Richard

Ik had het al eens verteld, geloof ik, maar de postbode kent ons hier bij naam. Voornaam wel te spreken. De eerste keer toen ik hem heel enthousiast,"hi Petra" hoorde roepen, keek ik om me heen alsof er nog een Petra achter me stond. Zo verbaasd was ik. Maar nee er stond natuurlijk geen andere Petra en hij wist gewoon echt mijn naam. Waarschijnlijk doordat hij al die jaren dat we hier wonen de post in ons brievenbusje stopt.

"Hi.... uhhh", zei ik toen. Ik wist echt zijn naam niet. Mister mailman, klonk ook weer zo raar om tegen hem te zeggen. Maar ik had toen wel zijn nametag op zijn blouse gezien. Richard heet hij. Ron heeft hij ook al een keer op deze manier verrast. Ron was namelijk de auto aan het wassen op een zaterdag morgen, toen Mr. Mailman voorbij kwam in zijn postwagenmobiel. En half uit zijn wagen hangend, naar Ron had geroepen, "Goodmorning Ron!". Ron kon nog net zijn hand de lucht in brengen en had een wuif beweging gemaakt.

Eenmaal binnen vroeg Ron aan mij of ik soms die postbode kende. Ik moest al lachen, "hij noemde je zeker bij je voor naam", vroeg ik hem. Ja, zei Ron. Allebei waren we het erover eens, het was een beetje vreemd. Niet dat de man onaardig is, maar ik weet niet, hij bezorgt wel je post natuurlijk. En ziet dan je naam, maar hoort dat niet een beetje bij je beroepsgeheim als postbode?

Afijn afgelopen donderdag dacht ik, ik ga het ook eens aan Alison vragen. Of zij de mailman wel eens spreekt. Oh Richard you mean?, zei ze. Ja uh Richard ja. Ja die sprak zij regelmatig en met de kerst gaven ze hem ook een kadootje. Zo'n aardige man. Okay dan! Was ik toch even helemaal niet op de hoogte dat dit gebruikelijk is zeg. En dan toch nog zo aardig blijven doen tegen ons die Richard. Jarenlang niks van ons gehad met de Kerst. En toch nog uiterst vriendelijk.

Misschien dit jaar dan maar eens een kadootje voor hem kopen. Hij is ook wel gewoon hartstikke aardig en altijd reuze vriendelijk. Want.... vanavond stond hij weer bij ons aan de deur. Met..... een pakje!!!

Mail from abroad, Ron!, zei hij tegen Ron die de deur open deed. Hey Richard!, zei Ron. Die nu inmiddels ook zijn naam weet. Tegenwoordig moeten we voor alle pakjes uit Nederland tekenen. Dus Richard had zijn papieren al bij de hand. En na een krabbel van Ron en een "have a great evening, Ron!" verdween Richard weer in zijn postmobiel. Op naar het volgende huis.... Gewoon een echt aardige postbode, die onze voornamen onthoudt. Laten we er maar verder niks bij inbeelden. Maarja, wat geef je nu zo'n postbode met de kerst? Ik zou het echt niet weten!

Het pakje werd door Ron in de keuken gezet en al snel had ik een broodmes gevonden om het plakband open te snijden... Bovenop had ik al gezien aan het handschrift dat het van mijn moeder was. Altijd zo lief!!!



Echt een Sint & Piet pret pakket!!! Hartstikke bedankt ma!! Heerlijk! Vanavond chocolademelkje en speculaas bij de tv!

Groetjes Petra

Prettig

Thanksgiving was een heerlijk daagje. Relaxed niet echt, want we hadden het plan gevat om alle kerstspullen alvast van zolder te halen. Het plan was om dan vrijdag alles te gaan opzetten. Ware het niet dat we, als je al die zooi, in de kamer hebt staan, natuurlijk al begint.

En zo werden er al lichtjes opgehangen, open haarden versierd op Thanksgiving morgen. Om 1 uur hadden we afgesproken met Alison en Bob en zijn we naar Raleigh gereden. Het eten was ook dit jaar bij Bogarts erg lekker. Vooral de roast beef! Verder waren er natuurlijk ook de traditionele gerechten. Zoals kalkoen, sweet potatoes. En dit alles in een buffet stijl. De toetjes waren ook erg prettig kunnen we wel stellen en met een volle buik gingen we weer naar huis.

