Knap staaltje klanten service

Van de week was mijn blender overleden. Het ding draait op een soort van pinnetjes en met 1 druk op de knop had ik ze er zo allemaal afgekregen. Op zich best nog knap van me, maar het was wel balen! Want dit is de tijd van het jaar voor smoothies. Heerlijk vindt ik die. Met yoghurt en ingevroren fruit. Maar nu dus even niet meer, hij deed het echt niet meer zonder die pinnetjes. Nou hebben we hem wel al een tijdje, in ieder geval langer dan een jaar, maar ja eigenlijk zou het niet moeten mogen he? Zo in ene afbreken. Dus ik bedacht me om het toch te proberen bij de Bed Bath & Beyond, waar we hem gekocht hebben. Misschien is het vaker gebeurd en verkopen ze dat onderdeel los. Natuurlijk geen bonnetje meer te vinden. Vorige maand ook de zolder leeg geruimd, dus doos was ook foetsie en zag mijn kansen met de minuut dalen.
Maar vanmorgen stond dat klusje op de "To-do" list. In de auto er naar toe zat ik me al te bedenken hoe ik het nou het beste kon vertellen. Zonder bonnetje kan iedereen natuurlijk met een mooi verhaal komen. Maar ik meldde me bij de klanten service desk en liet zien waar hij was afgebroken, in een boterhamzakje had ik de afgebroken losse deeltjes nog. De man achter de balie was eigenlijk weinig geinteresseerd in mijn verhaal en het eerste wat hij zei was, "Do you know where they are at?". Excuse me?, zei ik. En weer zei hij, "Do you know where they are at in the store?". Uhm even moesten mijn hersenen omschakelen, vroeg hij nou waar ik die blenders kon vinden in de winkel. Ja volgens mij vroeg hij dat. Dus ik zei, "Yes, I think so". "Ok", zei hij, "would you be a hon and grab a new one". Uhhhhh, ja dat kan ik wel doen ja, brabbelde ik. "Maar ik heb geen bonnetje meer hoor", zei ik nog. En voelde een por in mijn rug van Ron, ha ha ha. "Oh never mind, just get a new one". Ohhhhh, wouwwwwww. Zei hij dat nou echt? Ron was inmiddels al omgedraaid en deed al pogingen de winkel in te gaan. Dus ja hij zei het vast echt..... That was easy! Dacht ik hoor, dat zei ik niet, dalijk zou hij zich bedenken. Met een smile van oor tot oor, ging ik op zoek naar een nieuwe in die grote Bed Bath en Beyond. Deze versie had ik niet bedacht in mijn repetities van hoe het gesprek zou kunnen verlopen. Al snel had ik een nieuwe Kitchenaid blender gevonden en we liepen er weer mee terug naar de balie. En hij rammelde wat op de kassa, ik moest even tekenen en voila!, dat was het. Ik had weer een gloed nieuwe blender! Ongelooflijk toch he? Echt van die klantenservice sta ik toch zo versteld, iedere keer weer!

Gisteren zijn we ook voor het eerst wezen rijden op de nieuwe motor. Ron was er mee naar zijn werk gegaan en had hem daar in de buurt laten keuren. Je moet een soort goedkeuring hebben voor de staat North Carolina en dan krijg je een stickertje. Soort van APK zeg maar. Ze kijken naar je licht en remmen en je betaald $ 9,00 en dat is het dan. Maar zodoende kon ik gisteravond dan legaal op pad met het zwarte gevaar.



Was weer hier achter in de wijk geweest om vooral weer even te wennen aan alles. Die van Ron rijdt ook heerlijk hoor, maar die is wat feller dan deze, merkte ik al snel. En dat is wel fijn voor mij bij het weg rijden, dat ging een heel stuk makkelijker. En zo weer even bochtjes maken, slalom en terug schakelen. Dat ging helemaal perfect!Hij rijdt en schakelt echt lekker!



Zagen op het veld er naast nog een heel stel herten voor bij rennen. In de verte klonk er onweer en denk dat dat hen deed opschrikken.



Moet trouwens nog een heel verhaal vertellen van afgelopen zondag. Toen had Ron een tweede hands Honda te koop zien staan bij de Harley Davidson dealer hier in Raleigh. Gewoon om te kijken hoe dat zit en bovendien verkoopt deze winkel ook Buell en dat vindt ik zelf altijd wel leuke motoren om te zien. Afijn wij daar naar toe, maar nergens tweedehands te zien. Maar wel de Buell. Dus ik was daar op gaan zitten om te passen. En ik zat nog geen twee tellen en ik hoorde een "What where you thinking!!!", achter mijn rug. Verschrikt keek ik achter om en zag een verkoopster op me af komen. Ik ging er zo snel mogelijk weer af, want waarschijnlijk mocht het niet dat je er op zat of zo. "No, no, no, stay seated" riep ze me van af 5 meter afstand toe. Dus ik weer terug zitten. Nou hebben we de poppen aan het dansen, dacht ik nog. Inmiddels was ze voor mijn stuur gaan staan en keek me indringend aan. "Deze motor is veeeeeeeeeeeeels te klein voor je", zei ze uitermate streng. Oh, mijn god, dat was wat ze bedoelde, allerhande scenario's waren door mijn hoofd gegaan en dacht minstens dat ze ging vertellen dat ik de motor nu moest gaan kopen, omdat ik er op had gezeten. Maar nee, ze vond de motor niet goed voor me!
Nogmaals zei ze, wat dacht je wel niet om op deze motor te gaan zitten. En eerlijk gezegd dacht ik niks toen ik er op ging zitten, maar dat is ook weer zo'n blond antwoord natuurlijk. Er kwam verder ook zo in ene niet veel zinnigs uit mij en zei iets in de trend van ik wilde alleen even passen of zo en ik ben op zoek naar mijn eerste motor, weet niet. "Come with me", zei ze als een sergeant majoor. En in rap tempo volgden we haar. En ze wees naar een motor en zei" "Sit". Echt waar, zoals ik zit tegen de hondjes zeg, zo blafte zij mij het toe. Ook weer eens een andere manier van benaderen van je klanten niet waar? Ik deed nog een beetje poging van is dit niet een beetje TE groot voor me. "No...., just sit on it", zei ze weer. Dus ik ging braaf zitten. Nou ik heb er even een plaatje van bij gezocht welke motor het was.



