Post

Vandaag was een zeer bewolkt daagje, maar het was ook niet zo heel erg warm en dat was wel even lekker. Weet dat er in NL heel erg naar een zonnetje uitgekeken wordt, maar vandaag was het hier even lekker een daagje zo zonder. Dus ik hoop omdat hij vandaag even niet hier scheen, hij zijn best heeft gedaan in NL!
Omdat het buiten best uit te houden was nu, heb ik weer even een rondje in de tuin gedaan. De Crepe Myrtle staat echt helemaal in bloei nu. In het voorjaar had het hier laat nog gevroren en waren alle uitschieters kapot gevroren. Die heb ik er toen allemaal uit geknipt en zie hier.... een uitbundig bloeiende roze bloemen massa!





Ook de bougainville doet het hartstikke goed. Die houdt wel van een zonnetje, dus die is helemaal in zijn nopjes op het terras. Had ik toen ik hem kocht nog maar 1 bloem, nu zijn dat er inmiddels heel wat meer.



Vanmiddag werd er aan de deur gebeld en zag nog net de postbode weg lopen. Hier bellen ze altijd aan als er een pakketje is. Alleen ze blijven niet wachten tot je open doet, maar lopen gelijk weg. De honden van ons vinden dat super irritant dat belletje getrek, behalve vandaag..... Want hij kwam namelijk een pakketje voor hen bezorgen! Van alle Magicmika's uit Pernis hadden ze namelijk een heel mooi pakket gekregen. En daar waren ze heel erg blij mee!!!



Echt heel erg leuk. We hadden onlangs al in hun webwinkel rondgesnuffeld en hele leuke honden spulletjes gezien, maar dat we nu een pakketje thuis kregen was helemaal super!! Hartstikke bedankt Nancy!!! Vooral namens de Stacebees die ineens wel een heel erge grote "big smile" had ;-)



Groetjes Petra

To the ballgame.....

Vanmorgen kregen we een telefoontje van de dierenarts (ja echt op zondag!) Ze vertelde dat Stacey's bloed nog steeds stabiel was gebleven. Dus dat is goed nieuws!! De andere testen laten even op zich wachten nog. Ze verwachtte ze aankomende week. Vertelde haar dat Stace zo goed ging en dat de wond en dergelijk er zo goed uit zagen. Ook zij was heel erg blij en ondanks de schrik die we gehad hebben dat het goed was dat het er nu uit was allemaal. Ze vertelde me om over een maand!!! een afspraak te maken voor een recheck. En als de uitslagen van de rapporten goed zijn de prednison weer verder te verlagen. Dus al met al was het goed nieuws zo vroeg op de zondag morgen.
Daarna heb ik Dylan gebeld. Hij was vandaag jarig en was super enthousiast aan de telefoon. Hij had "knex" gehad, zoals hij dat zo leuk zei. En hij had taart gegeten. Het is een heerlijke klets, die Dylan. Hij vertelde dat zijn vriendje Kevin er was en gaf Kevin daarna ook aan de telefoon. "Het is Petra uit Amerika", hoorde ik hem tegen Kevin zeggen. Zo grappig!! Dus ik heb ook even met zijn vriendje Kevin zitten kletsen. Zo leuk.... Ik hoop dat het verder nog een hele leuke dag is geweest voor je Dylan!!

Gisteravond zouden we eigenlijk naar een honkbalwedstrijg gegaan zijn. De wedstrijd begon om 7 uur en om 6 uur kwam het hier met bakken uit de lucht. Wij dachten dat de wedstrijd niet door was gegaan, maar dus wel. Het Nederlandse honkbal team speelde namelijk in Durham op het terrein van de Durham Bulls. Helaas hadden ze de wedstrijd van zaterdag avond flink verloren. Met 14-0 had Amerika gewonnen. Vanmiddag was werd er nog een wedstrijd gespeeld en we besloten om dan naar die wedstrijd te gaan. Via Ron's werk hadden we kaartjes voor zaterdag en nadat we het uitgelegd hadden mochten we die kaartjes ook gebruiken voor deze wedstrijd. Wat een mazzeltje!
Het weer was vanmiddag heerlijk en het was niet zo druk in het stadion eigenlijk. Even voor de duidelijkheid vanmiddag speelde NL dus weer tegen Amerika. Vond het wel heel erg leuk om het Nederlandse volkslied te horen in het stadion. Er waren ook best heel wat oranje shirtjes te bekennen op de tribune. En het was ook vreemd om weer allemaal Nederlands om je heen te horen praten. Want degene met de oranje shirtjes spraken dat bijna allemaal ;-) Wij waren achter de dugout van Nl gaan zitten en konden alles prima zien. En alle commentaren horen van de spelers en de coaches. Wat wel grappig is dat ik vroeger met de coach Robert Eenhoorn in de klas heb gezeten. Hij zat net als ik op de MEAO in Rotterdam. Weet nog heel goed dat er toen sprake was dat hij naar Amerika zou gaan om daar te gaan honkballen. Super interessant natuurlijk toen. Dat hij helemaal in Amerika ging wonen voor een paar jaar. Als ze met toen verteld hadden dat ik zelf 20 jaar later ongeveer ook in Amerika zou wonen had ik dat dus echt nooit geloofd. Zo zie je maar weer hoe alles in je leven onverwachts kan gaan.

en een filmpje....



De wedstrijd zelf vond ik hartstikke leuk. Misschien omdat je er meer betrokken bij bent of zo, maar vond het reuze spannend. En...... Nederland heeft gewonnen. Super knap natuurlijk van honkbal land Amerika. De eindstand was zelfs 9-3, na een poosje op 6-0 te hebben gestaan. Vond het heel leuk om weer een keertje een honkbal wedstrijd mee te maken. Het heeft altijd wel wat. Al die leuke spelletjes bij het ingooien en de mascotte die allerhande toeren uit haalt. Halverwege de 8e inning zijn wij naar huis gegaan omdat we weer op tijd thuis moesten zijn voor Stace en zijn medicijnen. Maar het was lekker even "eruit" te zijn. Stace rekte zich nog een keer uit toen we thuis kwamen en had dus lekker een tukkie gedaan. He wat een fijne dag zo even weer zeg! Dat hadden we vorige week zondag niet durven dromen!!!!