Om 6 uur hadden we met zo'n 12 andere families hier uit de wijk afgesproken om samen onze desserts op te eten. En aangezien wij die niet bij Bogarts mee konden nemen, heb ik gevulde speculaas gemaakt 's morgens. Ja, ja, nog voor alle decoratie ambities. Het was echt een productief ochtendje voor me.



En hij kwam prachtig uit de oven. Net echt. Ik had wel eens gevulde speculaas gemaakt, maar dat kwam uit een pakje. Deze keer helemaal zelluf, zeg maar. Eenmaal op het feestje bij de buren, heb ik er een stukje van geproefd en vond hem zeeeeer geslaagd zelfs. Geloof niet dat de Amerikanen er ook helemaal weg van waren. Misschien een beetje te ondefinierbaar ;-)

Daar heb ik verder een stukje pumpkin bread geproef (niet mijn nieuwe favoriet) en een soort pecan/pie koekje. Die wel erg lekker was. Uiteindelijk bleken de mannen zich op de porch bij de TV genesteld te hebben. Er is op Thanksgiving namelijk ook altijd een football game. En de vrouwen in de woonkamer. Bij ons in de buurt wonen best veel mensen van andere staten en ook hun familie woont heel ver bij hen vandaan en dan is het leuk om op zulke dagen zo met elkaar door te brengen. Beetje alternatieve familie zeg maar.

Nou had ik op Thanksgivings dag zelf al een leuke BlackFriday deal van Bestbuy besteld online. Maar op vrijdag, Black Friday zelf zijn we nog even bij Staples wezen kijken en heb ik al mijn kerstkaarten besteld online. Helemaal per ongeluk kwam ik daar op. Want ik wilde ze dus gaan bestellen en zag dat ze prettige kortingen hadden op de normale bestel tarieven. Dat is nog eens leuk zeg!

Verder zijn we bij Lowes geweest en hebben we alle verder kerstdecoraties afgemaakt. Bij Lowes hebben ze altijd goedkoop mooi kerst groen. En nu is de haard dus voorzien van een verse dennetakken guirlande en hebben we weer een kerststukje op tafel. We hebben namelijk altijd een nepperd kerstboom. Dus die geur mis je dan wel, maar op deze manier dus niet.

Verder zijn we ook nog bij Ambiente meubelen gaan kijken. Onder weg naar de meubel winkel, kwamen we al de nodige kerstbomen op het dak tegen. Ik vind dat altijd zo'n leuk gezicht. Toen wij nog in NL woonde dacht ik dat je dat alleen maar in films zag. Maar ze doen dat dus echt massaal de Amerikanen. En elke keer als ik zo'n wagen voorbij zie komen, wil ik wel een foto maken.





Ik had al veel over deze meubel winkel gehoord, maar we waren er nog nooit geweest. Deze zaak is eigenlijk zo een beetje de enigste winkel die (leuke) moderne meubels verkopen. En zij hadden volgens hun website veel Thanksgiving aanbiedingen. We zijn eigenlijk op zoek naar een comfortable lekker prettig zittende stoel. En hadden goede hoop te slagen bij Ambiente. En dan natuurlijk bij voorkeur met een leuke korting. Want al hebben zij leuke meubelen, zij weten maar al te goed de prijzen ervan.



Eenmaal daar zagen we al snel dat ze inderdaad leuke aanbiedingen hadden. Alleen..... zagen wij niks van onze gading, jammer genoeg. Hebben nog wel een hele poos met een oud-medewerker daar staan praten. Zijn favoriete vakantie land was Nederland. En hij hoorde ons praten en schatten ons gelijk op een stel Hollanders in. Hij was erg aardig en wist veel over de vele verschillende merken te vertellen. Hij had duidelijk over heel de wereld heen gereisd. Toch wel bijzonder dat als je de hele wereld gezien hebt, je Nederland tot je favorieten hebt benoemd toch?

Afijn het was al bijna donker eer we de zaak verlieten en we zullen er zeker nog een keertje terug komen. Het was wel helemaal onze smaak wat ze daar verkochten. En eigenlijk ook wel een beetje een verademing om dat weer een keer in een winkel te zien. Je gelooft het niet, maar geloogd eiken is hier nog nooit uit de mode geweest. Dus dan weet je een beetje hoe de gemiddelde meubelzaak zijn showroom indeelt ;-)

Nou tot slot even wat foto's van de kerst versiersels. Degene die volledig in de Sinterklaas stemming zijn, zap gerust even door ;-)



Onze kerstboom.....



