Maarja, zaterdag bel ik mijn moeder.... Ze was gevallen eerder die dag en.... ze had haar pols gebroken en door de val heeft haar bril heeft haar gezicht behoorlijk beschadigd. Gelukkig was mijn zus in de buurt en die is met haar naar de eerste hulp gegaan. Ongeluk zit in een klein hoekje. Al tijdens het telefoon gesprek schiet Ron's vraag bij de ambassade al door mijn hoofd.... Jemig geen paspoort! Niet dat ik denk dat mijn moeder zou willen dat ik naar Nederland kom nu, maar het idee dat het nu ook niet zomaar kan vind ik echt niet fijn. Ze moet zes weken in het gips en volgende week terug want het is nogal raar gebroken. En nu ik weet hoe vreselijk onhandig het is met je hand in het gips, vind ik het super vervelend voor mijn moeder. En had ik, wellicht mijn bezoek aan Nederland wat kunnen vervroegen. Maarja, niet zonder paspoort natuurlijk!
Ik zeg altijd Nederland is maar 1 vliegtuig tripje bij me vandaan en daardoor lijkt het voor mij altijd minder ver. En nu voelen misschien juist door die gedachte, die twee/drie weken wel heel ongemakkelijk. En daarbij met het bericht van mijn moeder maakt het nog net een tikkeltje vervelender. Ben blij als de paspoorten gewoon weer bij ons in huis liggen strakjes! Weet eigenlijk niet hoe lang het duurt om je paspoort in Nederland te krijgen tegenwoordig. Kan je er daar op wachten? Gek ik kan me het ook helemaal niet meer herinneren hoe het vroeger ging. Volgens mij werden die ter plekke gemaakt toch? Of ben ik in de war? Nouja maakt nu ook niet uit, ik moet gewoon wachten.... Het is niet anders.
Zo... Dan heb ik nu nog een verhaaltje van wat meer volwassener aard. Hoezo? Nou hoor en luister.... Gisteren gingen we naar een tijger opvang organisatie bij ons in de buurt. Ik had al een paar weken zitten kijken online voor kaartjes voor de zondag ochtend tour. Maar ze waren steeds uitverkocht geweest. Afijn van de week was het me gelukt em was de zondag ochtend nog niet volgeboekt. En gingen we gisteren er naar toe. Ik moet zeggen dat het uiterlijk van de ingang me meer deed denken aan een volkstuintjes complex in Nederland. Weet niet het had iets amateuristisch met zich. Met een hoog "Heras hekwerken" gehalte.
We meldden ons bij het kantoortje en werden heel hartelijk ontvangen. Kregen een polsbandje met een mooi tijger printje en moesten nog even wachten tot het tien uur was en de tour zou gaan beginnen. Het was heerlijk weer geweest, wel fris, maar met een zonnetje en ik was gaan zitten op een zelf in elkaar geknutselde picknick bank. (wat het volkstuin gevoel alleen maar verhoogde)
Afijn we werden om tien uur naar een zaaltje geroepen en kregen een soort van briefing wat wel en niet te doen en vooral achter de lijntjes voor de hokken te blijven. En daarna gingen we door nog een Heras hekwerk heen. Onze tour leidster noemde het ook "the compound". Wat me een beetje eng in de oren klonk eigenlijk. We begonnen bij de Ocelot, de tijgerkat. Beestje was hartstikke mooi en bromde er flink op los.
Dit schijnen ze altijd te doen vertelde het meisje wt ons rond leidde. Het viel me op dat het lijntje waar we achter stonden best dicht bij was. Denk 1 tot 1,5 meter.
Ik dacht nog dat zal straks bij de tijgers wel anders zijn natuurlijk. Søren (onze rondleidster die niet uit Denemarken kwam) vertelde waar ze de ocelot vandaan hadden en dat dat ze vooral gewild zijn voor hun vacht. Ze gaf hem wat vlees aan een stokje en het beest vloog daarop zo in de hekken. Zo dan!
Dat zag er eerst nog zorustig uit! De tweede keer viel het stukje en als een speer ging het klauwtje door het hek! Jemig, daar moet je echt niet vlak langs het hek lopen!
Hierna liepen we naar de eerste tijger die we zouden zien tijdens onze tour, maar voordat we dat gingen doen moest Søren eerst wat vertellen. Tijgers sproeien, net als katers, zo nu en dan. Alleen deze tijger meer nu, dan dan.... Ze vertelde waar we op moesten letten in het gedrag van de tijger. Hij zou wat gaan drinken waarschijnlijk en de staart zou langzaam omhoog gaan en je moest niet gaan gillen of naar achteren gaan. Je kon beter opzij stappen. En een tijger sproeit namelijk veel verder dan een kater. 25 meter was een makkie. Bovendien kon hij heel goed richten. En als laatste... hij had een voorkeur tentoongesteld in het verleden voor lange mannen. Fijn! Nou dat was niet tegen dovemans oren voor de twee meter lange Ron :-)
Eenmaal bij de tijger aangekomen, vond ik het net een grote kat. Wij hadden vroeger een rode kater thuis, genaamd Harry en daar had hij wat van weg. Maar dan mega groot. Wat een klauwen had het beest! Maar stond wel kopjes te geven tegen het hek. En knorde er flink op los.
