Telepathie

Een poosje geleden zag ik op de Facebook pagina van familie in Nederland een foto van een vogel voeder plekje met een pot pindakaas. Zo leuk en super handig vond ik het. Volgens mij was het al weer een paar maandjes terug. Nou had ik mijn moeder van de week aan de telefoon en die vertelde dat zij ook zo'n vogelhuisje had gehad van vrienden voor de kerst. En het bracht me weer terug naar de foto op Facebook. (Ik heb hem even van je geleend Toos)

Het is echt een leuk idee niet. Even voor de duidelijkheid, Ron is van de week nog lekker vrij en Ron's moeder is hier op bezoek, en zo dacht ik dat is misschien wel een leuk projectje voor deze week om in elkaar te knutselen. Net voor kerst ben ik door Santa (lees Ron) verwend met een nieuwe fotocamera! En winter vogeltjes fotograferen is natuurlijk hartstikke leuk met dit nieuwe toestel. Dus ik bel Gerard gisteren, Ron's oom, die de originele versie van de foto in elkaar getimmerd had voor een "bouw tekening" van zijn creatie. Toevallig namen Toos en Gerard beiden de telefoon te gelijk op. Op twee verschillende toestellen in hun huis.

En dat gesprek verliep erg grappig. Ik vroeg of ik het "werkbestek" (Gerard is timmerman) van zijn vogelhuis kon krijgen voor Ron. En of Ron dat ook zou lukken in elkaar te timmeren. Nou zegt Gerard, er zitten toch schroefjes bij? Schroefjes?, vroeg ik. Ja een paar schroefjes en dan is het zo in elkaar, zei hij. Dat lukt Ron vast wel.

Nog steeds snapte ik niet waar die schroefjes dan vandaan moesten komen. Dus ik vroeg, oh het zijn pakketjes in Nederland voor zulke vogelhuisjes, zei ik. "Pakketjes?", vroegen Gerard en Toos. "Ja met schroefjes enzo?", vroeg ik. "Nee, je bedoelt jouw pakketje?", zeiden ze allebei tegelijk. "ons pakketje?"

Ik snapte er nu werkelijk niks meer van. Welk pakketje en waar komen die schroefjes vandaan? Heb je geen post gehad dan?, vroegen ze. Post?, zei ik. Ja we hebben een knutsel vogelhuis pakketje naar jullie gestuurd, belde je daar niet voor dan?

Nouja! Nee, daar belde ik niet voor. Het pakketje was nog niet binnen maar wat een leuk idee! Ze hadden het naar ons toe gestuurd voor de kerst naar aanleiding van mijn reactie op hun foto op Facebook! Je begrijpt ik zit nu naast de brievenbus in afwachting van HET pakketje met schroefjes! En dan doen we er een pot pindakaas in en laat de Carolina vogels dan maar komen! Wat een telepathie niet? Toeval bestaat niet, volgens mij.

Groetjes,

Petra

 

Mit Mutti im Aldi

Het is bijna Thanksgiving. Over morgen om precies te zijn. En nu is het over het algemeen vrij rustig bij de supermarkten in Amerika. Ik bedoel zelden is het hier zo druk als op zaterdag in de Albert Heijn. Behalve de dagen voor Thanksgiving. Dan wordt er volop gekookt in de Amerikaanse keukens. En voor al dat nog te bereiden eten gaat men dus naar de supermarkt en zo ook de Aldi. Waar ik me van de week ook begaf.

En ik was nog maar net binnen. Echt twee stappen zowat en ik zat al vast in een file van boodschappenwagentjes. Oef! Dat viel even tegen. Toen ik het plaatje daarop in mij opnam zag ik het probleem. Voor aan de file stonden twee vrouwen. Breeduit, met hun karren over dwars. En die versperden duidelijk het hele pad. Eentje met suikerspin haar in een knotje en donker groene stola om en eentje met zwaar geverfd blond haar, waarbij twee schuifspeldjes het haar uit het gezicht probeerde weg te houden. En toen gebeurde het! "Mutti, möchte Sie keine Marzipan?". Huh? Was dat nou Duits wat ik uit de mond van de hoog blonde vrouw hoorde komen? "Nein, nein, ich habe noch damal!" schreeuwde suikerspin terug. Even moesten mijn hersenen het verwerken. Het was het echt, ze spraken Duits!

Nou mag je geen vooroordelen hebben over mede Europeanen in den verre natuurlijk, maar dit was toch wel een typisch gevalletje Duits. Even keek ik of ze een schep aan de kar hadden hangen, voor de nog te graven kuil ergens in het midden van het Aldi pad. Ik waande me weer even terug in Zierikzee, waar zomers bij de Aldi ook een echte Duitse invasie plaats vond elk jaar. Het harde praten van de Duitse dames waakte me weer uit die dagdroom. Want er moest "speziale sjokoladen gefunden worden". Ach so......

De rij stond inmiddels buiten de deur, want de versperring duurde tijdens de sjokolade zoektocht gewoon voort. De Amerikanen namen het allemaal voor lief en sloten netjes aan in de file. In Zierikzee had een Nederlander vast al de twee karren van de Frauleinen een zet gegeven om er langs te kunnen. Maar zo niet de Amerikanen. En deze Nederlander stond net even te ver weg om die kar een fijn zetje te geven. Want laten we eerlijk zijn ik had dat zeker ook gedaan. Ik bedoel ik moest namelijk wel marsepein halen voor mijn hubby.

Afijn ik kon dus geen kant op en probeerde rustig te blijven. En toen gebeurde het volgende. Er ging een Amerikaanse vrouw naar de Frauleinen toe. Ze stonden net 1 kar voor me. Ze was met haar zoon en ik had ze al horen praten over de dames. Dus ik dacht die heeft ook haar geduld verloren en gaat vragen of ze de karren misschien ietsjes opzij willen zetten. Maar nee, verkeerd ingeschat. Ze begon in het Duits tegen ze te praten. Ze vroeg ze in best redelijk Duits waar ze in Duitsland gewoond hadden en vertelde daar gelijk bij dat ze er zelf ook drie jaar gewoond had.

Mutti de suikerspin keek haar daarop met minachting aan. Jemig! Wat een mens zeg! Ik vond het juist zo dapper dat ze dat zomaar even in het Duits aan de dames vroeg. Er kwam wat brabbelend uit de suikerspin, maar daarna draaide ze zich met haar groene met kant afgezetten stola weer om en dook terug in de sjokolade. De Amerikaanse vrouw geen blik of woord meer toestaand en dus verbouwereerd achter te laten. Ook dochter gaf geen kik. Nouja zeg, wat een gezellige tantes zeg. Zooooooo niet netjes. Ik bedoel als iemand naar mij zou komen met het verhaal ik heb in Nederland gewoond, zou ik echt wel even gezellig beppen. Zo ben ik dan ook wel weer. Zelfs met mensen die in Duitsland of Denemarken hebben gewoond. Want daar worden wij Hollanders nog wel eens mee verward hier. Maar deze actie was wel fraai geweest zeg. Duidelijk een verloren zaak voor Duitsland dacht ik nog....

Afijn toen dan de sjokoladen gevonden waren, kwam er een beetje beweging in de file. En kon ik Mutti en dochter snel voorbij spazieren. Maar waar ik ook stond in de Aldi ik hoorde ze in alle paden. Totaal geen gebruik van hun "inner voice" makende zoals ze dat hier zo netjes kunnen zeggen tegen kinderen die te luidruchtig zijn. Gebruik je innervoice eens even zeg! Afijn..... Inmiddels zag ik Mutti bij het rek met de kerst stollen inslaan. Je zou denken dat de honger winter er aan kwam wat er gingen er zo'n 20 de kar in. En niet 1 voor 1, maar haar arm maakte een graaiende beweging en zo gleden ze de kar in. Ik kreeg er gewoon de neiging van om te vragen waar ze de fiets van mijn opa gelaten had. Maar besloot om maar afstand te nemen van het schouwspel.

Ik vond het gewoon ook zo zielig voor die Amerikaanse vrouw die alleen even een praatje wou doen met ze. En totaal die reactie niet had zien aankomen. Jamer, jammer, jammer. Of schade, schade schade in dit geval. Toen ik daarop al mijn boodschappen had, sloot ik aan in de rij van de kassa. En ja hoor! Natuurlijk sloot Mutti achter mij aan. "Is dies die ende von line?" vroeg ze me. Ja genau!, wou ik zeggen, maar zei dat niet en knikte alleen. Bij de kassa deed ze zich nog tegoed aan het roggebrood en het paprikapoeder. Je zou echt denken dat er oorlog kwam zoveel proviand ging de kar in.


Terwijl de rij bij de kassa langzaam vooruit ging zag ik bij de kassa naast me de Amerikaanse vrouw en haar zoon staan die getracht had contact met ze te zoeken. Ze leek me een aardige vrouw. En zowaar liepen we gelijk de kassa's door. En in een opwelling vertelde ik haar dat ik haar Duits had horen praten even ervoor en ik het knap vond van haar dat ze Duits sprak. Haar gezicht klaarde helemaal op en ze begon te glimmen. En tijdens het inpakken van de boodschappen spraken we dus over......jawohl, Duitsland! Ze hadden drie jaar vlakbij Stuttgart gewoond toen haar man daar via het leger gestationeerd was geweest. De zoon vond het ook duidelijk leuk om er over te praten. Ze waren zelfs ook nog in Nederland geweest. Toen al mijn boodschappen in mijn tassen zaten sloot ik het gesprek af door hun een Happy Thanksgiving te wensen. En zij wensten me het zelfde. Ergens hoopte ik dat Mutti en dochter mijn Duits/Amerikaanse koetjes en kalfjes gesprek hadden meegekregen terwijl ze bij de kassa in de rij stonden te wachten. Zo kan het namelijk ook!

