Al druk!!

Nou ik ben in Nederland aangekomen hoor. Via Londen, waar het al mooi in Kerst sfeer was.



Daarna nog een vluchtje naar Amsterdam en weer terug in Nederland!! Ik had de mazzel om er uit geplukt te worden bij de douane. Gelukkig mocht ik het land toch naar binnen. Al werden de koffers doorzocht ;-)



Ben ik met mijn moeder naar Kasteel de Haar geweest. Daar was een Christmas fair. En die was wel heel erg leuk. Mijn nicht zou er ook naar toekomen. En ze zou ons bellen als ze er was. Hartstikke makkelijk als je telefoontje werkt... Maar helaas was van die van mij de batterij leeg en dus was het niet mogelijk elkaar te bereiken. Uiteindelijk hebben we elkaar weten te vinden, maar het had wat voeten in aarde!



Daarna zijn we met haar mee naar huis gegaan en hebben we 's avonds zo lekker gegeten met haar man er bij. Het was singletjes avond in het restaurant waar haar zoon werkt. En zo gezellig. Singletjes avond houdt dus in dat er een dj was die oude singletjes draaide. Eten was heerlijk en heb enorm genoten! Bedankt Anneke en Ronald!!

Zaterdag had ik via het Alles Amerika Forum afgesproken met allemaal Amerika liefhebbers in Amsterdam. Het werd een super gezellige dag die echt perfect geregeld was. Zo gingen we met een rond vaart boot door de grachten en hadden we een wandeling door de stad zodat we lekker konden fotograferen. Daarna nog een high tea bij de Bakkerswinkel. Super lekker. Daarna nog een wandeling langs mooie verlichtte gebouwen en als toetje nog een lekkere Vlaamse punt zak patat. Het was enorm leuk om veel mensen die ik op het forum heb leren kennen in het echt te ontmoeten.







Nemo museum


de Kalverstraat


Bijenkorf by night



Het was echt een heerlijke dag en zoveel gezelligheid!

Zaterdag avond ben ik bij Erna blijven slapen en zijn we zondag naar de Winner hondenshow in de Rai gegaan. Daar hebben we de Beardies gekeken. Yvon en Marieke waren er ook. Dinsdag gaan we met zijn viertjes naar Keulen, dus het was al leuk elkaar al weer te zien. We hebben na het showen lekker geshopt op de honden show. En Stace en Connor hebben er weer wat speeltjes en borstels bij ;-)

Hierna zijn Erna en ik naar Beverwijk door gereden. Eerst even geshopt op de Breestraat waar de Pieten band de straat opvrolijkte.





Sint was er ook in de Bree straat. Hij zat in zijn woonkamer het grote rode boek te lezen ;-) En wuifde zelfs nog even naar ons. Leuk he?

Daarna zijn we bij Toos en Gerard een bakkie wezen doen. Het was gezellig weer bij te kletsen. We hebben wat foto's gekeken van toen zij in September bij ons waren. Open haardje aan en met banketstaaf. Wat is het leven toch leuk!!!

Daarna weer op naar Voorhout met Erna. Onderweg nog Chinees op gepikt en lekker met Ron en Erna Chinees gegeten. Heerlijk niet? Inmiddels ben ik weer bij mijn moeder en even tijd om alles van de laatste paar daagjes een beetje in het blogje te schrijven. Het wordt trouwens weer een druk weekje, dus wanneer het volgende blogje komt? Het is allemaal zo leuk om iedereen te zien en ben telkens laat thuis en dan is de energie even op. Maar ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes Petra

Hectisch

De afgelopen dagen verliepen hectisch. Van de week kwam er een buurvrouw vragen of ik foto's wilde maken van hun huis dat de verkoop in ging. Omdat ik op vakantie ga naar Nederland was dat ineens snel snel, want als je besloten hebt om je huis te gaan verkopen wil je natuurlijk ook heel snel je huis op de markt zetten. En dus was ik zaterdag middag aan het foto's maken gegaan. 's Avonds weer terug voor de sunset pictures en zondag morgen ook nog terug voor de dining room, omdat daar nog het e.e.a. aan veranderd moest worden. Zondag avond had ik de CD klaar met alle foto's! Twee blije eigenaren en een hele flinke fooi voor het snel regelen van alles. Kijk! Dat is nog eens leuk! De slideshow van de foto's van het huis staan op mijn website voor degene die geinteresseerd zijn!

Zondag middag had ik nog een foto sessie. Een vader en moeder van een babytje van net twee maanden hadden me benaderd om vier keer in het aankomende jaar foto's te maken van een dochtertje. Het was best een hele klus om tussen toch wat traantjes door foto's te maken, maar het is me toch gelukt. En ook de ouders vonden het geslaagd. Ze waren enorm enthousiast. Moet zeggen dat ik dat het leukste vind van het foto's maken de reacties als mensen de foto's zien. Dit keer was ik met de laptop bij de mensen thuis de foto's gaan laten zien. Echt super leuk!



Dit is er 1 van. Vandaag daar ook de CD en prints afgeleverd. Verder ook nog bij Jackie geweest om bij haar de foto's en de CD af te geven. Weer even een beetje bijgekletst. Daarna nog de CD van OpLove op de bus en toen... was ik klaar met alle foto bestelling. Wat een drukte zo in ene he? Door mijn hand kwam eigenlijk alles een beetje op de laatste paar weken aan. Maar ik vond het heerlijk om weer zo bezig te zijn. Heb me heerlijk uit kunnen leven op de foto's na die weken van niet kunnen foto's maken. Het weer werkte op beiden dagen ook ontzettend mee, want het was dik 25 graden. Vandaag ook nog trouwens!



