Weesklompjes

Ben weer terug.... terug van drie heerlijke weken op pad met camper....

New England hebben we gezien. Het was prachtig! Enorm geboft met het weer. Alleen maar zon en aangename temperaturen in de 20 graden. En ik zit op het moment dan ook wel een beetje opgezadeld met de post-vakantie opstart problemen. Het draadje oppikken is even wat moeilijker na een tijd lekker vakantie vieren. Maar heb geen andere keus, want de vakantie is echt wel voorbij. Heb natuurlijk een gazillion foto's gemaakt deze vakantie. Maar wilde deze fotoo even delen. Onderweg naar de volgende kampeerplek aan de kust in Maine kwamen we langs een vlooiemarkt. En daar hingen ze. Gele klompen met reclame van Heineken er op. Het Hollandse droop er gewoon van af. Moest een beetje glimlachen bij het aanzien ervan. Hoe kwam de Heineken reclame in hemelsnaam op die klompen? Kreeg je ze kado bij een kratje bier? Of moest je doppen verzamelen en kon je bij 100 doppen ze inruilen voor klompen? Mijn inlevings gevoel ging ermee aan de haal. Zoals wel vaker het geval is.

De eigenaar van de klompen was een oude man. Blauwe bloes, dito blauw petje waar zilver grijs haar onderuit piekte. En hij hield zich amper staande met een wandel stok. Toen hij doorhad dat de klompen mijn interesse hadden, keek hij me aan. En ik vroeg hem hoe hij aan deze klompen kwam. Hij mompelde wat binnenmonds. En er kwam helaas geen smeuig verhaal uit. Geen Nederlander en geen Dutch roots te bekennen. Hij had ze op een inboedel veiling gekocht met veel andere zooi, zei hij.

Ach gossie..... het waren weesklompen! Ja triest niet? Per opbod verkocht. De man glimlachte een beetje toen ik na zijn verhaal weer naar de klompen staarde. You're Dutch right? Ik knikte mijn hoofd. Ik had mijn gedachtes niet met hem gedeeld, maar had het zo te doen met de klompjes. Ik geef je drie dollar voor ze, zei ik, geheel in een opwelling. Vier, zei de man. En zoals het een echte zuinige Nederlandse betaamd zei ik 3,50? Beetje minder zelfverzekerd dan mijn 3 dollar bod van even ervoor. Denk dalijk krijg ik toch een mep met die wandel stok van hem. Ik kon hem niet zo goed peilen deze man. De glimlach van even er voor was namelijk al weer verdwenen en ik dacht echt dat hij "No way" zou gaan zeggen.... Al leek het er wel een beetje op, want hij zei, "I hate 50 cent prices!". Oops... en het klonk een beetje boos. Maar toen klonk er "Give me three girl" met een glimlach! Geen vier maar drie! Ik moest lachen. Hij gunde ze me... Leuk!

Moest nog even aan Ron zien te vertellen dat we (nog) meer bagage hadden om mee terug te nemen, maar ik was blij! De freddie weesklompjes hebben weer een huis! Geadopteerd door de Glories ;-)

Groetjes Petra

Een nieuwe

Voorheen had ik het er niet op. Maar sinds ik een iPhone en iPad bezitster ben, ging het kriebelen. Die twee vind ik namelijk geweldig. Tot die tijd had ik een haat-liefde verhouding met mijn iPod gehad. Als die werkte, werkte hij goed. Maar eer dat ik al mijn muziekjes er op had.... Dat was soms een heel gedoe en dat weerhield me er nog steeds een beetje van om over te stappen. Overstappen van een PC computer naar een Apple computer, bedoel ik dan.

Maarja die iPad en mijn phone-tje waren wel erg prettig. En nu was het tijd voor een nieuwe computer. Dus op naar de winkel. Vergelijkend waren onderzoek. Het bleek in mijn eerste pogingen dat Windows 8 toch wel een ander verhaal was dan wat ik nu had en tjsa... dan is het met zo'n computer ook weer wennen. De doorslag was uiteindelijk het beeld scherm wat bij de iMac geleverd wordt. Zoveel scherper en beter beeld. Dus op hoop van zegen de iMac gekocht op vrijdag avond....

En nu zo ongeveer een week later kan ik zeggen dat ik er heel blij mee ben. Ja het was wel even vogelen. Zo ben ik 40 minuten bezig geweest om mijn achtergrondje in te stellen. Want ja waar zit dat op zo'n computer. En de ochtend nadat ik dacht alles geinstalleerd te hebben, was ik de volgende dag na het opstarten ineens van alles kwijt. en daar word ik nou niet echt vrolijk van. Maar gelukkig had ik voor zondag morgen een Skype sessie gepland met een vriendin in Nederland die al een Apple believer was. Heel handig. Want zij had een programmaatje, waarmee ze zo mijn scherm over kon nemen op afstand. Super he? En me dus zo van alles kon laten zien en wat instellingen veranderen. Zo leerzaam! Echt de techniek staat voor niks hoor.

En verder heb ik afgelopen woensdag ook nog een cursusje gedaan in de Apple winkel hier. Die zijn gewoon helemaal gratis en die worden gegeven voordat de winkel open gaat. Ook heel verhelderend kunnen we wel stellen. Want zo stond ik woensdag morgen voor de Apple winkel en werd gedirrigeerd naar een tafel waar een grote Mac computer stond en 6 bar krukken. Er zaten al drie mensen en ik nam plaats naast een wat oudere man. De man zat heftig op zijn Apple laptop te tikken toen ik ging zitten. En ik haalde daarop heel old school mijn kladblokje en pen uit mijn tas. Tsja, verschil moet er wezen niet waar?


Maar terwijl ik dat dus op de tafel lag, zie ik de leukste foto's bij die meneer op zijn laptop scherm voor bij komen. En niet van zomaar iets. Allemaal Holland foto's. Amsterdam, Keukenhof, Scheveningen, Delft. En het moest niet gekker worden, zelfs Rotterdam. Dus ik zeg tegen hem, niet dat ik met u mee zit te gluren, (deed ik wel, maarja, dat moet je nooit toegeven natuurlijk), maar u heeft wel erg leuke foto's op uw computer staan.