Groetjes Petra

Zwembandje op het droge

Allereerst het belangrijkste, het gaat namelijke wonderbaarlijk goed met Stace. De wond ziet er keurig uit en alles er omheen is weer van normaal formaat. Wat moet onze Meneer de Bruin daar een last van hebben gehad. Met een zwier gaat nu zijn pootje weer omhoog als hij moet plassen en voelt zich gewoon ziender ogen beter.
Helaas nog steeds geen uitslag van de onderzoeken, wellicht Maandag daarover nieuws.
Vannacht was nog wel een beetje een ramp. Hij en lampekap zijn echt geen vriendjes. Als ik die kap bij hem omdoet blijft hij accuut stilstaan als een soort lampenvoet ;-) Maar dan met zijn kop naar beneden hangend en verzet geen stap. Pogingen om hem met kap en al neer te leggen in een soort van slaaphouding, resulteren er in dat hij als een blind paard toch gaat staan, niet rekening houdend met muren, deurposten of tweebeners die toevallig in de weg staan. Daarna neemt hij weer de allereerst genoemde pose aan. Staand met kop naar beneden hangend, als een standbeeld. Een duidelijker teken van doe dat ding alsjeblieft af, is er volgens mij niet. Even dachten we dat hij het opgegeven had, maar na 20 minuten werd ik wakker met een lampekap met daarin een natte neus boven mijn hoofd.
Absoluut geen succes. Dus kap maar afgedaan. Nou is hij niet constant aan het likken aan zijn wondje, maar de wond moest open blijven en om enige infectie tegen te gaan, is het geen goed plan dat hij er aan zit. Dus toch constant in de gaten houden, beetje doezelen, even kijken en weer wat doezelen. Niet echt goed voor je wallen de volgende ochtend ;-)
Vanochtend dus de zoektocht naar een alternatief voor de lampenkap voort gezet en zowaar kwamen we bij Petsco uit. Daar hadden ze een soort opblaas kussen voor rond zijn nek. Ik wist dat zijn zusje Ilya er ook wel eens 1 gehad had en gisteren had haar baasje Marion nog fotootjes ervan gestuurd naar ons. Alleen is het zo dat wij geen Petsco hier vlak in de buurt hebben. De dichtsbijzijnde zit in Durham. Maar moet zeggen dat ik nu toch wel toe ben aan een goede nachtrust en ik de rit naar Durham op de koop toe genomen heb. Ron was nu toch thuis en kon hij op de patient letten. Bovendien zit deze Petsco op South Point mall, dus kon ik voor mezelf ook even shoppen. Even wat anders vanochtend dus!
Van te voren wel even gebeld en de kraag was op voorraad en ze zouden hem voor ons apart leggen. En inderdaad, eenmaal in Durham lag de kraag netjes bij de kassa.
Ik was echt heel erg benieuwd hoe Stace hierop zou reageren. Vooral na het lampekap debacle!




Fraai zwembandje he????

Maar het blijkt een succes. Hij stekkert er het hele huis mee rond en vindt het allemaal vrij normaal. Ok, het is geen porrem zo'n zwemband op het droge, ha ha ha. Maar het werkt EN hij gaat er mee slapen. Dat biedt veel belovende perspectieven voor onze nachtrust ;-)
Het was zelfs zo dat toen ik hem afdeed hij zelf zijn kop er op lag als een soort van kussentje. Wat een dreutel is het toch....



Groetjes Petra

En toen...

Voor degene die net beginnen aan het ontbijt, lunch of diner, schakel dan maar even over naar een ander blog, want mijn stukje van vandaag of eigenlijk gisteren is niet voor degene met een zwakke maag....
Want, gistermorgen om 6 uur had ik nog bij Stace gekeken en dan vooral naar zijn buik. Ik zag een rode plek en daarop een witte punt. Om 8 uur zag ik Stace een beetje in het luchtledige likken dus ging bij hem kijken en zag dat die plek open gesprongen was en er kwam een geel goedje uit.... en niet een druppeltje, nee een hele plas was het.....(zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb).
Ik schrok me helemaal het ongans weer.
Snel dus weer bellen met het dierenziekenhuis en gelukkig mochten we gelijk komen.
Zij hebben het schoon gemaakt en geprobeerd er zo veel mogelijk alles er uit te krijgen. De dokter vertelde dat ze blij was dat alles er nu toch uitkwam, al kon ze mijn reactie goed begrijpen. Maar zoals eerder, dokter blij, wij ook blij.
Nou konden we hem daar laten, voor vier dagen, of mee naar huis nemen en zelf de zorg doen. We hebben gekozen voor het laatste en ben ik nu dus zuster Petra, met latex handschoentjes en al. Het moet namelijk allemaal zo hygienisch mogelijk natuurlijk. Mocht het toch niet lukken konden we hem altijd nog naar hen toe brengen, vertelde de dokter.
Nou kwam er gistermiddag nog best wat rotzooi uit, maar vannacht ging het allemaal best goed. En vanmorgen zag het er een heel stuk beter uit gelukkig. De zwelling is helemaal weg op zijn buik. En zijn andere edele delen krijgen langzaam aan ook weer de normaal aangemeten formaten.
Maar mijn hemel wat ben ik weer geschrokken. Stacey daar en tegen, eet & drinkt als of het de normaalste zaak van de wereld is. Tilt nu ook weer zijn poot op bij het plassen, maar is wel ontzettend pissig op zijn nieuwe lampekap outfit. Ik heb hem verteld dat dat wel het minst erge is van wat hij allemaal al doorstaan heeft, maar geloof dat hij het niet voor waar heeft aangenomen. Dus dat blijft een hekel punt. Ik ben gisteren aan het bellen geweest voor een zachte kraag, maar die zijn hier in de buurt even niet te vinden.
Maar vandaag weer een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen..... (met hopelijk veel minder stress)

Groetjes Petra

Rustdag

Vandaag was even een ademhaal dag voor Stace (en ook voor ons). Stacey heeft lekker geslapen vannacht en was een heel stuk rustiger. Om twaalf en drie uur 's nachts ben ik even met hem naar buiten geweest en daarna sliep hij weer verder. De pijnstillers werken dus heel goed.



Duidelijk dat Stace mijn tijdelijke bedje ook zelf wel wat vond. Ron had het bed klaar gemaakt en ik zag hem er zo naar toe lopen. En met een plof en zucht had hij mijn bedje toegeeigend. Niet veel erna ging hij weer op de houten vloer er naast liggen want dat is toch wat koeler voor hem.
Het geheel ziet er wat minder vurig uit nu, maar de zwelling is er nog steeds. Ik hoopte natuurlijk dat na het geven van twee keer antibiotica dat dan alles over is ;-) Maar dat werkt zo niet in het "echte" leven. Het is inmiddels hier een heuse pillen fabriek geworden. En ben ik 's morgens eerst bezig met alle pillen uit te tellen. Die leg ik dan klaar zodat ik zeker weet dat hij alle pillen krijgt die hij nodig heeft die dag.



Even voor de duidelijkheid, Stacey zelf vindt de pillen in de gele zak helemaal links op de foto de lekkerste ;-)

Groetjes Petra

Dag van onderzoeken

Vannacht had Stace toch best wel een onrustige nacht gehad. En ik ben bij hem op de grond gaan slapen. Hij had behoorlijk wat pijn en alle pijnstillers die ik had gekregen hebben we aan hem gegeven. En echt, hij was hiervoor ook echt heel ziek met de bloedarmoede, maar dit vond ik zo moeilijk. Hij blijft ondanks alles toch zo lief en wil heel graag bij ons zijn. Dus vandaar mijn verhuizing naast hem op de grond vannacht.

