Verdrietig

Gisteren om tien over 6 's morgens ging de telefoon.... Even dacht ik nog dat is vast oma. Oma had ons wel eerder uit ons bed gebeld op zondag morgen. Ze wist precies, als je ze op zondag morgen vroeg belt, dan zijn ze altijd thuis. En dat deed ze dan ook regelmatig. Ze had er een hekel aan, als ze de mevrouw die Engels tegen haar praatte (het door mij ingesproken antwoord apparaat) aan de telefoon kreeg. Dus als om 8 uur de telefoon ging, wisten we dat het oma was. Heerlijk! Vond het altijd knap dat ze belde en ook heel gezellig. En ze wilde ook altijd ons allebei spreken. Hoe is het met de hondjes?, dat vroeg ze altijd. Zij miste nog altijd haar hond. En ze kon altijd genieten van de verhalen over Stace en Connor. En keek bij familie regelmatig naar d dit blog en onze foto's. En daar vertelde ze dan ook over. En tot slot vroeg ze altijd. Hoe is het weer daar? "Hier is het pet!", zei ze vaak. Hoor het haar nog zo zeggen. Maar ze kon wel genieten van haar tuintje als het even ging. Ron en ik genoten altijd van haar gesprekjes. Ze waren altijd het kleine stukje Holland via de telefoon. Helaas werden ze de laatste tijd heel sporadisch....

Oma was namelijk ziek en alleen thuis wonen ging niet meer zo. En in maart is ze naar een bejaardenhuis verhuisd. Toen ik in Nederland was zijn we nog haar nieuwe stekkie wezen kijken. Met de rolstoel er naar toe gewandeld. Het was net in de week voordat ze zou gaan verhuizen. Het bejaardenhuis was vlak bij haar oude huis en ook vanuit daar zag je de Wijker toren.

Ik had op die dag toen nog een gebakje voor haar mee gebracht. En eigenlijk had ik gesmokkeld. Ik had namelijk geen chipknip om de parkeer automaat mee te betalen en verder had ik maar precies 1 muntstuk in mijn portemonne. En dat was er 1 van 10 cent. En heb die in de machine gegooid. En voor 10 cent koop je niet veel parkeerminuten in Nederland. Dus het verste dat ik kon komen was de Hema en nog net even snel voor de Hema een bloemetje voor haar meegenomen bij het kraampje daar. En daarna weer rapido terug naar de auto.

Het eerste wat ze zei bij de eerste hap in het gebakje..... Hmmm dit komt niet bij de goede bakker vandaan, dat proef ik zo. En ze had gelijk, ik had gesmokkeld. Dus ik vertelde dat ze van de Hema vandaan kwamen inderdaad. Ja, zei ze, leuk geprobeerd. (Met andere woorden, daar trap ik dus echt niet in) Ze was toen al niet helemaal fit meer en ik vond het eigenlijk wel mooi dat ze dat toch echt wel door had. 91 jaar en er was helemaal niks mis met haar smaak!

Maar gisteren was het niet oma die belde... Het was Ron's zus. En zij vertelde dat oma die ochtend was overleden.. Zondag ochtend..... Wat zullen we haar missen....



Deze foto had Ron genomen toen hij in januari in Nederland was en bij haar op bezoek kwam. Vind het zo'n leuke foto. Dat blije gezicht toen ze Ron zag. Bij zich had hij bloemen en een "gebakkie". En vast ook nog een Story of de Prive er bij....

"Ik heb vanavond een ster uitgekozen,
Voor onze oma die moest gaan.
Een ster voor haar, die was zo bijzonder,
dat deze ster eigenlijk alleen moest staan.

Nu kijk ik naar de sterren
en huil ik tot de maan.
Dan straalt daar weer de ene ster
en ben je eigenlijk nooit weggegaan"

Drukkig

Nou voor mijn doen ben ik nog steeds lekker drukkig. Maar wel met leuke dingen! Afgelopen vrijdag avond bijvoorbeeld hebben we een segway tour door Raleigh gedaan. Al een tijdje terug had ik via groupon bonnen gekocht waarmee je voor minder dan de helft kon gaan segwayen. Dus nu voor maar $17,50! Koopje niet?