De afstand tussen het touwtje en het hek was ook nog steeds hetzelfd en was daar eigenlijk wel over verbaasd.
De hekken toonden ook niet bijster sterk. Al vertelde ze later tijdens de toer dat ze expres wat speling geven in de hekken. Omdat een tijger wel over strak gespannen hekken kunnen klimmen. Maar als er wat wiebel in zit als ze er tegen aan gaan, ze al snel stoppen. Oke, we zullen ze maar geloven niet? Afijn deze tijger had toen ze hem redde nog nooit op aarde gelopen in zijn leven alleen op beton. En vindt aarde nu nog steeds niet zo prettig. Hij houdt niet van modder tussen zijn poten. En er is dan ook voor hem een houten vlondertje bij het hek, waar ze hem nu dan een kippenpootje gaf.
Het geluid van het krakende botje tussen de tanden.... Heel apart, zullen we maar zeggen. Hij wist in ieder geval heel goed dat als hij daar bij het hek kwam hij wat te eten kreeg natuurlijk. Afijn ze vertelde nog wat meer en daarop liep hij naar de drinkens bak....
Heel de groep deinsde daarop al wat meters naar achter natuurlijk. Want drinken betekende daarna sproeien. Maar hij ging na het drinken gewoon weer liggen. Nam nog een kippenpootje tussen zijn kaken en stond toen langzaam op nam een wandelingetje en tijdens de loop zag je de staart al omhoog gaan. Hahahaha, jawel hoor! 25 meter ver! En door de waarschuwing vooraf geen slachtoffers....
Hierna liepen we naar de leeuwen. Echt wat een mooie beesten. Deze laten zich niet verleiden tot een kippenpootje en bleven gewoon liggen waar ze lagen. Statige dieren! Søren vertelde dat zij maar vier uur per dag actief zijn en dat is natuurlijk maar heel weinig. Je had echt mazzel als je die tijdens een tour zag bewegen. En ze vertelde nog wat meer over de leeuwen en waar deze vandaan kwamen. Maar in ene stond er 1 op en liep naar het andere hok.
En daarop de twee en de derde ook. Ze hoorden duidelijk wat in de verte. Ik hoorde ook een flink gebrom. De drie leeuwen namen een strategische plek in zodat ze het een beetje konden volgen. Later liepen we naar een ander verblijf en net om de hoek zagen we verzorgers een hele kip over het hek werpen bij een tijger. Nouja de eerste worp ging fout, maar daarna ging hij wel over het hek heen. De twee tijgers in het hok er naast gaan daardoor helemaal los, want de kip was vlak bij het hek bij hun ter aarde gekomen. Wat een kabaal!
Afijn we moeten doorlopen en we konden niet kijken wie er won ;-) Hierna lopen wij naar de bobcat.
En dat is niet de graafmachine, maar een grijze soort grote kat. Heb even de vertaling opgezocht, maar in het Nederlands heet het "wilde kat".
Deze Bob de wilde kat was niet zo vriendelijk al was ie niet zo groot. Hij was 1 van de meest agressieve beesten die ze daar huisden, vertelde ze. Hij nam ook geen stukje vlees aan vanaf het stokje, omdat de vorige eigenaar het beestje waarschijnlijk wat aangedaan had met een stok. Hij was er dus erg agressief naar mensen toe. Vreselijk wat mensen wilde dieren kunnen aandoen toch!
Na de Bobcat gingen we naar de witte tijger die ze ook opgevangen hebben en moesten we een soort van lijn maken van de groep. We moesten met zijn allen langs de rechterkant gaan lopen want schuin aan de rechter kant zat een tijger en die was niet al te vriendelijk naar bezoekers toe, vertelde ze..... Er klonk ook al wat gebrom uit die hoek en we liepen zo achter elkaar verder. Het gebrom werd nu wel ineens heel hard zeg. En ook de toerleidster keek verschrikt om terwijl ze ons in de juiste richting wees. Je kunt wel zeggen dat het een enorm kabaal was, maar wat nou precies? Heel onheilspellend in ieder geval. Ik was helemaal op mijn hoede en vertrouwde al geen Heras hekwerkje op deze "compound", maar was nu toch wel ui-ter-ma-te scherp. Dit was niet zomaar een tijger brulletje. Dat was zekers! De groep bestond uit 25 mensen waaronder een stel kinderen. Voor mij liep een wat oudere man dus mijn zicht was beperkt, maar de beste man liep niet snel.