Wat een apparaat he? Met geen mogelijkheid kreeg ik beweging in het ding! Ze had een heel verhaal over dat het groot lijkt, maar dat het in werkelijkheid wel mee zou vallen, maar nogmaals ik kreeg nog maar net het stuur om! Ze vertelde dat vrouwen de kracht in de heupen hebben en zo heel gemakkelijk zo'n motor kunnen rijden. Nou heb ik heel veel om mijn heupen, maar om dat nou kracht te noemen. Nou nee, geloof dat dat toch anders heet. Maar het lukte me uiteindelijk wel om het gevaarte recht op te krijgen. Zij ging daarna voor me staan en hield stuur vast en duidde dat ik mijn voeten op de pedalen moest zetten. Ik moest toegeven het zat lekker. Als je zo stil staat dan, maar moest er niet aan denken om zo te gaan rijden. Miste zo ongeveer tien centimeter aan lengte aan mijn armen. Ron die bij dit alles deed of hij niet moest lachen en braaf naast me stond met zijn armen over elkaar, vroeg haar hoeveel CC deze motor was. En alsof het de gewoonste zaak van de wereld was zei ze, 1500 cc. Pfffffff, Wat? 1500 cc??? Ik voelde gelijk alle kracht uit mijn heupen wegzakken. Is ze nou helemaal gek geworden! 1500 cc voor een eerste motortje???? Lijkt me nog niet echt een strak plan. Ron die bleef er bijna in en moest moeite doen om niet keihard te gaan lachen. En zei zoiets, van zie je dat Peet, 1500 CC? Ja ik zag het en hoorde het ook. Allemachies!!! Niks, helemaal niks voor mij! ;-) En wist niet hoe snel ik van het ding af moest komen.
Ron en de verkoopster waren inmiddels aan de praat geraakt en hij had haar gevraagd of die Honda er nog was. Ja die was er, maar of dat nou wat voor mij was??? Afijn we gingen in een lift naar de tweede verdieping en daarna naar een of andere zolder en daar stonden de tweede hands. We liepen door een gang en kwamen langs een stel V-rods. Nou ben ik echt geen Harley type, sorry dat is niet mijn ding, maar een V-rod vindt ik weer wel mooi. Die is mooi strak en moderner gevormd.



De verkoopster pikte mijn vertraging op in mijn loopje en ja hoor, voor ik het wist, zat ik al weer! Deze keer op een 1200 CC, goeie genade! Waren er geen kleinere motoren hier te vinden?
Nou ook bij deze te korte armpjes, maar vertelde de verkoopster daar hadden ze speciale stuurtjes voor, ha ha ha. "Apehangers", noemde ze ze. Neeeeeee, echt waar, zei ze dat nou? Ik vindt het echt geweldig als ik van dat soort motoren voor bij zie komen, maar zie mezelf echt niet met zo'n apestuur rond rijden. Dan moet ik ook echt in het zwart leer en een pothelmpie, ha ha ha. Goh wat een avontuurlijk middaagje werd dit zeg! Afijn Ron had inmiddels de Honda gevonden en ook daar nam ik weer plaats, moet zeggen dat hij wel lekker zat, maar de verkoopster was er niet weg van. Het was ten eerste een Honda, als of dat een schande was en ten tweede, "maar" 650 cc, ha ha ha. Geweldig dit mens! Die geloofde volgens mij echt dat ik een 1500 cc motor ging kopen als eerste motor, nou toch maar even niet.
Daarna probeerde ze me nog een "Betty Boop" motor aan te praten. De motor was helemaal bespoten met het strip figuur Betty Boop, hartstikke leuk als je daar van houdt, maar duidelijk dat ik daar niet 1 van ben ;-) Afijn we verlieten de zolder en kreeg in de lift het visite kaartje van mevrouw. Als ik wist wat ik wilde, moest ik haar maar bellen, want dan gingen ze een motor maken die helemaal bij mij zou passen! Ok en stopte het kaartje in mijn tas, dat zullen we zeker doen, ahum.

Echt de hele weg terug hebben we zo zitten lachen......., Peet op der Harley ;-) Denk dat ik dit verhaal ook nog vaak zal moeten horen van Ron. "Petra, nee, die heeft een 1500 cc, want ze heeft van die sterke heupen en met der apehanger stuurt ze overal naar toe....." ;-)




Groetjes Petra

Het kan zomaar snel gaan...