En zo gingen we afgelopen vrijdag avond naar Raleigh. Allereerst werd ons nog in de winkel uitgelegd hoe het ding een beetje werkt. Een paar jaar terug heb ik zo'n segway toer in Washington gedaan en vond het toen erg leuk. Dus wist wel een beetje hoe zo'n ding werkt, maar het was al weer een poosje terug. Daarbij was het bij deze veel makkelijker sturen dan op de andere vond ik zelf. Dit ging echt veel natuurlijker.

Ron had nog nooit gesegwayed, maar stapte op het ding en snapte het meteen. Heel knap. Weet nog dat Erna en ik destijds in Washington zo gelachen hebben in dat steegje, want we gingen steeds op de muur af. Maar zo niet bij Ron. En eigenlijk ook niemand anders van onze groep. Ze deden het eigenlijk allemaal heel goed. Misschien dat de nieuwere versies toch wat makkelijker te besturen zijn. (Of Erna en ik waren gewoon super slecht destijds, hahaha)

Afijn, we gingen dus op pad en het zou een uur duren de toer. Eerst binnendoor naar Fayetteville street en naar het Convention center, toen weer terug Fayetteville street op en naar het capitools gebouw. Waar we even mochten rondscheuren op eigen gelegenheid. Daarna door naar het Legislative building. Die nog in gebruik was in de avond en er verschillende congress leden buiten een pafje stonden te doen. En op zo'n segway val je wel op hier, dus we trokken de aandacht van de beleidbedenkers.

Daarna langs de Governors mansion en via Moore Square weer terug. Het was echt een leuk rondje. En we hadden super weer. Voor de liefhebbers heb ik een filmpje in elkaar geknutseld ;-)



Zaterdag morgen zouden we naar de BMW dealer gaan waar Ron zijn motor heeft gekocht. Ze hadden hun jaarlijkse open dag en er zou een stunt rijder komen. Chris "Teach" McNeil heette hij! Dus camera mee en toen we er aan kwamen was het er al aardig druk. Er stond een hele rij motoren en ook binnen in de winkel was het erg druk. Er was een hapje en lekker koel drinken. De parkeerplekken voor de winkel waren vrij gehouden en daar zou het allemaal gaan gebeuren!



En wat een fratsen haalde de man uit.



Het is duidelijk, probeer dit niet thuis! ;-)



Rokende en slippende banden vlogen je om de oren!



Op een gegeven moment vroegen ze ook een vrijwilliger en bij voorkeur van het vrouwelijke geslacht. Hij kwam dus naar haar toe gereden op zijn voorwiel en gaf haar dan een zoen en kwam dan tot een stop!



En als je denkt dat ging vast met een slakken gangetje, dan heb je het mis....



Niks van die show ging langzaam kunnen we wel stellen eigenlijk.



Zo werd er ook gevraagd om een blikje. Die werd midden in het rijveld gezet en met 1 of andere rare draai, landde zo zijn achterwiel boven op het blikje. Echt wat een beheersing van zo'n motor had hij. Net zoiets als ik op mijn scootertje, maar dan net toch nog iets anders, hahaha! Heb er ook wat bewegende beelden van voor de liefhebbers!



's Avonds had ik weer een fotosessie en dit keer in het Umstead hotel. En nu weet ik inmiddels dat dat een 4 sterren poepie sjeik en mooi hotel in Cary is. Ontworpen door de vrouw van de eigenaar van SAS, een groot computer software bedrijf hier in de RTP. Het was er super leuk foto's maken, want ze hadden er een heel groot en mooi aangelegd meer en tuinen bij. Een buiten openhaard, pool cabana's, bruggetjes en binnen een mooie piano en andere gezellige plekjes die uitermate goed geschikt waren voor foto's. Het stel waar ik de foto's voor maakte vierde die avond hun 15e trouwdag en er was toen wij er waren, buiten in de tuinen ook nog een trouwerij gaande. En dat was natuurlijk wel een hele bijzondere achtergrond. Want toen het nieuw bakken bruidspaar hun jawoord gaf, deed mijn stel het zgn. ook weer. Perfecte foto gelegenheid! Zo leuk! En zo kom je nog eens ergens niet?