Dat zal wel wennen zijn donderdag in Nederland. Dan is het denk ik even andere koek!!! Maar dat gaan we allemaal zien overmorgen want dan vlieg ik naar Nederland. Ron is in de trouwens ook druk bezig. In de onze inloopkast lag vloerbedekking en in de winter ligt Connor daar maar al te graag. Zomers ligt hij het liefst in ons toilet met lekkere plavuizen. Maar als het kouder wordt overwinterd hij zeg maar in onze inloop kast en dat was aan de vloer bedekking te zien. Tijdens het bespreken van de foto's maken van het huis, zag ik dat deze mensen hout in hun inloop kast hadden. En dat zag er heel mooi uit vond ik. Dus zo togen we naar de Home Depot van de week. En kwamen we terug met deze vloer.



Connor vond het helemaal geen leuk grapje dat zijn vloerbedekking er uit ging en zat met zijn zwarte dopneus dan ook het liefst boven op het nieuws. De hele tijd heeft hij bij Ron gelegen toen hij de vloer er in ging leggen. Zelfs het getimmer deed hem niks! Lekkere druif! Daarna is Ron ook nog de voegen in de badkamer gaan schoon maken met een soort van sealer. Nu lijken alle voegen (en dat waren er best een hele boel) weer als nieuw. Echt een heel ander gezicht. Het is wel een heel gepriegel, want je moet echt elk voegje van die sealer met een ieniemini kwastje voor zien van een laagje. Monikkenwerk, maar Ron heeft het gedaan!

Verder was er zaterdag avond weer een bijeenkomst van de fotoclub in Raleigh. En dit keer was er een spreker. Het was een fotograaf die bij de laatste lancering van de spaceshuttle was geweest. En hij kwam vertellen hoe dat er aan toe gaat. Had eerst nog getwijfeld zal ik wel heen gaan, maar ik vond het toch wel heel interessant om te zien allemaal. Het is namelijk heel bijzonder om een mediapas te krijgen voor zoiets. Er gaat ook heel wat voorbereiding aan vooraf. De fototoestellen worden de dag voor de lancering op verschillende plekken rondom de Spaceshuttle geplaats. Op statieven, want op het moment van de lancering mag natuurlijk nieman in de buurt van dat ding staan. Nou zou je denken dan druk je op een knopje met je afstand bediening of radio grafische afdruk knop, maar..... dat mag niet. Nasa verbied enig radiografisch verkeer in de buurt van de shuttle.

Dus hoe doen ze het dan zou je denken?



Dit was de set-up die deze fotograaf gebruikte. Een soort van gemaakte box. Water dicht en veranker met de grond. Het fototoestel blijft er de nacht voor de lancering al staan en in Florida kan het lekker onweren en dus moet je opstelling zo zijn dat het tegen een stootje en wat water kan. Verder had hij een heel systeem wat er voor zorgde dat als het geluid rondom het statief boven een bepaalde decibel komt het gaat foto's nemen. Dus als de shuttle de lucht in gaat, wat natuurlijk een hels kabaal maakt, gaat de camera in de box pas fotootjes schieten. Dat houdt in dat er genoeg batterijen in moeten zitten en dat het ding niet vanzelf uitschakeld na een x-tal minuten. Het wordt dus helemaal gemodificeerd.



Hij zelf stond op drie mile afstand op het moment van de lancering, maar de dertien camera's die er her en der op het terrein stonden, maakten dus foto's van dichtbij. De enigste die radio grafische foto's mag maken is pers buro Reuters. Die hebben dus net een stapje voor op alle andere fotografen. Want ik moet wel zeggen terwijl ik dit allemaal zag, daar moet toch een app voor zijn niet? Onlangs had Ron nog een app geinstalleerd op zijn iPhone en iPad waarmee hij op afstand onze radio kan controleren. De iPhone ligt er dan op aangesloten en met de iPad kan je van allerlei zenders kiezen, het geluid harder en zachter doen. Echt fantastisch om te zien. Tunes remote heet deze app. Ben trouwens inmiddels fan van Pandora geworden. Ook zo'n geweldige app. Het is een soort radio, maar met je eigen voorkeur aan soort muziek. Helemaal leuk! Dus met dit in gedachte, dacht ik dat moet toch makkelijker zijn, het foto's maken op afstand niet. Tegenwoordig is er wel voor alles een app. Ben benieuwd of er eigenlijk al zoiets is!

Verder vandaag ook weer naar de fysio geweest. Afgelopen vrijdag had ik een TENS van de fysio juf mee gekregen. Een TENS geef electro schokjes door via electroden die je op je lichaam plakt. Nou gaan die electroden bij mij op mijn onder arm en zowaar..... dan maakt mijn hand een vuist. Volledig automatisch zonder dat ik daar zelf aan mee werk zeg maar. En ja ook die gekke vinger van me! Die als ik het probeer helemaal niks doet. De eerste keer dat ze het apparaat aanzette viel mijn mond open. Ik ben best een beetje bezorgd over die vinger, maar nu deed hij het zomaar in eens. Nouja niet helemaal, het topje deed nog niet mee, maar verder ging die gewoon naar beneden. De bedraging zit zeg maar nog goed, zullen we denken! Afijn dat ding heb ik mee naar huis gekregen en 1 keer per dag mag ik er mee spelen. Het is best heftig moet ik zeggen en na de 15 minuten is die gekke vinger ook echt bezweet. Je wilt het niet geloven, maar dat is echt waar. De fysio juf zei me dat dat altijd zo is. De vinger moet ineens zo hard werken, alsof hij 30 minuten voluit op de loopband aan het rennen is geweest zeg maar. En daar ga je dus van zweten. En vingers doen dat dus ook. Nooit geweten! Afijn ik dwaal weer af. Vandaag ging ik dus weer heen. De laatste keer voor voorlopig, vanwege mijn tripje to Holland. En jawel.... ik mag de spalk af als ik in huis ben. YEs!!! Yes!!! Yes!!!

