Inhaal massagedag

In juli had ik de massage dag van de Beardie club hier gemist omdat het toen 's nachts ineens zo'n paniek met Stace was. Nu had de mevrouw die de massage gaf en Judy ook van de Carolina Beardie club, geregeld dat ik afgelopen zaterdag een prive inhaaldag zou krijgen. Namelijk in een huisje in de bergen bij Maggie Valley, zodat wij ook gelijk een uitje hadden, want ze vonden dat we dat wel verdiend hadden. Zo lief!
Zoals ik al zei is Ron met Stace thuis gebleven en moest ik het eind dus alleen gaan rijden. Niet echt om naar uit te kijken, maar wilde gewoon heel graag.
Wonder boven wonder ben ik er in 1 keer naar toe gereden. Met wegwijs "Bea" natuurlijk. Eenmaal op de berg wist ze het niet meer omdat daar de "weg" op hield. Maar met de aanwijzingen van Judy is het goed gekomen gelukkig, want de weg was inderdaad "weg" een stuk verder omhoog.



Maar het is met gelukt en het huisje in de bergen was super! Echt heel mooi en een super uitzicht!



en het uitzicht...



En het uitzicht bij zonsopkomst....



Judy had haar Beardies Brooks en Savannah meegenomen. Brooks lijkt heel erg op Stace. Lichamelijk, maar ook in zijn gedrag. Hij loopt net als Stace altijd met een knuf te sjouwen.





Savannah



Noel, de mevrouw die de cursus gaf, heeft een kruising herplaats Beardie Erica. Erica komt van een broodfokker en het heeft een hele poos geduurd en veel geduld gevraagd, maar het is nu een heel leuk hondje.





Het was heerlijk vertoeven in het huisje. En natuurlijk met de Beardies. Hierboven is Connor aan het kijken hoe ik de foto's maak van de andere hondjes.

Ik was wel heel benieuwd hoe het allemaal zou gaan, maar met zijn allen op de grond en Connor en Brooks erbij.
De hond zou door de aanrakingen kunnen gaan slapen, verandering van adem haling tot zelfs snurken, kwijlen en vocht uit zijn neus kunnen verliezen. Nouwwwww, Connor had het allemaal, hi hi hi. Wat een hond. Geheel compleet in coma was ie. Het begon met zijn oogjes draaien, daarna heel diep ademhalen. Snurken volgde al snel en toen we klaar waren was het kussen er onder kletsnat van het kwijl en hing er een grote druppel aan zijn neus, hi hi hi.
De techniek die Con het lekkerste vond heette "Effleurage". Vindt het een beetje moeilijk om uit de leggen, maar het begint bij de kaken, dan boven op het hoofd, dan de nek, boven voorpoten, poten, buik, achterhand, aanzet staart en dan de staart zelf. Je maakt met je vier vingers (duim doet niet mee) een naar beneden gaande wrijf beweging. maar met "maar" 5 gram druk. Dus helemaal niet hard duwen. En dan steeds met de haar groei mee. En dan aan allebei de zijden van de hond. Eenmaal klaar doe je over het hele lichaam nog een keer of 3 deze wrijf beweging van hoofd naar staart. Dan moet je de hond op laten staan (dus in geval van Connor uit coma halen) en dan moeten ze even schudden. En zo raar maar dat deden Brooks en Connor allebei gelijk. Daarna is het belangrijk dat je met ze naar buiten gaat, want meestal moeten ze plassen. En ook dat was zo. Zooooooooo raar. Alsof hij heel de dag niet uit geweest was die Connor. Maar we waren net voor de massage nog met ze naar buiten geweest. Het schijnt dat het heel goed is om de afvalstoffen kwijt te raken en dergelijk. Klinkt allemaal wat zweverig en in het begin moest ik erg om Connor lachen, vooral toen hij begon te snurken. Geen gehoor.

Ze had ook nog wat technieken om de spieren wat te ontspannen. Door met je vinger topjes te masseren. Ook niet met veel druk. Ook een speciale techniek voor de pootjes en een soort van "positive pressure". Dat leek een beetje op hand oplegging. Maar heel raar, je moest dat doen bij een plek waar je wist dat je hond zwak was. Noel had gevoeld dat Connor heel erg ontwikkelde de kaak spieren had. Eerst dacht ik dat komt door zijn heerlijke eetlust, maar naderhand bedacht ik me dat hij altijd kluift op die mergpijpjes.
Afijn daar dus mijn hand op gelegd. Je moet dat 60 tot 90 seconde doen. Met een beetje bolle hand en totaal geen druk. Maar het was verbazend hoeveel warmte daardoor ontstond. Connor zelf vond dat minder interresant had ik het idee, maar Noel dacht dat de eerste massage vrij intensief was geweest, want zowel Connor en Brooks hadden het daarna wel gehad een beetje.

