Koekje van andermans deeg.

Nou kan ik natuurlijk heel mooi gaan vertellen hoe moeilijk het wel niet was om de vorm van het gezicht van een sneeuwpop in het deeg te krijgen. En dan ook nog eens allemaal even groot en van dezelfde kleur. En natuurlijk hoe super de smaak is van het deeg is en zo. Zou heel indrukwekkend klinken allemaal natuurlijk, ha ha ha. Vooral na het zien van deze foto's....





Zeg nou eerlijk, ziet er indruk wekkend uit voor een koekdeeg of niet?



En dan zo, na het bakken??? Super he? Maar we blijven eerlijk, het is een "koekje van andermans deeg". Namelijk die van Philsbury, mijn grote koekjes vriend ;-) En echt, zo makkelijk.



En ze zijn nog lekker ook. Alleen moet je ze niet, zoals op het pak staat, 8-10 minuten bakken, maar iets van 14 minuten. Dan zijn ze lekker knapperig en niet een slap koekje, wat hier gewoon is. Ze hebben ze met allerlei vormpjes hier in de supermarkt, met kerstbomen en met Rudolph de rednose reindeer er op. Die meneer Philsbury is super knap hoor, om zulke deegjes voor elkaar te krijgen. Rest mij alleen de verpakking er af te halen en in de oven te stoppen. En klaar is het winterkoekje ;-)

Behalve koekjes bakken zijn we ook nog even wezen shoppen zaterdag. In de winkels was het mega druk. Lange rijen bij de kassa's. Bij Bath & Body works waren de handpompzeepjes in de aanbieding. En die ruiken zoooooo lekker. En ik had ook nog een bon voor $ 10,- korting, dus die kon ik daar mooi voor gebruiken. Daarna zijn we nog even bij Bed, Bad en Beyond wezen kijken voor een food steamer, die we onlangs bij Bob en Alison gezien hadden. Helaas waren die er niet en heb ik die inmiddels online besteld. Verder hadden we nog meer bestellingen op ons lijstje staan, want ik zou voor een aantal Nederlandse Beardie Baasjes dmc garen kopen. Zij hadden een speciaal borduur patroon van een Bearded Collie en wilde deze gaan borduren. En hier is de DMC garen zoveel goedkoper dan in NL, dus die ben ik voor ze wezen halen. Inmiddels zijn die ook op weg naar Nederland, wat nog een zware bevalling leek, maar dat staat verderop.
Tijdens onze winkeltocht kwamen we "HEM" ook tegen! Hij was per koets!! En zijn elfje was bij hem, ook dat nog....





Gratis en voor niks kon je een ritje met Santa maken ;-) Wij overigens niet hoor, maar ik vond het wel een heel leuk gezicht.



Zondag zijn we bij Bass Lake met de hondjes wezen wandelen. Het weer was goed van temperatuur, maar wel bewolkt en het zag er best dreigend uit. Maar toch is het heel de dag droog gebleven.



Op de terugweg hebben we lekker twee videofilms mee genomen bij de Block Buster. We hebben een abonnement dat je dvd's thuis gestuurd krijgt, maar met die dvd's kan je ook naar de winkel zelf en die dan weer gratis omruilen voor films. En zo dus twee films gekeken zondag.
De eerste was van Bruce Willis, "Live free or Die hard". Wat een leuke film was, nummer tig in de Die Hard reeks, maar ik blijf ze toch leuk vinden. Vooral Bruce Willis. Hij valt honderden meters naar beneden, maar staat toch altijd weer op. De man met de duizenden beschermengeltjes ;-) De tweede film was Waitress, wat een beetje een, naar mijn idee, langdradige film was, maar met wel een happy end. En dat maakt altijd een hoop goed bij mij. En zo ging het weekend al snel voorbij.