Niet tijdens het reizen, niet tijdens het slapen, maar als ik zit tv te kijken of aan het koken ben, mag ie af!!! Wat een heuglijke dag. Kreeg wel weer een hele lading oefeningen mee en een zakje playdoh klei. Daar moet ik ook oefeningen mee doen. Ze raadde me ook aan om dat vooral niet in de handbagage te stoppen want dat en mijn TENS zou security wel eens op heel andere gedachten kunnen brengen, hahaha. Het zou zo maar een bom kunnen zijn niet? Goed dat ze het vertelde, want ik had daar vast niet bij stil gestaan. Had wat geweest zeg, hahaha.

Maar Petra is dus blij!!! De spalk is op zijn retour!!! Jippie!!!
Verder is hier in ene het kerst gebeuren los gebarsten. Donderdag is het hier Thanksgiving het feest van de kalkoen zeg maar. En dat is het officiele begin van het kerst gebeuren.



En in bijna elke winkel klinken dus al kerstliederen. Kerstbomen worden overal al te koop aangeboden en het is ontzettend druk in de winkels. Heb het idee veel drukker dan voorgaande jaren. Thanksgiving wordt voor mijn gevoel ook uitbundiger gevierd. En zeker ook kerst! Was vanmiddag in de Walmart, bere druk. En mega rijen bij de kassa ook. Verder viel mij oog van de week oog op een tweetal advertenties die ik zag. Typisch Amerikaans voor mijn gevoel....



Deze zag ik eerst. Kerstman Huggies! Echt worden verkocht! En ze zijn nog voor een goed doel ook. Ja in beginsel is het goede doel natuurlijk de "baby-zaakjes" opvangen, maar er wordt ook een gedeelte van de opbrengsten gedoneerd. Ik vraag me dan altijd af, hoe zo iemand dat nou verzint. Er is iemand op een maandag ochtend op kantoor verschenen en heeft zijn briljante idee met de rest van zijn collega's gedeeld en het is een serieus iets geworden. En zo is de kerstman luier geboren. De man (of vrouw natuurlijk) is geprezen om zijn geweldige idee! Heeft misschien zelfs promotie er door gekregen. Waar zou de wereld zijn zonder deze fraaie Huggie niet? Maar in hetzelfde reclame blaadje zag ik ook deze advertentie.... Net een tandje erger vind ik....



Wie komt er nou op maandag morgen het kantoor binnen en zegt ik heb een onwijs leuke reclame folder bedacht. We nemen een Golden retriever met kerst muts op en daarnaast doen we een kerstverlang lijstje maken voor die hond? Of van de eigenaar van die hond? En op dat lijstje zetten we munitie en geweren en speciale verrekijkers en fraaie messen enzo. Echt zo vredig en zalig kerst gevoel, zal de beste man gehad hebben? Dit moet een man verzonnen hebben, kan gewoon niet anders. Volgens mij zou elke vrouw gezegd hebben, is dit nou wel een goed idee, zo met die Golden Retriever en het verlanglijstje er bij. Zelf vond ik dit zo totaal ongepast. Zou kindje jezus dit in gedachte hebben gehad in het jaar nul? Dat we 2011 jaar later reclame gaan maken voor geweren en ammunitie en luiers met kerstman prints ter ere van zijn geboorte. Nee denk het niet. De uitvinder van die geweren reclame folder had zich gewoon beter ziek kunnen melden die maandag morgen toen hij met dit geweldige idee wakker werd. De wereld wordt daar niet veel mooier van, van zulke verlanglijstjes met de kerst toch? "Vrede op aarde", is het verre van als Santa Claus hier aan gaat beginnen ;-)

Volgende blogje is vast uit Nederland, dus ik wens iedereen een hele leuke en gezellige Thanksgiving. En daarop volgend een geslaagde Black Friday, DE shop uitverkoop dag van Amerika. Sla de geweren zaak maar over dit jaar dan he? Target had wel een erg grappig filmpje er over op tv. De 4 am lady wordt ze genoemd. Met de ziekte OCD (Obsessed Christmas Disorder) Ik moest er erg om lachen in ieder geval.





Groetjes Petra

Uh???... Toch maar niet?

Gisteren moest ik voor controle op bezoek bij Dr. Sam. Keurig op tijd werd ik binnen geroepen en dr. Sam kwam niet veel later. Hij nam een kijkje naar mijn vinger en drukte hier en daar op strategische punten. Nog steeds is de vinger dik en dat helpt niet echt bij het proberen te buigen. Wat tot op heden dan ook niet lukt. Op zich klonk hij niet ongerust over het niet buigen en het nog steeds dik zijn op dit moment. Maar als het 3 maanden na de operatie nog steeds niet lukt om een vuist te maken met mijn hand, zonder dat mijn wijsvinger er niet aan mee doet, en mijn vuist meer op een pistool lijkt dan een vuist, dan is er litteken weefsel onstaan in het buisje waar de pees door heen moet en zit tie vast gegroeid. En de enige oplossing voor dat is weer onder het mes.

