Fake cake

Vanmorgen hadden we weer een tripje naar het dierenziekenhuis. Op woensdagavond kreeg Stace namelijk ineens een blaasje onder zijn oog, richting zijn neusbrug. Donderdag ochtend nog 1 er bij en 's middags werd het ook nog eens rood. Dus 's middags aan het bellen gegaan en vanochtend konden we terecht met hem.
Ze hebben zijn bloed weer getest en hij is bij de dermatoloog geweest. Het is toch wat zo'n ziekenhuis. Het lijkt gewoon echt op een "mensen" ziekenhuis. Afijn hij draagt dus een bacterie bij zich, die waarschijnlijk veroorzaakt wordt door de prednison. Zijn bloedwaardes waren nog steeds goed, namelijk 38%. Dus dat is prima, zeker nu we de Immuran om de dag geven. Inmiddels ook de uitslag gekregen van de biopt. En die was goed, geen enge andere ziektes in ieder geval.
Omdat Stace zonder afspraak bij de dermatoloog kwam, moest hij weer blijven. En als ze dan even wat tijd voor hem hadden kon hij gelijk bij ze terecht. Ik vind het altijd vreselijk als hij moet blijven. En de assitente "Sabrina", waarvan Stace inmiddels helemaal het hart gestolen heeft, vertelde me dat ze hem bij hem in haar kantoortje zou houden. "Vindt hij altijd zo gezellig", zei ze. Het is zo'n aardig meisje altijd. En Stace vindt dat duidelijk ook, want hij kwispelt zijn kont er af als ze er aan komt. Merkte wel dat hij beter wordt, want hij liep toch even terug naar mij toen ze naar de behandelkamers toe liep. Dat had hij voorheen nog nooit gedaan. Hij beseft nu waarschijnlijk veel meer wat er gaat gebeuren.
Maar uiteindelijk wist Sabrina hem over te halen, met hem mee te lopen. Daarna weer op huis aan gegaan en weer wachten tot vijf uur.

Omdat ik het eigenlijk toch niet uit kon staan dat ik die icing niet kon maken, ben ik vanmiddag toch maar aan de gang gegaan met de "fake-cake". Bovendien maakte het het wachten minder lang, want dan was ik met mijn gedachtes ergens anders. Ik had de icing van afgelopen week nog en had de medium en de soft consistancy bij elkaar gedaan en er "piping gel" bij gedaan. Weet niet precies wat dat in het Nederlands voor woord is, maar het is een plakkerig goedje in ieder geval. En dat het hielp dat was duidelijk. De icing plakte als een gek aan de piepschuimen taart! Kleurtje erbij en daarna ook nog mijn nieuwe favoriete bloem gemaakt er op.





Mooi oranje, is niet lelijk? Duidelijk nog veel te leren, maar het was al zoveel beter dan afgelopen woensdag. Het lijkt in ieder geval een beetje op een taart nu. Terwijl ik aan het hobby-en was, werd er ook gebeld. Het was een pakje voor Ron. Ron is volgende week jarig en aan het handschrift te zien was het een pakje van mijn moeder. Het kostte me veel moeite, maar ik heb hem dicht gelaten, zodat Ron hem zelf kon openmaken. Ik en postpakketjes hebben een enorme aantrekkingskracht, maar het is me gelukt!



Toen Ron thuis kwam heeft hij hem open gemaakt. Het was een zeer zalig makend pakketje! Met mergpijpje en bokkepootjes... Mmmmmm.... Het Nederlandse kastje en la, puilt inmiddels uit met al dat lekkers! Het bezoek van vorige week had ook al zoveel meegenomen ;-) Maar, de roze koeken gingen vorige week snel op en nu dus weer 4 nieuwe voor Ron! Bedankt ma!

Om vijf uur konden we Stacey weer ophalen en hij heeft er nu een anti-biotica kuur bij en een speciale shampoo die ook de bacterien moeten bestrijden. De dermatoloog had gegeken en ook die shampoo voor gesteld. De kuur duurt vier weken en binnen die vier weken moeten we weer een afspraak maken, om te kijken hoe het er voor staat.

Morgen ga ik met Connor richting Maggie Valley in het Zuid-Oosten van North Carolina. Eerst zouden Ron en Stace ook meegaan, maar nu met de laatste ontwikkelingen toch maar besloten om Stace de rust te geven en dat ik alleen met Connor ga. We gaan namelijk naar een huisje in de bergen om de massage dag in te halen. Vorige keer was Stace toen zo ziek geworden en moest toen in het ziekenhuis blijven toen de massage dag van de Beardie club hier was. Toen werd er ons een voorstel gedaan om het een andere keer in te halen in het huisje van Meta in Maggie Valley. En dat is aankomend weekend dus geworden. Ik blijf er een nachtje slapen, want het is echt een behoorlijk eindje rijden bij ons vandaan. Het is wel jammer dat Ron en Stace niet mee gaan nu. Ik had me er erg op verheugd. Maar dit is waarschijnlijk op het moment even het verstandigst....

Om dit vrijdag blogje nog even positief af te sluiten... Het is ons gelukt om met de nieuwe camera een Humming bird vast te leggen. Deze kleine vogeltjes, kolibri's in het Nederlands, zijn razend snel en zijn zo weer gevlogen. Maar met de nieuwe camera zijn ze mooi vast gelegd op het "kiekje".



Groetjes en een lekker weekend (nu wel he Rianne ;-) )

Petra