Nou en toen begon het. Alsof hij voor Pro-Holland.nl werkte. Dit was leuk en dat was geweldig. en hij hield helemaal niet van het bezoeken van tuinen op je vakantie,  maar de Keukenhof dat was toch een belevenis geweest. Ik kende de man verder helemaal niet, maar vond hem direct leuk. Ik kwam er niet tussen, maar het was leuk om zijn enthousiasme te horen. Toen zijn relaas aan het eind begon te komen vertelde hij dat ik zeker een keertje Holland moest gaan bezoeken. De mensen waren er zo aardig en al die fietsers. Ongelooflijk leuk land. 

Ik zat natuurlijk inmiddels met een grote grijns op mijn gezicht en schudde van ja. Hij vroeg me erop, bent u er misschien al eens geweest? Nou ja om eerlijk te zijn, ik heb er 35 jaar gewoond en ben er geboren. In Rotterdam. Oh en nou toen begon hij over Rotterdam.

Hij had een rondje Spido gedaan en was zo onder de indruk van de haven en de Delta werken. Ongelooflijk mooi. Ik moest lachen. Hij zei, dat zeg ik niet voor u hoor, dat meen ik. Ik wil volgend jaar er weer naar toe. Weet u trouwens dat ze een nieuwe koning hebben? Ja daar wist ik van ja. Goh wat leuk he? Vind u niet? Ja erg leuk. Hij stelde zich voor, ik ben Robert en u heet? Petra, ik heet Petra. Nice to meet you.

Ik had een nieuwe vriend gemaakt en had amper een woord hoeven zeggen. En niet zomaar een vriend, gewoon mijn eerste nieuwe Apple friend ;-) Hoe ik het toch weer voor elkaar krijg om precies naast die Nederland liefhebbende man te komen zitten. Leuk!

Groetjes,
Petra

Voor de echte liefhebbers.....

Even een plaatje van de zonsondergang van gisteren.

En zo was er alweer bijna een maand voorbij sinds mijn laatste blogje hier. Wat heb ik in de tussentijd gedaan? Eigenlijk best veel en dat is eigenlijk ook gelijk de reden waardoor de stroom van blogjes een beetje staakt. Voor degene die echt afkick verschijnselen beginnen te vertonen is er altijd nog mijn foto blog. Waar ik tussendoor nog wel eens snel wat post met wat fotootjes en korte verhaaltjes. In het Engels, as I live the States ;-)
Maar hieronder het linkje daar naar toe....

Het foto blogje!

Fijn weekend alvast en groetjes,

Petra

Zand centjes

Vorige week zijn we twee daagjes naar de kust van Zuid Carolina geweest. Het is daar altijd heerlijk en, niet geheel onbelangrijk, ze hebben er een hondenstrand waar de hondjes lekker los over het strand kunnen rennen. En zo liepen we dus op dat strand vorige week met twee super blije hondjes. In en uit de branding. Heerlijk vonden ze het.En terwijl ik daar loop valt mijn oog op iets bruins. Jee..... Dat lijkt wel een Sand Dollar! Sand dollars zijn zeer zeldzame schelpen en zie je bijna nooit. Dus ik sta er natuurlijk op mijn gemakje foto's van te maken. Totdat ik achter me een mannenstem hoor. "Great find, wat ga je er mee doen?". Nou zeg ik, u klinkt als een kenner, dus wat zou ik er mee moeten doen. Ja meenemen zegt de man, deze schelpen brengen geluk. Hmmmm, ja zeg ik, maar wat als ie nog leeft. Ook weer zowat niet? Nou zegt de man als u hem niet meeneemt, pak ik hem gelijk op en neem ik hem mee.

Ja maar, ho ho ho! Dat gaat zomaar niet. Dit is wel mijn Sand dollar, ja. Eerlijke vinder mag hem houden niet? Is ie nou helemaal. Bovendien, die schelp heeft gewoon nog een inwoner! Die ga je dan toch niet meenemen? Vind ik dan weer zielig. Dus ik zeg tegen hem dat ik me er nog even over ga bedenken wat ik ga doen met die sand dollar. Nou zegt hij, leg hem anders dan maar op die boomstam en maakt een gebaar naar een stuk hout wat ook is aangespoeld. Pik ik hem op om mijn terug weg. Sure, zeg ik, maar denk ja mooi niet! Ha, in je dromen! :-)

De man wil eigenlijk niet verder lopen, maar ik ga nog even uitgebreid foto's maken en ik denk dat hij even niet goed weet wat hij er mee aan moet. De honden vinden hem ook erg interessant en hij de honden niet zo. Dus loopt toch door. Maar kijkt zo nu en dan nog om. Hij wil dat ding echt zeg! Ik pak daarop de sandollar en zie dat de onderkant van het ding sloompjes beweegt en dus duidelijk nog in leven is. Ja die ga ik dan niet meenemen, maarja ik gun het die man ook niet echt. Dus ik doe net of ik hem meeneem, maar net als de man omdraait gooi ik hem zo ver mogelijk terug in zee. Zo! Sand dollar gelukkig en ik ook! Ik heb de foto's en het ding zijn leven, niet?

Afijn verder niet meer bij stil gestaan en we zijn daarna nog naar het haventje van Sullivan's island geweest en naar Charleston zelf. Maar de volgende ochtend zijn we lekker weer met de hondjes op het hondenstrand gaan wandelen. En we lopen net vijf minuten en ongeveer op dezelfde plek, ja hoor! Een sand dollar! Wel potverdikkie! Dat is vast dezelfde als gisteren. Een kamikaze sand dollar, die niet door heeft dat als hij lekker op het strand gaat lopen zonnen, zijn leven heel snel enorm verkort gaat worden! En dus pak ik hem snel op voordat iemand hem in de gaten heeft en gooi hem weer terug in de zee.

Maar terwijl ik dat doe, zie ik net in de branding, nog een sand dollar liggen. Krijg nou wat, dat is dus gewoon dubbel geluk. Dus ook die pak ik op en gooi ik terug in zee. Maarja, twee stappen erna vind ik er weer 1. Dit moet niet gekker worden. Wat een geluk zeg! Dat waren er al drie. Maar even verderop vind ik er weer een stel. Is het nationale sand dollar aanspoel tijd wellicht? Bij de stand van 14 terug gooiers begin ik toch wel heftig te twijfelen of mijn plan van aanpak gaat werken. Beetje raar niet? Mijn gevoel zegt dat de schelpen er morgenochtend, als ik er niet meer ben, gewoon weer zullen liggen.

