Heb vorige week iets nieuws ontdekt. En gezien het nummer van het geen wat ik ontdekt helemaal niet zo raar, dat ik er zo lang over gedaan heb. Het was namelijk nummer 557. En dat nummer is niet zomaar een nummer, nee dat het het nummer van het kanaal. De tv-zender, zeg maar. Dus kanaalzender 557. Eer ik met mijn zapmachine daar ben aangekomen, ga ik bijna naar bed zeg maar en kan de tv uit. Want ja, we hebben hier achterlijk veel kanalen. Nou hebben wij niet toegang tot alle kanalen, want het ligt er nog een beetje aan wat voor abonnement je hebt. Maar als je begint bij kanaal nummer 1 dan moet je dus 556 keer op het "volgende" knopje drukken wil je kanaal 557 eindelijk zien. Maar afijn, ik kwam dus op dit kanaal omdat ik het kastje van Time Warner Cable het tv programma "The Biggest Loser" wilde laten opnemen. En dan kan je dus ook zoeken op naam. En met die naam verscheen ook ineens de naam Jillian Michaels en dat is 1 van de trainsters van het programma Biggest loser. Dus mijn nieuwsgierigheid won en zo kwam ik op kanaal 557. Voor het eerst in mijn leven.
En er ging een ware exercise deur voor mij open, kunnen we wel zeggen. Want kanaal 557 is van exercise tv on demand. En vooral dat on demand vond ik geweldig. Op elk moment van de dag, kan je een filmpje beginnen waar in de 1 of de andere trainer je aan het werk zet. Van pilates tot aan hip hop dansjes, echt zoveel verschillende soorten, niet normaal meer. En.... ook nog eens helemaal gratis! Wat een uitvinding.
En zo zat ik vorige week languit op de bank al die op demand filmpjes te bekijken. En natuurlijk moest ik daar bij kreten loslaten. Van ohhhh, kijk eens.... Of deze is leuk zeg.... Of dat lijkt me wel... Of jeetje dat is ook moeilijk.... Alles gewoon zappend met mijn voeten op de bank. En na de zoveelste kreet zei Ron dan ook, ja je kan het wel geweldig vinden, maar het is wel de bedoeling dat je van die bank af komt als je zo'n filmpje afspeelt volgens mij. Ja ja ja, daar had hij natuurlijk ook wel gelijk in, maar dit was nog even vooronderzoek, niet waar. Want echt nooit geweten dat er zoveel actie uit onze tv kon komen. Wat leuk....! Dat moest ik gaan proberen.
Nou had ik vorige week na een loopje een Pilates les op gezet. Spontane ik... Dacht dat is misschien wel wat. Nou we hebben het geprobeerd, maar geloof niet dat dat nou echt mijn ding is. Allemachies. Lag ik dan midden in de woonkamer met twee super nieuwsgierige hondjes om heen natuurlijk die wel eens wilde zien wat vrouwtje nou ging doen. De video begon en er lag een mevrouw op een soort houten vlonder aan het strand. Alsof dat DE plaats is waar je Pilates gaat doen. Maarja ik zal wel de enigste zijn, die dat een beetje vreemd vindt. Maar we begonnen. En al snel ging ik me storen aan de manier waarop die mevrouw steeds zei "Streeeetchhhh".... Ik kreeg er gewoon de slappe lach van. Waarop de hondjes het natuurlijk nog leuker vonden, vrouwtje griebelend op de grond, dat moeten we nader bekijken. Toen begon die vrouw ook nog over je "powerhouse", want dus de omgeving van je buik zou moeten zijn, had ik het helemaal niet meer. Wat dat betreft heb ik niet zo gek veel power in die regio. En het was duidelijk dat je bij de oefeningen die ze gaf wel wat power nodig had. Allemachies..... wat een oefeningen. Op een gegeven moment was ik gewoon blij, als ze riep en "Streeeeeeetch". We kunnen dus wel stellen dat de 1e exercisevideo on demand niet echt een doorslaand succes was.
Maar vanmorgen heb ik weer een poging gedaan. En dit keer met Bob de mannelijke trainer van de Biggest Loser. En die ging heel wat beter. Best zwaar, maar stukken beter (en leuker) dan Pilates. Dus we houden hem er nog maar even in kanaal 557 ;-)
Wat hebben we nog meer gedaan van de week? Ik heb gisteren mijn eindtest gedaan voor de cursus Medische Terminologie. Het waren 36 vragen over van allerlei medische kreten. Van afkortingen tot samen gevoegde woorden van ziektes en aandoeningen. En ik ben geslaagd! Yes!!! Weer een Amerikaans certificaat erbij ;-)
Verder hebben we in de afgelopen week zoveel van deze beestjes van ons terras gehaald. Voor de mensen met een zwak voor close-ups van beestjes, schakel even over naar een ander kanaal, 557 bijvoorbeeld ;-) Want ze zien er niet echt lekker uit moet ik zeggen.
Dit zijn grubs..... Weet echt niet waarom ze dit jaar in ene ons terras zo lekker vinden, maar met tientallen te gelijk zaten ze er. Suffe beestjes zijn het. En ik kon ze zo met mijn veger en blik weg halen. Zeker zo'n dertig per dag. We wilden ze niet laten zitten, want de vieze kruipers hadden kleine pootjes en die bleven zo in de haren van onze hondjes zitten als die over het terras liepen. Jakkes.... En bovendien als je er op staat, komt er een vreselijk vies paars goedje uit, dat wil je niet weten. Maar afijn, we hebben er dus tig bij elkaar geveegd deze afgelopen twee weken. Het schijnt dat deze beesten in je gras gaan en daar de hele winter blijven. Daar eten ze de wortels van je gras op in de tussen tijd. En komen in juni als Junebugs weer boven de grond. En die Junebugs hebben we deze zomer wel veel gehad. Vreselijke beestjes ook, want die eten gewoon al je planten kaal. Bramen, rozenstruiken, boombladeren. Alles wat voor hun neus komt eten ze op. Dus 's winters je gras en 's zomers je planten. Echt gezellige beesten..... Afijn, hopelijk hebben we met onze veegacties de schade een beetje kunnen voorkomen voor de volgende zomer, maar hou mijn hart vast.
Verder ging Ron van de week 's avonds voor de laatste ronde nog even met de hondjes naar buiten. En net van onze oprit af en Connor begint opeens te trekken. De andere kant op, dan de richting waar ze naar toe liepen. En Ron keek wat er aan de hand was en toen sjeesde er ineens een vos voorbij! Zomaar...., bij ons voor de oprit! In ene vanuit het donker. Uit de greppel voor ons huis. Heel snel was ie, zei Ron. Connor wou er wel even achterheen, maar wellicht niet zo goed plan. Je weet maar nooit wat het beest bezield om in woonwijk terecht te komen. Al zitten we wel vlakbij de velden natuurlijk. Hier op tv wordt je gewaarschuwd om bij "wild-live" uit de buurt te blijven, want je weet niet of ze rabies hebben. Maar Connor dacht duidelijk anders, die vond het wel grappig zo'n roodkleurige soort genoot. Gelukkig wist Ron dit te voorkomen en zo snel als hij de vos zag, zo was hij ook weer verdwenen richting weiland. Ook dat was voor ons een eerste keer, een vos in de wijk! Net zoals kanaal 557 on demand op de tv en de grubs op het terras.
Wat een enerverend weekje weer, ha ha ha.
Groetjes Petra
woensdag 30 september 2009
dinsdag 29 september 2009
Rob wie?
Zondag zijn we lekker met de hondjes aan de wandel geweest. Zaterdag middag had het hier alleen nog maar gemiezert, dus de heertjes waren er wel aan toe om hun beentjes te strekken.
Het was inmiddels droog en zeker weer wat graden warmer inmiddels. Het blijft me verbazen, hoe snel dat kan veranderen hier. Onderweg naar huis, bleek ook wel een beetje dat de zomer op zijn eindje is zo een beetje. Zo worden de tabaksbladeren inmiddels overal volop geoogst. Het teken van het eind van de zomer.
Vond het wel een mooi plaatje. De John Deere trekker met een aanhanger vol tabak, naast een tabaks veld. Eenmaal thuis heb ik de heertjes buiten gekamd. En wat een heerlijk koppie he?
Wat nou? Schiet nou maar op met je fotoding....
Als je maar weet dat ik je in de gaten heb ;-)
's Middags zijn we naar het vliegveld geweest en hebben we twee Nederlandse collega's van Ron opgehaald. Ze hadden helaas meer dan een uur vertraging vanuit Philadelphia. Voor ons te kort om terug te rijden, dus zijn we maar buiten in het zonnetje gaan zitten. Bij de laden en lossen zone van het vliegveld zeg maar. Prachtig om de verschillende type mensen op zo'n vliegveld te zien. Hoe de 1 gedag zegt en hoe de ander een familie lid weer verwelkomt. Duidelijke verschillen!