Vanmorgen heb ik hem weer naar het dieren ziekenhuis gebracht en hebben ze een echo en een rontgenfoto gemaakt. Om drie uur 's middags belde de dierenarts dat beiden niet veel bijzonders had uitgewezen, behalve dat zijn prostaat en lymfklieren vergroot waren. Ze vroeg of we accoord gingen met een punctie van de lympfklieren. Hij moest daarvoor onder narcose. We zijn daarmee accoord gegaan en daarna hebben ze vandaag ook nog die punctie gedaan. En het bleek dat de punctie wel nuttig was geweest, want in de lymfklieren zat toch wat vocht wat er niet hoort. De punctie wordt op de kweek gezet en voor meerdere onderzoeken naar de verschillende onderzoeksbureau's gestuurd. Eind van de week horen we daar de uitslag van. De dokter denkt nog steeds aan een infectie. Waar het nu vandaan is gekomen is niet echt duidelijk en of het de medicijnen zijn die hij nu kreeg is ook niet duidelijk.

Voorlopig heeft hij nu dubbele pijnstillers gekregen en twee soorten anti-biotica. En hij oogt wat alerter nu en dat is waarschijnlijk door de pijnstillers.
Hopelijk slaat de antibiotica aan en wordt nu ook de zwelling wat minder. Want zijn koorts is wel verdwenen, maar de zwelling is niet echt veranderd en eigenlijk toch iets meer geworden.
Maar Meneer de Bruin blijkt ook nu weer een vechtertje en heeft net lekker weer wat gedronken en gegeten en dat zijn goede tekenen.

Petra

En dan...

gaat alles ineens heel anders dan je verwacht had. Want gisternacht was Stacey heel onrustig, hijgde veel en was maar aan het draaikonten. Vanaf het begin dat hij ziek is geworden, gaan we elke nacht met hem naar buiten, want met de prednison moet hij gewoon veel vaker plassen. Dus Ron ook gisternacht met hem naar buiten. Maar daarna nog het zelfde, dus nog een keer naar buiten. Maar het hielp niet echt allemaal.
Ik was bij hem op de grond gaan zitten en aaide hem over zijn buik en meer naar zijn lies toe gaf hij in eens een gil. Dus ik keek wat er was en zijn balletjes waren helemaal rood en enorm op gezet. Ik schrok me echt drie keer in de rondte. Daarna heb ik gekeken of hij verhoging had en hij had 40 graden koorts.
Dus bellen met het dierenziekenhuis en die raadde ons aan meteen te komen met hem. En zo jumpten we om twee uur 's nachts in de auto en zijn we met Stace weer naar het ziekenhuis gesjeesd. Het was zodaning dat hij weer op de intensive care moest blijven en aan het infuus......

Zo raar, overdag had hij helemaal nog niks en had ook gewoon gegeten en al zijn medicijnen normaal gehad. En nu weer helemaal foute boel.
Gisterochtend hebben we een gesprek gehad met de dokter van de afdeling waar hij onder behandeling is en het schijnt dat de prednison dit allemaal veroorzaakt. Daardoor gaat hij meer drinken en reuen houden altijd wat achter en legen nooit hun hele blaas. Daardoor krijgen bacterien meer kans en heeft hij nu een prostaat infectie en daarbij een oedeem. Hij krijgt nu anti-biotica erbij en pijn medicatie.
Bovendien krijgt hij al een hele poos medicijnen om zijn immuun systeem te onderdrukken, want die zorgden er voor dat zijn rode bloedcellen afbraken. En door die medicijnen krijgen bacterien meer vrij spel en zijn dit de bijverschijnselen.
Helaas waren zijn bloedwaardes ook weer wat gezakt door die infectie. Maar gelukkig hebben we nu een buffer opgebouwd wat dat betreft.

Gistermiddag mochten we even bij hem op bezoek, zeg maar. Zo geweldig dat dat kan ook. Even weer met hem knuffelen en kijken hoe die is. En hebben we nog even met de dokter gesproken. Hij was wat sufjes, misschien ook van de medicijnen die hij er nu weer bij krijgt. Maar ze gaan maandag een echo maken van zijn prostaat en zijn urine wat vandaag is afgenomen wordt nagekeken en hopelijk is er maandag de uitslag bekend. Aankomende nacht moet hij nog in het ziekenhuis blijven, maar als hij goed reageerd op de pijnstillers mag hij vanochtend weer met ons mee naar huis. En dan kan ik hem maandag zelf gewoon weer brengen voor de echo. We hebben strakjes om 10.00 uur een afspraak met dr. Whiteheart (wat een mooie naam voor een dokter he?) en hopelijk gaat hij dan met ons mee naar huis.

Door dit alles ook geen "kneedsessies" voor Connor gisteren. Vond het wel heel erg jammer. Sprak gisteravond nog even met Judy via de telefoon, waarbij de massage dag was en ze had een heel leuk aanbod voor ons. Als Stacey straks weer beter is vertelde ze, dat we dan met haar en Meta (ook een beardiebaasje) naar een huis in de bergen van Noord Carolina gaan. En zij zullen ons dan de "kneepjes" van het masseren van honden gaan leren. Onder het genot van mooi uitzicht en even een daagje er tussen uit. Dit huis in de bergen is van Meta en daar mogen we dan ook blijven slapen. Ik was helemaal ontroerd van dit aanbod. Vond het zo lief van hen beiden. Dat was net wat ik nodig had!

De bruiloft is door alles wat gebeurde gisternacht ook een beetje op de achtergrond gekomen. Als we Stacey gistermiddag mee naar huis hadden mogen nemen, dan hadden we zeker niet gegaan. Maar na een echtelijke vergadering hebben we toch besloten om gisteravond naar Frank en Sharon's trouwen te gaan. Even wat anders en bewapend met mobiele telefoon hebben we de prachtige bruiloft mee kunnen maken.
Het weer was echt helemaal geweldig. Zo'n 25 graden en geen humidity. En echt het was zo ongelooflijk wat alle buurtjes in 6 dagen tijd hebben kunnen bewerkstelligen. Zo mooi en super allemaal, ongelooflijk. Vanuit het niets kwamen de roze kleden, de verlichting, ieder bracht zijn mooiste planten mee, zilver servies, de decoraties, al het eten enz enz. Echt heel erg bijzonder en heb door dit alles veel mensen leren kennen. En oh wat was iedereen trots dat we dat maar mooi even gedaan hadden met zijn allen ;-)

***** Update*****
Stace is gelukkig weer lekker bij ons thuis. Moet wel zeggen dat het allemaal flink opgezwollen en rood was, maar hij reageert goed op zijn medicatie en ook de koorts was weer gezakt binnen de normale waardes. Ook waren de rodebloed lichaampjes stabiel gebleven, dat is goed nieuws natuurlijk. Morgen overdag moet hij weer een dagje blijven voor onderzoeken. Maar dan mag hij daarna weer mee naar huis.
*****************

Groetjes Petra

Daar komt de .......

