Weer op pad met Stace

Vanmorgen vroeg moest ik met Stace weer naar het NC-State vetinary hospital. Tussen 7 en 8 uur moest ik hem weer brengen. Ze zouden hem weer een daagje houden en weer bloed onderzoek doen en indien nodig verdere onderzoeken. In de middag belde de dokter dat ze uitslag van zijn bloed hadden. Zijn PVC/Hematocrit was weer 1 % gestegen naar 27 %. Nog steeds geen 36 dus..... Vorige keer toen hij terug moest komen voor het lever onderzoek, hadden ze ook gezegd dat het toen 29% was, dus ik vroeg aan de dokter hoe dat kwam. Ze vertelde dat de uitslag van 26 en 27 door het laboratorium waren gedaan en dat die het meest betrouwbaar waren. Die van 29 % was door hen zelf op de afdeling gedaan. Door een andere machine en andere personen. En daar zou het verschil in zitten. Zijn gehele bloedplaatje verder was het zelfde gebleven. Waarbij ook de Platelet count. Dat zijn de cellen die er voor zorgen dat wondjes snel genezen. Die waren helemaal in het begin verontrustend laag, maar nu op normale waardes nog steeds. En bovendien klonk de dokter bijzonder opgewekt en dat kwam door het feit dat de ritoculyten telling naar 55.000 was gestegen.(hier voor 46.000) Bij deze telling worden de nieuwe cellen geteld en die waren dus flink gestegen en in zijn lichaam gebleven. Wat een teken was dat Stace nieuwe cellen aanmaakt, maar ook dat zijn lichaam niet meer die nieuwe cellen direct afbreekt. Zijn lichaam reageerd dus nu op de nieuwere medicijnen en dit betekent dat hij nu "mildly regenerative" is en eerst non-regenerative. Ze was echt heel enthousiast terwijl ze dit vertelde. En als de dokter blij is, ben ik het ook, niet waar? Dus dat was goed nieuws.
Hij was ook weer wat in gewicht aangekomen en weegt nu weer 22 kg. Er was net iets minder dan een halve kilo bij gekomen in die twee weken. Voorheen woog hij 23 kilo, dus ook dat is weer stijgende.
Het jammere vond ik wel dat de prednison dosering niet verlaagd werd. Later toen ik Stace op ging halen probeerde ze me uit te leggen waarom. De reactie van de afgelopen twee weken was zo goed, dat ze eigenlijk het nog twee weken met deze samenstelling wilden proberen. Dus nadat ze dat een beetje verklaard had kon ik dat beter begrijpen. Uiteindelijk was het half vier toen ik hem mee naar huis kon nemen en het was een lange dag voor hem geweest. Hij was echt doodop en plofte in de auto neer. Hij krijgt zoveel indrukken bij zo'n ziekenhuis mee. Eenmaal thuis ging hij breed uit in de kamer even rollen. Zo van he, he, ik ben weer lekker thuis. Daarna heeft hij zijn medicijnen weer gehad en zijn eten en nu ligt hij lekker te slapen. Fijn weer bij ons en Connor!
Dus nog steeds algeheel rust houden voor Meneer De Bruin. Over twee weken moeten we weer komen voor weer een bloedonderzoek en zo houden ze hem goed in de gaten. Hopelijk hebben we dan weer te doen met een blije dierenarts, want daar worden wij ook blijer van!

Groetjes Petra