Zo waren we ook nog getuige van een groepsgebed. Denk zo'n 15 mensen gingen in een grote kring staan en bedankte "The Lord" voor het geweldige weekend dat ze gehad hadden en vroegen aan the lord voor iedereen een "safe trip home". Daarna volgde een luid en collectief amen en nog wat juich kreten. Waarna iedereen nog een keer een big hug kreeg en toen, na nog een paar keer zwaaien, dan toch in hun eigen auto stapten op weg naar huis.
En dit alles gebeurde onder toeziend oog van de zeer strenge verkeersleidster van de laden en lossen zone en haar verschrikkelijke fluitje. Zij bonjourde iedereen die zonder enige nuttige bezigheid in haar zone verscheen, zo weer weg. Met een "Parking garage will only cost you $1,- and my ticket a lot more!", vertrokken de meesten al heel snel. Het parkeren bij het vliegveld kost hier inderdaad maar een dollar per uur. In mijn ogen is dat ook erg goedkoop. Op Schiphol mag je voor dat geld nog geen eens naar de parkeergarage kijken ;-) Toen de collega's eenmaal gearriveerd waren en de koffers hadden zijn we met ze wezen eten en daarna hebben we ze naar hun hotel in Cary gebracht. En zo was ik nog net op tijd thuis voor Amazing Race waarvan die avond de eerste aflevering van op tv kwam. Vind ik altijd zo'n leuke serie. Verschillende teams reizen in deze tv-serie de halve wereld rond. Het doel is om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen. Onderweg krijgen ze opdrachten die ze moeten doen, welke te maken hebben met het land waar ze zich in bevinden. Het team wat het laaste binnenkomt, moet dan de race verlaten. Best spannend vaak.
Maandag begon als een gewone maandag. Stofzuigen, wasje doen, hondjes wandelen, eten klaar maken. En ga zo maar door. Het begin van een nieuwe week zeg maar. 's Morgens kreeg ik wel een mailtje van Linda. Zij had kaartjes voor het concert van Rob Thomas. Haar man en kinderen konden onverwacht niet mee en zij wilde wel graag heen, maar niet alleen en vroeg aan een aantal mensen of anderen geinteresseerd waren. Nou ken ik heel Rob Thomas niet, dus had zoiets, misschien zijn er wel echte liefhebbers, dus laat hun maar de kans waar nemen. Maar om drie uur ging de telefoon. Het was Linda, ze had nog niks van mij gehoord. Dus ik opgebiecht dat ik niet wist wie de Rob-guy was. Nou zij wist zeker dat ik dat ook geweldig zou vinden en dat ik er nog maar een keertje over na moest denken. Eignlijk zou ik samen met Ron gaan joggen vanavond en heb hem dus gebeld. Nou Ron was volgens mij allang blij dat hij niet met me mee hoefde te gaan rennen, dus die zei, Nee natuurlijk moet je gaan. Dus ik Linda terug gebeld en om vijf uur zou ze me op komen pikken. Nog steeds niet wetende wie Mr. Thomas nou was.
Dus nadat ik me omgekleed had en concertvaardig gemaakt had, toch nog snel even op Youtube Rob Thomas in getikt. Was namelijk bang dat ik op 1 of ander Country concert terecht zou komen. Dat zou zomaar kunnen namelijk in North Carolina. Maar.... tot mijn verbazing kon ik zijn nummers gewoon. Hij had hele bekende nummers alleen nooit geweten dat hij dat zong. Echt ik moet toch weer vaker naar MTV gaan kijken, want ik loop werkelijk waar achter, ha ha ha. Het eerste nummer van Youtube van Rob Thomas was dus een liedje wat ik echt prachtig vind.
Her Diamonds, Rob Thomas
Zo mooi!! En daar ging ik nu een concert van mee maken, op een maandag avond, zo helemaal onverwacht?? Geweldig!!! Wist dus echt niet dat dit door hem gezongen werd. Eenmaal in de auto liet Diane, een andere buuf die ook meeging, nog wat nummers horen van haar telefoontje en ook die kende ik allemaal. Nou zeg! Dit werd een super avond! hahaha. Diane vroeg in de auto wie er in het voorprogramma stonden en toen zei Linda, iets van Republic. Dus Diane zegt, toch niet One Replublic? Ja geloof het wel, zei linda, die die groep, net als ik, ook niet kon. Maar tadaaaa, daar was het telefoontje van Diane weer en er volgde weer een "Ohja, die ken ik wel, great song!!" Afijn de avond werd beter en beter!
Voor One Republic trad eerst nog Carolina Liar op en die kenden we alle drie niet, totdat ze begonnen te zingen. Want toen hadden we alledrie een collectief "Ohhhhh dieeeeee"-moment.
Carolina Liar, Show me what I'm looking for
Dat krijg je he, als je tegen de 40 aan loopt. Zo erg! Maarja het was dus een zeer geslaagde avond. Super gewoon. En dat op een maandag! Wie kan dat zeggen, niet? Linda's kaartjes waren ook nog een super dichtbij het podium. Echt we konden alles zo goed zien! Goh wat was ik blij dat ik mee gegaan was!
Alleen tijdens het optreden van One Republic, werd het ineens heel donker. Heeeeeel erg donker en er kwam ook iemand van de organisatie zeggen dat er onweer aankwam, maar dat ze een pauze zouden inlassen en na de bui, Rob Thomas, gewoon zou komen optreden. Na dit gegeven zijn wij een droge plek op gaan zoeken, voordat de bui zou los barsten.
En het werd een flinke bui ook zeg! Toen het eenmaal regende kwam iedereen naar het overdekte gedeelte om te schuilen. Waren wij blij dat we dat al hadden aan zien komen. Rond kwart over acht werd het droog en niet lang erna begon het concert van Rob Thomas. En wat een stem heeft die man zeg. Hij bleef zingen. Zo goed. En inderdaad heel veel bekende nummers. Natuurlijk kwam er ook een toegift en in die toegift zong hij Her Diamonds. Waarvan ik dus 's middags op Youtube ontdekt had dat dat nummer van hem was. Afijn een heerlijk maar ozo onverwachte maandagavond!!
Het was inmiddels droog en zeker weer wat graden warmer inmiddels. Het blijft me verbazen, hoe snel dat kan veranderen hier. Onderweg naar huis, bleek ook wel een beetje dat de zomer op zijn eindje is zo een beetje. Zo worden de tabaksbladeren inmiddels overal volop geoogst. Het teken van het eind van de zomer.
Vond het wel een mooi plaatje. De John Deere trekker met een aanhanger vol tabak, naast een tabaks veld. Eenmaal thuis heb ik de heertjes buiten gekamd. En wat een heerlijk koppie he?
Wat nou? Schiet nou maar op met je fotoding....
Als je maar weet dat ik je in de gaten heb ;-)
's Middags zijn we naar het vliegveld geweest en hebben we twee Nederlandse collega's van Ron opgehaald. Ze hadden helaas meer dan een uur vertraging vanuit Philadelphia. Voor ons te kort om terug te rijden, dus zijn we maar buiten in het zonnetje gaan zitten. Bij de laden en lossen zone van het vliegveld zeg maar. Prachtig om de verschillende type mensen op zo'n vliegveld te zien. Hoe de 1 gedag zegt en hoe de ander een familie lid weer verwelkomt. Duidelijke verschillen!
Zo waren we ook nog getuige van een groepsgebed. Denk zo'n 15 mensen gingen in een grote kring staan en bedankte "The Lord" voor het geweldige weekend dat ze gehad hadden en vroegen aan the lord voor iedereen een "safe trip home". Daarna volgde een luid en collectief amen en nog wat juich kreten. Waarna iedereen nog een keer een big hug kreeg en toen, na nog een paar keer zwaaien, dan toch in hun eigen auto stapten op weg naar huis.
En dit alles gebeurde onder toeziend oog van de zeer strenge verkeersleidster van de laden en lossen zone en haar verschrikkelijke fluitje. Zij bonjourde iedereen die zonder enige nuttige bezigheid in haar zone verscheen, zo weer weg. Met een "Parking garage will only cost you $1,- and my ticket a lot more!", vertrokken de meesten al heel snel. Het parkeren bij het vliegveld kost hier inderdaad maar een dollar per uur. In mijn ogen is dat ook erg goedkoop. Op Schiphol mag je voor dat geld nog geen eens naar de parkeergarage kijken ;-) Toen de collega's eenmaal gearriveerd waren en de koffers hadden zijn we met ze wezen eten en daarna hebben we ze naar hun hotel in Cary gebracht. En zo was ik nog net op tijd thuis voor Amazing Race waarvan die avond de eerste aflevering van op tv kwam. Vind ik altijd zo'n leuke serie. Verschillende teams reizen in deze tv-serie de halve wereld rond. Het doel is om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen. Onderweg krijgen ze opdrachten die ze moeten doen, welke te maken hebben met het land waar ze zich in bevinden. Het team wat het laaste binnenkomt, moet dan de race verlaten. Best spannend vaak.