Vandaag moest ik dus naar het postkantoor om postzegels te halen voor de enveloppen met DMC garens voor de Beardiedames uit Nederland. Het was er bere druk en toen ik eindelijk aan de beurt was, mocht ik bij een nieuwe postmevrouw aan de balie komen. Had haar nog nooit eerder gezien en bedacht me dat ze vast voor de kerstdrukte ingehuurd zou zijn. Thuis had ik de enveloppen al gewogen en wist dus precies wat er op moest kwa porto. $ 3,60 per envelop moest er op. Dus na de mevrouw gedag te hebben gezegd, met een how are you doing? van haar en een I'm fine, how are you, van mij, vertelde ik dat ik "five times $ 3,60 total in stamps needed". De nieuwe postmevrouw kreeg op de vraag van mijn, een enorm groot vraagteken op haar gezicht. Het vraagteken was zo groot dat het haar mond deed open vallen, echt waar. Er kwam ook geen geluid meer uit en het stond me een beetje aan te staren. Dus ik herhaalde nog maar een keer langzaam wat ik nou wilde. "I need five times $ 3,60 in stamps". Nou daarna ging der mond nog niet dicht, maar er kwam wel wat geluid uit nu, maar daar verstond ik niet veel van. Het was duidelijk de postlady kwam hier uit de buurt en er volgde een "Whaaaaat"..... Dus nog maar een poging, "I have got 5 envelopes who need postage and they need $ 3,60 each". "Oooooh who stop, I don't get it", zei ze nu wat minder murmelend. En begon te graven in haar bakje met postzegels. Inmiddels viel mijn mond waarschijnlijk ook open, want ze was aan het rekenen hoeveel postzegels van $0,41 ze nodig had om $ 3,60 te maken en laten we duidelijk zijn, dat ging erg moeizaam. En eigenlijk had ik mijn mond dicht moeten houden, maar dacht laat ik die postlady, maar helpen, want dit gaat nog uren duren zo. Dus ik vroeg "Haven't you got stamps from a $ 1,00"?. Duidelijk geirriteerd keek ze op vanuit haar postbakje. Nou was ze bijna met der moeilijke berekening klaar en nu kwam ik er weer door heen. Zuchtend zei ze, "You need stamps for one dollar now, honey? No more $3,60?". Oei, dit was te moeilijk voor haar, dat zag ik al. Had ik nou mijn mond maar dicht gehouden en die 9 van 41 cent aangenomen, als ze eindelijk tot die conclusie had gekomen. Maar ja ik kon nu niet meer terug, dan zou ze het helemaal niet meer hebben. "If you give me three stamps of one dollar, and one of sixty cents, then we got $ 3,60 also?", zei ik haar. Het werd even stil. Ze was aan het denken en verdomd, ze vond zowaar het vakje waar de $ 1,- postzegels in zaten en begon als een gek aan die velletjes te scheuren. En weer in een op welling zei ik, "Yeah, but I need 5 times 3,60, so you don't have to tear them up". Stom, stom, stom, had ik niet moeten doen. Dit bracht haar weer helemaal van slag. Haar wenkbrauwen gingen omhoog en daar onder vandaan keken twee priemende ogen mij aan. Petra, Petra, Petra, wanneer leer je nou mijn mond te houden? Helemaal fout nu, dit gaat nu nog langer duren. Want echt, logisch denkwerk is hier soms zo diep verborgen. "What Mam?", zei ze nog meer geirriteerd dan ervoor. "You needed $ 3,60 right?", kwam er met een zwaar Carolina accent uit. "Yes that's what I need", zei ik. "But I need them 5 times". Dat laatste begreep ze echt voor geen meter, want ineens was ie er weer, nog groter dan hier voor, het vraagteken gezicht. Vanaf haar kruin tot haar kin helemaal groot, boekdelend sprekend...... Inmiddels ook zwaar zuchtend. Mijn geduld raakte ook een beetje op, en dus zei ik haar "Just give me 15 of the one dollar stamps". "WHAAAAT", kwam er ineens heel hard uit. "Now you need 15! Not 5 or 3???". Oh mijn hemel...., dit was echt vreselijk. Hoe kom ik hier ooit nog weg, dacht ik. En eigenlijk moest ik zo lachen om haar gezicht, maar durfde het mooi niet. Ik probeerde