Choco te laat

Gister morgen had ik weer een fotosessie. Dit keer weer in Raleigh bij Historic Oak View. Deze marinier kwam precies op dezelfde dag thuis als de vorige homecoming. Dus had ik met hen afgesproken om op een later tijdstip foto's te maken. En dat was nu dus.



We begonnen in de officiele kleding en daarna wat meer casual. Het was gisteren ook behoorlijk warm, dus het moment dat het officiel marine pak uit kon, was niet vroeg genoeg ;-)



Het is zo leuk om dit te doen! Je ontmoet zoveel verschillende soorten mensen en families. Heel bijzonder! Morgen als alles volgens de planning verloopt ga ik naar een homecoming. En donderdag foto's maken voor een familie waarvan de man op dit moment uitgezonden is. Zij hebben ook twee hondjes die ook op de foto gaan! Dus helemaal leuk!

Vanmorgen zijn we rond half 10 weer een stuk gaan motor rijden. Nou vind ik het altijd wel leuk om een doel te hebben om heen te rijden. En ik vind dan ook alijd wel een leuk doel. En vandaag had ik Stam Chocolatier als doel gevonden ;-) Deze van oorsprong Nederlandse chocolatier zit o.a. in Chapel Hill. En had er al verschillende smaakmakende verhalen van gehoord. Sterker nog er zitten nu ook gewoon Stam winkels in Nederland.

De route naar Chapel Hill ging over allerlei binnen wegen. Heerlijk om te rijden. We zijn ook nog bij het verzamelpunt gaan kijken waar we voorheen ook geweest waren. Daar komen elke zondag motoren bij elkaar en gaan ze een eindje rijden.



Er waren er wel eens stel, maar voor heen waren dat er wel een stuk meer. Voorheen was er ook een restaurantje naast waar ze dan gingen ontbijten voor de rit. Maar die is nu gesloten, waardoor de vaart er een beetje uit is. Het blijkt maar weer dat wij niet de enige waren die het warm hadden, want iedereen stond mooi in de schaduw te kletsen.



Mooi rood is niet lelijk ;-) Een echt buikschuivert. Ik kwam aan de praat met een man die op een hele oude Moto Guzzi was gekomen. Uit 1981 was ie, vertelde hij me. Hij was er helemaal vol van. Het was de beste motor die hij ooit gehad had. Hij stond naast die van Ron en leek wel een dinkie toytje naast dat grote ding. Hij vertelde dat hij hem helemaal uit elkaar had gehad en er wel wat werk aan had gehad, maar het ding reed als een trein vertelde hij. En toen zei hij:"Van alle 38 motoren die ik heb, rijdt deze het lekkerste". Huh??? Van alle 38? Ik was er even verbaasd van. "You have 38 bikes?", vroeg ik hem. Ja zei hij, allemaal ouwetjes hoor. Veel Moto Guzzi's zei hij. Dat was toch wel zijn merk, had hij in de jaren gemerkt. Ongelooflijk en ik bedacht me waar hij die 38 motoren geparkeerd zou hebben. Onze garage is op dit moment al vol gepropt en hij heeft gewoon 38 motoren. Geweldig he? Hij vertelde het ook zo terloops als of het de gewoonste zaak van de wereld was. Heerlijk toch? Waarom zou je stoppen bij 1 motor, als je er ook 38 kan hebben, hahaha.

Op een gegeven moment kwam er een jongentje uit een auto. Het plan was volgens mij dat ze naar de winkel tegen over waar de motoren stonden zouden gaan. Maar de jongen kwam gewoon gelijk op de motoren af gerend. Zo leuk. Woooooow, zei hij steeds. Denk dat hij zo drie, vier jaar was. Wat een heerlijk mannetje. "I looooove bikes!!!" zei hij. En zijn ogen werden maar groter en groter. Totdat hij bij een groene motor kwam. "Kijk pa, een Ninja turtle motor", zei hij. Zo grappig, wat een open ventje!



Al snel had hij het voor elkaar dat hij op een motor mocht zitten. Helemaal onder de indruk was ie. Toen ze even later ook nog met zijn allen gingen starten was ie helemaal blij.



Inmiddels was het half 12 en zijn wij richting Stam gereden. We waren er daar vandaan eigenlijk zo en tien voor twaalf waren we er. Maar de winkel was dus nog dicht. Op de website stond namelijk dat ze pas om 12 uur open gaan.





Dus we gingen even op het bankje in de schaduw voor de winkel zitten.



En wachtte en wachtte... Maar om kwart over 12 nog geen Mr. Stam te zien. Jeetje... daar gaan mijn chocolaatjes... De winkel ernaast wist er ook niet veel over te vertellen. Ze dacht dat ze dicht waren op zondag, maar misschien ging ie ook wel om 1 uur open. Tikkie wazig, maarja we hadden nu dit eind gereden en ook zonde om weg te gaan en dan later horen dat ze om 1 uur open gaan op zondag. Dus we besloten bij het Thai restaurant aan de overkant op het terras wat te eten.



Het is er trouwens een super modern stukje daar in Chapel Hill. Er is gewoon een heuse flat met balkonnetjes boven deze winkels. Leek Nederland wel ;-)
Afijn we zaten dus daar op het terrasje en we kregen de kaart... Ohhhh ze hebben er sateh!!! Lekker! Mijn keus was dus al snel gemaakt. Ron nam een sweet en sour kip.
Nou ik was benieuwd of het lekker was....



En of het lekker was. Echt de smaak was heerlijk. Er zat zelfs ook zuur bij. Verse komkommertjes, tomaatjes en uitjes in het zuur. Ron zijn Sweet en Sour chicken was ook niet de standaard sweet en sour. Alles was van verse groenten geroerbakt. En een heerlijk sausje. De kip was zalig gekruid, echt wat een heerlijk eten hadden ze hier. En helemaal niet duur!



Ondertussen was het kwart voor 1 en nog geen leven bij Stam te bekennen....
Dus ook nog maar een toetje dan besteld bij Archira ;-) Ze hadden namelijk ook gebakken banaan.



En de Nederlandse stijl gebakken banaan. Met een een deegje er om heen. Heerlijk gewoon! Dat maakte het hele Stam verhaal weer een beetje goed. De ober van Archira dacht niet dat ze op zondag open waren. Dus na de gebakken banaan zijn we weer op de motor richting huis gereden. Die doen we dus nog maar een keertje over op een zaterdag ofzo, dan zullen ze vast wel open zijn.

Via de 751 zijn we weer op huis aan gegaan. Dat is allemaal over binnen weggetjes. En zo kwamen we uiteindelijk ook langs de camping van Poplar Point langs Lake Jordan. Zo'n 20 minuten bij ons thuis vandaan. En eigenlijk wilde ik daar altijd al eens een keertje kijken. Zeker nu na onze camper avonturen.

We meldden ons bij de ingang en ik vroeg of we er even overheen mochten rijden. Nou nee, dat ging niet zo maar en dat kostte $6.- en hij begon een heel verhaal. Nou dat was niet helemaal onze bedoeling. Er stond een andere man bij hem in het kantoortje en die liep net naar buiten. Ik vertelde de jongen dat we in de buurt woonden en niet nu wilden gaan kamperen of zwemmen aan het strandje wat er ook bij, maar wilden kijken voor evt. in de toekomst. Inmiddels stapte de andere man in de auto en reed weg. En als een blad aan een boom veranderde de jongen toen. En ineens mochten we wel van hem zo even het terrein oprijden. Dat was namelijk de Ranger himself vertelde hij en dan kan ik jullie niet zo door laten rijden. Maar nu wel hoor, rij maar rustig een rondje. Oh.... OK. Wat een verhaal weer! hahaha. Maar we mochten door, gratis!

Het was leuk om de camping te zien. Wat een grote en mooie plekken hadden ze hier. Het is dus een state camping en ligt aan Jordan lake. Echt heel mooi hoor. Met ook hele fraaie plekken zo aan het water.