Maandag begon als een gewone maandag. Stofzuigen, wasje doen, hondjes wandelen, eten klaar maken. En ga zo maar door. Het begin van een nieuwe week zeg maar. 's Morgens kreeg ik wel een mailtje van Linda. Zij had kaartjes voor het concert van Rob Thomas. Haar man en kinderen konden onverwacht niet mee en zij wilde wel graag heen, maar niet alleen en vroeg aan een aantal mensen of anderen geinteresseerd waren. Nou ken ik heel Rob Thomas niet, dus had zoiets, misschien zijn er wel echte liefhebbers, dus laat hun maar de kans waar nemen. Maar om drie uur ging de telefoon. Het was Linda, ze had nog niks van mij gehoord. Dus ik opgebiecht dat ik niet wist wie de Rob-guy was. Nou zij wist zeker dat ik dat ook geweldig zou vinden en dat ik er nog maar een keertje over na moest denken. Eignlijk zou ik samen met Ron gaan joggen vanavond en heb hem dus gebeld. Nou Ron was volgens mij allang blij dat hij niet met me mee hoefde te gaan rennen, dus die zei, Nee natuurlijk moet je gaan. Dus ik Linda terug gebeld en om vijf uur zou ze me op komen pikken. Nog steeds niet wetende wie Mr. Thomas nou was.
Dus nadat ik me omgekleed had en concertvaardig gemaakt had, toch nog snel even op Youtube Rob Thomas in getikt. Was namelijk bang dat ik op 1 of ander Country concert terecht zou komen. Dat zou zomaar kunnen namelijk in North Carolina. Maar.... tot mijn verbazing kon ik zijn nummers gewoon. Hij had hele bekende nummers alleen nooit geweten dat hij dat zong. Echt ik moet toch weer vaker naar MTV gaan kijken, want ik loop werkelijk waar achter, ha ha ha. Het eerste nummer van Youtube van Rob Thomas was dus een liedje wat ik echt prachtig vind.
Her Diamonds, Rob Thomas
Zo mooi!! En daar ging ik nu een concert van mee maken, op een maandag avond, zo helemaal onverwacht?? Geweldig!!! Wist dus echt niet dat dit door hem gezongen werd. Eenmaal in de auto liet Diane, een andere buuf die ook meeging, nog wat nummers horen van haar telefoontje en ook die kende ik allemaal. Nou zeg! Dit werd een super avond! hahaha. Diane vroeg in de auto wie er in het voorprogramma stonden en toen zei Linda, iets van Republic. Dus Diane zegt, toch niet One Replublic? Ja geloof het wel, zei linda, die die groep, net als ik, ook niet kon. Maar tadaaaa, daar was het telefoontje van Diane weer en er volgde weer een "Ohja, die ken ik wel, great song!!" Afijn de avond werd beter en beter!
Voor One Republic trad eerst nog Carolina Liar op en die kenden we alle drie niet, totdat ze begonnen te zingen. Want toen hadden we alledrie een collectief "Ohhhhh dieeeeee"-moment.
Carolina Liar, Show me what I'm looking for
Dat krijg je he, als je tegen de 40 aan loopt. Zo erg! Maarja het was dus een zeer geslaagde avond. Super gewoon. En dat op een maandag! Wie kan dat zeggen, niet? Linda's kaartjes waren ook nog een super dichtbij het podium. Echt we konden alles zo goed zien! Goh wat was ik blij dat ik mee gegaan was!
Alleen tijdens het optreden van One Republic, werd het ineens heel donker. Heeeeeel erg donker en er kwam ook iemand van de organisatie zeggen dat er onweer aankwam, maar dat ze een pauze zouden inlassen en na de bui, Rob Thomas, gewoon zou komen optreden. Na dit gegeven zijn wij een droge plek op gaan zoeken, voordat de bui zou los barsten.
En het werd een flinke bui ook zeg! Toen het eenmaal regende kwam iedereen naar het overdekte gedeelte om te schuilen. Waren wij blij dat we dat al hadden aan zien komen. Rond kwart over acht werd het droog en niet lang erna begon het concert van Rob Thomas. En wat een stem heeft die man zeg. Hij bleef zingen. Zo goed. En inderdaad heel veel bekende nummers. Natuurlijk kwam er ook een toegift en in die toegift zong hij Her Diamonds. Waarvan ik dus 's middags op Youtube ontdekt had dat dat nummer van hem was. Afijn een heerlijk maar ozo onverwachte maandagavond!!
zaterdag 26 september 2009
Run in Raleigh
Vrijdagmiddag zijn Ron en ik naar de bioscoop geweest. Naar de film "The Informant". De preview vond ik erg leuk. Achteraf bleek dat de film toch wat anders in elkaar stak. Het schijnt zelfs een waar gebeurd verhaal te zijn. Afijn om een lang verhaal kort te maken. Het was een 'leuke' film, maar had hem leuker verwacht. In de preview waren eigenlijk de leukste stukjes al getoond.
Nou was het toen we de bioscoop in gingen nog hartstikke warm maar toen de film was afgelopen was het echt zeker 10 graden kouder. De weermannen hadden het voorspeld, maar inmiddels weet ik dat ik hen niet altijd meer kan vertrouwen. Voor mij kwamen hun voorspelling wel goed uit, want op zaterdag had ik de Roadrunners Women's 5K loop en dat lopen gaat vast een stuk fijner met lagere temperaturen. Want de afgelopen week is het hier zulk plakkerig weer.
Na de film zijn we richting Cameron village in Raleigh gereden en daar heb ik alvast mijn startnummer opgehaald bij Athlete's foot.
Bij de inschrijving kreeg ik ook een t-shirt van de loop. En die zat ook in het tasje en daarbij nog tig folders van andere runs en sponsoren van deze run. Vaak zijn hier de runs verbonden aan een goed doel. Dit keer kwamen de opbrengsten ten goeden aan "Domestic violence". Het was ook alleen een vrouwenloop.
De start was al om half 9 's morgens, dus vroeg op pad vanochtend. Richting Raleigh.
De start was bij Peace College in Mordecai village. We konden heel gemakkelijk parkeren en waren er precies om 8 uur. De politie hield nog een meeting toen we aan kwamen lopen.
Daarna was het verzamelen en waren er ook nog ontbijtjes. Moest er zelf even niet aan denken net voor de loop, maar er waren er zat die nog een biscuit nutigden.
Vijf voor half negen liep iederen naar het start vak en daar stond ik dan!....
Wachtende op het start schot. Ik schat dat er denk ik zo'n 80 dames waren die aan de loop meededen. Heel wat anders dan de Race for the cure, waar er zo'n 22.000 mensen aan meededen. Maar ook dit was erg leuk om mee te maken.
En daar gaan we!
Het weer was echt lekker en het eerste stuk ging harstikke goed. Al was het behoorlijk heuvelig, kunnen we wel stellen. Mordecai is een hele aparte wijk in Raleigh. Er staan hele leuke oude bungalows en natuurlijk het Mordecai huis zelf en het park. Bij het 2 mile punt zat ik nog aardig op mijn schema van wat ik hier ook loop. Maar daarna.... daarna ging het een heel stuk minder. Ik was inmiddels in het achterste gedeelte van het parcours en voor mijn gevoel waren de heuvels daar ineens bergen. En ik kon mijn ademhaling niet meer herstellen. In het begin ging dat nog aardig met al die heuvels. Rustig omhoog en dan naar beneden je ademhaling weer oppikken. Maar dit gedeelte was echt alleen maar omhoog. Puur steil... Jemig dat was afzien zeg.... Daar kom ik dan met mijn Hollandse kuiten, hi hi hi. Echt ik heb gewoon nog een te Hollands gestel ;-) Sterker nog een te Zeelands gestel. Daar waar een dijk de enigste heuvel is die je tegen komt.
Moet wel zeggen dat ik het super vond dat de mensen je zo aanmoedigen vanaf de kant. Zo leuk! Dat geeft je toch ook wel weer wat puf, maarja die heuvel werd er niet platter van, kunnen we wel stellen. Ik moet duidelijk aan de heuveltrainig ;-) Allemachies die laatste mile ging voor geen meter. Toen ik eindelijk boven aan de hol was, werd het weer Hollands vlak en toen ging het wel weer. Maar dit werd duidelijk geen recordtijd voor mij.
