Nou het blogje haperde even sinds afgelopen donderdag. We hadden het gewoon zo druk, met wandelen en shoppen, Chinees eten, sneeuwballen gooien en nog veel meer leuks. En het verslag daarvan volgt echt, maar eerst even over gisten... Wat een dag was dat. Want gisteren zouden we vanuit Amsterdam naar Atlanta gaan vliegen. Maar het sneeuwde in Nederland en niet zo'n beetje ook. En ook nog eens al een paar dagen achter elkaar. Gewoon nog nooit zoveel sneeuw gevallen sinds 1981, volgens de statistieken. En dan ligt NL gewoon plat, of tewel half Nederland staat in de file. Of wacht op een perron van een treinstation, waar gewoon geen treinen rijden. Op zondag was het helemaal een dik pak wat er bij gekomen was in de nacht. En waren we nog naar Beverwijk geglibberd.
Ok, het leverde mooie plaatjes op, maarja als je moet vliegen? Dan toch maar liever even geen sneeuw.
De beelden op de tv van gestrande reizigers op Schiphol, beloofden niet veel goeds. Omdat op ondag al heel Schiphol ingesneeuwd was. Maandag was nog niet veel beter en veel mensen moesten de nacht op het vliegveld doorbrengen. En zo bedachten wij maandag morgen, met de weersverwachting in aanschouw, dat het misschien verstandig zou zijn dat wij die avond alvast richting Schiphol zouden gaan en dan in een hotel overnachten. De files door de sneeuw waren echt enorm en je wilt toch niet je vlucht missen op zo'n dag vlak voor de kerst, want dat is zeker een enorm probleem. Want de halve wereld gaat dan op reis. Dus via internet een kamer bij van der Valk gereserveerd. En we kwamen daar om zo'n half 10 aan.
En wat een drukte!!! Moest gewoon in de rij en er stonden 6 mensen in te checken. Leek wel een hotel in Vegas. Zo druk! En op deze tijd nog. Het bleek dat de KLM net een bus gedropt had met gestrandde reizigers en die moesten allemaal een kamer. Helemaaaaal vol die Vander Valk die avond. Nokkie vol. Gelukkig was onze kamer gereed en konden we ons bedje in.
De volgende morgen werden we wakker en het eerste wat ik deed was naar buiten kijken. En ja hoor. Het sneeuwde. Of beter gezegd, het sneeuwde alweer! Pffff, ik zag al visioenen van ons vliegtuig bedolven onder de sneeuw en dat we gewoon niet weg zouden komen op dinsdag. Dus maar snel wat gegeten en op naar Schiphol.
Daar aangekomen, zagen we dat de chaos compleet was. Heel Schiphol was de weg kwijt. Overal lagen mensen te slapen, lange rije en sjachie gezichten!
Echt het was een ramp. De avond ervoor hadden we onze instapkaarten proberen uit te draaien, maar dat wilde de computer niet. Hij gaf een foutmelding en zei ons dat dit niet mogelijk was voor onze vlucht. En zo konden we in 1 van de vele rijen bij de KLM balie aansluiten. Natuurlijk werden we doorverwezen naar de self check in balie, die ons zoals onze computer gisteren, niet wilde inchecken. Waarop we weer in een andere rij konden aansluiten. In totaal duurde het inchecken gewoon 1,5 uur. Niet normaal toch?
Na even wat gezeten te hebben zijn we naar de gate gelopen en konden we al snel boarden. En daar gingen we!
Ron had een exit row stoel toebedeeld gekregen vanwegen de beenruimte. En voor het eerst zaten we dus niet naast elkaar in het vliegtuig. Wel jammer, maar Ron was allang blij dat hij deze stoel kon krijgen. En dat is ook wat waard natuurlijk. Want als je 2 meter lang bent is ruim 9,5 klem zitten ook niet echt een leuk vooruitzicht. Dus ik zat een paar rijen voor hem. Naast mij zat een man, die bleek later, 1 van de oprichters was van Liberty University in Lynchburg. Toen wij onder laatst bij Miranda waren vertelde ze nog over de universiteit in Virginia. Hij was een oudere man en in het begin zei hij niet zo veel, maar dat veranderde later op de vlucht.
