Dodelijke tassen

Begrijp dat het in Nederland warm is van de week. Hier is het op het moment niet warm, maar bloedje heet. Het is echt niet te banken kunnen we wel stellen. Gevoels temperaturen van 46 graden gisteren. En vandaag 44 graden. Vanmorgen ging Ron naar zijn werk en toen was het al, of moet ik zeggen nog, bijna 28 graden! Vijf uur 's morgens! Dus even 's nachts een raam open zetten werkt hier niet.

Ik ga dus ook vroeg mijn bed uit want de hondjes moeten natuurlijk ook hun beweging, dat stopt niet als het warm weer is. Maar vandaag was het al heel snel warm, terwijl het nog maar half zeven was. Dus ben in het park hier vlakbij wezen wandelen waar veel schaduw is. De hondjes genieten er altijd zo van. Overdag is het even snel en dan 's avonds weer wandelen als de zon onder is. Die gaat hier een heel stuk eerder onder dan in Nederland. Dus dat scheelt wel. Het is niet dat ze tot 10 uur moeten wachten ;-)

Verder hoorde ik van de week nog een nieuw "Wist U datje". Ik ging gisteren mijn boodschapjes halen. Ook lekker vroeg, want anders kun je ijs meteen als melk serveren. Dus ik heb de meeste boodschappen op de band gelegd. En als laatste leg ik mijn boodschappen tassen op de band. Het meisje achter de kassa trekt dan een zuur gezicht naar me. "That's unhealthy!", zegt ze. Ik denk nog dat ze het heeft over iets dat op de band ligt van mijn boodschappen.

Maar zo aan haar houding te zien ging het daar niet over. Ik vat hem even niet en ik zeg dus ook niks. Maar dan zie ik haar mijn vriestas pakken. Pink omhoog en met duim en wijsvinger pakt ze de tas. De tas is echt nog bijna nieuw want ik vergeet die vriestas zeer regelmatig. Maar volgens mij vindt zij het niks. Er wordt ook een gezicht bij getrokken van heb ik jou daar. Het kwartje valt dan bij mij. Het gaat niet om de boodschappen, maar om de boodschappen tas. Alsof ik vraag haar ik het weet niet wat vraag. En echt, mijn (Ikea) vries tas is helemaal schoon. Niks op aan te merken. Het zucht en maakt wat binnenmondse niet verstaanbare protesten. Ik laat haar nog een beetje pruttelen en leg de aller laatste spulletjes nog op de band en loop door verder naar de kassa toe. Ze staat nu recht tegen over me. En dan begint ze weer.

"Weet u wel hoeveel bacteriën er in zulke tassen leven? Nou zeg! Zit ik te wachten op zo'n preek? Nee, niet echt. Dus ik zeg zoiets als, zal nog wel meevallen he? Maar ze geeft niet op. En zegt dat er mensen dood gegaan zijn aan de bacterieën die in boodschappen tassen leven. Allemachies! Overdrijven is ook een vak zeg! Die is wel lekker op dreef.

Het meebrengen van je eigen boodschappentassen is hier nog niet zo lang een gebruik. Denk dat het pas zo'n twee jaar een beetje doorkomt. Voorheen ging echt alles in tig plastic tasjes. En nu nog steeds als je je tassen niet bij hebt. Vaak zien de cassiéres ook niet echt het verschil tussen een vries tas en een gewone boodschappen tas. En zitten alle koel spullen in de gewone tassenHoeveel van die plastic weg gooi tasjes zijn er daar al niet van op de afvalberg en in de natuur terecht gekomen? En als dank voor het mee brengen van mijn eigen tassen krijg ik een preek van deze dame.

Heb het idee dat als ik een tegenpreek start, mijn versie niet gaat aankomen. Dus begin er ook niet aan, maar moet zeggen deze preek is wel nieuw voor me. Dus ik zeg geef de tassen maar weer hier, dan pak ik het zelf wel even in. Ze kijkt me verbaasd aan, alsof ik het niet meen. Kom maar op met die tassen en gebaar mijn hand naar de tassen. Heel langzaam schuift ze de tassen naar me toe. Alsof ik haar het weet niet wat aan doe. Tsjonge jonge.... Wat een drama!