En net toen ik me dat aan bedenken was. Stond er een vrouw aan de kant bij haar auto me aan te moedigigen. Ze was zelf waarschijnlijk al gefinished, dus super dat ze dat deed. Ik deed mijn duim naar haar omhoog en bedankte haar. En daarop vroeg ze of ik "company" wilde. "Sure", zei ik en zo liep ze met me op. Ze stelde zich voor als Lisa. En Lisa was iemand van de roadrunners club, want die hadden allemaal roze shirtjes aan. En terwijl we samen opliepen bleef ze me aanmoedigen en ze vond het geweldig dat ik mijn eerste loop aan het lopen was en nog meer van dat soort positieve oppepkreten. Gek genoeg hielp het me enorm en ging ik weer sneller lopen.
Wellicht werd door het praten met haar mijn ademhaling ook weer wat rustiger en ging het echt weer wat beter. Ik wist ook niet goed hoe het parcours liep, maar zij vertelde me precies, nog 1 holletje af en dan een klein holletje omhoog en dan ben je al bij de finish. Als een soort Evy zeg maar. En dat was wat ik nodig had. Een Amerikaanse Evy die zegt, nog twee minuten. Want twee minuten dat is allemaal wel te overzien ;-)
Eenmaal in de buurt van de finish riep ze heel hard "THIS IS PETRA, Guys" en toen gingen alle mensen langs de kant, heel hard juichen en klappen. Ohjeeeeeee, wat een enthousiasme om me heen. Roder kon ik overigens niet worden, want mijn konen stonden al op "gloeiend". Maar het was zeker heel erg fijn om die mensen zo enthousiast te zien. Ik was overigens ook heel blij om de finish te zien hoor. Want dat betekende geen heuvels meer, ha ha ha. Maar zo kwam ik dus samen met Lisa bij de finish lijn!
Na een high five ging zij net voor de finish op zij en liep ik dus alleen het finish vak in.
Zoals ik al zei, geen record tijd, maar ik heb het is me gelukt. En dat had ik verleden jaar toch echt niet durven denken.... Daarna liep ik naar het water wat net om de hoek van de finish stond en daar kwam Lisa me al weer tegemoet. Met een uitreikend hand en een beker water. Ik heb haar toen hartstikke bedankt! Wat een aardige vrouw zeg! Echt super hoe ze me geholpen had.
Daarna snel op zoek naar Ron want die had ik in een glimps bij de finish al gespot. Even bijkomen met nog meer water en toen weer zachtjes aan naar onze auto terug. Dus....., dat was mijn eerste echte loop! Wat een ervaring (en wat een heuvels)!!!!
Groetjes Petra
Nou was het toen we de bioscoop in gingen nog hartstikke warm maar toen de film was afgelopen was het echt zeker 10 graden kouder. De weermannen hadden het voorspeld, maar inmiddels weet ik dat ik hen niet altijd meer kan vertrouwen. Voor mij kwamen hun voorspelling wel goed uit, want op zaterdag had ik de Roadrunners Women's 5K loop en dat lopen gaat vast een stuk fijner met lagere temperaturen. Want de afgelopen week is het hier zulk plakkerig weer.
Na de film zijn we richting Cameron village in Raleigh gereden en daar heb ik alvast mijn startnummer opgehaald bij Athlete's foot.
Bij de inschrijving kreeg ik ook een t-shirt van de loop. En die zat ook in het tasje en daarbij nog tig folders van andere runs en sponsoren van deze run. Vaak zijn hier de runs verbonden aan een goed doel. Dit keer kwamen de opbrengsten ten goeden aan "Domestic violence". Het was ook alleen een vrouwenloop.
De start was al om half 9 's morgens, dus vroeg op pad vanochtend. Richting Raleigh.
De start was bij Peace College in Mordecai village. We konden heel gemakkelijk parkeren en waren er precies om 8 uur. De politie hield nog een meeting toen we aan kwamen lopen.
Daarna was het verzamelen en waren er ook nog ontbijtjes. Moest er zelf even niet aan denken net voor de loop, maar er waren er zat die nog een biscuit nutigden.
Vijf voor half negen liep iederen naar het start vak en daar stond ik dan!....
Wachtende op het start schot. Ik schat dat er denk ik zo'n 80 dames waren die aan de loop meededen. Heel wat anders dan de Race for the cure, waar er zo'n 22.000 mensen aan meededen. Maar ook dit was erg leuk om mee te maken.
En daar gaan we!
Het weer was echt lekker en het eerste stuk ging harstikke goed. Al was het behoorlijk heuvelig, kunnen we wel stellen. Mordecai is een hele aparte wijk in Raleigh. Er staan hele leuke oude bungalows en natuurlijk het Mordecai huis zelf en het park. Bij het 2 mile punt zat ik nog aardig op mijn schema van wat ik hier ook loop. Maar daarna.... daarna ging het een heel stuk minder. Ik was inmiddels in het achterste gedeelte van het parcours en voor mijn gevoel waren de heuvels daar ineens bergen. En ik kon mijn ademhaling niet meer herstellen. In het begin ging dat nog aardig met al die heuvels. Rustig omhoog en dan naar beneden je ademhaling weer oppikken. Maar dit gedeelte was echt alleen maar omhoog. Puur steil... Jemig dat was afzien zeg.... Daar kom ik dan met mijn Hollandse kuiten, hi hi hi. Echt ik heb gewoon nog een te Hollands gestel ;-) Sterker nog een te Zeelands gestel. Daar waar een dijk de enigste heuvel is die je tegen komt.
Moet wel zeggen dat ik het super vond dat de mensen je zo aanmoedigen vanaf de kant. Zo leuk! Dat geeft je toch ook wel weer wat puf, maarja die heuvel werd er niet platter van, kunnen we wel stellen. Ik moet duidelijk aan de heuveltrainig ;-) Allemachies die laatste mile ging voor geen meter. Toen ik eindelijk boven aan de hol was, werd het weer Hollands vlak en toen ging het wel weer. Maar dit werd duidelijk geen recordtijd voor mij.
En net toen ik me dat aan bedenken was. Stond er een vrouw aan de kant bij haar auto me aan te moedigigen. Ze was zelf waarschijnlijk al gefinished, dus super dat ze dat deed. Ik deed mijn duim naar haar omhoog en bedankte haar. En daarop vroeg ze of ik "company" wilde. "Sure", zei ik en zo liep ze met me op. Ze stelde zich voor als Lisa. En Lisa was iemand van de roadrunners club, want die hadden allemaal roze shirtjes aan. En terwijl we samen opliepen bleef ze me aanmoedigen en ze vond het geweldig dat ik mijn eerste loop aan het lopen was en nog meer van dat soort positieve oppepkreten. Gek genoeg hielp het me enorm en ging ik weer sneller lopen.
Wellicht werd door het praten met haar mijn ademhaling ook weer wat rustiger en ging het echt weer wat beter. Ik wist ook niet goed hoe het parcours liep, maar zij vertelde me precies, nog 1 holletje af en dan een klein holletje omhoog en dan ben je al bij de finish. Als een soort Evy zeg maar. En dat was wat ik nodig had. Een Amerikaanse Evy die zegt, nog twee minuten. Want twee minuten dat is allemaal wel te overzien ;-)
Eenmaal in de buurt van de finish riep ze heel hard "THIS IS PETRA, Guys" en toen gingen alle mensen langs de kant, heel hard juichen en klappen. Ohjeeeeeee, wat een enthousiasme om me heen. Roder kon ik overigens niet worden, want mijn konen stonden al op "gloeiend". Maar het was zeker heel erg fijn om die mensen zo enthousiast te zien. Ik was overigens ook heel blij om de finish te zien hoor. Want dat betekende geen heuvels meer, ha ha ha. Maar zo kwam ik dus samen met Lisa bij de finish lijn!
Na een high five ging zij net voor de finish op zij en liep ik dus alleen het finish vak in.
Zoals ik al zei, geen record tijd, maar ik heb het is me gelukt. En dat had ik verleden jaar toch echt niet durven denken.... Daarna liep ik naar het water wat net om de hoek van de finish stond en daar kwam Lisa me al weer tegemoet. Met een uitreikend hand en een beker water. Ik heb haar toen hartstikke bedankt! Wat een aardige vrouw zeg! Echt super hoe ze me geholpen had.
Daarna snel op zoek naar Ron want die had ik in een glimps bij de finish al gespot. Even bijkomen met nog meer water en toen weer zachtjes aan naar onze auto terug. Dus....., dat was mijn eerste echte loop! Wat een ervaring (en wat een heuvels)!!!!