En daar had ik dus helemaal geen trek in! He-le-maal niet! Waarschijnlijk kon hij de teleurstelling van mijn gezicht lezen, want daarna begon hij over het wat agressiever aanpakken van het geheel. De spalk mocht overdag af (yes! yes!!!). Maar 's nachts moet hij omblijven. En ik zou van de fysio juf nieuwe oefeningen gaan krijgen, behalve het vuist proberen te maken. Nou dat klonk wel lekker! Spalk af = Petra blij!!

Dus al met al maakte me dat weer een beetje blij. Dus ik vertel dat aan de fysio juf, waarna ik direct na dr. Sam een afspraak had. "Oh echt?", zei hij dat. Ze geloofde me duidelijk niet. Alsof ik er om ga liegen niet? Ik had al eens gezegd dat ze soms een beetje Donna Corleone achtige uit spraken doet. En deze was van die categorie. "Don't mess with the family, huh?". Afijn de telefoon werd er gelijk bij gepakt en er werd gebeld. Met dr. Sam.

Ja dat had hij inderdaad gezegd, klonk aan de andere kant van de telefoon. Pffffew... ik had dus echt niet gelogen! Dr.Sam weet u wel dat Petra nog maar 4,5 week "post-op" is? Dat is Corleones medische taal voor na de operatie, zeg maar. Alsof ik moet gaan bevallen van mijn tijd zonder spalk. 4,5 week? Ik dacht 6 weken, zei dr. Sam. "No, she is 4,5 weeks!". Echt het was serieus of ze het over mijn uitgerekende "spalk-loosheids" datum hadden en terwijl ik het aanhoorde slinkte met de seconde de kans om die spalk eindelijk kwijt te raken. Nou dat had hij over het hoofd gezien in het dossier. Wilt u tegen Petra zeggen dat het mij spijt en dat ze echt nog even de spalk om moet houden. Ja natuurlijk zei ze!

Balen!!! Maarja, het is niet anders en ik weet nu een beetje wat me te wachten staat als ik echt 6 weken ben en dan overdag spalk loos door het leven mag gaan, niet waar?

Gelukkig lukt het foto's maken wel goed nu. De fysio juf heeft een extra ding aan mijn spalk toe gevoegd, dat ik mijn andere drie vingers wel kan gebruiken. En mijn wijsvinger toch veilig opgeborgen blijft. En zo had ik van de week twee foto sessies en aankomend weekend weer twee. Het wordt krap om die allemaal op tijd af te hebben voor vertrek, maar.... we gaan ervoor!



Deze foto was van zaterdag. De vader van dit lieve ventje is op het moment uitgezonden. En dus hebben we foto's gemaakt van hem en zijn moeder en sturen we een album naar zijn papa. Zoals ik al eerder schreef is dit voor de Oplove organisatie. Trouwens er is 1 foto van me uitgekozen voor een tv uitzending van de Today show van NBC. Alle Oplove fotografen in Amerika mochten twee van hun favoriete OpLove foto's op sturen naar de leiding van OpLove. Zij zouden dan een selectie maken en die wordt door gestuurd naar de Today show. En jawel.... 1 er van is dus door gestuurd naar de Today show. Dat is dus echt een landelijk tv programma en dat is al jaren op de Amerikaanse tv. Super spannend. Het was de foto van de homecoming waar de vader zijn dochtertje voor het eerst ziet. Nou zou de uitzending afgelopen vrijdag op veteranen dag gebeuren, maar.... NBC heeft het topic verplaatst naar Thanksgiving day. Via Oplove heb ik vernomen dat NBC ook is wezen filmen bij een gezin die een zelfde soort homecoming hadden. Dus een gezin waarvan de baby tijdens de uitzending is geboren. En in hoeverre ze nu nog mijn foto zullen gaan gebruiken, ik weet het niet. Ik weet wel dat de familie waar ik de foto voor gemaakt heb, toestemming heeft gegeven om de foto te gebruiken. Dus nog wat spannender niet. Alhoewel.... wellicht ook niet, want ik vlieg de avond voor Thanksgiving day naar Nederland, dus ik kan die uitzending zelf dus niet zien. Maar wie weet valt er nog wat via internet naderhand te bekijken. Dat dus volgende week donderdag!!!



Maandag maakte ik o.a. deze foto van Isabelle. Het vergt extra aandacht om foto's van Isabelle te maken, want Isabelle klimt graag en zit niet graag stil ;-) Maar ze is zo leuk!!! Echt een lieverd! En ik geef haar geen ongelijk, er is ook niks aan om stil te zitten toch! Hier was ze net een beetje haar nieuw verworven uitzicht aan het bekijken, nadat ze op de kar geklommen was. En dat moment moeten we waarnemen niet?

Zaterdag een fotosessie met een baby en maandag van een huis. Jawel... een huis. Daar waar mijn foto maak plannen ooit mee begonnen.....

Groetjes Petra

De post

De post "post" rechter wijsvinger operatie is een stuk minder leuk geworden kunnen we wel stellen. De rekeningen en nu ook afrekeningen vliegen ons om de oren. Ik word er echt helemaal kriegel van en bel met allerlei buro's die de betalingen regelen voor de doctoren. Die doen dat niet zelf hier, maar besteden dat uit. Soort van medische incasso buro's. Die sturen een rekening naar ons en naar de verzekering. En echt daar wordt het geheel niet duidelijker van. De verzekering betaald het meeste nu wel, want we hebben onze maximum bijdrage bereikt, maar ook daar komen weer de raarste berekeningen van. Mooie was twee weken geleden. Ik moest ineens een bedrag van $67,- betalen.