Even een up-date. Ik moet eigenlijk aan het werk, maar moet even zin maken om te beginnen, dus doe eerst even snel blog up-daten. Want we hebben weer een apart weekje achter de rug.
Zondag hebben we namelijk een motor te koop zien staan op Craigslist. En onder we, kun je eigenlijk wel stellen Ron, had een motor voor mij te koop zien staan ;-) Het kan raar gaan in het leven. Zo wil je niet dat je man motor rijdt en zo heb je er zelf 1. Maar afijn, ik vond hem ook hartstikke mooi en hij had nog maar 2000 mile gereden. En dat is niet zo veel voor een motor van 2003. Dus de man gemaild voor meer foto's en die volgden. We konden niet veel nadeligs aan de motor ontdekken behalve de plaats waar hij stond. Namelijk Virgina en wel in het Noorden, zo'n half uur onder Washington. Dat is hier vandaan zo'n 4,5 uur rijden. Dus daar ga je ook niet zomaar 'even' naar toe om even te kijken niet waar? Dus nog maar een keer mailen en of er te praten was over de prijs. Nou dat werkte allemaal wel mee en uiteindelijk maandag avond afgesproken met die man dat we dinsdags langs zouden gaan.
Maar dan moesten we wel eerst een aanhanger zien te regelen. Omdat hij uit een andere staat komt en kentekens hier persoonlijk zijn konden we hem niet over de weg hier heen krijgen. Nu heeft onze buurman een aanhanger met een oplaadplank. En die mochten we van hem lenen. Alleen bij het aansluiten, bleek dat de verlichting het niet deed. En om nou 4,5 uur zonder rem- en knipperlichten te rijden is nou misschien ook niet zo goed plan? Afijn toch maar besloten om er dan 1 bij U-Haul te huren. Kost hier allemaal niet zoveel en voor $ 20,- weet je alles zeg maar.
We hadden met die man om half drie afgesproken, dus wij de aanhanger ophalen bij de verhuurder. Bij het aansluiten deden gelukkig de lichten het, alleen.... bij nog een keer goed kijken, bleken de rem lichten het niet te doen. Natuurlijk was er geen ander exemplaar beschikbaar dus zijn we er toch maar mee op pad gegaan. De aanhanger was speciaal voor motoren, dus lager en dan zie je de remlichten van de auto nog goed. Maarja, echt geweldig was het nou ook niet. Want denk je goed te doen door er 1 te huren, werkt het nog niet allemaal. Verder was er nog een heel leuk bij komend feit. Want op onze auto zitten van aller hande toeters en fratsen en zo merkte de computer van de auto dat de remlichten het niet deden van de aanhanger. Hartstikke knap van hem, maar hij vertelde ons dat elke halve minuut! Met een zwaar irritante piet en knipperende waarschuwingen in het dashboard. Goh, dat wordt een heerlijk ritje zo 4,5 uur! Het geluid wat er bij hoorde valt in de categorie "brandmelder", heel hoog en niet te missen. Afijn al snel bleek de aanhanger leeg al niet helemaal gestroomlijnd te zijn en waarschijnlijk zat er een krom wiel of zo onder, waar door er om de 15 seconde een enorme brom klonk. Je begrijpt dat verhoogde de feest vreugde helemaal (ahum), maar we reden! Op weg naar King George, niet de verwarren met de koning zelf, maar het plaatsje in Virgina. Inmiddels hadden we de radio al een zwier gegeven om het bonus brom en piep geluid wat de aanhanger veroorzaakte wat te dempen. En na een poos rijden, zagen we Richmond verschijnen.



Die stad heeft altijd wel een mooie skyline, vindt ik. Zo ook het ouderwetse station (denk ik) zo langs de snelweg.



Verder blijf ik de interstate 95, 1 van de saaiste wegen vinden hier. Je ziet er niet zo heel veel en alles lijkt zo een beetje het zelfde. Vooral zomers als alle bomen groen zijn en je niet veel tussen door kan kijken. En zo kon ik me dus nog meer concentreren in het ritmische piep en brom geluid ;-)
Maar toen ging de telefoon. Het was de verkoper. Of het ook een half uurtje later kon worden? Ja nouja, het maakt niet zoveel uit, misschien kunnen we dan alvast wat eten zodat we weer in 1 ruk terug konden. Afijn 3 uur reden we Fredericksburg binnen en zijn wat gaan eten en toen ging weer de telefoon. Het zou half vier worden. Dus nog wat langzamer gegeten en toen richting het huis van de verkoper gereden. Vier uur er was nog niemand, inmiddels geprobeerd te bellen, maar geen contact. Hmmmm, hier wordt je al helemaal niet vrolijk van. Een stukje gelopen in die wijk en nog maar eens bellen. Nog geen gehoor. Gelukkig hadden we geregeld dat Alison de hondjes uit zou laten, anders had ik het helemaal gehad. Maar zo waar om half 5 verscheen hij, op de motor! De jongen was overigens wel aardig. Hij werkte op de basis daar in de buurt en zat op een plaats waar geen mobiele telefoons gebruikt mochten worden, vertelde hij. Iets anders dan het aannemen wat hij vertelde konden we ook niet en gelukkig maakte het zien van de motor het bere eind rijden en het wachten weer wat goed. Ron is er een stuk mee gaan rijden en we besloten hem te kopen. De motor op de supersonische half gare aanhanger gereden en vast gemaakt.
Daarna papieren in orde maken en dat houdt in het te laten "notarizen". Dit kan bij banken, maar ook bij de UPS store en die was gelukkig nog open en de notarizing meneer was er ook nog. Dus alles zou helemaal in orde zijn.