Groetjes Petra
vrijdag 25 september 2009
Voor de NederAmerikanen onder ons
Ik ben er zo 1. Zo'n Hollander die in den verre van alles mist aan Nederland. En dan in mijn geval met name het eten. Ik weet het is vreselijk, maar er zijn wel ergere afwijkingen in de wereld om met je mee te dragen niet? Maarja het feit is wel dat ik, die voor dat wij hier gingen wonen zei: "Dat gedoe met dat Nederlandse eten, daar doe ik niet aan mee hoor. In Amerika is ook zat lekkers". Ja dat is ook zo, weet ik nu. Maar.... ben denk ik inmiddels wel de grootste zeikerd die je omtrent dit gegeven tegen kan komen. De eerste drie maanden gingen goed, maar daarna barstte het los.
En nu vind je dus gewoon hagelslag en Nutella bij ons in de keukenkast. En ligt er ook een stuk Goudse Kaas in de koelkast. Sommige dingen zijn hier gewoon weg niet te krijgen, zoals een fles Hero Cassis, waar ik zo nu en dan naar snak. Nu heb ik wel cassis siroop, die ik dan weer mix met club soda om zo een beetje de smaak te krijgen. Maar dat soort nood sprongen, zijn het altijd "net niet". Het heeft er naast gelegen, maar smaakt altijd toch net wat anders dan DE echte. Nou ben ik behoorlijk vernuftig geworden in het namaken van het echte spul. Want zo heb ik al zelf likkepot in elkaar geknutseld en Amerikaanse Filet. Die allemaal toch wel in de categorie "er naast gelegen" vallen. Al komt de Amerikaanse filet er wel heeeeel dicht bij. Ook erwtensoep bijvoorbeeld, daar draai ik mijn hand ook niet meer voor om. Graaide ik vroeger zonder nadenken een blik Unox van de plank in Nederland. Nu weet ik precies de ingredienten van het stevige soepje zo uit mijn hoofd. En graai ik die in de supermarkt.
Weet me trouwens ook nog de keer te herinneren dat ik vla zelf heb geprobeerd te maken. Allemachies wat een werk is dat zeg! Je moet blijven roeren in die vla anders wordt het 1 dikke massa. En zo snel mogelijk laten afkoelen. Geen leuk werkje en het maakte mijn vla een heel stuk minder lekker, dat kan ik wel zeggen. Om nog maar niet te beginnen over de keren dat ik bitterballen heb gemaakt. Uren in de keuken staan ploeteren en wat zegt Ron....? Ze smaken wel een beetje apart he? Je zou hem toch! Nee, Ron ze smaken heeeerlijk, geweldig gewoon, ha ha ha. Maar helaas, moest hem gelijk geven, die bitterballen van mij hadden er nog geen eens naast gelegen. Ja kwa vorm, maar kwa smaak echt niet. Verre van....
We kunnen dus wel stellen dat ik het heus wel geprobeerd heb in de tijd dat ik hier woon om Nederlandse etenswaar zelf te maken. Want al dat verlangen, laat een mens gekke dingen doen. Je wordt er erg inventief van, laten we het zo zeggen. Nog maar niet te spreken van de talloze pakketjes die onze kant zijn opgestuurd. Dank en hulde, aan al deze gulle verzenders! Echt we zijn er mega blij mee altijd. Misschien moet ik jullie aan Bea voordragen voor een lintje, want echt jullie helpen ons enorm ;-) Als een kind in de speelgoed winkel zeg maar, zo blij, ha ha ha.
Raar eigenlijk hoe je dat verlangen zo erg houdt. Iets wat ik van mezelf nooit gedacht had. Maar zoals ik al zei, er zijn ergere dingen in de wereld. Het blijkt overigens dat ik niet de enigste ben, want ik heb op verscheidene Neder-Amerikaanse blogjes al vaker hetzelfde soort verlangen voor bij zien komen. De Nederlandse wereld radio heeft er onlangs zelfs nog een onderzoek naar gedaan. En het blijkt dat ik dus echt niet de enigste ben. Het zegt niks over het feit dat ik vast de ergste ben, maar het geeft je toch een soort van geruststelling dat meer mensen dit hebben, niet waar?
Maar nu het goede nieuws! Want mede Neder-Amerikaan Guus vertelde me onlangs zijn idee. Een heeeeel mooi idee! Waar ik, als altijd op zoek naar Nederlandse bende halve Neder-Amerikaan, heel erg blij mee ben. Want.... hij heeft een web-site gemaakt waarin "Dutch in America" zaken bij elkaar verzameld staan. Van waar je Nederlands eten of ingredienten kunt vinden tot aan tentoonstellingen aan toe! Alle laatste nieuwtjes zijn op de Dutch in America website te vinden. En daar, daar is Petra blij mee! Heel erg blij! En wellicht andere Neder-Amerikanen ook! Dus zet 'em in je favorieten ;-)
Groetjes Petra
En nu vind je dus gewoon hagelslag en Nutella bij ons in de keukenkast. En ligt er ook een stuk Goudse Kaas in de koelkast. Sommige dingen zijn hier gewoon weg niet te krijgen, zoals een fles Hero Cassis, waar ik zo nu en dan naar snak. Nu heb ik wel cassis siroop, die ik dan weer mix met club soda om zo een beetje de smaak te krijgen. Maar dat soort nood sprongen, zijn het altijd "net niet". Het heeft er naast gelegen, maar smaakt altijd toch net wat anders dan DE echte. Nou ben ik behoorlijk vernuftig geworden in het namaken van het echte spul. Want zo heb ik al zelf likkepot in elkaar geknutseld en Amerikaanse Filet. Die allemaal toch wel in de categorie "er naast gelegen" vallen. Al komt de Amerikaanse filet er wel heeeeel dicht bij. Ook erwtensoep bijvoorbeeld, daar draai ik mijn hand ook niet meer voor om. Graaide ik vroeger zonder nadenken een blik Unox van de plank in Nederland. Nu weet ik precies de ingredienten van het stevige soepje zo uit mijn hoofd. En graai ik die in de supermarkt.
Weet me trouwens ook nog de keer te herinneren dat ik vla zelf heb geprobeerd te maken. Allemachies wat een werk is dat zeg! Je moet blijven roeren in die vla anders wordt het 1 dikke massa. En zo snel mogelijk laten afkoelen. Geen leuk werkje en het maakte mijn vla een heel stuk minder lekker, dat kan ik wel zeggen. Om nog maar niet te beginnen over de keren dat ik bitterballen heb gemaakt. Uren in de keuken staan ploeteren en wat zegt Ron....? Ze smaken wel een beetje apart he? Je zou hem toch! Nee, Ron ze smaken heeeerlijk, geweldig gewoon, ha ha ha. Maar helaas, moest hem gelijk geven, die bitterballen van mij hadden er nog geen eens naast gelegen. Ja kwa vorm, maar kwa smaak echt niet. Verre van....
We kunnen dus wel stellen dat ik het heus wel geprobeerd heb in de tijd dat ik hier woon om Nederlandse etenswaar zelf te maken. Want al dat verlangen, laat een mens gekke dingen doen. Je wordt er erg inventief van, laten we het zo zeggen. Nog maar niet te spreken van de talloze pakketjes die onze kant zijn opgestuurd. Dank en hulde, aan al deze gulle verzenders! Echt we zijn er mega blij mee altijd. Misschien moet ik jullie aan Bea voordragen voor een lintje, want echt jullie helpen ons enorm ;-) Als een kind in de speelgoed winkel zeg maar, zo blij, ha ha ha.
Raar eigenlijk hoe je dat verlangen zo erg houdt. Iets wat ik van mezelf nooit gedacht had. Maar zoals ik al zei, er zijn ergere dingen in de wereld. Het blijkt overigens dat ik niet de enigste ben, want ik heb op verscheidene Neder-Amerikaanse blogjes al vaker hetzelfde soort verlangen voor bij zien komen. De Nederlandse wereld radio heeft er onlangs zelfs nog een onderzoek naar gedaan. En het blijkt dat ik dus echt niet de enigste ben. Het zegt niks over het feit dat ik vast de ergste ben, maar het geeft je toch een soort van geruststelling dat meer mensen dit hebben, niet waar?
