Was er nog...

Zo weer even een update!! Merk dat de dagen tussen de blogjes wel steeds een beetje langer worden, maar ik ben er nog hoor. We overleven op dit moment de hitte zo een beetje. Van de week op de thermometer in de tuin, was het 52 graden!!! Niet te harden kunnen we wel stellen....



Oke het was in de zon en die scheen volop dus veel te ontwijken was die zon ook niet. Je ging echt bijna van je stokje als je ook maar iets te veel deed. Begrijp dat in Nederland er veel regen was. Ook niet leuk natuurlijk. Maar in feite kwam het op hetzelfde neer. Wij zaten ook binnen. Dan wel niet met de kachel aan, maar gezellig knus rondom de airco.

In de tussentijd hebben we wat koelere dagen van rond de 38 graden gehad, maar de komende dagen gaan we weer naar record temperaturen! Het is echt een warme zomer. Al hebben we wel ook wat onweersbuien gehad, waardoor het geheel toch lekker groen blijft nog.

Op 1 van die bewolkte daagjes ben ik bij Judy in de tuin foto's gaan maken. Samen met de camera klaar zittend. Ik had haar verteld van mijn iBird appje en dat wilde ze natuurlijk wel zien! En ook bij haar werkte het.



Zo kwam er al vrij snel een gele vink aan gevlogen. En een specht.



Het mannetje was er ook, maar die hield zich toch wat meer verscholen dan het vrouwtje. Wel jammer want die had zo'n mooi rood koppie! Zeg maar als Woody Woodpecker ;-)



Verder had Judy heel veel kolibrietjes in de tuin. Die zijn zo leuk! Eentje vloog er echt op een meter afstand naar me toe. Natuurlijk had ik toen de camera niet binnen hand bereik. Zal je net zien. Dat had wel een mooi plaatje geweest.



Verder ook nog kardinalen en Canadese ganzen gezien.



Wel leuk zo hoor. Ze kwamen denk ik niet allemaal op de iBird af. Judy heeft namelijk ook heel veel lekkers voor ze hangen in de tuin.



Judy heeft trouwens ook een mooie tuin met allerlei mooie bloemen nu volop in bloei, dus heb nog even een rondje gedaan.



Ze is altijd erg aardig en ook dit keer kreeg ik weer allemaal stekjes van haar mee. Zo als de Morning Glory. Hopelijk overleefd hij bij ons de hitte. Het was voor haar ook een beetje afleiding nu, want nadat zij alle chemo en kuren heeft doorstaan vorig jaar, is er nu bij haar man altvleesklier kanker ontdekt en moet hij een heftig kuurschema doorlopen. Zelf moet ze ook nog 1 keer in de drie maanden kuren, als onderhoud voor haar botkanker. Dus niet allemaal even gunstig helaas. Het is echt een heel moeilijke periode en een beetje afleiding is dan wel welkom. Al was het best wel even slikken zo onder het foto's maken door. Soms is het gewoon niet eerlijk. Eindelijk met pensioen en tijd om van het leven te genieten en dan beiden zo ziek.

Van de week een beetje verder de administratie gedaan en ben op wat nieuwe foto ideetjes aan het broeden. Dus een beetje in huis bezig. Met als afwisseling een plons in het zwembad. Buiten valt er niet veel anders te doen ben ik bang. Nouja.... behalve dan ijsjes eten ;-)



Verder kan ik mede delen dat de metselaar gisteravond dan echt het metselwerk helemaal af had. Het is een wonder niet? Maar het is klaar!

Groetjes Petra

Bonjour

Woensdag avond was er weer foto club avond in Raleigh. De vorige keer was ik er voor het eerst geweest en toen hadden ze twee speakers gehad. Dit keer was er een open print wedstrijd onder de clubleden. Je mag dan foto meenemen en die worden door twee bekende fotografen dan beoordeeld. En de beste, worden dan door hen uit gekozen.

Nou was het dus voor de tweede keer dat ik heen ging en behalve twee mannen van de Holly springs foto club ken ik er dus niemand. En toen ik mijn auto parkeerde, parkeerde er net tegen over me een man en we liepen gelijk op de tuinen in. De fotoclub vergadert in het NC State arboretum. Mooie plaats om daar te vergaderen niet? De man begint tegen me te praten en zegt dat het toch wel bijzonder is dat het zo warm is de laatste paar dagen. En in die ene zin hoor ik het meteen. Een Fransman!

En ik vraag het hem ook. En jawel, goed ingeschat. Hij heet Alain en komt hartstikke uit Frankrijk. En dus vertel ik hem dat ik uit Holland komt. Oh leuk zegt hij, we zijn dus eigenlijk buren. Het blijkt dat hij ook voor het eerst komt kijken bij deze fotoclub. En het gesprek verloopt eigenlijk gelijk heel gezellig en we nemen naast elkaar plaats in de vergader ruimte, nadat we ons verzien hebben van een naamsticker.

Hij komt uit de Champagne streek en is in de jaren 70 naar hier verhuisd. Met een rugzak en wat gereedschap. Zo mooi! Het accent is nog flink, maar het hoort op 1 of andere manier bij hem. Fotograferen is al jaren zijn hobby verteld hij en is blij dat alles nu digitaal is, want het geeft hem meer geld om te reizen ipv rolletjes ontwikkelen. We hebben het verder over wijn en champagne (natuurlijk). Over de Amerikaanse prijzen van wijn en champagne. En de prijzen van bloemen, hahaha. En Duitsers die in Frankrijk en Nederland op vakantie komen in Juli en Augustus. Zo vertrouwd.

Verder verteld hij waar hij allemaal al geweest is in Amerika. En dat is op heel veel plekjes zo te horen. We hebben het over het wonen in Amerika en hoe we toch over sommige dingen anders zullen blijven denken. Gek dat je met zo'n vreemde zo makkelijk over van alles en nog wat kunt kletsen.

Om zeven uur beginnen de beoordelingen. En er wordt een soort van ezel geplaatst met daarop speciale verlichting. Eerst worden alle ingeschreven foto's in snel trein vaart op de ezel gezet en weer afgehaald en daarna staan de beoordelaars, Margo Pinkerton & Arnie Zann op en geven ze hun kritiek.

Ik leer heel wat nieuwe termen en bij bijna elke foto vragen ze hard op, wat is het onder werp en wat is het verhaal. De inzenders mogen geen antwoord geven, maar zij zoeken die antwoorden in de foto. Als de foto een onderwerp heeft en een soort van verhaal kan vertellen, is de score dermate hoger. Verder hebben ze kartonnen stukjes die ze bij de foto's houden. De "crap-croppers" noemen ze die. En ze bekijken of de foto misschien anders uitgesneden had moeten worden.

Vaak worden storende elementen daardoor uit de foto weg gewenst en inderdaad de foto wordt er sterker of misschien wat rustiger door. En daardoor het onderwerg duidelijker. Nieuw woord dus voor mij de Crapcropper, hahaha. Vond hem wel grappig.

Het niveau van deze fotoclub is echt heel hoog vind ik. Zeker met natuur fotografie. Er zitten echt prachtige exemplaren tussen. Er is een foto van twee kleine vogeltjes op een beetje kronkelige tak. Die vogeltjes zitten een beetje rechts onderin gesitueerd. Een van die vogeltjes kijkt naar rechts en de ander strak omhoog. Echt, het leek net een getrouwd stel wat ruzie had op de bank in de woonkamer. Duidelijk dus een verhaal in deze foto. De foto wordt uiteindelijk tweede.