Maandag avond ben ik vreemd gegaan van fotoclub. Had gehoord dat er bij de Raleigh fotoclub gast sprekers waren en het ging over vogelfotografie. Bovendien heb ik begrepen dat het niveau van die club net iets hoger ligt dan bij ons. En werd me gezegd dat ik daar echt een keer heen moest gaan. Ds zo ging ik maandag avond heen. De sprekers waren echt heel goede fotografen. Fotos uit Florida van de mooiste vogels en van Alaska. Super mooi. Maar wat een apparatuur!!!



Echt niet meer normaal wat een lens!! En gewoon drie flitsers er op he? Twee bovenop en eentje er tussendoor. Echt niet normaal. Verder dacht ik altijd dat je vogels lokt met lekker voer en dat, als je mazzel hebt, je een mooi exemplaar op de kiek kunt leggen. Nee helemaal fout. Dat is echt van voor de mobilisatie 1820 denk werk. Natuurlijk niet Petra. Dat gaat zo echt niet meer. Je neemt je iPhone, zet daar van elk merk vogels het gezang op en de vogels zullen tot je komen! Echt!!! De vogels worden met geluiden van andere iPhone vogels gelokt. Nouwwww dat opende wel mijn ogen hoor. De man vertelde dat er hele locaties worden gebouwd, met mooi mosje erbij. Want natuurlijke plantjes er om heen en de vogels landen voor je neus! Duizendmaal zoom en drie flitsers er bij en huppatee klaar is je natuur vogel foto... Beetje dompertje niet? Waar is het gevoel van door het hoge gras en modder kruipen voor de eerste kivit (en ei?) Niks daarvan, je zet je Kievit MP3 op en de Kievit komt naar u! (ok je zal dan toch moeten zoeken naar dat ei, maar het gaat om het idee niet?

Heel veel wijzer (en ook een beetje teleurgesteld) verliet ik de bijeenkomst weer. Het was een leerzame avond geweest ;-)

Dinsdag ben ik met de nieuwe auto naar de garage geweest. Er moesten nog wat dingetjes aan geregeld worden. En zo leuk, je krijgt daar als je je auto voor een beurt brengt gratis een leenwagen mee. Helemaal niet verkeerd. Bovendien zijn alle beurtjes voor de auto gratis de eerst komende vier jaar. Ongelooflijk niet? Dus toen ik me meldde had ik ook nog enige achterdocht. Ik dacht echt, nu komt de aap uit de mouw, ik zal heus toch wel iets moeten gaan betalen. Maar nee..... alles was included en hoefde echt helemaal niks te betalen. Tot de vernieuwde ruitenwissers aan toe! Bovendien kreeg ik een spiks splinter nieuwe auto mee en ben ik in Fayetteville in de mall gaan shoppen. Ja dat kost dan weer wel geld. Maar weet je wat we uitsparen met het gratis onderhoud?! Gewoon nieuwe filters, rem vloeistof, olie allemaal geregeld. Daar word ik toch wel erg blij van eerlijk gezegd ;-)

Minder werd ik voor wat ik ging shoppen. Namelijk een nieuw badpak. En echt, dat valt in de categorie nieuwe spijkerbroek. Vreselijk.... En misschien denk ik eigenlijk nog wel dat een nieuw badpak nog erger is.... De modellen en pas vorm varieren enorm... Afijn..., hier in Amerika, of laat ik zeggen NC, is het mode om broekjes en topjes apart te verkopen. Leuk, maar de winkels verdienen er enorm aan, want die dingen zijn gewoon los geprijsd natuurlijk. Uiteindelijk vond ik bij JC Penneys een leuke combi. En... ik had mazzel want jawel 60% afgeprijsd. Alleen zaten de bandjes van het ding in het midden en dan zo om je nek met een strik vast zeg maar.