Invalbruid, hi hi hi. Het waren enerverende avonden, waar ik zelfs "inval" bruid ben geweest. Afijn, eerst eergisteren. Om half zeven waren er zo'n 12 vrouwen bij Sharon. En zet 12 vrouwen bij elkaar en geef het thema "wedding" en je hebt een kippenhok vol gekakel, hi hi hi. Lichtelijk chaotisch kan je het ook noemen.
Al het wedding materiaal werd op de grote tafel gelegd en er moesten twee kransen gemaakt worden en er moesten nog wat andere taken verdeeld worden. Zo moesten alle glazen gewassen worden. Alison onze naaste buurvrouw nam die taak op zich. Zij is wel een beetje zoals ik en heeft toch ook wel een nuchtere kijk op het alles. Ben blij dat zij ook komt op de trouwerij. En had ik geweten van die taak, had ik die ook zo genomen. In de vaatwasser met de glazen en even na poetsen en klaar zijn de voorbereidingen. Maar Alison was veel slimmer dan ik, hi hi hi. Vast meer ervaring in dit soort dingen. Verder moest er gekeken worden waar wat in de tuin kwam, hoeveel tafels, wat op de tafels, het buffet en wie bracht wat? Wie heeft nog groen decoratie, wie heeft nog tafelkleden enz enz....
Afijn rond half 10 was iederen klaar met brainstormen en waren de meeste taken verdeeld. Mijn hemeltje wat was ik blij dat ik op onze bruiloft dat gewoon lekker allemaal zelf in de hand had en er heel wat meer tijd voor had. Maar super natuurlijk dat iederen bij springt en zo het een mooie bruiloft gaat worden.
Mijn taak is dus de muziek. Ik dacht dus dat is het nummertje na afloop of tijdens de trouwerij zelf en waarschijnlijk de weddingmarch. Maar nee...., het zijn 7 nummers. Aankomst gasten, aankomst jonkertjes, wedding march, tijdens trouwen, na trouwen, eerste dans, eerste dans gasten. Gelukkig heb ik ze allemaal kunnen vinden en op een cd kunnen krijgen. Het mooiste nummertje van alle gekozen liedjes vindt ik "At Last" van Etta James en een pianoversie van de weddingmarch. Maar er waren nog wat wijzigingetjes, liedje erbij ander liedje er af en de liedjes moesten getimed worden. En dat was gisteravond. In feite kwam het er op neer dat we de ceremonie moesten lopen en de tijd tellen van het lopen. Echt serieuze business en ik snapte er geen bal van. En bovendien kwam het er dus op neer dat het "bad-luck" is dat de bruid de bruid is in het oefenen. En zo was ik ineens de bruid, hi hi hi. Hartstikke leuk, maar op mijn bruiloft, kwamen de bruidsmeisjes gewoon met Ron en mij naar binnen gelopen, volgens mij. Wel zo handig, kan je ze lekker in de gaten houden. Maar in Amerika gaat dat wat anders. Eerst de "maid of honor" dan de "flower girl" en dan pas de bruid. (op twee verschillende soorten muziek) Afijn ik als stand-in bruid miste volledig mijn que. En moest er opnieuw geteld worden. Naderhand begrepen zij pas dat dat in Nederland toch allemaal wat anders gaat bij een trouwerij. Maar afijn na een duidelijk teken, wanneer ik te voorschijn mocht komen ging het helemaal goed. Elegant schrijdend, op mijn slippers,korte broek en t-shirt, ging ik over het grasveld in hun achtertuin. Geen recordtijd, want ik had er 45 seconden over gedaan. Maar het was me gelukt, met manke voet en al ;-) Afijn, wat er met die gegevens gedaan werd, vroeg ik me toen nog af, maar het had met de muziek te maken. Het kwam er op neer dat de muziekregelaar tijdens de bruiloft dan de muziek uit moet doen. Na 45 seconden dus. Er werd een lijst gemaakt met de tijden en die werden bij de stereo gelegd. Maar bij de stereo zit een heel groot raam. Dus ik vroeg, waarom kijkt de muziekregelaar gewoon niet naar buiten wanneer de bruid is aan gekomen en zet dan de muziek uit? Zit je altijd goed toch. Stel je voor dat zij langzamer (of sneller) loopt dan ik. Oja, dat was ook een idee, hi hi hi. Dus heel het seconde tellen ging weer uit de deur. En de muziekregelaar had er een taak bij. Maarja ik had nu wel even leuk bruidje kunnen spelen toch? ;-)
Op vrijdag is er een "rehearsal" of te wel een generale repetitie. Waar bij de muziekregelaar ook aanwezig is en alles nog een keer wordt gedaan. Zaterdag avond is dan de trouwerij. Inmiddels is Ron benoemd tot videograaf dus die heeft ook een taak toebedeeld gekregen.
Zaterdag op de dag ben ik er zelf niet want dan heb ik de massage dag van de Carolina Bearded Collie club. Er is een mevrouw die ons dan gaat leren hoe je je hond kunt masseren op een manier welke de hond prettig vindt. En Connor gaat dan met me mee als "kneed voorwerp". Die houdt wel van al die aandacht en een kroel hier en daar.

Groetjes Petra

In rep en roer

Ons hele wijkje is in rep en roer over de bruiloft van Frank en Sharon. Iedereen draagt hun steentje bij. We brengen allemaal een apetizer mee en Ron gaat zaterdag helpen hun tuin en trouwprieel met loper gereed te maken. Vanavond is er een get-to-gether brainstorm pre-wedding thing, bij Sharon. Het aanstaande bruidspaar is al vanaf januari bezig om te gaan trouwen, maar telkens waren er vooral familie omstandigheden die er tussen kwamen. Maar nu gaat het dan zaterdag echt gebeuren en moet er op de korte termijn nog veel gebeuren. Het is pas sinds twee weken bekend dat het nu echt doorgaat. Dus dikke stress voor de bruid ;-) Van bruidsjurk tot bruidstaart alles regelen in krap twee weken. Doe het haar niet graag na. Ik zelf zou voor de muziek zorgen en heb mijn tweede cd editie ter goedkeuring aan de bruid overhandigd. Het is duidelijk te merken dat familie hier heel ver weg is en dat de buurtjes nu een beetje die taak overnemen. Sharon komt van de westkust van Amerika en heeft hier geen familie. En zo zijn er meerdere gezinnen bij ons in de wijk. Het is zo leuk om te zien hoe iedereen nu mee helpt.
Merk wel dat ik toch wel een zeer nuchtere Nederlandse ben in dit alles. Hoe leuk ik het ook vind allemaal, ik ben niet van het type die gaat staan juichen als ik de schoenen van de bruid zie, hi hi hi. Ik vindt ze leuk en zeg dat ook, maar mis die overtreffende trap van uiting van emotie, denk ik ;-) Dus wat dat betreft wordt het vanavond vast een hele ervaring, want alle uitgenodigde vrouwen in de wijk gaan met elkaar mooie dingen maken/verzinnen voor de bruiloft. Donderdag avond is er de Bunko avond en waarschijnlijk zal daar ook het thema de bruiloft zijn. Vindt het wel leuk om het allemaal zo mee te maken en dat ze ons er ook zo in betrekken. Wij komen weliswaar van een ander continent, maar voor velen is hun familie ook staten ver weg en komt het op hetzelfde neer in feite.