Daarna dus weer op naar huis. Het was inmiddels kwart voor 6 toen we weg reden. Nog een heel eind voor de boeg dus! Maar er was ook goed nieuws, onze auto vond het wel mooi geweest met al die piepjes en maakte er nu een variatie van. Niet elke 30 seconde een piepje, maar er zaten nu soms periodes van ander halve minuut bij! En nu niet alleen de rem, maar ook de knipper lichten, gaven meldingen. Wat een verademing, ha ha ha. Daarentegen had de aanhanger er weer een ander geluidje bij gekregen dus dat was wat minder. Mag natuurlijk niet te veel mopperen, want we hebben het onszelf aangedaan uiteindelijk. Je moet wat over hebben voor een goede prijs, lage km-stand en beetje leuk model motor toch? De feeststemming over het missen van het piepje elke 30 seconden was al snel weer over toen we in de buurt van Richmond kwamen. Want daar bleek er een ongeluk te zijn gebeurd. Van de drie banen moest alles naar 1 en dat resulteerde in een lange rij, waar we konden aansluiten. Precies bij dat stuk aan de 95 waar de grote fly-overs zijn. Iemand die er ooit gereden heeft, weet vast waar ik bedoel. De viaducten doen mij altijd denken aan achtbanen. Grote pilaren en daarboven een wegdekje, zonder al te hoge vangrails voor mijn gevoel.



Afijn hier hebben we ook een tijdje nog stil gestaan, maar daarna konden we door rijden. En..... om 11 uur die avond waren we dan thuis en nog een motor rijker ;-)

Gisteravond is Ron dan ook gelijk aan het poetsen gegaan er aan.



Onder het wakend oog van "Knabbel en Babbel".



Vanmorgen hebben we de title ingeleverd bij de DMV, waar het wel heeeeel erg ongewoon rustig was! En hebben we een kenteken gehad. Nu hem nog laten keuren (soort van APK) en dan kan ik er mee op pad. Voorlopig weer even wennen in de wijk hier achter hoor ;-)

Groetjes Petra

Uhhh???

Tsja,... Uhh??? Over de wedstrijd van gisteren zullen we het maar niet meer hebben he? Of nou ja dan toch wel? Maar heeeeel eventjes dan. Het was namelijk wel leuk waar ik de wedstrijd heb gekeken. Via de Nederlandse vereniging De Wieken hier uit Raleigh, was er een omgaande mail om gezamelijk de wedstrijd in Woody's bar in Cary te gaan kijken.



En zo was ik in mijn oranje tenue daar heen gegaan. Guus en Alexandra zouden er ook zijn en had het mailtje ook door gestuurd aan de Nederlandse dames. En Jessy en haar ouders en kinders en Helma waren er ook. Ook Jessica en haar man en de kinders, en Clementine(die van het programma onverwacht bezoek, voor de Nederlandse tv kijkers),Ryanne en Maarten. Kortom best veel bekende gezichten eigenlijk en... het had zo leuk kunnen zijn. Maar helaas, de afloop is inmiddels bekend.
Tijdens de wedstrijd bleek er ook nog een heuse "thunderstorm warning"-spoed wer uitzending ingelast te worden. Alsje menou?? Hoe verzinnen ze het. Maar gelukkig toen we weer beeld kregen was er nog niet gescoord. Al duurde het niet lang er na.... Spontaan begon het buiten ook te "huilen". Met bakken kwam het naar beneden, de thunder storm had Cary bereikt, net toen Nederland achter kwam te staan, maar het ging pas echt plenzen na de 3-1. Daar werden we ook al niet vrolijk van! Heel jammer, maar het oranje feest is even weer voorbij....



Al met al was het wel heel erg leuk om elkaar allemaal weer even te zien! Grappig was het ook om Maarten nu een keer in het echt te ontmoeten. Hij heeft namelijk ook een blog net als Guus.



Foto is gemaakt door Alexandra en Guus had hem naar me door gestuurd. Thanks!

Ron heeft al het oranje gebeuren gemist, want die ging gisteren voor het eerst schieten. Een van de collega's die zijn schoonvader heeft een heel groot stuk land, van zo'n 120 acres. En daar zijn ze eerst gaan barbequen en daarna kleiduiven schieten.



Het was een enorm stuk land, met vijver en een mega bos er om heen.



Ron met "de wapens"....En zo aan de lege hulzen te zien, hebben ze er een eind op weg geschoten ;-)



Ron had nog wat gefilmd van het alles, dus hier het filmpje.



Ron vond het allemaal wel erg leuk dat geknal. Vanmorgen zagen we Andy nog even en die liet de blauwe plekken op zijn arm zien. Echt niet normaal, dat was echt blauw zijn boven arm. Dat komt van de terug slag die zo'n geweer geeft. Allemachies, wat een kracht.

