Ik ben anti

Pertinent tegen, zeg maar! Want ik vind het eigenlijk gewoon onzin....

Betalen om bij een winkel te mogen kopen. Eerst een membershipscard kopen eer je bij zo'n berdrijf je geld mag komen brengen. Van de zotte... En dan heb ik het over bedrijven als Bj's, Sam's club en Costco. Het zijn een soort van Makro's groot en mega grote verpakkingen veelal. En ik doe daar dus echt niet aan.

Maarja ik kreeg een mailtje via de Raleigh fotoclub. En daarin stond dat de foto print afdeling van de Costco goedkoop, maar ook van erg goede kwaliteit was. En met het oog op de aanstaande fotowedstrijd van de club misschien een idee voor de leden. Het mailtje was van de voorzitter en die brult geen onzin de club in, zullen we maar denken. Dus ik keek online naar de prijzen van vergrotigen. En ja omdat die open print fotowedstrijd er aan zat te komen en ik moet dus in ieder geval vier foto's gaan printen, was ik best benieuwd naar de prijzen. En jeetje die vielen inderdaad reuze mee. $2.99 voor een 12x18 print. Zo 30x40 cm ongeveer. Erg goede prijs en als de kwaliteit volgens hem goed was, misschien een keertje proberen? Normaal betaal je daar al snel $14.99 voor.

Maarja ik was geen lid..... En ik was anti... Al snel had ik gegoogled dat een jaar lid worden me $55,- moest kosten. Tsja dan was gelijk de winst van de goedkope printjes verdwenen he? Dus..., toch nog even geprobeerd de foto's up te loaden en dat lukte. Ik kon ook nog mijn maten kiezen en ik klikte daarna op betalen in store en weg was mijn bestelling.... Hmmmm dat ging makkelijker dan gedacht. Maarja mijn geweten knaagde, dus belde ik naar de Costco in Raleigh. Rotsmoes over dat ik mijn pas niet bij me had maar of ik wel mijn foto's op kon pikken. "Ik verbind u door naar de foto afdeling", zei een ietwat snauwerige dame. Die had die smoes vast al vaker gehoord.

Een vrolijke noot nam daarna de telefoon op en ik vertelde weer mijn net iets te foute smoes. Ja hoor dat mag hoor mevrouw Petra. Komt u maar gerust langs, volgens mij heb ik net die van u geprint. Goed gehumeurd EN een goed geheugen! Dat beloofde wat! En dus gingen Ron en ik, een paar weken terug naar de Costco om de foto's op te halen. Wist ik veel dat je bij de ingang daar al je membershipcard moest laten zien. Strenge controle..... En ik had geen pas natuurlijk. Met een mompelende ik hoef alleen naar de foto afdeling mocht ik dan toch de "heilig verklaarde" winkel binnen..... Maar alleen tot aan de foto balie werd me nagesnauwd. En het wakend oog hield ons nauwlettend in de gaten.

Pffff.... Nog steeds was ik van mening dat het maar onzin is al dat lidmaatschap gedoe. Je gaat toch ook niet bij de Aldi lid worden voor een jaar of bij de Mac Donalds? Raar toch! In deze tijden moeten winkels blij zijn dat ik verkies mijn geld naar hen toe te brengen. Al was d parkeerplaats afgeladen geweest die dag. Om nog maar te zwijgen over de rijen bij de benzine pomp van de "club".

De fotojongen wist nog wie ik was, hij had echt een goed gehuegen en zei oh ja, u had de kaart niet bij he? En riep door de installatie om dat hij een manager nodig had. Och jeee, als dat maar goed gaat, dacht ik. Dalijk gaan ze mijn naam opzoeken en kom ik natuurlijk niet voor in het betalende leden bestand. Maar gelukkig het viel mee. De manager kwam er aan rammelde twee keer links en twee keer rechts op de kassa en ik betaalde mijn $12.- voor de foto's en kon mijn weg vervolgen.

Het wakend oog bij de voordeur had ons inmiddels uit het oog verloren en dus liepen we toch even de winkel in. Kijken wat voor leuks ze dan wel niet hadden bij deze selecte club. En eerlijk is eerlijk....., de prijzen van veel dingen waren gunstig. En ze hadden veel andere spullen dan bij de BJ's, waar ik in nov en december altijd gebruik maak van de gratis proefpas met de feestdagen. Zoals ik al zei, ik ben echt tegen betalen van winkels om daar bij godsgratie te mogen kopen.

Dus we lopen zo, eigenlijk hartstikke illegaal in de rondte en al snel zagen we de goedkopere prijzen van veel producten. Maarja geen lid, ik was anti, weet u nog? en zo komen we op de koelafdeling terecht en ik kijk wat in de schappen. Ze verkochten er mosselen tegen redelijke prijs ook. Lekker! En dan zie ik een vrouw een doos uit pakken. Ze staat recht voor mijn neus daarna het vak bij te vullen. Met jawel...., jonge Goudse kaas! Jeetje..., die zag er goed uit!



Ik moest me beheersen om niet snel toch een stuk te pakken. De prijs was ook al perfect. $11.88 voor een kilo. Dat is voor hier echt een koopje. Imported from Holland stond er op. En toen kwam Ron aangelopen. Hey kaas! Nou die kunnen we wel meenemen! Ja maar.... Geen lid weet je nog? Ach dat zal wel mee vallen. En dus togen we daarna naar de kassa. Nee geen pas bij ons..., zeiden we tegen de kassajuf. Die daarop om onze naam vroeg en ging kijken in de computer waar wij natuurlijk niet instonden.... Dus baas er weer bij. Deze keer keek hij wat moeilijker en Ron zei het zijn alleen maar twee stukjes kaas. Daarop rammelde twee keer rechts en twee keer links en konden we weer betalen. En gingen we dus de deur uit met de kaas.