Onze boom met dhr. De Bruin....



Voorkant van ons huis....



En wat versiersels ;-)







Hier in de wijk zijn er verder al heel wat meer huizen versierd. Zo gezellig altijd.







En dat is eigenlijk alleen nog maar hier tegen over. Heb het gevoel dat men weer flink aan het versieren is geslagen, in tegenstelling tot vorig jaar.

Groetjes Petra

Het is bijna.....

Turkey day! En dat heb ik geweten vandaag. Werd zowat de winkel uit gedragen. Karren vol bij de super vandaag. Wij gaan uit eten met Alison en Bob morgen. Maar 's avonds komen we met een stel buren bij elkaar en neemt iedereen een dessert mee. Nou had ik het plan gevat om gevulde speculaas mee te nemen.

Heb de spekulaas kruiden, moest alleen op spijs. Almond past heet dat hier en zit in een blikje. Natuurlijk hadden ze het bij de Harris Teeter niet dus moest ik ook nog naar de Kroger. Twee keer de drukte in dus. Maar ik heb het. Nu het nog tot 1 smakelijk geheel zien te brengen. Maar dat gaat dus morgen ochtend gebeuren.

Verder kreeg ik vandaag post. Post van Zappo's! Zappo's is een online schoenen winkel en die kwamen mijn Uggs bestellen. Nou was ik eerlijk gezegd niet van de Uggs. Totdat ik de Uggs Bailey button zag en gepast heb. Zo leuk! Alleen ze hadden ze niet bij de Walking Company hier in Cary niet meer in mijn maat in de kleur bruin. Sterker ze hadden ze ook niet meer online bij die winkel. Dus maandag besteld bij Zappo's. En.... woensdag al binnen. Is het niet een wonder?

Nu maar hopen dat het snel kouder wordt. Want vandaag hadden we nog een warmte record. En dan ga je ook niet in de laarzen, natuurlijk. Veelste warm. Maar volgens de voorspellingen wordt het wel kouder dus we hebben goede hoop.

Van de week zijn we trouwens ook nog naar een hele goede film geweest. "The next three days" heet hij. En het gaat over een gezin, waarvan de vrouw wordt verdacht van moord en de gevangenis in gaat.



Hoe verder je in de film je komt hoe spannender het wordt! Zeker een aanrader!

Ron is dus lekker vrij de komende dagen. Een lekker lang weekend voor ons. Natuurlijk heb ik al weer gekeken voor de Black Friday koopjes. Tegenwoordig is er al veel online te vinden over de acties van diverse winkels. Ik vind dat altijd zo leuk! Het scheelt vaak behoorlijk wat op Black Friday. Maar je moet wel "systematisch" te werk gaan wil het lukken ;-)
Heb nu vijf jaar Black Friday shop ervaring en online is de beste kans tot slagen van het project. Vorig jaar prima bevallen en dus houden we die er dit jaar weer in.
Dan kan je gewoon in je warme bedje blijven liggen om 5 uur en hoef je niet in de rij voor de winkel.

Maar eerst nog even Turkey dag doorbrengen voor dat de pret begint. En wens iedereen dan ook een Happy Thanksgiving toe!



Groetjes,
Petra

Eigenlijk

Zit ik wel een beetje midden in Kerssemus... Zondag hebben we foto's gemaakt van onze schatjes in Kerst outfit. Nouja, Connor in kerst outfit. Stacey had de pet in 2 seconde van zijn hoofd gewerkt. Connor is echt ons lieve sukkeltje en vind het geweldig als hij in de picture is. En na alle honden foto's van andere mensen waren we het ze wel een beetje verschuldigd om hen ook mooi op het plaatje te zetten.



Dit was er 1 van Connor. Die pet staat hem wel goed he? Van Stacey dus geen pet foto. Maar wel een fraaie andere foto van Meneer de Bruin.



Toen ik hem later terug zag op mijn computerschermpje, moest ik toch even terug denken aan twee jaar terug. Toen was ie bijna helemaal kaal geworden van de vele medicijnen die hij toen had. En nu... moet je zien wat een heerlijk koppie. Wat een verschil. Echt wie had dat durven hopen. Het is zo'n lieverd.