In de verte zie ik een vrouw ook steeds bukken en dingen van het strand oppakken. Die heeft ze ook vast gespot. Ze loopt in tegengestelde richting en als ze dichterbij komt, zie ik dat ze in haar handen een stel sand dollars draagt. Ze kijkt me aan en ze ziet dat ik er ook bij 1 sta te kijken. Ze is flink gebruind en ze ziet er uit alsof ze hier zeer regelmatig rond banjerd aan het strand. Ongelooflijk he?, zegt ze. Zoveel heb ik er ook nog nooit gezien. Ja, zeg ik, ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Er "wonen" toch nog steeds beestjes in?, vraag ik haar. Je moet er aan ruiken zegt ze. Als ze een beetje rottig ruiken, gaan ze of zijn ze dood. En kan je ze mee nemen. En ze laat me er aan 1 ruiken. Yuk! Allemachies wat een lucht. Ja dat rook niet echt gezond. Hmmm daar zit wel wat in. Een gezonde schelp spoelt niet in grote getalen zo aan het strand aan wellicht.

Dus nu wandel ik niet alleen die schelp terug gooiend langs het strand, maar steek mijn neus er ook nog eens in. Echt ontspannend lopen is het zo nou ook weer niet, hahaha. Maar uiteindelijk zie en ruik ik er twee die stinken en besluit die maar mee te nemen naar huis. De vrouw had gezegd ze in een bakje met zout water te doen en dan drogen ze mooi wit op. ze bleek inderdaad vlakbij te wonen en had dit zelf ook nog nooit gezien.

Uiteindelijk zijn we na deze zeer leerzame en oh zo gelukkig makende ervaring nog eventjes naar het haventje gereden van Sullivan's island. Daar hebben we ooit dolfijnen gezien en stiekum hoopte ik daar weer op. We zagen toen we op het strand liepen de vissersboten terug komen en die gooiden de vorige keer de resten van hun schoon gemaakte vis over boord en toen kwamen daar de dolfijnen op af.

En we hadden mazzel ze waren er inderdaad. Zo mooi. We hadden wat te drinken bij ons en zaten net met onze voeten in het water op een drijvend vis decknaar de rond zwemmende dolfijnen te kijken. Life can be very good! Totdat ik achter me hoorde een mannenstem hoorde. "En? Wat heb je er nou mee gedaan?", vroeg de stem. Ik schrok eigenlijk een beetje, want het was een zware mannelijke stem, dus ik keek op en zag dat het die man van gisteren was op het strand was. Oh nee, hoopte zo dat hij echt niet gezien had wat ik met zijn sand dollar gedaan had. Hij was vast op de terug weg bij zijn aangespoelde boomstam gaan kijken om daar mooi niks te vinden. Maarja, alles om een schelpdier leventje te redden niet? Dus breidde ik er maar een punt aan en zei dat ik hem meegenomen had. Leugentje om bestwil zullen we maar zeggen. En bovendien zag hij er flink getraind uit. Dus eigenlijk gewoon verstandig, want ik wilde echt niet in de problemen komen over een schelp;-) Hij begon daarop een heel gesprek en dat hij het zo bijzonder vond om een sand dollar te vinden. En altijd al zoiets had willen vinden en een hele riedel aan verder bijgeloof.

En tsja, toen kreeg ik wel een beetje medelijden met hem. Wie ben ik om zijn geluk zo te beknotten niet? Dus ik gaf mijn net nieuw gekregen sand dollar kennis maar aan hem door. Dat stinkende sand dollars geheel verantwoord mee genomen mogen worden en dat het zelfde strand als gisteren er nu helemaal mee bezaaid was zojuist. Echt?, zei hij. Er kwam een grijns op zijn gezicht en hij ging nog net niet rennen, hahaha. Hij ging gelijk kijken, zei hij. Nog iemand gelukkig vandaag! Wat een sand dollar allemaal niet teweeg kan brengen niet?

Groetjes Petra

 

Ieder voor zich en god voor ons allen.

Die dag was het boodschappen dag. Een donderdag ter voorbereiding van het weekend, En na alle boodschappen binnen geharkt te hebben hoefde ik alleen nog maar naar de bakker. Ja ja wij hebben sinds enige tijd een bakker in ons dorp en het brood is nog best te eten ook. Dat is namelijk niet altijd bij elke bakker hier het geval. Maar bij deze wel. En behalve te eten is het ook nog te betalen. Een volkoren kost $3.60. Ok, wel iets kleinere bammetjes dan de NL versie, maar helemaal niet verkeerd.

De bakker downtown te vinden en parkeren is daar niet altijd even Amerikaans. Want na een heuze parkeersteek te hebben gedaan, verlaat ik de auto en loop naar de bakker. Het is er druk en er staat zo waar een rij. De bakkerij heeft ook wat zitjes waar je belegde broodjes of een bakkie kan doen. En het is rond lunchtijd dus er wordt van allerlei besteld. Terwijl ik aansluit check ik even mijn mailtjes en doe een globale Facebook check op mijn telefoontje. Altijd handig om het gevoel van de wachttijd in te korten niet waar?

Maar terwijl ik daar sta zie ik in mijn ooghoekje vanuit rechts een man in een zwart pak voorbij razen. Voorbij de rij wel te verstaan. Even kijk ik op van mijn foontje. Doet hij dat nou echt zo maar? Hij parkeert zich zelf voor de glazen toonbank en kijkt heftig door het glas naar al het lekkers wat er geshowed wordt. Dus ik denk nog, zo dan, die heeft erge trek en wil alvast zijn keuze grondig voor bereiden. En mijn ogen dwalen weer naar de foon.

Totdat ik hoor, "Wie is er aan de beurt?". En voordat de jongen die werkelijk aan de beurt was wat kan zeggen brult de man in het zwarte pak zijn bestelling naar het meisje. Nou zeg! Dit is wel heeeeel erg onAmerikaans. Iedereen wacht hier eigenlijk altijd netjes op zijn beurt. Dat is nou juist het fijne hier. Bijna nooit zie je hier voorpiepers het maakt het shoppen een wat minder stressvolle aangelege heid namelijk. Je sluit gewoon aan en wacht geduldig. Zonder puffen en kreunen dat het een eeuwigheid duurt. Tot vandaag dan. Want vandaag was er ineens de man in het zwarte pak die de "ieder voor zich en god voor ons allen" tactiek hanteerde.