Maar dat gingen we niet nog een keer doen hoor! Anti of niet, dan geen kaas! Totdat we de kaas proefden... En die smaakte wel heel Hollands!En dus gingen we vandaag terug! En.... ben ik nu een member... Het is toch niet te geloven! Zo anti ben ik dus. Laat me gewoon omkopen door een stuk kaas. Inmiddels had ik via Facebook gehoord dat ze ook lekkere oude kaas hadden en die hebben we dus vandaag meegenomen. Met natuurlijk nog veel meer andere dingen.



Er lagen twee van deze wagenwielen in de koeling. Zo'n leuk gezicht. Natuurlijk vonden we ook andere dingen die in de kar belandde. Maar er waren echt wel goede prijzen te vinden.

En oh ja, ik kan nu dan ook geheel legaal foto's laten printen bij mij nieuwe club. Want met de eerste poging bij het printen bij Costco ging het wel erg goed in de foto wedstrijd van de Raleigh foto club. Ik won namelijk de 1e plaats in de zwart/wit categorie en tweede en honorable mention in de kleuren categorie! Wat was ik weer blij geweest die avond! De keuring was streng en veel hoge cijfers werden er niet uitgedeeld. De judge was de voormalige hoofd fotograaf van de News & Observer voor zo'n 20 jaar. Dus hij heeft veel foto's gezien in zijn leven en..... hij vond die avond die van mij mooi!

Groetjes Petra

Een week verder

En zo waren we ineens een week verder...... Best veel gebeurd zo in een week tijd. Waar beginnen? Nou allereerst vertellen dat Judy's man George woensdag is overleden. Heel triest. Hij heeft er hard voor gestreden met chemo's en bestralingen, maar het was een oneerlijke strijd. Vond het heel moeilijk om te zien. Het bracht zeker herinneringen aan mijn schoonvader en vader mee. Mijn schoonvader zou precies vandaag 70 jaar zijn geworden.... Dertien jaar geleden hebben we afscheid van hem moeten nemen na een zelfde lange oneerlijke strijd. Net als van mijn vader, 8 jaar geleden. Om te zien wat de buurman moest doorstaan en zijn familie, vond ik erg moeilijk. En onze emoties van 13 en 8 jaar geleden voelde ik weer in mijn onderbuik.

Gisteren was de memorial service in de kerk waar Judy bij aangesloten is. Eerst een ontmoeten met familie en daarna een kerkdienst ter ere van zijn leven. De speech van zijn broer was mooi en echt over George. Met ook grappige anecdotes erin, je herkende hem er zo in. Van de week had Judy hier nog wat foto's gebracht en heb die voor haar ingescand en daar twee collages voor haar van gemaakt. Ze stonden vooraan in de kerk en vertelden zo ongeveer zijn levens verhaal van jongs af aan. Een heftige week dus wel.

Verder mijn hand..... Alle hechtingen zijn er uit! en dat voelde heerlijk. Na ruim vier weken kon ik eindelijk douchen zonder plastic zak. Erg fijn.



Zo ziet die hand en spalk er dus uit. (bloemetjes op de achtergrond, kreeg ik vorige week van Helga die gezellig een bakkie was wezen komen doen). Ik mag hem nu uit mijn zelf, dus zonder hulp van mijn andere hand, proberen te buigen, maar het gaat moeizaam. Hij wordt wat geholpen door buddytapen aan andere vingers tijdens het oefenen uit de spalk. Gelukkig doet hij nu de hechingen er uit zijn geen pijn meer. Dinsdag weer terug naar dokter Sam en ben wel benieuwd wat hij er van vind.

Verder van de week ook mijn vakantie naar Nederland omgeboekt naar een andere periode. Ipv eind maart ga ik nu begin mei naar NL. Zo kan ik voorlopig even flink er tegen aan met therapie. Als ik het niet omgeboekt had, was de spalk er precies af gegaan al ik in NL was en eigenlijk vond ik dat niet zo'n prettig idee. Dus toch maar verzet.

Het weer is hier afgelopen week wel prachtig geweest en zaten we rond de dertig graden. En dat voor maart! De bloesem is zowat dan ook geexplodeerd hier en was het een pracht gezicht. En...., heb ik toch wat plaatjes kunnen maken er van in onze tuin.






Bloesem met zonsondergang



Het deed me denken aan het fotootje wat we ooit van Connor hadden gemaakt toen we hem net hadden.



Toen 9 weken oud en nu 9 jaar. (en heel wat kilo's zwaarder). Het vergde dan ook wel wat spierballen van Ron om een zelfde soort foto te maken. Het is ook een lekkere druif want hij vind het allemaal wel best. Toen en nu ook weer. Al kwispelend poseerd hij maar wat graag. Hij gaat nog net niet lachen zeg maar ;-)

Nog even wat meer bloesem tot slot van dit blogje. Het is zo mooi nu!











Las laatst de tekst hieronder bij iemand op Facebook. Vond hem mooi en wel toepasselijk voor deze week....

"Saying goodbye to a loved one leaves a heartache no one can heal, love leaves a memory no one can steal"

Die herinneringen zijn ons nu zo dierbaar en ondanks het afscheid blijven die altijd bij je, waar je ook bent of woont of heen gaat in de toekomst.