Ik reed mijn kar naar de auto en begon mijn spulletjes in de auto te zetten en opeens stond daar de Amerikaanse vrouw weer voor me. Met een kaartje in haar hand met haar gegevens. Tot emailadres aan toe. Ze zei dat ze het hartstikke leuk had gevonden om met me gepraat te hebben en misschien vond ik het wel leuk om haar een keer te ontmoeten als we wat meer tijd hadden. Tijdens een bakje koffie of zo. Ze miste Duitsland best en wellicht konden we na de feestdagen een keertje afspreken. Nou..... zo lief toch? Ik had het echt goed ingeschat denk ik. En dat gewoon in de Aldi tijdens het binnenhalen van de Thanksgiving boodschapjes! That's the spirit niet? Lief zijn voor de medemens en dankbaar zijn voor het geen wat je hebt. Ongeacht de sjokolade, kerst stol of het roggebrood wat je nog moet zien te vinden ;-)

Groetjes en Happy Thanksgiving!

Petra

I am Petra,

And I approve this message!
Welk bericht? HET bericht! De nieuws zenders hebben zojuist de winnaar van de Amerikaanse verkiezingen bekend gemaakt. En het is Obama voor nogmaals vier jaar!

De Empire state building die de berichtgeving van CNN volgde kleurde blauw van de Nederlandse Philips lampjes en ik moest er gewoon van glimlachen. Wat een mooi NederAmerikaans plaatje. Want ja ik ben blij dat Obama gewonnen heeft.

Waarom? Ik ben bijvoorbeeld tegen kern energie. Volgens mij zolang al als ik me kan herinneren. Ik wist maar als te goed van de kerncentrale van Dodewaard in Nederland. Ook een beetje dankzij zuslief. (dat weet je vast nog wel Karin!!!) En tsja, ik bedoel Tsjernobyl, ook nog echt niet vergeten. Ik was jong, maar al de kindjes en de wolk die op Europa afkwam destijds herinner ik me nog echt wel. En de drama's in Japan onlangs nog met de tsunami. Waardoor er volgens mij echt vissen in de Noord Atlantische oceaan rond zwemmen met drie ogen, zou mensen moeten leren dat dit niet de oplossing is. Maar Romney had die les niet mee gekregen klaarblijkelijk. Sterker nog, die wilde de boel lekker uitbreiden. Ik kreeg er kippenvel van als ik die man hoorde praten over kernenergie. Nouja ik kreeg eigenlijk bij bijna alles wat de man verspreidde jeuk, zoals Youp van 't Hek zo mooi kan zeggen. Helemaal niet mijn bloedgroep, denk ik. Te glad, te gepolijst. Het kwam niet echt over op mij. Of echt niet. Zo zou je het beter kunnen zeggen.

Daarbij kwam het artikel in de Volkskrant van gisteren. Daarin stond dat hij de Nederlandse belastingwetten heel nuttig gebruikt om geen belasting te hoeven betalen in Amerika. Heel slim als bedrijf wellicht, maar niet zo netjes als je Amerikaanse president van Amerika wil worden denk ik zo? Want daar draait je landje och wel een beetje op niet? Belasting inkomsten. Klein detailtje, maar vrij belangrijk.

De race was nog krap en dat is eigenlijk nog wel het griezelige eerlijk gezegd. Vinden Amerikanen zo'n actie dan wel oke? Ik moest er toch niet aan denken dat zulke praktijken "normaal" worden. Het heeft me wel aan het denken gezet. Maar..... morgen is een mooiere dag! Morgen gaan we verder met de volgende vier jaar en hopelijk wordt er weer samen gewerkt en gaan we verder waar we gebleven waren. Want wij persoonlijk zijn op dit moment toch wel een stuk beter af dan vier jaar geleden. En in Nederland gaat dat ook gebeuren, zegt ze! En ik ben Petra and I approve this message!

Groetjes Petra

Ik hoop op nog een wonder!

Sandy.....

Nee ze is geen lief buurmeisje, of Olivia Newton John met strikjes in haar haren die "hopelessly devoted to you" zingt op een schommel. Nee, Sandy is een storm van reusachtige proporties. Helemaal niet zo lief en zacht aardig als haar naam doet vermoeden. En zaterdag zouden wij de beginselen er van gaan zien. Wat voor ons veel regen zou betekenen. Let wel..... Het bovenste gedeelte bereikte ons in NC, maar het uiteinde van de storm hing toen nog ter hoogte van Miami! Zo'n 1200 km bij ons vandaan! Zo groot is Sandy.

Nou had ik zaterdag een fotosessie met een baby gepland. En tsja in een voorspelde orkaan niet echt een strak plan, leek me. Dus weersverwachtingen in de gaten gehouden en zaterdag morgen zouden wij vergeven zijn van regen. Dus afgezegd.....

 

Nouwwww, we hebben de hele zaterdag mooi geen druppel regen gezien. Fijn natuurlijk. Maar dus voor jan doedel de fotosessie afgezegd. Zondag viel hier ook nog mee. Wel meer wind, maar dat was te overzien. Gelukkig hadden we het snoei afval wat we op een bergje in de tuin hadden liggen al in de container gestouwd, want dat had vast ergens heen gewaaid waar het niet welkom was. Een laag vliegende tak wil je ook niet graag door je slaapkamer raam krijgen niet? Maar gelukkig het viel allemaal reuze mee voor ons. Een stel plantenbakken lagen om, maar tot zover was dat het wel.

Nou zaten wij wel nog zo'n 200 mile, zeg grof geschat zo'n 300 km vanaf het oog van de storm! Dus ruime marge gelukkig. Al regent het nu en morgen wel. De Outerbanks hebben het wel weer te verduren gekregen. De Wadden eilanden van North Carolina zijn dat. En de smalle highway 12 aldaar staat al weer 50 cm onder water. Maar daar heb je ook niet echt een grote storm voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. De weg ligt praktisch in de oceaan en elk jaar stroomt het zowat over daar. Stel je een weg voor tussen Ameland en Schiermonnikoog en dan heb je de Highway 12. Je weet dan ook dat dat niet een weg, maar een brug had moeten zijn, niet waar? Maar het is een feit, de Outerbanks staan grotendeels blank.

Maar al met al is Sandy een reuze storm. En wordt versterkt door een "cold front" van het land. Ja in de bergen valt er dan ook sneeuw vandaag! Zo'n koud "cold front" is het gewoon. En......, er is ook de volle maan! Wat doet het er toe zul je misschien denken. En ja, ik vond het ook wel opmerkelijk. Nooit van mijn leven had ik verwacht dat de volle maan ook maar 1 ding aan deze Sandy toe zou voegen. Maar ik heb geleerd van de weermannen dit weekend, dat met volle maan het webgetij anders werkt. Serieus! Er is een hogere vloed daardoor. Nooit geweten! Even dacht ik ook dat ik het puntje van de neus van de weerman zag groeien. Maar het bleek geen leugen. Het blijkt echt zo te werken. En vond dat feit alleen al een wonder! Het heeft wel iets spookachtigs. Woensdag is per slot van rekening wel Halloween natuurlijk. En nu dan volle maan! En dat resulteert dan ook nog in volle vloed?

Waarschijnlijk is deze samenloop van omstandigheden dus gewoon echt een wonder. Een zeer zeldzaam iets. Alleen pakt het niet zo lekker uit. Want door de volle maan en het koufront, wordt Sandy het land opgezogen en dat gebeurt ten Noorden van ons. New Jersey, Delaware of New York wordt nu verwacht. De weermannen houden het ruim dit keer. Het is niet te voorspellen want het is bijna nog nooit zo voorgekomen. De hurricane computer modellen hebben het bijltje er bij neer gegooid. Komt allemaal door die combi zeg maar. Eind oktober een orkaan met volle maan en een koufront. Ik bedoel, de beste Amerikaanse scenario schrijver had het niet kunnen verzinnen. Het is een wonder!

Nou had ik vorige week zelf mijn eigen wonder. Dus ik geloof! De wonderen zijn de wereld echt nog niet uit. Echt hoor! Je moet geloof houden. Oh, je wilt weten wat voor wonder? Nou zit u? Heeft u vast grond onder uw voeten? Ik kreeg namelijk van de week post. Post van het ziekenhuis waar ik met mijn vinger liep. Het zat in zo'n standaard envelop waarin ik alle rekeningen van het afgelopen jaar had gehad. En dus dacht ik al, zijn ze nu helemaal van hun medische potje gevallen? Ruim een half jaar na dato nog ergens rekening te vinden ergens onder in een la? Mijn bloeddruk steeg al weer. Maar ik had het fout. Het was een wonder. Er zat namelijk een check in ter waarde van $250.-!!! Gericht aan mij, maar verder niks geen briefje of uitleg erbij. Maar alleen de check.