Wat hebben we verder gedaan? Maandag had ik afgesproken met Jackie om foto's te maken van haar meiden. En het was zo leuk. Ik had namelijk een Kerstman pak mee genomen en Jackie zou die aan doen en dan met de meiden op de foto. Het aankleden was al dikke pret, want het kerst man pak was Jack natuurlijk 10 maten te groot. Dus kussen er onder en riem vast maken. Vooral haar dochtertje Norah moest vreselijk lachen om mama in het pak met een dikke huik!



Isabelle keek het een beetje in het begin een beetje aan en moest soms toch wel even checken of boven op dat grote pak en die dikke buik nog wel een mama te zien was.



Het leuke is dat doordat kinderen zien dat het mama is, de foto's niet zo geposeerd zijn als de standaard, kind met kerstman foto's, zeg maar.



Lief he? Het was zo leuk om te doen! Daarna hebben we buiten ook nog wat foto's gemaakt. Norah is zo'n prachtige meid. Dat wordt nog wat als de 18 is ;-)



Isabelle had het inmiddels wel gezien met mijn camera en wilde alles behalve op de foto. Dus ik moest een beetje paparazzi foto's van haar maken. Zo grappig, zo klein, maar wist precies hoe ze me kon ontwijken. En ze was er erg goed in. We moesten haar echt afleiden en als ze het dan even vergeten was. KLIK! Al met al dus heel leuk om zo bezig te zijn en rond twee uur ging ik weer op huis aan.

Ik moest nog even boodschapjes halen voor het avond eten en daarna reed ik over Sunset Lake terug naar huis. Sunset lake is een beetje landelijk weggetje, maar behoorlijk druk altijd. En terwijl ik er net opdraai zie ik in mijn ooghoek wat liggen in de midden berm. Zie ik dat nou goed? Ligt daar nou een hond?

Ahhhhhhh....... Hoe komt dat beestje daar nou? En erger nog, hoe komt het beestje daar weer vandaan? Het duurde even totdat het beeld tot me door drong. Lag daar nou echt een hond. En terwijl ik zo twijfelde, wile ik toch auto zo snel mogelijk keren. Dus bij de eerste best kans waar ik de weg af kon en weer op, ben ik terug gereden. En hij lag er nog. Net een klein stukje erna was er een stuk in de midden berm waar je met de auto kon keren. En daar ben ik op gestopt. Ik stapte uit en zag de hond....

En ik stapte weer in.... hahahha. Het was duidelijk niet de vriendelijkste en meest toegankelijke versie van de honden rassen lijst. Het was echt een super gespierde pitbull. Dikke kop, gecoupeerde oortjes. Oepsie....

Ik stapte dus weer in de auto. En bedacht me om hem vanuit mijn auto raampje een beetje te observeren eerst. De pitbull dacht waarschijnlijk het zelfde, want zijn oogjes bleven naar mijn richting gaan. Maar hij tilde zijn koppie niet op. Ik zag alleen maar zijn oogjes heen en weer gaan. Misschien was ie aan gereden? En had hij hele erg pijn? Hij keek echt wel zielig. Toen zag ik ook dat er een inmens dikke ijzeren kabel aan hem vast zat. Gatverdamme.... als ik ergens een hekel aan heb is honden aan een ketting. Inmiddels is dat hier (sinds kort nog maar) verboden om honden buiten aan een ketting te houden. Maar deze had er gewoon 1 achter hem aan bungelen.



En had hij toch een mogelijkheid gehad om weg te komen. Gaf hem groot gelijk ook! Maarja.... waarschijnlijk was hij dus niet de meest gesocialiseerde pitbull op deze aardbol. En dus wist ik het even niet meer. Wat als ie strakjes wel op staat en onder een auto loopt? Zou ik zo erg vinden.

En dus.... belde ik 911 (de Amerikaanse 112). "Where is the place of your emergency!", klonk er aan de andere kant van de lijn. "Uh ja? Waar was ik ook al weer? Sunset lake road, mam", kwam er daarna bij me naar boven borrelen. "What sort of emergency is it mam?" "There is a dog on the median of the road". Even werd het stil. "A dog?", vroeg ze me nog een keertje. "Ja een pitbull", zei ik. Oh, seriously, zei ze daarna weer in volle vaart. Het "merk" maakte in dit geval dus wel verschil. En ik moest haar mijn verdere gegevens geven en er kwam hulp aan zei ze. Ik wachten en wachten, maar geen hulp in aantocht. Gelukkig bleef het beestje liggen.