Misschien ooit? Gewoon een keertje in de achtertuin kamperen? Het zag er super uit in ieder geval. Daarna op naar huis en de airco opzoeken. Het was inmiddels behoorlijk warm geworden!

Groetjes,

Petra

Pof-fer-tjes

Van de week belde Ron op van zijn werk. Peet, weet je waar ik zoooooo'n trek in heb in ene? Nou vertel? Poffertjes! Hebbie niet nog een pak poffertjes mix staan?
Nee natuurlijk heb ik niet een pak met poffertjes mix staan hier in de kast. Hoe zou ik daar nou aan moeten komen? Maar ik kijk wel op internet wat er allemaal in gaat en wie weet lukt het me om dat zelf in elkaar te ritselen.
Dus ik op poffertjes onderzoek uit. En het internet staat er vol van, dat was al snel duidelijk. En op zich stelt het hele recept ook geen bal voor. Oke ik had geen officieel boekweit meel, weet ook niet of ze dat uberhaupt hier ergens verkopen. Maar dat kon ik ook vervangen met het granen meel wat ik nog had staan, voor het brood bakken. Daarna zakje gist er in, eitje en melk erbij en even laten rijzen. En klaar is uw poffertjes mix.



En zo stond ik dus poffertjes te kokkerellen. Was eigenlijk al weer vergeten wat een werk dat ook al weer is. Hoe makkelijk zijn dan pannekoeken niet? Ben je lekker snel mee klaar ;-)
Maar..... Ron's poffertjes trek is inmiddels geblust, want toen hij thuis kwam wachtte er een heuse poffertjes berg op hem.



Moet zeggen dat ik er ook heerlijk van gesmikkeld heb hoor. Het was volgens mij al jaren terug dat ik poffertjes gemaakt heb.

Verder niet zo heel veel gebeurd van de week. Er was voor ons doen aardig wat regen van de week hier. En ein-de-lijk, komt de temperatuur 's nachts onder de 20 graden. Daar kan ik altijd zo van genieten na zo'n warme periode. Even 's morgens een frisse neus is wel zo lekker.

Verder heb ik de kale stukken in het gras in de voortuin bij gezaaid. Dat klinkt makkelijk, maar is het niet hoor. De grond is hier toch wat anders dan in NL. Maar vanwege die regen nu iets beter doorkoombaar. De grond kan je nu een beetje omwoelen, dat gaat in ieder geval een heel stuk beter dan dat het in geen weken meer geregend heeft. Resultaat na 1,5 uur woelen in de grond, mooie donkere stukjes aarde klei naar boven met witte zaad spikkeltjes er in. En.... vier blaren op mijn handen, van dat tuin klauw/woel ding. Nu maar hopen dat het gras een beetje groeit, ander is het werk voor niks geweest....

Verder kreeg ik van de week een vraagje of ik voor een bedrijf foto's willen maken van 1 van hun producten. Leuk!!!! Hartstikke leuk om te doen. Dus bewapend met mijn lampen, achtergrond en camera heb ik de foto's gemaakt. Gisteren was ik er mee klaar en vind het toch wel zo leuk waar al die foto opdrachten me naar toe brengen. Morgen en a.s. donderdag heb ik ook een foto sessie hier en in Raleigh voor foto's van een familie en maandag weer een homecoming. Leuk, leuk, leuk!

Groetjes Petra

Zo nu en dan....

gebeurt het toch weer dat ik verbaasd ben. Verbaasd over hoe hier dingen in Amerika gaan. Wat was er gebeurd. Van verschillende mensen had ik gehoord dat zij Time Warner Cable (de tv boer hier) hadden gebeld en een prijsverlaging van hun maandelijkse rekening hadden gekregen.

Kan dat dan? Ja, zei 1 van onze buurtjes. Die had gedreigd om naar dish network te gaan (de concurent van de tv-boer). Ik stond er bij en hoorde het verhaal aan. En toen gaven ze je een lagere rekening elke maand? Ja zei hij, hij kreeg een mooie aanbieding en daar kon hij mee leven.

Moet eerlijk zeggen dat ik met de rekening van Time Warner Cable al een poosje niet zo goed kan leven. We begonnen met een bedrag onder de $100,- en dat is in 5 jaar tijd opgelopen tot al $135,-. Per maand!! Nou hebben we daar een gazillion zenders voor en internet. En het DVD opneem programma van hen.

Nou is internet via hen heel goed. Wij hebben bijna nooit (even afkloppen) storing daarin. Dus dat is wel een heel goede service. Het DVD verhaal kost iets van 9 dollar permaand. Wel prijzig vind ik, maar wel superhandig. Ik snap tenminste hoe ik dingen op moet nemen nu. Jip en Janneke DVR taal, zeg maar. Maar dan blijft er nog $89,- per maand over voor de 10.001 kanalen die we hier ontvangen. Waar ik werkelijk de zenders door de tv niet meer kan vinden. Je zapt je werkelijk een MRI-duim als je even niet op let. En daarom ben ik blij met dat DVD opneem ding, want dan kan ik als ik een leuk tv-programma zie, het gelijk op nemen als "serie" en het ding onthoudt op welke tijdstip en op welke dag dat programma was en neemt het elke keer keurig op.

Afijn ik dwaal af. Nou kwamen we terug van vakantie en had ik een stapel rekeningen die we moesten betalen. Ik heb zowaar online betalen hier. Maar dat werkt ook wel iets anders dan in NL. Je moet namelijk voor elke rekening die je wilt betalen eerst een account aanmaken. Beetje omslachtig, maarja het is niet anders. Sommige rekeningen komen maandelijks terug en dan kan je die account steeds weer gebruiken en dan is het wel makkelijk. Wat wil nou het geval? Ik had een rekening van onze electriciteits boer betaald op de Time Warner account. En zo had ik teveel betaald per ongeluk.

Ik kwam er achter toen ik een paar dagen later pas echt de rekening van TWC ontving. En toen het bedrag al op hun account zag staan. Dus behalve dat ik eigenlijk al vind dat we te veel betalen aan TWC, had ik ze nu ook nog een bonus bedrag gegeven van zo'n $17.-. Niet goed! Helemaal niet goed! Een belletje er aan wagen maar.

Na tig menus met ja nee en naam adres en telefoonnummers in getoest te hebben kreeg ik dan eindelijk een live persoon aan de bel. "U heeft wat?" vroeg de half Spaans sprekende jonge dame me. "Ik heb teveel betaald", herhaald ik tegen haar. "Okay, ik ga even navragen" en ik kreeg een deuntje in mijn oor. Maar ze kwam terug, "Hoeveel betaald" vroeg ze me toen weer. Waarop ik weer zei "teveel". "Okay, ik ga navragen" en weer de inmiddels al wat irritantere muziek in mijn oren.

Na een paar minuten kwam ze terug, "ik ga nakijken waarom de toeslag is, ok?". Toeslag??? Nee, het was geen toeslag, zei ik. Ik heb gewoon foutief te veel betaald. "Ja OK toeslag foutief". En voor ik het wist kreeg ik weer die zeur muziek in mijn oren. PFffffff, dit ging een lange zit worden ben ik bang! Hoe maak ik die Spaans/Mexicaanse dame nou duidelijk dat ik gewoon spontaan uit mezelf hen te veel betaald heb. Dat zullen ze natuurlijk ook niet vaak mee maken, dat mensen dat doen. Maar deze sufferd had het dus wel gedaan, helaas. Na vijf minuten kwam ze weer terug. "Ik toeslag niet gevonden", zei ze, "ik u doorverbinden aan betalings afdeling".

Duhhh, dat had ik je ook wel kunnen vertellen dat die toeslag er niet was. Luisteren was niet haar sterkte punt, dat was duidelijk. En eigenlijk had ik ook niet zo'n goede hoop dat iemand op de betalings afdeling me beter kon helpen. Maar ik hoorde een klik, en.... daar was het muziekje weer. Inmiddels begon het al aardig te broeien van binnen in. "Good evening TWC, how can I help you tonight?", klonk er in normaal Engels. Ohhhh, deze kan het wel! Op de betalings afdeling werken wel Engels sprekende Amerikanen dan?