Nou had ik afgelopen week kunnen gaan bellen waarvoor ik dat geld van ze kreeg. Maar ik heb het lekker niet gedaan. Het was gewoon een wonder! Ten gevolge van de volle maan en het koufront over land! Ik bedoel als de weermannen zo kunnen kletsen, kan ik er toch ook hetzelfde puntje aan breien niet? Compleet verklaarbaar door allerlei wazige omstandigheden en dus snel inwisselen die check voordat de stand van de maan en de temperatuur veranderd. Ze zouden zich zo kunnen bedenken niet?

Afijn tot slot van dit relaas wil ik nog even zeggen dat ik daarom intens hoop op nog een wonder. Een wonder waarmee Sandy totaal van de wap gaat. Wellicht een knipogende uil op een witte berk bij mid herfst nacht? Of een zwarte raaf die naar het noorden i.p.v. naar het zuiden vliegt. Een zwart schaap dat geboren wordt in diezelfde volle maan en spontaan van schrik wit verkleurt? Ik bedoel de wonderen zijn echt de wereld nog niet uit hoor! Ik kan het weten! Dus Sandy, let vooral goed op, voor je het weet veranderen je omstandigheden en val je van ellende uit elkaar en ben je gewoon een herfst stormpje zonder naam meid!

Groetjes Petra


 

Land zoekt president!

Het is een soort variatie op Boer zoekt vrouw, maar dan anders. Vorig jaar begon deze striijd al en het bereikt nu zo ongeveer het kook punt. Want 6 november, na diverse logeer partijtjes en goede gesprekken tijdens het koeien melken en flirt partijen in kassen tijdens het bloemen plukken, gaat het er van komen. Oh nee dat was bij Boer zoekt vrouw he? Je gaat op een gegeven moment echt van alles door elkaar gooien. Je ziet werkelijk in het land de president niet meer.

In ieder geval is het hoog tijd dat de ontknoping, "wie wordt er president van Amerika?", nabij is. Of beter gezegd de verlossing. Want je kan hier de tv niet aanzetten of je wordt er mee geconfronteerd. Dacht ik dat het vier jaar geleden erg was met alle propaganda filmpjes? De verkiezingen nu spannen de kroon. En het ene filmpje nog erger dan de ander. En echt ik probeer het me niet aan te trekken, maar inwendig heb ik ook mijn kook punt bereikt en ik mag geen eens kiezen! Zo erg is de stand van zaken inmiddels!

Wij wonen daarbij ook nog in een staat wat een zogenaamde "Swing state" is, volgens de statistieken. Wat eigenlijk betekent dat de mensen die in deze staat wonen weten nog niet wat ze gaan kiezen. Of beter gezegd, de statistieken zijn er nog niet over uit. Voorheen is gebleken dat de inwoners voor beiden partijen stemden. En is het daarom nog niet duidelijk of de staat rood of blauw kleurt op de verkiezings avond. Dus waar vroeger de reclamefilmpjes over luchtige weides met gezellige koren bloemen en zalig ruikende waspoeders gingen, worden we nu overladen met Romney zegt dit en Obama doet dat. Hij zei, dat ik zei, dat wij vinden, dat jij zegt dat als de hemel valt, we allemaal blauw zijn. Vre-se-lijk vermoeiend!

En als je nu net als in Nederland tig partijen hebt waar je uit kunt kiezen zeg ik, oke neem de tijd ervoor. Maar er zijn er maar twee. Nouja eigenlijk drie, maar nummer drie doet voor spek en bonen mee en wordt door alle media genegeerd. Dus ruim een jaar zie je twee hoofden op tv in reclame fimpjes, je zou denken dat mensen inmiddels wel weten wat ze zouden moeten kiezen niet? Maar nee, er zijn nog steeds kiezers die niet weten wat ze moeten doen. Hebben die de afgelopen maanden onder een hunebed geslapen of zo? Hoe kan je er om heen niet?

Mijn Facebook puilt er al helemaal van uit. De ene helft van mijn vrienden "liked" de rupublikeinen en de andere helft "vind ik leuk"-ed de Democraten. En na bijvoorbeeld een debat zoals gisteren, barsten de discussies los. Soms krats ik me ook achter de oren hoe mensen, waarvan ik dacht dat die een rustig gezapig leventje leiden, zich zo kunnen laten meeslepen. Tijdens het gay marriage kiesmoment had ik dat helemaal. Ik schrok gewoon van hoe sommige van mijn "vrienden" over dit soort zaken dachten. Het was echt te erg gewoon. Die lieve buuf die maar bleef ratelen over hoe de wereld bijna zou vergaan als homo's mochten gaan trouwen. Ik bedoel, mijn kijk op haar zal daar door nooit meer het zelfde zijn. Al weet ik dat het maar een stukje van die persoon is. Eigenlijk zou je je zelf tegen het lezen van dit soort uitlatingen moeten kunnen beschermen. En wat zag ik onlangs? Er is gewoon, echt ik meen het, software ontwikkelt waar mee je de politiek getinte berichtjes van je Facebook vrienden kunt negeren. Serieus, het bestaat! Tenminste toch nog iemand die er economisch beter van is geworden in deze politieke strijd.

Want ja, zal wel aan mij liggen, ik ben namelijk wel heel erg simpel ingesteld soms. Het is natuurlijk wel crisis en zo. En mensen en bedrijven hebben het moeilijk. De broekriemen worden over de gehele wereld aangehaald. Het is geen prettige tijd. Maar wat nou als we al die miljoenen, sterker nog het zijn miljarden dollars op 1 hoop hadden gegooid. Dus niet een aparte Obama of Romney berg met geld, maar 1 grote enorme stapel aan dollars. Zo'n grote berg waar je gewoon niet overheen kunt kijken, zo groot. Al zou je de ladder bij je buurman lenen. Zo'n enorm grote berg zeg maar.

En wat als we die Romney/Obama dollars gewoon lekker in de economie hadden gestoken? Computers op scholen, meer leraren, bedrijven die voordelen kunnen halen als ze investeren, betere ziektekosten vergoedingen in verzekerings voorwaarden. De nieuwste apparatuur in ziekenhuizen? Mensen van medicijnen voorzien? Gratis openbaar vervoer in steden? Ik noem maar een paar dwars straten. Gewoon de basics. Niet te ingewikkeld gewoon het geld laten rollen. Wellicht hadden we er zelfs nog een Afrikaans land in nood bij kunnen adopteren, want om zoveel geld gaat het gewoon. Misschien, heeeeeeel misschien waren we nu dan toch wel een stuk beter geweest, dan een land in tweeën gescheurd door verkiezingen.

Nog drie weken........ Adem in, adem uit......

Groetjes Petra

Echt geen held!

Gistermorgen...., ik doe de achter deur open om wat frisse lucht binnen te laten en daar zag ik hem zitten. Met grote uitpuilende ogen. Gif groen en grote zuignappen aan zijn poten. In 1 reactie zwiepte ik de deur dan ook weer dicht. Achter glas is het veel veiliger om zo een schepsel te aanschouwen.

Het was een kikker... Een vreselijk groene kikker. Die het nodig vond om mij deze ochtend te verrassen met zijn aanwezigheid in onze porch. En dat, dat had hij gerust kunnen laten. Want ik hou in het algemeen niet van kikkers. Een gewone pad niet, maar een gifgroene versie met zuignap pootjes al helemaal niet.

Dus ik hanteerde in 1e instantie een struisvogel strategie. Iets wat vanzelf komt, gaat vast ook weer vanzelf weg. En begon aan mijn ontbijtje binnenshuis. Wat overigens net zo lekker smaakte als dat ik hem buiten nuttigde toch? Hierna toch nog even checken. Maarja het ding zat er nog steeds. Dus dan eerst maar even met de hondjes aan de wandel. En ik verliet het huis aan de voorkant met de hondjes.

Bij terug komst liet ik de stappers nog even lekker rennen in de tuin en gooide voor het vertier wat tennisballen met ze. En toen was ik het toch helemaal vergeten Ik wilde wat water voor ze gaan pakken. Liep de porch in stond toen oog in oog met Groenmans. En ik zei al, die had erg uitpuilende ogen. Bij het realiseren van mijn aanwezigheid op zo'n kleine afstand verergerde de ogen van het beestje zich tot über puilend en ik griezelde toen ik ineens zijn aanwezigheid weer herinnerde.

Het was duidelijk de struisvogel theorie had niet gewerkt. Het ding vond het gezellig in de porch. En deed geen aanstalten om het vertrek te verlaten. Wat nu? Eerst weer veilig de porch verlaten en daarbuiten bedenken wat te doen. En zo herinnerde ik me dat mijn moeder vorige week ook een kikker buiten de porch had gezet met een handdoek. Goed idee. Dat zou mij ook zo maar kunnen lukken. Dus ik omgelopen en weer naar binnen gegaan via de voordeur.

Daar een badlaken gepakt. Hoe groter, hoe beter, hoe veiliger niet? En via de voordeur mijn doelwit beslopen. Ik vond het vreselijk eng, maar het ding had zich in al die tijd nog geen centimeter verplaatst, dus dacht die zal niet zo vaart nemen. Nou........, dat had ik even verkeerd ingeschat!

