Winterplace, West Virginia

Eerst zaterdagavond de Diaperparty bij Brooke en Pavell. Hun dochtertje was nu 10 weken en nog zo klein. Leuk om haar een keertje gezien te hebben. Er waren veel collega's van Ron en het was gezellig even bij te kletsen. Na de broodjes met worst werden de kadootjes uitgepakt en de taart aangesneden. Toch wel heel leuk om te zien wat iedereen voor hun had gekocht. Zelf heb ik even navraag gedaan bij Helga wat je hoort mee te nemen voor zoiets. Dacht in eerste instantie dus luiers (diaper betekent luier in het engels). Maar dat zou wel heel voor de handliggend geweest zijn. Al waren er wel die dus inderdaad luiers meegenomen hadden. Maar het meeste waren er kleertjes gegeven en omdat ik daar nou niet de sterkste in ben kwa maten, heb ik safe gekozen voor een fotoboekje en een setje waarmee je een voetafdrukje kan maken in gips. Brooke vond vooral dat laatste erg leuk. Pavell ging gelijk een t-shirt opzoeken waarop een afdruk was gemaakt van haar voetjes net na de geboorte. Leuk om te zien hoe trots hij was. Om een uur of negen gingen we naar huis en zijn op tijd naar bed gegaan. Want we zouden vroeg vertrekken de volgende ochtend. En wel om 5 uur!
Uiteindelijk is het vijf over vijf geworden, maar alles verliep volgens schema ;-)
We hadden het adres bij Miep ingetikt en ze vertelde dat het vier uur rijden zou gaan worden.



Uiteindelijk werd het drie en half uur, maar we moesten nog skies huren voor Ron. En het kwam er op neer dat we om 9 uur een dagkaart voor de lift aan het kopen waren in Winterplace, West-Virginia, waarna om vijf over negen Ron voor het eerst de helling af ging.





Toen we de auto uitstapte gaf de temperatuurmeter in de auto een temperatuur aan van 6 graden Fahrenheit. Nou ben ik nog niet zo goed in die erg lage temperaturen, maar heb het zojuist opgezocht. En 6 F is -14 graden celsius...... Oeps. Ik vond het wel koud, maar zo koud???



Door het zonnetje was het heerlijk eigenlijk. Wel sjaaltje om en handschoenen aan, maar merkte niks van de echte kou. Bij Ron's skipas hadden we ook een kaartje gekocht voor het snowtubing. Dit is een soort grote glijbaan waar je met een band naar beneden sjeest. En dit kaartje was geldig van 11 tot 1 uur. Had de glijbaan op het internet gezien en het leek me wel wat. Dat wilde ik echt wel gaan doen, maar ik had nog even de tijd.



Terwijl Ron aan het skien was ben ik even in het winkeltje gaan kijken en er was zoveel te zien. Het viel me op dat veel mensen eigenlijk niet zo goed konden skieen. Veel van hen kwamen ook als een soort van kamikaze skiers naar beneden zetten. Vreselijk eng om te zien hoor. Aan het eind lieten ze zich vallen en sloten weer aan in de rij van de lift. Zonder enig blikken of blozen, hi hi hi.



Terwijl ik alles aan het bekijken was, kwam Ron alweer naar beneden. Hij vond het echt leuk. Hij kan best goed skien en ik zag hem genieten. Ik genoot ook, het was heerlijk weer en het zonnetje deed heel goed zijn best. Voelde nog steeds niks van de kou eigenlijk. Ron vertelde ook dat hij geprobeerd had me te bellen, maar helaas hadden allebei onze mobieltjes geen bereik boven op de berg. Dat was wel jammer, want het was moeilijk elkaar te vinden tussen al die mensen. Maar we hadden om 11 uur bij de tubeglijbaan afgesproken. Die was aan de andere kant van het skigebied en ik moest er met een gratis bus naar toe. Ron had hem al gezien en waarschuwde me al dat het best wel heel snel ging en hij betwijfelde of ik wel durfde. Oei.... echt? Het leek me zo leuk. Ron moest lachen en zei dat ik maar moest gaan kijken. Dus ik met de bus er naar toe.
Ik had nog een praatje met de buschauffeur. Ik vroeg hem of ik in de goede bus zat voor naar die glijbaan te gaan. Hij zei dat ik goed zat en vertelde me dat het vandaag een schitterende dag was en dat dit toch niet zo heel vaak voorkomt. Dus dat ik er flink van moest genieten. En ik moest hem gelijk geven, het was echt genieten. Eenmaal uit de bus, hoorde ik mensen joelen. En ik liep naar het geluid toe en daar zag ik hem...... De Snowtubing glijbaan....