Groetjes en liefs,

Petra

Beetje vreemde dag

Vanmorgen om negen uur had ik de afspraak met dr.Sam. Een week na de operatie dus. Ik zat toch nog met wat vragen. Vooral hoe de pees nu in mijn hand was vast gezet. Met pen en papier heeft hij het helemaal voor me uitgetekend en daaruit blijkt dat het nu op veel meer punten vast gezet is en daardoor nu een stevigere verbinding. Hij tekende ook hoe de vorige (de eerste keer) het was vast gezet. En daar kon je goed het verschil mee zien. Ik moet weer een beetje vertrouwen in de vinger krijgen. En zijn tekeningen helpen me daar wel bij.

Buigen uit zich zelf mag nog niet, maar passieve actie wel. Dus met mijn andere hand de vingers buigen zonder kracht te zetten. Goede nieuws van hem was dat ik niet 6 maar 4 weken in een spalk hoef. Alleen valt die eerste periode zonder nu dan net in mijn tripje naar Nederland. En juist in die periode zonder spalk moet de activiteit verhoogd worden. En eerlijk gezegd vind ik het dan ook niet fijn om dan zo ver weg te zitten als er dan iets zou gebeuren met de pees. Moet die angst, na mijn actie van vorige week echt nog zien te overwinnen.

De hechtingen uit mijn handpalm en voet zijn er ook weer uit gehaald en dat is echt een verlichting. Therapie ging ook goed en ik mocht een "passieve" vuist maken. Met hulp van mijn andere hand dus en de wijsvinger daar mee te buigen. En daarna moet ik proberen de vinger eenmaal gebogen op die plaats te houden. Actief dus. Voorheen vergde dat heel veel moeite en nu lukte dat in 1 keer al heel goed. Vond het eigenlijk heel eng, maar het werkte! Echt zo fijn! Er is duidelijk weer hoop!

Om kwart voor twaalf was ik klaar met therapie en wilde ik even ergens wat eten. En bij Wendy's vind ik de salade altijd erg lekker. Dus ik was daar gestopt. En na mijn bestelling vroeg het meisje of ik, gezien mijn gespalkte hand geen hulp nodig had. Dus ik zeg nog nee, hoor dat gaat vast lukken. Maar ze bleef volhouden. En ze liep dus helemaal met het dienblad met me mee naar een tafeltje en ging servetjes halen en een rietje. En kwam me later nog vragen om een refill. Echt, ik werd gewoon bediend! In de Wendy's! Ik had er gewoon binnenpretjes om. Heel lief!

Daarna was ik nog even bij de Kroger wat boodschapjes gaan halen en ik sta bij het bakkerij gedeelte in de supermarkt en er gaat me toch een man compleet uit zijn dak tegen het meisje wat achter de toonbank staat. "het is toch niet normaal dat jullie geen chocolade taart hebben", schreeuwde hij het uit. En maakte een enorme stampei tegen het verbouwereerde meisje. Het arme kind was helemaal overrompeld en proestte er een schamelde sorry meneer uit. En altijd hadden ze choco taart en nu was er niks van chocolade? Het was een schande, volgens de in mijn ogen flink gestoorde man. Lekker belangrijk zeg. Hij sloeg zijn vuisten in de zij en schreeuwde nu om de manager! Jemig wat een malloot. En toen zei het meisje, dat het vandaag allemaal st. Patricks day gebak was (en dus alles groen vanwege de Ierse feestdag) en dat de manager daar ook niet veel an kon veranderen. Nou toen ging hij helemaal door het lint. En zij maakte niet uit of hij wel of niet de manager mocht spreken en stoof met grote passen naar de klanten service afdeling. Het meisje zowat versuft achter latend.

Afijn ik was inmiddels op de vleeswaren afdeling geschuifeld en ook daar waren de mensen verbouwereerd. Wat een mafkaan zeg. Het leek wel een toneelstuk. Maar een paar minuten erna, werd het meisje van de bakkerij omgeroepen dat ze bij de klanten service moest komen. En ik vond het zo oneerlijk. De bediening van de vleeswaren afdelingen gaan hier altijd tergend langzaam en dus aanschouwde ik ook haar terug keer op de afdeling. Blozende wangen en schouder ophalend keek ze naar haar collega's van de vleeswaren. Wat een vreselijke vent was dat geweest. Het zat me dan ook helemaal niet lekker toen ik aan het afrekenen was. Dalijk komt dat meisje nog in de problemen er van.

En dus....., dus besloot ik me er ook tegen aan te gaan bemoeien ;-) En ik maakte een gang naar de klanten service balie en vertelde daar wat ik er van had mee gekregen. En dat het echt niet aan het meisje lag en hij gewoon op mot uit was. De dames achter de balie waren duidelijk opgelucht met mijn verhaal en bedankte me dat ik het aan hen was komen vertellen. Ik had het echt oneerlijk gevonden als het meisje er door in problemen zou raken. En dat probeerde ik ze duidelijk te maken. En terwijl ik de winkel uitliep hoorde ik het meisje haar naam weer omgeroepen worden. Hopelijk heeft mijn versie haar een beetje kunnen helpen, je raakt hier voor minder zomaar je baan kwijt en dat zou onterecht zijn geweest!

Afijn na dit alles ben ik naar Jackie gereden want in de middag had ik met Judy en Jackie afgesproken. Judy's man is inmiddels in een hospice opgenomen. En we zijn daar op bezoek geweest. Het is een ontzettend moeilijke tijd voor Judy en de verzorging eist een tol. En op het moment onderzoekt ze dan ook mogelijkheden naar verschillende manieren van zorg. Ik hoop echt dat ze een goede midden weg hierin zal gaan vinden. Eén die ook past in de laatste wensen van haar man.