Terwijl ik de handdoek de ring in werp springt Groenmans echt met een mega sprong vooruit! Yikes! Gatverdamme! En het geluid bij landing was helemaal jak. Die zuignappen werken echt he? Je hoorde ze gewoon op de grond vastzetten. Eeeeewwwww.... Heel voorzichtig haal ik het badlaken weer naar me toe en deed nog een poging..... Maar nu nog erger... Het ding sprong omhoog en zuigt zich vast tegen de glazen porch deur. Flatssssssch! Echt waar, dat geluid erbij! Gatver! En zo had ik er dus nog een probleem bij! Hoe kom ik nu weer het huis in?

Stel je voor dat ik de deur open en hij springt er af, dan zit hij binnen! Dat was helemaal geen optie. Dus...... ik gooi wederom de handdoek naar hem toe en hij springt inderdaad van de deur af maar zo op het stenen muurtje van de porch. Zo dan! Wat een acrobaat zeg! En bedenk me dat ik het beestje echt niet te pakken ga krijgen met mijn vangacties. Maar ik vind hem echt nog te dicht bij de voordeur zitten en gooi dus nog 1 keer het badlaken zijn kant op. Maar mis dus vreselijk zijn richting. De adrenaline deed geen goed in al mijn vangpogingen. Maar, wat doet Groenmans? Hij springt gewoon spontaan geheel uit eigen beweging op het laken. En steekt nog net zijn middel vinger niet naar me op. maar zijn puiloogjes spraken boekdelen.

Hij was er duidelijk niet van onder de indruk. Mijn gehele badlaken actie niet. Nahnanananaaaa. Je krijgt me toch lekker niet te pakken! En ga lekker uit protest op je handdoek zitten..... Wat een rotbeest zeg! Heb het daar helemaal niet op. Springt zomaar onuitgenodigd de porch in en gaat mij bij de vangpogingen nog zitten uitdagen ook! Was er helemaal klaar mee en vond dat afstand tussen mij en Groenmans de beste oplossing leek. Hoe meer, hoe beter in dit geval. En hoopte dat Groenmans mijn verwensingen aan hem gericht, tot zich ging nemen en het gebouw zo spoedig mogelijk ging verlaten. Ook zonder mijn handdoek hulp. Heb daarop de heren aangeriemd en via de voordeur zijn we het huis weer binnen gekomen. Ik bedoel frisse lucht is ook "higly overrated" toch? Zo heel erg nodig is dat nou ook weer niet.

Later die ochtend krijg ik een mailtje van Ron. "Wat ben jij aan het doen dan?". We hebben sinds kort een beveiligings camera en die had mijn actie mooi vast gelegd. Met badlaken en al. Door alle schrik heb ik geen tel meer aan dat ding gedacht. Maar alles was dus vast gelegd. En het erge was, Groenmans was geen eens op die beelden te zien geweest. Dus ik kon nou ook niet meer zeggen dat ik werd bedreigd door een enorme grote gif groene gekleurde kikker. Zo groot was ie dus helemaal niet geweest, hahaha. Alhoewel.... die ogen..., levens gevaarlijk! :-)

Groetjes Petra

 

Niet echt...

Nou het lukt me niet echt. Had me voorgenomen nu mijn moeder hier is wat meer updatetjes te schrijven, maar brouw er maar weinig van. Op zich ook wel een goed teken, want er is gewoon weinig tijd over voor het tikken van een blogje. Maar voor degene die wel snieuwgierig zijn wat we allemaal nog gedaan hebben...

We zijn naar de tenenboer geweest bijvoorbeeld. Waar we heerlijk nieuwe kleurtjes op onze tenen kregen. Het aandoen van de slippers met de enorme bloem erop was achteraf gezien niet zo'n heel erg strak plan. Want daardoor beschadigde de vers gekleurde nageltjes weer. Gelukkig werden ze weer een beetje opgeknapt door de nagel meneer voor we vertrokken. Dit nadat we de bloem eigenhandig van de slipper verwijderd hadden :-) Dat laatste was vooral erg grappig. Was echt een moeder-dochter interactie ter oplossing van het probleem.

Daarna nog lekker geshopt en een heerlijk Subway broodje genuttigd. Verder hebben we gewandeld met de doggies bij Crowder district park. Ook gezellig en vooral prettig voor de vier voetige stappers in dit geval. We hadden wat koelere daagjes met een verfrissend windje. En na de hete zomer dagen een heerlijke verademing. Het zonnetje was er ook zeker nog, maar allemaal wat beter uit te houden.

Donderdag avond hebben we onze nichten uit Maastricht, nouja Soesterberg, opgehaald. Eén nicht heeft afgelopen jaar stage gelopen bij het Hilton hotel in Fort Lauderdale. Nu het laatste weekje hier in Amerika en samen met haar moeder dus nog even op bezoek in Noord Carolina. Het is weer erg leuk om elkaar te zien zo in het verre.

Natuurlijk ook de gezellige uitstapjes gepland. Zoals een tripje naar Old Winston Salem. Waar je Monravian mensen van weleer kunt zien in een soort openlucht museum. Op de weg er naar toe zijn we nog gestopt bij een soort Stepford &sons winkeltje. Waar een hoop oude meuk buiten stond. Het winkeltje was gesloten, maar voor de deur stond al allerhande rommels om tussen te kijken. Zoals een oude piano en een stel oude typemachines. Tegenwoordig ook al een antiek iets inmiddels.

Bij Old Winston Salem (bekend ook van de Winston sigaretten, waarvan de oude fabrieks pijp nog midden in het centrum staat) betaal je voor je ticket om in de huizen te mogen kijk. Je kan altijd al door Main street lopen. Een groot aantal huizen zijn open en in deze historiscRhe huizen zijn dan mensen in klederdracht die je wat over het huis en de Monravian mensen vertellen rond 1800. Best grappig om te zien.

Zo was er de wapenboer, de bakkerij, het "single brother" huis, de apotheker, de tinmakerij enz. En daarbij allemaal broeders en zusters in klederdracht, want zo noemden de Monravian zich. Na jaren weet ik nu dan ook waar de naam Wachovia vandaan komt. Het is het gebied waar deze monravian groep zich settlede in de vroegere jaren. Later werd daar dus, nu de plaats Winston Salem, de bank opgericht. De bank is onlangs overgenomen door Wells Fargo, maar het heeft dus een hele lokale achtergrond.

De wapen boer was wel grappig. Hij zat buiten aan een pistool te werken en ik maakte er wat fotootjes van. En zo raakten we in gesprek. Hij vertelde dat er onlangs in een oud pakhuis in Amsterdam een stel lopen waren gevonden uit de tijden van weleer. Hij had zo'n loop gekocht en maakte er nu een pistool van. Toen ik hem vertelde dat ik uit Nederland kwam en de nichten uit Amsterdam ging hij helemaal glimmen en ging daarop die loop erbij halen om aan ons te laten zien. Hij vond het maar wat interessant dat Anneke oorspronkelijk ook echt uit Amsterdam kwam. Grappig hoe klein de wereld kan zijn. Iets wat in een oud pakhuis na jaaaaaren verstopt te zijn geweest zo in Old Winston Salem kan belanden en dan de nieuwe eigenaar in gesprek raakt met een stel Dutchees.

 

Er was ook nog een oude printerij en een oud fotografen huis. Erg leuk om te zien. Zo stond er ook het oude fototoestel wat ik van mijn moeder had gehad, welke van mijn opa en oma is geweest. Een echte Brownie. Erg leuk om te zien! Ze hadden er ook de reclame posters van.

Trouwens, nog een leuk verhaal. Van de week kwamen twee buurtjes met een wel heel mooi kado voor mij. Namelijk een nog oudere Brownie camera. Van rond 1909. Die van mijn opa en oma is van rond 1920 zo ongeveer. De buurtjes hadden hem zien staan in een antiekwinkel en hadden hem voor me gekocht. Lief niet? Ze waren richting het noorden gereden voor vakantie en Ron en ik hadden voor hen op hun zwembad gepast. (Ik weet het zo'n rot klus :-) ) Daarbij loop ik af en toe met hun hond als ze beiden moeten reizen voor hun werk. Maar dit was wel heel erg lief. En ook helemaal in mijn straatje natuurlijk. Het was 1 van de eerste camera's van Kodak met een uitklap gedeelte en voor het grote publiek beschikbaar. En in hele mooie staat ook nog! Petra helemaal blij!

Zaterdag zijn we met al de dames wezen bootje varen op Jordan lake. Het was er erg lekker vertoeven kunnen we wel stellen. Het water is nog steeds heerlijk en Anneke en Chantal hebben zich beiden op de band begeven achter het bootje. We hebben enorm gelachen met zijn allen en een hartstikke leuke dag beleefd die we afsloten met een zalig etentje bij de Longhorn.

Gisteren hebben we lekker geflaneerd bij het zwembad hier en 's middags zijn we naar een wedstrijd van de Durham Bulls geweest. Ook hartstikke leuk. Bij het Bulls stadion is de oude Lucky strike sigaretten fabriek. De oude fabriek is helemaal omgebouwd. Er vestigingen zich nu kantoren, appartementen en een school. En er zijn veel terrasjes op de binnen plaats. De oude watertoren met de Lucky strike reclame en de schoorsteen van de fabriek staan tussen dit alles in het midden. Vind het echt een leuk plekje.

