Frederick en Washington by segway

Eergisteren vroeg op pad omdat we op tijd op de agility dag wilden zijn van de Amerikaanse Bearded collie club. Bea, onze wegwijs miep, had welis waar een beetje geimproviseerde route uitgekozen en zo stonden we toch nog in ene op Capital Boulevard in Raleigh. En dat is nou de minst leuke weg in Raleigh als je een beetje wil op schieten. Na deze actie, kwamen we gelukkig wel snel op de 85 richting Virginia. En dat schoot aardig op....., althans dat dachten we. Op eens stond er in de berm een politie wagen en Ron zijn radardetector begon toch een partij te loeien. Ik schrok me wild. Maar daarna nog meer want terwijl wij langs kwamen, deed hij zijn zwaailichten aan en kwam ons dus achterna. Oh nee, hebben wij weer hoor. En ik reed niet eens te hard, naar mijn idee. Mooi aan de kant dus. Met twee rode hoofden en een zeer hoog adreline peil zaten we daar dan. De agent stapte uit en kwam naar onze auto toe gelopen. License & registration & radardetector, brieste hij. Lekker vriendelijk was anders, maar ik gaf dus mijn rijbewijs en verzekerings papieren. Maar toen riep hij nogmaals "And your radar detector".... En ineens viel het kwartje, die radardetectors zijn verboden in Virginia. Oops..... Afijn dat ding ook mee gegeven en daar zaten we dan. Met bonkend hart en stiekum hoopte ik toch ook wel dat ik dat ding nog terug kreeg, wat hij was mega duur.... Even daarna kwam hij terug gelopen en had gelukkig die radar detector in zijn hand. Moest het formulier tekenen wat hij had uitgeschreven, of lees eigenlijk maar gewoon ik moest de bekeuring tekenen en daarna gaf hij ook de detector terug. "Those are illegal in Virginia, Mam!". Oh, oops, ja sorry, helemaal vergeten uit te doen. "They should be in a locked glovedepartment, Mam!", kwam er nog net uit. Afijn het kwam er dus op neer dat ik daarom een bekeuring kreeg. Dat is fraai, zeg. En zo zonde van het geld, maarja, zo leert men het wel natuurlijk om dat apparaat bij de staatsgrens uit te zetten ;-)
Erna had nog even een ingeving om van de zwaailichten een foto te maken, maar daarbij ging de flits ook nog af, hi hi hi. Die agent zal ook wel gedacht hebben, die sporen niet helemaal, maar daardoor hebben we nu wel een "spiegel" kiekje van het tafereel....



Daarna dus de radardetector in het dashboard kastje gedaan en weer verder op pad. Rond half twaalf kwamen we aan in Frederick en de behendigheids wedstrijden waren in volle gang.



al snel kwam ik Cindy tegen van onze Beardie club en zij stelde me voor aan Linda Aronson. Met Linda, die in de buurt van Boston woont en ook dierenarts is en ook beardie fokster, heb ik veel contact gehad de laatste maanden. Zij heeft me veel tips gegeven met betrekking tot Stacey. Ze heeft me vaak verteld waar ik op moest letten en wat ik aan de dierenartsen van de universiteit moest vragen. Dus het was hartstikke leuk om haar nu in het echt te ontmoeten en vooral te bedanken voor al haar hulp en adviezen! Even later kwamen we ook Jeanne nog tegen. Ook zij is van onze club en zij deed ook mee aan de behendigheids wedstrijd met 1 van haar Beardies.



En wat een prachtig gezicht is het toch al die mooie springende Beardies. Vooral omdat de dag erna de show dagen waren zagen de meeste honden er keurig uit. En dat leverde mooie plaatjes op!





En nog veeeeeeeel meer.....

Ik denk dat het kwa aantal deelnemers misschien net iets meer dan in Nederland zijn. Al zijn er op de dagen in Nederland natuurlijk ook de gehoorzaamheids honden op die dag aanwezig. Erna en ik hadden ons vooral verheugd op eventuele "beardie-hebbedingetjes". Maar helaas zagen wij geen 1 kraampje met leuk spul. Wel van de Washington club logo's, maar daar hadden we al een t-shirtje van besteld op internet. Verder was er niks tot onze grote spijt te bespeuren.
Na alle officiele wedstrijden was er nog een soort van estafette, waar bij groepen zich konden inschrijven. Er deden 4 Beardies aan mee en die moesten door acht tunnels en als de eerste klaar was, dan mocht de volgende starten. Dat was wel een heel erg leuk gezicht. Vooral omdat de meeste honden denk ik de tunnel wel het leukste vinden, althans die van ons zeker.



Na de estafette zijn we naar onze hotelkamer gegaan. Daar hebben we ons opgefrist en zijn we uit eten gegaan. We wilden eigenlijk gaan eten bij Applebees, maar ernaast was er een ouderwetse diner en hebben toen voor dit restaurant gekozen.