Nou en dat is niet prettig voor mijn nek kunnen we wel stellen. Niet dat ik rijkelijk bedeeld ben, maar het zit gewoon niet lekker. Dus ik had het topje eigenlijk weer terug gehangen en met weer nieuwe topjes ging ik de paskamer in. Nou die zaten alledrie voor geen meter. En toen.... toen kwam ik op het idee om die bandjes gewoon zelf te verzetten en vast te maken aan de rug kant. En dat heb ik woensdag morgen gedaan en het ding zit nu perfect! Beetje van Maggi en een beetje van Petra couture ;-)

Tot slot ben ik gisteravond met Beth, Linda en Alison naar die bioscoop geweest en hebben we "Water for Elephants" gezien. Vond het een leuke film, al durfde ik niet te kijken toen 1 van de dieren in het circus mishandeld werd. Wat een rotgezicht. Kan ik echt niet goed tegen. Maar verder was het een erg leuke film en erg gezellig zo met zijn viertjes!

Dus zoals ik al zei, ik was lekker drukkig van de week, echt waar! ;-)

Groetjes Petra

Oke...

Nog wat meer fotootjes..... Hopelijk zijn jullie het nog niet zat ;-)

Van de week hadden we met de fotoclub een scavenger hunt. Een speurtocht, zeg maar. Er waren een aantal omschrijvingen die je in Bass Lake park op de foto moest zetten.

Zo moest je "something blue" op de foto zetten....



En...



It's alive... En die opdrachten waren geheel naar eigen inzicht...



Natuurlijk dwaalde ik weer af en maakte ik foto's van dingen die helemaal in geen enkele categorie paste....



Deze vond ik ook wel leuk en denk dat het best in de categorie "Unexpected" past toch? Meisje was zo blij met haar net gevangen meerval...



Van alle foto's die ik maakte deze avond, vond ik deze het mooiste. Er stond bijna geen wind en het lage zonnetje en bijna geen wind zorgde er voor dat de bomen zo mooi reflecteerd in het water.



Zelfde als bij deze foto's. Je ziet bijna niet meer wat boven en onder is, zo mooi is de reflectie in het water.



We moeten eigenlijk eens zelf met zo'n kano die je er kan huren op het water gaan daar. Lijkt me reuze spannend ;-)

Verder was ik gisteren naar het Museum of Modern Art geweest met Judy. Judy heeft van haar man een nieuwe camera gehad en het blijkt dezelfde te zijn als ik heb. En zo gingen we samen op pad en zou ik haar wat tips gaan geven.



Zo begonnen we bij deze boom. Heel artistiekerig niet? En eigenlijk zijn we in het park rondom het museum blijven hangen. Er is namelijk een heel groot park omheen. En de vorige keer dat ik er was ben ik eigenlijk alleen binnen geweest. Was wel lekker zo buiten eigenlijk.



Hier zie je pas hoe groot het park er om heen is. En dat is nog maar een vierde er van denk ik. Er is nog een amphi theater bij en nog een soort van watertuin.



Toen we dan toch naar binnen gingen in het museum om daar wat te eten, kwamen we langs deze. En ik dacht nog, goh die lijkt wel heel veel op het beeld van Rodin. Nou heb ik totaal geen artistiekeriger achtergrond. En weet er eigenlijk ook niks van af. Maar een beeld in deze denkers pose kon haast niet missen. Dus ik op zoek naar het bordje.... En ja wel het was van Rodin "The Thinker" stond er bij. Heb net nog even gegoocheld, maar er schijnen verschillende versies van (na)gemaakt te zijn. De eerste echt staat toch wel in Parijs. Ik dacht al, dat zou wel heel bijzonder zijn voor Raleigh niet? Al met al, was het wel een feit dat ik opgelet heb bij geschiedenis of was het op school tripje naar Parijs ooit... vroeger.... tigtal jaren terug ;-) Zo zie je maar weer ergens was het nog opgeslagen op de harde schijf!

Verder nog een nieuwtje.... We hebben een nieuwe auto. De Beetle (snik snik) is na vier trouwe dienstjaren ingeruild. Het deed wel een beetje zeer, haar zo achter te laten... Maar we hebben er een heel mooie andere auto voor terug. Eentje met een start knop! Mijn eerste auto had een choke.... En wellicht heb ik daar een trauma bij opgelopen, want die choke vergat ik nog wel eens. Waarbij je dus bij het eerste de beste stoplicht met een verzopen auto stond. Drama! Je kon starten wat je wilde, maar hij ging dan dus niet meer aan de praat. Was zo blij toen ik een auto zonder choke kreeg.