Tijdens het verdere afrekenen heeft ze niks meer gezegd. Ze weet vast niet dat er in Nederland wekelijks miljoenen mensen met hun boodschappentas al jaaaaaaaren hun spulletjes binnen halen. Zou ik me zorgen moeten maken over alle doden die daar al mee gevallen zijn? Geloof dat dat wel los zal lopen. Het voelt overigens wel weer vertrouwd dat ik de boodschappen zelf inpak. Net als fietsen en schaatsen. Dat verleer je nooit ;-)

Wens iedereen een fijn weekend. Hier kijken we nog even naar de opening van de Olympische spelen. De uitzending was hier niet live te zien. Maar pas om 9 uur 's avonds. Vind het tot nu toe erg leuk gedaan. Lekkere muziek ook! Nu net komt het Nederlandse team binnen gelopen en de presentator schijnt met een Nederlandse getrouwd te zijn en verteld over Fannie Blankers Koen. 'the flying housewife'. Erg grappig!


En oh ja, als je zaterdag morgen naar de Appie of de markt gaat, haal dan even een doekje door je boodschappentas. Zodat je niet het loodje legt na het vullen van je tas ;-)


Groetjes Petra


 

Een erehaag van vlaggen

Deze middag werd er één om niet snel te vergeten. Samen met Linda was ik naar de herdenkingsdienst van een buurman geweest hier drie huizen verder op. Op zich had ik niet zo'n contact gehad met hem, maar wel met zijn vrouw. Ze waren namelijk een paar jaar Duitsland gestationeerd geweest en zij sprak nog wat Duits. Het waren altijd grappige gesprekken die ik met haar had. Het is een lieve vrouw. Positief ingesteld, net als haar man. En als er Nederlands bezoek over was bij ons deed ze altijd haar best om ze te verstaan. Wat haar eigenlijk heel goed afging. Soms tolkte ik wat in deze gesprekken, maar als het gesprek weer gaande was, wist zij het Nederlands allemaal best te volgen. Ze waren hier naar toe verhuisd vanuit Washington waar hij voor het laatst gediend had. Twintig actieve dienst jaren en daarna als adviseur in dienst. Maar na het dan volledig pensioneren woonden ze nu zo'n vijf jaar al bij ons in de straat.

Haar man was nu meer dan een jaar ziek geweest. Longkanker.... Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een beetje afstand genomen heb er van. Vooral van de fases waar zij door heen gingen. Het was me allemaal veel te bekend en ik zag veel van de fases die wij met mijn vader hebben mee gemaakt. Het was me soms te dicht bij en denk dat ik dat eigenlijk te moeilijk vond om bij een ander te zien, te herkennen. Vooral de vreugde die er was bij de kans op long transplantatie. En het verdriet toen die er niet kwam. Ik vond het best moeilijk. Je hoopt zo dat het bij hen anders zal gaan verlopen.

De buurman had gediend in de Vietnam oorlog en waarschijnlijk is mosterd gas bij hem de boosdoener geweest. Niet meer terug te draaien en toen eenmaal de constatering er was volgde er een vreselijk ziekte beeld. En van de week was hij overleden en vanmiddag dus de herdenkingsdienst.

De dienst was in het gebouw van the American legion, in onze woonplaats. De vereniging waar veteranen bijeen komen. En terwijl we de weg afslaan en het terrein van deze vereniging oprijden zie ik zeker 50 Amerikaanse vlaggen die door de vrijwilligers van de American legion riders worden gedragen. Deze vereniging is een motorclub bestaand uit vrijwilligers die een eerbetoon geven aan de veteranen. Veelal zijn ze stoer uitziende Harley rijders. Stoere mannen (en vrouwen) met veel lederen kledij en baarden en haren in een staart. En nu staan ze in een rij, een soort van ere haag, en verwelkomen de mensen die naar de dienst komen. Ik voelde een brok in mijn keel komen en de tranen prikken. Linda die ons er naar toe reed ervaart het precies hetzelfde. Dit was een mooi gebaar en we zijn er beiden stil van. En tijdens het parkeren graaien we al naar de tissues.