Na alle kleuren foto's behandeld te hebben gaan ze over op de zwart wit foto's. Mooie plaatjes zaten er tussen. En inmiddels probeer ik in te schatten wat zij mooi vinden en wat niet. Drukkerige foto's vallen duidelijk niet zo in de smaak. En de foto die ik uit alle foto's het mooiste vind, een witte vogel waarvan alleen de ogen en de snavel zicht baar zijn, wordt tweede. Net als bij de kleuren foto's gok ik op de tweede foto, als winnaar dus.

De eerste bij kleuren was een ballet danseres, net in de lucht en een mooi wapperende rok. En super mooi licht. Het is echt hartstikke leuk om dit zo mee te maken. Je leert veel van de kritiek die ze geven. De crapcropper wordt veel vuldig gebruikt en daardoor ga je anders naar foto's kijken. Een leerzame avond.

Donderdag morgen heb ik dan ook zin om wat met mijn camera te ondernemen. Maar het is echt zoooo warm hier op het moment. Echt lang houd je het niet vol op hem moment buiten. Maar nadat ik met de hondjes heb gewandeld 's morgens vroeg, pak ik toch mijn camera. In de vorige fotoclub meeting waren er twee vogel fotografen die een lezing gaven. Een van hen vertelde toen over iBird. Ik had er al in een vorig blogje over geschreven.

Ik was namelijk altijd in de veronderstelling dat foto's maken van vogels inhield dat je uren lang in de natuur bivakkeerde in de hoop een leuke vogel te kunnen vast leggen. Maar nee, de komst van de iPhone bracht daar verandering in. Daarop kan je namelijk een iBird app installeren en die heeft alle gegevens van veel vogels in het kort. En dat niet alleen ook hun zang en lokroep kun je daar beluisteren. Dus wat doet een slimme fotograaf.... die speelt dat geluid en dan komt de vogel.

Moet zeggen dat ik het eigenlijk niet zo geloofde dat hele iBird verhaal. Maar... ik had dus wel de lite versie op mijn iPhone gezet. En dacht vanochtend, laten we dat dan maar eens proberen niet? Kijken of we een mooi rood kardinaaltje kunnen gaan vastleggen. Afijn 1 druk op de knop en tsjakka zeg!!! Zat er toch al gelijk een kardinaal binnen lens bereik!!!



Zo dan!!! Ik ben verbaasd dat het zo snel werkt al. Echt binnen tien seconde!!! Jemig....



Niet veel later gaat de kardinaal gewoon tegen me terug zitten zingen. Wat bijzonder dit....



Het is een jonkie denk ik. Zijn veertjes zijn nog niet allemaal door... Of hij heeft het net als ik erg warm vandaag en heeft een stukkie jas uit gedaan. Want als is het half 8 het is bloedje heet al inmiddels.



Hij zit nu op het puntje van ons dak en maakt zich duidelijk een beetje druk om het geluid van die andere kardinaal denk ik. Een paar keer komt hij over me heen geschoren om de buurt te verkennen.



Ik moet eigenlijk lachen, want hij doet me aan het spelletje Angry Birds denken, welke ook op mijn iPhone staat.





Volgens mij is het afspelen van al die geluidjes helemaal niet zo dier vriendelijk en raken ze er erg van in de war. Je ziet hem echt ontzettend zoeken naar de indringer volgens mij. Zou ik als vogel ook zijn denk ik. Of zou dat mijn levendige fantasie weer zijn? En dus zap ik even over naar een ander merk in de iBird selectie. De trasher...



En huppatee..... Daarna de houtduif dan?



Ongelooflijk zeg. Ik voel me alsof ik vreselijk vals aan het spelen ben. Het wordt hoog tijd, dat de kardinalen, trashers en houtduiven in deze wereld ook een iPhone krijgen en daar de iHuman op gaan installeren. Kijken of we dan ook zo blij zijn..... ;-)



Stace die komt ook zo af en toe om de hoek kijken, wat er nou allemaal te bewonderen valt. Connor heeft daarentegen zijn stekkie in de schaduw gevonden en die gelooft het allemaal wel.



Nou we kunnen wel stellen dat de iBird app de test doorstaan heeft en dat de fotograaf die de lezing gaf geen sprookjes zat te vertellen. Het werkt echt! Maarja ik voelde me wel een beetje schuldig omdat ik ons vogelbestand van hun donderdagmorgense beslommeringen had afgehouden met mijn speeltje. En dus heb ik voor 1 soort onder hen een nieuwe voeder gekocht. Nou moet ik zeggen dat ik dat al gedaan had.



Dit was namelijk onze oude hummingbird feeder. Werkte nog wel, maar het was allemaal wat vergeeld en door de warmte verdampte er meer nektarspul, dan dat er op gedronken werd. Dus kocht ik deze mooie!



Maar daar wil meneer en mevrouw Hummingbird niet uit drinken. Ze vliegen er een paar keer per dag op af, maar stoppen niet. Alsof ze het ding helemaal niks vinden. De oude vonden ze hartstikke fijn vroeger. Afijn ik die oude weer opgehangen, maar ook die deed het niet meer. Misschien is de kleur niet rood genoeg meer zo?

Ik weet het niet hoor, ik denk ook maar wat in het wilde weg. Dus kocht ik van de week deze.



De nieuwere versie van de oude feeder. Prachtig rood van kleur en weer knal gele bloemetjes er op. Heb er helaas nog geen kolibri-tje gezien. Maarja, hopelijk zullen ze hem binnenkort op merken. En anders.... moet ik de iBird te voorschijn halen en de kolibri geluiden de lucht in gooien ;-)

Donderdag avond zijn Ron en ik naar de film geweest. In de bios staat de airco altijd lekker hoog en kun je daar even bij komen. We gingen naar de film horrible bosses. En ik vond hem erg leuk. Er zaten best grappige stukjes in vond ik. Lekker droge humor. Even lekker lachen!
En ja vandaag.... vandaag was eigenlijk de dag geweest dat we met de camper op vakantie zouden gaan. Maar gezien het hele Stacey gebeuren, hebben we dat maar even uitgesteld. Eerst maar eens even kijken hoe het met Meneer de Bruin gaat, voordat we met zijn allen op pad gaan in de camper!

Groetjes Petra

Muurtje

Aller eerst... Meneer de Bruin gaat ontzettend goed! Hij is nog wel een beetje slaperig zo nu en dan, maar dat kan ook haast niet anders na zo'n ingreep natuurlijk. Daar moet je ook lichamelijk van bijkomen natuurlijk.



Het zoekplaatje. Stace rollend in het gras. Niks lekkerder dan dat. Nouja... misschien is dit plekje ook wel fijn ;-)



Met je kont voor de ventilator. (speciaal voor Elke ;-) ) Hij doet het dus heel goed Meneer de Bruin. Neemt trouw zijn pilletjes en zijn ritssluiting in zijn buik heelt perfect. We zijn echt zo blij met het bruine beertje!

Afgelopen zaterdag hebben we hem voor het eerst een uurtje alleen gelaten. Vond ik toch eigenlijk wel weer moeilijk, maar hij heeft vast gewoon liggen snurken. Maar we waren dus even naar de auto show gereden hier in Zuid Raleigh.



Bij Grill'57 was het dus weer verzamelen.



Het is er altijd erg druk en er zijn van allerlei auto's te bewonderen.