Vrachtwagens, schoolbussen sjeesde langs hem. Zo zielig.... Maarja eigenlijk durfde ik ook niet naar hem toe te lopen. Wat als ie echt aangereden is en pijn heeft? Wie weet hoe hij reageerde. En misschien strompelde hij dan zeker zo de weg op. Ik werd er gewoon misselijk van in mijn buik. En ondertussen was ik ook een beetje pissig dat er nog geen hulp was gekomen. Normaliter stikt het op deze weg van de politie wagens (Ik heb er dan ook wel een keertje een bekeuring voor te snel rijden gehad) en nu kwam er niks langs? Jeetje zeg!

Dus na, om precies te zijn 12,5 minuut, heb ik weer gebeld. "I just called for a dog loose on Sunset Lake Road earlier"zei ik. "Yes mam, you spoke with me" klonk er aan de andere kant van de lijn. Ze vertelde me dat ze politie er op af gestuurd had, maar die hadden niks gezien. "Nou, zeg ik, die heb ik dan niet gezien, want ik ben hier al de hele tijd". Oh echt! you are with the pitbull???

Alsof ik supervrouw was, hahaha. Ze moest eens weten dat ik gewoon veilig in de auto zat. "Yes mam, I have the dog in sight." Nou toen moest ik de gegevens van mijn auto door geven en er zou nu echt zo snel mogelijk iemand komen.

Twee minuten later. Ik zag hem nog niet, maar ik hoorde hem al van verre. De sirenes luid loeiende. Zwaai lichten aan en ja wel daar waren ze. Ik stapte uit mijn auto toen de sirenes tot stilstand kwamen. Maar niet voor lang.....

"GET IN YOUR CAR, MAM! GET IN YOUR CAR!" God allemachies, het lijkt wel een film! En als een politie agent je dat zo toeschreeuwt, dan doe je dat. Ik ging als een speer "IN MY CAR!" Deur dicht, maar raam open. Twee politie mannen kwamen op mijn auto af gelopen, met hun hand op hun pistool en namen dekking bij de motorkap van mijn auto, hahahah. Ik wou nog roepen, "maar hij ligt al 15 minuten zo in de middenberm", maar dacht weet je wat laat ik dat nou maar even niet doen. Dalijk lig ik in de handboeien over diezelfde motorkap.

En zo gingen zij in langzame pas dichter naar de hond toe. Die helemaal geen pukkel gaf. Alleen zijn oogjes gingen heen en weer. Er werden wat codes in de walkietalkies geroepen en er kwam back-up. Nog een zwaailicht erbij! Geweldig!!! Eigenlijk wilde ik van het geheel zoveel foto's maken. Mijn camera lag notabene naast me op de passagiers stoel. Maar echt, ik durfde het niet. Echt niet! Het was echt net een film. En ik zat midden in de actie scene. (Veilig in mijn autootje, dat dan weer wel)

Nadat de omgeving soort van veilig verklaard was door de opper politieman aanwezig, ontspande het geheel iets. En kwam er een politie agent naar me toe gelopen. Ik vertelde dat ik hem zo had zien liggen en wellicht dat hij aangereden was. Maar hij vertelde mij, dat zij hem niet nader gingen bekijken. Wellicht waren zij ook gesteld op hun 10 vingers.

Er zou iemand komen van animal controle en die zou de hond meenemen. De agent zei, we denken dat we weten van wie deze hond is. En dat is geen lieve hond, vertelde hij. Hij zei dat ze hem al een keer eerder ontmoet hadden. "Your kidding?", zei ik. Stomme vraag natuurlijk. Een agent is nooit "kidding" natuurlijk. Maar de agent schudde op een serieuze manier zijn hoofd in de nee richting. Vond het zo zielig voor het beestje. We're sorry mam, but that's how people are".

En ik had zo medelijden met het beestje. Ok een pitbull, maar hij heeft daar niet voor gekozen toen hij op deze wereld kwam. Hij had ook een poedeltje kunnen zijn toch? Zo'n klein wit hondje dat op iedereens schoot wil kruipen. Maar nee hij was een pitbull. En stel dat hij heel veel pijn heeft en niet meer kon lopen? Om weg te komen. Er ging van alles door me heen. En voelde een traan prikken achter mijn ogen. Ik slikte.... twee keer zelfs...

