Mosley

Vanmiddag rond een uur of 1 stond de postboder(es) aan de deur. Een pakje!!! Leuk, leuk, leuk!! Het was een pakje uit Voorhout met veel nieuw leesvoer voor ons tweetjes en paaseitjes, Stroopwafels, zwart-witjes, lekkers voor de honden en 2 DVD's met Nederlandse Cabaretiers! Thank you so much Erna!!! Dus nadat ik het uitgepakt had dacht ik even kijken wat de postboder(es) nog meer voor post had. En ik liep via de garage naar buiten naar de brievenbus. En terwijl ik de oprit afliep kwam er een dolle hond op mij afgerend. Oeps.... Maar hij bleek goede bedoelingen te hebben. Hij was gewoon ontzettend enthousiast en kwam even een knuffel halen en was gewoon de vrolijkheid zelf!! Hij rende onze garage in en snuffelde alles af. Ik probeerde te herinneren of ik die hond hier al eens eerder in de buurt had gezien, maar kon het zo snel niet bedenken. In zijn snuffeltoer zag ik wel dat hij twee penningen om had en ik probeerde hem mee te krijgen onze tuin in. En dat lukte. Daar vervolgde hij zijn snuffeltoer en ik probeerde hem te paaien, zodat ik zijn penning kon lezen. In mijn eerste poging had hij heel andere plannen en sprong hij vanuit stilstand zo over ons muurtje bij het terras heen. Jemig wat een energie had deze hond! Wel een lieverd hoor. Inmiddels hadden onze schatjes het ongeleide projectiel in onze tuin ook gezien en juichde hem van achter het raam luidkeels toe. Chaos compleet.
Ik liet hem dus maar even in de tuin en ging naar binnen om snoepjes te pakken om hem zo te lijmen. Eenmaal binnen waren Stace en Connor niet bij de deur naar buiten weg te slaan natuurlijk. Dus mijn tocht naar buiten ging iets moeilijker dan naar binnen. Maar het was me gelukt!
De snoepjes methode werkte overigens perfect en als een mak hondje kwam hij naar me toe gelopen bij enig zicht op lekkers. Daarna kon ik zijn penning lezen. Ik weer naar binnen voor de telefoon en had gelijk wat te eten voor hem mee naar buiten genomen.