Dus ik bellen naar de verzekering. We hebben toch al onze maximum bijdrage betaald, hoe kan het dan dat we nu toch dit bedrag moeten betalen?, vroeg ik de vrouw aan de andere kant van de lijn. Er volgde gerammel op de computer en ik kreeg te horen dat dat van een behandeling was die ik gehad had bij een "niet "in" network zittende dokter. De naam zei me echt helemaal niks. Die kende ik echt niet. Dus ik zeg dat ook, ik ken die dokter helemaal niet. "Oh nee mevrouw????", klonk er heel achterdochtig. "U bent er anders wel geweest hoor op 1 februari 2012 mevrouw".

En ja, die dacht natuurlijk dat ik uit een ei kwam. Maar bij mij was en is het nog steeds 2011. Dus ik zeg, best knap dat u al weet dat ik in 2012 naar die dokter ga. Wat heeft u nog meer in de planning voor me in 2012 dan? Het viel even stil aan de andere kant.... Maar er volgde een "jeetje wat raar?". Het kwartje was gevallen. Duh!!! Ja nee, dat was een rare rekening inderdaad. Ze ging het uitzoeken. En tot op heden is het probleem van de toekomstige rekening nog niet opgelost. Om moedeloos van te worden.

Verder ben ik heel goed geworden in het handje klap met verzekeringen. Zo werd een rekening van $2200,- met 15 % verlaag. En weer een andere rekening met wel 30%!! Het is ongelooflijk gewoon. Een deal sluiten met de anesthesist, tuurlijk! Doen!! Levert je flink wat geld op. Geld alleen als je je rekening in 1 keer betaald, anders treffen ze een regeling dat je per maand je schuld aflost. Ik vind het echt nog steeds een super raar iets en eigenlijk wil ik er gewoon ook niet aan wennen. Ik word er uiterst obstinaat van en zeker als ze met rekeningen van 2012 aan komen zetten. Ik kan me echt voorstellen dat mensen hier bankroet gaan aan medische kosten. Het is wat dat betreft echt een Micky Mouse land, als ik het even zo naar mag zeggen. Oh wacht, Mickey komt natuurlijk ook uit Amerika ;-)

Morgen mag ik dus weer bellen, want vandaag zat er een rekening in de post van $13,75 voor bloed onderzoek. Hadden ze vast nog ergens in de onderste la gevonden of zo. Maar.... we zitten aan onze max, dus we gaan de verzekering weer bellen. Die mij dan na tien dagen een cheque sturen van $13,75 en ik het incasso buro van de bloedonderzoek club weer kan bellen en betalen. of niet natuurlijk, wie weet was het bloed ook buiten network. Werkverschaffing noemen ze dat.

Maar ik dwaal af... Vandaag zat er tussen de post ook iets moois. Iets wat me weer wat vertrouwen in de mensheid gaf. Een mooi gebaar! Een anno 2011 bericht waar ik blij van werd zeg maar. Wat was er gebeurd? Toen we twee weken geleden naar de bergen waren en de Blue Ridge Parkway afreden had ik op 1 van de vele stop plaatsen langs die weg een telefoontje gevonden. Haast hadden we er over heen gereden, want het lag net naast het voorwiel van de auto. Iemand had het vast verloren bij het in en uitstappen. Vast in een haast om van het uitzicht te willen gaan genieten. Het was een oud dingetje geweest, maarja als het mijn telefoon was, had ik hem ook graag terug gehad. Tegenwoordig staat je halve leven in zo'n ding. Dus ik had op de bel knop naar home gedrukt en daar het antwoord apparaat ingesproken. Niemand was er natuurlijk thuis want die zaten vast in de bergen, net als wij.

De volgende morgen gingen wij naar de ballonnen en zagen dat er in de avond iemand naar toe had gebeld. Het ding hadden we in het dashboard kastje laten liggen, totaal niet meer aan gedacht. Maar ik belde direct het nummer. Ze hadden vast gemerkt dat de telefoon weg was. Maar inmiddels was de telefoon geblokkeerd. Dus daarna met mijn eigen telefoontje het nummer gebeld en ik kreeg een meneer aan de lijn. Ja hoe leg je zoiets nou uit? "Ik bel u want u heeft gisteravond het mobiele telefoontje geprobeerd te bellen wat ik gevonden had in de bergen?". We hadden inmiddels gezien dat deze man wel in de bel lijst stond op de telefoon, maarja het kan ook de verzekerings agent zijn, of een vage buur of zo. Die helemaal niet weet dat het telefoontje kwijt is. Je weet het niet he? Het viel ook even stil aan de andere kant van de lijn. Dus ik vroeg, bent u niet een mobiele telefoon kwijt? En toen viel het kwartje... jaaaaa, jaaaa, klonk er enthousiast. Zijn vrouw had hem verloren. "Nou zeg ik, ik heb hem gevonden!". De man was nog een beetje terughoudend naar mijn idee. Dus ik vertel hem, geef me uw adres en ik stuur hem als we weer thuis zijn naar u op. Oh echt? Klonk er aan de andere kant van de telefoon, wilt u dat doen?