De binnenkant van een Ford Mustang Cobra.





Een vreemde Kever ;-)



En zowaar een busje met vlammen bespoten.



Een El Camino pick up....



En de voorkant van "Mater" uit Cars ;-) Nog lang niet af, maar ik vond hem zo roestig al leuk eigenlijk.





De oude versie hierboven en de inmiddels al gerestaureerde versie hieronder.



Wat een verschil. We zijn niet zo heel lang gebleven en toen we thuis kwamen rekte Stace zich een beetje uit. Hij had goed geslapen.

Verder is er niet zo heel veel gebeurd. Al is wel een muurtje dan eindelijk weer 1 geheel... Volgens mij had ik het muurtjes verhaal nog niet verteld. Nou ga even zitten.... Onze wijk bestaat nu zo'n zes jaar en nu willen de boertjes dan toch eindelijk de weg over gaan dragen aan de gemeente. Vraag me niet waarom ze daar zes jaar over gedaan hebben, maar het zal vast een (geldelijke) goede reden hebben gehad. Afijn, als je dat als ontwikkelaar (zij waren het grond verzet bedrijf) wil gaan doen, moet je goedkeuring krijgen van de DOT (department of transportation).

Nou en die goedkeuring houd nogal wat voeten in aarde. Onze greppel in de voortuin moest dieper. En onze muurtjes aan beide zijden van onze oprit moesten lager. Nou die greppel wilden de boertjes zelf wel doen, maar de muurtjes dus niet. Nouja eerst wel, toen weer niet en uiteindelijk half. Hoop gezeur en ik snapte er werkelijk geen bal meer van. Er heerste grote wazigheid wie voor de kosten van ons muurtje zou opdraaien.

En toen ik dan op een ochtend met de hondjes ging wandelen trof ik de boertjes aan bikkelend aan ons muurtje. Er was een hele rij stenen afgehaald door. Nederlander als ik ben, moest ik van mezelf natuurlijk gelijk vragen wie er voor de kosten op ging draaien. Ik persoonlijk had daar eigenlijk geen trek in. Maar er kwam een brabbelende "We will fix you up maaaaaaam!" uit. En eigenlijk wist ik geen eens of dat nou goed of slecht was. Het gehele geheimzinnige verhaal er om heen zinde me helemaal niet. Waarom niet even aanbellen als je gaat breken aan onze muurtjes.

Nee het ging uitermate stiekum. En na ons muurtje gingen ze over naar de muurtjes van de buurman. En nog drie andere huizen in onze wijk. Gewoon zonder te vragen... Grote heibel dus de volgende dag.... Daar kan je op wachten natuurlijk. Een van de drie huizen is van een man uit New York. Een Italiaanse New Yorker. Nou je kan zijn reactie echt wel voorstellen. In mooi plat New Yorks dialect gaf hij ze van voren. What I'll fix you, you morron!!!! Are you ****piep**** ****piep***!!!!

De sfeer was dus gezellig! Ergste was ze hadden als een gek lopen breken aan die muurtjes, maar helemaal niks op geruimd. Dus overal lag het cement, halve stenen gewoon zoals ze ter aarde waren gekomen. Ron en ik dachten nog (hoe naief) dat ze de volgende dag wel zouden komen om het af te maken. Maar nee... er ging een week voorbij en er gebeurde echt gewoon helemaal niks. Dus de buurman en wij alles zelf maar op geruimd. Is ook zo'n rot gezicht niet he?

Afijn twee weken later komen we thuis....., is er potjandorrie weer een laag af gebikkeld door de boertjes. Schijnt dat ze nog te hoog waren geweest. Ja zeg!!! En weer natuurlijk geen bal opgeruimd. Wat een vertoning! Als je elkaar nou niet kent? Maar ik kan geen stap in de wijk zetten of de boertjes zien me. Waarom dan niet even zeggen wat de plannen waren? Zo raar.... Was er eerlijk gezegd behoorlijk op afgeknapt.

Afijn toen volgde er een HOA vergadering en we kunnen wel stellen dat de New Yorker compleet uit zijn stekker is gegaan! HE-LE-MAAL!!! Nog meer toen bleek dat de boertjes geen intensie haden om de afgebikkelde rollaag er weer op tegaan metselen, wat eerst dus het plan geweest zou zijn.

Afijn we moesten dus zelf op zoek naar een metselaar. Nou en die waren schaars, want wie wil er voor zo'n klein metselwerkje komen. Je zou denken, mensen in de bouw zijn op zoek naar werk, maar niet hier. Hebben er een aantal gebeld, maar ze kwamen geen eens kijken!!!!

Uiteindelijk had de buurman er 1 gevonden. Voor $ 100 zou hij de rollaag er op gaan metselen. In totaal is ie drie keer aan de deur geweest om het geheel te doorspreken. Hele verhalen had hij. Hij zat al 20 jaar in de metsel business en het zou helemaal goed gaan komen. Maar werkelijk??? Drie keer een bespreking voor het kleine rollaagje wat er op moest komen? Afgesproken dat hij in het weekend van 4 juli zou komen om het werk te gaan doen. Maar toen zou die komen, maar moest ie ineens verhuizen. De week erna belde hij op een zaterdag middag om 5 uur dat hij 's avonds zou komen als de verhuizing klaar was. Nou zei Ron, weet je wat, kom lekker een ander daagje. Het is maar een muurtje zoveel haast heeft dat ook niet.

Duizend maal dank voor het begrip, hij zou maandag om half 10 beginnen. Dat werd dus maandag 1 uur 's middags. Hij was zo moe geweest van die verhuizing, hij moest echt even uitslapen. Fijn!!! En ik dus wachten. Zeg dan dat er wat tussen kwam, maar ga niet lopen vertellen dat je gewoon in je bed hebt gelegen. Daar wordt ik niet vrolijk van! Afijn hij begint en na een uurtje staat hij weer aan de deur. Ik dacht dat tie klaar was. Maar veel te gunstig ingeschat natuurlijk. Ik had ze ons huis in Zierikzee zien metselen en dat ging rapido! Hier duidelijk niet. Nee sorry, hij had nog geen steen gemetseld, maar of ik een gouden gids had. Want zijn truck was kapot gegaan.....

Nee ik heb geen gouden gids, maar kan wel op internet een nummer opzoeken voor je. En zo gezegd, hij naar een garage bellen en er zou iemand komen. Maar, niet getreurd, auto kapot of niet, hij zou de volgende dag er weer om half 10 zijn. Wat natuurlijk weer veel later werd. Twee uur!!! Bloedje heet natuurlijk inmiddels. Maarja hij ging aan de slag.

En toen Ron thuis kwam had hij zowaar 1 muurtje gedaan. Dat waren pakweg 20 stenen...... Mijn god..... dit werd nog een projectje.... Gelukkig hebben we een prijs afgesproken en geen uurloon. Mijn god!!!! Wat ging dat langzaam. Afijn ik ben hem een paar keer een glas water gaan brengen, want het was niet te harden buiten, maar ik zag iedere keer bijna geen vooruitgang. Afijn, om 9 uur 's avonds gingen we met de honden wandelen en toen ging die zijn spullen op ruimen zei hij. Hij was nog niet klaar, maar morgen kwam hij terug!!