Ik erger me er dan ook enorm aan. Ik ben het hele fenomeen voorpiepen bij de bakker gewoon een soort van ontwend! En misschien lijkt het daardoor ook erger. Maar uiteindelijk bekijk het geheel nog aan terwijl de man zijn bestelling tot in de puntjes aan het jonge meisje achter de toonbank heeft door gegeven. De jongen die echt aan de beurt was, trekt wel even zijn wenkbrauwen op, maar zegt niks. De mevrouw na mij ook niet. Even denk ik nog, hou je in. Bedwing het o zo en zeer directe Hollandse in je Petra. De man heeft gewoon ontzettend veel honger en is wellicht in hoge lunch nood? Maar het lukt me niet. En ik vind dat ik er gewoon wat van moet zeggen. Als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die denken dat hun tijd belangrijker is dan mijn tijd. Dus.... moet er gewoon wat van zeggen.

En ik doe dat dan ook.... "U weet dat er nog drie wachtende achter u staan hé?", klinkt er uit mijn mond. Ik zie het meisje achter de toonbank een soort van schrikken en kijkt de man in het zwarte pak een beetje verwilderd en confuus aan. Oh jee, misschien toch nog een iets directe reactie van mij weer? Het meisje lijkt echt een soort van geshockeerd en kijk nu een beetje hulpeloos naar mij en daarna weer terug naar de man in het zwarte pak.

Ik zie dan dat het zwarte pak zich omdraait richting mij en terwijl hij dat doet vraagt hij "Heeft u het tegen mij?". Ja, zeg ik, er staan hier nog drie mensen te wachten. Maar daarna stopt het. Mijn brein heeft de rest van de outfit van de man gesignaleerd en daarmee stokt het met het vormen van zinnen die uit mijn mond moeten komen. Want ik zie nu dat de man in het zwarte pak ook een zwarte blouse draagt en daar onder een wit boordje. Als in, zo'n gesteven wit boordje. Hij is een priester! Jemig! Heb ik dat? Een voorpiepende priester?

Misschien daarmee toch niet zo'n strak plan geweest om mijn mond open te trekken. In ieder geval had ik het in een ander deuntje kunnen doen. Dit was toch wel te direct toch weer. Mijn andere twee wachtende, hadden zijn hoedanigheid wellicht wel al bij binnenkomst geconstateerd. Terwijl ik me alleen had verdiept in mijn telefoontje. En proberen dan ook enig contact met mij of priester te vermijden. De priester zegt dan als zijn draaiende beweging ophoudt, "Ik had u niet gezien!" Het meisje achter de toonbank is nu helemaal van de wap en loopt rood aan. Hij stelt voor om mij voor te laten gaan. Maar ik was niet aan de beurt die jongen naast me was aan de beurt. Dus ik knik in zijn beweging, met een "jij bent". Maarja die wil dus al helemaal niet in kwaad daglicht komen bij de priester. Dus schudt een soort van ontwijkend zijn hoofd zonder enig woord uit te brengen. Maar voor mij was het kwaad al verricht. Guess, who is not going to be in his prayers tonight! Och, och, hoe kom ik het toch weer in zo'n rare situatie. Een voorpiepende priester in vol ornaat bij de bakker. Dat ik het toch weer mag meemaken niet?

De priester draait zich hierop naar mij terug en vraagt of ik eerst wil dan. Dus ik stel maar voor dat hij zijn bestelling nu dan maar afwacht en dan de jongen zijn brood ook kan gaan bestellen. Wat dus eigenlijk er op neer komt dat ik hem alleen maar ellendig wilde laten voelen, wat niet echt mijn bedoeling was. Maar de priesters hoofd staat alles behalve vriendelijk. En verder inwrijven lijkt me ook niet gepast. Dus nee bedankt, u mag eerst. De priester mompelt nog wat, over dat hij het niet in de gaten had enzo, maar heeft zich inmiddels al weer omgedraait en praat naar het meisje die al helemaal niet meer weet waar ze het zoeken moet. Vanuit achter komen er nu de noodtroepen en de jongen wordt nu meteen geholpen. En niet lang erna, met dezelfde vaart, verlaat de man de winkel weer.

En nu mag ik mijn bestelling doen bij een bijna stotterend meisje zowat. Ik verontschuldig me naar haar, maar het is te laat. Ik heb zojuist waarschijnlijk vreselijk gezondigd. Onbewust wellicht, maar heb geen vrienden gemaakt volgens mij. Maar in mijn boekje moet iedereen netjes op zijn beurt wachten toch? Ook een priester met honger om half 1 's middags in een drukke bakkerij. Een simpel sorry had voor mij al genoeg geweest. Het meisje denkt daar duidelijk anders over en behandelt me toch wel met een soort van, "Waar haal je het lef vandaan?". Ach gossie.... Ik voel een enorme lach in me opkomen. De hele situatie is gewoon zo raar en ergens verwacht ik dat ze van banana split binnen kunnen komen lopen. Of beter Ashton Kutcher met zijn hele "Punked"-crew. Maar de deur blijft dicht. Er komt niemand binnen. En ik blijf met de vraag zitten.... What would you do? Of beter nog, what would Jezus do? ;-)

Maar uiteindelijk weer wat geleerd behalve bij het autorijden nu ook wachtend in een rij nooit op/aan je telefoontje freubelen. Kan zomaar voor hele rare situaties zorgen. :-)

Groetjes Petra

Gematst

Ok, iedereen heeft zijn eigen Paas ontbijt beleving denk ik zo. Paas tradities zeg maar. Bij de meesten horen daar natuurlijk eitjes bij, misschien zelfs een stukje chocolade hier en daar. En zonder twijfel een mooi paasbrood, liefst met krenten en spijs. Ik bedoel als ik het voor het zeggen heb, weet ik het altijd wel te kiezen. Al het "gezonde" Paas spul zullen we maar zeggen.

Maar....., u voelde de maar misschien al aan komen, voor mij is het opper Paas gevoel toch wel matzes bij het paas ontbijtje. Kent u ze nog? De flinter dunne cracker die standaard bij het enigszins trachten te beleggen, met maakt niet uit wat, al breekt? De matze die als het met het beleggen gelukt is om heel te houden, zeker breekt als u de eerste hap er van neemt? De matzes die in zo'n grappig gezellig doosje zitten, waar van de boven en onderkant in elkaar vouwen? Vernuftig gewoon! Dat doosje alleen al, maakt het Paas ontbijt een stuk gezelliger toch? Mijn persoonlijk favoriete matze versie, is een kleine ronde matze met boter erop en wat suiker. Echt Pasen! En geheel conform de traditie!