De Bulls hadden een goede dag en waren lekker op dreef met twee homeruns! Dat is hier altijd extra leuk, want de enorme Bull boven op de tribunes van het stadion, gaat dan stomen en zijn ogen gaan dan branden. En dat twee keer dus in de wedstrijd :-)

Het was er wel enorm warm in het stadion dus het was zo nu en dan even de schaduw opzoeken. Maar weer een leuke herinnering zo. De kaartjes hadden we via Ron's werk. En er was een hapje en drankje voor de aanwezigen. Harstikke goed verzorgd! Ik heb dan ook weer even bijgekletst met een aantal van Ron's collega's gisteren.

Eigenlijk was de planning dat Anneke en Chantal vanmorgen dan weer terug zouden vliegen naar Fort Lauderdale. De laatste paar daagjes voor Chantal daar. Natuurlijk afscheid nemen van haar vrienden en haar spulletjes inpakken voor naar huis te gaan. Ware het niet dat er een orkaan richting Florida raast op het moment. Hurricane Isaac gooide dus roet in het eten. En hun vliegmaatschappij raadde van de week al aan om hun terugvlucht te verzetten. Want op maandag werd er niet gevlogen op Fort Lauderdale.

Dus nu blijven ze tot woensdag hier en bieden wij dus nu officieel onderdak aan twee orkaan vluchtelingen. Ook een eerste keer voor ons. Het omboeken ging gelukkig heel makkelijk en dus gaan we verzinnen wat voor leuks we hier allemaal nog meer kunnen gaan doen. Gaat vast wel goedkomen denk ik eerlijk gezegd :-)


Groetjes Petra

Cirque!

Na een rustig ochtendje van bijkomen en bijkletsen, gingen mijn moeder en ik vanmiddag richting de PNC Arena om naar de Dralion voorstelling te gaan van Cirque du Soleil. Het fijne vind ik altijd dat je daar eigenlijk heel makkelijk kunt parkeren. Veelal geen files, makkelijk een plekje te vinden en eigenlijk nooit ver van het stadion. Maar vandaag was echt wel heeeeel erg goed. We werden door de mannen van de parkeerplaats helemaal naar voren gedirigeerd. Echt precies voor de hoofd ingang.

Perfect voor mijn moeder! We konden echt zo naar binnen lopen. Super! Hierna op zoek naar onze plekjes. We zaten in de eerste ring en hadden een mooi zicht. De zaal was voor de helft beschiktbaar. En het podium stond aan de voorkant van het basketbal / ijshockey veld. Waardoor we eigenlijk vrij dichtbij zaten. De show was echt super. Wat een acrobaten! Heel mooi om te zien en we hebben er van genoten!

Springend door hoepels. Half vliegend in de lucht. Trampoline springers lieten echt de mooiste kunsten zien. Touwtje springen met 11 mensen tegelijk... Het was echt heel mooi en bijzonder! Weer heel anders dan de Corteo show waar ik in Nederland met Yvonne was geweest. Wel ook weer enorm indrukwekkend.

's Avonds zijn we even bij de Walmart geweest en hebben we lekker bij de Chinees gegeten met zijn drietjes. Met als toetje erna een stukje met de hondjes in de wijk gelopen. Het is hierintegenstelling met Nederland een "magere" 25 graden. Voor ons even een verademing na de warme dagen van de laatste tijd.

Dinsdag komt de warmte weer terug. Morgen dus nog even genieten van deze koelere temperaturen!

Groetjes Petra

 

Gearriveerd!

Vanmorgen zijn we eerst nog even naar de botenshow geweest in Raleigh. Het was eigenlijk groter dan we verwacht hadden. Het was een soort Amerikaanse Hiswa. En overal trappetjes dat je in de boten kon kijken. Dat was wel erg leuk vond ik. Vooralsnog zijn we nog steeds blij met ons bootje! Al is het natuurlijk altijd leuk om te zien wat er allemaal mogelijk is. En dat was wel heel erg veel. Wat een boten stonden er.

 

Daarna nog even over de vlooien markt gelopen die ook op de State fair grounds terrein te vinden is elke week. Daarna nog even wat laatste boodschapjes gehaald en toen naar het vliegveld!

Mijn moeder kwam namelijk vandaag aan!

En wel 10 minuten eerder dan gepland! Dus helemaal goed! Ze heeft de langste vlucht, van Amsterdam naar Philadelphia, met mijn nicht gedaan. Die vandaag naar haar dochter in Fort Lauderdale vloog. En dat was natuurlijk super! Samen vliegen is natuurlijk veel leuker! Het bleek dat hun gates voor de vervolg vluchten net naast elkaar waren. Dus vloog Anneke na aankomst doornaar Fort Lauderdale en mijn moeder naar Raleigh?

We konden dus zo weer naar huis rijden daar de vlucht naar Raleigh windje mee gehad. Het was super om haar weer te zien hier in Amerika. Natuurlijk had ik haar nog in Nederland gezien. Maar het was al meer dan twee jaar terug dat ze hier was. Dus super fijn dat de oversteek goed verlopen is! Eenmaal thuis de hondjes in de tuin naar haar toe laten gaan. Die waren echt hartstikke blij! Vooral Connor. Die was echt super blij. Heel lief om te zien! Morgen hebben we al wat leuks gepland, namelijk naar een voorstelling van Cirque du Soleil! Heb er zin in!


Groetjes Petra

 

Plus 100%

Zojuist komt Ron binnen. Kijk eens wat ik gevonden heb in de boom achter in de tuin? Een perzik! Een hartstikke mooie! Zo dan! Wat een oogst! We kunnen stellen dat het een groei van 100% is vergeleken met vorig jaar. En het jaar daar voor. Wie weet verdubbelt de groei volgend jaar weer zoveel en hebben Ron en ik allebei onze eigen perzik uit eigen tuin. Het zou toch mooi zijn niet?

Ooit toen ik 8 jaar geleden de boom kocht zat hij vol met perzikken. Had ik er maar een foto van, want dat was ook gelijk het laatste jaar. Elk jaar mooi vol met heerlijk geurende bloesem, maar perzikken ho maar. Maar daar is nu verandering in gekomen. We hebben 1 perzik. Denk dat ik misschien weet waar het door komt. Want heeft heel Amerika last van droogte, hier in NC is volgens mij het eerste jaar met veel regen. We hebben veel dagen gehad met een onweers buitje in de middag. Daarna weer droog en warm. Maar dus wel water in de grond. Het gras is ook voor het eerst in jaren nog steeds groen. En dat is echt uitzonderlijk hier in augustus.

 

We hebben ook nog geen water restricties gehad dit jaar. Dus de perzik boom vind het vast fijn het vele vocht wat tot hem komt. Hopelijk went hij er niet te veel aan, want ik kan het voor volgend jaar niet beloven ben ik bang...

 

Groetjes Petra

 

Van de acht....

Zaten er zes gewoon in de top tien! Nieuw persoonlijk recordje kunnen we wel stellen :-) Vorige week kreeg ik per email de uitslag te horen van de Holly Springs foto club wedstrijd. En die was dus wel heel erg goed. Je mag 8 foto's insturen en van die acht dus zes in de top tien. De inzendingen werden dit keer gekeurd door fotografen die hun voetsporen al verdiend hebben, dus dat ze er zes van mij kozen was wel toppie! Helemaal niet verkeerd. Petra blij!

Maarja winnen is 1, die acht foto's moeten dan nog wel afgedrukt en ingelijst worden. En dat was het klusje van afgelopen weekend dus. Nog wel een werkje eerlijk gezegd. Maar het is gelukt en zo ingelijst vind ik het altijd zo anders over komen. Net of ze niet van mij zijn zeg maar!

In de maand september worden er 45 foto's van de fotoclub wedstrijd ten toon gesteld in het culturele centrum van Holly Springs. De top tien krijgt de mooiste "etaleer" plekken in de lobby van het centrum.

Verder nog meer leuk nieuws want mijn moeder komt binnen kort weer naar North Carolina! Was al weer een poosje terug dat ze hier is geweest, maar volgende week is ze er weer. Dit keer vliegt ze samen met mijn nicht vanuit Amsterdam naar Philadelphia en daar vanuit gaat mijnmoeder door naar Raleigh en mijn nicht soor naar Miami. Die daar haar dochter gaat bezoeken die klaar is met de stage bij het Hilton hotel in Ft. Lauderdale. Die twee komen dan het weekend er na ook naar Raleigh, dus ineens allemaal gezellig bezoek. Wat zullen de hondjes ook weer blij zijn met de aanstaande gasten. Weet zeker dat de (slissende) Connor zijn plekje in de logeerkamer weer zal veroveren.

Het gaat inmiddels weer hartstikke goed met Connor trouwens. Al kregen we wel nog een verontrustend telefoontje van de arts die hem geopereerd had. Er was een stukje raar uitziend vlees uit zijn mond op kweek gezet en dat bleek onder de microscoop toch niet helemaal in orde. Afgelopen dinsdag zijn we dus nog even terug geweest voor een gesprek en we gaan zijn mond dus vanaf nu heel goed monitoren en hopen dat er niks raars gaat terug groeien.We kunnen wel stellen dat hij kwa karakter een eindje opgefrist is door het kwijt raken van al de kiezen, want hij is er een stuk vrolijker door geworden. Het was altijd al een lekkere druif hoor, maar nu nog meer ;-)

 

Groetjes Petra

 

Dodelijke tassen

Begrijp dat het in Nederland warm is van de week. Hier is het op het moment niet warm, maar bloedje heet. Het is echt niet te banken kunnen we wel stellen. Gevoels temperaturen van 46 graden gisteren. En vandaag 44 graden. Vanmorgen ging Ron naar zijn werk en toen was het al, of moet ik zeggen nog, bijna 28 graden! Vijf uur 's morgens! Dus even 's nachts een raam open zetten werkt hier niet.