Voor mij was het een eerste keer in een Amerikaans hospice. En nu was dit een vrij nieuw hospice, maar was er erg van onder de indruk. De faciliteiten waren echt bijzonder goed. En naar mijn eerste idee de kwaliteit van zorg uitermate hoog. Wat je om je heen ziet is natuurlijk ontzettend verdrietig, maar voelde wel de kracht van een hospice daar erg sterk. De beschikbaarheid van de zorg was indrukwekkend.

Zo liepen we door het gebouw en Judy liet ons het allemaal een beetje zien. En kwamen er twee vrouwen aangelopen en Judy zegt, die dames zijn vrijwilligers en doen Reiki hier. Bijzonder niet? En zo waren er massage therapeuten, maar ook muzikanten van klassieke muziek. Ik stond er echt van te kijken. Natuurlijk was mijn knal witte spalk een niet ontgaanbaar obstacle voor de Reiki dames. En kwamen we aan de praat en kreeg ik spontaan een Reiki behandeling van 1 van de dames. Ik wist er gewoon niet goed mee om te gaan. Maar..., alle hulp is welkom! Dit moet goed gaan komen met die hand! De keuken was ook enorm in het gebouw, met daarin een grote tafel met zelf gebakken koekjes en dergelijke. Allemaal verzorgd door vrijwilligers. Toen wij er aan kwamen lopen werden we gelijk verwelkomd en van alles voorzien als we dat wilden.

Al met al werd het zo best een emotionele middag en het zet je duidelijk weer met beiden benen op de grond. Respect voor de mensen die zich hier zo voor inzetten. Rond vier uur gingen we weer op huis aan. Maar ik moet zeggen wel een beetje in een weemoedige stemming. Vanavond was er ook fotoclub avond en ik bedacht me mog zal ik wel of niet gaan. Er zou een kritiek geef avond zijn en je kon foto's meenemen en dan zou de spreker van vorige maand zijn ideëen daar over vertellen.

Die spreker van vorige maand had ik heel bijzonder gevonden. Het was een fotograaf die echt alle kneepjes van het vak kende en bij grote namen als Kodak en bekende reclame buro's gewerkt had. Ook heeft hij als 1 van de weinige fotografen de binnenkant van het Witte Huis in opdracht gefotografeerd. Vorige maand had hij ons dus verteld van die fotoshoot en wat daar bij kwam kijken. En nu ging hij dus onze foto's beoordelen en eigenlijk wilde ik dat ook niet missen. Dus ben uiteindelijk wel gegaan.

Nou het was uiterst leerzaam en de kritiek was erg onderbouwd en duidelijk. Hier moest wat gecropped en daar was ingekleurd. Heel goed om zijn kijk te horen. Het thema was "low light" fotografie, dus had ik de avond foto's van Washington mee genomen. En ik zat klaar om zijn kritiek over de foto te horen. De eerste foto was een foto van het Capitool met de weerspiegeling in het water ervoor. Nou begon hij een heel verhaal dat bij de wedstrijden die hij beoordeeld de bedoeling is dat je de aandacht moet zien te trekken van de beoordelaar. Dat kan door vele zaken. Door orginaliteit van je onderwerp bijvoorbeeld. Maar, zei hij er na, als je er echt kijk op hebt, kun je van een onderwerp zoals het Capitool in Washington jouw visie weergeven en er voor zorgen dat jouw blik toch anders is dan al die andere foto's van dat zelfde Capitool. Dit gebouw is al zoveel gefotografeerd, maar als je daarmee mijn aandacht zo weet te trekken is het doel bereikt. Ik viel bijna flauw van zijn reactie. Ging dit over mijn foto? Maar hij ging nog verder..... Deze foto trekt me direct in de compositie, mijn oog is geprikkeld en vraagt mijn aandacht meteen, terwijl het voor iedereen een bekend onderwerp is. Dat is het moeilijke van fotografie. Niet iedereen heeft dat degene die deze foto gemaakt heeft duidelijk wel. En eindigde met de mededeling dat het een prachtige foto was. Wow!! Echt? Ik was er stil van! Zowaar dat kan, Petra stil krijgen....

De foto er na was van het Indian American museum en ook daar alleen maar lof over. Hij vroeg toen van wie de foto was en wilde graag weten met welke lens en op welke apeture de foto gemaakt was. "I'm impressed", zei hij. Ik was echt verbouwereerd, jemig! Hij vraagt dat aan mij?

Verder had ik nog een foto van Amsterdam met een kerk aan de grachten. En toen vertelde ik zelf dat ik twijfelde aan die foto omdat het onderwerp echt recht in het midden stond. En dat is eigenlijk een no-no in fotografie. En daarom zou ik hem niet insturen voor een wedstrijd. Het hoort eigenlijk op twee derde te staan, nooit in het midden. Hij vertelde dat dat inderdaad een regel is, maar als je de regel breekt moet je het goed doen en deze is perfect. Hij ging verder over het zichtbare detail, de goede compositie..... Nou...... Toen was ik helemaal op halve shock snelheid. Ik begon al te stotteren en mijn konen konden vast niet roder. Jemig! Daarna waren er nog twee foto's van mij die hij de hemel inprees en ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest. Wat een avond! Gelukkig zat ik een beetje achterin en viel het anderen hopelijk niet zo op. :-) Wat apart toch weer en eigenlijk had ik het helemaal niet verwacht. Zeker niet in deze gradatie zeg maar. ;-)

Na afloop vanavond besprak ik nog wat met de penning meester. Ik ben sinds januari leden administratice van deze club (ja, ja!) en tijdens dat gesprek kwam hij op me afgelopen en nam me even apart. En vertelde gewoon nog een keer hoe mooi en bijzonder hij mijn foto's had gevonden.....wow....ik bedankte hem voor het delen van zijn mening en dat het komende van hem heel veel voor mij betekende. Nee echt, zei hij, dit is speciaal. Dubbel wow! Toch maar wel insturen bij een wedstrijd dan :-)

Daarna werd er door iemand anders wat aan hem gevraagd. En ging ik weer in gesprek met de penning meester. Maar voor dat hij weg ging kwam hij nog een keer zeggen "Want to say goodbye and let you know you keep up this excellent work!" Dank, dank, dank, hahaha.

