij de kassa te komen. Want in de snelligheid had ik natuurlijk geen karretje gepakt en liep dus met een grote doos onder mijn armen, waar een levensgrote foto op stond van wat er in zat. En ja hoor, ik was nog niet net het pad uit of verkoper nummer 1 gaf me een "veel succes"-blik. Ik knikte beleefd terug en glimlachte flauwtjes en versnelde mijn pas een tikje ;-) Halverwege kwam ik een mevrouw tegen die me ook al zo vriendelijk toe lachte. Snel naar de kassa was mijn doel, hi hi hi. Maar in eens bedacht ik me dat ik van de week in de "1-dollar"-hoek van de Target ook wat fitness spulletjes had gezien dus daar ook nog even snel kijken. Het was nu trouwens wel heel duidelijk wat mijn plannen waren. Ik stond met een "buikspier-train-apparaat" onder mijn arm te snuffelen in de bakken met gewichtjes en fitness DVD's. Gelukkig was er hier niemand die me er op aan sprak. Eenmaal uitgesnuffeld en met gewichtjes en een DVD meer trachtte ik een kassa uit te zoeken met iemand er achter die geen commentaar zou geven. Ik zag een jong meisje en sloot aan bij haar kassa. Er was 1 iemand voor en ik wachtte geduldig. Totdat de oudere mevrouw van de kassa naast die waar ik stond me riep. Zij had niks te doen, dus kom maar hier "honey". Ja, het zou ook onbeleefd zijn als ik haar geste niet zou aannemen. Dus schoof ik op naar haar kassa. Maar ze had niet alleen niks te doen, ze zat ook niet verlegen om een praatje, dat bleek al snel. Ik legde de spullen op haar kassaband en liep gelijk door naar het pinapparaat. Maar ze had het al heel snel in de smiesen. "So, looks like someone is getting busy?", zei ze luid en duidelijk. "Yeah, yeah", zei ik. "New years resolutions huh?", vroeg ze me. Ja, ik moest inderdaad beamen dat het dankzij mijn goede voornemens was al deze fitness aankopen. " Wel dear, you and my husband both", zei ze. En ze begon me toch een partij te "naggen" over haar man. Over de koekjes die hij stiekum at en dat hij maar voor de tv zat. En in de tussentijd werd er niks gebliebt, dus ik wachtte geduldig en luisterde naar haar pleidooi. Uiteindelijk kwam er een eind aan haar verhaal en begon ze te bliepen. Ik kon er niks aan doen, maar moest zo lachen. Na het betalen wenste ze me vooral veel "goodluck", alsof ik het, net als haar man, ontzettend nodig had. Gelukkig zaten mijn nieuwe aankopen nu inmiddels in een alles verhullende plastic zak en voelde ik me een stuk opgeluchter. Ik denk dan ook dat ik voorlopig aan haar en de afgetrainde verkoper van de Dick's zal denken als ik met het trainen van mijn buikspiertjes bezig ben. Inmiddels is dat een paar daagjes terug en is de "ab-shaper", in vol gebruik. Natuurlijk hartstikke spierpijn, maar ik weet weer dat ik buikspieren heb. Nu nog zorgen dat ze mijn calorien gaan opeten ;-)

Groetjes Petra

Druk

Het was vanmorgen behoorlijk druk in het zwembad. Ik was er dit keer wel heel erg vroeg en eigenlijk was dat achter af wel fijn, want nu had ik lekker mijn eigen baantje. Vorige maanden was ik alleen of met zijn tweetjes zo 's morgens. Maar vanwege de goede voornemens waarschijnlijk was het nu een stuk drukker. En moesten baantjes worden gedeeld. Dat was weer even wennen, al ging dat allemaal heel gemoedelijk. Na het uurtje plonsen weer op huis aan. En daar met de hondjes aan de wandel gegaan. Het was weer een strak blauwe lucht met een stralend zonnetje. Wel heel wat frisser. Denk zelfs wat frisser dan in NL op het moment. Het was 4 graden op de thermometer toen ik met de honden aan de wandel ging. Zo'n 18 graden minder dan afgelopen zaterdag. Al moet ik zeggen dat ik het wel lekker vond zo buiten vanochtend. Even de kou in en dan het zonnetje erbij. Dat maakte een hoop goed. Connor wist bij thuiskomst dan ook snel zijn nieuwe mandje te vinden.