Ik ga dus ook vroeg mijn bed uit want de hondjes moeten natuurlijk ook hun beweging, dat stopt niet als het warm weer is. Maar vandaag was het al heel snel warm, terwijl het nog maar half zeven was. Dus ben in het park hier vlakbij wezen wandelen waar veel schaduw is. De hondjes genieten er altijd zo van. Overdag is het even snel en dan 's avonds weer wandelen als de zon onder is. Die gaat hier een heel stuk eerder onder dan in Nederland. Dus dat scheelt wel. Het is niet dat ze tot 10 uur moeten wachten ;-)

Verder hoorde ik van de week nog een nieuw "Wist U datje". Ik ging gisteren mijn boodschapjes halen. Ook lekker vroeg, want anders kun je ijs meteen als melk serveren. Dus ik heb de meeste boodschappen op de band gelegd. En als laatste leg ik mijn boodschappen tassen op de band. Het meisje achter de kassa trekt dan een zuur gezicht naar me. "That's unhealthy!", zegt ze. Ik denk nog dat ze het heeft over iets dat op de band ligt van mijn boodschappen.

Maar zo aan haar houding te zien ging het daar niet over. Ik vat hem even niet en ik zeg dus ook niks. Maar dan zie ik haar mijn vriestas pakken. Pink omhoog en met duim en wijsvinger pakt ze de tas. De tas is echt nog bijna nieuw want ik vergeet die vriestas zeer regelmatig. Maar volgens mij vindt zij het niks. Er wordt ook een gezicht bij getrokken van heb ik jou daar. Het kwartje valt dan bij mij. Het gaat niet om de boodschappen, maar om de boodschappen tas. Alsof ik vraag haar ik het weet niet wat vraag. En echt, mijn (Ikea) vries tas is helemaal schoon. Niks op aan te merken. Het zucht en maakt wat binnenmondse niet verstaanbare protesten. Ik laat haar nog een beetje pruttelen en leg de aller laatste spulletjes nog op de band en loop door verder naar de kassa toe. Ze staat nu recht tegen over me. En dan begint ze weer.

"Weet u wel hoeveel bacteriën er in zulke tassen leven? Nou zeg! Zit ik te wachten op zo'n preek? Nee, niet echt. Dus ik zeg zoiets als, zal nog wel meevallen he? Maar ze geeft niet op. En zegt dat er mensen dood gegaan zijn aan de bacterieën die in boodschappen tassen leven. Allemachies! Overdrijven is ook een vak zeg! Die is wel lekker op dreef.

Het meebrengen van je eigen boodschappentassen is hier nog niet zo lang een gebruik. Denk dat het pas zo'n twee jaar een beetje doorkomt. Voorheen ging echt alles in tig plastic tasjes. En nu nog steeds als je je tassen niet bij hebt. Vaak zien de cassiéres ook niet echt het verschil tussen een vries tas en een gewone boodschappen tas. En zitten alle koel spullen in de gewone tassenHoeveel van die plastic weg gooi tasjes zijn er daar al niet van op de afvalberg en in de natuur terecht gekomen? En als dank voor het mee brengen van mijn eigen tassen krijg ik een preek van deze dame.

Heb het idee dat als ik een tegenpreek start, mijn versie niet gaat aankomen. Dus begin er ook niet aan, maar moet zeggen deze preek is wel nieuw voor me. Dus ik zeg geef de tassen maar weer hier, dan pak ik het zelf wel even in. Ze kijkt me verbaasd aan, alsof ik het niet meen. Kom maar op met die tassen en gebaar mijn hand naar de tassen. Heel langzaam schuift ze de tassen naar me toe. Alsof ik haar het weet niet wat aan doe. Tsjonge jonge.... Wat een drama!

Tijdens het verdere afrekenen heeft ze niks meer gezegd. Ze weet vast niet dat er in Nederland wekelijks miljoenen mensen met hun boodschappentas al jaaaaaaaren hun spulletjes binnen halen. Zou ik me zorgen moeten maken over alle doden die daar al mee gevallen zijn? Geloof dat dat wel los zal lopen. Het voelt overigens wel weer vertrouwd dat ik de boodschappen zelf inpak. Net als fietsen en schaatsen. Dat verleer je nooit ;-)

Wens iedereen een fijn weekend. Hier kijken we nog even naar de opening van de Olympische spelen. De uitzending was hier niet live te zien. Maar pas om 9 uur 's avonds. Vind het tot nu toe erg leuk gedaan. Lekkere muziek ook! Nu net komt het Nederlandse team binnen gelopen en de presentator schijnt met een Nederlandse getrouwd te zijn en verteld over Fannie Blankers Koen. 'the flying housewife'. Erg grappig!


En oh ja, als je zaterdag morgen naar de Appie of de markt gaat, haal dan even een doekje door je boodschappentas. Zodat je niet het loodje legt na het vullen van je tas ;-)


Groetjes Petra


 

Een erehaag van vlaggen

Deze middag werd er één om niet snel te vergeten. Samen met Linda was ik naar de herdenkingsdienst van een buurman geweest hier drie huizen verder op. Op zich had ik niet zo'n contact gehad met hem, maar wel met zijn vrouw. Ze waren namelijk een paar jaar Duitsland gestationeerd geweest en zij sprak nog wat Duits. Het waren altijd grappige gesprekken die ik met haar had. Het is een lieve vrouw. Positief ingesteld, net als haar man. En als er Nederlands bezoek over was bij ons deed ze altijd haar best om ze te verstaan. Wat haar eigenlijk heel goed afging. Soms tolkte ik wat in deze gesprekken, maar als het gesprek weer gaande was, wist zij het Nederlands allemaal best te volgen. Ze waren hier naar toe verhuisd vanuit Washington waar hij voor het laatst gediend had. Twintig actieve dienst jaren en daarna als adviseur in dienst. Maar na het dan volledig pensioneren woonden ze nu zo'n vijf jaar al bij ons in de straat.

Haar man was nu meer dan een jaar ziek geweest. Longkanker.... Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een beetje afstand genomen heb er van. Vooral van de fases waar zij door heen gingen. Het was me allemaal veel te bekend en ik zag veel van de fases die wij met mijn vader hebben mee gemaakt. Het was me soms te dicht bij en denk dat ik dat eigenlijk te moeilijk vond om bij een ander te zien, te herkennen. Vooral de vreugde die er was bij de kans op long transplantatie. En het verdriet toen die er niet kwam. Ik vond het best moeilijk. Je hoopt zo dat het bij hen anders zal gaan verlopen.

De buurman had gediend in de Vietnam oorlog en waarschijnlijk is mosterd gas bij hem de boosdoener geweest. Niet meer terug te draaien en toen eenmaal de constatering er was volgde er een vreselijk ziekte beeld. En van de week was hij overleden en vanmiddag dus de herdenkingsdienst.

De dienst was in het gebouw van the American legion, in onze woonplaats. De vereniging waar veteranen bijeen komen. En terwijl we de weg afslaan en het terrein van deze vereniging oprijden zie ik zeker 50 Amerikaanse vlaggen die door de vrijwilligers van de American legion riders worden gedragen. Deze vereniging is een motorclub bestaand uit vrijwilligers die een eerbetoon geven aan de veteranen. Veelal zijn ze stoer uitziende Harley rijders. Stoere mannen (en vrouwen) met veel lederen kledij en baarden en haren in een staart. En nu staan ze in een rij, een soort van ere haag, en verwelkomen de mensen die naar de dienst komen. Ik voelde een brok in mijn keel komen en de tranen prikken. Linda die ons er naar toe reed ervaart het precies hetzelfde. Dit was een mooi gebaar en we zijn er beiden stil van. En tijdens het parkeren graaien we al naar de tissues.

En we besluiten de tissues dan ook maar mee naar binnen te nemen. Eenmaal binnen in de zaal staan allerlei vlaggen in houders, een marinier in vol ornaat en iemand uit de luchtmacht ook in pak. Beiden in houding. Aan de zijkant een enorme lange tafel met ontzettend veel eten. Even dacht ik nog, wat zijn wij Hollanders dan toch anders, met ons plakje cake en een bakje koffie. Hier stond werkelijk van alles. Van fruit tot gebraden kippenpootjes aan toe. Al moest ik niet aan eten denken, het gaf een soort van welkom gevoel eigenlijk. In het midden vooraan in de zaal bij het sprekers gedeelte staat ook een tafel. Met daar over heen de Amerikaanse vlag.

En verder stond er een foto van de buurman in zijn vliegeniers outfit. Zelf hebben wij hem niet zo gekend dus ik herkende hem bijna niet. Maar het was altijd duidelijk dat de airforce een groot gedeelte van zijn leven was geweest. De dienst was erg mooi. Persoonlijk vooral. De buurvrouw sprak, en ook hun kinderen en een aantal vrienden spraken. Het ging over mooie herinneringen en American Football, Startrek en wijn. Alles in het leven is beter na een glas wijn. Er werden mooie anekdotes verteld en er werd veel gelachen ook om die verhalen.