Het telefoonnummer op de penning was niet zo heel goed te lezen, maar ik kreeg contact maar helaas een antwoordapparaat. Ik sprak in dat ik waarschijnlijk hun hond hier had. Maarja, de hond had zoveel energie, ik weet niet of hij wel zo lang in mijn tuin te houden was. Wat was nou verstandig? Moest ik hem hier houden? Maar dat hield in dat ik er bij moest blijven, want 1 gat van Meneer de Bruin gister was eigenlijk wel genoeg. Maarja, hoe laat zouden die baasjes thuis komen? Daarna kreeg ik ineens door dat de andere penning niet alleen een entingspenning was, maar dat er ook een nummer van de dierenarts van de hond op stond. Ik gebeld en de hond stond inmiddels lekker te smikkelen. Gelukkig waren al zijn gegevens bekend en het bleek dat de hond Mosley heette en in de wijk tegen over onze wijk woonde. Ze gaf me het adres en het telefoonnummer. Daarna ben ik een riem gaan pakken en de autosleutels. Ik dacht dan rij ik er even heen. Maar "Mosley" had andere plannen! Met geen paard de auto in te krijgen. Ik probeerde hem te tillen, maar ook dat vond Mosley geen goed plan. Dus..... mijn jas maar aan gaan trekken en met de benenwagen maar die kant op dan. Terwijl ik al even op weg was, bedacht ik me dat de baasjes waarschijnlijk niet thuis zouden zijn, anders hadden ze de telefoon ook wel opgenomen. Nou ja, ik had mijn mobiel bij en zou nog wel kijken. Eenmaal bij het adres stond er wel een auto op de oprit en had stiekumpjes hoop en belde aan. Ik hoorde binnen nog een hondje blaffen. Mosley vond het wel leuk en begon te kwispelen. Duidelijk dat hij thuis was. Maarja de deur bleef dicht. Hij keek me nog eens aan van zeg, doe de deur dan open, maarja Mosley ik zou het graag voor je willen, maar dat ging niet gebeuren geloof ik. Dus ik maar weer gebeld naar het telefoonnummer. Weer het antwoord apparaat. Ik ingesproken dat ik nu bij hen voor de deur stond en dat ik het adres van de dierenarts had gehad. Maarja wat nu. Ik besloot hem dan maar weer mee naar huis te nemen, maar bedacht me dat ik ook even in de achtertuin kon kijken. Want hij moest toch ook ergens vandaan zijn gekomen, niet?
En ik zag een lange lijn liggen in de tuin. Mosley dook gelijk het deck op en duwde zijn neus tegen de schuifpui aan. Duidelijk dat hij thuis was. Dus besloot ik hem maar aan te lijnen en hem daar te laten. En ik liep de oprit weer af en belde het nummer nogmaals om te vertellen dat ik de hond in de achtertuin aan de lijn had gedaan. Echt leuk vond ik het allemaal niet en mijn geweten knaagde flink. Waarom was hij dan eigenlijk buiten en dat andere hondje binnen? Op de oprit zag ik wel de krant liggen. Hmmm? even kijken welke datum er op stond. En de krant was van vandaag. Maar verderop lag ook de krant van gisteren. Goh....ik leek Sherlock Holmes wel. Zou Mosley dan al twee dagen buiten hebben gezeten? Tsja, je weet het niet he? Kan ook zijn dat ze gewoon twee dagen de krant niet hebben opgepikt. Ik bedacht me toch maar weer even terug te lopen om te kijken of hij wel water had. En ik zag een vies bakje staan met een klein laagje water, maar dat was bevroren. Tsja wat nu. Ik zag wel de tuinslang en een emmer. Dus die maar even gevuld voor hem. En dat vond hij geweldig, want hij dook er met zijn lieve neus gelijk in. Jeetje, vond het toch wel weer moeilijk om hem daar achter te laten, maar waarschijnlijk wist Mosley niet beter dan zo te leven....... Eenmaal aan de trippel terug, kreeg ik een steeds naarder gevoel. Waarom zouden mensen hun hond nou twee dagen buiten laten. En waarom was er nog een ander hondje, maar wel binnen? Afijn mijn fantasie sloeg op hol en bedacht de vreselijkste dingen. Er zal toch niemand ziek geworden zijn daarbinnen in dat huis of nog erger..... iets ergs gebeurd zijn. He jakkes..... heb ik weer hoor. Ik ben met dat soort dingen altijd zo impulsief.Voor hetzelfde geld zat ik weer midden in een CSI aflevering. En overal mijn vingerafdrukken en tig berichtjes op het antwoordapparaat. Lekker slim weer. Sorry meneer agent ik heb alleen maar aan de tuinslang gezeten voor water voor de hond? Ja ja, dat zal lekker gelovig over komen. Pfffff..... Eenmaal thuis belde ik Ron, nog niet vertellende van mijn vreemde gedachtes. Nou dat gaf me ook veel hoop, want hij zei gelijk dalijk ligt er iemand dood in dat huis, na het horen van mijn verhaal. Waarom denk ik daar nou niet aan als ik zoiets ga doen. Ik ben echt een tuthola die daar dus helemaal niet bij nadenkt. Bedacht me na het ophangen van de telefoon of we eigenlijk wel een goede rechtsbijstand hadden en of ze hier ook een vrouwenvleugel zouden hebben ;-) Tjemig..... Nouja, even wat anders doen maar. Computeren!! Dat helpt altijd heel goed bij mij om de zinnen te verzetten. Vrij snel kwam Yvon op de skype en ik moest even mijn verhaal kwijt en vertelde van Mosley. En ook zij kwam met dezelfde gedachtes als Ron. Ja jeetje...... en ik werd er een beetje peuneveu van. Ik probeerde alleen maar een goede daad te verrichten. Als de politie dat nou ook maar geloofde. Ik bedacht me of iemand me had zien lopen met Mosley en eigenlijk was dat wel het geval. Zij zouden vast voor me willen getuigen, ha ha ha. Maarja, de beelden van de vrouwenvleugel werden me steeds levendiger..... Ik nam me voor om toch maar weer even te bellen 's avonds als ik nog niks van de baasjes gehoord had. Want als er dan nog niemand thuis was, kon ik altijd nog bedenken wat ik ging doen. Zelf de politie bellen misschien? Vond het ook zo rot voor de hondjes dat ze zo alleen waren. En misschien wel twee dagen al? Maar.... om vier uur ging de telefoon. Het was het baasje van Mosley. Klonk gelukkig helemaal niet "dood" en eigenlijk zelfs niet eens een beetje ziek. Hij was heel aardig en bedankte me tig keer dat ik Mosley thuis had gebracht. En vond het zo fijn dat er een hondenliefhebster was die aan de hond gedacht had. En dat Mosley uitgevonden had hoe de lijn van zijn riem af kon. En verontschuldigde zich nog een keer of 10. Nou ja zeg, was ik even blij! En de beelden van de vrouwenvleugel vlogen zo uit mijn gedachtengang. Goed he? Wat een opluchting toch weer. Maar, ik denk wel dat ik Mosley hier nog wel eens zal zien. Volgens mij vond hij het eten errug lekker en ook het rennen door onze tuin met alle ballen en speeltjes was geloof ik ook wel naar zijn smaak. We zullen zien!

Groetjes Petra