Ze hadden ook nog geschoten met een 9 mm pistool, maar dat vond ik helemaal griezelig om te zien. Ron vertelde dat zo'n ding 1 mile weg kan schieten..... Brrr, je moet er toch niet aan denken. Vooral niet het idee, dat dit allemaal legaal te verkrijgen is. Daar merk je toch wel duidelijk een cultuur "verschilletje", voor mijn gevoel zie ik dat soort dingen alleen in een film, namelijk ;-)

Gistermiddag hebben Ron en Andy nog Andy's motor bij ons gebracht, zodat we weer een stukje samen konden rijden. Hartstikke super dat Andy zijn motor aan Ron uit leent, want het is wel fijner om zo met zijn tweetjes te kunnen rijden. We zijn gisteravond nog even weg geweest, nadat de bui over was. Van die hele knalbui in Cary, waren er hier maar een paar druppels gevallen. Het sneller motor rijden ging al wel wat beter en het was wat minder druk op de weg, dat maakt het ook wat prettiger. Wel waren er wel veel vliegjes op de weg, wat betekent met je mond dicht motor rijden. Beste is ook met je ogen dicht, maarja dat is dan weer zo moeilijk kijken he. Je zou zeggen dan doe je je vizier toch naar beneden, maar het was zo vochtig buiten dat die gelijk besloeg, dus dat bood ook geen optie. Zocht nog naar het knopje airco om te ontwasemmen, maar dat zit niet op een motor ;-) Afijn, toen het donkerder werd en er meer vliegen kwamen zijn we weer terug gegaan. En vanmorgen weer vroeg op. Het was heerlijk rustig en dat was wel even fijn, want zo kun je rustigjes aan wennen. Meer rechtere stukken rijden en verder schakelen.



We zijn naar lake Wheeler gereden en daar even een pauze in gelast.



Het gaat steeds een stukje beter met me. Het optrekken van uit een stoplicht is soms nog wat spannend, want voel me dan toch nog wat gehaast, maar eenmaal aan het rijden gaat het goed. We waren rond half 8 weg gegaan en rond kwart over negen waren we weer terug. Best een eindje gereden dus. Terug nog even door een aantal woonwijken heen gereden (die blijven nog wel even favoriet bij me) en die gaan inmiddels een stuk beter. Het terug schakelen gaat allemaal wat soepeler. Volgens mij ben ik aardig klaar gestoomd voor de basic training course van over twee weekjes, zo afgelopen weeek ;-) Ron fungeerde niet alleen als coach, maar ook weer als papparazzi en daarom hebben we er dus weer beeld materiaal van...



Morgenavond gaan we nog naar een Nederlandse collega van Ron. Nouja inmiddels ex-collega, want hij gaat naar Oregon verhuizen. Morgen dus gedag zeggen en nog helpen met wat zware dingen uit zijn huis halen. Zal best vreemd zijn om hem niet meer regelmatig te zien hier. Zijn zus, Mariet, heeft ook twee Beardies en onze hondjes vonden Ronald altijd helemaal geweldig. Vooral omdat hij wist hoe "maf enthousiast" ze altijd zijn. Hij wist duidelijk de "beardie" gebruiksaanwijzing ;-) Desalnietemin wens ik hem en zijn vrouw natuurlijk het allerbeste, want Oregon is nou niet de verkeerdste plek om te gaan wonen. Wij hebben er erg van genoten in april pas. Maar dat dus morgen!

Groetjes Petra

They're back!!!

Allemachies, ze zijn er weer!!! Wat een volhouders zeg. Vond ze ook al verdacht lang op het plankje van de porch slapen elke nacht. Maar na goed gekeken te hebben...., ze zijn weer aan het bouwen geslagen. En nu helpt de hele zwaluwen familie.



Wij natuurlijk hartstikke blij, ha ha ha. Bij het maken van de foto kwam er ook twee keer een kamikaze zwaluw net boven me hoofd scherend langs gevlogen. Vriendelijke beestjes hoor die zwaluwen. Hoe ging dat gezegde ook al weer? Beter 1 zwaluw in de lucht dan drie in de hand? Nou ik weet het nog niet zo net! Die nesten maken ze gewoon van modder en dat is echt bagger om het op te ruimen. Letterlijk! Had het net schoon!

En het werd nog leuker deze week, want.... de Japanse Beatles zijn ook "Back"!!
Getverre...



Het zijn echt vieze slome glimmende beestjes. En dat ze glimmen kun je goed zien op de foto van hierboven, want je ziet gewoon het silhouet van mij van tijdens het foto maken.



Ze vreten zich inmiddels al weer een weg door mijn planten heen. De rozen zijn al helemaal niet meer veilig, die schijnen ze een delicatesse te vinden.... En... ze vermenigvuldigen zich bij de vleet. Ze zitten echt massaal op elkaar die beesten. De politie zou er naar moeten kijken, ha ha ha.



Na 1 week beatle invasie ziet de pruimen boom er zo uit.