Aan het eind van de dienst was er een mooi gospel nummer en daarna klonk er de "taps" muziek. De tonen van de hoorn die je in Nederland op 4 mei bij de dodenherdenking hoort. Kippenvel. De twee mannen die tijdens de gehele dienst in houding stonden waren ervoor al naar de familie gemarcheerd en legden tijdens het geluid van de hoorn hun rechterhand op de vlag en hun linkerhand in houding. Heel emotioneel vond ik en ik was blij met mijn tissues binnen hand bereik. Daarna werd de Amerikaanse vlag die op de tafel lag opgevouwen. Totdat het een driehoek was en deze werd daarna aan de buurvrouw overhandigd. Inmiddels biggelde er al tranen op mijn wangen. En ik was duidelijk niet de enigste die tissues nodig had. Het overhandigen van de vlag is zo symbolisch. Het gevoel van afsluiting die met het overhandigen mee komt is wel heel erg moeilijk lijkt me.

Zelf had ik zoiets alleen nog in films gezien. En moet zeggen dat het heel emotioneel was, zeker voor de familie en naasten. De vlag staat voor hen symbool voor hun man, vader en vriend. Ik was er stil van en erg onder de indruk. Als nuchtere Hollandse vond ik dit een hele bijzondere manier van afscheid nemen. En zoals ik in het begin al zei, het werd een middag die ik niet snel zal vergeten.

Groetjes Petra

Eentje meer of minder

Vorige week zijn we 's avonds naar Jordan lake gereden. Zonder boot want er werd onweer verwacht. Eenmaal bij het meer was het heerlijk weer en best druk op het water. Hadden we nou toch maar met de boot gegaan. Ron had zijn hengel mee en ik mijn camera en het was zalig.

Er was van alles te zien. Helemaal toen de eerste wolken te voorschijn kwamen. Het werd dringen bij de steigers om je boot weer uit het water te halen. De zon ging daarna ook onder en het was prachtig.

Van Drop Box

Eigenlijk had ik ook stille hoop op een stukje van het Noorderlicht te zien. Want die avond werd er verwacht dat het de kans was om de mooie kleuren in de lucht te zien. Helaas was het enige wat ik zag de onweer die aan de andere kant van het meer bleef hangen. Thuis heb ik nog in de tuin staan kijken, maar niks van het Noorder licht te bekennen. Helaas....

 

Zondag zijn we dan toch met de boot naar Jordan lake gegaan. Het was wel een stuk warmer dan de dag er voor. Maar best nog lekker. In de middag nog met Jackie afgesproken en hebben zij ook nog een stuk mee wezen varen. Haar dochtertjes vonden het heerlijk in ieder geval. Zo leuk om te zien.

Dinsdag had ik een afspraak bij het NC state universiteits dierenziekenhuis voor Connor. Toen we onlangs bij de dierenarts waren voor de inentingen, kwam naar voren dat Connor's gebit niet zo goed was. De dierenarts zei dat er in ieder geval 1 kies uit moest. Op zich zou je denken, dan laat je dat toch bij de dierenarts doen. Maar bij de opa en oma van Ron is ooit hun hond in de narcose gebleven, dus Ron zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Zoiets vergeet je ook niet snel. Je gaat met een gezonde hond heen en dan krijg je zo'n bericht. Maarja het was echt wel nodig. En aangezien we met Stace zulke goede ervaringen hebben met het NC state universiteits dierenziekenhuis ben ik vrijdag morgen daar met Connor heen gegaan. Ze hebben daar een soort van inloop uur en dus meldde ik me daar.

Je mag daar namelijk niet zomaar heen voor dat soort dingen. De universiteit mag geen concurentie zijn voor de dierenartsen in de omgeving. Maarja als het moet gebeuren dan maar bij het ziekenhuis waar ze Stace al twee keer gered hebben. Allereerst wezen me daar ook op en ik vroeg om nog een keer naar Connors gebit te kijken en ik legde de situatie daarna ook uit aan de leiding gevende. Ik vertelde ook van onze ervaringen met Stacey en daarna gingen ze weer over leggen. En uiteindelijk kreeg ik dan de afspraak voor dinsdag bij de tandarts afdeling van het dieren ziekenhuis.

Deze zitten helemaal aan de andere kant van het complex, welke enorm groot is. Het was is het oude gedeelte waar we ook met Stace de eerste keer waren. En na een grondig onderzoekdoor twee co-artsen kreeg ik een gesprek met de tandarts. En die vertelde dat zijn gebit er wel heel slecht aan toe was. Vooral het boven gebit. En er echt wel meer dan 1 kies uit zou moeten. Het was even schrikken. De arts zei dat hij heel erg verbaasd was dat Connor zo'n vrolijk hondje was. Hij zat constant te kroelen met de man en had zich inmiddels precies voor hem geparkeerd en was niet van plan daar snel van weg te lopen. Volgens hem zou hij veel pijn moeten hebben op het moment want bij de achterste kiezen waren de wortels zelfs zichtbaar doordat zijn tandvlees al zover op getrokken was.

Ik was verbaasd want die zelfde morgen had Connor nog liggen kauwen op zijn kluif. En we hadden echt niet in de gaten dat hij kiespijn had. Hij at ook nog steeds heel goed en dus hadden we dat echt niet verwacht. De arts liet het me zien en wees me alle slechte kiezen aan. En dat waren er veel. Ik was er stil van. Bovendien had hij onder een soort van wandelende tand, die recht vooruit stond. Gewoon zomaar gaan wandelen....

Afijn die stond dus ook genomineerd om verwijderd te worden. Allemachies, arme hond. Mijn vraag was natuurlijk, kan hij dan nog wel eten? Maar volgens hem zou dat geen enkel probleem zijn. Ik moest hem maar geloven en liet Connor daar dus achter. Rond drie uur zouden we gebeld worden hoe het gegaan was.

Maar drie uur geen telefoontje en wij dus maar alvast heen. Om vier uur waren we er en hoorde we dat ze net klaar waren. En rond half 5 kregen we een gesprek. En er waren een hele riedel kiezen en tanden uit. Ook de grote hoektanden. Arme hond..... Het was dus echt veel slechter dan wat wij ooit hadden verwacht. Ik was achteraf zo blij dat ik door gezet had om naar het dierenziekenhuis te gaan. Daar hebben ze de beste apparatuur en goed toezicht.

Even na 5 uur kregen we hem mee naar huis. En och och, wat was hij croggy. Als een dronken droppie liep hij naar de auto. Zo zielig.... Die nacht was ook een beetje onrustig. Hij had wel pijnstillers gekregen, maar hij was helemaal van de wap. Maar de volgende dag ging het al stukken beter en met de dagen erna zag je hem stukken opknappen. Ongelooflijk hoe snel zoiets heelt. Echt een klein wondertje hoor. En.... Hij eet inmiddels ook weer als vanouds. De arts had gelijk gehad. Hij eet gewoon zijn brokjes weer. Alles gaat zo naar binnen. Zonder problemen...... Ben blij dat het achter de rug is. Ook al was het zo even best heftig....

Tussen het verpleegster voor Connor spelen door heb ik ook aan de baby foto's die ik vorig weekend gemaakt had gewerkt.

Grote zus en kleine baby broertje! Zo lief. Deze foto vond ik wel erg leuk. Geheel toevallig maakt de baby net een "peace" teken met zijn handje! Zo grappig. Dat kan je normaliter echt niet dirigeren. En ik knipte toevallig net :-)

Peace baby!

 

 

 

 

 

Groetjes Petra

Eindelijk!

Het is hier nu ook afgekoeld. Na een week met 40+ graden gisteren eindelijk weer normale temperaturen. Wel een paar flinke buitjes later maar de temperatuur is gezakt! Zalig! We hebben er echt van genoten. Gister avond zijn we namelijk met de hondjes wezen zwemmen bij Jordan lake. Ze vonden het heerlijk en Connor rende gelijk het water in om te gaan zwemmen. Zo mooi om te zien.

 

Hij gaat echt baantjes trekken! Heerlijk vindt hij het!

Daarna zijn we naar de boot helling gereden en is Ron daar gaan vissen. En ik heb lekker op het piertje gezeten met de doggies. De hondjes konden lekker daar opdrogen onderwijl genietend van een prachtig uitzicht. De bewolken trok langzaam weg en de zon kiekte er tussendoor. Zo mooi!

 

Je zou er helemaal stil van worden. Doordat het zo bewolkt was en er de laatste dagen ook elke dag onweer was in de avond was er bijna niemand. We hebben 1 bootje gezien en verder alleen maar vis arendenen die weer hun vis kunsten lieten zien. Verder nog wat andere vogel geluiden, maar buiten dat was het erg stil. Wij en de natuur. Zo mooi. Even wat frisse vitamine B binnen halen. Geen airco, geen bezweet hoofd en geen half plakkende kleren. Even gewoon 21 graden en schaduw en briesje. Waar een mens al niet blij mee kan zijn he?

Het was echt even genieten van de frisse lucht die er ineens was. In stilte....