Ik weer vertellen dat ik per ongeluk teveel betaald had en toen ik daar mee klaar was wachtte ik al op het moment dat ik weer die zwevermuziek in mijn oren kreeg. Maar nee, deze dame wist het antwoord gewoon uit haar hoofd. "Die wordt gewoon bij de volgende rekening in mindering gebracht hoor mevrouw. Ik het zie het tegoed op uw account staan. Dat komt helemaal goed en wordt verekend". "Ohhhhh, nou dat is netjes", zei ik. En opeens borrelde het verhaal van de buurman naar boven. Weet niet hoe het kwam, maar waarschijnlijk kwam het door zoveel verstand in ene aan de andere kant van de lijn en het lange wachten op dit simpele antwoord eigenlijk, dat ik vond dat de tijd er voor rijp was.

"Over mijn account gesproken trouwens", begon ik. "Ik ben nu 5,5 jaar klant bij TWC en de prijzen blijven maar stijgen. Is daar niet iets aan te doen?" "Oh jawel hoor", klonk er aan de andere kant van de lijn. Ik zal u even door verbinden met onze "loyale klanten afdeling". Mijn god!!!???? Ik was helemaal verbaasd. Bestaat er zo'n afdeling dan? Noooooooit geweten. "The Loyalcustomer department, this is Kelly speaking, how may I help you?"

Ik had nog net tegen Ron, die mijn gesprek al zappend over het TWC scala zat te volgen, kunnen zeggen, "Joh, Ron ze hebben een loyale klanten afdeling bij Time Warner Cable, wat denk je daar van?". En voor ik het wist sprak ik nu al gewoon met zo'n dame van die afdeling. Nouwwww Kelly..... (ga er even bij zitten meid, dacht ik. Zei ik niet hoor) Dus ik vertelde mijn "ik-ben-al-5,5-jaar-klant-bij-TWC-en-betaal-altijd-netjes-op-tijd-en-baal-er-eigenlijk-zo-van-dat-het-in-de-jaren-zo-vreselijk-duur-is-geworden" verhaal. "Nou", zegt Kelly, "u hebt helemaal gelijk." Echt, zei ze dat nou zojuist?

Ik voelde me er een beetje onbehaaglijk bij, zoveel instemmendheid aan de andere kant van de lijn. Meende ze dat nou wel? Ik vertelde net dus eigenlijk gewoon dat ik ze te duur vond en ze was het met me eens? Rare afdeling die loyale klante afdeling. En ze ging daarop nog een stapje verder. "Ik ga eens even naar uw account kijken, wat we voor u kunnen doen". En ik kreeg weer het muziekje in mijn oren. Het was wel even nodig nu, die time-out, want ik moest even mijn opgekropte verbaasdheid spuien. Zou het nou echt zoooooo simpel zijn? Even een belletje naar de loyal vrienden club en dan zou mijn maand rekening omlaag gaan?

Ze kwam terug... "Hi, this is Kelly again from the Loyal Customer department, and I've got some good news". "We can lower your amount $15,- per month", zei ze me.
Oh..., okay $15,- is $15,-, niet? Maar ze ging nog verder die Kelly. Was u van plan om naar een andere provider over te stappen? Nou uh, stamelde ik. En het verhaal van de buurman en zijn dish network schoot me te binnen. Dus ik vertelde dat we Dish Network overwogen hadden. "Oh ok", zei Kelly. Laat me even verder kijken wat ik voor u kan doen.

Echt!!!???? Zou ze nu met een nog lager maandbedrag terug komen? Het is maar goed dat we geen beeld telefoon hebben, anders had ze mijn steeds meer groeiende Pinokkio neus vast opgemerkt. En even later kwam ze weer terug. "Hi this is Kelly again and have I got some really good news now!", zei ze voor mijn gevoel eigenlijk net iets te slijmerig en te nep blij. Maar.... kom maar op dan Kelly. "Ik kan u zelfs $20,- korting geven per maand!"

Nou dat klinkt prettig Kelly, dat moeten we dan maar doen he? Blijft dit nu steeds het bedrag of is dit een eenmalige actie?, vroeg ik haar. Nee dit is uw nieuwe steeds terugkerende maandelijkse bedrag. Het enige waar ik nu nog korting voor kan aanbieden is als we uw kanalen pakket gaan verminderen. Oh, zei ik, kan dat ook nog?

Er ging nu wel een enorme schuifpui aan mogelijkheden in Time Warner Cable land voor me open zeg. Die Kelly toch! Die toverde de kortingen uit alle hoeken vandaan. En ik vroeg haar wat voor kanalen ik dan zou gaan missen. En ze begon te ratelen. Van alle kanalen die ze noemde herkende ik alleen BBC America en ESPN. De andere 25 kanalen zeiden me twee keer niks. Dus nou, Kelly wat levert dat dan me op dan? Het voelde alsof ik aan een tv spelshow mee deed en het laatste deurtje werd nu opengedaan en ik zou dan mijn uiteindelijke prijs horen. Geen $15,-, Geen $20,-, maar hoeveel dollar gaat Petra verdienen per maand door de korting bij Time Warner Cable.......!!!!??????

"Ik ga even voor u kijken hoor", zei Kelly snel. Inmiddels werd ik al aardig vrolijk van het zwever muziekje, hahaha. Wat een raar gedoe dit eigenlijk zeg! Afijn Kelly, vast ook bekend als de Sinterklaas van Time Warner Cable, kwam terug. "Nou ik heb gekeken, maar dat scheelt maar $ 1,-", zei ze een beetje teleurgesteld. "Nou weet je wat Kelly, laat dat maar zitten. We gaan gewoon voor de tweede optie hoor! De $ 20,- per maand korting", zei ik haar. Het klonk net alsof ik het tweede deurtje in de Willem Ruis show gekozen had en op safe gespeeld had. "Oh great!!!!", zei Miss Kelly te nep blij gespeeld. Ik ga het voor u in orde maken.

Nou je begrijpt dat ik ontzettend uitkijk naar onze nieuwe rekening van TWC. Ergens denk ik dat mijn gesprek gewoon is opgenomen en is afgespeeld bij 1 of andere radio station. Het kan toch niet zooooo simpel zijn? Of wel? Als het wel zo is het ik wellicht al die tijd gewoon $20.- teveel betaald. Afijn we wachten af en anders bellen we gewoon weer die loyale vrienden club op hoor! Ik weet nu hoe het werkt ;-)

Groetjes Petra

Heerlijk

was het afgelopen weekend. Echt een weekend waar in we eigenlijk alleen maar leuke dingen gedaan hebben. Vrijdagavond kreeg ik een mailtje met de vraag of we zaterdag middag aan het zwembad van vrienden door wilden brengen. Zij hebben ook twee Beardies en de hondjes zijn altijd meer dan welkom bij hen.

Dus ja leuk!! En zo gingen we zaterdag middag dus met de honden naar Clayton waar zij wonen. Ze hebben een leuk huis en een prachtige vrije tuin. Met eigen rivier die daar door heen stroomt. Heel bijzonder plekje! Het zwembad en terras alleen al!



Stace en Connor vonden het heerlijk om zo in de rondte te kunnen stekkeren.



Hun Beardies zijn het zwembad helemaal gewend en zwemmen er een eind op los. Prachtig gezicht.



Op naar de bal....



En weer terug naar het trappetje...



Waar onze twee helden haar staan op te wachten voor die bal ;-)



Stace heeft zich niet in het water gewaagd. Hij was zijn plonsduik van de vorige keer dus nog niet vergeten. Deze keer lette hij dus wat beter op waar hij liep. Maar Connor heeft wel lekker gezwommen. Die vind het wel leuk en komt dan even bij je "hangen". Even dobberen zonder te zwemmen is Connor zijn ding wel hoor. Dit keer had hij Danny uitgekozen om te hangen ;-)



En dat kan ie een hele poos volhouden zo hoor. Het is zo'n lekkere knuffelkont die Connor.



