Vorige week zijn we twee daagjes naar de kust van Zuid Carolina geweest. Het is daar altijd heerlijk en, niet geheel onbelangrijk, ze hebben er een hondenstrand waar de hondjes lekker los over het strand kunnen rennen. En zo liepen we dus op dat strand vorige week met twee super blije hondjes. In en uit de branding. Heerlijk vonden ze het.En terwijl ik daar loop valt mijn oog op iets bruins. Jee..... Dat lijkt wel een Sand Dollar! Sand dollars zijn zeer zeldzame schelpen en zie je bijna nooit. Dus ik sta er natuurlijk op mijn gemakje foto's van te maken. Totdat ik achter me een mannenstem hoor. "Great find, wat ga je er mee doen?". Nou zeg ik, u klinkt als een kenner, dus wat zou ik er mee moeten doen. Ja meenemen zegt de man, deze schelpen brengen geluk. Hmmmm, ja zeg ik, maar wat als ie nog leeft. Ook weer zowat niet? Nou zegt de man als u hem niet meeneemt, pak ik hem gelijk op en neem ik hem mee.
Ja maar, ho ho ho! Dat gaat zomaar niet. Dit is wel mijn Sand dollar, ja. Eerlijke vinder mag hem houden niet? Is ie nou helemaal. Bovendien, die schelp heeft gewoon nog een inwoner! Die ga je dan toch niet meenemen? Vind ik dan weer zielig. Dus ik zeg tegen hem dat ik me er nog even over ga bedenken wat ik ga doen met die sand dollar. Nou zegt hij, leg hem anders dan maar op die boomstam en maakt een gebaar naar een stuk hout wat ook is aangespoeld. Pik ik hem op om mijn terug weg. Sure, zeg ik, maar denk ja mooi niet! Ha, in je dromen! :-)
De man wil eigenlijk niet verder lopen, maar ik ga nog even uitgebreid foto's maken en ik denk dat hij even niet goed weet wat hij er mee aan moet. De honden vinden hem ook erg interessant en hij de honden niet zo. Dus loopt toch door. Maar kijkt zo nu en dan nog om. Hij wil dat ding echt zeg! Ik pak daarop de sandollar en zie dat de onderkant van het ding sloompjes beweegt en dus duidelijk nog in leven is. Ja die ga ik dan niet meenemen, maarja ik gun het die man ook niet echt. Dus ik doe net of ik hem meeneem, maar net als de man omdraait gooi ik hem zo ver mogelijk terug in zee. Zo! Sand dollar gelukkig en ik ook! Ik heb de foto's en het ding zijn leven, niet?
Afijn verder niet meer bij stil gestaan en we zijn daarna nog naar het haventje van Sullivan's island geweest en naar Charleston zelf. Maar de volgende ochtend zijn we lekker weer met de hondjes op het hondenstrand gaan wandelen. En we lopen net vijf minuten en ongeveer op dezelfde plek, ja hoor! Een sand dollar! Wel potverdikkie! Dat is vast dezelfde als gisteren. Een kamikaze sand dollar, die niet door heeft dat als hij lekker op het strand gaat lopen zonnen, zijn leven heel snel enorm verkort gaat worden! En dus pak ik hem snel op voordat iemand hem in de gaten heeft en gooi hem weer terug in de zee.
Maar terwijl ik dat doe, zie ik net in de branding, nog een sand dollar liggen. Krijg nou wat, dat is dus gewoon dubbel geluk. Dus ook die pak ik op en gooi ik terug in zee. Maarja, twee stappen erna vind ik er weer 1. Dit moet niet gekker worden. Wat een geluk zeg! Dat waren er al drie. Maar even verderop vind ik er weer een stel. Is het nationale sand dollar aanspoel tijd wellicht? Bij de stand van 14 terug gooiers begin ik toch wel heftig te twijfelen of mijn plan van aanpak gaat werken. Beetje raar niet? Mijn gevoel zegt dat de schelpen er morgenochtend, als ik er niet meer ben, gewoon weer zullen liggen.
In de verte zie ik een vrouw ook steeds bukken en dingen van het strand oppakken. Die heeft ze ook vast gespot. Ze loopt in tegengestelde richting en als ze dichterbij komt, zie ik dat ze in haar handen een stel sand dollars draagt. Ze kijkt me aan en ze ziet dat ik er ook bij 1 sta te kijken. Ze is flink gebruind en ze ziet er uit alsof ze hier zeer regelmatig rond banjerd aan het strand. Ongelooflijk he?, zegt ze. Zoveel heb ik er ook nog nooit gezien. Ja, zeg ik, ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Er "wonen" toch nog steeds beestjes in?, vraag ik haar. Je moet er aan ruiken zegt ze. Als ze een beetje rottig ruiken, gaan ze of zijn ze dood. En kan je ze mee nemen. En ze laat me er aan 1 ruiken. Yuk! Allemachies wat een lucht. Ja dat rook niet echt gezond. Hmmm daar zit wel wat in. Een gezonde schelp spoelt niet in grote getalen zo aan het strand aan wellicht.
Dus nu wandel ik niet alleen die schelp terug gooiend langs het strand, maar steek mijn neus er ook nog eens in. Echt ontspannend lopen is het zo nou ook weer niet, hahaha. Maar uiteindelijk zie en ruik ik er twee die stinken en besluit die maar mee te nemen naar huis. De vrouw had gezegd ze in een bakje met zout water te doen en dan drogen ze mooi wit op. ze bleek inderdaad vlakbij te wonen en had dit zelf ook nog nooit gezien.
Uiteindelijk zijn we na deze zeer leerzame en oh zo gelukkig makende ervaring nog eventjes naar het haventje gereden van Sullivan's island. Daar hebben we ooit dolfijnen gezien en stiekum hoopte ik daar weer op. We zagen toen we op het strand liepen de vissersboten terug komen en die gooiden de vorige keer de resten van hun schoon gemaakte vis over boord en toen kwamen daar de dolfijnen op af.
En tsja, toen kreeg ik wel een beetje medelijden met hem. Wie ben ik om zijn geluk zo te beknotten niet? Dus ik gaf mijn net nieuw gekregen sand dollar kennis maar aan hem door. Dat stinkende sand dollars geheel verantwoord mee genomen mogen worden en dat het zelfde strand als gisteren er nu helemaal mee bezaaid was zojuist. Echt?, zei hij. Er kwam een grijns op zijn gezicht en hij ging nog net niet rennen, hahaha. Hij ging gelijk kijken, zei hij. Nog iemand gelukkig vandaag! Wat een sand dollar allemaal niet teweeg kan brengen niet?
Groetjes Petra