En... nu gewoon eentje met een start knop. Komt geen sleutel omdraaien meer aan te pas. En nog een leukigheidje.... De auto is een automaat, maaaaar op het stuur zitten flippers, zodat Ron, als ie wil, toch kan schakelen. Ik heb die behoefte niet zo heel erg, want waarom schakelen als het ook vanzelf kan niet waar? Maar het kan!

Bovendien zit er dit op....



Een sos knopje!!!! En dan wordt je doorgeschakeld naar een echt persoon! Mooi niet? Hoe het allemaal toch mogelijk is! Kan geblokkeerd worden als ie gejat wordt en als ik zoals vorig jaar, onverhoopt weer een dronken vrouw tegen kom op een parkeerplaats die haar auto tegen de mijne parkeert, gaat die knop me helemaal helpen! Wat een uitvinding!!!

Verder piept tie als ik een paaltje niet zie bij het achteruit rijden en kan het kapje, net als bij de Beetle open (hele grote plus!!!) hahaha.

Kortom de auto lijkt me op het lijf geschreven en ben dan ook reuze blij.... Hier dan een fotootje van het wonder op wielen ;-)

Schandalig

Nou dit is eigenlijk nog niet voor gekomen... Meer dan een week tussen een blogje.... Schandalig niet? Wat heb ik allemaal uit gespookt? Foto's, vooral veel foto's. Foto's maken en foto's "oppoetsen", zoals ik iemand onlangs zo mooi hoorde zeggen. De foto's van de homecoming heb ik vandaag afgekregen en daar heb ik via een speciaal programma een slideshow van kunnen maken.



Het blijft een speciaal moment....

Verder foto's van Marleen & family ge-edit. We waren op zoek naar echte Amerikaanse plekjes dit keer en het wordt niet Amerikaanser dan Krispy Kreme Doughnuts natuurlijk. Dit is bij de ouder vestiging in Raleigh. Deze donuts boer komt ook nog eens uit NC, dus heel toepasselijk niet?





Deze foto is in downtown Raleigh genomen. Waar vind je tegenwoordig nog zo'n "pay-phone". De meisjes vonden het in ieder geval reuze grappig. Zomaar een hoorn aan een draadje!



Verder hadden we de poolparty. En Sharon had gevraagd of ik foto's wilde maken die avond. Dus was bewapend met mijn camera naar de poolparty gegaan. Zij nodigen zowat de hele buurt uit en het is altijd reuze gezellig. Echt het begin van de zomer.



Maar terwijl iedereen buiten staat, zien we een hete lucht ballon aan komen vliegen. En net als hij boven onze wijk is, gaat hij ineens als een speer naar beneden. Iedereen natuurlijk kijken!
Het huis met de pijl er boven is dus ons huis en het leek echt net alsof de landing in onze tuin ging plaats vinden hoor! Wat een raar gezicht.



Afijn bijna iedereen aanwezig op de party, zo als ik al zei zowat de hele wijk, ging dus op de ballon af. De arme ballonvaarder wist vast niet wat hem overkwam. Wat een mensen zo in ene om hem hen.



Uiteindelijk is hij geland op het veldje wat net achter onze tuin is. Echt knap stuurmanschap (noem je dat zo bij hete lucht balonnen?) Als ik er in had gezeten had ik met een beetje geluk zo in het meertje geland ;-)



Hier nogmaals ons huis op de achtergrond. Wat dicht bij he?



Nou verder zijn we naar Cars & Coffee geweest vorige week zaterdag. De titel zegt genoeg. Autos die vroeg in de morgen bij elkaar verzamelen onder het genot van een bakkie koffie. Door het mooie weer waren er een heleboel! En dus alweer foto's gemaakt.
De kentekens van de aanwezige Corvettes zijn het leukste vind ik altijd.

De dag erna weer een fotosessie. Dit keer wel vroeg, maar het leuke is degene waarvoor ik foto's maakte nam me erna mee uit ontbijten. Altijd leuk! Zo kom je nog eens ergens.