Want we waren zo'n vier uur onder weg en dik boven de oceaan, toen de piloot omriep dat er problemen waren met de automatische cabine druk regeling. Het automatische gedeelte werkte niet meer en ze moesten handmatig alles zien te regelen. Dat ging best aardig vertelde ze, dus we hoefden ons geen zorgen te maken. Het vliegen ging verder ook goed en we zouden geen verdere problemen hoeven te verwachten. Ze zouden wat lager gaan vliegen, waar de lucht druk minder was. Nadeel was echter dat dan wel de brandstof sneller zou gaan en we misschien Atlanta niet zouden gaan halen. Lekker hoopvol klonk het echter niet. En meerdere mensen met mij vonden dat ook, maar het was even niet anders. We zouden het er mee moeten doen.
Ware het niet dat een uurtje later het bloedje heet in de cabine werd. Kinderen begonnen te krijsen van de pijn in de oren en echt het maakte het geheel nog feestelijker. Maar het kon allemaal nog erger want hierna gingen de lichtjes van de stoelriemen vast te knipperen en ik hoorde wat aparte geluiden aan het vliegtuig. Ik had dit keer weer een boek van Youp van het Hek meegenomen. Leest zo lekker weg in het vliegtuig. En ik was net begonnen aan het stukje wat hij schreef over het Turkse vliegtuig wat bij Schiphol gecrashed was. Lekker toepasselijk zeg. Moet ik dit hoofdstuk maar even overslaan niet? Gaan we nu even niet over lezen. Maar net twee regels gelezen en toen volgde dat alle riemen weer vast moesten en iedereen moest blijven zitten en ook de toiletten moesten op slot. En daarna klonk er een lichtelijk paniekerige: "prepare for landing, Prepare for landing" van de piloot!
Een paniekerige piloot horen is nooit leuk, maar als je in zijn vliegtuig zit is dat nog vele malen minder leuk. Bovendien gingen 2 tellen erna allerlei bellen rinkelen in het vliegtuig. Wat krijgen we nou????? Landing??? Ik zat bij het raampje en kreeg het toch echt benauwd. Want in de verste verte was er geen land te bekennen. Niet dat je door zo'n klein raampje veel kan zien, maar mijn bereking was dat we ongeveer op de hoogte van Groenland waren. En dat was duidelijk niet in zicht! Midden boven de oceaan dus! Shit!!! Dat gaat ons toch niet gebeuren he? In de snelligheid, heb ik nog in eentreinvaart mijn schoenen aan gedaan. Ik zag visioenen van ons op de vleugel van dat vliegtuig staan. Net zoals ze dat in de Hudson River landing in New York hadden gedaan. Alleen nu dan in een oceaantje. Een paar meter meer maakt ook niet uit, wel? Pffff, ik was allerminst gerust. Landen? Hier? Kunnen we dat hele landen niet even uitstellen, misschien? Het is zo koud daar in de buurt van Groenland. En als er een stemming was gehouden, wel of niet landen, had ik voor niet gekozen, ha ha ha. Twee keer niet!
Na de snoekduik ging het vliegtuig verder en werd het woord landing niet weder gehoord. Voor mijn gevoel, staakte toen even de info in het vliegtuig en kreeg ik het nog warmer. De man naast mij zag dat en begon tegen me te praten. Hij was midden zeventig en had een missie reis naar Nigeria gemaakt. Ik vroeg hem of hij veel gereisd had en de man vertelde dat hij inderdaad heel veel gereisd had. Daarbij kreeg ik ook gratis en voor niks de info van hem dat het vliegtuig waar we ons in bevonden, 1 van de oudste vliegtuigen uit de Delta vloot was. Nou, meerdere details, hoefde ik niet echt te weten, want van dat soort verhalen werd ik niet vrolijker. Maar het was nog niet zo erg als het volgende bericht dat door de speakers galmde. Snel lag ik het boek van Youp even op zij. Nu even niet!