Met allemaal gaten in de bladeren. We hebben nog zo'n vijf weken te gaan en dan verdwijnen ze weer. Was naar de Home depot geweest om wat "lekkers" voor ze te halen, maar dat was allemaal uitverkocht. Zegt die verkoper, het is te hopen dat u veel vogels in uw tuin heeft, want die eten ze op. Vooral zwaluwen, zegt tie. Meent u dat nou?, vroeg ik hem quasi non-chalant. Ha ha ha ha, is dat wat! Denk dat ik zelf een nestje er bij ga bouwen vanavond ;-) Hoe meer zwaluwen hoe beter! Wat drie in de hand, in de lucht die dingen. Hoop wel dat ze een beetje hongerig zijn die zwaluwen hier, ze moeten er namelijk nog een heel stel weg kauwen uit mijn tuintje.



De mannen stiefelden lekker met me mee in het rondje tuin.



En nu ik toch in de tuin aan het foto's maken was, ben ik me nog maar even verder gaan uitleven. Want er was ook goed "tuinnieuws". Moet tegenwoordig steeds aan "Anne Klapp" denken al ik door de tuin loop en mijn plantjes inspecteer ;-) Wijk weer helemaal af van mijn verhaal. Maar hier op de lokale tv zender is er op bepaalde dagen een dame die tuintips geeft. Dat stukje wordt dan 10 keer op de dag in elk uur uit gezonden. En ze begint en eindigt dan ook altijd. "For your garden, I am Anne Clapp". Vreselijk gewoon, ha ha ha. Zo ouderwets gewoon. Ron en ik imiteren haar dan ook regelmatig "I am Ann Clapp, for your garden", is hier inmiddels een stopwoord geworden. Het is zo irritant omdat elke keer weer te horen in die ander halve minuut dat ze op tv is. En dan heeft ze ook vaak van die saaie onderwerpen, over gele blaadjes of hoe een gat te graven voor een nieuwe plant. Heb der even gegoogled en heb een filmpje van haar gevonden. Veel plezier met Ann Clapp, for your garden, ha ha ha.

Maar goed toen ik in "my garden" bezig zag ik dat de druiven waarschijnlijk niet favoriet zijn bij de beatles, want die zijn op het moment hartstikke mooi. Moeten nog wat groeien, maar ben eigenlijk wel benieuwd wanneer die goed zullen zijn.



Leuk he? En dat alles zonder tips van Ann Clap, ha ha ha. Verder is het me nu dan ook eindelijk gelukt om een blauwe hortensia blauw te houden. In Hellevoetsluis en in Zierikzee kocht ik altijd blauwe hortensia's, maar na planten het volgend jaar waren ze altijd roze. Deed er roestige spijkers bij, cola en speciaal spul voor blauwe hortensia', maar altijd weer roze. Maar nu? Knal blauw!





En heb er niks aan gedaan alleen gepland. Zo simpel ;-) Ook geen Ann Clap, for your garden, bij nodig gehad.



Verder bloeit het allemaal nog wel lekker hoor.



De bramen beginnen zachtjes aan te verkleuren al weer.



Roosjes in bloei.....

Goh wat een spannende dingen toch allemaal weer, "I am Ann Clapp, for your garden", ha ha ha.

Over spannend gesproken. Gisteravond zou Andy, de collega van Ron weer komen en zouden we weer gaan rijden hier achter. Maar hij had aan Ron aan geboden om zijn motor aan hem te lenen, zodat Ron met mij kon gaan rijden buiten de wijk. Dus inderdaad erg spannend! Na het eten ben ik dus met "gehele" motor bepakking, jas, handschoentjes helm, met Ron de weg op gegaan. Hartstikke spannend. Het ging goed hoor. En nu ga ik alweer afdwalen, maar in Nederland had je vroeger een reclame, met een stel dat "Fijn een stukje ging rijden". Afijn en dan zeiden ze "Druk?, Druk?, helemaal niet druk" en je ziet dan voor hen ook helemaal niemand op de weg, maar achter hen een hele file. Nou zo zou je het je voor kunnen stellen. Nou niet zo heel erg dan, maar dat gevoel had ik wel. 40 mile is toch wel het matje nog voor mij hoor, ha ha ha. Dat is toch al wel 65 km per uur. Holletjes af, en die heb je hier best veel, zij ook best spannend en de vaak daarop volgende bochten ook. Nou zijn we ook door allerlei wijken heen gereden en dan weer een stukje snel en dan weer een wijkje. "Fijn een stukje rijden dus". Moet wel zeggen dat de mensen heel erg beleefd en rustig blijven. Zo kwam ik een hol op gereden en net aan het eind van die heuvel staat een stop bord. En er komt ook een auto van de andere kant af. Dus een "Hollywood stop" (beetje remmen, maar wel doorrijden) was niet gepast ;-). Is nooit gepast, dat weet ik, maar op holletjes als deze, had ik hem graag ingevoerd. Ik stoppen en natuurlijk slaat de motor af op zo'n hol. Ron kwam al naast me gereden en daar achter stond een auto. De auto aan de andere kant was al over gestoken, maar omdat je zo schuin staat, moet je en flink gas geven, je koppeling gebruiken, maar ook je rem in houden, anders ga je kei achteruit in het begin natuurlijk. Nou dat was nog wat. Maar die auto achter me, bleef gewoon staan he? Niks boos kijken of met een dot gas om me heen en nog even een boze blik. Niet dat het mij minder gespannen maakte, maar het is toch wel wat prettiger. Het wegrijden wilde echt niet lukken, want het was echt heel steil en die rem los en hard gas, vond ik toch wel eng. Dadelijk maak ik ineens een "wheely", ha ha ha. Niks voor mij. Dus Ron uitleggen en nog steeds die auto erachter. Dus ik gebaarde, ga er maar langs hoor, dit gaat nog wel even duren. En met een vriendelijk lachje en een zwaaitje, ging de meneer er langs. Zooooooooo anders, dan dat dat in Nederland zou gaan. Nou zijn daar ook niet zo veel heuvels, dus heb je dat probleem ook niet natuurlijk, hi hi. Vanavond en morgenochtend gaan we het weer proberen. Heb het gevoel dat morgen ochtend het fijnste is, want dan ligt iedereen nog lekker te slapen ;-)