En we besluiten de tissues dan ook maar mee naar binnen te nemen. Eenmaal binnen in de zaal staan allerlei vlaggen in houders, een marinier in vol ornaat en iemand uit de luchtmacht ook in pak. Beiden in houding. Aan de zijkant een enorme lange tafel met ontzettend veel eten. Even dacht ik nog, wat zijn wij Hollanders dan toch anders, met ons plakje cake en een bakje koffie. Hier stond werkelijk van alles. Van fruit tot gebraden kippenpootjes aan toe. Al moest ik niet aan eten denken, het gaf een soort van welkom gevoel eigenlijk. In het midden vooraan in de zaal bij het sprekers gedeelte staat ook een tafel. Met daar over heen de Amerikaanse vlag.

En verder stond er een foto van de buurman in zijn vliegeniers outfit. Zelf hebben wij hem niet zo gekend dus ik herkende hem bijna niet. Maar het was altijd duidelijk dat de airforce een groot gedeelte van zijn leven was geweest. De dienst was erg mooi. Persoonlijk vooral. De buurvrouw sprak, en ook hun kinderen en een aantal vrienden spraken. Het ging over mooie herinneringen en American Football, Startrek en wijn. Alles in het leven is beter na een glas wijn. Er werden mooie anekdotes verteld en er werd veel gelachen ook om die verhalen.

Aan het eind van de dienst was er een mooi gospel nummer en daarna klonk er de "taps" muziek. De tonen van de hoorn die je in Nederland op 4 mei bij de dodenherdenking hoort. Kippenvel. De twee mannen die tijdens de gehele dienst in houding stonden waren ervoor al naar de familie gemarcheerd en legden tijdens het geluid van de hoorn hun rechterhand op de vlag en hun linkerhand in houding. Heel emotioneel vond ik en ik was blij met mijn tissues binnen hand bereik. Daarna werd de Amerikaanse vlag die op de tafel lag opgevouwen. Totdat het een driehoek was en deze werd daarna aan de buurvrouw overhandigd. Inmiddels biggelde er al tranen op mijn wangen. En ik was duidelijk niet de enigste die tissues nodig had. Het overhandigen van de vlag is zo symbolisch. Het gevoel van afsluiting die met het overhandigen mee komt is wel heel erg moeilijk lijkt me.

Zelf had ik zoiets alleen nog in films gezien. En moet zeggen dat het heel emotioneel was, zeker voor de familie en naasten. De vlag staat voor hen symbool voor hun man, vader en vriend. Ik was er stil van en erg onder de indruk. Als nuchtere Hollandse vond ik dit een hele bijzondere manier van afscheid nemen. En zoals ik in het begin al zei, het werd een middag die ik niet snel zal vergeten.

Groetjes Petra

Eentje meer of minder

Vorige week zijn we 's avonds naar Jordan lake gereden. Zonder boot want er werd onweer verwacht. Eenmaal bij het meer was het heerlijk weer en best druk op het water. Hadden we nou toch maar met de boot gegaan. Ron had zijn hengel mee en ik mijn camera en het was zalig.

Er was van alles te zien. Helemaal toen de eerste wolken te voorschijn kwamen. Het werd dringen bij de steigers om je boot weer uit het water te halen. De zon ging daarna ook onder en het was prachtig.

Van Drop Box

Eigenlijk had ik ook stille hoop op een stukje van het Noorderlicht te zien. Want die avond werd er verwacht dat het de kans was om de mooie kleuren in de lucht te zien. Helaas was het enige wat ik zag de onweer die aan de andere kant van het meer bleef hangen. Thuis heb ik nog in de tuin staan kijken, maar niks van het Noorder licht te bekennen. Helaas....