Om daarna weer rondjes te rennen om het zwembad heen.



Denny en Karla hebben een Pools Duitse achtergrond en hebben jaren in Chicago gewoond. Nu waren ze daar onlangs geweest en hadden ze bij DE Duitse slager in Chicago worst meegenomen. En die zouden we eten op de BBQ vanavond. Met zuurkool en al! En echt ik kan je zeggen het was heerlijk! Beter dan in Duitsland, echt waar. Heerlijke gerookte worst! Om je vingers bij op te eten! Een zeer geslaagde zaterdag dus!

Zondag waren we vroeg wakker en besloten op de motor een ritje te gaan maken naar.... de Cracker Barrel! We hadden al wel samen van de week 's avonds op de motor een ritje gemaakt van de week, maar het was zo heet gewoon. Maar nu dus vroeg op pad, toen het nog een beetje te doen was. Het was nog net 29 graden toen we weg reden. Ook al warm hoor, maar beter dan bijna 40 graden 's avonds. En zo moest ik voor het eerst met mijn nieuwe mobiel gaan tanken!



Weer een ervaring rijker. Daar hoef je geen dikke portemonnee voor mee te nemen, wan het was nog geen $ 5 dollar wat er in ging. Het is echt een super motor hoor. In tegenstelling tot degene die ik hier voor had, hoef ik nu niet meer te schakelen. Wat een pret!!! Kwa model lijkt hij op een grote scooter zeg maar. Ben er zo blij mee. Het motorrijden is er 10 keer leuker op geworden. Voel me als Estelle Gullit die op haar Vespa door de PC. Hooftstraat rijdt, zeg maar. Maar dan anders ;-)

Ik geniet nu veel meer van het motorrijden, omdat ik niet meer hoef te denken in welke versnelling ik rijd, hoeveel ik terug of op moet schakelen. Gewoon alleen gas geven en remmen, dat is het. Wat een uitvinding!

En nu dus op richting de Cracker Barrel. Met een big smile op mijn gezicht!



Mooie van de motor is trouwens ook dat er een mega grote opberg vakken op zitten. Dus mijn "tassie" en ander handige fratsen, kunnen ook gewoon mee. Niet dat ik nou een hutkoffer mee sjouw, maar het is gewoon wel handig als de mogelijkheid er is niet? En... er zit een groter voorscherm op, dus ik waai niet helemaal uit mijn hempie. Alsof het ding voor mij gemaakt is zeg maar.

We hebben hem via Craigslist gekocht. Op vakantie in Michigan hadden we er een stel zien rijden. Leek me helemaal geweldig, toen ik zag dat je hierop niet hoefde te schakelen. En toen we er hier voor gingen kijken, bleek er 1 wijk verderop er 1 te koop te staan. Echt, die heeft gewoon op mijn staan wachten. En zo konden we nu dus mooi op de motor een ontbijtje gaan doen bij de Cracker Barrel!



Het was zoals eigenlijk altijd druk bij de Cracker Barrel. Maar wat hebben we weer gesmuld. De calorietjes rijden we er op de terugweg wel af, hahaha...



Wat een berg met eten he? Niet normaal wat je altijd krijgt daar. Maar wel lekker.
Ze hebben er een soort van wentelteefjes met bramen. Dat is echt zoooo lekker. Niet elke zondag doen, maar zo af en toe, moet je van het leven genieten ;-)



Afijn daarna weer via de toeristische route terug. Inmiddels stond de temperatuur teller (ja ja, die zit er ook zelfs op!) al op 35 graden en het was wel zweten hoor. Als je toch even bij een stoplicht stil staat, ga je bijna dood. Het is een kwestie van vooral blijven rijden.



Vlakbij Lake Wheeler stak er ineens een vos de weg over zeg. Nog wel ruim voor me en dus kon ik het beestje op mijn gemakje bekijken. Puur natuur!

Nadat we thuis gekomen waren, dachten we nog maar aan 1 ding. Zwemmen!!! En dus snel omkleden en plonzen in het zwembad hier in de wijk.





Zoals ik al zei een heerlijk weekend! Wat een zaligheden zo vlak achter elkaar niet?
Daarna zijn we weer terug gegaan en bij de hondjes gezeten in de porch. Boekie lezen en toen betrok het een beetje. Er was ook wel regen voorspeld voor zondag. De heertjes waren nog behoorlijk uitgeteld van het zwemfeestje van de dag er voor en toen bedachten we dat we wel naar de film konden gaan. En zo zaten we een uur later in de bios. Dat krijg je als je vroeg je bed uit valt, dan kan je veel dingen doen op zo'n op zondaagje!



De keuze was op de nieuwe film, Salt, van Angelina Jolie gevallen. Toen we vorig jaar in New York waren werd die film net opgenomen en hadden we bij onze rondleiding door het Waldorf hotel nog de hotelkamer van Miss Jolie en Mr. Pitt gezien. Dus het was wel leuk om nu het resultaat te zien. Het was een spannende aktiefilm in ieder geval. Stoere Jolie overwint de halve wereld ;-)

En zo was het weekend vol en gevuld geweest met allemaal leuke dingen! Heerlijk! Zo wil ik ze wel vaker ;-)

Groetjes Petra

Het is een

lekker dampend weertje hier op het moment. We hebben zo nu en dan een bui gehad. Wel goed want dan is mijn grasje weer groen. Als je denkt dat het dan voor/tijdens of na zo'n bui lekker afkoelt, heb je het mis. Het wordt er alleen plakkeriger van.

En hoe ziet zo'n bui er dan uit? Gister avond gingen we even weg een boodschapje halen en dit was de lucht net buiten onze wijk.



Het leek we of het niet echt was zo dramatisch zag het er uit. Maar nog geen regen. En de wolken gingen hartstikke snel voorbij. Echt waar het leek net nep.



Het was ook ineens donker, dat kunnen we wel stellen. Maar nog steeds droog. Wat het geheel nog onwerkelijker maakte eerlijk gezegd.





In de wolken op de foto hierboven zie je van die kleine uitsteek wolkjes. Er waren geen tornado warnings, maar je zou het toch bijna gaan denken als je dat buiten ziet. Maar er was bijna geen wind. En nog steeds geen regen.

We hebben zeker nog zo'n 10 minuten gereden en net toen wij de wagen uit moesten natuurlijk, kwam het met bakken naar beneden. Plenzende regen... Alles gelijk blank natuurlijk. Waarna er 5 minuten later weer een stralend zonnetje schijnt, alsof het nooit geregend heeft. Maar het echt mega warm is gewoon en al het water dat net naar beneden is gekomen, gaat verdampen. Hij is fijn! Tijd voor een verschoninkje ;-)

Ik ben toen we terug kwamen dan ook nog een half uurtje gaan zwemmen. Daar knap je dan echt van op. Zo later op de avond nog even baantjes zwemmen. Zwembad voor je eigen alleen, want niemand gaat zwemmen na de regen natuurlijk. Maar ik vond het heerlijk!

Groetjes Petra

DMV

Door middel van? Of department of Motor Vehicles?
Het was de laatste. Niet 1 van mijn favo bezoekjes hier. DMV bezoekjes stel ik graag zo lang mogelijk uit. Maar ik moest er vanmorgen wel heen. Ik moest er een nieuw kenteken gaan halen. En nou staat de DMV niet bekend om zijn service gerichtheid en al helemaal niet om snelle doorstroomtijden. Dus ik keek er helemaal niet naar uit. En terwijl ik er heen reed hoopte ik op een niet al te lange rij in het DMV hokje. Een hokje ja, een kantoor kan je het werkelijk niet noemen.