Nou heb ik die matzes voorheen hier altijd makkelijk kunnen kopen. Dus met Pasen in aantocht stond het op mijn boodschappenlijst deze week. Ik verheugde me er zelfs al een beetje op. Dus ik begeef me gisteren naar de Paas afdeling van de Kroger supermarkt. Het Paas pad, (ja het heeft een heel pad) zie je al van verre. Het geel en de vele lieve pastel kleurtjes en de geur van chocola komt je al tegemoet zeg maar. Er staat zelfs een life size kartonnen Paas haas. Nouja niet haas size, maar mens size haas. Ik zit in het goede pad kan niet missen! Kom maar op met die matzes!

Maar ik zoek en zoek, niks! Geen matzes te zien. Of matzos, zoals ze hier eten. Er staat een Kroger mevrouw wat te vegen in het Paas pad. Waarschijnlijk een chocolade ongelukje plaats gevonden zojuist. En ik bedenk me dat ik het haar misschien kan vragen waar ik ze kan vinden. Dus ik loop op haar af en vraag of ik haar wat mag vragen. Ze kijkt verschrikt op uit haar veeg pogingen, maar zegt met een enorm Southern accent "Sure sweetie! What do y'all need?". Even denk ik nog zou ik het doen? Zou zij mij Paas beleving ook kennen. Mijn eerste inschatting doet me een beetje twijfelen. Maar je mag natuurlijk niet zomaar vooroordelen op een dialectje. Dus ik vraag het. Waar kan ik de matzos kan vinden?

Spontaan laat ze haar vegertje vallen en het net nog bij elkaar geveegde chocola ligt weer uitgespreid in het paaspad. "Now whaaaaat?", zegt ze en kijkt me met grote ogen aan. Oh jee, we hebben te maken met een niet matzes kenner. Ik zeg het dus nog een keer. "Do you know where I can find matzos crackers, de kosher food?". Het enige woord dat blijft hangen is cracker blijkbaar. En ze zegt dat die in pad drie te vinden zijn. Ja, zeg ik, ik weet waar de crackers staan maar daar staan ze niet bij. Het is meer een cracker die je eet met Pasen. "Uhmuh", zegt ze, "is that so?". De blik die ze me toewerpt, vertelt me direct dat dat dus echt niet bij haar paas ontbijtje op tafel komt. Nog niet misschien.

Dus ik zeg dat ik zelf nog wel even verder zal zoeken dan. Nou nee, dacht het even niet! "Walk with me", zegt ze. En ergens heb ik niet het lef om dat laatste niet te doen. Ik sjok er dus achteraan, de verspreidde chocolade bende in het paaspad achter ons latend. Ze is op missie en gaat richting isle drie, volgens mij. En hoor haar mompelen, "if it is a cracker, it has to be in three"....

Nou heb je bij de Kroger een heel pad met alleen maar crackers en ik weet gewoon dat ze daar niet staan. Maar ze heeft het als haar doel om nu toch echt die cracker voor me te vinden. Dus we gaan het hele pad af, maar geen matzes te vinden. Ik vraag nog misschien heb jullie een hoekje in de winkel met Kosher food. Want het is natuurlijk een Joods eten. "Come again", zegt ze. En ik herhaal het woord kosher en mompel nog wat over Jewish. Ze is ten einde raad met me en neemt me nu mee naar het pad met het organic voedsel. Pad 12! Oh helppie!

Ook daar geen matzes. Dan krijgt ze een ingeving. In pad vijf zijn er een stel vakkenvullers aan de gang en ze neemt me nu daar mee naar toe. De jongens zijn druk bezig met allerlei dozen. Aan het begin van het pad roept ze al naar hen toe. "Hey yo, ik heb een vraag...". Daarmee stoppen de jongens met hun werk en we lopen naar hun toe. Iets in me zegt dat dit ook dramatisch zal gaan verlopen. Dus met lood in mijn schoenen sjok ik achter haar aan? Op naar de vragende blikken van de bijvulploeg. Binnen beter gehoor bereik vraagt ze hen, "She is looking for crackers that are...... En dan draait ze zich om naar mij met een vragend gezicht en het is dus de bedoeling dat ik haar zin afmaak. En doe dat dan ook en zeg kosher zijn en matzos heten. Van de drie kijken me er twee aan of ik achterlijk ben. Maar er zit een jongen bij die godzijdank weet waar ik het over heb. Nee we verkopen geen kosher food meer mevrouw. Sinds eind dit jaar mee gestopt. Dus ook geen matzos meer dit jaar. De veeg dame kijkt hem aan en dan mij aan alof er zojuist een band tussen ons is ontstaan waar zij echt geen weet van heeft gehad. Een kosher band. Dat die crackers dan gewoon echt bestaan zeg! Ze is totaal verbouwereerd! Misschien zelfs in lichte shock. Nou, zegt ze, nu ben ik wel benieuwd naar die crackers. Hoe heette ze ook al weer? Maso's?

Ik bedank haar voor haar hulp in mijn zoektocht en vertrek naar de kassa's met de rest van mijn boodschappen. Weer 25 minuten van mijn leven heen gegaan.... Zonde, zonde, zonde. En ook mooi nog geen eens matzes gescoord. Enigszins teleur gesteld verlaat ik de Kroger. Ik kocht ze altijd in deze winkel eigenlijk. Jammer.... Er zal een gapend gat zijn op onze Paas ontbijt tafel, hahaha.

Maar eenmaal terug bij de auto bedenk ik me dat ik het misschien bij de Harris Teeter kan proberen. Die zit vlakbij en dus rij ik er heen en bij de ingang van die supermarkt word je al begroet met het overweldigende paas goed en jawel hoor. Op de onderste plank vrij voor aan zie ik ze staan! Matzes!

Maar allemachies! Wat zijn deze groot zeg! Ik lieg niet, de doos is echt bijna 40 cm lang! Nou is er veel groot in Amerika, de milkshakes, de hamburgers en alle andere stereo types die je maar kunt bedenken. Maar Matzes? Echt? Zulke grote borden heb ik ook gewoon niet! Hoe in hemelsnaam moet je nu zo'n ding besmeren? En zonder te breken? Dat gaat echt niet lukken! De gehele paas ontbijt tafel zal hierdoor systematisch heringedeeld moeten worden. Zulke mega matzes eisen dat er ruimte gecreëerd wordt voor een wel Uiterst ultieme matze Paas beleving. De zacht gekookte eieren zullen hun dierbare centimeters in moeten gaan leveren. Om nog maar te zwijgen over het o zo dierbare paasbrood! Die gaan niet blij zijn!