Het was een hele leerzame middag en ben blij dat ik het een beetje geleerd heb en dat Connor zo goed reageerde. De zonsondergang in de bergen was prachting en heb zondag morgen de toeristische route naar huis gedaan over de Blue Ridge Parkway.



En zijn Connor en ik, 1 mile naar boven geklauterd op Waterrock knob !! Ook een hele inspanning zo vroeg in de morgen! In de bergen is het een heel stuk koeler dan waar wij wonen, dus het was wel lekker even aan de wandel. Of eigenlijk meer "aan de klim"











En erna natuurlijk even een watertje en wat welverdiende rust.



Er waren heel veel mensen die op het zelfde idee waren gekomen als ik. Het was namelijk Labor day weekend hier in Amerika. Dit houdt in dat iedereen dan ook op maandag nog vrij is. HET ideale vakantie weekend dus. Er waren veel auto's op de parkway, maar ook motorrijders.



Het leek allemaal zo mooi, maar zo'n 10 mile voor Asheville, was er een motorrijder in een bocht onder uit geschoven en naar beneden gevallen. Niet zo heel ver voor me allemaal en moest er een ambulance komen en zelfs een trauma helikopter. De Blue Ridge Parkway is een twee baans weg en het verkeer stond dus ook gelijk stil.



Er waren veel mensen die uit hun wagen gingen en gingen kijken. Maar dat is dus echt niks voor mij. Wat veel indruk maakte was hoe alle andere motorrijders de weg gewoon afzetten. Veel van hen waren Harley rijders. En echt daar ga je niet zomaar langs komen. Als een soort van team, hielden ze alles op afstand. Die kameraadschap zie je denk ik alleen bij motorrijders. Maar moet heel eerlijk zeggen dat ik het zelf gewoon niet op motoren heb. Heb een keer een ongeluk voor me zien gebeuren en daar ben ik zo van geschrokken. Toen werd de berijder ook over de vangrail gelanceerd. En als dit nu ook gebeurd was, zag het er niet best uit voor de motorrijder. Vandaar ook waarschijnlijk de trauma helicopter. Die volgens mij op 1 van de vele uitkijk punten geland is. Daar zag ik later de ambulance en de auto van de ranger staan.

Daarna was het een hele lange weg naar huis!!!



Eenmaal thuis even bijkomen..... En nou ben ik ettelijke uren naar de bergen gereden en dan hoop ik stiekumpjes ook dat ik veel mooi "wild life" tegen ga komen. Maar ben niks schokkends tegen gekomen. In sommige gevallen, ben ik daar niet zo heel erg triest om hoor. Want ik moet er niet aan denken dat ik op de klim naar boven iets was tegen gekomen. Maar, nu zat ik op de bank thuis en wat zie ik op onze schutting?
Een havik! En wat een mooierd!



Althans ik dacht dat het een havik was. Hij lijkt in ieder geval veel op de "Northern Harrier hawk". En dat gewoon in ons eigenste tuintje!

Vandaag was Ron dus ook nog vrij en zijn we naar de film van Mr. Bean geweest. Vond het best grappig. Al vond ik de eerste, dat hij naar Amerika gaat, net wat leuker. Maar de gezichten die die man kan trekken en die simpele humor, vindt ik altijd wel erg leuk. Opvallend was dat er in de bioscoop ook veel kinderen zaten en ook veel niet Amerikanen, die deze humor waarschijnlijk wat beter kunnen waarderen. Het was net zoiets als toen met de pink panther vorig jaar. Dat is ook een beetje Europese humor. Zoals in het begin van de film zegt een frans sprekende vrouw dat Mr. Bean zo goed frans spreekt, na 1 keer "non" en "oui", gezegd te hebben. Waarna hij in het Spaans "gracias" zegt. Zo grappig, maar dat grapje kwam niet echt over. En zo waren er meer dingetjes, maar het was even lekker even ontspannen in de bioscoop.

Groetjes Petra