Dit weekend had ik weer twee fotosessies. Echt, het wordt nu echt wat met me hoor! En aankomend weekend weer! Het is zo leuk hoe mensen me nu weten te vinden. Heb het er gewoon druk mee. Zo druk dat de blogjes achter lopen.

Verder heb ik afgelopen zaterdag 's ochtends vroeg tussen al het foto nemen door nog de Race for the Cure gelopen. Dit jaar was het de 15e keer dat het hier in Raleigh gehouden werd. En er liepen 25.000 mensen mee. 25.000!!!



Ongelooflijk veel. Het geeft mij zoveel inspiratie om hier aan mee te doen.



Zoveel sterke mensen die bij elkaar komen. En die van iets negatiefs, het zo kunnen draaien naar iets positiefs. De verbroedering, of moet ik zeggen verzustering in dit geval? Al heb ik zaterdag geleerd dat mannen ook borstkanker kunnen krijgen. Veel kippenvel momenten en ook veel leuke momenten. Vooral onderweg tijdens het lopen.



De Race for the Cure is 5 kilometer lang en langs de weg wordt je door veel mensen op originele wijze toegejuichd. En zelfs ook onderling.

Ik ben nog steeds niet goed in de heuveltjes hier. En mijn tempo zakt dan echt terug zeg maar. Maar bij de langste heuvel werd ik gewoon omhoog gepraat door de dames die achter me liepen. Zo bijzonder.

Heb een filmpje aan elkaar geplakt van de stukjes van onderweg. Niet misselijk worden, tijdens het kijken, want ik was natuurlijk wel aan het wandelen tijdens het filmen, hahaha.



Tot zover maar weer even deze update!

Groetjes Petra

Verjaardagheid

Woensdag was dus mijn verjaardag. En zoals ik al schreef zou ik die dag, al vroeg, richting de marine basis, Camp Lejeune, rijden. Het is zeker 2 uur bij ons vandaan dus best een aardig eindje tuffen!

Om zeven uur vertrok ik en rond half 10 stond ik bij de poort om een dag pas aan te vragen. Tijdens de rit heb ik uitgebreid kunnen luisteren naar de twee CD's van Adele die ik van mijn zus gehad heb voor mijn verjaardag. Dinsdag kwam de postbode met een grote doos aan de deur. Gevuld met lekkers EN de twee CD's. Amerika heeft Adele nu dus ook ontdekt en haar nummer Rolling in the deep staat zo waar op nummer 1. Heerlijk nummer! Mooie is dat als je alleen in de auto zit je lekker mee kunt blehren en dat nummer dus een keer of tig kunt repeaten ;-) Ken de tekst nu dan ook helemaal uit mijn hoofd! There's a fire burning in my heart! hahaha. Thanks Karin!!! Echt hartstikke lief!

Maar ik parkeerde dus op het kleine parkeer plekje voor de poort van de basis en sloot aan in de rij. Het was er druk. En moest best wel even wachten. Buiten.... in beginsel. En we kunnen wel zeggen dat 1 juni 2011 in de recordboeken gaat voor de warmste verjaardag ooit in mijn 41 jarig bestaan. Bloedje heet was het.

Toen ik om zeven uur 's morgens vertrok was het al 28 graden en toen ik uit de auto stapte 36. Als de zon dan eenmaal schijnt dan doet hij het lekker, kunnen we wel stellen. Volgens de weerman zou de gevoels temperatuur 41 graden worden voor vandaag. Dat werd nog afzien!

Twintig minuten verder kreeg ik dan mijn dagpas en mocht ik de basis op. Het was nog even zoeken, want de basis is best groot. Maar eenmaal daar was er al een heel feest gaande. Ballonnen, popcorn, hotdogs op een groot veld. Zo leuk om te zien. Veel mensen hadden welkoms borden gemaakt. En bij de gate van de basis hingen echt ook onwijs veel spandoeken met de geweldigste teksten. De "From the desert, to my arms" tekst op 1 van deze, vond ik wel mooi verzonnen...

