Afijn het was gisteren heerlijk weer, ruim 20 graden, en ik genoot van het loopje. Het was rustig, ik was nog maar 1 enkele andere wandelaar tegen gekomen op het pad. Dus de hondjes liepen lekker los te racen. Vond het eigenlijk wel vreemd dat het zo rustig was. Eergisteren was ik in Crowder park geweest en daar was het druk. Allemaal mensen met goede voornemens sportief in de weer. Maar dus niet bij Bass lake. Raar eigenlijk.
Ik was dus aan het overpeinzen geraakt. En opeens kwamen de herinneringen van de laatste fotoclub meeting mijn brein binnen drijven. De fotoclub huist namelijk in het clubhuis van Bass lake park en toen we daar onlangs weg gingen rond een uur of 9 in de avond hoorde we vrij vlakbij coyotes "howlen". En niet zo een beetje ook! Het was een angstig gehoor geweest. En was blij dat ik met meerdere mensen naar de auto op het parkeer terrein terug liep.
Een van de leden heeft toen nog animal control gebeld om het te melden en had later gehoord dat er meerdere mensen over gebeld hadden in de laatste weken. Er schijnt dus een roedel daar rond te zwerven. Onze wijk ligt hemels breed denk ik een kilometer van de achterkant van het park vandaan en toen we rond de kerst op een avond achter in de wijk liepen hoorden we ze ook. Het geluid wekte toen nog een naar unheimlich gevoel bij me op. Nog meer unheimlich dan het niet kunnen lopen van een rondje om een meer. Het geeft je het gevoel dat je in een set van Twilight (the movie of boek) beland bent, maar dan in het echt.
Afijn vraag me niet warom ik daar niet eerder over nagedacht had. Maar op 1 of andere manier dacht ik meer bij avond aan coyotes dan over dag. Weet ook niet hoe ik daar bij kwam. Maarja... de beestjes zijn geen weerwolven en als ze er 's nachts zijn, zijn ze overdag ook vast ergens in het park. Slapen coyotes over dag?, vroeg ik me nu af. Of niet? Zou ik op dit stille pad nu zo maar ineens oog in oog met een roedel kunnen komen te staan? Of zijn ze overdag meer alleen op pad? Of juist niet? Eten ze het liefst in het donker of in het licht? Zouden ze mijn viervoeters voor ietwat grote langharige konijnen aan zien? Ik bedoel, van alles ging er door me hoofd en kreeg er steeds meer de kriebels van. En inmiddels was ik aangekomen op het verste stuk van de route. En was het best nog een hele tippel weer terug naar de bewoonde wereld.
Gatverdamme! Voelde me er helemaal niet happy bij! Ik ben ook het type die helemaal niks vind aan de Twilight movies. Want ja welke vrouw gaat er nu rond midder nacht fijn een rondje in een donker bos wandelen? Dat doe je toch niet met je gezonde verstand toch? Ik erger me dan ook mateloos bij het kijken van dat soort films. Tuurlijk, als een man je verteld dat hij vampier is ga je daar gezellig een stukje mee wandelen in een godverlaten oord? Nee dus, dat doet niemand! En kan ik me helemaal niks bij dat soort films voorstellen. Hoe knap de hoofdrol spelers ook mogen wezen. Het boeit me totaal niet.
Maarja hoe slim was ik nu zelf bezig om hier in mijn uppie te gaan wandelen, terwijl ik er een week geleden nog de coyotes had horen huilen 's avonds. En terwijl ik me dat al te goed besef, hoor ik een piepje uit mijn broekzak komen. Nee hé? Is dat wat ik denk dat het is? Perfect! Ja hoor? Mijn telefoon was leeg! Wat een timing zeg. Het maakte het plaatje compleet...... Ik bedoel het had zo in die film kunnen passen. Zo stom van me!
Dus...... Rechtsomkeer en terug! Per direct! En in heel rap tempo ook nog. Inmiddels was elk ritseltje komend uit enig vaag struikje verdacht. Hartkloppingen kreeg ik er van! Was blij als ik kon constateren als het gewoon een rood borstje was die op zoek was naar wat eten. Of een eekhoorntje. Ik zeg je,mijn hart sloeg nu werkelijk over bij elk onbekend geluid. De honden hadden daar overigens geen last van en snuffelde er nog steeds naar hartelust op los. Nee jongens, doorlopen, vrouwtje heeft ineens haast. Enorme haast, terug naar de bewoonde wereld. We willen niet eindigen als lunch van de coyotes, right?
Bij het eerste bruggetje kwam ik gelukkig weer een andere wandelaar tegen. Ik zag hem vanuit de verte al aankomen. Even dacht ik nog dat is fijn want in geval van nood, was er toch iemand die kon helpen. Tot dat hij dichterbij kwam. De man was nou ook niet echt een type die je in het donker tegen wilde komen. Hij leek eigenlijk op Gene Simmons, de zanger van Kiss met die lange tong. Niet dat hij zijn tong uitstak naar me, maar hij had in ieder geval de zelfde coupe en al in geen jaren een zonnetje gezien. Echt waar, dit wandelingetje beloofde een gedenkwaardige te worden. Nee die ging ik niet om hulp vragen. Ik verdacht hem zelfs of bijrolletjes in Twilight als de "standin" vampier
Inmiddels bijna rennend kwam ik bij het tweede bruggetje en vanuit daar heb je al weer zicht op het clubhuis. Ik bedacht me dat als er nu wat zou gebeuren ik echt wel een sprintje met de hondjes naar het clubhuis zou overleven. Met de coyote roedel nog achter me aan hollend zeg maar. Lekker theatraal zoals in de films.
Pffff..... Wat een zo niet relaxed wandelingetje zeg! Volgende keer gewoon maar weer naar Crowder. Alhoewel ik daar een paar weken geleden een slang op mijn pad was tegen gekomen. Echt ik ben zo totaal nog niet geïntergreerd in de Amerikaanse natuur. En betwijfel of dat ook ooit gaat gebeuren. Ik hou echt enorm van het landschap, maar duidelijk niet altijd van zijn inwoners in alle vormen en maten. Zouden daar cursussen voor zijn? Hoe te handelen met Coyotes in het wild? Of is er een boek coyotes for dummies? Zou zo maar een optie kunnen zijn. En behalve mijn persoonlijke gewin, denk ik dat de Twilight hoofdrolspelers er ook bij gebaat zouden kunnen zijn toch?
Groetjes,
Petra