Groetjes Petra

Veel

Even een lief plaatje van Stace. Het gaat goed met hem en ik ben er zo "blij van". En hij ook.



Stukje bij beetje komt onze oude Stace weer bovendrijven. Hij is lekker doenig. Van de verlaging merk ik niet heel veel bij hem. Wel even in de eerste dagen. Ik had het idee, dat van de 1 x per dag 50 mg naar 2 x20 mg, hij in de loop van de dag wat te kort kwam. Maar na donderdag ging dat een stuk beter. Zijn oogleden blijven ook mooi roze en dat is een goede graadmeter.
Vandaag vooral veel gedaan. Eerst 's morgens naar de farmersmarket in Raleigh. De eerste keer dit jaar. Daar was het van alles, maar vooral erg druk. Ik wilde graag perzikken kopen, want die zijn hier altijd zo lekker. En daar is het nu de tijd van het jaar voor. En tijdens het rondje markt heb ik ze ook lekker mogen proeven. Mmmm, heerlijk. Uiteindelijk zijn het geen perzikken geworden maar nectarines. De vrouw waar ik ze kocht was heel aardig. Ze was de eerste waar ik ze geproefd had en toen ik terug kwam kreeg ik als bonus wat extra nectarines bij mijn portie. Erg aardig. Verder had ik ook een meloen en zonnebloemen gekocht en een soort van gerbera's. Het was overal een drukte voor de meeste kramen. En moest behoorlijk zoeken naar een parkeerplekje. Ook werd er weer mais uit de achterbak van de pick-up truck verkocht. Leuk gezicht vindt ik dat.

Toen ik weg reed zag ik een leuke winkel vlak naast de farmersmarket, die ik eigenlijk nog nooit gezien had. Ze verkochten veel tuinspulletjes en prullen en fratsen zeg maar. Dus ook daar even wezen kijken. Het was er duur, maar wel erg leuk. Een beetje ala een Belgische brocante markt. Hier zag ik ook "het" model bankje wat ik al jaren helemaal geweldig vind. Net als in NL was hij hier ook erg duur, dus ik zal het met de foto moeten doen ;-)
Daarna naar huis en zijn we tegen de avond met Connor naar "snake" lake geweest in Cary. Hier zien we altijd wel een waterslang of zoiets, maar vandaag eigenlijk alleen schildpadden. En die vindt ik veel liever. De temperatuur was vandaag heel lekker en de humidity voelde heel laag aan. Wat het vooral een stuk aangenamer maakte. Voor Connor was het weer even lekker om wat leuks te doen. Met Stace doen we toch nog een beetje voorzichtig aan en dus mist hij wel de leuke dingen. Dus het was weer even "Connor-time" vanmiddag.





Op de terugweg zijn we even gestopt bij Frank en Sharon, zij wonen een paar huizen verderop in onze straat en Connor en hun hond Duke kunnen het altijd heel goed met elkaar vinden.





Ook onze andere buurtjes, Linda en Chris en hun kindertjes waren op bij hen bezoek. Dus het was even gezellig bijkletsen. Ook zij hadden hun hond Sabrina meegenomen. En Connor had het helemaal naar zijn zin. Hun zwembad was natuurlijk super en gelukkig heeft Connor niet geplonst en zich keurig gedragen. Geen "bommetje" dus ;-)



Frank en Sharon gaan volgende week trouwen en we zijn uitgenodigd om daar bij te zijn. De plechtigheid gaat in hun tuin gebeuren, dus de planning en de voorbereidingen waren het gesprek vanavond. Was leuk om al hun plannen te horen. Het wordt voor ons de eerste Amerikaanse bruiloft die we meemaken, dus ben heel benieuwd. Daarna weer naar huis gegaan en met Stace genoten van een prachtige zonsondergang.



He, wat zijn zaterdagen toch altijd heerlijk!

Groetjes Petra

Opgelost en verhaaltje

Nou heb vanmorgen gelijk gebeld met "Rex healthcare" hospital en ze hadden wel een vaag kopietje van mijn verzekeringspasje, maar die konden ze niet goed lezen vertelde ze. Dus vandaar de rekening naar ons huisadres gestuurd. Na het weer doorgeven van alle nummertjes en verzekeringsgegevens zouden ze nu de rekening naar onze ziektekosten verzekering gaan sturen. Dus hopelijk gaat het goed komen nu.

Van de week moest ik nog even terug naar het dierenziekenhuis voor de nieuwe dosering van Stacey's pillen. Die moet je dan eerst betalen en dan gaat de apotheek, die ook in het zelfde gebouw is, ze klaar maken. Daar moet je dan altijd even op wachten. Het is er gewoon altijd druk in dit dierenziekenhuis en ik nam plaats in de overvolle wachtkamer. Tegen over me zat een jonge blonde dame met haar dochtertje en een Sheltie. Raar hoe het type hond toch altijd bij het type mens past. Een rank klein vrouwtje en zo'n lieve kleine Sheltie. Vooral in zo'n wachtkamer is het leuk om de verschillende mensen en hun honden te zien. Schuin tegenover de Sheltie mevrouw zat een forse wat meer oudere man. Type bulldog, schatte ik hem in. Maar hij had geen hond bij hem. Althans dat dacht ik. Want het dochtertje van de jonge blonde dame kwam gezellig naast me zitten en gaf me haar knuffeltje en kletste wat met me. Ze had ook een dopje van een pen ergens van de vloer geplukt en de "Bulldog" bromde naar de "Sheltie" dame dat ze het pennedopje van haar af moest pakken. En daarop zei Mevrouw Sheltie, "Daddy wants this from you, dear", tegen haar dochtertje. En echt die had ik niet aan zien komen, Bulldog en Sheltie waren een "setje"! Zo verschillend was dit echtpaar. Maar zo zie je maar weer dat een Sheltie en een Bulldog het zomaar met elkaar kunnen vinden ;-)
Maar afijn ik dwaal af. Er komt een vrouw de wachtkamer binnen met een enorme Duitse Herder. En die hond schrikt zich een hoedje van alle andere aanwezige honden en neemt een sprong vooruit. Het vrouwtje van de Duitse herder (German Shepherd in het engels) zegt daarop heel luid, "Nein!!", tegen de hond. Waarop Mevrouw Sheltie tegen over me, heel hard begint te lachen. "Oh, that lady is talking German to her German sheppard. How funny." zegt ze.
Waarop Meneer Bulldog zijn wenkbrauwen optilt en bromt naar zijn vrouw, "German??? They speak Dutch in Germany!" en haalt zijn schouders er ook nog eens bij op. Hoe zijn vrouw dat nou ooit had kunnen denken zeg. Ik had er enorme binnenpretjes om, maar heb hem maar niet verbeterd. Je weet maar nooit met zo' type Bulldog. En bovendien waren de medicijnen klaar voor mijn Dutch Bearded Collie ;-)