Ik kijk nog eens naar de enorme doos en bedenk me wat te doen. Wil je matzes bij je paas ontbijt of niet? Ja eigenlijk wel, maar waarom heb ik dat nu weer? Waarom toch nu weer zo'n achterlijk formaat en heb ineens zo'n heimwee naar dat kleine lieve matzes kartonnen pakje. Die lieve sluiting en die kleine gezellige rondjes. Sta ik dan met mijn 40 cm lange matzes! Lekker knus..... Tsjongejonge, wat een gedoe zeg.

Ik bedenk me dat ik ze waarschijnlijk voordat ik ze op tafel zet in normale porties kan breken wellicht. Breken gaan ze toch. En dan kunnen de paaseieren en het paasbrood ook gewoon nog op tafel. Dus pak toch de doos en zet hem in mijn kar. Jemig, die doos weegt ook nog eens lood zeg! En weer twijfel ik. Zijn dit echt mijn lieve matzesjes? Het plaatje op de doos doet me denken van wel in ieder geval. Dus begeef me toch maar met die dingen naar de kassa en rij naar huis.

Thuis zet ik de doos op de aanrecht en echt die hele doos is binnens huis helemaal van formaat. En ik kan gewoon mijn mega matze nieuwsgierigheid inmiddels niet meer bedwingen en maak die doos dus snel open. Nu wil ik wel eens zien, hoe zo'n mega matze er uit ziet dan! Kom maar op! En ik trek de boven kant open!

 

 

Nouja! Neeeeee! Ja hoor! Duh! Er zitten gewoon vijf kartonnen pakken matzes binnen in die hele grote doos. En in elk van die dozen, zitten weer drie pakken matzes! Niet normaal! Ik heb dus gewoon 15 pakken matzes in huis voor de aankomende Paas! Negentig stuks en in het groot formaat. Niet die kleintjes. Geheel bord bedekkende grote matzes! Zo dan! Lekker is dat! Dat zal een cracker feest worden niet? Hahaha! Daar komen we het jaar wel mee door. Zeker tot kerst! Misschien wel tot volgend jaar Pasen zelfs. Ben ik even gematst! En dat terwijl we maar 1 paasdag hebben hier. Dat worden matzes voor ontbijt, lunch EN diner! Eieren en paasbrood is toch overgewaardeerd niet waar? Matzes zullen het zijn dit jaar!

Dus aan het eind van dit verhaal weer wens ik iedereen een Vrolijk (en matzes vol) Pasen! En denk gerust bij het paas ontbijtje nog maar eens even aan ons als u uw kleine lieve matzetje besprenkelt met wat suiker of jam. Bij ons staan ze er namelijk ook!

Groetjes Petra

 

Te laat

En toen zat ik er weer. Ik was het vergeten. Grote fout! Voor je het weet zit je in de problemen. Mijn rijbewijs! Gewoon alweer verlopen! De datums lopen altijd door elkaar heen vanwege onze visa en de bijkomende papieren rompslomp. Soms is het een jaar geldig soms 15 maanden en 1 keer zelfs twee jaar, maar nu was ik te laat. Bijna een maand te laat, ik kreeg haast een hartverzakking toen ik de constatering door kreeg in mijn hersenen. Neeeeeee! Dalijk ben ik mijn motor rijbewijs kwijt en moet ik dat examen ook weer opnieuw doen,

Dat realiseer moment, dat gebeurde toen ik op het plaatselijke journaal een stukje zag over de DMV, de Amerikaanse RDW zeg maar, en ineens viel het kwartje. Alsof er een belletje afging van binnen. Check je rijbewijs nu! En toen ik hem dan in mijn handen had en zag dat er een datum van december in stond kreeg ik die bijna hartverzakking Holy moly! En nog meer van dat soort kreten kwamen er uit mijn mond. Natuurlijk kwam die akelige ontdekking in de avond en moest ik dus nog een nacht slapen eer ik het rijbewijs kon gaan verlengen.

Nou ik kan je vertellen, heb die nacht niet goed geslapen. Want ze zijn aller minst vriendelijk bij de DMV. En ze zitten vast niet te wachten op van die sufferds als ik, die gewoon vergeten hun rijbewijs te verlengen. Gelukkig hadden we een neef te logeren en hij heeft me naar de DMV gereden. Zodat ik niet nog langer illegaal aan het rijden was. Want dat had ik de weken ervoor dus eigenlijk gewoon niet wetende gedaan hè? Zo stom!

Nou zijn ze, zoals ik al zei, bij de DMV niet altijd even vriendelijk. En daarbij is het er meestal ook mega druk en zit je er zo een uur te wachten. Dus verheugde me er aller minst op en ik wilde zeker vroeg op de dag heen. Voor hopelijk een minimale wachttijd en voor mijn gemoedsrust, dat ook. Alsof je naar de tandarts moet. Kan je maar beter gehad hebben niet?

Dus al vroeg op pad en bij het parkeren bleek erg rustig. Ik zal toch niet de mazzel hebben. En jawel hoor. Er zat maar 1 ander iemand bij de DMV deze morgen en die was een theorie test aan het doen. Je moet bij binnenkomst altijd je naam op een formulier invullen en vertellen wat je er komt doen. Ik begon daar netjes aan, maar van achter de buro's klonk er een schertsend, "Why are you here?!".

Ook goedemorgen! De vriendelijkheid straalde er weer van af. Ik kom voor een verlenging van mijn rijbewijs, stamelde ik toch nog net iets te geschokt. Have a seat, zei ze. Dus ik wilde op 1 van de stoeltjes in de wachtruimte gaan zitten. En deed aanstalten daar toe. "Neeeeheeee", klonk er. "Neem plaats!", klonk er weer. Maar nu met een hand gebaar naar de stoel voor het buro van deze "gezellige" mevrouw. Fijn! De toon was al weer gezet.