Al snel vond ik de familie waar ik voor kwam. In oktober hadden we een fotosessie gedaan voordat hij uit gezonden werd. De vrouw was toen 7 maanden zwanger op dat moment.



In januari was hun dochtertje geboren en het zou nu dus de 1e keer zijn dat de man zijn dochter zou gaan zien. Ik wist dat ik het heel moeilijk zou vinden om mijn emoties onder controle te houden. Normaliter is een homecoming al snotteren dus laat staan nu. En echt voorbereiden op zoiets kun je ook niet.

Afijn toen begon het wachten. Onderwijl maakte ik wat foto's van de baby en iedereen die aan wezig was. Toen hadden we nog een plekje in de schaduw. Maar rond 11 uur moest iedereen op het grote veld verzamelen, want de bussen waren in aantocht. En daar was het echt heel erg warm, kunnen we wel stellen.

Iedereen nam een plaats in langs de weg en na zo'n tien minuten kwamen de bussen in zicht. Iedereen juichen! Wat een een blijheid en emoties allemaal! Maar.... de bussen kwamen ineens niet meer onze kant op. Ze gingen ineens de hoek om, helemaal naar de andere kant van het veld.... Ohhhhh jeee.....

Wat was dat nou? Even werd het stil met het gejuich. En daarna gewoon echt iedereen in de sprint!! En.... ik in de achter volging natuurlijk. Met mijn rugzak met al mijn foto spullen als bepakking zeg maar. Man... dat was wel even afzien. Duidelijk dat ik niet geschikt zou zijn voor millitair. En onderwijl tijdens die sprint maar zo dicht mogelijk in de buurt van die vrouw zien te blijven. Wat een chaos zo in ene zeg!

Kinderwagens werden achter gelaten, bordjes met eten vielen op de grond, balonnen braken los en verkozen de open lucht en iedereen op naar de bussen. Echt wat een verhaal! Ik had wel al gezien dat het busnummer waar haar man in zat, de voorste bus was. En die...., natuurlijk, stond echt het verste weg en he-le-maal aan de andere kant van het veld. En allemachies.... kon echt wel goed merken dat ik geen 40 meer ben, hahaha. En dat allemaal in de 40 graden, stel je het voor! Peentjes zweten dus.

Toen we dan eenmaal bij de bussen aankwamen zagen we dat de deuren ook al gelijk open gegooid waren en de mannen (en vrouwen ook hoor) kwamen er al uit! Oh, jee, veel tijd om voor te bereiden had ik dus niet. En uithijgen en op adem komen was er ook niet bij.

De eerste mannen wisten waarschijnlijk dat het voor de familie waar ik voor kwam, een bijzondere thuiskomst was, want ineens gingen zij allemaal zijn naam roepen. Echt zo'n kippevel moment. Maar zo mocht hij dus eerder uit de bus.... Echt maar net een paar seconde later dan toen wij daar aan waren komen stormen...



Er was afgesproken dat eerst zijn oudste dochter papa mocht begroeten. Zij had hem zo gemist. En het was heel vertederend om te zien hoe blij ze was met haar papa.



Daarna kwam zijn vrouw en de baby dan. Op dat moment vond ik het wel moeilijk om zeg maar "scherp" te blijven. Ik heb enorm respect voor de man, maar zeker ook voor zijn vrouw. Doe het maar, full-time baan, een peuter en een babytje van vier maanden en al je familie in een andere staat. Echt petje af!
En toen was daar het moment dat ze de baby aan hem gaf....



Dat ik er nog foto's van heb kunnen maken ;-) Maar het is me gelukt en wat een speciaal moment. En eigenlijk voelde ik me een soort van vereerd dat ik er bij mocht zijn om deze momenten voor hun vast te leggen. Heel bijzonder en wel een hele aparte verjaardag!

Na deze foto's nog wat foto's van iedereen aanwezig en van zijn maten die ook allemaal thuis waren gekomen. Heel bijzonder om te doen. De familie was ok zo dankbaar. Maar na zo'n half uurtje ging ik weer terug naar huis. Weer twee-en-half uur Adele in de auto ;-) En het laatste stukje reed ik over highway 42 en daar heb je altijd een klein meertje en met warm weer staan daar de koeien in het water. Vind ik altijd een leuk gezicht. En dacht laat ik er nou es een keertje een foto van maken.