Dan ging hij echt de voegen in orde maken. Tuurlijk, man neem je tijd!!!! Je zal toch een huis moeten bouwen met zo'n persoon..... Dat wordt een project van jaren.... Nou de emmers stonden er vanochtend nog en vanmiddag heb ik hem niet gezien... Ron komt net thuis en zegt dat de voegen gedaan zijn en de emmers zijn weg. Hem verder niet gezien of gehoord. Hij zal toch niet vergeten zijn om om zijn geld te vragen van vermoeidheid? ;-)
We wachten het maar weer even af. Maar het lijkt dat het muurtjes verhaal dan toch eindelijk tot een einde gekomen is.....

Groetjes Petra

Op schrift

Zojuist dit fotootje gemaakt. Toen wij uit Nederland vertrokken kregen we dit beeld van mijn moeder en zus. Het bescherm engeltje uit Nederland.

En de afgelopen dagen heeft hij vast overuren gehad, maar hij heeft gewerkt. Vanmorgen ben ik met Stace terug geweest bij het dieren ziekenhuis om de nietjes (een hele ritssluiting had hij gewoon) uit zijn buik te laten halen. Omdat hij nu ook goed zelf eet, hebben ze ook gelijk de voedings slang in zijn buik er uit gehaald.

Van de week heeft hij overigens zelf de plaatselijke verdovings slang er uit gewerkt. Ik schrok me weer te pletter natuurlijk, toen ik dat ding los zag bungelen in zijn rollade jasje. Maar na een telefoontje naar NC State leek het geen kwaad te kunnen. Hij is zich duidelijk bewust van alle draadjes en slangetjes die aan hem vast zitten ineens.

Maar nu zijn ze er dus allemaal uit. En.... we kregen op een briefje dat hij niet meer terug hoeft voor controle. (Behalve als er iets raars zou gebeuren natuurlijk, maar daar gaan ze niet van uit) Mooi nieuws!!!

Nog even wat aanvullende beelden, net gemaakt in de tuin....



Neus in de wind en even genieten...


Wat??? Je zit toch niet te lachen om mijn rollade jasje he? Nog 1 daagje dan hangen we hem in de wilgen, echt!


Ohhhhh even mijn buik laten zien met rits sluiting!!


Eten? Zei je nou eten????

Groetjes Petra

Jawel!

Hij is thuis!

Het duurde even voordat ik gisteren het telefoontje met de bevestiging kreeg, maar om half vijf mochten we komen om hem op te halen. Die middag zou dan de drain verwijderd worden bij hem en dan mocht hij mee.

Dus om half vijf meldde wij ons. Allereerst mochten we de rekening betalen.... Het was even slikken kunnen we wel stellen. Vooral het verblijf op de intensive care maakte het aanzienlijk. We werden wel steeds op de hoogte gehouden van de inmiddels gemaakte kosten door de artsen tijdens de afgelopen dagen, maar toch als je het dan kan gaan pinnen is het even slikken. Maar uiteindelijk zijn we toch wel heel blij dat we de kans hadden om hem zo beter te kunnen maken. Want in dit geval blijft het natuurlijk altijd zoiets van, beter duur, dan niet te koop. Dat is werkelijk zo, want we hebben echt mazzel gehad dat we er op tijd bij waren en we zulke goede artsen ter beschikking hadden. Dus maar snel vergeten die rekening.

Hierna duurde het nog even voordat we Stace te zien kregen. Want we kregen een hele uitleg over hoe we de voedings slang moesten doorspoelen. Dit moet twee keer daags. En moet zeggen dat het vertellen van het verhaal ingewikkelder klonk dan het in werkelijkheid doen. Daarna kregen we nog een gesprek met een chirurg en moesten we twee verschillende afspraken maken.

Eentje voor de hechtingen te verwijderen en eentje voor die voedings slang er uit te laten halen. Daarna was het wachten op de medicijnen en het speciale lichtverteerbare voer. Inmiddels was Stace er dan ook bijgehaald en terwijl we aan het wachten waren, stopten er aantal mensen bij hem om afscheid te nemen. Twee verzorgsters en nog een chirurg die we nog niet gezien hadden. De chirurg vertelde dat ze Stace aan haar man had voor gesteld toen ze gehoord had dat Stace Nederlands blafte. Hij was half Vlaams vertelde ze en hij en Stace hadden een goed gesprek gehad. Zo grappig. Stace vond haar zelf ook duidelijk geweldig. Mooi om te zien dat het echt een allemansvriendje is. En dat hij daar vast veel kuffels heeft gehad.

En toen om half zeven konden we dan eindelijk met he er vandoor! Gewapend met een zooi pillen en speciaal voer op naar huis! Was wel benieuwd wat Connor zou doen. Eerlijkheids halve moet ik zeggen dat we niet echt gemerkt hadden dat Con Stace erg miste. Buiten wel wat nu liep hij wel heel alleen door de straat te stekkeren. Maar binnen niet echt. Maar toen we binnen kwamen hoorde hij het gelijk en was toch wel blij om hem weer te zien. Stace zelf was echt niet te houden. Die ging het hele huis door om te checken of er veranderingen hadden plaats gevonden. Zo maf om te zien.

Het nieuwe speeltje dat we voor Connor hadden gekocht werd tijdens zijn checktocht gelijk
opgemerkt en in zijn bek meegenomen naar veiliger plekken :-) Daarna hebben we hem wat een gegeven en zijn pilletjes voor die avond. Beiden gingen uitermate snel naar binnen!

Hierna nog even naar buiten en toen is ie lekker gaan slapen. Tot de volgende morgen. Compleet in coma kunnen we wel stellen. Met af en toe wat heftige dromen, maar daarna even uitstrekken en een diepe "heerlijk-ik-ben-weer-thuis"-zucht. Buikie laten zien even kroelen en weer verder slapen. Zo fijn!

Oepsie

Nou gisteren zou dan de dag zijn waarin zijn catheter verwijdert zou worden. Er was een heel plan van aanpak gemaakt. De slang zou er eerst half uit gehaald worden waarna er contrast vloeistof Ingespoten zou worden en dan een rontgen foto. Zo kon er goed te zien zijn of er nog lekjes zouden zijn. Indien dat het geval was kon hij makkelijker terug geplaatst worden. Helemaal fijn deze veilige aanpak.

Ware het niet dat Stace midden in de nacht het slangetje van die catheter kapot gekauwd had. Hij er dus duidelijk genoeg van gehad denk ik. De dag er voor was het hem ook al gelukt om zonder iets kapot te maken er een dopje vanaf te krijgen, waardoor alles dus in zijn kooitje leeg liep ipv de zak. En... Dat met zo'n anti bijt lampekap om is eigenlijk nog best een hele prestatie niet? En dus werd er met spoed besloten om dan die catheter maar helemaal te verwijderen zonder contrast want er moest dan toch al een nieuwe slang geplaatst worden. Oepsie....

Om 8 uur kreeg ik dan een telefoontje met het hele verhaal van de chirurg. Na dit alles werd dus het opvang containertje voor zijn wondvocht, waar vorige week al die urine in terecht kwam, nauwlettend in de gaten gehouden. En gelukkig, in de afgelopen uren was daar bijna niks bij gekomen! Pfffff pak van mijn hart. De chirurg klonk ook erg opgelucht over dat laatste feit dus hopelijk bleef dat ook zo.