Groetjes Petra

$ 221,00

Zijn er liefhebbers voor mijn supersonische krukken? Vandaag kregen we de rekening van het hele ER gebeuren in de bus en de krukken kostten $ 221,00. Pittig prijsje vond ik.
Nou had ik al een vermoeden dat het niet goed zou gaan, want toen alle medische handelingen op de eerste hulp gedaan waren, kwam er een assitente naar ons toe en schreef onze verzekeringsgegevens op. Even later kwam ze terug dat er wat problemen waren met de computer of we nog even geduld hadden. Vanaf een afstandje hoorde we haar luid en duidelijk zuchten. Na ongeveer 5 minuten zuchten, afgewisseld met een boze blik naar haar beeldscherm, kwam ze weer onze kant uit gelopen. Er waren computerproblemen en helaas kon ze onze gegevens niet invoeren, maar het zou wel allemaal goed komen zodra de computer het weer zou gaan doen. Niet dus....
Want vandaag kregen we de rekening. Niet alleen de co-pay (eigenbijdrage) maar gewoon de hele rekening ad $ 1220,- werd ons toegestuurd. Geen leuk grapje, al zeg ik het zelf!
Zijn ze nou helemaal. Bij nadere bestudering vond ik de rekening toch wel heel vreemd. Niet dat het in NL altijd overzichtelijk is met de ziekenhuis rekeningen en dito verzekeringen, maar dit was wel erg commercieel voor een ziekenhuis.
De rekening is $1220,-, maar.... omdat wij het zelf gaan betalen (volgens hen, ik ben het er nog niet helemaal mee eens) krijgen we een "self pay" korting van $183,-. Hoef ik geen eens om te vragen, staat gewoon op de rekening. Vraag me dan ook af of de verzekeringmaatschappij ook een dergelijke korting krijgt?
Maar het wordt nog leuker. Als we de rekening voor 8 augustus betalen krijgen we maar liefst 30% korting??? Veel gekker moet het niet worden toch? Ik begrijp dat het soms best moeilijk zal zijn voor ziekenhuizen om hun geld te krijgen, maar om dan een korting te geven als je op tijd betaald dat is wel erg fraai...
Daarmee komt mijn bezoekje aan de eerste hulp op $ 725,90. Koopje niet? En dan mag je de krukken nog houden ook ;-)
Heb gebeld naar onze verzekering en die hadden geen enkele claim gehad van het ziekenhuis. Heb ook het ziekenhuis gebeld, maar om half 5 neemt niemand daar de telefoon meer op. De ziektekosten verzekering vertelde me dat ik wel gewoon verzekerd ben en moet gaan vragen of ze die rekening naar hen willen sturen. Dan moet ik wel de co-pay van $ 150,- betalen en misschien nog een extra bijdrage, maar dat zou het moeten zijn.....
Morgenochtend zijn ze dus de eerste!

Groetjes Petra

In de hoek

Inmiddels staan deze supersonische krukken in de hoek van de slaapkamer. Op 1 of andere manier is het niet gelukt om er vriendjes mee te worden. Natuurlijk was ik er heel blij mee toen ik ze kreeg, want zonder ze kwam ik echt niet vooruit. Maar echt ergonomisch zeg maar, waren ze niet. Al is het met krukken altijd een beetje behelpen natuurlijk.
Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik vooral doorgebracht op bed met mijn been gestrekt en ijs erop. Toen heb ik ook de pijnstillers genomen van het ziekenhuis en heb "heerlijk" geslapen. Want ook thuis hadden de pillen dezelfde uitwerking zoals de verpleegster in het ziekenhuis meldde. Op zaterdag, toen ik hoopte dat de meeste spierpijn, voorbij was, ben ik gestopt met de pillen en heb een beetje oefeningetjes gedaan met mijn voet en het spalkje er af gehouden. Zondag heb ik voorzichtig geprobeerd mijn voet op de grond te zetten en stapjes te maken met de krukken. En zondagmiddag "durfde" ik zelfs al zonder de krukken.
Maandag en dinsdag ook een beetje door het huis gestrompeld en dat gaat steeds een beetje beter. Het bewuste trappetje heb ik ook al weer genomen, zonder de snoekduik dit keer. Mijn voet is wel elke avond behoorlijk dik en 's nachts doe ik er dan weer ijs op, waarna het 's morgens er weer wat beter uit ziet. Dus al met al mag ik niet klagen. Ik ben weer wat mobiel en dat al na een weekje. Ik voel het wel hoor, maar we gaan zekers vooruit! Want jeetje, het is allemaal maar heel onhandig. En voorlopig pas ik denk ik alleen mijn slippers, dus wat dat betreft is het fijn dat het in de zomer is gebeurd en niet in januari toch?