Nou is het geen geweldige foto? Echt ik vind het de meest mooie geniale foto die ik ooit gemaakt heb! (ahum) Nou heel eerlijk gezegd vind ik dat niet. Hij is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Verre van dat. Maar terwijl ik de foto's, langs de kant van de weg, dus sta te maken, doe ik 1 stapje opzij. En jawel, ik maak me toch een mega schuiver. Pfffffff....., echt weer wat voor mij hoor. Ik heb echt maar 1 kuiltje of oneffenheidje nodig om daar finaal door onderuit te gaan.

Dus nee, dit was een pracht foto! Helemaal mijn snoekduik waardig zeg maar. Pfffff..... En terwijl ik dan dus met mijn kont in de berm terecht was gekomen en even de schade aan het opnemen was, zag ik dat er 1 zwart gevaar het water uit gekomen was. Er kwam nog net geen stoom uit zijn neus gaten, maar hij had mij in mijn fel groene t-shirtje duidelijk gesignaleerd. Minder!



Met zijn ene voorpoot begon hij wat te stampen en er kwam wat stof van de aarde omhoog. Getverdemme! Die komt dalijk keihard op me afgestormd. Heb ik weer. Natuurlijk stond er een hek tussen hem en mij, maar ja toch... Hij zag er alles behalve vriendelijk uit niet waar? Ben ook zo lekkere heldin in de natuur, hahaha. Ik vond het al niks dat ik in het hoge gras gevallen was en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg. Want je weet maar nooit of er ergens een slang verstopt zit in het hoge gras niet? Maar nee geen slang dit keer, het was een stier die aanstalten maakte om me te komen bezoeken. Heel snel weg komen hier Petra!

Afijn, ik ben weer terug naar de auto gekomen en heb vanuit mijn koeltas waar ik drinken voor de lange rit in had, ijs op mijn voet gedaan. Die leek de meeste schade opgelopen te hebben. Het is toch allemaal wat? En net toen ik dacht weg wezen hier en de auto startte, wilde ik mijn zonnebril weer op doen.

En ja naturlijk, nergens te vinden het ding. Wat had ik nou toch met dat ding gedaan? Zat ik er op dan? Nee ook niet. Hij zal toch niet nog daar in het gras liggen? Dus ik de auto weer uit en weer terug naar de plaats des onheils... lekker!



Inmiddels waren er meerdere koeien die nieuwsgierig waren geworden en kwamen al aquajoggend naar me toe. Fantastisch! Het wordt hier nog gezellig met al die nieuwe vier voetige loeiende vrienden. Laten we hopen dat het een stevig hek is waar ze achter staan en het een collectieve aanval op de vrouw in het felgroene t-shirtje kan weerstaan. Nog moeilijk trouwens hoor, een zonnebril zoeken in het hoge gras, onderwijl die stieren in de gaten houdend. Heb je super reflexen voor nodig en als het even tegen zit, een beetje aanleg voor een sprintje. En die dag was al super duidelijk gebleken dat ik geen sprint talent ben. En ik vond eigenlijk ook dat ik mijn sprintje voor die dag wel weer gehad had niet waar? Pfffff... en net toen ik bedacht had, dat ik wel zonder die zonne bril door het leven kon gaan, zag ik het ding op zijn kop in het gras liggen.

Het was duidelijk ook de bril leek geschrokken te zijn van mijn snoek duik. En was er helemaal ondersteboven van. Och och och, 41 jaar en nog geen cent wijzer dan toen ze 8 was, hahaha. Drama!

Afijn om drie uur was ik weer terug thuis. Ron had mooie rozen voor me mee gebracht toen hij thuis kwam. En samen zijn we lekker uit eten geweest.



Eind goed al goed niet waar? Wat een wonder baarlijk verjaardaagje kunnen we wel stellen. Voet lijkt mee te vallen, behalve het kleine teentje. Die is inmiddels donker paars. Gelukkig toch nog iets wat me aan mij die super geweldige mooie foto van een stel koeien in het water kan herinneren ;-)

Groetjes Petra