Daarna werd het weer een dag vol wachten. En om half drie 's middags kreeg ik weer een telefoontje. Het zag er nog steeds goed uit. Hij had nu ook zelf geplast en dat was een
aanzienlijke hoeveelheid en als dit zo door zou gaan mocht hij morgen wellicht naar huis. Om half negen die avond mochten hem dan ook weer even zien. En oh... Wat was ie blij! Zijn staart hield niet op met kwispelen. Hij is nu ook van zijn pijn medicatie af en dat is goed te merken. Wat een energie had hij weer. We hebben zelfs even met hem gewandeld en hij liet ons ook even zien dat hij zijn poot omhoog gooien weer helemaal onder de knie had. Wat een heerlijk gezicht om te zien. Oke... Het rollade jasje maakt het geheel iets minder cool, hahaha. Maar geen hond (letterlijk) die daar naar kijkt toch?

Afijn vanmorgen zou ik rond 8 uur gebeld worden met een update hoe de nacht was gegaan. Maar om 8 uur geen telefoon. Negen uur geen telefoon... Nou is het wel zo dat geen nieuws, goed nieuws betekent in dit ziekenhuis. Want als het niet goed ging werden we steeds netjes gebeld.
Maar even voor tienen hield ik het zelf niet meer en de telefoniste zou mijn verzoek om een update door gaan geven. En even later werd ik dan gebeld door de nieuwe intern. Het ging nog steeds goed en vandaag werd zijn wondvocht opvangbakje verwijderd en zouden we hem om half 5 op mogen gaan halen!!

Yes!!! Wat was ik blij. Gelijk Ron bellen natuurlijk! Die zat ook op hete kolen natuurlijk! Stace komt huis! Wel blijft zijn voedings slang er nog in dus hij zal zijn rollade jasje nog even moeten blijven dragen ben ik bang. Maar hij slaapt vanavond weer lekker bij ons!

Groetjes Petra

Even weer een update!

Zo!! Even weer een update. Het gaat elke dag weer ietsjes beter met Mr. Stacey. Hij eet en drinkt weer zelf en er komt steeds minder rotzooitjes uit zijn maag. Hij heeft weer zin in zijn bal, kwispelt volop en geen verhoging of wat dan ook.




Al was het vrijdag toch mooi weer even schrikken. Hij krijgt zijn vocht via het infuus en verder ook zijn antibiotica en pijn medicatie. De vocht hoeveelheden daarvan houden ze in de gaten. En ze houden ook de hoeveelheden uit zijn urine zak in de gaten. En ergens tussen die twee was er een flink tekort vrijdag. Wat er in ging, kwam er niet uit.... En hij had die ochtend even gespuugd. Waar het te kort in zat wisten ze niet, maar in zijn blaas leek het niet te zitten. Dus werd er gedacht dat er misschien problemen waren met zijn nieren. Dikke schrik weer natuurlijk.

Er was kans dat die opghouden waren met werken. Wij hoorden dit nieuws door de telefoon en dat ze een bloed onderzoek begonnen waren. Het was 8 uur 's avonds en over een half uur hadden ze daar de uitslag van. Ze zouden ons bellen. Nou ik kan je vertellen dat dat half uur veel te lang duurde en dus sprongen we in de auto om naar het ziekenhuis te gaan. Dan hoorde we het nieuws daar wel. We waren nu zo ver gekomen met hem. Het kon toch niet zo zijn dat er weer een lek was of dat er nog iets geks bij kwam. Echt je maakt je zo druk om zo'n beestje.

Uiteindelijk moesten we nog even wachten toen we daar aankwamen, maar we kregen toen een gesprek met de opperchirurg. Wist ik toen nog niet, maar dat bleek later. God zij dank was zijn bloed perfect! Niks geen problemen met zijn nieren. En de rest zag er ook mooi uit. Ik vroeg dan ook kunnen we dan niet weer dat contrast vloeistof doen zodat we kunnen zien of er nog een lek is. Je weet maar nooit. Ik vertelde in de "zij" vorm. Hij zat nu natuurlijk op een andere afdeling en op IC hadden ze dat gedaan. Ja.... zegt die chirurg, dat klopt, ik weet nog precies hoe dat ging toen ze me wakker belde om 2 uur 's nachts om dat te gaan doen... Oeps.... Wist ik veel dat deze chirurg dat gedaan had.... Maar nee zei hij, ze gingen toch proberen om de catheter vooral te laten zitten. En dit keer was het echt anders dan van de week. Toen zagen ze ineens veel meer wondvocht ook.

Even later bleek dan het euvel gevonden te zijn. Er zat een klontertje in zijn urine en die had de hele catheter verstopt en na wat spoelen liep ineens de zak weer vol. Pffffff.... wat een opluchting... Echt!!! Deze hele week kost me gewoon een paar jaar van mijn leven. Elke keer weer die schrik.

Afijn... gisteren ging dus weer beter. En had hij zelfs buiten gewandeld met de intern. Ze verteld ons dat hij gewoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zijn poot omhoog gooit en dan gaat plassen. Wat natuurlijk allemaal in die zak terecht komt. Zie het helemaal voor me. Zo'n hond op het veldje, met zijn lampekappie op, verband om zijn buikie, half kaal geschoren pootjes en buik en dan een meisje er achter die zijn plaszak vasthoudt. En dan een Stace die een beetje stoer zijn poot omhoog gooit. Echt het is een apartje hoor. Sterk willetje, wat hem nu ook zeker geholpen heeft.

We hebben zaterdag ook weer een gesprek gehad met de chirurg die hem geopereerd had. Zo leuk! Die heeft het steeds over "my boy" als het over Stace gaat. Stace vind hem ook helemaal leuk en ging mooi even bij hem kroelen. Die chirurg vertelde dus ook over de andere chirurg. En het schijnt dat dat 1 van de beste dierenchirurgen is in Amerika. Oke dan... ;-) De man die om 2 uur 's nachts uit zijn gebeld was.... Het schijnt dat hij dus daar "de baas" is en vanuit het hele land dieren opereerd. Dieren die anders geen optie meer hadden. Veelal in de oncologie. Onze chirurg was dus duidelijk heel erg onder de indruk van hem. En wij waren al zo onder de indruk van die chirurg.....

Afijn we zijn echt nog steeds enorm blij met NC State zo bij ons om de hoek. Het is echt zo heel uitgebreid en er is zoveel kennis aanwezig. 24 uur per dag en 7 dagen in de week. Heel indrukwekkend vind ik. En toen we vanochtend op bezoek gingen, jawel op zondag ochtend!, hebben we twee dozijn donutsen voor ze mee genomen. Het is echt zo fijn dat zo'n optie bestaat voor huisdieren. En zo ging er 1 doos naar de IC en 1 doos naar de chirurgen. Weet namelijk niet hoe het had gegaan als hij dit in NL gehad zou hebben. Dus dankbaar, heel dankbaar zijn we zeker.....

We kregen vanochtend best wel lang de tijd om hem te zien. En we zijn zo'n 1,5 uur bij hem geweest. Heb hem een beetje geborsteld en we hebben wat gespeeld en daarna viel hij in diepe slaap met hele harde snurkgeluiden. Volgens mij slaapt hij steeds maar korte stukjes. Hij hoort natuurlijk van alles wat en er zijn natuurlijk ook nog andere hondjes en... katten!

De intern vertelde dat ze elke keer zijn "bedje" opmaakt en dan 5 minuten later begint hij aan het graven en ligt alles overhoop. Ze hebben een soort van waterbedjes zeg maar en die gooit hij telkens opzij. Denkt dat hij de dekens er omheen toch te warm vindt.