Had hij er toch mooi even voor gezorgd dat deze dag toch nog goed afsloot! Ondanks alle toch ook wat triestere emoties.... Zou Reiki ook tot in fotgrafie strekken wellicht? ;-) Wat een rare dag zo bij elkaar en dat na die week van algehele rust!

Groetjes,
Petra

Van Drop Box

Nou had ik eerst alleen nog een foto van mijn hand geplaatst, inmiddels kan mijn voet er ook wel bij toch? Frankenstein hand en voet :-)

Al moet ik zeggen de voet valt enorm mee. Het is eigenlijk heel bijzonder, mijn tenen doen het gewoon allemaal nog. Niks aan te merken. Maar er is wel een pees ter hoogte van mijn wreef weg gehaald over een lengte van zo'n 10 cm? Het idee geeft me de kriebels, maar vind het ook wel geweldig dat het gewoon een optie is tegenwoordig. Ik had hem gewoon zelf niet kunnen verzinnen, zeg maar.
En aangezien het gips er sinds gister middag af is, heb ik vandaag ruimschoots de tijd gehad om mijn hand nader te bestuderen. Het ziet er eerlijk gezegd nog niet uit, maar het idee dat er een gehele nieuwe verbinding gemaakt is vind ik toch wel heel bijzonder. En al heb ik weer een weg te gaan om hem/haar werkende te krijgen, het is toch wel een bijzonder iets niet?

Mooi verhaal ook om aan je kleinkinderen te vertellen toch? En vraag me nu dan ook af, of ik nu met die speciale pees uit mijn voet eindelijk dan ooit in staat zal kunnen zijn om een handstand te maken? Zeg zelf, theoretisch gezienmoet het nu kunnen. Makkie zeg maar. Niet dat ik dat gelijk ga proberen, maar dat zijn zo vragen die me te binnen schieten als ik mijn nieuwe oefeningen aan het doen ben. De oefeningen zijn nog heel bescheiden. De vinger helpen met buigen en dan de vinger zichzelf laten strekken. Niet zo heel schokkend dus. Maar er is weer een begin. Nog zes weken spalk te gaan! En dan zien waar we gekomen zijn.

Verder hebben Ron en ik vanmorgen wat boodschapjes gedaan. En het viel me zo op dat veel peren bomen in bloei staan op het moment. Prachtig gezicht. Zo binnen een paar daagjes niet opletten, overal in bloei. Perenbomen zijn hier een soort sierbomen, waar eigen geen peren aan groeien. (nouja hele kleine inimini, niet eetbare peertjes) ze zijn populair om hun bloesem in de lente en hun mooie rode kleur in de herfst. In Nederland zie je deze niet zo zeer. Heb er met de iPhone wat foto' van gemaakt. Het was echt een zee van witte bloemetjes!

Van Drop Box

Van Drop Box

Van Drop Box

Ze ruiken overigens niet, dat is wel jammer. Maar zijn wel heel mooi.

Van Drop Box

Daarna heb ik met voet en hand omhoog en met ijs erop in het zonnetje in de tuin gezeten. Het was even lekker buiten te zitten. Dat doet een mankepootje goed!

Groetjes,
Petra

Een blommetje!

Het houdt allemaal nog niet echt over en we zingen het allemaal nog een beetje uit. Vanmiddag gaat het gips eraf en ben heel benieuwd hoe het er strakjes uit ziet. Hopelijk valt het mee!
Ron gaat weer met me mee. Mijn grote steun zeker van de week!

Gistermiddag kwam Jackie ook even op bezoek. Ze had mooie bloemetjes bij zich in.... Een plastic vaas!
Voorlopig geen glazen vazen hier ;-) Ze had ook nog wat lekkers voor het avond eten bij, zo lief! En een lieve kaart en nog wat bloemen die altijd goed blijven.

Nu dan snel op naar Cary. Weer in mijn spalk en weg met het gips!

Groetjes Petra

Als een kanarie pietje!

Nou ik ben nog zo suf als een kanariepietje, maar de operatie is goed verlopen zei dr. sam tegen Ron gisteravond. Hij is 4,5 uur bezig geweest met me. Half twaalf 's avonds was ik weer bij. Nachtwerk bijna.
Voet valt reuze mee! De pees is op mijn wreef weg gehaald en tenen werken allemaal nog. Belangrijk detail niet? De pees is daarna in mijn wijsvinger geplaatst en zou het moeten doen volgens Dr. Sam. Hand zit nu in het gips.....maar dat gaat er vrijdag al af. En dan ook weer in therapie. Wel een beetje spannend na al dat gebeurt is, maar de spalk is prettiger dan het gips.
Ga zo weereven onder zeil denk ik zo! Ben echt mega duf! Maar we hebben het gehad!
Groetjes Petra

Ingepland

Nou ik was helemaal klaar om vandaag weer aan de bel te gaan. Maar... Om vijf over 8 ging de telefoon. De assistente van dr.Sam. Of ik vandaag tijd had om bij dr. Sam langs te komen, zodat e.e.a. besproken kon worden. Ja hoor dat kan. Heel graag zelfs. En dus kon ik om twee uur terecht in hun kantoor in Raleigh.