En dus had ik plotseling net wat langer dan wenselijk misschien, zicht op het geen wat er gaande was. Twee parende tijgers! Nouwwwwww, ik kan je zeggen dat was ook een ervaring, hahaha. Paparazzi als ik ben, maakte ik er wel gelijk foto's van. Ik weet niet goed of ik het resultaat van die klikken op het blog zal plaatsen. Het blog is natuurlijk voor alle leeftijden niet? :-) Als zich er liefhebbers meldden zal ik de foto alsnog plaatsen, maar ik moet het zelf nog even een plaatsje geven geloof ik. Als ik de foto nu terug kijk zie ik de twee tijgers zeg maar wel, maar hoor gelijk weer het geluid erbij. Mijn hemel, wat een geluid kwam er bij zeg. Echt een oer-OER-oer-geluid en wat was ik blij met Heras! Dik stevig Heras tussen mij en de twee tijgers. De toerleidster die mij de foto's ziet klikken gebaard me dat vooral niet te doen nu. En ik neem haar advies dan ook direct aan. De reactie van het gelijk een foto maken, kwam ook voor mij in een opwelling. En ik schrok door de zoeker van mijn lens eigenlijk nog meer van hetgeen wat ik net aanschouwde dan met het blote oog. Niet zo gek als je een 300mm lens er op hebt. Veelste dichtbij! Echt zo veelste dichtbij en te veelste veel detail ;-) Dus haal ik de oude man stiekum snel in en zocht een veiliger plekje op. Mijn god, wat was dat een puur natuurlijk gezicht op de tijger geweest zeg! Beelden en vooral geluiden die ik niet meer zo snel uit mijn geheugen gewist zal krijgen. Niet echt liefdevol, kunnen we wel stellen ;-) Maarja ook weer wat te vertellen tegen je kleinkinderen later niet?
Je zag de ouders in de groep ook duidelijk vragende blikken van hun kroost ontwijken. Ja ik weet het ook niet honey, wat er aan de hand was, hoorde ik een moeder tegen haar dochtertje zeggen. "I think he was just angry, mommy!". "Yes, maybe sweetie", mompelde de moeder. Twee jongetjes van een jaar of tien die kwamen daarop niet meer bij van het lachen. En 1 ventje kreeg een jetser om zijn oren van zijn pa. En ik hoorde een sissend "behave son!" tussen zijn tanden uit sissen. Geweldig dit! Duidelijk niet het juiste moment voor voortplantingsles. Afijn na dit feit kwamen we dan toch aan bij de witte tijger, genaamd Jellybean.
Jellybean was niet echt een witte tijger volgens het boekje. Hij had nog teveel bruin en kon daarom niet verkocht worden en is daarom gedumped.
En zo hier terecht gekomen. Hij was wel super mooi vond ik. Mooie lijnen op zijn hoof en een sierlijke uitstraling. Beetje arogant eigenlijk.
Toen hij zijn vlees snoepje kreeg ging hij van op vier poten sstaand ineens naar rechtop staand op twee poten. Hij was echt mega groot. Zo veel groter dan Søren!
Het kippepootje was dan ook zo verdwenen tussen zijn kaken!
In het verblijf er naast woonde Nitro. Søren hield Nitro wat eten voor maar hij reageerde anders dan de andere tijgers. Hij was minder gefixeerd op de pakjes vlees en leek een soort van vertraagd.
En toen vertelde ze dus dat Nitro dus blind is. Zijn vorige eigenaar wist dit ook niet. En dus wisten ze in het begin niet waarom hij zijn eten niet opat. . En zijn drinken niet kon vinden. Nu worden die bakken met een geur afgezet en kan hij ze goed vinden. Je zag ook dat hij een sterker gehoor had. Zo bleef hij stil staan toen er een specht te horen was. Apart om te zien ook. Heb toevallig dat stukje ook net gefilmd
Mooi beest vond ik het maar anders dan de eerste tijger die liever leek voor mijn gevoel.
Daarna gingen we nog naar een dier en ben eerlijk gezegd de naam van het beestje vergeten. Hij leek een beetje op een buideldiertje, maar hoorde ook tot de kat achtige. Maar at wel bananen? Beetje strange?
Hierna nog door naar nog een verblijf, waar twee tijgers zaten. Eentje kwam er al gelijk aangelopen en de tweede bleef liggen.
Die reageerde alleen op het geluid van het openen van een potje babyvoer als hij eten kreeg. Die had bij zijn vorige eigenaar niks anders te eten gehad en werd geheel toevallig tijdens een routine politie controle op de achterbank van een auto gevonden door een politie agent. Nou die zal ook wel geschrokken zijn niet? Nu woont hij dus hier, maar reageert niet op vlees zoals alle andere tijger, alleen baby voeding!
Na deze tijger liepen we weer terug naar het begin en was de tour voorbij.... Wat een ervaring! Heb er van geleerd dat je nooit op de foto moet gaan met een baby tijgertje of elk ander exotisch dier. Dit zijn geen "pets" maar wilde dieren en als ze niet meer wild zijn dat is er wat aan de hand. Wees daarvoor op je hoede. De enigste die er wijzer van wordt zij de baasjes. Niet doen dus!!! Nu nog alleen dat beeld van die twee tijgers uit mijn gedachte zien te krijgen ;-)
Groetjes Petra