Hij heeft vanochtend ook een nieuw verschoond "rollade" jasje gehad, nu zijn pijn medicatie pomp weg is gehaald. Die krijgt hij nu dus gewoon als een pilletje, net als zijn anti biotica. Het is nog steeds de planning dat morgen het plasbuisje er uit gaat en dan moet hij nog 24 uur blijven ter observatie. Ze houden dan in de gaten of het wondvocht nog in hoeveelheid toe neemt. Dat is de grootste indicatie op een lek. Dus het wordt morgen echt duimen dat dat goed genezen is. Want als dat allemaal goed gaat, mogen alle andere slangetjes er ook vanaf en mag hij dinsdag mee naar huis.

Groetjes Petra

En zo ging hij...

Van intensive care naar intermediate care vanochtend! Meneer de Bruin gaat dus nog steeds goed. We hadden 's morgens eerst een gesprek met de chirurg. De beste man scoort elke dag meer punten bij me. Hij was ook duidelijk bezorgd geweest, toen ze hem om 1 uur 's nachts wakker hadden gebeld met het lekkende urine buis verhaal. Hij vertelde aan ons heel emotioneel best dat hij in 1e instantie niet wilde geloven dat het om Stacey ging. De chirurg is geen Amerikaanse man. Hij is net als wij een importje zeg maar. Niet dat dat wat uitmaakt natuurlijk, maar denk dat hij door mijn Engels, wat als ik emotioneel ben, behoorlijk chaotisch wordt, het misschien een band schepte. Hij begreep me ondanks mijn gebrabbel maar al te goed. Misschien zie ik het verkeerd, maar hij is steeds heel betrokken geweest bij Stacey en ons en Ron en ik kunnen dat enorm waarderen.

En zo vertelde hij dat Stace vanochtend bijna de tennisbal achter na wilde rennen toen hij Stacey zijn reflexen wilde testen. Nou die deden het dus nog helemaal. En zo mocht hij van de chirurg naar de intermediate care afdeling. Zijn urine catheter moest er wel nog in blijven, net als de pijnmedicatie, anti-biotica en voedings slang. Wel had Stacey die morgen uit zijn eigen ook al wat gegeten, dus ook dat komt op gang. En... niet alleen mijn pannekoeken, maar ook echt hondenvoer!

Maandag gaan ze dan de catheter weer verwijderen en daarna heel goed checken of er niet weer een lek is. Dus dat wordt nog een spannend daagje. Tot die tijd kan hij nog drie dagen aansterken en gaan we telkens bij hem op bezoek. Hij weet inmiddels precies achter welke deur wij ons bevinden vertelde de intern. Hij nam zelfs een sprintje vanmiddag, zei ze. Zo lief.

We hebben vandaag dus weer een hele stap genomen en we zijn echt superblij dat we meneer de Bruin zijn staart weer zien kwispelen en een kroeltje komt bietsen.... He-le-maal blij kunnen we wel stellen!

Groetjes Petra

Jeetje

Vanmorgen ging de telefoon om 8 uur. Inmiddels weten we dat dat update tijd is en worden we dus gebeld door de intern die verteld hoe het met Mr.Stacey gaat. Maar vanochtend was het de chirurg zelf en niet de intern. En zijn stem klonk een beetje verontrust.

Stacey had die nacht een lekkage in zijn urine buis gehad en dat was (alweer) in zijn buik terecht gekomen..... Jeetje.... Nog meer troep erbij.... Hij was gister avond ook wel weer een beetje suffer geweest, maar wij dachten dat hij gewoon moe was van alle actie van de dag. Het was dus weer foute boel. Het kon door het verwijderen van de katheter gekomen zijn of tijdens de operatie. Het maakte allemaal niks uit, het was goed fout. Dus midden in de nacht is er contrast vloeistof ingespoten en hebben ze een foto gemaakt en het bleek alweer bij zijn prostaat te zijn.

Dus katheter weer terug geplaatst en die moet er dus een dag of vijf in blijven in de hoop dat dat genoeg tijd is om te helen. Het zou dus weer spannend worden vandaag hoe hij hierop zou gaan reageren. Ik hing de telefoon op en moest slikken.... Zo moeilijk en eigenlijk ook wel weer onverwacht omdat het best goed was gegaan de dag ervoor. Maar we waren gewaarschuwd op dit soort terug vallen. En om 10 uur zaten we dan weer bij hem in de IC. Eigenlijk vond zijn oogjes heel wat helderder dan de avond ervoor. Voor mij een goed teken... Al moest ik heel erg slikken om hem weer zo te zien. Elke keer als we het woord eten zeiden reageerde hij hier wel heel sterk op moet ik zeggen en volgens mij had hij gewoon trek. De sonde voeding was door het hele voorval ook weer gestopt.

Om twee uur zijn we nog een keer bij hem langs geweest en ik heb in de tussen tijd pannekoekjes voor hem gebakken. Daar eet hij dus normaliter je vingers bijna bij op. En ook nu ging zijn Koppie er direct van omhoog. Zijn neus deed het nog perfect! Daarna liet Ron hem een half stukje mergpijpje ruiken die hij nog in zijn zak had en hoppa, die ging zo in zijn bek. Dat was mooi!

Hij was duidelijk een heel stuk vooruit gegaan in die paar uur. En toen we 's avonds weer langs gingen stond hij op en kwam al kwispelend waggelend met al zijn draadjes an zijn kont naar me toe..... Ik moest er gewoon van huilen.... Wat was ik blij om dat weer te zien. Dus we zijn weer voorzichtig optimistisch inmiddels......

We hebben dan ook alle knuffels aan hem doorgegeven die o.a. hier op het blog hem toegewenst waren en denk dat dat heel erg geholpen heeft!!! Namens Mr.Stacey iedereen een dikke knuffel terug. En Martine, hij gaf een extra dikke knuf terug aan zijn broertje Pepper!

Mr.Stacey houdt dus nog even de gemoederen bezig, maar heeft voorlopig ook deze extra horde genomen lijkt wel....

Groetjes Petra

Nog meer

Vanmorgen om 8 uur werden we gebeld door de intern die Stacey verzorgd. Hij was goed de nacht door gekomen en zijn bloed druk was goed gebleven. We mochten hem weer gaan bezoeken en voor ons leek hij weer wat meer alert dan gisteren. Met behulp van de dokter en onze aanmoedigingen ging hij zelfs even opstaan en verzette een paar stapjes! Hartstikke goed om te zien!

Koorts was ook weg en in de loop van de middag zou zijn urine catheter verwijderd worden. Goede berichten allemaal. Toch in het gesprekje wat we met de chirurg hadden kwam wel naar voren dat de komende uren nog steeds heel erg spannend zijn. En het was ook nog zo dat hij totaal geen zin had in enige vorm van eten. Dus daar kwam een voedingsdeskundige voor en die zou een schema gaan maken en dan zouden ze beginnen met voeden door het slangetje in zijn buik.

Heel lief was het toen een technician die ook de verzorging van de beestjes op de IC doet, Stacey herkend had nog van 2007. Ze kwam speciaal naar ons toe. Ik had haar nog een foto van Stace gestuurd toen hij weer wat beter was toen. Ze had de foto nog steeds op haar buro staan, vertelde ze ons. Mr. Stacey noemde ze hem. Stace had dan ook weer vlechtjes in zijn haartjes welke vast door haar gemaakt waren. Dat was de vorige keer ook zo. Het is duidelijk dat hij daar in hele goede handen is hoor. Er wordt echt van alles gedaan om hem beter te krijgen.