Ik parkeerde de auto en zag vooral veel andere auto's staan. Dat is meestal geen goed teken. Maandag morgen..., misschien ook niet zo'n goed plan om op maandag te gaan. Ze zijn vast in een pestbui de dames van de DMV. Alsof ze dat op dinsdag niet hebben, maarja. Afijn er was geen ontkomen aan en liep de hal in. En zag.... ze buiten het hokkie in de rij staan. Oh nee..... Geverdemme.... Balen!

Zeker 5 mensen stonden er buiten en dat houdt dus eigenlijk in dat er binnen ook genoeg mensen staan.... Fijn! We zullen maar gaan aansluiten dan he? Maar toen ik door liep zag ik dat ze allemaal in de andere rij stonden. De rij voor kentekens inleveren en achterstallige betalingen. Ohhhhh, snel om het hoekje kijken hoeveel er in "mijn" rij stonden. Huh??? Maar vier mensen??? Dat valt mee!!!

Nog nooit gezien, meer mensen in de kentekens inleveren rij dan in de registratie overschrijf rij. Wat een pret. Voor alles in het leven is een eerste keer, zo zie je maar weer. Zelf voor de registratie overschrijf rijen bij de DMV. Ik sloot snel aan bij de rij met vier mensen. En al gauw liep het helemaal vol achter me. Wat een perfecte timing dacht ik nog!

Er valt verder ook werkelijk waar twee keer niks te beleven tijdens het wachten in het DMV hokkie. Iedereen weet dat dit een zeer ongezellig verblijf zal zijn en zo staan de gezichten dan ook. De dames achter de balie deden er dan ook flink aan mee. Het vooral zo ongezellig mogelijk houden ;-) Ik had het wel goed ingeschat, maandag morgen is zeker niet stemming verhogend, dat was duidelijk. Er stonden bordjes op de balie dat je niet naar voren mag lopen, totdat je geroepen wordt. Vier balies, vier bordjes. Alsof ik dat uberhaupt in mijn hoofd wilde halen. Zo nu en dan klonk er een harde "NEXT!" en dan pas mocht je aansluiten. Niemand anders deed het dan ook 1 tel eerder. Vragen om ellende, bij voorbaat.

Maar er was 1 dame en die wees echt alles af van iedereen die aan haar balie aan sloot. Mensen moesten meer papieren hebben, meer indentiteits bewijzen of meer betalen. Echt een gezelligerd! Ik hoopte dan ook dat ik haar vooral niet zou treffen. Maar nee, natuurlijk ik mocht zo ongeveer een kwartier later bij haar aanschuiven. Toppie.....:-(

Ik gaf haar de overschrijvings papieren en tot op de kleinste lettertjes werd het nagekeken. Niet even een globale blik, nee regeltje voor regeltje. Ik hield mijn hart vast. Het voelde net of ik bij de "bovenmeester" mijn verzuimbriefje op school moest inleveren. Ze gaf me ook over haar brilletje de blik. De blik, van "en jij denkt hier mee weg te komen?". Ze was op zoek! Op zoek naar een fout, zodat ze me weer naar huis kon sturen, zoals ze de drie mensen voor me ook had gedaan. Naar mijn weten hadden we alles goed ingevuld en naar eer en geweten. Niks mis mee, maar ze zocht nog even verder.....

En toen vroeg ze om mijn rijbewijs. Ik gaf haar die en alweer kwam er een blik over het brilletje. Of ik het wel echt was. Maar helaas, ik was het echt. Geen twijfel mogelijk, het was echt mijn foto op het rijbewijs. Daarna ging het weer regeltje voor regeltje.... Pfffff, ik kreeg het er warm van. Ze had zo'n brilletje waar aan een kettinkje zat. En die bungelde steeds. Er hing een bedeltje of wat aan en mijn ogen vielen daar steeds op. Echt, ik probeerde niet te kijken er naar, maar kon mezelf er iedere keer niet van weerhouden. Wat was dat nou voor bedeltje.

"Proof of insurance", hoorde ik toen. Net toen ik ernstig naar het bedeltje keek. Niet meer doen, Petra. Niet meer kijken. En snel haalde ik het verzekerings bewijs uit mijn mapje. En alweer.... een grondige check. Polisnummer werd gecheckt, namen weer gecheckt en nu vroeg ze me ineens naar mijn adres. Was vast een steek vraag van der, want dat staat ook op mijn rijbewijs. En terwijl ik het haar vertelde, keek ze op de computer en ook op mijn rijbewijs, weer net over haar brilletje uit.

Pffff, goed geantwoord. De bovenmeester zou vast trots op me zijn geweest. Onder zoveel druk, toch kalm proberen te blijven. Al vergat ik bijna zo af en toe adem te halen. Wat is het hier toch altijd vreselijk. Toen ging ze rammelen op de computer. Er kwam een papier uit. "Print en sign", zei ze toen. Gelukkig had ik bij de vorige overschrijvingen opgelet en wist ik dat print betekent voluit je naam en dan er onder je handtekening. Doe het niet andersom, want dan wordt het afgekeurd. Dat hadden we ook al eens meegemaakt. Maar ik was scherp vanochtend, ik was helemaal scherp en gericht op het doel! Een nieuwe kenteken plaat.

Weer keek ze de papieren na toen ik ze geprint en gesigned inleverde. Jemig, wat een Pietje Precies zeg. Ik was er nu bijna dat kon niet anders. "hoe ga je betalen", vroeg ze me. Contant, zei ik haar. Je kan hier namelijk niet met je debit of credit kaart betalen, echt waar. Wel met het eeuwenoude check systeem, maar niet te digitaal als je blieft. Daar zijn ze nog niet aan toe bij de DMV. Maar ik was voorbereid en had vante voren gepind. En pakte mijn portemonnee en betaalde het bedrag contant.

En dus had ze me nog steeds niet op een fout kunnen betrappen! Ik was er nu echt bijna! De finishlijn was bijna in zicht. Ik kon het kenteken bijna ruiken zeg maar. Maar nee...., ik moest nog een papier tekenen van haar. "Sign bij the checked box.", zei ze. Mijn god als ik weet waar het formulier voor was. Had ook niet de moed te vragen waarvoor. Het zal er vast allemaal bij horen, dacht ik. En mijn ogen dwaalde over het formulier zoekend naar een checked box. Wat even duurde, want het was niet meer dan een vinkje ergens in het midden. Ik plaatste mijn handtekening en ik hoorde de beveiling van een soort van kluis ratelen. Ooooooh dat is vast voor de kenteken kluis! En jawel.... er kwam een kenteken te voorschijn.

Maar ik kreeg hem nog niet. Ze pakte weer een ander formulier en daarop zaten twee stickers en die ging ze op de kentekenplaat plakken. Toen pakte ze een envelop en jawel..... de kentekenplaat ging er in. Ik kreeg mijn rijbewijs en verzekerings papieren weer terug en met een "here you go" en een twijfelende glimlach kreeg ik het nieuwe kenteken! Yes!!! Het was gelukt en wel in 1 keer! Ik was vast de eerste die alles goed had gedaan vandaag. Wat een geluk zeg! En wat een eer ;-) En zo ging ik bijna huppelend, als kleine Petraatje, het hokkie uit. Ik had het kenteken voor mijn nieuwe motor!

Groetjes Petra

Rustig

Het was een rustig weekendje. Wezen zwemmen, wezen wandelen en in de tuin aan de gang geweest. Niks heel bijzonders. Dus een kort berichtje. Om toch wat te laten zien...
Ik had nog een filmpje in elkaar "gepunnikt" van de homecoming van donderdag.
Hier komt tie ;-)

Homecoming Justin

Om even bij stil te staan...

Soms kom je in situaties waar je even stil van wordt. Gisteren was zo'n moment. Of eigenlijk meerdere momenten.

Ik had afgesproken met de familie waarvan de zoon/man gisteren thuis zou komen na 7 maanden uitgezonden te zijn. In het begin van de middag zou hij aankomen bij een grote leger basis bij ons in de buurt. Alles verliep volgens schema, tot dat het telefoontje kwam. De truck waarin zij reden was stuk gegaan onder weg naar de basis en het zou allemaal wat langer gaan duren.