Groetjes Petra

Meneer de Bruin de charmeur

Hierboven op de foto zit Stace nog de achtergrond met zijn aanwezigheid te verblijden. Maar vanmorgen was hij nog in het dierenziekenhuis. Want we hadden weer een afspraak voor hem om bloed te prikken. Inmiddels was de laatste test drie weken geleden. En gelukkig is het aantal rode bloedcellen weer omhoog gegaan. Het is nu 39, wat inhoudt dat het met 4 omhoog is gegaan!! De dierenarts belde dan ook vanmiddag en vertelde dat zijn dosering van de predinison omlaag zal worden gebracht. I.p.v. 1 x 50 mg per dag nu 2x 20mg per dag. De afbouw doen ze express heel langzaam omdat Stace heel langzaam op dit niveau is gekomen. Dan over drie weken weer terug en weer bloedprikken om te kijken hoe hij hier op gereageerd heeft en hoe zijn rode bloedlichaampjes het doen. Maar.....wij zijn dus weer heel erg blij met deze uitslag!
Het was wel grappig want toen we in de wachtkamer zaten kwam assitente nummer 1 naar ons toe om ons naar de behandelkamer te brengen. Zij kende Stacey al en het was een warme herkenning van beiden. Daarna werden we in de behandelkamer achter gelaten en kwam assitente nummer 2. Ook zij was weer heel blij om Stace te zien, waarbij hij dus weer de nodige knuffels kreeg en aaien over zijn bolletje. Daarna nam zij hem mee om bloed af te nemen en toen zagen we steeds een meisje door het raampje van de deur gluren. Na twee keer langs gelopen te hebben, kwam ze naar binnen. Ze was assitente nummer 3. Ze vroeg waar Stacey was, want ze had gehoord dat hij er weer was...... Wij vertelden dat ze hem mee genomen hadden voor bloed onderzoek. Toen hij daarna terug gebracht was en wij met de dierenarts gesproken hadden, kwam ook zij met hem kroelen. Het blijkt dat hij een hele fanclub heeft bij de assitentes in het ziekenhuis. De charmeur!!!! Ik snap dus nu ook waarom hij nog steeds niet erg vindt om naar binnen te lopen in het ziekenhuis. Terwijl ik ondertussen wel verwacht had dat hij het niet meer zo heel leuk zou vinden al dat geprik in hem. Maar nu begrijp ik het wel, met al die aandacht van die dames, vindt hij het wel wat daar ;-) En geef hem eens ongelijk?





Vanmiddag zag je hier echt de onweersbuien aankomen waaien. Het is hier nu echt broeierig warm. Helaas heeft de onweer geen verkoeling gebracht, maar wel het zeer gewenste vocht. Ik begreep dat in NL men het graag anders ziet, maar wij zien wel graag een buitje nu met deze warmte. Is goed voor het gazonnetje ;-)

Groetjes Petra

Gekleurd

Het gaat gelukkig al weer wat beter met het voetje. Al zijn ik en mijn krukken nog steeds geen beste vriendjes. Heb vroeger wel eens mijn kniebanden gescheurd, maar die krukken gingen denk ik toch beter dan deze. Deze krukken gaan tot onder je oksels, met als gevolg dat die nu beurs zijn. Nog meer zaak om er snel van af te zijn dus ;-) Inmiddels heeft mijn voet verschillende kleuren aangenomen. Varierend van geel, groen, blauw en donkerpaars. Ook zijn mijn enkels verdwenen en is het een rond geheel geworden. Afijn, vandaag is het me wel gelukt om er weer op te staan dus we boeken grote vooruitgangen. Denk dat het gewoon gekneusd is geweest en als mijn voet weer normale vormen en kleuren aan gaat nemen dat ik dan wel weer aardig uit de voeten zal kunnen. Althans dat hoop ik.

De verzorging is hier trouwens optimaal op het moment en vanmorgen kreeg ik zelfs een schaaltje bramen uit eigen tuin van Ron. Moet zeggen dat de foto gemaakt was toen ik er al een paar had opgepeuzeld. Ze zijn erg lekker! Verder zijn we door de ijsblokjes voorraad heen, want die werd steeds "vers" aangvoerd. Ongelooflijk dat mijn voet ondanks het ijs er steeds op toch nog dik is geworden. Maarja wie weet wat het had geworden zonder ijsblokjes? ;-)
Ook zagen we gisteren weer ons tuinkonijntje. Een week of drie geleden had Stace het konijntje opgesnuffeld in de tuin en sindsdien hebben we hem al vaker gezien. Hij is inmiddels al aardig gegroeid, want toen Stace hem voor het eerst onder een struik gesignaleerd had, dacht ik nog dat het een muis of iets dergelijks was. Zo klein was hij. Toen hij eenmaal weg liep zag ik dat die muis toch wel erg grote oren had voor zijn soort ;-) Maarja alles wat zo spontaan te voorschijn komt in onze tuin is niet altijd een gewenste gast. Maar dit konijntje/haasje vindt ik wel leuk. Van de week toen ik het gras ging maaien kwam hij/zij onder een conifeer vandaan geschoten. En nu zat hij pal onder het raam van de woonkamer en kon Ron er een foto van maken.