Verder ben ik op het moment in mijn semi-oranje outfit, want ik ga strakjes naar Cary om in een sportsbar DE wedstrijd te kijken. Ron heeft vandaag zijn "eerste-schiet-ervarings-daagje" met zijn collega's. Had al eerder verteld dat het wel heel apart was dat Ron nog nooit een geweer of pistool gezien had. Het blijkt dat de schoonvader van die collega, de Sheriff is en een hele verzameling van die apparaten heeft, dus dat wordt nog een hele ervaring voor Ron vandaag. Ze gingen in ieder geval kleiduiven schieten, dus schieten zal hij wel vandaag ;-) Ben benieuwd.

Groetjes Petra

Denk je dat je alles wel gezien hebt....

Nou heb ik hier al slangen en andere vreemdsoortige beesten gezien, maar nu zag ik net op de tv dat er een aligator gevangen is in de county onder die van ons....... Ieks.... En niet zo'n kleintje ook, deze was 2,5 meter lang. Hij schijnt via een rivier naar boven gezwommen te zijn. Je moet er toch niet aan denken dat dat in eens bij ons in het meertje in de wijk komt koekeloeren, met die glim oogjes ;-)
Hij is inmiddels gevangen en wordt weer in de zuidelijke wateren losgelaten.



Vanmorgen was ik lekker wezen wandelen met de hondjes. Het was echt heerlijk weer vandaag. Iets van 25 graden denk ik, maar met een hele lage vochtigheidsgraad. Zalig! Het is dan buiten zoveel aangenamer. Op de terug weg kwam ik Judy tegen. Judy is een wat oudere vrouw en altijd erg aardig. Uitermate geintresseerd in alles wat met Europa en Nederland te maken heeft. Ze is gek van de hondjes en hebben zelf een Golden op leeftijd. We liepen samen op en terwijl dat kletsten we over van alles en nog wat. Ze sprak over haar cruise die ze pas in Spanje, Italie en Griekenland hadden gemaakt en ik had het over mijn nieuwe baantje en van de Susan Komen race van afgelopen zaterdag. En toen kwam het onderwerp bij Linda de buurvrouw met borstkanker. En daarop vertelde zei, dat er twee weken geleden bij haar lymfklier kanker was geconstateerd. En ze had inmiddels al bestralingen gehad ook. Wat een vreselijk nieuws.....
Ze toonde wel heel dapper en strijdbaar naar mijn gevoel, maar dat is natuurlijk moeilijk in te schatten in een gesprek. Hoe iemand dat werkelijk ervaart is voor een ander natuurlijk niet te bevatten. Maar ze vertelde door en ze was blij dat ze in behandeling was bij Duke (Senator Kennedy was er ook speciaal naar toe gekomen, toen zij er was, vertelde ze) en dat ze ook direct voor haar een behandel plan hadden gemaakt. Maar jeetje, wat ontzettend moeilijk toch. Ik hoop zo dat de bestralingen helpen en dat de celgroei afneemt. Want, vertelde ze, het is een langzaam groeiende versie, maar helaas was er geen genezing mogelijk. Ze kon er misschien tien jaar mee leven, maar het kan ook omslaan naar een agressieve vorm, wat het proces zou versnellen. Het heeft me heel de dag bezig gehouden eigenlijk....

Na dit moeilijke nieuws heb ik het meeste van de dag gewerkt en had ik al weer een vergadering vandaag. Ik raak er nog eens ervaren in zo. Heb er zowat elke dag van de week 1 gehad.
Verder van de week met Frank en Sharon afgesproken om Duke hun labrador uit te laten tussen de middag. Zij gingen een paar daagjes naar Myrtle Beach en 's avonds en 's nachts kwam er oppas in huis. Maar tussen de middag gaat hij normaal ook naar buiten. Dus dat zou ik van de week dan even doen. Gisteren had ik hem gewoon mee genomen aan de wandel, maar vandaag was het zulk lekker weer en heb ik Duke erna mee genomen naar onze tuin en heeft hij lekker met Stace en Connor in de tuin gerend. Alledrie vonden ze het heerlijk!



Connor vindt Duke altijd helemaal geweldig en is niet bij hem weg te slaan. Tot groot ongenoegen van Duke, die graag alle ballen wil hebben en in zijn mond wil stoppen, maar niet verder komt dan twee. Maar daar druk doende mee is.



En 's avonds weer motor gereden. Dit keer kwam er ook een collega van Ron naar onze wijk, om samen de oefeningetjes te doen. Hij heeft ook onlangs zijn motor en learners permit gehaald en het was wel grappig zo samen om de pionnetjes heen te slalommen.