Eenmaal daar vertelde de assistente me dat ze toch echt een berichtje voor me achter gelaten had. Nou zei ik die is niet bij me aangekomen. Oh jee toch, zei ze. Nou de dokter zal zo wel vertellen hoe het met de pees is. Nouja zei ik, dat weet ik eigenlijk al hoor. Dus ik heb haar gezegd dat ik toch wel enigszins "freaked out" was toen ik hoorde dat ze vrijdag middag verschwunden was en toen zelf nog even bij medical records langs ben geweest. Oh..... Klonk er... Dus je weet het al, zei ze. Uh ja, het zag er niet goed uit en mijn gevoel was toch goed geweest. Afijn, daarna kwam de dokter al vrij snel en die vertelde dat er 1 pees afgescheurd was. De pees van het buigen. De pees van het strekken deed het nog. Dus dat was goed nieuws.
Grootste probleem is dat ze niet drie keer kunnen "knutselen" er aan dus werd er gekeken naar een pees die ze er voor kunnen gebruiken. Het schijnt dat de meeste mensen een extra pees in de pols hebben die je eigenlijk niet gebruikt. Je kan dat zien door je pink en je duim op elkaar te drukken. Dan verschijnt hij in je pols.
Natuurlijk heb ik die weer niet.... Dus helaas gaat die vlieger niet op.
Dus werd er gedacht aan een donor pees, maar dat is niet lichaamseigen en dan is de kans op gehele genezing net wat moeilijker in je hand. Uiteindelijk kwam ook de derde optie naar boven en dat is een pees uit je tweede teen. En dat zal het waar schijnlijk gaan worden. De pees zal dan het slecht stuk pees in mijn hand gaan vervangen.

De hechtingen die er nu nog in zitten die gaan er morgen gelijk met de operatie uit en dan is het weer in het gips met mijn hand. Hopelijk heb ik niet al te veel last van die teen er nog bij. Daarna weer in de spalk en dus alles weer van voren af aan.

Het is weer een fraai verhaal. Dat kan je toch zelf niet verzinnen een pees uit je teen in je hand. Echt als ik toch terug denk aan dat kleine sneetje in mijn vinger.... Dat het zoveel ellende kan veroorzaken.

Groetjes,
Petra

Aan de bel

Bedankt voor jullie berichtjes. Het heeft me toch wel het zetje gegeven om er toch op af te gaan. Ik had namelijk online een speciale hand kliniek gezien die 24 uur per dag en 7 dagen in de week dokters op oproep hadden. Ik had deze kliniek ook gegoogled op reviews en die waren best goed. Er was 1 dokter die ook lezingen gaf in het ziekenhuis waar ik nu in behandeling ben. En ik heb ze dus gebeld. Ik kreeg een automatisch antwoord apparaat en moest mijn telefoon nummer intikken En dan zou ik binnen tien minuten terug gebeld worden.

Heb dan altijd mijn bedenkingen. Staat mooi op de website natuurlijk, u wordt gelijk te woord gestaan, maar voorlopig had ik alleen nog maar een machine gehad. Maar...., binnen twee minuten ging zelfs al de telefoon en in mijn schermpje stond de naam van die dokter waar ik het net over had. De dokter die lezingen gaf! Hij stelde zich ook gelijk voor. Oke dan! Ik denk ik krijg eerst een assistente ofzo, maar het was gelijk de dokter zelf. Ik leg mijn hele verhaal uit, de 1e operatie, mijn gips, spalk en de therapie naderhand. En de tweede operatie en dat afgelopen donderdag tijdens therapie mijn pezen weer zijn losgeschoten. En dat ik een MRI had gehad donderdag middag die dat ook bevestigde. Er klonk een oh je. Dat is niet zo mooi, maar wel te repareren hoor. Dus ik vertelde dat ik geprobeerd heb mijn eigen dokter te pakken te krijgen, maar dat hij heel de dag operaties had. En ik me eigenlijk wel zorgen maakte dat ze nu los in mijn hand zitten. En dat ik de vorige keer gelijk geopereerd was geweest. En nu dus al twee dagen verder was.

Hij bleef heerlijk rustig en vertelde me dat het nu een iets ander verhaal is dan bij een verse snee zeg maar. Je hebt nu wel wat meer dagen speling om te repareren, zei hij. Het had iets met de bloed toevoer te maken en ik hoefde me daar echt geen zorgen om te maken. Maar, zei ik, schieten ze dan niet verder terug? Ja misschien wel zei hij, maar dat is nu toch al gebeurd bij het losgaan en je chirurg kan dat gewoon terug halen. Dat is echt geen probleem. Wel raadde hij me aan om de vinger te blijven bewegen, ook al voelt het raar. Het is belangrijk dat de vinger niet stijf wordt. Ik vertelde hem dat ik mijn hand nu eigenlijk in mijn spalk had die ze bij het ziekenhuis voor me gemaakt hadden. Hij stelde voor om de spalk maar even te laten voor wat het is en de hand eigenlijk soepeltjes te houden.

Toen ik verteld had welk ziekenhuis de spalk had gemaakt, vroeg daarop welke dokter ik had. En hij noemde de twee handspecialisten binnen de praktijk. Hij kon ze dus kennelijk....(heb ik weer hoor) Dus ik bevestigde dat dr. Sam de behandelende arts is. En daarop zegt hij dat dr.Sam een zeer getalenteerde dokter is en ik zeker in goede handen ben bij hem. Maar zegt hij, ik zie hem maandag in een vergadering en zal wel even zeggen tegen hem dat hij je moet informeren. Komt goed mevrouw!