Wilt u hem niet terug dan vroeg ik? En dat, Petra, dat was een te directe vraag, hahaha. Ik kreeg daarna dan ook gelijk zijn vrouw aan de telefoon dus ik vertelde dat ik haar telefoon gevonden had. En dat ik het op het antwoord apparaat van het "home" nummer had ingesproken. Maarja zij waren ook vast een weekendje weg. De vrouw was wek helemaal blij. Ja er staan de foto's op van mijn kinderen en kleindkinderen en oh als u dat toch zou willen doen? Weet u hoe erg ik het vond dat ik hem kwijt was? En oh ik kan helemaal niet aan een andere telefoon wennen. En ga zo maar door. Dus ik zeg, ja hoor, als u mij het adres geeft stuur ik het u op. Ze was heel blij, maar zei ze, ik wil ook uw adres graag, een beetje strng. Ik dacht nog, die komt hem vast halen als het te lang gaat duren of zo. Of het niet vertrouwd. Maar dus mijn gegevens gegeven en zodra we thuis waren hebben we de telefoon op de bus gedaan.



En vandaag, vandaag zat er tussen allerlei griezelige ziekenhuis en verzekerings post een heel gedicht met foto's van hun herfstkleuren tripje in de bus! En een twintig dollar biljet! Hartstikke lief! Om ons te bedanken voor het zijn van een eerlijke vinder! Er bestaan nog bedankende mensen in deze wereld anno 2011! Het deed mijn hart goed!

Groetjes Petra

Twee uur 44

En toen weer om twee uur 48 en daarna om 2:51! Midden in de nacht dus!! Ik werd er niet goed van. Die stomme uil heeft weer zijn plek in onze tuin gevonden. En "oehoet" er lekker op los. Net naast ons slaapkamer raam, wel te verstaan. En nee niet even lekker achter elkaar, nee de wijzerd doet het met een interval schema. Zodat hij je, als je net weer een beetje in slaapt dreigt te vallen, je weer fijn wakker oehoet. Van de zomer had hij ook zo'n actie en toen ben ik in mijn pyjama naar buiten gegaan en toen was het stil erna! Zo wijs was hij dan ook wel weer. Maar ja het is nu wat kouder 's nachts en dat weerhield me er van om dat vannacht weer te herhalen. Maar wee je gebeente als hij er vannacht weer zit... Ik ga dan toch echt naar buiten! En met de volle maan heb ik hem vast zo gevonden ;-)

Zo.. dat u maar weet! De natuur te dichtbij is niet altijd handig zeg maar, hahaha. Heb nog wel leuk nieuws, want in mijn vorige blogje schreef ik over de foto wedstrijd bij de Raleigh fotoclub. Bij die club zitten echt hele goede en talentvolle en techniek sterke foto mensen. Ik heb nu een twee keuringen mee gemaakt als gast en die zijn best heftig. Dus ik had mijn dikke huid opgezet die avond, want de kritiek kan best hard aankomen soms. Op elk klein detailtje wordt gelet. Een horizon scheef,, compositie uit balans of detail niet scherp genoeg het wordt allemaal in de groep gegooid. En die groep is toch zo'n 50 mensen. Dus daar moet je tegen kunnen.

En toch had ik toch mijn vier foto's ingeleverd. Het onderwerp was "planes,trains & automobiles", wat het merendeel van de leden (mannen) duidelijk aansprak. Er waren extra veel deelnemers. Er wordt naast kritiek ook cijfers gegeven aan de foto's die stuk voor stuk aandachtig, door een "judge" worden bekeken. Ze hebben daar een soort grote schilders ezel voor, met een speciale lamp, zodat geen enkel detail bespaard blijft. De judge was Dick Cicone, een foto expert hier in Raleigh en geeft ook les op scholen. Maar had al eerder gezien dat hij ook zegt wat hij denkt. En dus had ik een "veilig" plekje op de tweede rij uitgezocht, zodat er een soort van fysieke buffer tussen mij en de judge was. Alsof daardoor de kritiek wat minder hard aan komt, zeg maar ;-) Ik was dus op het ergste voor bereid, hahaha. Al wordt de keuring wel anoniem gedaan altijd. Er worden geen namen genoemd en de judge weet ook niet van wie de foto's zijn. Dus als het een hele slechte kritiek is, kun je ook net doen of het niet jouw foto is natuurlijk ;-)

De keuring begon en behalve achten en negens, ook de eerste zevens vielen. Er wordt becijferd in zevens, achten en negens. Een negen is het ultieme cijfer in dit geval en krijg je alleen bij hoge uitzondering. En krijg je een zeven, dan heb je als bonus ook vrij veel kritiek..... Toen mijn eerste foto, die van een gril van een oude Chevrolet in het zwart/wit op de ezel verscheen hield ik dan ook mijn hart vast. Maar er kwam alleen maar lof van de "judge". Mooi detail, goed gecropped, en superscherp... Hij deed twee stappen naar voren daarna en keek nog eens een keer goed van dichtbij.... Nee prachtig gedaan. Een negen! Nou het was goed dat ik zat, want dat had ik echt niet verwacht hoor. Zowaar een negen en alleen lovende kritiek?! Yes!!!!

Daarna volgde nog meer andere foto's en uit eindelijk ook mijn sepia foto. Ik vond zelf dat die wat scherper had gekund en dat kreeg ik dan ook te horen. Mooi bewerkt, maar kan scherper. Ha, goed ingeschat. Deze kreeg toch nog een acht. Uiteindelijk gingen alle zwart/wit foto's met een 9 op een grote tafel en daar ging hij dan de winnaar uit kiezen. Er waren zoveel mooie foto's bij ongelooflijk, dat ik eigenlijk al heel blij was met mijn negen. En mijn foto werd ook niet geplaatst in de zwart/wit categorie. Er is een eerste, tweede, derde en een honorable mention prijs in elke categorie. Wel worden alle cijfers op een speciaal etiket achterop de foto's geschreven. En zoals ik al zei, ik was al blij. Ik had een mooie kritiek gehad en dat was al perfect niet?

