Toch veel gedaan ondanks een kronkel....

Vrijdag morgen pakte ik wat uit een kast en knak voelde ik in mijn rug. Oei oei.... Dat voelde niet goed. Daarna stond mijn rug een tikkie uit lood, zeg maar. Maar druk schema dus door, door, door om zaterdag te merken dat ik dat beter niet had kunnen doen. Dat tikkie uit lood viel nu onder de catogorie "scheef" en het lopen wilde niet echt lukken, zo ook het zitten. Alleen liggen ging goed. Maarja,..... we hadden allemaal plannen gemaakt om op pad te gaan. En als ik bleef liggen, kwamen we daar niet. Nouwwwwww.... Dit kwam helemaal niet lekker uit. Het kon echt niet en dus heb ik de zaterdag plat op bed doorgebracht. Ron en zijn moeder zijn dus met zijn tweetjes op pad geweest. Naar de Vlooienmarkt in Raleigh en de Farmersmarket.





Ze vertelden dat de pompoenen hier nog groter waren dan bij het kraampje waar we vrijdag waren geweest. Ze hadden het prima naar hun zin gehad, vertelden ze. Ron had haar ook nog wat andere zaken in Cary en Apex laten zien. Gelukkig maar, alles volgens schema. Want het volgende weekend gaan we naar de bergen dus geen zaterdag meer om naar de farmersmarket en naar de vlooienmarkt te gaan.
Zondag zouden we naar het strand gaan. En het was maar de vraag of ik mee kon. Uiteindelijk is het gelukt. Ik had de hele achterbank tot min beschikking en heb mij daar voorlopig genesteld. Het was 2,5 uur rijden naar Top sail beach. De orkaan, Ophelia, was hier ook langs gekomen afgelopen woensdag en dat was vooral aan het strand goed te zien.



Veel houten bruggen over de duinen heen waren weggeslagen en hele stukken duin waren weg.



Er waren veel mensen over het strand aan het struinen. Mensen met een detector en anderen op zoek naar haaientanden. Want na zo'n orkaan schijn je die heel makkelijk te kunnen vinden. Ik was op een handdoek in het zonnetje plat gegaan, zodat mijn rug weer kon strekken en Ron en zijn moeder gingen met de honden op haaientanden jacht.





Connor was er ook klaar voor om samen met Stace weer prachtig witte pootjes te krijgen. Want dat is altijd super als ze naar het strand zijn geweest. Alsof ze in de Dreft hebben gelopen. Natuurlijk ook een wit buikje, want het was heerlijk weer en dan kun je natuurlijk ook heerlijk zwemmen...... Ondertussen waren ze een man tegen gekomen met een hele berg haaientanden. Hij gaf hun hele nuttige tips. De belangrijkste was wel dat die tanden niet wit waren maar zwart..... ha haha. Heel belangrijk detail. Ook vertelde hij dat ze tussen de kleine schelpjes moesten zoeken. Want daar zaten ze vaak tussen. Daarna hebben ze ze inderdaad gevonden.



Daarna zijn we weer verder gegaan, richting Wrightsville Beach bij Wilmington. Maar eerst moesten we nog op de loopplank naar de auto komen. Want ook hier was het laatste stuk weggeslagen. Er af ging net, maar er op ging een stuk moeilijker met een kromme rug. Maar het is gelukt en ik ben weer in de auto gekomen waar de achterbank weer op mij wachtte.



Vind er altijd een echt vakantie sfeertje hangen hier aan de kust. Met al die mooie houte strandhuizen en die leuke strand winkeltjes. Maar al met al is het wel heel anders dan naar het strand in Burg Haamstede waar we vroeger altijd gingen. Het voordeel was daar dat het kort stukje rijden was, maar het voordeel hier is dat tegen de tijd dat we thuis zijn Stace en Connor lang en breed droog zijn en al het zand in de auto blijft. En zijzelf alvast een tukkie kunnen doen. Heeeeeel gebroederlijk......



Groetjes Petra