Hahaha, hoe krijg ik het voor elkaar? Ik bel gewoon de arts die bevriend is met dr. Sam. Wellicht bestaat er een hand specialisten club van Raleigh? En hebben die elke maandag morgen koffie ochtend ;-) Nou weet nog niet of ik daar blij mee moet zijn, want hij was wel degene die de lezingen gaf. En dat is misschien wat minder voor dr. Sam. Maarja dan moet hij maar een assistent nemen die me terug belt. Ik had nu in ieder geval wel mijn antwoord en het stelde me erg gerust dat er geen haast nu is om de pezen weer aan elkaar te zetten. Ik bedankte hem voor zijn informatie en hij zei nog even dat ik de vinger vooral moest blijven bewegen nu hoor en wenste me veel succes met de recovery.

Het had heel fijn geweest als ik dat gister, voor we het weekend ingingen, gehoord had van de assistente, dat had wat minder stress veroorzaakt. Maandag gaan we dus gewoon even weer aan de bel met haar! Gezellig! Kijk er echt naar uit....

Groetjes,
Petra

Overpeinzingen

Denk, denk, denk.... Even terug naar donderdag. Toen ik klaar was met de MRI vroeg de man die die afgenomen had of ik een kopie wilde van het ding. Of dat ze alles aan de dokter moesten sturen. Ik vroeg hem verbaasd, kan dat dan mij een kopie geven? Ja hoor, zei hij. Ik was er nog verbaasd over geweest. Maar zei hem stuur maar naar de dokter. En daarna vroeg hij me of ik uit Holland kwam. Ja zei ik, en vond het knap dat hij het goed geraden had. Hij vertelde dat mijn achternaam het hem had doen denken.

De MRI was afgenomen in een mobiele unit van het ziekenhuis in Apex dit keer. Ik ben nu dus in bijna alle ziekenhuizen geweest. Het hoofdziekenhuis in Raleigh, in Cary, in noord Raleigh en nu in Apex. Afijn al kletsend brengt hij me terug naar de hoofd ingang van het ziekenhuis. Hij was verschillende keren in Nederland geweest en was weg van Leiden. Het was een uitermate vriendelijke man. We namen daar afscheid en ik had hem nog een keer bedankt dat ze me er tussen gepropt hadden op dezelfde dag nog.

Thuis gekomen had ik gebeld naar de assitente van dr. Sam. Eigenlijk vond ik het geen fijn idee dat ik nu geen spalk om had en wilde haar dat vragen of ik dat niet beter kon doen om meer ellende te voorkomen. Bovendien was mijn vinger ineens enorm in maat geslonken. Na de operatie was hij weer enorm opgezwollen geweest, wat ook logisch is na zo'n ingreep. Maar om 10 uur was het gebeurd en het was nu vier uur 's middags en alles was ineens weg?

Dat en het echt niks buigen stemde mij niet vrolijk en heb toen toch maar mijn oude spalk om gedaan. Die nacht heb ik wonderbaarlijk goed geslapen. Voor het eerst sinds lange tijd had ik geen pijn en voelde mijn hand "ontspannen". Eerlijk gezegd geen goed teken, maar het was wel even fijn. Geen kloppende vinger...

Vrijdag morgen nog steeds niks gehoord van de assistente over een uitslag of wat ik moest doen. Bedacht me ook dat die andere hechtingen er ook een keertje uitmoeten. Want maandag is dat ook al 14 dagen. Dus maar weer bellen. De assistente van de assistente (kan je het nog vogen?)stelde voor om een evaluerings gesprek te plannen. En donderdag middag hadden ze nog een gaatje. Ik ging toen wel een beetje over de rooie. Je denkt toch niet dat ik tot donderdag hier ga zitten wachten of wel? Oh, echt niet? Dat was standard procedure na een MRI hoor!, zei ze. Ja zal gerust, maar nu even niet. Ik wil graag dat de dokter zegt of het wel of niet gescheurd is en dat hoeft niet op kantoor dat mag ook over de telefoon. Ik weten of ik met mijn hand rust moet houden of juist moet bewegen. Toen ik in oktober kwam met een gescheurde pees moest ik diezelfde dag nog met spoed geopereerd worden en nu donderdag een gesprek? Ok, ze ging het doorgeven, zei ze. Hmmm..... Waar hadden we die meer gehoord?

Om half drie nog steeds niks gehoord dus dacht waag er nog maar een belletje aan. Wat heeft het voor nut om met spoed een MRI te laten maken en er verder niks mee te doen? Dus ik vraag, naar de assistente en ze zegt, die is al naar huis. Echt? Vrijdagmiddag half 3 hield ze het voor gezien, zonder een belletje? Dus ik vraag daarop naar dr.Sam dan zelf maar. Nee die heeft heel de dag operaties. Ok.... Dit wordt niks. Ik zeg dus, is er dan niemand die me kan adviseren wat te doe nu met mijn hand? En het werd stil aan de andere kant van de lijn.

Even ervoor had ik wel al de therapeute gemaild met dezelfde vraag en dus vroeg ik of zij er wel was. Ja die was er enz ze zou mijn vragen voor gaan leggen. Twee tellen erna kreeg ik de therapeute zelf gelukkig en die raadde me aan om toch maar de spalk er om te houden en van de week zeker de hechtingen er uit te laten halen. Ze zei dat ook zij de uitslag nog niet wist en ook al twee keer naar de assistente had gebeld en begrepen had dat ze naar huis was. Ze wenste me sterkte voor het weekend en zei dat ze het jammer vond dat we nu nog niet opgeschoten waren.