Mocht iemand trouwens iets nieuws aan de hondjes opgevallen zijn bij de foto's van het zwemmen, dan ja. Heel goed gezien er is iets nieuws. Vorige week zijn we met ze naar de dierenarts geweest voor de rabies prikken en een check up. Alles best goed, behalve twee kiezen van Connor, maar dat is weer een ander verhaal. Dat krijgt wellicht nog een vervolg. Maar de dierenarts die vertelde dat Stacey wat vlekjes heeft in zijn oogjes. Komt door ouderdom.... We hadden al gemerkt dat hij de laatste tijd niet alles meer meekreeg. Zoals bijvoorbeeld laag over vliegende tennisballen. Of voor zijn neus zittende konijnen.


Dus er is over vergaderd met zijn tweetjes en daar er voor hondjes geen brilletjes te koop zijn, is de jaren lang aanwezige speld boven op hun bolletje verdwenen. En een pony is geknipt. Het is voor ons even wennen, maar voor hem is het hartstikke fijn. Je ziet echt dat hij veel beter kan zien en de tennisballen weer allemaal opgezocht worden. Nooit gedacht dat het zo'n verschil zou geven. Gisteravond bij het wandelen zag hij zelfs een konijn bij de buren op de oprit! En ik altijd denken dat die speld ook zijn haren weg hield. Nou niet zo best dus...

Maar zoals ik al zei ik moet er zelf ook wel aan wennen en om Stace nou alleen voor gek te laten lopen. Is ook zo zielig he? Dus..... Ook meneer De Zwart moest er aan geloven. Dan allebei speldloos. En tsja.... eerlijk gezegd, is voor mijn gevoel de knipbeurt bij Connor beter geslaagd ;-) Maar dat heb ik maar niet tegen Stace gezegd, hahaha. Krijgt hij nog een complex :-) Alles zal weer aan groeien met de tijd niet? Connor was ook tevreden en vooral erg blij met zijn nieuwe zicht. En echt zoals ik al zei, ik had niet zo'n verandering in gedrag verwacht. Voelde me eigenlijk enorm schuldig dat ik het niet al jaren eerder heb geknipt. Maarja..... Daar zijn vast ook praatgroepen voor.....

Groetjes Petra

Uh tsjaa... Waar begin ik?

Nou daar gingen we dan! naar Magic Mike... Vrijdag avond... De film die op dit moment toch wel een beetje een hype is hier. Veel Amerikaanse Facebook vriendinnetjes hadden het er al weken over en tsja de preview was ook wel uitermate duidelijk geweest.

En natuurlijk was het een uitverkochte zaal. Tot aan de nok toe vol en alleen maar vrouwen. Nouja bijna dan, de voorste rij was nog leeg, maar dat was ook de enigste plek waar nog stoeltjes waren. Toen wij bij de bioscoop in Cary aankwamen rijden was er geen parkeer plekje meer te vinden. En die parkeerplaats is behoorlijk groot kunnen we wel zeggen. Ik was er verbaasd van! De film draaide zelfs in 3 zalen en dus zowat elk uur een voorstelling. De openings dag van Star wars kon er een puntje aan zuigen denk ik zo. Ik heb het werkelijk waar nog nooit zo druk gezien in de bios hier. Dus zette Alison, Beth en mij af bij de voordeur. En ging zij een plekje om te parkeren zoeken. Beth zou daarop het drinken en de knabbels gaan halen. En ik zou al vast drie stoeltjes gaan zoeken. Tactische aanpak...

Het krioelde in de bioscoop van de griebelende vrouwen. Echt! Helemaal opgedirkt ook sommigen alsof ze naar een date gingen. Ik moest er eigenlijk om lachen. Beth ging daarop het drinken halen en ik liep naar zaal 10. De grootste zaal van de bioscoop daar. En zoals ik al zei, die was vol! Het was kwart voor 8 en de film begon, tien over 8. Ik zag geen drie vrije stoeltjes meer naast elkaar helaas, maar wel twee aan de zijkant en dan het trappad en daar aan de buiten kant van de lange rij was nog 1 stoeltje.

Dus legde ik mijn tas op de twee stoeltje en ging ik aan de andere kant zitten. En jawel hoor. Had het zelf geen eens gezien, maar dat stoeltje was dus naast waarschijnlijk de enige man in de bioscoop. Terwijl ik ging zitten vertelde ik hem ook dat ik hem erg "brave" vond. Hij glimlachte flauwtjes en vertelde dat hij mee was voor zijn zus. De film was namelijk R-rated, wat wil zeggen 18 jaar en ouder. Ok, zei ik, "that's nice of you, but still very brave!". Want tsja....., de film gaat dus over een mannelijke stripper en de voorstukjes logen er niet om.

Het was trouwens ook voor het eerst dat ik politie aanwezig zag in de bioscoop. Ze stonden er bij en keken er naar. Dat is weer eens wat anders voor ze dan speeding tickets uitschrijven. Ze moesten denk ik wat gezag uitstralen en checken op leeftijd van de aanwezige dames. Maar ja, wie de preview van de film gezien had, dacht waarschijnlijk aan twee heel andere politie agenten.

 

Al snel kwam Alison en die schrok ook van het krioelende kippenhok bij binnenkomst. Want stel je 200 vrouwen in een bioscoop voor, dat is al heel wat gebep bij elkaar. Stel dan 200 vrouwen voor die in afwachting zijn van waarschijnlijk de meest sexy film sinds Dirty Dancing en je hebt het juiste beeld voor je. De stemming was uitgelaten, kunnen we wel zeggen! We bespraken tijdens het ritje naar de bioscoop toe nog welke leeftijdsgroep wij verwachtten welke naar zo'n film zouden gaan. En eigenlijk hadden we ingeschat dat wij toch wel bij de oudere garde zouden horen. Maar dat hadden we fout. De meesten waren gewoon van onze leeftijd. Puur burgerlijke typjes die een "girls night out" hadden :-)

Beth kwam ook niet veel later met het drinken en de voorstukjes begonnen daarop al snel. Als eerste een voorstukje van een nieuwe film met Bradley Cooper. Gewoon een vrij degelijke film. Maar zelfs bij het zien van Bradley Cooper werden de dames al rumoerig! Dat beloofde wat!

Afijn toen dan eenmaal de film begon was het eigenlijk erg grappig. Want die eerste scene begon met het beeld van een blote vrouw! Ja dat was niet volgens verwachting! Het werd er gewoon even stil van. Maar ja de man naast me was nu helemaal blij en zowaar begon hij zelfs te schreeuwen. "That's what I'm talking about!", riep hij luid de zaal in. Ik moest zo lachen. Dit werd een onvergetelijke avond had ik zo het gevoel....

Een paar tellen erna kwam er dan een close up van het gezicht van de hoofdrolspeler, Channing Tatum. DE Channing, waar velen op zaten te wachten. En jawel...."The crowd went wild!", gillende vrouwen alsof het een Beatles concert was! Denk aan die sferen. Fluitend, gillend en stampend. Maar al heel snel werd het nog een stapje erger, het beeld zoemde uit op het enorme bioscoop scherm en Channing staat op van waar hij ergens zat en jawel..... Zichtbaar zijn twee blote billen, vol in beeld. En.... de zaal ging nu echt los, handen omhoog, klappen, cheering en van allerlei smaakmakende teksten werden geroepen. Ik bleef er bijna in van het lachen! De toon voor de rest van de film was gezet.....Waar ben ik in godsnaam in terecht gekomen.....

Ik zat inmiddels echt keihard te lachen en geen mens die het hoorde, hahaha. Zo luid was het in de zaal. Al was je mobiel tien keer afgegaan, geen mens had het gemerkt, zo wild was men. Echt, wat een belevenis. Toen het in de film dan ook aan het strippen toe kwam, en voor de nieuwsgierigen onder ons, dat gebeurde echt meerdere malen, hoorde ik zelfs dames achter me roepen, "take it off Chan, take it off!". Hahaha, alsof ik in de stripclub zelf zat. Het zelfde ritueel toen Matthew McDonaughey in beeld kwam. De baas van de stripclub in de film. Ik had het wel een beetje frivool ingeschat de bezoekers schare, maar dit had ik niet verwacht eigenlijk. Nog nooit zo'n komische film gezien. Werkelijk waar een heuze revolutie in het toch wel wat preutse Amerika. Waar bepaalde SBS6 programma's waarschijnlijk hele goede business zou kunnen doen, dacht ik bij mezelf.

De brave dames die vast door de week in keurige gebloemde mantelpakjes naar het werk gaan, gingen los. Compleet! Nou dat hebben we dan ook weer ervaren niet? Voor alles in het leven is een eerste keer en dus ook voor het zien van Magic Mike.

Verder moet ik nog even vermelden dat de film ook nog wel wat verhaal had tussen al het strip geweld door. Al had ik het idee, dat veel dames dat niet echt mee gekregen hebben. Kortom het werd een zeer vermakelijke avond en eigenlijk nog wel het meeste door de medebezoekers van de film!

De film komt vast ook wel in Nederland uit. En benieuwd of daar de vrouwen ook zo gaan reageren trouwens. Of ze daar ook zo los gaan bij de "It's raining men" scene..... Die op Facebook nog meerdere malen besproken werd bij sommige Facebookers had ik door.

Groetjes Petra

 

Posted with Blogsy