Na de pauze was de keuring van de kleuren foto's. Ook hier weer zoveel mooie foto's van treinen met stoom stomend in volle pracht en volop in actie. Detail foto's super scherp, waar mijn mond van open viel. En verhoudings gewijs veel negens. Toen mijn ballonnen foto op de ezel kwam, kreeg ik het dan ook wel heel warm. Maar de "judge" had alweer alleen maar lovende kritiek. Ik viel bijna van mijn stoel gewoon. Perfect uitgevoerd en prachtige compositie herhaalde hij en jawel een negen! Super!!!! Bij de keuring van mij tweede kleuren foto, de twee oldtimer pick ups bij een benzine station, viel hij stil. Oh oh, niet goed......., dacht ik nog. Hij liep er op af en bekeek de foto van heel dichtbij. Maar had nog steeds niks te zeggen..... Dat kan nooit goed zijn, dacht ik nog. Hij deed weer twee stappen naar achteren en begon toen pas te praten. Hij vond hem super mooi en een perfecte compositie met enorm veel detail. Wat hij ook stuk voor stuk op ging noemen. De klokken op de wand, het naambordje, de merken van de twee pick ups. "very special" zei hij. En echt het leek net of het niet over mijn foto ging. Dit kan toch niet waar zijn? Ik was super blij, maar ergens verwachtte ik dat er nog een "maar"... zou volgen. Maar dat kwam niet, er volgde een 9!

Echt!!! Gebeurde dit nou gewoon, drie negens bij vier foto's!!! Ik kon het gewoon niet geloven. Ik was super blij!!! Afijn daarna dus alle negens op de tafel en deed hij de eindkeuring. Ik zag dat hij de ballonnen foto op de stapel van uitgekozenen deed en dus was ik blij!!! En bij het bekend maken van de winnaars kreeg de ballonnen foto een honorable mention. Super! Maar toen kwam het er volgde een nummer drie en twee en toen verscheen mijn foto van de oldtimer pick-ups gewoon op de ezel! Eerste plaats gewoon!!! Echt ongelooflijk!! Die had ik toch echt niet zien aankomen hoor!!! Geweldig!!! Er volgde applaus en daarna kwamen er van allerlei mensen naar me toe om te vragen hoe, wat en waar ik de foto gemaakt had. Allemachies...... Ik was er echt perplex van, hahaha. Maar ook wel heel erg leuk. Op de weg terug naar huis zat ik werkelijk dan ook op cloud 9! Ik was echt zo verbaasd en blij tegelijk. Gewoon gewonnen! En dat met auto foto's tussen al die mannen ;-) Kan nu natuurlijk nooit meer meedoen daar aan een fotowedstrijd, want dit resultaat is vast niet te overtreffen.

Groetjes Petra

Weekend!

Het was weer een zeer aangenaam weekendje kunnen we wel stellen. Het weer werkte ook mee en zaterdag waren we al vroeg op pad naar Brier Creek. Daar was er een "Cars 'n Coffee" meeting.



Voor Ron toch wel het auto bijeenkomst feestje van de maand! Er waren weer heel wat fraaie auto's aanwezig. Uitzonderlijk veel Lamborgini's ook. De deuren van deze auto gaan omhoog open en een geluid dat er uit komt.



Je ziet er ook de meest leuke kentekens altijd.



Zoals van deze super snelle Lamborghini. "Never late again". Vond hem erg grappig verzonnen.



En deze... Ik had mijn camera dit keer niet mee. Wat ik wel moeilijk vond eerlijk gezegd. Maar 's middags had ik de eerste betaalde fotosessie sinds mijn hand en ik wilde het ook niet forceren. Een beetje voorzichtig is wel slim natuurlijk. Maar deze rode Porsche naast die mooie rode boom had wel een heel leuk plaatje opgeleverd.



Deze was volgens Ron wel heel apart! Het Duitse kenteken zat er zelfs nog op. De Porsche GT3RS



Wij dachten die is vast van de dealer, want die staat er bijna altijd met twee auto's tegenwoordig, maar nee. Het beestje had een vers baasje. Verder deze...



Alsof een Hummer van zichzelf al niet groot genoeg is. :-) Later kwamen Johan en Rassie, Ron's Zuid Afrikaanse motor vrienden, ook nog even kijken. En Johan was op de speciale street racer motor die hij onlangs gebouwd had. Hij had me nog gevraagd om foto's voor de verkoop van deze motor te maken, maar had toen net in mijn hand gesneden en zat net twee dagen in het gips. Misschien bij een volgend project van hem. Hij bouwt de motoren namelijk allemaal zelf.



Hij neemt een oud motor frame en bouwt er dan street racers van. We zijn wel eens bij hem in zijn werkplaats wezen kijken. Heel apart om te zien. Deze was speciaal voor hem, omdat hij zelf de Ford GT 40 met de Gulf striping heeft waar van deze motor dus vanaf is geleid.

Daarna zijn we dus op huis aan gegaan. En 's middags dan de fotosession.



Het ging best goed eigenlijk en het geeft me weer wat zelf vertrouwen dat het ook met 1,5 hand lukt, het foto's maken! We hadden afgesproken in een park hier in de buurt en het was zo mooi met de herfst kleurtjes. Echt perfect gewoon.