Uren langer gaan duren. De teleurstelling was groot.... Want wachten op iets waar je maanden naar uit gekeken hebt is al moeilijk genoeg en als het dan nog langer wordt. Kan me voorstellen dat dat nog moeilijker is. Die laatste uren, minuten, gaan dan al zo langzaam. Na nog een telefoontje hoorde de familie dat ze zo'n 20 minuten bij de basis pech hadden gekregen en alle andere uit dezelfde groep wel door konden, maar omdat de zoon/man die thuis zou komen de bestuurder was van die truck moest hij bij de truck blijven. En zou het nog langer gaan duren. Nog moeilijker... Anderen zien thuiskomen en families herenigd zien worden en jij moet nog wachten.

En dat.... dat was de druppel en de familie besloot gewoon naar hem toe te rijden. Dan maar een homecoming langs de snelweg ;-) En dus zat ik ook weer in mijn auto en reed achter de familie aan. Na even rijden zagen we ze langs de weg staan. Ze stonden net stil voor een begraafplaats. Wij daar geparkeerd en zijn vrouw rende de auto uit om haar man na 7 maanden weer te zien.

Ik heb het droog gehouden. Het was moeilijker toen zijn moeder haar zoon weer zag. Het moet vast heel moeilijk zijn om je zoon te zien vertrekken. En om hem dan weer na maanden weer te zien, ook al is het langs de snelweg, is natuurlijk heel emotioneel. Ik moest dan ook slikken en was weer blij dat ik mijn camera voor mijn neus had.

Het is heel bijzonder om dit allemaal mee te maken en de mensen zijn zo dankbaar dat je dit voor ze wilt doen. Het was duidelijk dat hijzelf ook heel erg had uitgekeken naar zijn thuiskomst. Het weerzien met zijn vader en broer, heel bijzonder....

Ze stonden bij de truck en bij hen stond ook een oudere man. Later werd duidelijk dat de vrouw van die oudere man, hun had zien staan. En toen ze terug kwam van haar boodschappen hen nog had zien staan. En toen haar man gestuurd had om hen wat te drinken te brengen. Mooi he? Tegen de 90 was hij. Maar in zijn Smart was hij de twee mariniers wel wat te drinken komen brengen. Het was bijna 40 graden gisteren, dus hij en zijn maat waren heel erg blij met deze meneer geweest.

Na wat foto's gemaakt te hebben, zagen we in de verte een bus aankomen. Even werd er nog gedacht dat het voor hen was om hun op te halen. Maar de bus zat al vol en draaide de begraafplaats op. En even later stapten er mariniers uit. In vol ornaat. Het was voor een begrafenis. Van een marinier.... Weer even later kwam de rouwstoet en volgde de ceremonie.

Ontzettend onwerkelijk... Wij waren net zo blij met de homecoming en bij een andere familie is het wel heel anders gelopen. Ik weet niet goed te omschrijven hoe ik me voelde, maar dat twee van die gebeurtenissen zo vlak bij elkaar plaats vonden, deed me wel heel erg waarderen, het geen wat wij om ons heen hebben niet zomaar vanzelf gekomen is. Klinkt misschien wat zwaar, maar het kwam zo dichtbij elkaar. Maar toch twee heel verschillende posities. Neem het allemaal niet voor lief, de vrijheid en je geliefden om je heen. Het is niet vanzelfsprekend. De schoten van de Mariniers bij het afscheid van de ceremonie, galmde door me heen. Wat een groot contrast bij de momenten van zojuist.



De stoet verliet daarna de begraafplaats weer. We maakten nog een groepsfoto en niet veel later kwam de sleepwagen om de truck weg te halen en een personenauto om de twee achter gebleven jongens op te halen. Die moesten daarna hun spullen weer inleveren en wij gingen daarop terug naar de basis. En toen, kregen ze toch nog hun homecoming. Het was anders om als laatste zo thuis te komen, maar telt net zo goed. En iedereen was er zich van bewust hoe blij ze daar mee moesten zijn.

Petra

Terug...

In de konijnen kolonie ;-) We zijn zondagavond laat thuis gekomen en we lopen ons huis binnen en Ron kijkt bij de voordeur of er misschien een pakje bezorgd is en wie zit daar.... Meneer Konijn! Gewoon op de porch! Echt, als we nog een weekje langer weg waren gebleven hadden ze echt het huis overgenomen ;-)

Nog even de laatste kiekjes uit de bergen. We zijn rond 11 uur vertrokken van Gatlinburg. Ik had al gezegd dat het ernstig lijkt op Valkenburg, maar dan met een vierbaans weg er dwars door heen. En die vier baans weg staat op zondag morgen vol geparkeerd met auto's! Weet niet waar ze naar toe moeten, maar iedereen lijkt op pad te gaan.



Er is, net als in Valkenburg, een kabel baan....



En zelfs een serieuze kabelbaan ;-) Genaamd "Ober Gatlinburg".



We nemen een beetje de toeristische weg.



Die langs Clingmans dome gaat en New Found gap. Ook op die weg is het druk en eenmaal bij die twee uitkijkpunten is het mega druk. We besluiten om door te rijden. We hebben het al een keer gezien, tijdens een eerder bezoek aan deze regio en met de camper is het gewoon niet zo makkelijk een plekje te vinden nu. Hierna is het niet ver meer North Carolina in. En het is ineens heel rustig op de weg. Alsof iedereen gestopt is bij New Found Gap. Dan rijden we North Carolina weer in. En zo met de rustige weg rijdt dat een stuk fijner. We genieten van de route en de mooie vergezichten.





Zo boven in de bergen is de temperatuur nog een beetje aangenaam. Eenmaal thuis zal dat een stuk minder zijn, ben ik bang. We stoppen hier even en eten een boterhammetje met mooi uitzicht.



Nog even een frisse neus voor de hondjes! En dan gaan we bij Asheville de snelweg op.



En dan na 3500 mile, zo'n 5300 kilometer, zijn we weer thuis. Het was zo ontzettend leuk!! En zeker voor herhaling vatbaar. Je ziet Amerika op een wel heel andere wijze en ik moet zeggen dat ik het erg leuk vond. Het idee dat je je eigen huisje bij hebt en telkens een andere plek op kan zoeken zonder je koffer in en uit een hotel te hoeven dragen, staat me wel aan. Je zit ook meer buiten. In een hotel ga je toch snel weer op je eigen kamer. Nu blijf je meer van de omgeving genieten. We hebben onderweg dus al verschillende routes bedacht die we nog wel willen gaan doen. Maar nu halen we wat spulletjes uit de camper, en dan ga ik douchen (in mijn eigenste douche!) en slapen in ons eigenste bed!

Morgenochtend zullen we de camper uitruimen als het nog niet te warm is. Dat uitruimen en schoonmaken, duurt zo'n twee uur en dan belonen we onszelf met een plons in het zwembad. Wat een heerlijkheid was dat! Later die dag hebben we de camper weer terug gebracht.

Dinsdag was Ron ook nog vrij en hebben we het rustigjes aan gedaan. 's Avonds was er weer een meeting van de fotoclub en moest ik de winnende foto's ingelijst inleveren.



Zo ingelijst ziet het er ineens heel anders uit, vind ik zelf.Op 1 september worden ze opgehangen voor de tentoonstelling. Wel spannend hoor. Er wordt dan later ook nog een officiele receptie gehouden op een vrijdag avond. Het is allemaal heel officieel eigenlijk, begreep ik uit de vergadering gisteren. Daarna was er een fotograaf die een lezing gaf over fotograferen in het donker, met lange sluitertijden en dan sommige delen van de foto met aparte belichting laten veranderen. Best leuk om te zien, hoe dat werkt. Hij had van allerhande lichten, zoals zaklantaarn, led lampen en van die glow sticks. Die allen een ander effect hadden op het eindresultaat.