Moest wel lachen, want hij zei na afloop, dat hij vond dat ik het beter deed dan hij gedacht had eigenlijk, ha ha ha. Dus met andere woorden, hij had eigenlijk erger verwacht van me ;-)



Ook heeft Ron op zijn motor gereden en ben ik samen met hem even buiten de wijk gegaan. Vond het toch wel eng moet ik zeggen. De weg achter onze wijk ik ook vrij rustig hoor, maar je gaat er wel harder natuurlijk en ook nog eens holletje af. En dat gaf me toch wel de kriebels moet ik zeggen. Maar het schakelen ging goed en zo recht uit rijden gaat wel makkelijker natuurlijk dan in een wijk, al vindt ik daar de langzamere snelheden heel wat fijner. Maar ja denk dat de buren ook wel raar staan te kijken als ik elke avond met 15 mile per uur de hele wijk doorga ;-)

Groetjes petra

Minder warm

Gelukkig...., het is eindelijk wat minder warm hier. Alhoewel nog ruim dertig graden, maar die veertig is echt niet lekker. Het was zo benauwd en plakkerig er bij. Alhoewel dat dat nog wel steeds een beetje is. Maar zaterdag avond is er wat onweer en regen geweest en dat heeft de boel een beetje doen afkoelen. Vannacht koelt het zelfs af naar 17 graden, ha ha ha. Waar een mens al niet blij mee kan zijn he?

Afgelopen zaterdagavond hadden we een BBQ feestje bij Frank & Sharon.



Er waren nog meer mensen uit de wijk en iedereen nam wat te eten mee. Frank & Sharon zorgden voor de burgers! Hier onder Frank aan het bakken.



Ik had een fruitsalade mee genomen. Heerlijk altijd met die warme temperaturen. Kortom, het was erg gezellig! Al vielen er wel wat spatjes, de temperatuur bleef lekker. In de porch en onder het poolbarretje wat ze hebben, hebben we een paar keer geschuild, maar daarna werd het toch weer droog. Ze hadden ook de firepit aangestoken en zo was het ook nog eens erg knus. Al hoefden ze het niet te doen voor de warmte ;-)



In de zondags krant een mooie foto van the Race for the Cure. Langs de route zat een vrouw en in haar voortuin stond een bord dat ze al sinds 1980 "survivor" was. De foto was heel apart, want op de voorgrond een hardloopster en zij daarachter in beeld. In het kranten artikel stond een link naar nog meer foto's. Hier de link voor de liefhebbers. Vond er mooie foto's tussen zitten

Zondagmiddag zijn we met de hondjes bij het meertje van Koka booth in Cary wezen wandelen.



Connor had natuurlijk weer ergens een stok vandaan weten te scoren. En de hele tijd er weer mee zeulen natuurlijk. Het lukt hem elke keer weer.



Heb ook nog even gekeken, bij Kokabooth, wat Simon Le Bon destijds aan het kalken was op die pilaar. Tijdens het concert van Duran Duran een paar weekjes terug, was hij tijdens de meet en greet aan het schrijven geweest op een paal. Onder het motto handtekeningetje hier en een handtekeningetje daar.... (Zie de foto hieronder)



En wat voor "nuttigs" had hij dan gekliederd? In ieder geval niet, Simon was here ;-)



Een wolf/hond dus en een Woof er achter. Misschien toch een soort van Simon was here ;-) Afijn daarna weer op huis aan gegaan, het werd inmiddels toch wel weer aardig warm.
Omdat we zatermiddag niet thuis waren, zat er in de brieven bus een briefje dat er een pakketje voor ons was. Dat vindt ik nou altijd zo jammer. En vooral als ze op zaterdag zijn geweest, want dan moet ik tot maandag wachten! Vanmorgen vroeg dus op naar het postkantoor en we kunnen wel stellen dat het pakketje, een pakket was! Hartstikke leuk. Kon het bijna niet dragen. Maar..., kreeg hem ook niet open zonder schaar. Dus moest ook nog eens wachten tot ik thuis was.



Ze zeggen wel eens het baasje gaat op de hond lijken, maar hier is het echt het hondje gaat op het baasje lijken. Stace is namelijk net zo nieuwsgierig als ik altijd. En bovendien heeft hij een hele goede neus! Er zat namelijk ook lekkers voor hem in de doos. En verder nog veel meer leuks! We zijn weer verwend.



Er zaten ook grappige dingen in. Zoals de oranje schuursponsjes. Op 1 of andere manier heb ik hier nog geen "fijne" gevonden. En nu heb ik een heel pak oranje EK sponsjes. Als het daar nog niet mee schoon wordt? Ook oranje mergpijpjes en zelfs voor de hondjes een oranje speel/snoep pakket! Hartstikke bedankt Karin en familie!!! We gaan er van genieten! P.s zeg maar tegen Dylan dat ik erg blij bent met zijn kunstwerkjes. Hoop dat hij ze niet al te veel zal missen, hi hi hi.

Vandaag is er ook weer een nieuwe periode/maand begonnen van mijn werk, dus vanmiddag weer vergaderd en volgens mij staat er nu voor elke dag in de week een vergadering gepland. Het gaat lekker zo.... Ook weer een stapel documenten binnen gekregen per email, dus van de week zijn we wel weer eventjes zoet.

Groetjes Petra