Toen we vanavond dan weer even gingen kijken bij hem hoorde we dat het etensverhaal inmiddels een feit is en hoorde we dat hij zelfs naar buiten was geweest en zelf geplast had. Ongelooflijk! Hij was wel buiten neer gepkoft en had geen stap meer gezet. Maar hij zal er erg moe van zijn geweest. En zijn kopje ging wat minder omhoog vanavond dan in de ochtend. Maar hij had veel bereikt vandaag. Toen we weg gingen begon net het vuurwerk bij de State Fair. Gisteravond had het geregend en geonweerd, dus was het vuurwerk voor 4 juli in Raleigh uitgesteld tot vandaag.

Ik had me er van te voren nog een beetje druk om gemaakt want het dieren ziekenhuis ligt er gelijk naast. Stace vind vuurwerk niet zo prettig meer de laatste jaren en maakt zich er best druk om. (lees pissig en gaat loeien) Maar werd me verteld, in het gebouw zou je er niks van horen..... Nou eerst zien en dan geloven. Dus netjes gewacht tot het vuurwerk begon. En jawel zeg.... Je hoorde er echt heel weinig van! Het kwam heel erg gedempt door. Dat het niet te herkennen was als vuurwerk! En Stace lag vast in diepe slaap inmiddels........ Ons voornemen is om dat vanavond ook zelf goed te gaan doen want de voorgaande nachtjes waren toch wat onrustig. Afgelopen nacht had ik namelijk om drie uur (na lang piekeren) nog even hoge nood om te bellen hoe het met hem ging. En gelukkig mag je altijd bellen. Althans dat zeggen ze en dat is natuurlijk niet tegen dovemans oren! Je krijgt dan wel maar een globale melding, maar altijd beter dan niets natuurlijk. Maar ik had de mazzel om meteen 1 van de nacht artsen aan de telefoon te krijgen en dus kon hij me toen al vertellen dat het goed ging met zijn bloeddruk en dat hijmeven gezeten had. Goede hoop gevende berichtjes dus! En daarna heb ik dan ook een paar uurtjes geslapen ;-)

Vanacht is het plan om gewoon door te slapen en dat we zelf ook even bijtanken en de nodige slaap uurtjes weer tot ons krijgen. Dus daar ga ik nu gelijk aan werken!

Groetjes Petra

Update

Gisteren was echt een dag die we heel snel moeten proberen te vergeten. Het zou de dag van de echo worden van Stace en 's morgens om 8 uur werd ik gebeld door het dierenziekenhuis om te horen hoe het met Stace ging. Helaas was de koorts niet gezakt en werd er inderdaad bevestigd dat de echo gemaakt ging worden in de ochtend. Om 1 uur 's middags stond ik dan ook op ploffen, want ik was stik nieuwsgierig wat die aan info had opgeleverd. Dus ik gebeld en kreeg te horen dat de echo gemaakt was, maar dat er nog artsen naar moesten komen kijken.

Pffff, ik hield het zowat niet meer inmiddels. Inmiddels was Ron wel geland op Newark en had hij een stoel toegewezen gekregen op de vlucht van 1 uur ipv die van 8 uur 's avonds. Jammere was wel dat het slecht weer was in New York en dat die vlucht uiteindelijk 3 uur vertraging op zou gaan lopen. Inmiddels was het kwart over drie en ik schrok me het ongans toen dan toch die telefoon ging. Het was de dierenarts. Het bleek uit de echo dat Stace een abces had bij zijn prostaat. En dat die opengesprongen was in zijn buik. Helemaal niet goed.... En om een lang verhaal kort te maken. Hij moest met spoed geopereerd worden. De operatie zou niet makkelijk worden, maar het was een goede prognose zei de arts.

Of ik naar het ziekenhuis wilde komen om e.e.a. te gaan regelen. En zo was ik daar even voor vieren... Ik had nog net Ron gesproken die het vliegtuig in ging. Die vlucht zou twee uur duren, want het was een klein propellor vliegtuigje. Na het nodige papier werk (en betalingen) zat ik daarop in de wacht kamer van het dierenzieken huis. Ze hebben net een hele nieuwe vleugel gekregen. En het is er echt heel mooi en modern ingericht. Zeker vergeleken bij het oude gedeelte waar we vroeger kwamen. Is wel een mooi verhaal want ze hebben dit kunnen doen door een gift van een oud klant die daar met zijn hond kwam. Een kleine 20 miljoen heeft hij aan ze achter gelaten. Geweldig mooi verhaal vind ik het.

Afijn... ik zit dus in de wachtkamer. Ze zouden de operatie gaan voorbereiden en ik zie van alle kanten mensen aankomen en die schieten gelijk naar achteren. Het duurde even, voor ik het besefte, maar dat was dus het operatie team wat opgeroepen was. Dit weekend is het zomer vakantie weekend voor de Amerikanen. Het is onafhankelijksheidsdag en dat leverde dit jaar een mooi extra lang weekend op. En ik was echt onder de indruk dat alle mensen er zo snel waren.

Ik mocht gelukkig ook nog even bij Stace kijken voor de operatie. En och...., hij was echt heel ziek. Ik kreeg geen enkel contact met hem en hij het leek wel of hij in een soort van shock was. Heel moeilijk om te zien allemaal. Daarna heb ik weer in de wacht kamer gewacht. Onderwijl kijkend op mijn telefoontje, hoever Ron's vliegtuigje al gevorderd was om naar hier te komen.

In de tussen tijd was er een intern naar me toe gekomen om me te vertellen, want een beetje de werkwijze is in de operatie kamer. We zouden steeds gebeld worden en zij zou na de operatie, Stace in de intensive care gaan verzorgen. Toen zij weg was gegaan, kreeg ik om kwart over vijf nog een gesprek met de chirurg. En die was vrij confronterend. Het gesprek met de andere arts hiervoor was nog vrij positief geweest en de chirurg klonk toch wel heel anders. Het werd echt best een moeilijke operatie. Hij was eerlijk en ik waardeerde dat heel erg. Ik kon hem ook van alles vragen en hij gaf me zo goed mogelijk antwoord. En hoe meer ik hoorde hoe moeilijker ik het vond. Het was echt heel wat allemaal. Na de operatie zou hij slangetjes in zijn buik krijgen voor voedsel, wond spoelen en plaatselijke pijn verdoving. Een catheter en dan natuurlijk nog de nodige infusen. En dan dan natuurlijk de operatie zelf nog. Kwam het allemaal door het abses? Kwamen ze nog andere dingen tegen...? Doe je dat je beestje allemaal aan...? Ik vond het echt heel moeilijk.

Hij zag aan me dat ik het moeilijk vond en stelde voor te wachten tot dat ik met Ron had gesproken. We hadden die tijd nog wel even volgens hem. En godzijdank toen ik na het gesprek Ron belde was hij net geland op het vliegveld in Raleigh. Die daarop direct uit het vliegtuig in een taxi is gesprongen en naar het dieren ziekenhuis is gesneld. Koffers en al achter latend. Stacey lag toen namelijk wel al op de operatie tafel en was al onder narcose.