Maar nu het goede nieuws! Want mede Neder-Amerikaan Guus vertelde me onlangs zijn idee. Een heeeeel mooi idee! Waar ik, als altijd op zoek naar Nederlandse bende halve Neder-Amerikaan, heel erg blij mee ben. Want.... hij heeft een web-site gemaakt waarin "Dutch in America" zaken bij elkaar verzameld staan. Van waar je Nederlands eten of ingredienten kunt vinden tot aan tentoonstellingen aan toe! Alle laatste nieuwtjes zijn op de Dutch in America website te vinden. En daar, daar is Petra blij mee! Heel erg blij! En wellicht andere Neder-Amerikanen ook! Dus zet 'em in je favorieten ;-)
Groetjes Petra
woensdag 23 september 2009
Splish splash
Op de tv hier veel beelden van Alabama en Georgia op het moment. Daar is zoveel regen gevallen in de afgelopen week dat veel rivieren buiten hun oevers zijn getreden. Helaas zijn er nu zelfs ook doden gevallen. De meeste ongevallen gebeurde doordat mensen met de auto door het water reden. Voorheen zag ik daar ook het gevaar niet zo van, maar hele wegen spoelen weg bij zoveel water. En als je in het water rijdt zie je niet hoe de toestand van de weg is waar je op rijdt. In de Wall Street Journal vandaag ook foto's van zulke wegen in de getroffen gebieden. Verder sprong er nog 1 foto bij mij uit en dat was van de achtbaan van Sixflags. Die stond dus voor een groot deel gewoon onder water. Je kan het je gewoon niet voorstellen. Dat er zoveel wateroverlast is in ene....
Het maakt wat ik in de badkamer gedaan had vandaag wel een beetje een op een verkeerd moment gekozen activiteit misschien. Maar het stond nog steeds op mijn to-do-lijstje. Ik had namelijk dit bij de Kohls gekocht:
Had er al een paar keer mee in mijn handen gestaan, maar net voor de vakantie waren ze in de aanbieding. Nu is er eigenlijk altijd wel een aanbieding bij Kohls, maar dit keer kon ik het niet meer weerstaan ;-)
Het zijn namelijk een soort van plakletters die je op de muur kan plakken. Alsof het geschilderd is, zeg maar. Alleen kan je deze letter zo weer verwijderen alsof ze er nooit gezeten hebben. En dat is altijd wel handig niet?
Ze verkopen ze voor zowat elke kamer. En die ik had gekocht was voor de badkamer. Nou lijken zulke dingen altijd zo makkelijk op het doosje, maar in het echt is het vaak een ander verhaal. Daarom ook mijn eerste keuze voor de (toch wat veilige) badkamer.
In het doosje zitten de letters en een soort van wissertje waarmee je de letters glad strijkt. Door de tekst te knippen kun je ze in allerlei variaties op plakken.
Zo plak je ze op de muur. Het witte papier trek je dan erna vanaf en dan blijven de letters plakken. Precies zoals omschreven stond. Het was echt zooooo makkelijk. Dat zelfs ik, het met gemak voor elkaar kreeg. Het viel echt ontzettend mee!
En zo zaten alle letters op de muur. Daarna het papier verwijderd en tadaaaaaaaa....
Verder was ik vandaag nog getuige van een nieuw fenomeen hier in Amerika. Namelijk de fotomaaiers. Had er wel van gehoord, maar had ze nog nooit gezien. Wat doen foto maaiers? Fotomaaiers gaan op zoek naar foreclosure homes. En als dan het gras bij een bepaald huis dan wat te hoog is, maken ze daar een foto van. En daarna gaan ze het gras maaien van het betreffende huis. Als ze daar mee klaar zijn maken ze weer een foto en die foto's sturen ze tesamen met hun rekening naar de bank die het huis op dat moment bezit. Echt waar! En de banken betalen ze nog ook!
Verhaal is dat als huizen er zo verlaten uit zien, sommige gemeente op kosten van de eigenaar het gras gaan maaien of een bekeuring geven. Die gemeente stuurt dan de rekening/bekeuring naar de huidige eigenaar. En bij de foreclosure homes zijn dat op het moment meestal de banken. Als de gemeente zo'n rekening stuurt kost dat al snel een vermogen. Deze fotomaaiers doen het voor een schappelijkere prijs, maar even goed nog goede business. Want ze vragen meer dan dat ze bij hun normale klusjes rekenen. En ze komen dus ongevraagd langs om te maaien zeg maar. De 1 zijn brood....
Moet zeggen dat ik het maar rare praktijken vind. Al is het natuurlijk wel goed voor de wijk dat het gras gemaaid wordt natuurlijk. Het zou anders maar een wilde boel worden. Maarja de manier waarop er nu hele bedrijven ontstaan die al deze huizen afgaan? Ik had deze meneer dus al eerder die tuin zien maaien. Hoe ze het allemaal weten? Waarschijnlijk via internet want al die eigenaars gegevens zijn hier dan ook nog eens openbaar en iedereen kan met een simpele zoektocht op het internet de eigenaren van huizen achterhalen. Raar idee he?
In onze wijk zijn er nu drie verlaten huizen. Mensen hebben hun spullen gepakt en hun huis aan de bank overgedragen. Die banken hebben nu zoveel van die huizen en doen er gewoon niks mee voor maanden. En ja het gras trekt zich daar niks van aan. En groeit gewoon een eind door. En dus vanmorgen toen ik met de hondjes aan de wandel zag, zag ik zo'n foto maaier live in actie in de tuin twee huizen naast de onze. Ik dacht nog wat staat die man in de tuin nou te doen met dat fototoestel. Het ging allemaal een beetje vreemd. Hij steggelde wat door die tuin en nam uit losse pols een paar foto's uit verschillende hoeken. En twee tellen later zat hij op zijn maaier het gras te kortwieken. Toen ik terug kwam was hij klaar en werd er weer een kiekje geschoten.... Misschien een nieuw carriere voor mij? Het verhaal wil namelijk dat ze zo'n $125,- vragen voor dat eventjes maaien. Snel verdiend toch? En zo wordt het steeds meer duidelijk in welke bende, de banken zich toch op dit moment bevinden. Alhoewel de winter komt er aan en dan hoeft er niet meer gemaaid te worden. Scheelt weer een hoop centen!
Groetjes Petra
Het maakt wat ik in de badkamer gedaan had vandaag wel een beetje een op een verkeerd moment gekozen activiteit misschien. Maar het stond nog steeds op mijn to-do-lijstje. Ik had namelijk dit bij de Kohls gekocht:
Had er al een paar keer mee in mijn handen gestaan, maar net voor de vakantie waren ze in de aanbieding. Nu is er eigenlijk altijd wel een aanbieding bij Kohls, maar dit keer kon ik het niet meer weerstaan ;-)
Het zijn namelijk een soort van plakletters die je op de muur kan plakken. Alsof het geschilderd is, zeg maar. Alleen kan je deze letter zo weer verwijderen alsof ze er nooit gezeten hebben. En dat is altijd wel handig niet?
Ze verkopen ze voor zowat elke kamer. En die ik had gekocht was voor de badkamer. Nou lijken zulke dingen altijd zo makkelijk op het doosje, maar in het echt is het vaak een ander verhaal. Daarom ook mijn eerste keuze voor de (toch wat veilige) badkamer.
In het doosje zitten de letters en een soort van wissertje waarmee je de letters glad strijkt. Door de tekst te knippen kun je ze in allerlei variaties op plakken.
Zo plak je ze op de muur. Het witte papier trek je dan erna vanaf en dan blijven de letters plakken. Precies zoals omschreven stond. Het was echt zooooo makkelijk. Dat zelfs ik, het met gemak voor elkaar kreeg. Het viel echt ontzettend mee!
En zo zaten alle letters op de muur. Daarna het papier verwijderd en tadaaaaaaaa....
Verder was ik vandaag nog getuige van een nieuw fenomeen hier in Amerika. Namelijk de fotomaaiers. Had er wel van gehoord, maar had ze nog nooit gezien. Wat doen foto maaiers? Fotomaaiers gaan op zoek naar foreclosure homes. En als dan het gras bij een bepaald huis dan wat te hoog is, maken ze daar een foto van. En daarna gaan ze het gras maaien van het betreffende huis. Als ze daar mee klaar zijn maken ze weer een foto en die foto's sturen ze tesamen met hun rekening naar de bank die het huis op dat moment bezit. Echt waar! En de banken betalen ze nog ook!
Verhaal is dat als huizen er zo verlaten uit zien, sommige gemeente op kosten van de eigenaar het gras gaan maaien of een bekeuring geven. Die gemeente stuurt dan de rekening/bekeuring naar de huidige eigenaar. En bij de foreclosure homes zijn dat op het moment meestal de banken. Als de gemeente zo'n rekening stuurt kost dat al snel een vermogen. Deze fotomaaiers doen het voor een schappelijkere prijs, maar even goed nog goede business. Want ze vragen meer dan dat ze bij hun normale klusjes rekenen. En ze komen dus ongevraagd langs om te maaien zeg maar. De 1 zijn brood....