Groetjes Petra

Plof

Happy 4th of July, liep hier gisteren even iets anders. Met de nadruk op "liep". Gistermiddag zijn Ron en ik naar Smithfield geweest naar het outlet shoppingcentrum. Rond 4 uur waren we weer thuis en ik ben toen gelijk met de honden gaan wandelen. Althans ik wilde met de honden gaan wandelen. De wandeling kwam uiteindelijk niet veel verder dan onze porch. Vanuit onze woonkamer naar de porch zijn twee heel normale trapjes naar beneden en daar stonden twee hele normale slippers. En waarschijnlijk wordt het al duidelijk. Ik lette niet goed op en ben dus gestruikeld over de slippers. Mijn linker enkel verzwikte, wat ik met mijn rechterbeen trachte op te vangen en die rechtervoet knakte.... Afijn na een gil en boem, lag ik plat..... met twee zere voeten. Ploffff....
Jemig wat deed het zeer. Voelde me helmaal duizelig worden en zag letterlijk sterretjes even. Niet te verwarren met het te verwachten vuurwerk van 4th of July. Met veel gepuf en gesteun, ben ik weer op de bank terecht gekomen en heeft Ron ijs op mijn voeten gelegd. Al snel bleek dat mijn linker voet wel mee viel, maar mijn rechtervoet deed toch wel erg zeer. Nog maar wat meer ijs er op dan.
Rond een uur of acht had ik echt zoiets van dit is niet goed en we besloten om toch maar naar een dokter te gaan. Maarja, het was 4th of July en veel was gewoon dicht. Uiteindelijk besloten om naar de Emergency room van Rex hospital te gaan. Dus om half negen met veel geploeter in de auto terecht gekomen. Nou was er om 9 uur een vuurwerk show in Cary en om half 10 ook in Raleigh. En hier moesten we beiden langs rijden. Het was dus ook erg druk en mensen hadden gewoon hun auto op de snelweg geparkeerd, stoeltje erbij en klaar voor het vuurwerk. Hartstikke leuk natuurlijk, maar wij wilden snel naar het ziekenhuis komen en al de toeschouwers zorgde voor heel wat extra bochten en meerdere malen vol in de remmen. En dat vond mijn voet dus echt niet leuk. Afijn na Cary voor bij te zijn gekomen, kregen we hetzelfde in Raleigh. Eigenlijk maar raar dat dit zomaar langs de snelweg wordt toegestaan. Maarja. Eenmaal in het ziekenhuis ben ik in een rolstoel terecht gekomen en konden we wachten. Ik had al wel wat verhalen over de eerste hulp hier gehoord en we hadden ons voorbereid op een lange zit. Maar moest zeggen dat ik het helemaal niet zo druk vond in de wacht kamer. En al na een kwartiertje werden we gehaald door een verpleegster en zij nam wat gegevens op en daarna werd ik de 1e hulp binnen gechauffeurd in mijn super rolstoel. Goh wat ben je dan gelijk stuntelig met zo'n voet. De dokter kwam ook al snel en besloot om foto's te laten maken. De mevrouw van de x-ray afdeling had vroeger in Noorwegen gewoond en merkte al snel dat ik uit Europa kwam. Ze vertelde dat ik de beste dag van het jaar had uitgekozen om in de emergency room aanwezig te zijn, want dit is altijd de rustigste.Op 4th of July zijn mensen dus niet ziek. Helemaal dus conform de wijze woorden van Meneer Cruyff. Elk nadeel, heb zijn voordeel, niet waar? Gelukkig bleek er volgens de arts niets gebroken te zijn. Maar waarschijnlijk was alles flink verrekt. Maar mocht ik over een week er nog niet op kunnen staan, dan moest ik naar de orthopedisch chirurg van het ziekenhuis. Pffff ik was allang blij. Het voelde echt heel raar beneden in mijn voet. En was echt bang dat het gebroken was. Maar veel rust en veel ijs zouden de klus moeten gaan klaren volgens de arts. En bij twijfel naar de chirurg. (Alleen het woord al)
Daarna werd mijn voet verbonden en van een "leuk" spalkje voor zien. Ook heb ik twee krukken gekregen. Heel anders dan in NL mag je die gewoon houden hier. Waarschijnlijk zal er nog wel een rekening voor volgen, maar ze hoeven dus niet terug naar 1 of ander uitleenbureau. Daarbij kreeg ik van de verpleegster "kruk" les. Hoe te lopen met kruk. En aangezien ik zelf van "Type Hark" ben viel dat nog niet mee, maar inmiddels gaat dat wat soepeler. Als laatste kreeg ik twee pillen en daar zou ik wel "dizzy" van worden zei ze. Waarschijnlijk had ik een goede nachtrust volgens haar. Daarna weer in de rolstoel en op naar huis. In de 1e hulp hadden we het vuurwerk gehoord en dus toen wij naar huis gingen, gingen er honderden met ons naar huis. Dus weer enorm druk. Wel enroute nog wel een verdwaalde pijl hier en daar gezien. Maar vond het bezoek aan de Raleigh "ER" wel weer flitsend genoeg voor deze 4th of July. Eenmaal thuis bleek inderdaad dat de verpleegster gelijk had gehad en ik behoorlijk "sleepy" was van de pillen die ik gehad had. De pijn was ook een heel stuk minder daardoor. En heb ik ondanks alles goed geslapen vannacht. Waar ik wel heel flink van baal is dat mijn personaltrainster Evy voorlopig niet met me aan de gang kan. Het joggen is voorlopig van de baan. En ik was al bij les 14 inmiddels. Balen!! Maarja hopelijk kan ik dat later weer op gaan pikken. Voorlopig eerst maar weer gewoon lopen ;-) Ron heeft vandaag vrij genomen om de verpleging op zich te nemen. Dus ik wordt zo nu en dan voorzien van een drankje en een hapje. Wel heel fijn natuurlijk, maar hoop dat het morgen allemaal al weer wat beter gaat.

Groetjes Petra

Happy independence day!

Vandaag is het hier en natuurlijk ook in Nederland, 4 juli. Nou is dat in NL niet zo'n hele bijzondere dag, maar hier in Amerika wel. Het is namelijk onafhankelijkheidsdag, wat met veel smeulende BBQ's en vuurwerk gevierd wordt. Het zomerfeestje bij uitstek. Sinds zaterdag avond hoorden we wel elke avond vuurwerk hier in de buurt. Gisteravond was er het vuurwerk in onze woonplaats. Waarom dat niet gewoon vandaag was weet ik niet, maar rond kwart over negen begon het geknal. Normaal reageren onze honden er niet zo op, maar Stace is nu duidelijk onder invloed ;-) De prednison (denk ik) zorgt er voor dat hij nu ineens ging blaffen. En niet gewoon, maar meer een soort "hou-nou-is-op-met-die-ongein"-blaf. Hij is al een beetje prikkelbaarder sinds hij die medicijnen heeft, maar dit was wel een erg uitbundige reactie zo in ene. Gelukkig duurde het maar een kwartiertje. Al begon het even over half 10 vanuit een andere hoek weer voor een kwartier. Waarschijnlijk was dat weer van een dorp verderop. Stacey was duidelijk "not amused". Ben benieuwd hoe het vanavond zal gaan met hem. Connor daarentegen vond het niet zo interessant allemaal en maakte zich dus ook niet zo druk.
Ron is trouwens vandaag lekker vrij, want onafhankelijkheidsdag is hier een nationale feestdag. Dus daar gaan we even van genieten vandaag.
Gisteren had ik overigens een lunch afspraak met Katja. Katja woonde voorheen bij Petra in de buurt. Zij is ook een Nederlandse en is sinds een week of twee in Cary komen wonen. Het was heel leuk om Katja te ontmoeten en met haar te kletsen. En na de lunch ben ik even bij haar (zeer mooie) huis wezen kijken en heb ik haar kinderen en hond Merlin ontmoet. Voor donderdag hebben we weer een afspraak staan en we zullen zeker een keer met de hondjes gaan wandelen. Ze woont vlakbij lake pine, waar ik heel graag wandel. Dus dat is wel heel leuk.

Groetjes Petra

Tuinieren

Van het weekend zijn we naar een tuincentrum geweest hier in de buurt.



Dit vind ik het mooiste tuincentrum in de buurt eigenlijk. Hebben heel veel keuze aan planten en snuffelgerei ;-)




Deze hibiscusbloem was ongeveer 30 cm groot!


En de distels waren ook zo enorm groot. Prachtig om te zien.



Ze hadden er ook een Bougainvillea, maar dan in een hanging basket. Vond ik wel heel erg leuk, maar hij was ook wel heel erg duur. Het is namelijk een mooi tuincentrum maar ook wel vrij prijzig vaak.Dus het komt er vaak op neer dat ik een beetje ga kijken daar en dan bij de Home Depot plantjes ga halen ;-) Zo vond ik daar de mooi opgemaakte bloempotten die ze hadden staan echt super.



En dat bracht mij op het volgende idee, vanochtend bij de Home Depot.....


Alle nieuwe planten ondergaan de Beardiecheck

Met dit als eindresultaat.....



De potten zijn wel nog uit Nederland hoor. Het bolboompje kostte $ 27,-. Soms begrijp ik echt de prijzen hier niet. Een hortensia kost hier vaak meer dan $ 30,- en zo'n boompje is dan in verhouding best goedkoop, naar mijn idee. Afijn de bakken zijn weer gevuld en mijn groene vingers hebben weer wat beweging gehad ;-)

Groetjes Petra