En Ron had helemaal gelijk gehad. Het ging met een noodvaart naar beneden...
Ojeeeee, durf ik dat wel? Maar ik had me voorgenomen om te gaan, dus sloot aan in de rij.... Gelukkig duurde dat even en kon ik me mentaal voorbereiden op het liftje. Want dat was ook nog een verhaal apart. Je moest dus in die band gaan zitten en daar zat iemand bij die je band aanhaakte aan de lift. Maar wonder boven wonder ben ik er niet uitgekukeld en ben ik heelhuids boven gekomen. En eenmaal boven was het helemaal hoog.



Ron was nog niet in zicht. En ik stond dus in de rij om naar beneden te sjesen. Toen ik aan de beurt was kreeg ik toch de kriebels zeg.... ha ha ha. Ik ben ook zo held en totaal niet atletisch ingesteld. Dus liet ik heel galant de mensen achter me voor gaan om zelf nog even moed bij elkaar te schrapen.



Inmiddels kwam Ron aangesjeesd en heeft hij me moed ingepraat en zowaar, ik ging.... Met mijn handen en voeten als remmen! En oh wat ging het snel.





Na de derde hobbel was er geen remmen meer aan en ik zoefde zo de laatste helling af. Waarna je weer omhoog gaat en dus automatisch afremt. Oh wat was het eng, maar ook zooooo leuk. Dus snel weer in de rij staan voor nog een keer, ha ha ha. Klein kindje Petra in haar element!!! Het was het wachten echt wel even waard. In de rij raak je met jan en alleman aan de praat. Een vrouw van mijn leeftijd, met dezelfde angsten als ik. Een jong stelletje, waarvan het meisje ook zoiets had van Oeps... Al met al hartstikke leuk.


Bekijk het filmpje, door op het kleine driehoekje onderin de balk te klikken.

En voordat ik het wist was mijn tijd voorbij. En nam ik plaats op het terras. Ron en ik zouden daar samen even wat eten. En ik zag hem de berg afkomen. De steilste nog wel. Knap hoor. Hij kan echt goed skien en vind het knap dat hij het zo weer kan. We hebben toch een poosje niet geskied, maar volgens mij is het net zoals schaatsen, dat verleer je niet.


View this clip on Vimeo

Daarna hebben we samen op het terras wat gegeten. En het leek wel of we op vakantie waren. Echt heel leuk.



Daarna is hij weer gaan skien en heeft hij bovenop nog wat foto's gemaakt.









Rond een uur of drie zijn we weer richting huis gegaan. De weg loopt echt door de bergen. Maar in tegenstelling tot Europa is dit gewoon een tweebaans snelweg en dat rijdt super. Geen bergjes en smalle wegen waar je met sneeuw door heen moet. Ideaal!
In de auto zei Ron goh, wat heb je een rood hoofd en ik keek naar Ron en ook hij een lekker rood koppie. Ik keek in het spiegeltje en zag mijn zonnebril nog staan terwijl ik die toch echt niet meer op had. Geen gezicht zeg. 1 dagje skieen, maar gezien de toestand van mijn gezicht leek het wel of we een week weg waren geweest. Wat een raar gezicht zeg. Dat wordt smeren van de week....
Al met al had ik ook het gevoel meer dan 1 dag weg geweest te zijn. Het was gewoon een ieniemienie vakantietje geweest. Vooral ook door de andere natuur. Dit dagtripje is zeker voor herhaling vatbaar!!!

Groetjes Petra