Zo'n tien minuten later kwam hij dan aan en hebben we samen nogmaals een gesprek gehad. De chirurg heeft weer echt alles goed en eerlijk uitgelegd. Wat de gevaren tot in detail waren en dat Stace nog wel even op intensive care moest blijven nadien. Vooral vanwege het spoelen van de buik. In beide gesprekken bleek de chirurg voor mijn gevoel heel kundig en zijn plan van aanpak was duidelijk. Afijn na zijn uitleg hebben we er samen voor gekozen om voor de operatie te gaan. De andere optie van niks doen, zou tot het aller ergste leiden. Stacey was gewoon echt heel erg ziek. En direct na het gesprek zagen we de chirurg naar de operatie kamer vertrekken. Hij had ons aangeraden naar huis te gaan, want het kon een lange zit worden....

We zijn daarop naar het vliegveld terug gegaan, Ron's koffers opgehaald die nog over de bagage band heen hobbelden! En hebben daarna thuis naast de telefoon gewacht. En vreselijk wat duurde het lang allemaal. Maar geen bericht goed bericht, probeerde we maar te denken. Maar ppffff wat vond ik het moeilijk. Maar om even voor 12 uur kregen we het telefoontje van de chirurg dat de operatie volgens plan was verlopen. Hierna was het nog wachten op het belletje dat hij bij kennis was. En die kwam tegen 1 uur 's nachts... Hij was bij en had zijn koppie al weer opgetild bij het roepen van zijn naam werd ons verteld.... Goed teken.... De chirurg herhaalde weer dat de komende 24 tot 72 uur cruciaal zouden worden. Maar we hadden de eerste zo belangrijke stap gedaan!

Ik was echt heel erg onder de indruk dat 1 dag nadat ik hem binnen had gebracht de operatie inmiddels een feit was. En dat allemaal op een zondag avond in het dieren ziekenhuis. We beseffen ons dan ook heel goed dat we echt van geluk kunnen spreken dat we vlakbij zo'n goed dieren ziekenhuis wonen en dat we daar gebruik van hebben kunnen maken.

Heb die nacht denk van alle adrenaline bijna niet geslapen... Allemaal veel te spannend. Kon de klok wel vooruit kijken We zouden nl. om 8 uur gebeld worden, maar niks geen telefoon natuurlijk om 8 uur. Ron stond inmiddels al op ploffen, want die had Stace niet meer gezien sinds dat hij naar NL was gegaan. Dus om 9 uur zijn we in de auto gestapt en zijn we er naar toe gereden. We hebben ons gemeld en de chirurg kwam al gelijk.

Stace had wat problemen met zijn hart gehad die nacht werd ons verteld. Zijn hartslag was te laag geweest, maar hij was nu aan de betere hand en we mochten hem gaan zien. En terwijl we zijn verblijf plaatsje naderde riep de chirurg Stacey's naam en al gelijk kwam het koppie omhoog. Zo fijn om te zien!

Toen daarop Ron zijn naam ook nog zei, was er gelijk herkenning en je zag dat hij nog meer rechtop kwam en zijn oogjes waren heel even als vanouds. Zo lief.... Dat was zo'n geruststelling... Natuurlijk hij lag onder allerlei slangetjes en draadjes en dat was duidelijk minder... Maar wat een verschil met de dag ervoor. We hebben hem even kunnen kroelen en de intern van gisteren die bij ons bleef vertelde ons dat ze verbaasd was over hoe onze aanwezigheid zijn hartslag weer beter deed gaan kloppen.



Dus zo ver vandaag.... Heb vanmiddag om 1 uur nog gebeld en toen was hij rustig aan het slapen, werd me gezegd. Ze zeggen telefonisch niet zoveel, want alles gaat via de telefoniste. En alleen een arts mag mede delingen doen. Begrijpelijk ook, maarja... Je bent een bezorgde honden moeder of niet natuurlijk ;-) En zojuist, want ik ga nu echt slapen...., heb ik nog even naar ze gebeld en zijn hartslag was weer normaal werd me verteld. Een gerustellende afsluiting van deze dag en morgen ochtend gaan we zeker en vast weer bij hem langs. Want 's morgens en 's avonds is er zowaar "bezoek uur". Natuurlijk heel kort want het is wel op de intensive care, maar we mogen er weer even bij.
Inmiddels is het na negenen als ik dit blogje tik. En het vuurwerk voor onafhankelijkheids dag barst hier een beetje los. Helaas, 4th of July is dit jaar aan ons voorbij gegaan... Maar wat ben ik blij dat we steeds verder door die kritieke uren heen komen... De 1e 24 uur is bijna voorbij!

Groetjes Petra

When it rains...

It poors... Het gaat allemaal even niet zo lekker hier op het moment. Ineens komt het allemaal een beetje te gelijk. Ron is dus dinsdag naar Nederland gevlogen voor de crematie van zijn oma op donderdag. Heel fijn dat hij er bij kon zijn. Vooral als je samen bent met alle andere familie geeft dat wat afsluiting. Ron's zus heeft ook het gedichtje nog opgelezen wat ik hier op het blog had geplaatst. Heel mooi en symbolisch en zo er toch een beetje bij geweest.

Maarja... er gebeurde die donderdag hier ook van alles, want Stacey was ineens niet in orde. Hij kreeg diaree en gaf over en wilde niet meer eten... Vrijdag nog een beetje aangekeken, maar zag toen ook dat hij behoorlijke koorts had, zo'n 41 graden en voor een hond is 38,5 - 39 een beetje normaal. Hij reageerde ook niet meer zoals voorheen en dus zaterdag morgen vroeg met hem naar het NC State dierenziekenhuis gegaan.

Daar waar we jaren terug ook met hem terecht waren gekomen. Gezien zijn auto imuun verleden, is dit de beste en meest specialistisch hulp die ze hier hebben voor huisdieren. En zo werd er bloed onderzoek gedaan en urine na gekeken. Die hoor je dan al diezelfde dag, dat is op zich natuurlijk wel heel fijn. In het bloed kwam naar voren dat hij ergens een ontsteking had. En zijn urine was ook niet helemaal zuiver en dat moest nader onderzocht worden. Helaas is het hier nu 4 juli en een lang weekend voor onafhankelijkheids dag en wordt naar die urine pas weer dinsdag verder naar gekeken.

Afijn vanwege de hoge koorts moest hij op de emergency care blijven en kreeg hij gelijk een infuus met vocht en antibiotica. 's Avonds heb ik nog gebeld hoe het met hem ging en toen zouden ze hem over gaan brengen naar de intermediate care, omdat hij toch vrij stabiel bleek.

Vandaag vertelde de dokter helaas wel in ons telefoon gesprekje dat de koorts nog steeds erg hoog is en zo te zien heeft de antibiotica in de eerste nacht niet erg geholpen. En vanochtend wordt er een echo gemaakt, van zijn maag en prostaat om te kijken of daar bijzonderheden op te zien zijn. Dus we duimen dat de echo wat meer info zal geven. Zodat ze gerichter kunnen gaan behandelen.

Ron die zou eigenlijk dus woensdag terug gekomen zijn, maar heeft zaterdag zijn vlucht omgeboekt en komt nu dan vanavond al terug. Voor hem ook heel onwerkelijk zo in ene. Dacht eerst nog dat Stace niet wilde eten omdat hij Ron miste. Zo'n druif is het namelijk wel. Maar toen de koorts erbij kwam schrok ik en dacht meteen dat er meer aan de hand moest zijn. Afijn... het is dus afwachten. En ben eigenlijk ook wel heel blij dat Ron er straks ook weer is. Dat op zich zal Stace al goed doen denk ik!

Groetjes Petra