Want hierna volgde weer een melding van 1 van de piloten. We gingen landen, zei hij nu wat rustiger, maar hij wist nog niet waar. Lekker!!!! Geen goed teken als je piloot dat even nog niet weet. Zeg dan niks, of verzin ter plekke een aanemelijke plaats. Maar vertellen dat je het nog niet weet. Geen fijne info als je je in de "monkey klasse" van een 767 bevindt. Dan zit iedereen namelijk erg dicht bij elkaar en hoor je elk gesprek. En die waren toch wel soort van paniekerig. Hele berekeningen werden er gemaakt. Over het aantal uren dat we gevlogen hadden en waar we ons ongeveer bevonden. Werd het Reyjavik in IJsland, of Nova Scotia? Ik deed nog even een blik naar buiten en zag echt alleen maar water. Landen? Wij???? Echt geen goed plan!
Inmiddels was het behoorlijk stressen in het vliegtuig en ik voelde me allerminst prettig. Ik kon niet naar Ron, want iedereen moest blijven zitten. Incluis de bemanning. Het vliegtuig vloog nu vrij laag en daarbij die blik op water maakte me nog stresseriger. En even deed ik een schiet gebedje. De man naast me begon weer 1 van zijn reisverhalen te vertellen. Dit keer een trip naar Pakistan die hij gemaakt had. Ok, het bracht me de zeer welkome afleiding, dat zeker. Even ergens anders aan denken. Al was dat zeker nog niet zo makkelijk.
Weer een half uur later vertelde de piloot dat we in Gander zouden gaan landen. En echt, ik wist niet waar dit Gander lag. Ik zag namelijk alleen nog maar water. En dat klopte ook want het zou nog zeker een vol uur vliegen naar het vaste land zijn, volgens de landings piloot! En echt dat was het langste uur ooit in mijn leven denk ik. Ik tuurde wat uit mijn raampje in de hoop een stuk land te gaan zien. Maar niks van dat soort. Alleen een paar bootjes. Wel vertelde de piloot dat het handmatige regelen van de druk in de cabine het nu ook niet meer deed. Ook prettig!! En nu.... Nog lager vliegen! Nog dichter bij het water vliegen?
Daarop volgde het heuglijke nieuws dat het vliegtuig boven zee wat kerosine zou gaan dumpen, om bij de landing geen problemen te hebben. Echt!!!! Allemaal geweldige berichten zo vlak na elkaar. Ik voelde heel even snel onder mijn stoel en dacht het vestje te voelen. Zo trok ik ook de rits van mijn laarzen nog wat hoger dicht. Wat een rare gedachte heb je dan na al die gekke berichtjes. Niet dat mijn laarzen me zouden redden tijdens het zwemmen, maar iets beters te doen had ik ook niet. Wat een stress zeg!!!! Nog een keer een schiet gebedje, bedacht ik me!
Het dalen ging echt mega langzaam. Dwars door de wolken en echt, nog geen land te zien! Maar toen we dan ernstig laag waren, zag ik in de verte een landschap met vooral veel bomen en het was er wat heuvelachtig. Wat mooi was het er. Niet zo zeer om het landschap, maar het feit dat het "land" was. Lang leve Gander! De landing duurde echt een hele poos. Wat een gedoe zeg. En opeens zag ik ook wat kleine huisjes en was er ook een vliegveld. Een militair vliegveld. Ik had het met de man die naast me zat nog over, dat mochten we heelhuids gaan landen, dan zouden wij gaan klappen. Zoals ze dat vroeger ook deden in vliegtuigen. Na nog een paar keer dalen gingen we dan werkelijk landen. En gelukkig.... Halleelujah!!!! We kwamen op vaste grond terecht! En heelhuids!
Wat was ik blij zeg!!! Applaus!!!! En nu zo snel mogelijk uit het vliegtuig en een auto huren en rijden naar huis, ha ha ha. Ik mest echt niet aan nog verder vliegen denken zeg. Het vliegtuig was zo leeg en we konden in de hal wachten van dit kleine vliegveldje. Soort van Zestienhoven, maar dan nog kleiner.