Het is gewoon echt een stuk frisser en vannacht was het zelfs min 3 graden. Dus zijn kerstmandje komt precies op tijd. Moet even vertellen dat ik deze mand bij de Target had gekocht. Eigenlijk wel te klein, maar vond hem zo leuk. Hij is van Woolrich en vindt dat zulke leuke spullen voor de honden. En ik had mijn bedenkingen en stond dus ook heel erg te twijfelen in de winkel of ik hem nu wel of niet zou meenemen. Net als de vorige keer met het hondenkussen. En gelukkig hadden we nog geen manden genoeg voor ze (ahum). Maar nu is het mooi dringen tussen die twee, want allebei willen ze er in. Voor Stace is hij helemaal te klein en hangt er af en toe een poot of een bil uit. Geen gezicht, maar waarschijnlijk vinden ze het wel lekker. In ieder geval wel warm denk ik voor ze.
Over lekker gesproken trouwens. Ron vond het brood toch wel erg lekker. Vandaar vanmiddag er weer 1 gebakken. Reuze makkelijk zo'n broodbak machine. Je gooit alles maar in zo'n apparaat en er komt gewoon een brood uit.
Vanmiddag veranderde de strakblauwe lucht binnen een half uur rap naar donkerblauw en het ging regenen. En ik merkte aan Stace dat hij nattigheid voelde. Niet zo zeer van de regen buiten, maar gisteren was Connor aan de beurt geweest en nu "mocht" hij.



En hij vertrouwde het mooi niet. Want broer was gisteren in bad geweest en wie weet moest hij ook nog wel. Connor vindt dat dus echt heerlijk. En gaat uit zich zelf de badkuip in. Als wij staan te douchen is het ook zaak dat de douchedeur goed dicht is, anders zou hij er misschien wel bij komen staan ;-) Maar Stace vind het minder leuk, al gedraagd hij zich netjes hoor. Maar bij enig geurtje wat ruikt naar zijn shampoo is hij ineens verschwunden, de slimmerd. Al had ik nu mijn afleidings tactiek met de camera gebruikt en stonk hij daar vreselijk in. Maar zijn ogen houden me mooi in de gaten. Want deze foto's werden wel heel dichtbij de badkamer gemaakt natuurlijk.
En na het maken van de foto was het badderen......



"Witkapje" is ook weer fris en fruitig!!!

Groetjes Petra

Bakkerspraatje

Nou hier is ie dan ons "Bruun brod" ;-) Ziet er niet verkeerd uit he. Vandaag was ik op pad gegaan om de ingredienten te kopen die Sylvia me doorgemaild had. Hartstikke bedankt nog hiervoor! Er zat melasse in, waar ik nog nooit van gehoord had, maar dat is een soort stroopachtig goedje. Gelukkig kon ik dat al snel vinden bij de Whole foods. Dus vanavond alle ingredienten in ons "Bakkertje" gestopt en zie daar ons eerste "luchtige" bruine brood. Gisteren had ik namelijk een recept gevolgd dat in het boekje stond wat bij de broodbakmachine zat. En dat was een vrij heftig bruin brood. Het was bijna niet gerezen en dus een compact broodje en lekker zware stevige sneetjes zeg maar, hi hi hi. Maar dit brood is echt goed gerezen en is vrij hoog geworden, al zie je dat niet zo goed op de foto. Was er helemaal blij van! Heb er nog niet van geproeft, want dat mag Ron morgen doen. Maar geloof dat dit recept een blijvertje zal gaan worden. Vooralsnog blijf ik voor nu nog even aan mijn Ryvita crackertjes Ook meergranen, maar dan anders ;-)

Groetjes Petra

Halibut

Gisteravond zijn we op pad gegaan voor een broodbakmachine. Van de week was Ron aan de slag gegaan met de Koopmans broodmixjes die hij zelf had meegenomen. En dat zette hem aan tot het idee van een broodbakmachine. Nou had ik zelf al eens een goedkope versie geprobeerd en die bakte alleen bakstenen. Dus ik was een beetje twijfelend. Maar na zoeken en snuffelen op het internet hadden we er 1 gezien bij de Target. Dus op naar de Target. Daar gekomen was hij natuurlijk niet voorradig. Hmmm zal je net zien. Zijn bijna gelijkende broertje was er wel en die kwam ook goed uit de testen. Dus zijn we voor die gegaan. Natuurlijk konden we niet wachten tot morgen voor enig brood. En we hadden daarom bij de Target al een kant en klaar bakmix goedje meegenomen. Thuisgekomen lazen we in het boekje dat hij voor het gebruik eerst een keer moet voor verwarmen of zo, om enige olien er uit te laten komen? Anders zou dat in je brood gaan, stond er in het boekje. Nou dat dan maar eerst doen. Jammer, want dit zou iets van anderhalf uur gaan duren. Inmiddels was het half elf toen de bakmachine daar mee klaar was. En eigenlijk was de drang voor een brood maken er nog steeds, hi hi hi. Als twee kleine kinderen met een nieuw speelgoedje. Het broodmixje er daarom snel ingegooid en door het venstertje staan kijken wat hij er mee ging doen. Het zag er door dat raampje best professioneel uit eigenlijk. Maar inmiddels had ik ook gelezen dat het DRIE uur zou duren eer het brood klaar was. Tjemig... het was geen rap bakkertje ons nieuwe apparaat.