 

Zondag zijn we dan toch met de boot naar Jordan lake gegaan. Het was wel een stuk warmer dan de dag er voor. Maar best nog lekker. In de middag nog met Jackie afgesproken en hebben zij ook nog een stuk mee wezen varen. Haar dochtertjes vonden het heerlijk in ieder geval. Zo leuk om te zien.

Dinsdag had ik een afspraak bij het NC state universiteits dierenziekenhuis voor Connor. Toen we onlangs bij de dierenarts waren voor de inentingen, kwam naar voren dat Connor's gebit niet zo goed was. De dierenarts zei dat er in ieder geval 1 kies uit moest. Op zich zou je denken, dan laat je dat toch bij de dierenarts doen. Maar bij de opa en oma van Ron is ooit hun hond in de narcose gebleven, dus Ron zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Zoiets vergeet je ook niet snel. Je gaat met een gezonde hond heen en dan krijg je zo'n bericht. Maarja het was echt wel nodig. En aangezien we met Stace zulke goede ervaringen hebben met het NC state universiteits dierenziekenhuis ben ik vrijdag morgen daar met Connor heen gegaan. Ze hebben daar een soort van inloop uur en dus meldde ik me daar.

Je mag daar namelijk niet zomaar heen voor dat soort dingen. De universiteit mag geen concurentie zijn voor de dierenartsen in de omgeving. Maarja als het moet gebeuren dan maar bij het ziekenhuis waar ze Stace al twee keer gered hebben. Allereerst wezen me daar ook op en ik vroeg om nog een keer naar Connors gebit te kijken en ik legde de situatie daarna ook uit aan de leiding gevende. Ik vertelde ook van onze ervaringen met Stacey en daarna gingen ze weer over leggen. En uiteindelijk kreeg ik dan de afspraak voor dinsdag bij de tandarts afdeling van het dieren ziekenhuis.

Deze zitten helemaal aan de andere kant van het complex, welke enorm groot is. Het was is het oude gedeelte waar we ook met Stace de eerste keer waren. En na een grondig onderzoekdoor twee co-artsen kreeg ik een gesprek met de tandarts. En die vertelde dat zijn gebit er wel heel slecht aan toe was. Vooral het boven gebit. En er echt wel meer dan 1 kies uit zou moeten. Het was even schrikken. De arts zei dat hij heel erg verbaasd was dat Connor zo'n vrolijk hondje was. Hij zat constant te kroelen met de man en had zich inmiddels precies voor hem geparkeerd en was niet van plan daar snel van weg te lopen. Volgens hem zou hij veel pijn moeten hebben op het moment want bij de achterste kiezen waren de wortels zelfs zichtbaar doordat zijn tandvlees al zover op getrokken was.

Ik was verbaasd want die zelfde morgen had Connor nog liggen kauwen op zijn kluif. En we hadden echt niet in de gaten dat hij kiespijn had. Hij at ook nog steeds heel goed en dus hadden we dat echt niet verwacht. De arts liet het me zien en wees me alle slechte kiezen aan. En dat waren er veel. Ik was er stil van. Bovendien had hij onder een soort van wandelende tand, die recht vooruit stond. Gewoon zomaar gaan wandelen....

Afijn die stond dus ook genomineerd om verwijderd te worden. Allemachies, arme hond. Mijn vraag was natuurlijk, kan hij dan nog wel eten? Maar volgens hem zou dat geen enkel probleem zijn. Ik moest hem maar geloven en liet Connor daar dus achter. Rond drie uur zouden we gebeld worden hoe het gegaan was.

Maar drie uur geen telefoontje en wij dus maar alvast heen. Om vier uur waren we er en hoorde we dat ze net klaar waren. En rond half 5 kregen we een gesprek. En er waren een hele riedel kiezen en tanden uit. Ook de grote hoektanden. Arme hond..... Het was dus echt veel slechter dan wat wij ooit hadden verwacht. Ik was achteraf zo blij dat ik door gezet had om naar het dierenziekenhuis te gaan. Daar hebben ze de beste apparatuur en goed toezicht.