Zondags zijn we met de hondjes bij Raven Rock state park wezen wandelen met de hondjes. Ook daar was het genieten van de mooie kleuren.





De kleurtjes waren zo zacht met het vroege ochtend licht. Net niet echt zeg maar.





Ook nu weer de camera thuis gelaten.Want het is best nog een stukje wandelen. En met hond en 1 hand en camera is dat misschien niet zo goed plan. Er liggen ook onzettend veel wortels op de paden hier en ik zag mezelf al een snoekduik maken.Niet echt een optie nu. Maar ik vind het echt heel erg jammer. Maarja het is een verstandige keuze niet? Laat ik ook eens verstandig door het leven gaan op de vroege zondag morgen! ;-)

De iPhone doet het ook best aardig zullen we maar denken....



Het uitzicht vanaf het hoogste punt, Raven Rock.



Klimgeit Connor op het muurtje. Het is dat ik weet, dat er niet gelijk een afgrond is achter dit muurtje. Want je zou toch denken, daar laat je je hond toch niet op klimmen? Nee wees gerust, hier achter is nog een stuk grond en een soort padje naar beneden. Ik kan daar zelf overigens niet zo heel goed tegen eigenlijk ook. Want toch bij deze foto heb ik zoiets van haal hem er eensaf. Terwijl ik het weet.

Connor klimt trouwens altijd op dingen. Het is echt een afwijking van hem.



Bankjes zijn favoriet bij hem. Dit keer was hij best moe van het wandelen, want omdat we lekker vroeg waren kon hij een heel stuk los lopen. En dan loopt hij natuurljk veel meer.



Want behalve klimgeitje spelen, is zijn tweede afwijking toch wel lekker heel veel slapen ;-) De lekkere druif!

's Middags kreeg Ron een culinaire uitspatting en heeft puddingbroodjes gemaakt! En zeg zelf ze zien er zalig uit



En dat was ie ook! Vanavond ga ik naar de Raleigh fotoclub en doe daar voor het eerst mee met een print wedstrijd. Onderwerp was "Plane, train and automobiles". Ben benieuwd het niveau is daar wel erg hoog moet ik zeggen. Maar het is ook wel leuk om de kritiek te horen die de keuring opleverd. Daar leer je toch ook weer van.



Dit zijn drie foto's van me die ik mee neem vanavond. Daarnaast nog 1 ballonnen foto. Je mag twee kleur en twee zwart/wit of sepia mee nemen. Ben benieuwd en wordt dus vervolgd!

Groetjes Petra

Dit was 't nieuws

Nou eigenlijk is er geen schokkend nieuws. We zijn weer twee keer naar de fysio geweest waar ik nu voor bij het geheel een soort van Michael Jackson handschoen had gekregen. Mijn vinger en eigenlijk mijn hele hand blijft een beetje dik en dat was niet echt volgens de berekening van de fysio mevrouw. En dus moet deze handschoen zijn werk gaan doen. De vingertopjes zijn er van af, dus vandaar de Michael jackson gelijkenis.Hij wel mooi huidskleurig en dat staat beter dan het witte sokje wat er eerst om zat. Een soort steun kous voor mijn hand zeg maar. ;-)

Was trouwens nog wat. Die chirurg heeft op drie plekken in mijn hand gesneden en zo ook o.a. in mijn handpalm. Nu bleef 1 stukje vrij gevoelig als of er iets niet helemaal goed zat. Het deed ook niet constant pijn, maar als je er met je vinger over heen wreef deed was het super gevoelig. Dus ik laat dat aan de fysio mevrouw zien en zij kijkt eens en gaat gelijk een pincet halen. Blijk er nog een heel stuk hechting in te zitten. Zo dan! Vandaar dat het niet zo lekker voelde!!! Jemig!!! Maar snel vergeten. Verder doet de vinger nog niet heel veel en buigen is nog niet echt een spontane actie. Dit wordt denk ik een langdurig verhaal ben ik bang.

Van de week ben ik verder bezig geweest met het klaar maken van de iPad voor mijn moeder. Nou wilde ik er wat NL appjes op zetten voor haar, zoals Radio Rijnmond en Buienradar en zo. Maar die kun je dus in Amerika er niet op zetten. Er is een landen restrictie voor en tijdens het aanvragen stopt het allemaal al. En nu met het iCloud gebeuren lijkt het zelfs allemaal nog wat ingewikkelder. Hadden een aparte Apple account aangemaakt, maar nee hoor nog niks. Heel vervelend. Uiteindelijk vonden we een mogelijke oplossing en is mijn moeder in Nederland op pad gegaan voor een iTunes kaart. En vanavond hebben we die geinstalleerd en ja wel! Het lukte! We konden zelfs de RTL app er op zetten nu. En..... hebben we dus vanavond heerlijk gekeken naar Dit was het nieuws!!! Vind ik altijd zo'n grappig programma. Leuk ook dat Thomas Acda weer mee doet. Althans in de aflevering die wij zagen vanavond dan.

Verder ben ik flink in voorbereiding voor mijn vakantie naar Nederland! Er staan inmiddels al veel leuke dingen gepland. Daagje Amsterdam, Daagje Winner in de RAI, Daagje Keulen, Daagje Winterfair Ahoy en daar tussen door nog wat andere steden en familie en vrienden. Hartstikke leuk! Heb er enorm veel zin in!


De kerstmarkt in Keulen!


Morgen middag voor het eerst weer een fotosessie. Hoop dat het weer en mijn hand een beetje mee zullen werken!

Groetjes Petra