Vandaag heb ik 's ochtends in de tuin gewerkt. Die was een soort van ontploft. Het is warm geweest, maar ook in de nacht veel regen, waardoor alles ontzettend is gaan groeien. Dus ook het onkruid. Er moest even flink huisgehouden worden en dat is nu weer even gedaan.

Morgen staat een homecoming in Camp Lejeune voor OpLove in de planning. Vooralsnog zijn de tijden gunstig. Voorgaande afspraken liepen steeds uit naar middennacht, maar nu staat het nog steeds op overdag. Dus dan ben ik morgen foto's maken. Ik ken de vrouw van de militair die terug komt, want ik heb al eerder foto's voor hen gemaakt. Leuk om nu dan ook haar man te gaan ontmoeten.

Er wordt voor morgen wel regen voorspeld, dus hoop dat het nog een beetje mee gaat vallen. We gaan het zien!

Groetjes Petra

Broodje smeren?

Zaterdag, 7 augustus

Ik heb heel slecht geslapen vannacht. Ik had heftig gedroomd vannacht. Toen Ron terug kwam van de piloot, vertelde hij me net voor het slapen gaan dat de piloot gisteren een slang onder zijn camper had gevonden. Een hele grote, zei Ron met een grijns. Jaaaaa hoor! Nee echt waar zei Ron. Lekker! en dat verteld hij me net voor het slapen gaan. Ik ging dus naar bed in grote twijfel of ik het raam net naast mijn bed wel open moest laten. Er zit dus wel een hor in, maarja je weet maar nooit he?

En dus droom ik heftig die nacht. Ik hoor in mijn droom een beer om de camper heen. Echt het leek net echt! Ik hoorde hem grommen zeg. Ik werd zowaar wakker er van. Nog een beetje duf en half wakker, kijk ik om me heen. Nog steeds hoor ik het geluid. Hoe kan dat nou. Ben ik nou wakker of niet? Vreselijk gevoel is dat. Als je nog niet echt goed beseft of je wakker bent of niet. Maar bleef me maar afvragen, waar komt dat gegrom nou toch vandaan?.... En dan zie ik Connor aan mijn voet eind liggen te slapen. En die is zowat een boom aan het omzagen, zo hard ligt tie te snurken! Ik moet er om lachen!! Het was geen beer, maar een Beardie! Afijn, ik val uiteindelijk wel weer in slaap, maar het duurt even ;-)

Ik ben dan ook stik vroeg wakker en om kwart over 7 rijden de we camping af. Gegeten, gewandeld en al. Op naar de beren dan maar. In Cades Cove schijn je ze vaak te kunnen zien. Maar voor Cades Cove wilden we eerst naar de Roaring Fork motor trail. Ook die schijnt mooi te zijn. En Cades Cove gaat pas om 10 uur open, omdat op zaterdag en woensdag de trail alleen open is voor fietsers en wandelaars. Ik wens de wandelaars veel success, want als er beren zitten ga ik er echt niet wandelen ;-) Ik wacht wel tot 10 uur!

Afijn we zien een bordje met Roaring Fork en we moesten links af bij stoplicht nummer zoveel. Maar bij het volgende stoplicht zie ik geen nummer en al helemaal niet waar we naar toe moeten. Nou dat schiet lekker op! We komen dus uiteindelijk op de weg naar Cades Cove en gaan daar dus maar voor ;-)



De weg is echt prachtig. En al heel snel zitten we heel hoog.







Stace vindt het ook mooi ;-)



De weg is op sommige stukken aardig bochtig. Wat een mooi gebied!





Dan rijden we een hele poos langs een mooie rivier.



Het was er echt zo mooi! En zo vroeg op de morgen bijna geen mensen.





Er waren heel veel trails die je kon lopen. Maar bij veel van hen mochten geen hondjes. Beetje jammer. Want veel ervan liepen naar watervallen.



Deze kleine, the sinks, was vlak langs de weg en konden we dus zo zien. Het schijnt dat dit een moeilijke is voor kanoers en even verder op is het een stuk dieper en wordt er van de kliffen af gesprongen.



Dat zagen we in ieder geval op de terug weg.Nu was het er nog erg stil.



Deze was weer een stukje verder op genomen. Het is er echt prachtig. Dan rijden we nog een stukje verder en komen we bij de ingang van de Cades Cove Route.



Maar daar worden we naar een parkeer plaats gedirigeerd, want de route is nog niet open. Het is dan kwart over 9 en met de camper moeten we parkeren bij de "Stables". Hier kan je per paard een tocht maken door Cades Cove.



Eenmaal daar was er een grote weiden en er liepen een aantal paarden. Er naast stonden de stallen er waren er heel wat paarden opgetogen klaar om op pad te gaan.



Het was een leuk gezicht om te zien hoe de mensen op pad gingen. Zo zou ik het ook kunnen denk ik. Want er was een speciale steiger gebouwd, waardoor je zo op je paard kon stappen. Heel handig ;-) Als ik foto's aan het maken ben, zegt 1 van de mannen die daar de tour doet, dat hij heel fotogeniek is hoor! Oh ja, vraag ik hem, dat zullen we eens gaan bekijken. Hij poseert er helemaal voor en ik moet lachen. Hij verteld me dat hij van plan is om heel beroemd en rijk te worden, dus dan heb ik ook nog wat aan die foto tzt.



Dan gaat hij ter paard naar zijn groep en vertrekt de bossen in.



Er liepen daar ook een heel stel wilde kalkoenen rond. Nou echt wild waren ze in mijn ogen niet, maar wel grappig om zo te zien.



Hoop dat ze het redden tot na Thanksgiving ;-)

Even denken we nog zullen we dan per fiets? Het ziet er prachtig uit allemaal. Maar de route is 11 mile en zeker niet vlak, EN...... grote kans op beren. Je zal hem maar net onder aan een heuvel tegen komen, hahaha. Peetje kan niet zo snel naar boven fietsen he? Dus we laten dat idee maar snel varen en wachten tot dat het 10 uur is. De tijd gaat best nog snel en om kwart voor 10 worden we weer gedirigeerd naar de ingang. Ze gaan iedereen alvast klaar zetten, zegt de ranger waar ik nog mee had staan praten. De dag ervoor had hij 2 beren gezien vertelde hij. En dat gaf mij weer een beetje hoop. Hij vertelde me vooral in de bomen te kijken. "In de bomen?", kunnen beren klimmen dan? "Nou en of ze kunnen klimmen!", zei hij. De berries waren rijp in de bomen en die gaan ze nu allemaal opeten. Okay, zei ik, en bedacht me gelijk dat ik een andere vlucht strategie moest bedenken. Want ik had me bedacht, stel... dat er een beer achter me aankomt, dan zou ik in de 1e de beste boom klimmen. Maarja, als die beer dat ook doet heeft dat weinig nut natuurlijk.

Afijn we worden allemaal in rijen op gesteld en wachten dan tot het 10 uur is.



Er staat inmiddels een heel rijtje achter ons zeg!



En dan gaat het hek open en mogen we. We zijn eigenlijk 1 van de eersten die het park in gaan per auto en dat is best leuk eigenlijk.



Al snel zien we een hertje in de wei staan. Zo lief. Alle auto's voor ons stoppen dan ook om het hertje te zien.



De omgeving is echt heel erg indrukwekkend. De wei en dan de grote bergen erachter. Er zijn ook nog oude gebouwen die je daar kan bezoeken. Zo is er een oud huisje en deze kerk.







Dan zien we weer een hertje. Dit keer wat dichterbij.



Maar nog geen beren! En ik maar steeds in de bomen kijken. En dat is nog niet zo makkelijk want de camper heeft een soort van afdakje aan de voorkant die overhangt. En zie ik een man met een enorme telelens is de wei staan. Die moet wat zien, kan niet anders. Dus ik stap uit en loop een stukje het veld in. En jawel!!! Een beer!!!