Even na 5 uur kregen we hem mee naar huis. En och och, wat was hij croggy. Als een dronken droppie liep hij naar de auto. Zo zielig.... Die nacht was ook een beetje onrustig. Hij had wel pijnstillers gekregen, maar hij was helemaal van de wap. Maar de volgende dag ging het al stukken beter en met de dagen erna zag je hem stukken opknappen. Ongelooflijk hoe snel zoiets heelt. Echt een klein wondertje hoor. En.... Hij eet inmiddels ook weer als vanouds. De arts had gelijk gehad. Hij eet gewoon zijn brokjes weer. Alles gaat zo naar binnen. Zonder problemen...... Ben blij dat het achter de rug is. Ook al was het zo even best heftig....

Tussen het verpleegster voor Connor spelen door heb ik ook aan de baby foto's die ik vorig weekend gemaakt had gewerkt.

Grote zus en kleine baby broertje! Zo lief. Deze foto vond ik wel erg leuk. Geheel toevallig maakt de baby net een "peace" teken met zijn handje! Zo grappig. Dat kan je normaliter echt niet dirigeren. En ik knipte toevallig net :-)

Peace baby!

 

 

 

 

 

Groetjes Petra

Eindelijk!

Het is hier nu ook afgekoeld. Na een week met 40+ graden gisteren eindelijk weer normale temperaturen. Wel een paar flinke buitjes later maar de temperatuur is gezakt! Zalig! We hebben er echt van genoten. Gister avond zijn we namelijk met de hondjes wezen zwemmen bij Jordan lake. Ze vonden het heerlijk en Connor rende gelijk het water in om te gaan zwemmen. Zo mooi om te zien.

 

Hij gaat echt baantjes trekken! Heerlijk vindt hij het!

Daarna zijn we naar de boot helling gereden en is Ron daar gaan vissen. En ik heb lekker op het piertje gezeten met de doggies. De hondjes konden lekker daar opdrogen onderwijl genietend van een prachtig uitzicht. De bewolken trok langzaam weg en de zon kiekte er tussendoor. Zo mooi!

 

Je zou er helemaal stil van worden. Doordat het zo bewolkt was en er de laatste dagen ook elke dag onweer was in de avond was er bijna niemand. We hebben 1 bootje gezien en verder alleen maar vis arendenen die weer hun vis kunsten lieten zien. Verder nog wat andere vogel geluiden, maar buiten dat was het erg stil. Wij en de natuur. Zo mooi. Even wat frisse vitamine B binnen halen. Geen airco, geen bezweet hoofd en geen half plakkende kleren. Even gewoon 21 graden en schaduw en briesje. Waar een mens al niet blij mee kan zijn he?

Het was echt even genieten van de frisse lucht die er ineens was. In stilte....

Mocht iemand trouwens iets nieuws aan de hondjes opgevallen zijn bij de foto's van het zwemmen, dan ja. Heel goed gezien er is iets nieuws. Vorige week zijn we met ze naar de dierenarts geweest voor de rabies prikken en een check up. Alles best goed, behalve twee kiezen van Connor, maar dat is weer een ander verhaal. Dat krijgt wellicht nog een vervolg. Maar de dierenarts die vertelde dat Stacey wat vlekjes heeft in zijn oogjes. Komt door ouderdom.... We hadden al gemerkt dat hij de laatste tijd niet alles meer meekreeg. Zoals bijvoorbeeld laag over vliegende tennisballen. Of voor zijn neus zittende konijnen.


Dus er is over vergaderd met zijn tweetjes en daar er voor hondjes geen brilletjes te koop zijn, is de jaren lang aanwezige speld boven op hun bolletje verdwenen. En een pony is geknipt. Het is voor ons even wennen, maar voor hem is het hartstikke fijn. Je ziet echt dat hij veel beter kan zien en de tennisballen weer allemaal opgezocht worden. Nooit gedacht dat het zo'n verschil zou geven. Gisteravond bij het wandelen zag hij zelfs een konijn bij de buren op de oprit! En ik altijd denken dat die speld ook zijn haren weg hield. Nou niet zo best dus...

