Wat een belevenis.....

Echt zo indrukwekkend was het.....
Zo'n hele belevenis....
Vandaag waren er 22.000 mensen bij het Meredith college.
Alle soorten, alle maten en alle kleuren. Allemaal met 1 doel, Race for the cure!

We waren al vroeg op pad. Om precies te zijn kwart over 6 reden we hier de straat uit. Toen was het al 24 graden en helaas ook met een behoorlijke vochtigheids graad. Omdat we best vroeg waren konden we nog behoorlijk dicht bij parkeren. Toen we aankwamen lopen ging de eerste groep over tien minuten van start. Als eerste natuurlijk even een foto bij de start.



Om 7 uur zouden dus de wedstrijdlopers van start gaan. Ron en ik hebben samen naar hun start staan kijken. En die gingen echt reuze snel zeg. En al na minder dan 20 minuten was de eerste al gefinshed. Dat ging ik hen zeker niet na doen ;-)




Er was een heel groot gras veld met daarop allemaal kraampjes. Hier werden veel dingen uitgedeeld door diverse bedrijven en instellingen. Survivors kregen een gratis ontbijtje aangeboden en er werd een survivor groepsfoto gemaakt. Zij stonden dan op een grasveld in de vorm van de bekende krul. Voor hen stond een grote kraan en van boven af werd de foto gemaakt.



Daarna was er een warm-up op een lekker pittig muziekje. En om 8 uur was er de start van de 5 km voor de vrouwen. Hier had ik me voor ingeschreven. Het was heel bijzonder om daar met allemaal vrouwen te staan wachten. Hele groepen waren er. Super om al die saamhorigheid te zien.





Na het aftellen begonnen we. Ik en Wendy. Want Wendy liep vandaag virtueel met me mee en echt het was super. Zo hoefde ik niet alleen en was zij er ook bij. Met het speciale "sleep-in" nummer heeft ze dan ook echt meegedaan en haar t-shirt zeer zeker verdiend! Had ook een aantal pledges ingevuld en die had ik aan mijn tas gespeld. Ook voor degene die gedoneerd hebben ;-) En Toos en Gerard ook nog hartstikke bedankt hoor! Echt super van jullie!
De eerste tien minuten viel er weinig te rennen. Er waren zoveel mensen.







Die sfeer zo apart en ik vindt het ook moeilijk te omschrijven. Er waren ook veel mensen langs de kant die de lopers aanmoedigden. Er was een man en een vrouw die op hun veranda een hele grote box hadden neer gezet. Daaruit brulde echt Amerikaanse Rockmuziek. Zelf zaten ze op "rockers" (schommelstoelen) en ze hadden een banner waarop stond "Rocking for the cure". Zo leuk! Zo was er ook een vrouw die op haar veranda zat en boven haar hing een groot bord "survivor since 1980".



Met luid applaus werd dit huis gepasseerd. Ondertussen was bij mij al wel het kippenvel gevoel enorm gestegen en het brok in mijn keel werd als maar groter. Zo speciaal dit.
Er waren ook mensen bij die een hele water stellage hadden gemaakt, want het was warm erg warm!







Er was zelfs een team van kinderen die je gratis en voor niks "super-soakte" ;-)



Het lopen van mij zelf ging met stukjes. Er waren best nog wel wat holletjes in het parcours en die heb ik gelopen. En de holletjes af heb ik weer gejogd.



Er was ook een vrouw die een schaal had met fruit en die dit uitdeelde aan de loopsters.



En het mooiste vond ik toch wel het koor langs de kant. We kwamen langs een kerk en zij stonden buiten en zongen a capella "We are family". En het klonk zo mooi!! En zo voelde het eigenlijk. Als 1 grote familie aan het lopen "for the cure"!!!



Bijna bij het eind hing er deze vlag....



"You're almost, almost there". En de man en vrouw die bij hier woonden, hadden allemaal hele grote ventilatoren in hun tuin gezet en daar een soort mist makers boven gezet en zo kon je je heerlijk verkoelen. Daarbij stond er ook een box bij die de muziek van de film Rocky heel luid liet horen. Precies van het stukje dat Rocky die trap op rent. Helemaal geweldig. Samen juichden ze ons ook helemaal aan!
En ik denk een halve kilometer verder was de finish en daar zag ik Ron weer staan. Het laatste stuk heb ik weer hard gelopen en zo de finish over gegaan. Het was bijzonder mooi en vond het een hele belevenis om dit mee gemaakt te hebben!! Mijn finish tijd was net 52 minuten. Binnen het uur binnen, ondanks de drukte aan de start en de vele foto's die ik gemaakt heb onderweg. Volgend jaar zeker weer en hopelijk dan het hele parcours joggend!
Toen ik Ron weer op gezocht had na de finish vertelde hij dat hij een mevrouw met een Bearded Collie had gezien. Ze was 10 minuten na mij vertrokken, zei Ron. Eigenlijk werd het afgeraden om honden mee te nemen vanwege de drukte. Maar toen ze langs kwamen lopen had de hond echt nergens last van. Zo'n leuk gezicht!



Afijn met een enorme berg aan indrukken en een zeer voldaan gevoel heb ik om kwart over 9 weer afscheid genomen van mijn virtuele loopmaatje Wendy en zijn wij weer op huis aan gegaan. Vond het gezellig dat je er op deze manier bij was, Wendy! Het T-shirt komt jouw kant op ;-)



Nog even een filmpje.....



En voor de liefhebbers de link naar WRAL, waar wel erg leuke foto's staan. Ook foto's van de "You're almost, almost there"-actie staan hier tussen.


Groetjes Petra