Moet zeggen dat ik het maar rare praktijken vind. Al is het natuurlijk wel goed voor de wijk dat het gras gemaaid wordt natuurlijk. Het zou anders maar een wilde boel worden. Maarja de manier waarop er nu hele bedrijven ontstaan die al deze huizen afgaan? Ik had deze meneer dus al eerder die tuin zien maaien. Hoe ze het allemaal weten? Waarschijnlijk via internet want al die eigenaars gegevens zijn hier dan ook nog eens openbaar en iedereen kan met een simpele zoektocht op het internet de eigenaren van huizen achterhalen. Raar idee he?
In onze wijk zijn er nu drie verlaten huizen. Mensen hebben hun spullen gepakt en hun huis aan de bank overgedragen. Die banken hebben nu zoveel van die huizen en doen er gewoon niks mee voor maanden. En ja het gras trekt zich daar niks van aan. En groeit gewoon een eind door. En dus vanmorgen toen ik met de hondjes aan de wandel zag, zag ik zo'n foto maaier live in actie in de tuin twee huizen naast de onze. Ik dacht nog wat staat die man in de tuin nou te doen met dat fototoestel. Het ging allemaal een beetje vreemd. Hij steggelde wat door die tuin en nam uit losse pols een paar foto's uit verschillende hoeken. En twee tellen later zat hij op zijn maaier het gras te kortwieken. Toen ik terug kwam was hij klaar en werd er weer een kiekje geschoten.... Misschien een nieuw carriere voor mij? Het verhaal wil namelijk dat ze zo'n $125,- vragen voor dat eventjes maaien. Snel verdiend toch? En zo wordt het steeds meer duidelijk in welke bende, de banken zich toch op dit moment bevinden. Alhoewel de winter komt er aan en dan hoeft er niet meer gemaaid te worden. Scheelt weer een hoop centen!
Groetjes Petra
dinsdag 22 september 2009
Appels , mandarijnen en Halloween....
Het nieuwe BJ's pasje wat ik van de week heb mogen ontvangen. Maar er voor nog een heel verhaal.....
Begin vorige week lag er voor onze deur een hele zak met appels. Gebracht door een gulle gever. Zonder naam.... Normaliter komt al het verse fruit/groente wat we krijgen van Judy. Die heeft een heuse groentetuin en heb al de heerlijkste tomaten en komkommers van haar gehad deze zomer. Maar nu dus appels. Dus ik denk, waar heeft ze die nou weer vandaan, want zij heeft geen appelboom in de tuin? Ik bel haar dan ook op om te bedanken voor de appels. "Huh? Apples?.....", klonk er aan de andere kant van de lijn. "Ik heb jullie geen appels gebracht?". Oh....Hmmm, wie zou het dan geweest zijn. Ik wilde toch wel graag weten wie het dan geweest was, want ik heb vroeger wel goed op gelet bij het sprookje van Doornroosje. En in de zak, zaten ook van die mooie rode glimmende appels. En voor je het weet val je in eeuwige slaap met die dingen, dat moesten we niet hebben natuurlijk!
Dus eerst uitzoeken waar ze vandaan kwamen. Ik had Beth gesproken en ook zij was niet de appelgeefster geweest. Had Rhonda gebeld, maar die was niet thuis en liet een berichtje achter. En ja dat soort dingen blijven dan bij me knagen he?
Ondertussen vroeg Beth aan me of ik voor hun cavia wilde zorgen, want ze gingen een weekendje weg. En hun dochtertje Tara kwam dan de sleutel van hun huis brengen. Toen Tara kwam had ze ook een tas met mandarijntjes bij zich. We worden maar weer verwend! Eerst appels, nu mandarijnen!
Het was zo wie zo toch wel lief dat ze het nog durven te vragen of ik voor de cavia wilde zorgen. Want vroeger, lees van de zomer, hadden ze nog twee cavia's. En toen heb ik ook een weekend voor ze gezorgd. De dinsdag erna was er mooi 1 overleden. Tsja.... of dat aan mijn goede zorgen heeft gelegen? Ik weet het niet, maar voelde me toch wel een beetje opgelaten. Maar Beth heeft dus nog vertrouwen in mij en mocht ik het afgelopen weekend weer proberen. En tot op heden leeft de laatst overgebleven cavia nog. Pfffffiew.... Alhoewel, het is nu pas dinsdag, dus er kan nog van alles gebeuren.
Maar afijn ik dwaal af. Het ging me om de mandarijntjes. Die waren namelijk heerlijk. Nou heb ik hier al zo vaak mandarijnen gekocht en die zijn werkelijk waar niet te eten. Hartstikke droog of met super grote pitten. Gewoon niet de clementines die ik uit Nederland ken. Niet lekker dus! Maar deze, deze waren echt heerlijk! daar lusten we er wel meer van!
Dus ik aan Beth gevraagd waar ze die gekocht had. En dat was bij de BJ's. BJ's is een soort Makro hier. Grote paden, met grote stellingen en grote hoeveelheden. En je moet hier ook voor het lidmaatschap betalen. Iets wat mij altijd tegen houdt. Want waarom moet ik geld betalen, om ergens mijn geld te gaan besteden. Zie er niet zo het nut van in. Maarja, die mandarijntjes he....
Nou weet ik dat BJ's altijd aanbiedingen heeft met hun lidmaatschapsprijzen. Dat weet ik omdat we er altijd tig in de bus krijgen. Maarja, nu natuurlijk niet. Net als je in mandarijntjes nood zit. Ja ik weet het, het leven is hard. Dus ik het internet af gegoocheld en niks geen aanbieding zo snel te vinden. En toen bedacht ik me dat ik bij mijn vorige baantje me opgegeven had voor een speciaal programma met kortingen, speciaal voor de werknemers. Een soort van rewards programma. En dacht daar iets over BJ's gelezen te hebben. Nou was ik wel geen werknemer meer, maar ik kon nog wel gebruik maken van die website toch?
Afijn ik daar op zoek naar BJ's lidmaatschappen op die website. En ja hoor, ze hadden inderdaad een prachtige aanbieding, had ik het toch goed onthouden. Maar die was inmiddels verlopen. (Net als mijn baantje, dacht ik nog) Helaas....
Maar, laat mijn oog nou toch vallen op een andere aanbieding.... Een aanbieding van South West Airlines. Twee vliegen voor de prijs van 1, naar Orlando. Daarbij ook hotel, 2 overnachtingen voor de prijs van 1 EN ook nog eens toegang tot Seaworld, 2 voor de prijs van 1 EN ook bij dit alles was ook nog een huurauto inbegrepen. Hmmmm, dat is ook leuk zeg! Nog leuker dan lekkere mandarijntjes zelfs! En dat wil wat zeggen! Ik die aanbieding verder bekeken en bedacht me dat dat misschien wel leuk was om met Erna te gaan doen als ze hier is. Maarja Erna lag nu in Nederland lekker te slapen.... Dus moest nog even geduld hebben.
Maar de dag erna het er met Erna over gehad en nu gaan we als zij eind oktober hier komt een paar daagjes naar Orlando! Helemaal leuk en dat allemaal door mijn ex-baantje en de mandarijntjes van Beth. Of eigenlijk de appels van ..... Ja van wie waren die appels nou toch gekomen? Nog steeds niet duidelijk....
Na het boeken toch maar weer even verder gezocht en ik vond een bon om twee maanden gratis lid te worden van BJ's op een andere website. Afijn wij naar de BJ's. Ron ging alvast de winkel in en ik zou 'even' een nieuw pasje halen. Nou dat even, werd mooi wat langer. Want het lukte niet om mij op de foto te krijgen. Ik heb het al eens eerder geopperd, ik houd niet op papier. Maar ik houd dus ook niet op BJ's pasjes. Weet nog dat het de eerste keer toen ik lid wilde worden bij de BJ's, alle namen door elkaar waren gehaald. Je moet je altijd legitimeren, bij het krijgen van zo'n pasje en toen hadden we ons Nederlandse rijbewijs nog en heette ik ineens Petra Rotterdam. Daar waar mijn rijbewijs was afgegeven. Ook apart niet?
Afijn, nu dit keer dus problemen met de foto. Hun bliep pistool is ook hun fototoestel. Ja ik weet het, het klinkt al verdacht, maar ik kon dus duidelijk niet gebliepd worden. Niet te zeggen dat de dame achter de klantenservice balie het niet probeerde natuurlijk.... Vier keer, probeerde ze het zelfs. En ik elke keer weer braaf in de "smile" positie. Wat ze dan ook er hard bij riep "SMILE!!!!" En dan er na, "Oh no not again", een heel stuk minder enthousiast.