En toen zat ik daar. Jemig.... Moest ik nu echt wachten tot maandag? Leiden in last, kunnen we wel stellen! En toen bedacht ik ineens de Leiden liefhebbende Amerikaan van de MRI. Nou dat was wel toepasselijk. Ik heb nu echt wel een probleempje. Had ik nou toch maar een kopie gevraagd gister. En ik besloot mijn nieuwe vriend te bellen. Wonderbaarlijk kreeg ik hem gewoon aan de lijn ook zeg. Hij herkende me nog. Vast mijn onweerstaanbare accent. Uh..., vraagje, hoe kom ik toch aan een kopie van die MRI? Oh gewoon aan de balie vragen in het Cary ziekenhuis. Geen enkel probleem, zij draaien het zo voor je uit. Really? Is dat zo makkelijk? Ja even een formuliertje tekenen dat wel, maar dat is alles... Je kan ook om de cd vragen hoor zei hij nog net voor het ophangen. Ok dan! Dit wordt weer een nieuwe ervaring voor Petra....

En zo zat ik vijf minuten later in de auto op weg naar het Cary ziekenhuis. En meldde me al snel bij de balie voor medical records. Vulde het formulier in en kreeg daarna de uitdraai.... Kostte niks zei de dame achter de balie. Ze had eens moeten weten hoeveel ik er voor over had gehad. Maar ik haalde het a4tje uit de envelop en begon te lezen. En lang leve mijn medische terminologie cursus. Kon niet alles begrijpen, maar het was duidelijk, de pezen zijn afgescheurd en er is een gat van 19 mm geconstateerd. Dikke vette pech dus...

Even moest ik naar adem happen, maar ik had het dus wel goed gevoeld. Het zat goed fout weer met de vinger. Na dit even te laten inzinken heb ik dan ook maar de cd opgehaald met de 201!!!! foto's van de MRI. Tweehonderdenéén! Niet normaal! Thuis gelijk kijken natuurlijk. Maar daar deed de medische terminologie niet veel voor. Kon er niet veel van breien in ieder geval. Op zo'n vijf foto's van die 201 kan je wel zien dat je duidelijk verschil ziet met de andere vingers. Maar verder echt bar weinig helaas.

Maarja wat nu? Het is wel bijzonder in deze, dat Ron gisteren aan zijn collega's vertelde wat er gebeurd was. En allemaal zeggen ze ga voor een second opinion. Maarja, wil ik dat? Voor mijn gevoel kan ik best tot maandag wachten, maar niet tot donderdag om de boel gezellig in een gesprekje te evalueren. Het is heel belangrijk dat de pees weer vat gezet wordt. En liefst zo snel mogelijk..... En dus heb ik wel online naar handchirurgen zitten kijken, maarja hoe kies je iemand? zou er een nachtje over gaan slapen. Ware het niet dat vannacht hier de tornado buien overkomen en het dus lekker onweert. Hij is fijn! Heb het gevoel dat we nog wat gaan meemaken met die hand.

Fijn weekend gewenst, groetjes
Petra

Not so yeah....

Nou twee dagen verder en wat een verschil.... Vanmorgen had ik weer een afspraak bij de therapeut en mijn vinger ging echt zo goed. Ik kon de oefeningen waar bij je los geld van de tafel op moet pakken perfect. Had er thuis mee geoefend en ik was er zo blij van geweest. Daarna moest ik een andere oefening doen met een doh klei en de eerste keer ging perfect. Ik zat echt helemaal te glunderen. Al die weken hiervoor heb ik zo geploeterd om die oefeningen te doen. En ging het voor geen meter. En nu perfect....

Tot dat ... ik de tweede keer de oefening deed. Dit keer geen plop, maar echt een enorme krachtige sensatie in mijn handpalm. Jemig dat deed zeer! Maarja gezien de vorige plop dacht ik er nu niet meer het ergste van. Al gaf ik wel weer een gil. Want jeetje dat deed zeer. En wilde de oefening weer herhalen en de vinger doet niks meer. Oh nee....! Nog snel op een andere manier kijken, maar nee hoor. Terug bij af. Helemaal niks. Middelste stuk nu ook niet meer. Dit is niet goed! En schrik me het apezuur. De therapeute kijkt daarna zelf ook nog en zegt dat ze Dr. Sam er bij gaat halen. Hij kijkt er een paar minuten later naar en zijn gezicht staat niet vrolijk. En vraagt wat ik precies voelde en waar. Ik leg het hem uit en ook hij krijgt de vinger niet aan de praat. Hij zegt het niet, maar ik vraag hem is ie weer afgescheurd?

Daarop zegt hij dat hij het niet met zekerheid kan zeggen, maar een MRI met spoed wil laten maken. Seriously? Gebeurt me dit nu echt? Wonderbaarlijk bleef ik wel gewoon Engels praten. Normaal als ik emotioneel word komt er spontaan Nederlands uit. Maar nu niet....Ja zeg, en dan, als daarop blijkt dat hij los is, wat dan? Dan moeten we opnieuw opereren en vast zetten..... Het leek wel of die laatste zin in slow-motion door kwam. Even zakte alles weg. Mijn adem stokte. Nee he?

Hij gaf instructies aan de therapeute en ik moest natuurlijk met alle oefeningen stoppen. Zo ontzettend balen.... En ik kon naar huis. Nou daar in de auto kwamen mijn emoties wel los. Wat is dit nou zeg! Ik was juist zo blij geweest en had weer even van een normaal werkende vinger kunnen proeven. Zo geheel niet volgens plan.

Inmiddels heb ik dus vanmiddag de MRI gehad. Natuurlijk gevraagd of zij wat konden zien, maar daar mogen zij niks over zeggen. En dus is het nu afwachten...... Zelf voel ik dat het niet goed is, maar laten we een sprankje hoop houden, het zal toch niet zo zijn dat ik weer geopereerd moet worden, in het gips twee weken en dan weer in die achterlijk spalk.... Duim maar voor me!

Groetjes Petra