De politie agent bedanke me daarna voor het melden van de situatie en vertelde me doodleuk, dat mijn aanwezigheid "niet meer nodig was". Ja zeg.... ga je me nou gewoon wegsturen? Ja hoor... hij liep daarop naar de achter kant van mijn auto en zette de hele weg af. Incluis het nieuw klinkende sirene geluid. Alsof ik de "queen" zelf was en heel de weg tot me had om te keren. Dat doen ze niet als ze je aanhouden voor "Speeding". Maarja, ik kon wel gaan. En zonder happy ending! Jeetje....

Nog 1 keer reed ik dan weer langs het grijze hoopje hond. Nu zou ik dus nooit meer weten hoe het met hem verder gegaan is. Hopelijk viel het allemaal mee. En indien niet, is hem hopelijk langer lijden voorkomen. Al draait mijn maag bij die laatste versie drie keer in de rondte...

Groetjes Petra

Ben er nog...

Was alleen een beetje druk. Van het vakantie huisje had ik ook foto's genomen voor Alison, zodat zij dat kunnen gebruiken voor het verhuren van het huis. En op maandag had ik een afspraak om foto's te maken bij mensen die hun huis gaan verkopen hier vlak bij. En dat foto's maken is zo gebeurd, maar daarna komt eigenlijk het meeste werk, het bewerken en uitzoeken. Maar dat is weer gelukt en beiden zijn blij met de foto's.

Donderdag was er de Bearded Collie honden show en op die show zou ik foto's gaan maken van hondjes voor kerst kaarten. Een gedeelte van de opbrengst zou gaan naar het herplaatsings fonds van onze Bearded Collie club. Nou is in Nederland zo'n speciale rasshow van 1 ras tegelijk. Maar in Amerika doen ze dat combineren met andere rassen en ook nog eens verschillende kennel clubs bij elkaar. Wat resulteert in vier dagen achter elkaar show.

Nou vond ik 1 daagje foto's maken wel genoeg eigenlijk om zo eens te proberen. En zo gingen we op donderdag al heel vroeg naar Concord, wat toch nog zo'n 2,5 uur bij ons vandaan is. De weg ernaar toe gaat dwars door Noord Carolina heen en het is hier herfst! Heel mooi herfst!



We reden dus langs een groot meer tussen wat heuvels en daar kwam zo mooi een mist vanaf. Prachtig om te zien!





Was echt een beetje misterieus zo. (en ook bere vroeg, hahaha)



Daarna weer door gereden en rond 8 uur waren we bij de hal waar de tentoonstelling was. We kunnen wel stellen dat de organisatie van kraampjes en zo eigenlijk geen organisatie was. Maarja, ik mocht dus mijn eigen plekje uitzoeken en na wat gedoe had ik dan toch een plekje waar ik kon staan.

Al met al had ik nog heel wat pullen zo bij me. De lichten, de achtergrond, de tafel, kleedje voor over de tafel, laptop om de foto's te downloaden en nog een hele riedel. Afijn toen de spulletjes uitgestald en wachten... Er waren absoluut niet zo veel mensen. In ieder geval niet veel mensen die kraampjes kijken. Er waren ook agility wedstrijden en het was duidelijk dat zijn geen shoppers. Of foto lievende mensen zeg maar. Dus het schoot niet echt op.

Als eerste kwam er een mevrouw met drie Shelties. Echt scheetjes! 1 was er 7 maanden en 1 14 jaar, de derde zat er ergens tussen in. En ze luisterden alle drie super goed! Dat was nog eens leuk foto's maken zo.


Het eindresultaat de kerstkaart van ze.

Daarna was er een vrouw met Beardies die van te voren al gemaild had dat ze graag foto's wilde hebben van haar jongste Beardie. Dus die wilde wel als eerste Beardie.



En zo zag dat er van iets verder af uit.



Het was nog een jong hondje, die alles wilde behalve stil zitten ;-) Maar hebben het toch voor elkaar gekregen. Daarna kwam er een mevrouw met een terrier. Leuk beestje! Lekker brutaal en die had er echt zin in. Vond alle aandacht geweldig!