Nee het ging vandaag echt niet lukken hoor mevrouw. Maar niet getreurd, ik kon wel een pasje krijgen en dan moest ik nog maar eens terug komen om het bij een andere collega te proberen. Het gebeurt namelijk wel eens vaker. Ze bedoelde eigenlijk, het gebeurde ook wel eens bij andere mensen dat ze niet op de foto konden, maar dat zei ze niet. Ze hield het globaal. Dus schreef ze met koeieletters op mijn nieuw gekregen pasje, NEEDS PHOTO. En of ik nog even terug wilde komen, "om het af te maken", zei ze vriendelijk. Tuurlijk doe ik dat, zei ik tegen haar, maar dacht dus echt, "denk het even niet zeg!" Had daar al zeker twintig minuten staan smilen voor jan met de korte achternaam. Dat gaan we mooi niet nog een keertje doen, dat begrijp je toch wel! Dus ik heb mijn pasje en loop eindelijk de winkel in. Ron is natuurlijk inmiddels allang uitgekeken daar, die had alles al wel weer gezien. Ik helaas alleen nog maar de servicebalie. Maarja, het was dus mandarijntjes pakken en weer weg. Gelukkig hadden ze ze nog wel. Dus vandaar mijn nieuwe BJ's pasje, welke een PHOTO NEEDS!
En ohja, gisteravond ging ik hardlopen en tijdens mijn loopje kwam ik Rhonda tegen met de hond. En het bleek dat zij de gulle appelgeefster was. Dus we kunnen aan de appels en mandarijnen van de week!
En..... over een week of vier Halloween vieren bij Mickey. Het leven is weer mooi!
groetjes Petra
zaterdag 19 september 2009
'57
Vandaag zijn we 's middags naar de Grill'57 geweest. Voor het eerst deze zomer. Normaliter gaan we er vaker kijken. Elke derde zaterdag van de maand in de zomer verzamelen daar autoliefhebbers van allerlei speciale auto's. September is de laatste keer dat zij dat doen. Dus voor het eerst deze zomer en ook gelijk voor het laatst. En er stonden weer fraaie auto's.
Zoals deze blauwe Dodge Charger SRT 8.
Met een 6.1 Hemi motor.... Jawel een 6.1! Dat zijn gewoon 6 Fiat Panda's bij elkaar. Ron vond het wel wat en bekeek het op zijn gemakkie. Ik heb ingezoomd op de tankdop van het blauwe gevaar, terwijl Ron de auto aan het bekijken was ;-) Hoeveel MPG zou deze auto doen...? Oftewel hoeveel fuel zal er wel niet in moeten, zo nu en dan?
Met een weerspiegelende Ron in de dop...
Een zwarte 2010 Camaro SS, vers uit de showroom...
Dit vond ik zelf wel een mooi plaatje. De man met de leger Jeep (en Jeep pet)en de Amerikaanse vlaggetjes er aan. Zijn gezicht sprak boekdelen. Over de Jeep en over hemzelf. Hij was er helemaal vol van en kletste honderd uit over Jeep en de tweede wereld oorlog, waarin de Jeeps gebruikt werden. Hele boekwerken had hij bij zich.
Mijn favoriete model Corvette (Ook 1 van de duurste volgens Ron)
Een mishandelde Kever..... Had de kogels op de motorkap en zijkant en miste hier en daar wat onderdelen...
Stel Pontiacs GTO op een rij
Mustangs op een rij...
Eleanor (die ik ken van "Gone in 60 seconds", met Nicolas Cage)
Zelf gebouwd, zo aan het kenteken te zien.
Een auto uit 1958, bij Grill 1957.
En zo zag ik ook de originele folder van een Chevrolet die je voor $ 728,- kunt kopen. In 1940 dan, nu vast niet meer....
Hier onder de auto, anno 2009....
Nou moet ik even wat kwijt. Ik vind het altijd leuk om naar deze bijeenkomst te gaan. Leuk om foto's te maken ook. Maar, nou komt het. Elke keer als ik er ben zit deze mevrouw voor de deur van die Grill '57. Echt... geen grapje. En dat is nou niet het interessantste plaatje wat je vast wilt leggen....
Sterker nog, ze zit gewoon een potje te snurken daar! Toch knap om dat te kunnen tussen al dat geluid van de auto's en de gezelligheid. Gewoon je ogen dicht en even uiltje knappen..... Ik vraag me af, waarom ze er dan elke keer bij is. Als je toch gaat slapen en je nergens verder wat van aantrekt, wat doe je dan bij al die auto's niet? Ik snap er echt niks van.... Zo veel te zien en dan ga je slapen?
Afijn, op zich valt ze op de foto hieronder nog niet zo erg op. Als je het niet weet, lijkt het net een bankje, hi hi hi. Heb geprobeerd haar er niet op te krijgen, maar die achtergrond maakt de foto zoveel leuker. In het zwart/wit, valt snurkertje toch nog wat meer weg ;-) Alsof de foto in 1957 genomen is niet? Met een wel heel bijzonder bankje voor de deur....
Nog meer zwart/witjes op een rij....
En ook de logo's, van dichtbij.
Heb ook een heleboel kentekens op de foto gezet. Deze vond ik wel erg grappig.
Hi Officer, oftewel, hallo Meneer agent! En dat was het kenteken van een rode Porsche 944 Turbo. Alsof hij al wist dat hij aangehouden zou gaan worden ;-)
En zo waren er nog veel meer vanmiddag....
Natuurlijk tot slot nog een klein filmpje....
Zoals deze blauwe Dodge Charger SRT 8.
Met een 6.1 Hemi motor.... Jawel een 6.1! Dat zijn gewoon 6 Fiat Panda's bij elkaar. Ron vond het wel wat en bekeek het op zijn gemakkie. Ik heb ingezoomd op de tankdop van het blauwe gevaar, terwijl Ron de auto aan het bekijken was ;-) Hoeveel MPG zou deze auto doen...? Oftewel hoeveel fuel zal er wel niet in moeten, zo nu en dan?
Met een weerspiegelende Ron in de dop...
Een zwarte 2010 Camaro SS, vers uit de showroom...
Dit vond ik zelf wel een mooi plaatje. De man met de leger Jeep (en Jeep pet)en de Amerikaanse vlaggetjes er aan. Zijn gezicht sprak boekdelen. Over de Jeep en over hemzelf. Hij was er helemaal vol van en kletste honderd uit over Jeep en de tweede wereld oorlog, waarin de Jeeps gebruikt werden. Hele boekwerken had hij bij zich.
Mijn favoriete model Corvette (Ook 1 van de duurste volgens Ron)
Een mishandelde Kever..... Had de kogels op de motorkap en zijkant en miste hier en daar wat onderdelen...
Stel Pontiacs GTO op een rij
Mustangs op een rij...
Eleanor (die ik ken van "Gone in 60 seconds", met Nicolas Cage)
Zelf gebouwd, zo aan het kenteken te zien.
Een auto uit 1958, bij Grill 1957.
En zo zag ik ook de originele folder van een Chevrolet die je voor $ 728,- kunt kopen. In 1940 dan, nu vast niet meer....
Hier onder de auto, anno 2009....
Nou moet ik even wat kwijt. Ik vind het altijd leuk om naar deze bijeenkomst te gaan. Leuk om foto's te maken ook. Maar, nou komt het. Elke keer als ik er ben zit deze mevrouw voor de deur van die Grill '57. Echt... geen grapje. En dat is nou niet het interessantste plaatje wat je vast wilt leggen....
Sterker nog, ze zit gewoon een potje te snurken daar! Toch knap om dat te kunnen tussen al dat geluid van de auto's en de gezelligheid. Gewoon je ogen dicht en even uiltje knappen..... Ik vraag me af, waarom ze er dan elke keer bij is. Als je toch gaat slapen en je nergens verder wat van aantrekt, wat doe je dan bij al die auto's niet? Ik snap er echt niks van.... Zo veel te zien en dan ga je slapen?
Afijn, op zich valt ze op de foto hieronder nog niet zo erg op. Als je het niet weet, lijkt het net een bankje, hi hi hi. Heb geprobeerd haar er niet op te krijgen, maar die achtergrond maakt de foto zoveel leuker. In het zwart/wit, valt snurkertje toch nog wat meer weg ;-) Alsof de foto in 1957 genomen is niet? Met een wel heel bijzonder bankje voor de deur....
Nog meer zwart/witjes op een rij....
En ook de logo's, van dichtbij.
Heb ook een heleboel kentekens op de foto gezet. Deze vond ik wel erg grappig.
Hi Officer, oftewel, hallo Meneer agent! En dat was het kenteken van een rode Porsche 944 Turbo. Alsof hij al wist dat hij aangehouden zou gaan worden ;-)
En zo waren er nog veel meer vanmiddag....
Natuurlijk tot slot nog een klein filmpje....
Abonneren op:
Posts (Atom)