serieus te blijven en het haar zelfs nog uit te leggen, tegen beter weten in. "5 times 3 equals 15, mam, now I only need 5 times 60 cents", zei ik. Ha ha ha, nu was het vraagtekengezicht spontaan weg, maar sprak haar gezicht complete wanhoop uit. Ohhhhhhh, zo moeilijk kan het toch niet zijn? Gewoon 5 maal porto van $3,60? "Maaaaaaam ,let me repeat "ya"? You wanna have 15 times $ 1,00 now?", zei ze weer in het meest zuidelijke accent ooit gehoord. "Yes that's correct", zei ik. "Ok, I get that", zei ze en begon aan haar $1,- postzegelvelletje te scheuren. "And now...., what more do you need????". "Five times a stamp of 60 cents please". Ze keek me niet meer aan maar bleef met haar ogen gefocused op de postzegel bak. "Sorry, we are out of those", riep ze als of ze bingo speelde met haar postzegeltjes. "What else do you got then?", vroeg ik. Even keek ze op of ik het wel meende en toen zei ze snel, "we got 69 cents". Perfect, zei ik, give me those then. Ik durfde het gewoon niet meer om te vragen of ze er drie van 20, 1 van 5 en 1 van 2 had voor me en dat 5 keer, hi hi hi. Dan had ik er nu waarschijnlijk nog gestaan. Pffff wat een zware bevalling, zeg. Ze begon al gelijk met afrekenen, maar ik moest ook nog postzegels hebben voor onze kerstkaarten naar Nederland en dus zei ik, "I need some more stamps mam". En echt ik dacht dat ze er in bleef, ha ha ha. Dat hoofd, echt van nee he, moet ik nou zo moeilijk mens aan mijn balietje hebben vandaag? "I would also like 40 of 90 cents en 20 of 41 cents, please". Slinks keek ze me nog eens aan en toen bleek dat ik die echt wilde hebben dook ze weer in der postzegel bakje. Die van 41 cent had ze zo te pakken, die had ze vast al vaker verkocht vandaag. Durfde niet meer te vragen om de speciale kerstzegels, dat was vast weer te ingewikkeld. Ze was al zo blij dat ze die van 41 cent gevonden had. En gelukkig die van 90 cent ook daarna. Snel haalde ik mijn betaalpas te voorschijn, voordat ze het hele verhaal weer vergeten zou zijn. Dus snel betaald en net toen ik haar balie wilde verlaten zei ze "Sorry MAAAAAaaaam, I didn't hear y'alls accent"..... "It's OK, have a nice day", zei ik en bedacht me dat ik haar en haar "accent" ook al die tijd niet begrepen had, maar wat maakt het uit, hi hi hi. Het was duidelijk dat ik in haar ogen heel ver weg vandaan kwam en wellicht veel te bekakt Engels praatte of zo. Hield dus ook mijn mond maar wijslijk over haar accent. Ik had mijn zegeltjes en kon nu de envelopjes met garens klaar gaan maken en op de bus gaan doen. Toen ik die klaar had heb ik die in onze brievenbus gedaan, met het vlaggetje omhoog. Dat wil zeggen voor de postbode dat er post in zit, die hij mee kan nemen. En zo rond een uur vier zag ik de postbode aankomen rijden en hij stapte bij onze voordeur uit en bracht een pakket. Heyyyyy, dat maakt weer een hoop goed, meneer de postbode. Doe vooral niet de groeten aan die nieuwe postmevrouw, ha ha ha.
Gauw ging ik weer naar binnen om zo snel mogelijk het pakket open te maken. Het was van Erna en Ron! Helemaal vol met lekkers en super leesvoer! Hartstikke mooi. Thanks!!!!!!!



Morgen ochtend vroeg hebben we trouwens een afspraak bij de dieren arts voor Stacey. We gaan weer bloedprikken en hopen dat zijn waardes nog steeds goed zijn. Hij is nu een week van de prednison af en hopelijk gaat het nog steeds goed. Het blijft moeilijk raden bij hem, want zijn tandvlees verkleurt nog steeds enorm. En kan enorm verschillen in een paar minuten tijd. In ieder geval morgen ochtend weer prikken, dus hopelijk later in de week de uitslag er van.....
Hier een foto van Stacey voordat alles begon. De foto is bewerkt door Ine en is ie niet mooi?



Onze lieve Meneer de Bruin!!!

Groetjes Petra