Daarna volgden er twee reuze grote poedels en een Australian Cattle dog. Moet zeggen dat die laatste er niet zo heel vriendelijk uit zag. Maar het bleek wel een lieverd te zijn. Al wilde hij liever van de tafel af dan er op. Hij had wel super lieve oogjes in ieder geval.



Om 1 uur begon dan de Bearded Collie show en hebben we daar nog even kunnen kijken.





De keurmeester (es) had het er maar moeilijk mee. Zoveel mooie Beardietjes op een rij.



Ron had trouwens ook een taak. Hij mocht passen op 1 van de Beardies van een deelneemster. Was wel grappig want deze Beardie komt dus uit Frankrijk en is maar tijdelijk in Amerika. Was echt een lief (en mooi) schatje.



Uiteindelijk maakte de keurmeester dan toch haar keuze.



En daarna waren er ineens een aantal Beardie mensen die wel op de foto wilden. En had ik het ineens gewoon druk! Maar leuk! Beardies zijn al leuk, maar helemaal zo mooi geborsteld net van de show.





En van die foto's heb ik dus de afgelopen dagen kerst kaarten geknutseld. Had van de week trouwens ook een shopping cart toegevoegd aan mijn website en nu kunnen de show mensen dus zo prints en kerstkaartjes kopen vanaf mijn website. Echt.... ik sta soms zelf verbaasd wat ik allemaal niet in elkaar kan knutselen ;-) Voor de liefhebbers, hier is de link naar de foto's en kaarten winkel van EPG!

En zo staan o.a. deze kaarten nu klaar voor de baasjes..... Grappig he, met al die petjes!



Maar mijn favoriet is deze....



Zo mooi! We hadden net de zak met snoepjes open getrokken om zijn aandacht er bij te houden. En dat werkte maar al te goed. Die had een goede neus!!

Al met al een hoop werk geweest, maar toch wel weer een ervaring (en nu dan ook een winkelmandje) rijker ;-)

Groetjes Petra

Weer thuis

Gisteravond zijn we weer thuis gekomen van het heerlijke weekendje. Wat gaan die dagen toch snel. Maar het was heerlijk!



Zondag morgen zijn we met de doggies helemaal naar de pier gelopen.



De foto hierboven was van vrijdag avond. Maar zo'n pier moet je natuurlijk ook van dicht bij gezien hebben natuurlijk. Al was het best nog wel een eindje lopen eigenlijk. Maar onder weg kwamen we van alles tegen. Heerlijk vind ik dat. Een beetje langs het strand keuvelen. Hondjes af en aan los. Eigenlijk mogen ze helemaal niet los. Maar als er toch niemand dicht bij is dan kan dat best.









Verse sporen in het zand....



Deze wilde ook wel mee rennen met de boys.



Was eigenlijk nog wel verbaasd over hoeveel mensen er op zondag morgen om 9 uur al op het strand zijn. Nou waren het overwegend vissers die er waren. Maar ook veel wandelaars.



Op zoek naar garnaaltjes voor aas. En er werd nog aardig mee gevangen ook.







Deze vond ik wel apart trouwens....



Hij had drie hengels en stond achterste voren naar de toppen van de hengels te staren. Waarschijnlijk als die bewegen zit er een vis aan. Maar zeg nou eerlijk, zo is het toch niet leuk? Je ziet toch niet de zee zo? Je krijgt er alleen pijn in je net van volgens mij.



Deze had het beter bekeken volgens mij ;-)



Verder nog ander strand gerei....









En deze huisjes al iets dichter bij de pier. Welke trap moesten we nou ook alweer hebben? Je zou toch in de war raken van zoveel hout bijelkaar niet?



Deze man hield zijn hond angstvallig vast. Alsof ie helemaal door het lint zou gaan anders. Volgens mij was het een mixje van een labrador en een beagletje. Op de terugweg kwamen we weer langs hem en zat hij alleen maar te kwispelen bij zijn vrouwtje. Dus waarschijnlijk valt het allemaal wel mee met deze stapper.



Dichter bij de pier zagen we de eerste surfer. Het heet niet voor niks Surf city aan de andere kant van de pier.



Er was ook een surfer die door de golven heen peddelde. Staand op zijn surfboard. Knap om zo er op te blijven staan. Lijkt me super moeilijk.







Blijft mooi om te zien de mannen met de surfboards. Ze genoten duidelijk van de hogere golven, al waren ze zaterdag echt veel hoger nog.