Maar zoals ik al zei ik moet er zelf ook wel aan wennen en om Stace nou alleen voor gek te laten lopen. Is ook zo zielig he? Dus..... Ook meneer De Zwart moest er aan geloven. Dan allebei speldloos. En tsja.... eerlijk gezegd, is voor mijn gevoel de knipbeurt bij Connor beter geslaagd ;-) Maar dat heb ik maar niet tegen Stace gezegd, hahaha. Krijgt hij nog een complex :-) Alles zal weer aan groeien met de tijd niet? Connor was ook tevreden en vooral erg blij met zijn nieuwe zicht. En echt zoals ik al zei, ik had niet zo'n verandering in gedrag verwacht. Voelde me eigenlijk enorm schuldig dat ik het niet al jaren eerder heb geknipt. Maarja..... Daar zijn vast ook praatgroepen voor.....

Groetjes Petra

Uh tsjaa... Waar begin ik?

Nou daar gingen we dan! naar Magic Mike... Vrijdag avond... De film die op dit moment toch wel een beetje een hype is hier. Veel Amerikaanse Facebook vriendinnetjes hadden het er al weken over en tsja de preview was ook wel uitermate duidelijk geweest.

En natuurlijk was het een uitverkochte zaal. Tot aan de nok toe vol en alleen maar vrouwen. Nouja bijna dan, de voorste rij was nog leeg, maar dat was ook de enigste plek waar nog stoeltjes waren. Toen wij bij de bioscoop in Cary aankwamen rijden was er geen parkeer plekje meer te vinden. En die parkeerplaats is behoorlijk groot kunnen we wel zeggen. Ik was er verbaasd van! De film draaide zelfs in 3 zalen en dus zowat elk uur een voorstelling. De openings dag van Star wars kon er een puntje aan zuigen denk ik zo. Ik heb het werkelijk waar nog nooit zo druk gezien in de bios hier. Dus zette Alison, Beth en mij af bij de voordeur. En ging zij een plekje om te parkeren zoeken. Beth zou daarop het drinken en de knabbels gaan halen. En ik zou al vast drie stoeltjes gaan zoeken. Tactische aanpak...

Het krioelde in de bioscoop van de griebelende vrouwen. Echt! Helemaal opgedirkt ook sommigen alsof ze naar een date gingen. Ik moest er eigenlijk om lachen. Beth ging daarop het drinken halen en ik liep naar zaal 10. De grootste zaal van de bioscoop daar. En zoals ik al zei, die was vol! Het was kwart voor 8 en de film begon, tien over 8. Ik zag geen drie vrije stoeltjes meer naast elkaar helaas, maar wel twee aan de zijkant en dan het trappad en daar aan de buiten kant van de lange rij was nog 1 stoeltje.

Dus legde ik mijn tas op de twee stoeltje en ging ik aan de andere kant zitten. En jawel hoor. Had het zelf geen eens gezien, maar dat stoeltje was dus naast waarschijnlijk de enige man in de bioscoop. Terwijl ik ging zitten vertelde ik hem ook dat ik hem erg "brave" vond. Hij glimlachte flauwtjes en vertelde dat hij mee was voor zijn zus. De film was namelijk R-rated, wat wil zeggen 18 jaar en ouder. Ok, zei ik, "that's nice of you, but still very brave!". Want tsja....., de film gaat dus over een mannelijke stripper en de voorstukjes logen er niet om.

Het was trouwens ook voor het eerst dat ik politie aanwezig zag in de bioscoop. Ze stonden er bij en keken er naar. Dat is weer eens wat anders voor ze dan speeding tickets uitschrijven. Ze moesten denk ik wat gezag uitstralen en checken op leeftijd van de aanwezige dames. Maar ja, wie de preview van de film gezien had, dacht waarschijnlijk aan twee heel andere politie agenten.