En we gingen dan ook maar slapen in de hoop dat Ron morgenochtend een lekker broodje zou hebben. Midden in de nacht werd ik natuurlijk wakker en ik moest gewoon even snel kijken hoe het met het brood was gegaan. En het zag er heel goed uit. En eenmaal 's ochtends vond ook Ron het een lekker brood inderdaad, maar nog niet echt zo als bij de Hollandse bakker. Hollands brood is wat luchtiger van smaak. Inmiddels heb ik het internet afgespeurd naar Hollandse broodrecepten. In het Amerikaanse brood zit duidelijk meer vet en blijft het daardoor waarschijnlijk ook zo lang goed. Een brood wat je hier koopt blijft zeker 3 weken vers. Ongelooflijk he? Maar het is ook een beetje wekig. Nou heb ik inmiddels wel adresjes waar ze lekker brood verkopen. Zoals (ook) Target en Panera Bread. Maar heel vaak kom ik daar en is het uitverkocht en beiden winkels zijn niet heel erg dicht bij. Zo balen. Dus als het er is koop ik veel broden en vries ze allemaal in. Zo is het me zelfs een keer gebeurd dat ik bij de kassa van de Target stond en ik had 6 broden en bloemkool, kaas en vleeswaren in mijn kar. De man achter de kassa had me vriendelijk gedag gezegd en bij het afrekenen vroeg hij in het Engels of ik misschien uit Nederland kwam. Ik moest lachen, want hoe hij daar nou bij kwam. Nouja, hij had mijn boodschappen gezien en had vroeger een aantal jaren in NL gewoond. En dacht dat kan haast niet anders dan dat ik een Nederlanders was. Weet nou niet of het door het brood alleen kwam of de combinatie met de bloemkool en het broodbeleg. Hoe Nederlandser kan het zijn niet waar? Afijn, om onze brood voorraad toch enigszins vloeiend te houden nu een "Bakkertje" aan/in huis. Vanmiddag heb ik getracht een bruin brood te bakken, maar nog niet European style. Dat staat bij de volgende bakdag op het programma, want inmiddels heb ik een Nederlands recept gevonden.
Vandaag was overigens alweer een dag om in te lijsten kwa weer. Gisteravond was wel het weer ineens omgeslagen en regende het ineens pijpenstelen. Er waren zelfs waarschuwingen voor tornado's hier in de buurt. Het was, toen we terug kwamen van de Target gisteravond, ook nog hartstikke warm buiten. We reden om negen uur nog in Ron's auto met het kapje open en was het nog steeds 21 graden. Ongelooflijk voor januari. Wel drukkend weer en eigenlijk was een onweersbui onvermijdelijk. Nou zou je denken dat het vandaag dan ook weer pet weer was, maar integendeel. Het was prachtig met een stralend zonnetje. Ron is in zijn korte broek in de tuin bezig geweest. En ik heb een heerlijk "sunkissed" gezicht van het buiten zijn. Het blijft raar die grote weersveranderingen binnen zo'n korte tijd. Aan het eind van de dag besloten we om bij een visrestaurant te gaan eten vandaag. We wilden al een tijdje daar wat gaan eten. Voordat we daar naar toe reden zijn we ook nog even langs Lake Wheeler gereden. En hier was het vanwege het mooie weer ook heel druk. Allemaal bootjes waren er op het water te zien.





In het park zelf was het ook druk. Mensen zaten te picknikken en hele families zaten er op het deck. Wat een gezellige drukte zo op een zaterdagmiddag. En ik denk dat ik niet de enigste was die het voorjaar in zijn bol had door het warme weer.



Lake Wheeler ligt in Zuid-Raleigh en daar vandaan was het niet zo ver naar de 42nd street Oysterbar in het centrum van Raleigh en toen we er aan kwamen was hij nog dicht. En zijn we nog een stukje door Raleigh gelopen.



We wisten eigenlijk niet dat er zoveel restaurantjes bij elkaar zaten op dat stukje. In best wel oudere gebouwen en met terrasjes en zo. Het was heel leuk om even door die straat te lopen. De 42nd street Oysterbar ging om vijf uur open en rond tien voor vijf waren we terug bij het restaurant. En echt dit had ik nog nooit gezien hier. Er stonden mensen in de rij om er te gaan eten. Dit moest wel een heel goed restaurant zijn als mensen zo vroeg er al stonden te wachten. Meestal heb je als je voor zes uur ergens bent geen probleem bij het krijgen van een tafeltje. Maar hier begon het al erg vroeg de drukte. Wij sloten daarom maar aan en eenmaal binnen was ik verbaasd hoe gezellig het er binnen uit zag. Het deed me een beetje denken aan Hotel New York in Rotterdam. Het schijnt dat het restaurant al in 1931 op gericht is. En komt zijn naam ook een beetje uit New York. (zie link) Maar je proeft de geschiedenis in het restaurant. Dat zelfde gevoel had ik ook bij Hotel New York. Erg leuk om het een keertje gezien er gegeten te hebben. Ik heb er Heilbot gegeten. Halibut op zijn Engels. En het was erg lekker en verantwoord natuurlijk gezien het opletten op de calorietjes!

Groetjes Petra