En na ruim een uur lopen, met de nodige vis- schelp- hond- kijk momenten waren we dan bij de pier. Ik wilde graag een foto maken onder de pier. Wist nog van de vorige keer dat we hier waren en dat ik toen geen camera bij me had. Nu dus wel!



Op de pier zelf moest je een entree betalen van een dollar als je wilde kijken. En ik had dus wel de camera mee genomen maar niet de knip..... Dus dat ging niet door. Vond het bordje wat daar hing wel grappig trouwens.



Dat was duidelijk, die stonden er genoeg op de pier ;-)

De terug weg ging wel wat sneller en drie kwartier later waren we weer bij de strand opgang. Dat was een heerlijke wandeling geweest. Niet te koud, niet te warm gewoon precies goed! Wat een heerlijk begin van de dag!

Eenmaal terug bij het huisje hebben we lekker in het zonnetje gezeten en een boekje gelezen. En later in de middag zijn we nog een uurtje wezen motorrijden over het eiland. En zo stopten we bij een soort visafslagje. Waar een half vergaan piertje was met half vergane visnetten...



En daar zat ook weer 1 van de pelikanen die er in grote getalen aanwezig waren.



Om het hoekje was er een een antiek winkeltje. Of wat er voor door kon gaan. De Radio Flyer spulletjes sprongen er wel uit tussen alle rommeltjes.



Maar echt antiek waren ze niet volgens mij. Daarna zijn we weer terug gereden naar het huisje en hebben zo langzaam aan de spulletjes bij elkaar gezocht en in de auto gedaan en toen weer op naar huis!

Weer lekker in ons eigen bedje slapen. In het huisje hadden ze een sleep nummer bed. Zo 1 waarvan je de hardheid kan aanpassen. Eigelijk dacht ik dat dat DE uitvind van alle matrassen zou zijn. Maar het viel toch een beetje tegen moet ik zeggen. Het is gebaseerd op een soort van lucht bed en die kun je dus hard of zacht op blazen. Maar toch sliep het niet zo lekker vond ik.

Het eigen nieuwe matrasje is toch fijner. Alhoewel...., vannacht ging dat ook niet echt lekker. Ik weet niet wat het geweest was, maar ik werd rond twaalf uur wakker en moest echt rennen naar het toilet om over te geven. Wat dat nou weer geweest is? Echt er was geen houden meer aan. En de timing was helemaal niet goed, want ik had vandaag een druk schema eigenlijk. Ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn.

Gelukkig ging het overdag al wel wat beter. Maar mijn buik was duidelijk van slag. Maar ik had om tien uur afgesproken om bij iemand, die zijn huis wil gaan verkopen, foto's te maken. Gelukkig ging dat allemaal helemaal geruisloos. Vond het super om te doen!

Heb de lunch maar overgeslagen, want om half 1 had ik met de moeder van een marinier afgesproken om een canvas print af te geven. Wilde niet het risico nemen dat het niet goed zou vallen. En zo ging ik na het maken van de foto's van het huis, richting Noord Raleigh. Waar ik met haar afgesproken had.

Was trouwens wel leuk. Want die foto van de homecoming die toen gewonnen had? Daar zat, behalve de eeuwige roem, ook nog een echte prijs aan verbonden. OpLove gaf me een tegoed bon om mijn winnende foto op een canvas af te laten drukken. En van de week had ik hem ontvangen. Ik mocht hem zelf houden, of aan de mensen geven. Wel leuk niet? Hem op canvas zo te zien, was toch wel erg mooi. De foto kwam zo nog mooier uit vond ik. Maar het leek mij meer gepast om hem aan de mensen te geven. En dus kwam zijn moeder hem nu ophalen. Zij wonen een stuk boven Raleigh dus dit was zo een beetje in het midden kwa afstand.

Voor deze familie had ik ook een foto album naar hun zoon gestuurd toen hij uitgezonden was en daarna dus ook de home coming gefotografeerd. En ze zijn altijd zo dankbaar. Het is echt een hele lieve familie. En nu waren ze ook weer erg blij. Dat maakt het zeker allemaal waard.

Het was ook goed om weer even met haar te praten. Waarschijnlijk zit er al een volgende toer voor haar zoon aan te komen en dat is natuurlijk weer heel erg spannend voor deze familie. Toch heel bijzonder hoe deze mensen zoveel geven voor hun land. Het zet je zeker te denken......

Groetjes Petra