"Papieren!", hoorde ik daarna. Och, och, och, wat kan je je toch ongemakkelijk voelen op dit soort momenten. Voelde me aan de goden overgeleverd en dat, kan ik zeggen, vind ik allerminst prettig. Ik verwachtte zeker een preek, dat ik te laat was, in overtreding van weet ik al niet meer en ik zeker niet van al het voor de hand liggende moest uitgaan. Dus ik was voorbereid, ik had alle papieren bij me. Gisteravond nog snel, doch wel overwogen bij elkaar gezocht. Alles had ik bij me. Roep en het zit in mijn tas. Dit mocht gewoon niet fout gaan nu! Ik en zonder rijbewijs. Niet mogelijk gewoon!

Ze rammelde wat op haar computer en ze had nog meer "papieren" van me nodig. Ik zag het rare ouderwetse apparaat ook al weer staan op haar buro. Daar moet je dan dalijk door gluren en de letters en verkeers borden weer vertellen. Inmiddels heb ik dat nu denk ik al zo'n zes keer gedaan en kan ze bijna uit mijn hoofd denk ik.

Nadat ze uit gerammeld was, moest ik inderdaad in dat kastje gluren en de verkeers borden zaten zeker allemaal nog in mijn brein. Sterker nog ik denk dat ik de letters inmiddels ook bijna uit mijn hoofd weet. Want het is gewoon altijd hetzelfde plaatje wat je ziet. Altijd! Makkie dus! Maar toen, echt waar. Toen volgde er een "Excellent! execellent job!, uit haar mond.

Gaf ze me nou zo maar een compliment? Joh? Echt waar? Poeh, poeh, ik was er stil van dat het kon zeg maar. En ik wist nou eigenlijk niet of ik er gewoon blij mee moest zijn of dat ze me hier opvolgend ging controleren op spiek briefjes. Ik glimlachte dus maar flauwtjes haar richting uit en probeerde onzichtbaar te blijven. Je weet wel, zoals ze dat bij de Barbapapa's vroeger deden. Adem in en huup,huup, huup, barbara truc! Ik ben er even niet, hahaha!

Waar is je paspoort uitgegeven vraagt ze me hierna. Dus ik zeg in Washington. De ambassade had dat gedaan. Hmmmm, zegt ze. En verder volgt er niks. En kan dus ook niet opmaken of dat positief of negatief voor me uitwerkt, De huup-huup-huup Barbara truc, lijkt daarbij ook echt niet te werken want ze keek me ineens streng en vragend aan. En vroeg, "Do you know Susterburk?".

Ik keek haar nu ook aan en had echt geen flauw idee waar ze het over had. Oh ja hoor heb ik dat? Wat heb ik nu vergeten? Ik dacht echt dat ik alle papieren bij me had. Mijn paspoort was keurig in orde. Dat kon het toch niet zijn? Waar heeft ze het nu dan toch over. Ze herhaalde het nog een keer want ik bleef haar vragend aan kijken. "Susterburk". Natuurlijk ik was te laat met het verlengen geweest. Maar wat is in godsnaam een Susterburk? Zo erg kon het toch niet zijn? Maar ik vreesde het wel, het ergste! Maar waarschijnlijk zag ze wel de vraag tekens boven mijn hoofd. En ze zegt daarop, "the small little town?"

Wat? Small little town? Waar gaat het over? Inmiddels draaien mijn hersenen op volle toeren. Susterburk, Susterburk, wat, wie of waar is Susterburk? Maar dan heb ik hem! Ze bedoelt Soesterberg! Pfewwww... Het zweet breekt me inmiddels (hopelijk heimelijk) uit. "You mean Soesterberg in the Netherlands?". Ze zegt niks, kijkt me niet aan, maar knikt alleen haar zwijgende hoofd.

Jaha, die ken ik zeg ik. Sterker nog er woont familie van ons in Soesterberg. "Ik heb er gewoond", zei ze toen en keek me aan. Nou zeg, is dat wat? Ze kreeg ineens een glimlach op haar gezicht en ze keek op uit haar papieren. In de zeventiger jaren, zei ze. Alsof de flowerpower van die periode ineens haar in de macht had. Ze was in gedachte even terug in Susterburk. En het waren vast mooie herinneringen want haar hele gelaats uitdrukking veranderde ineens. Dit moment moeten we vast zien te houden dacht ik nog. Peace, jawel peace my DMV friend!

Dus ik vroeg haar of ze op de luchtmacht basis had gewoond. En jawel hoor, ik wist echt van Soesterberg! Lovely little town, zei ze. En glim lachte nogmaals. Ik probeerde het moment vast te houden. Ze vertelde dat ze er 6 jaar had gewoond en het er zo leuk had gehad. Ze had er veel gefietst, als kind. Het was echt leuk om te horen. Ze meende het echt. Haar gezicht sprak boekdelen, zoals het normaal ook altijd wat minder vriendelijk spreekt. Ik vroeg me dan ook af hoe dat zo in de jaren was gekomen. Zou het DMV werk zoveel van haar vragen.

Ik wil eigenlijk zeggen tegen haar, stop! Stop! Stop met alles wat je doet en ga terug naar Susterburk. Ga terug naar het geen wat je blij maakt. Naar de plaats waar je de glimlach van op je gezicht krijgt! Vertrek bij de DMV! Ga terug! Ga weer fietsen, Van mij part doe de über über Barbara truc! En verander weer in een vriendelijk vrolijk mens. Het mens dat blij en tevreden was! In Susterburk of all places! Maar ik doe het niet. Ik glimlach dit keer oprecht naar haar terug en hoop dat ze nog even in haar Susterburk momentje kan blijven. Het doet haar duidelijk heel goed. Ze pakt dan haar stempel van links op haar buro en stempelt daarop mijn papieren. "All papers are ok, that is $5 !"

Niks u bent te laat, niks geen vragen op mijn visa! Dank je wel Soesterberg! Wat een "nice little small town"!

Groetjes Petra

Holy Coyote

Gisteren ging ik met de hondjes wandelen bij Bass Lake. De trail is daar zo'n 3 mile, maar doodlopend. Dus je moet het zelfde stuk ook weer terug lopen. Eigenlijk vind ik dat nooit zo leuk, want ik loop liever een rondje. Volledig onrelevante info wellicht, maar mijn gevoel vind dat nou eenmaal. Een rondje maakt het compleet en het zelfde stuk terug niet. Is iets psychisch gewoon.