 

Al snel kwam Alison en die schrok ook van het krioelende kippenhok bij binnenkomst. Want stel je 200 vrouwen in een bioscoop voor, dat is al heel wat gebep bij elkaar. Stel dan 200 vrouwen voor die in afwachting zijn van waarschijnlijk de meest sexy film sinds Dirty Dancing en je hebt het juiste beeld voor je. De stemming was uitgelaten, kunnen we wel zeggen! We bespraken tijdens het ritje naar de bioscoop toe nog welke leeftijdsgroep wij verwachtten welke naar zo'n film zouden gaan. En eigenlijk hadden we ingeschat dat wij toch wel bij de oudere garde zouden horen. Maar dat hadden we fout. De meesten waren gewoon van onze leeftijd. Puur burgerlijke typjes die een "girls night out" hadden :-)

Beth kwam ook niet veel later met het drinken en de voorstukjes begonnen daarop al snel. Als eerste een voorstukje van een nieuwe film met Bradley Cooper. Gewoon een vrij degelijke film. Maar zelfs bij het zien van Bradley Cooper werden de dames al rumoerig! Dat beloofde wat!

Afijn toen dan eenmaal de film begon was het eigenlijk erg grappig. Want die eerste scene begon met het beeld van een blote vrouw! Ja dat was niet volgens verwachting! Het werd er gewoon even stil van. Maar ja de man naast me was nu helemaal blij en zowaar begon hij zelfs te schreeuwen. "That's what I'm talking about!", riep hij luid de zaal in. Ik moest zo lachen. Dit werd een onvergetelijke avond had ik zo het gevoel....

Een paar tellen erna kwam er dan een close up van het gezicht van de hoofdrolspeler, Channing Tatum. DE Channing, waar velen op zaten te wachten. En jawel...."The crowd went wild!", gillende vrouwen alsof het een Beatles concert was! Denk aan die sferen. Fluitend, gillend en stampend. Maar al heel snel werd het nog een stapje erger, het beeld zoemde uit op het enorme bioscoop scherm en Channing staat op van waar hij ergens zat en jawel..... Zichtbaar zijn twee blote billen, vol in beeld. En.... de zaal ging nu echt los, handen omhoog, klappen, cheering en van allerlei smaakmakende teksten werden geroepen. Ik bleef er bijna in van het lachen! De toon voor de rest van de film was gezet.....Waar ben ik in godsnaam in terecht gekomen.....

Ik zat inmiddels echt keihard te lachen en geen mens die het hoorde, hahaha. Zo luid was het in de zaal. Al was je mobiel tien keer afgegaan, geen mens had het gemerkt, zo wild was men. Echt, wat een belevenis. Toen het in de film dan ook aan het strippen toe kwam, en voor de nieuwsgierigen onder ons, dat gebeurde echt meerdere malen, hoorde ik zelfs dames achter me roepen, "take it off Chan, take it off!". Hahaha, alsof ik in de stripclub zelf zat. Het zelfde ritueel toen Matthew McDonaughey in beeld kwam. De baas van de stripclub in de film. Ik had het wel een beetje frivool ingeschat de bezoekers schare, maar dit had ik niet verwacht eigenlijk. Nog nooit zo'n komische film gezien. Werkelijk waar een heuze revolutie in het toch wel wat preutse Amerika. Waar bepaalde SBS6 programma's waarschijnlijk hele goede business zou kunnen doen, dacht ik bij mezelf.

De brave dames die vast door de week in keurige gebloemde mantelpakjes naar het werk gaan, gingen los. Compleet! Nou dat hebben we dan ook weer ervaren niet? Voor alles in het leven is een eerste keer en dus ook voor het zien van Magic Mike.

Verder moet ik nog even vermelden dat de film ook nog wel wat verhaal had tussen al het strip geweld door. Al had ik het idee, dat veel dames dat niet echt mee gekregen hebben. Kortom het werd een zeer vermakelijke avond en eigenlijk nog wel het meeste door de medebezoekers van de film!

De film komt vast ook wel in Nederland uit. En benieuwd of daar de vrouwen ook zo gaan reageren trouwens. Of ze daar ook zo los gaan bij de "It's raining men" scene..... Die op Facebook nog meerdere malen besproken werd bij sommige Facebookers had ik door.

Groetjes Petra

 

Posted with Blogsy