Hoog in de boom. Nou ben ik al die tijd voor ze op de uitkijk en ben nog verbaasd als ik er 1 zie uiteindelijk. Snel maak ik maar alvast een stel foto's. Ohhhhh wat spannend dit!!! Dat die boom het houdt ook! Mijn hart klopt tien keer sneller, want ik ben echt geen held wat dat aan gaat. Maar toch loop ik zo'n 10 (hele) stappen vooruit. De man met de telelens staat nog dichter bij. Wat een held. Dat durf ik niet hoor. Wat als die tak waar de beer op zit af breekt. Neeeeeee, dat gaat Petra niet doen. Dan maar een kleinere beer op de foto ;-)





Intussen heeft die beer helemaal geen oog voor mij, maar alleen voor de besjes in de boom. (Gelukkig...) Maar dan gaat hij een soort van staan en reikt uit naar een verdere tak. Ieks.... De boom kraakt er helemaal van.



Oh god, dalijk dondert hij echt uit die boom. Hij zat zeker 15 meter hoog in die boom denk ik.



En als ie de tak te pakken heeft, knabbelt hij de bessen er af.



En dan, dan peer ik hem, ha ha ha. Ik ben ook zo'n held! Maar niet heus! Ik vond het echt reuze eng. Dat is nog eens iets anders dan twee beren broodjes zien smeren ;-) Zo in het wild een beer in een boom zien. Mijn adreline peil steeg met stip!



Ik ga snel terug naar de camper waar Ron wacht. En? vraagt hij. Ja een beer!!, vertel ik hem nog half buiten adem van alle consternatie. Moet jij niet even kijken? En Ron gaat dan ook even kijken. Ook hij heeft hem gezien als hij terug komt. En dat niet alleen, hij zag ook nog een dikke vette slang! Hij had er ook een foto van. Helaas is ie bewogen en kan je het niet goed zien. Maar gatver!!!! En ik loop zo dat hoge gras in??? Word ik niet aangevallen door een beer, zou ik zo gebeten kunnen worden door een slang. Lekker!!!

Mijn natuur onderzoekende uitspattingen zijn gelijk weer tot in de kiem gesmoord, hahaha. Het is toch allemaal wat, hahaha.
Dan rijden we door en een paar minuten later staat er een ranger het verkeer te regelen. Alles staat vast. Dat duidt vast op een beer, volgens mij. "Keep on moving", brult ze. En maakt dito handgebaren. Maar de auto voor ons staat stil. En we hebben eigenlijk alleen oog voor het mens in het gele t-shirt rechts voor ons. Wat doet die druk zeg. Tot dat ik in mijn linker ooghoek ineens wat aan zie komen hollen. Echt rennend gewoon. Ik schrik me weer het ongans. Wij zitten hoger in die camper en hij komt op ooghoogte zo aan ons voorbij. Een beer! We hebben de raampjes open en je hoort hem gewoon! Ron had nog het verstand om de camera snel te pakken, maar toen was ie al een eindje verder weer.





Ik leer dus twee dingen vandaag. Beren kunnen heel goed in bomen klimmen en... ze kunnen heel hard rennen. Veel harder dan ik, dat heb ik inmiddels als feit gecontateerd. Allebei zijn we helemaal verbaasd van de laatste beer ontmoeting. Maar hebben ook allebei zoiets, van zonde dat we bijna bij het eind van de route zijn!Cades Cove is leuk!!

En dus als we bij het eind zijn, doen we hem gewoon nog een keertje. 11 mile in de rondte!



Het is nu inmiddels wat later en we zien nu een nieuw fenomeen. Vanuit de achterbak van de pick up naar beren zoeken in bomen. Perfecte plekken! Inmiddels is het ook wel zachtjes aan tijd dat de hondjes even moeten benen strekken. Dus we zoeken een mooi plekje uit om even stil te staan en waar de hondjes kunnen lopen. Op het eerste rondje hadden we die plek al gezien. Het is ook tijd voor een boterhammetje, dus na het wandelingetje kunnen we die nuttigen. En zo ga ik met Stace en Con, ofte wel Heidi en Peter de alpenwei in ;-)





Er loopt een smal paadje, waar ik netjes op blijf, gezien het recente slangen verhaal. De hondjes vinden het hier ook lekker. Nog net niet te warm en even lekker aan van allerhande onbekende luchtjes snuffelen. Weet eigenlijk niet of dit wel mag zo met de hondjes, maar ik vind dat het maar even moet. En ik zag aan het begin ook geen bordje dat honden niet toegestaan zijn.



Afijn ik loop een klein stukje met ze verder en ineens duikt tussen het hoge gras ineens een kop op. Met gewei!



Jeetje die had ik nog niet gezien. Hij ons inmiddels wel, maar is niet onder de indruk. En ik kan dus gewoon nog even foto's maken. De hondjes zien het hele hert niet trouwens. Inmiddels hoor ik achter me de auto's stoppen en komen er mensen uit hun auto's. Ik loop daarop maar terug met de hondjes en we gaan in de camper dan een boterhammetje eten. De hele tijd dat we ons broodje eten, heeft het hert daar zo een beetje gestaan. En het bleken er later zelfs twee te zijn. Zo mooi!



Uitzicht van ons restaurant! Met een vers kadetje is het goed lunchen zo. Zulk uitzicht heb je ook niet elke dag ;-) Dan rijden we verder en komen we weer bij een opstopping. Het is een 1 baans weg in 1 richtings verkeer deze route en als er dus wat te zien is, ziet het er ongeveer zo uit!.



Zooitje dus! Met geen mogelijkheid komen wij daar door heen, dus ook wij zetten de camper op zij en ik ga even "checken" wat er te zien is. Het blijkt een beer te zijn! En net als ik aan kom zie ik hem uit de boom komen. Ineens is er een soort paniek onder de aanwezige rangers die mensen op veilige afstand houden. Want waar gaat hij heen? Niemand kan het zeggen en hij loopt uit ons gezichtsveld vandaan. Ik zie af en toe nog een schim, maar verder niet veel. Mensen willen dan het bos in lopen (niet goed wijs volgens mij, maarja), maar de ranger houdt hen tegen. Ik loop terug naar de camper en maakt ook een gebaar naar Ron van net gemist. En Ron maakt nog een foto van mij met het andere cameraatje. Later weer op de camping bij het bekijken van de foto's, zie we dan gewoon dat die beer gewoon achter me is, hahaha. Hij was er dus nog wel! Hahaha, en ik loop er zo relaxed bij! Had ik dat geweten.



Moest zo lachen!! Gelukkig maar dat hij de andere kant op ging niet?



Dan rijdt iedereen ook weer verder en het lijkt alsof de hertjes ineens wakker zijn geworden. Ze komen echt overal vandaan ineens. Er loopt er eentje zo langs de camper en daarna zien we er een stel langs de weg staan grazen.







Zo dichtbij gewoon!





Er wordt wel even opgekeken bij het klikken van de camera, maar geheel niet onder de indruk!







Ook niet van mensen, want kijk hier....



Verderop steken er nog een paar net over voor de camper. Er wordt niet snel gereden daar hoor, maar toch... Een beetje hert zie je dat niet doen tussen al die auto's.



Ontzettend leuk om gezien te hebben! Cades Cove is super! Dan rijden we terug naar de camping en inmiddels is het overal erg druk. Bij de rivier zijn veel mensen aan het zwemmen nu.



Als wij eenmaal bij de camping in de buurt zijn, pikken we een pizza op en eten die lekker aan de picnic tafel op. Het leven is goed! Al is het het laatste daagje van de vakantie. Morgen gaan we weer op huis aan en zit het avontuur er op. Maar wat een moois hebben we gezien!! Harleys, Corvettes, Amish, beren, slangen, hertjes en veel versshillende douches ;-)



Groetjes Petra

Ps... ik zie nu dat de formaten van de foto's verschillend zijn, maar laat het maar even zo. Sorry ;-)