En ook binnen zag het er erg leuk uit, met de jukeboxjes aan tafel.



Na het eten zijn we naar het hotel van de specialty gegaan want daar was een soort van welcomes party. Dus wij via de lobby naar binnen en wat tot onze grote vreugde zagen we dat ze een paar stands aan het opbouwen waren met allemaal ontzettend leuke beardie spullen. Wat een feest! Toch nog gelukt!!!









Dus we hebben op het nippertje toch nog leuk kunnen shoppen!



Daarna zijn we weer naar het hotel terug gegaan. Inmiddels waren we ook wel helemaal op. En de volgende dag zou ook weer vroeg dag worden. We moesten namelijk om 10.00 uur in Washington zijn, waar we een segway tour gereserveerd hadden.
Om half 8 's morgen vertrokken we dan ook uit het hotel richting Washington. We waren van plan om in Rockville op de metro te stappen, dat was "maar" 35 kilometer van het hotel vandaan, maar het was mega druk! Een en al file. Uiteindelijk kwamen we bij de afslag van Rockville en ook de weg daar naar toe stond vast. Gelukkig zagen we een verkeersbord met een M daarop en die hebben we toen gevolgd en zo kwamen we uit bij Shady Grove, wat het begin punt is van de rode metrolijn naar Washington. Het kantoor van de segway toer lag aan de rode lijn bij Gallery place. We konden daar goed de auto parkeren en 35 minuten later stapten we zo uit de metro, het kantoor binnen. Helemaal goed!
We waren eerlijk gezegd wel gelijk onder de indruk van die segways, want van zo dichtbij zagen ze er toch nog wel iets enger uit ;-) Wel zagen we ook al gelijk twee roze helmpjes, ha ha ha. Als we dan toch een helmpie op moeten dan ook maar roze, niet waar? Het bleek dat we een beetje mazzel hadden, want normaal bestaat een groep uit 12 mensen, maar nu waren we maar met zijn vijven, omdat er een bedrijf een groep van 16 mensen geboekt had en die groep niet wilde opsplitsen. Dus na het invullen van de papieren gingen we aan het oefenen met die apparaten. Moet zeggen dat het mij reuze mee viel. Je moet dus met je voeten of eigenlijk alleen je tenen wat druk geven en dan ga je vooruit. Wil je achteruit dan geef je druk op je hielen en ga je achteruit. Het enige is dat er geen rem is op dat ding. Je moet dus echt met voeten aan de gang om te zorgen dat je de goede kant op gaat of vaart mindert.
Op het stuur zit ook een soort van draaiknop en draai je naar links draait hij links om en draai je naar rechts, dan draai je rechts om.
Nou klinkt het allemaal heel simpel, maar toen ik er dus voor het eerst op stapte schommelde dat ding als ik weet niet wat. Ik dacht dus dat je heel hard moest drukken met je tenen. Jemig wat ging dat ding heen en weer. En dacht nog als ik dat drie uur moet doen, ben ik hartstikke misselijk, na 10 minuten al. Maar voordat we op weg gingen mochten we eerst in het steegje naast het kantoortje een beetje oefenen. En na even proberen ging het vrij aardig, al gooide ik nog wel steeds de links en de rechts door elkaar. Wat natuurlijk helemaal niet slim is ;-)
Erna vond het ook allemaal maar super spannend, maar veel tijd om na te denken hadden we niet, want we vertrokken al snel na het oefenen. Bij het tweede stoplicht nam ik nog een drempeltje mee en ging ik haast op mijn giecheltje. Dat links en rechts uit elkaar houden was toch nog wel erg moeilijk, hi hi. Maar gelukkig kon ik nog mooi afstappen en ging het daarna stukken beter. En ik we hadden er echt zo veel lol in om op deze manier door Washington heen te karren.



Al eerste stop hadden we "The White house". De paaltjes op de weg ernaar toe waren nog wel een uitdaging, maar het ging steeds beter.


Voor het witte huis, met onze roze helmpjes!

We hebben in die drie uur zoveel gezien, dat hadden we anders nooit kunnen zien in zo'n korte tijd. De jongen die ons rond leidde vertelde ook heel veel over de musea en de speciale plekken in Washington. Zo als onder andere het Capitool.



En de supreme court.



En nog veel meer. Van allerhande musea, tot aan monumenten tot aan het FBI en IRS gebouw. En het verhaal van de aanslag op Lincoln in het Ford theater. Echt heel leuk om te horen allemaal.

Eenmaal een beetje gewend op de segway lukte het me zelfs om te filmen. Niet te geloven he? Vond het echt een super apparaat en kan echt iedereen aanraden om als je in Washington bent een keertje die tour te doen. Het is echt dikke pret en je ziet ook nog eens een heleboel!

Filmpje!!



Daarna was het weer in de metro om naar de auto terug te gaan en weer terug te rijden naar huis. Met de detector uit dit keer ;-)

Groetjes Petra