Afijn het was gisteren heerlijk weer, ruim 20 graden, en ik genoot van het loopje. Het was rustig, ik was nog maar 1 enkele andere wandelaar tegen gekomen op het pad. Dus de hondjes liepen lekker los te racen. Vond het eigenlijk wel vreemd dat het zo rustig was. Eergisteren was ik in Crowder park geweest en daar was het druk. Allemaal mensen met goede voornemens sportief in de weer. Maar dus niet bij Bass lake. Raar eigenlijk.

Ik was dus aan het overpeinzen geraakt. En opeens kwamen de herinneringen van de laatste fotoclub meeting mijn brein binnen drijven. De fotoclub huist namelijk in het clubhuis van Bass lake park en toen we daar onlangs weg gingen rond een uur of 9 in de avond hoorde we vrij vlakbij coyotes "howlen". En niet zo een beetje ook! Het was een angstig gehoor geweest. En was blij dat ik met meerdere mensen naar de auto op het parkeer terrein terug liep.

Een van de leden heeft toen nog animal control gebeld om het te melden en had later gehoord dat er meerdere mensen over gebeld hadden in de laatste weken. Er schijnt dus een roedel daar rond te zwerven. Onze wijk ligt hemels breed denk ik een kilometer van de achterkant van het park vandaan en toen we rond de kerst op een avond achter in de wijk liepen hoorden we ze ook. Het geluid wekte toen nog een naar unheimlich gevoel bij me op. Nog meer unheimlich dan het niet kunnen lopen van een rondje om een meer. Het geeft je het gevoel dat je in een set van Twilight (the movie of boek) beland bent, maar dan in het echt.

Afijn vraag me niet warom ik daar niet eerder over nagedacht had. Maar op 1 of andere manier dacht ik meer bij avond aan coyotes dan over dag. Weet ook niet hoe ik daar bij kwam. Maarja... de beestjes zijn geen weerwolven en als ze er 's nachts zijn, zijn ze overdag ook vast ergens in het park. Slapen coyotes over dag?, vroeg ik me nu af. Of niet? Zou ik op dit stille pad nu zo maar ineens oog in oog met een roedel kunnen komen te staan? Of zijn ze overdag meer alleen op pad? Of juist niet? Eten ze het liefst in het donker of in het licht? Zouden ze mijn viervoeters voor ietwat grote langharige konijnen aan zien? Ik bedoel, van alles ging er door me hoofd en kreeg er steeds meer de kriebels van. En inmiddels was ik aangekomen op het verste stuk van de route. En was het best nog een hele tippel weer terug naar de bewoonde wereld.

Gatverdamme! Voelde me er helemaal niet happy bij! Ik ben ook het type die helemaal niks vind aan de Twilight movies. Want ja welke vrouw gaat er nu rond midder nacht fijn een rondje in een donker bos wandelen? Dat doe je toch niet met je gezonde verstand toch? Ik erger me dan ook mateloos bij het kijken van dat soort films. Tuurlijk, als een man je verteld dat hij vampier is ga je daar gezellig een stukje mee wandelen in een godverlaten oord? Nee dus, dat doet niemand! En kan ik me helemaal niks bij dat soort films voorstellen. Hoe knap de hoofdrol spelers ook mogen wezen. Het boeit me totaal niet.

Maarja hoe slim was ik nu zelf bezig om hier in mijn uppie te gaan wandelen, terwijl ik er een week geleden nog de coyotes had horen huilen 's avonds. En terwijl ik me dat al te goed besef, hoor ik een piepje uit mijn broekzak komen. Nee hé? Is dat wat ik denk dat het is? Perfect! Ja hoor? Mijn telefoon was leeg! Wat een timing zeg. Het maakte het plaatje compleet...... Ik bedoel het had zo in die film kunnen passen. Zo stom van me!

Dus...... Rechtsomkeer en terug! Per direct! En in heel rap tempo ook nog. Inmiddels was elk ritseltje komend uit enig vaag struikje verdacht. Hartkloppingen kreeg ik er van! Was blij als ik kon constateren als het gewoon een rood borstje was die op zoek was naar wat eten. Of een eekhoorntje. Ik zeg je,mijn hart sloeg nu werkelijk over bij elk onbekend geluid. De honden hadden daar overigens geen last van en snuffelde er nog steeds naar hartelust op los. Nee jongens, doorlopen, vrouwtje heeft ineens haast. Enorme haast, terug naar de bewoonde wereld. We willen niet eindigen als lunch van de coyotes, right?

Bij het eerste bruggetje kwam ik gelukkig weer een andere wandelaar tegen. Ik zag hem vanuit de verte al aankomen. Even dacht ik nog dat is fijn want in geval van nood, was er toch iemand die kon helpen. Tot dat hij dichterbij kwam. De man was nou ook niet echt een type die je in het donker tegen wilde komen. Hij leek eigenlijk op Gene Simmons, de zanger van Kiss met die lange tong. Niet dat hij zijn tong uitstak naar me, maar hij had in ieder geval de zelfde coupe en al in geen jaren een zonnetje gezien. Echt waar, dit wandelingetje beloofde een gedenkwaardige te worden. Nee die ging ik niet om hulp vragen. Ik verdacht hem zelfs of bijrolletjes in Twilight als de "standin" vampier

Inmiddels bijna rennend kwam ik bij het tweede bruggetje en vanuit daar heb je al weer zicht op het clubhuis. Ik bedacht me dat als er nu wat zou gebeuren ik echt wel een sprintje met de hondjes naar het clubhuis zou overleven. Met de coyote roedel nog achter me aan hollend zeg maar. Lekker theatraal zoals in de films.

Pffff..... Wat een zo niet relaxed wandelingetje zeg! Volgende keer gewoon maar weer naar Crowder. Alhoewel ik daar een paar weken geleden een slang op mijn pad was tegen gekomen. Echt ik ben zo totaal nog niet geïntergreerd in de Amerikaanse natuur. En betwijfel of dat ook ooit gaat gebeuren. Ik hou echt enorm van het landschap, maar duidelijk niet altijd van zijn inwoners in alle vormen en maten. Zouden daar cursussen voor zijn? Hoe te handelen met Coyotes in het wild? Of is er een boek coyotes for dummies? Zou zo maar een optie kunnen zijn. En behalve mijn persoonlijke gewin, denk ik dat de Twilight hoofdrolspelers er ook bij gebaat zouden kunnen zijn toch?

Groetjes,

Petra