Al snel bleek dat Gander in Neuwfoundland Canada ligt (ja daar waar de Newfoundland honden vandaan komen) en..... belangrijk detail, het is een eiland. Dus verder naar huis rijden zou ook niet zo snel gaan lukken, hi hi hi. Het was in ieder geval een klein dorp Gander en ik gok dat met de komst van dit vliegtuig en inhoud, het bewoners aantal van Gander met 100% was gestegen. Zo zag het er uit in ieder geval. De vrouw van het cafetaria had ook een ernstige shock, want die had in eens 200 man in haar tent. Dat kon ze echt niet bolwerken.
Onze telefoon deed het niet in Canada en Ron had aan de man die naast hem zat gevraagd of we even mochten bellen naar mijn moeder, want we zouden vast niet op tijd thuis komen vandaag. Dit werd een langdurige zaak! Die man kwam overigens uit Irak en was al drie dagen aan het reizen. Dat is pas wat he? Uit Irak komen als arts en in zo'n vliegtuig terecht komen. Denk je alles gehad te hebben.
Afijn na zo'n twee uur wachten kwam de piloot een verslag doen en die vertelde dat er waarschijnlijk uitgevonden was, wat er aan de hand was. Maar het was belangrijk dat ze het euvel binnen twee uur zouden gaan maken. Want werd het langer, dan mocht deze crew niet verder vliegen. En moest er een nieuwe bemanning ingevlogen gaan worden. En dan zouden we de dag erna pas weer vertrekken, als die ingevlogen waren. Altijd handig!!!
Nou ik heb nog nooit zo snel mensen zien rennen naar de bankjes, na die mededeling. Iedereen ging alvast hun slaapplek regelen voor die nacht! Tassen werden strategisch geplaats, zodat niemand je aanstaande bedje voor die nacht kon innemen. Wat een gedoe zeg. Gelukkig kwam het daar niet toe, want binnen twee uur was het defect gemaakt en konden we weer aan boord.
Het bleek dat de water tank van het vliegtuig lek was en die was gaan lekken op de automatische regelings klep. Waardoor er een bonk ijs onstand in die regio. Gelukkig dat dat het was, want daardoor konden wij nu door gaan vliegen! En naar Atlanta nog wel. Wonder boven wonder!!!
Na deze mededeling mochten we weer aan boord en moesten we nog 4,5 verder vliegen. Echt ik kan je vertellen dat dat laatste stuk heel wat fijner ging dan vanmiddag bij ons. Wat een toestand. De opper steward meneer, deelde ons nog mede dat we voor opstijgen vooral goed moesten opletten bij het filmpje hoe je de zuurstof maskers moest gaan gebruiken. Het was een grapje van hem, maar moest er een heel stuk minder om lachen dan hijzelf. Echt, ik vond dit alles behalve leuk hoor! Verder deelde deze steward nog mede dat iedereen die een connecting flight had, deze niet meer ging halen en dat er speciale hulptroepen beneden zouden wachten op ons.
Het landen op Atlanta ging dit keer super snel en heel veilig! ha ha ha Want het was duidelijk op land. Belangrijk detail, weet ik nu uit ervaring! En voor we het wisten hadden we ook onze koffers weer. Die moesten weer ingecheckt worden, maar waar naar toe? Was er nog een vlucht naar Raleigh en was die nog niet vol?
Wij aansluiten in de rij van de overboekings balie en we werden standbye gezet op de allerlaatste vlucht om tien voor elf naar Raleigh. We zijn daarop naar de betreffende gate gelopen en ik heb de man uitgelegd wat we allemaal meegemaakt hadden. En we moesten nog even wachten, maar daarna kregen we onze echte instapkaarten van hem. We hadden business class van hem toegewezen gekregen. Heel lief van hem! Alleen was ik inmiddels zo moe, dat ik er niet van heb kunnen genieten. Mijn oogjes vielen steeds weer dicht!!! En dat wil wat zeggen na zo'n ervaring in het vliegtuig!!!! Dat ik toch gewoon weer ben ingestapt?
Maar... we zijn er weer!!! Veilig en wel. En we kunnen zeggen dat we in Newfoundland zijn geweest!
Groetjes Petra
