Ladies dinner night out

Woensdag had ik met de dames hier uit de buurt een "Ladies-Dinner-night-out". Het woord zegt het zelf al een beetje, want het is dan ook uit eten met de dames. En die dames zijn dan een groot aantal buurvrouwen. Alison had het georganiseerd en samen met haar was ik er naar toe gereden. Het restaurant is in Holly Springs maar is maar een klein stukje rijden bij ons vandaan. We waren er al eens een keertje na het golfen met de dames wezen eten, maar toen was het vrij rustig. Maar vanavond niet, want eenmaal de parkeer plaats op rijdende, zagen we dat die helemaal vol stond. Hartstikke druk! Het hele restaurant zat dan ook vol. Alison schrok duidelijk, want ze vertelde dat ze wel gebeld had naar het restaurant en dat ze eigenlijk geen reserveringen doen. Maar omdat we met 14 man, of nouja eigenlijk 14 vrouw, kwamen zouden ze het wel opschrijven, maar konden ze niks beloven. Eenmaal binnen zagen we dat wij als eerste van de dames aanwezig waren en Alison vroeg of het nog ging lukken met een tafel voor ons allemaal. "Yeah sure honey, we've got your table ready!", zei de Southern vrouw achter de desk. Moest zo lachen om Alison's gezicht, de opluchting was er duidelijk van af te lezen. We verzamelden aan de bar en toen de meesten er waren, zijn we met zijn allen aan tafel gegaan. Het was gezellig zo babbelen en lekker eten tegelijk. Bass lake draft house is een soort van cafe restaurant en de prijzen zijn er echt heel erg schappelijk en het eten is er ook nog erg lekker. Super Amerikaans in ieder geval. Moet er zeker nog een keertje met Ron naar toe.
Het was gezellig bij kletsen over van alles en nog wat, zo na de winter. We hadden elkaar al een poosje niet gezien en zo onder het genot van een hapje en drankje was weer eens anders, niet waar?
Helaas hoorden we ook minder leuk nieuws. Want onze overbuurvrouw vertelde dat Linda, 1 van onze buurvrouwen, borstkanker heeft en dat ze binnenkort zou beginnen met de chemo kuur. Ik was er helemaal stil van. Linda bruist namelijk altijd van energie. Als zij begint te praten komt er een waterval van woorden over je heen en ze heeft al best veel doorstaan. Na het niet kunnen krijgen van kinderen, hebben zij en haar man twee kinderen uit Rusland geadopteerd en hebben een eigen bedrijf op gezet. En haar hond was vorig jaar tegelijkertijd met Stace in behandeling voor leukemie, bij het dierenziekenhuis hier in Raleigh. Al met al ingrijpende dingen in een mensenleven.
Ze was zelf niet bij het etentje, maar een aantal dames spreken haar natuurlijk bij de schoolbus. En eerlijk gezegd had ik haar al een poosje niet gesproken. Want normaal zag ik haar met de hond wandelen, maar in de winter is dat toch wat minder vaak en wellicht nu ook door alles wat er speelde. Maar ik heb haar gisteren gezien en die ochtend had ze net haar eerste chemokuur gehad. En ze had ook net het goede nieuws gehoord dat haar lymfklieren schoon zijn. Het was best even emotioneel zo met haar er over te praten, maar ik vond haar heel dapper. Haar moeder had ook borstkanker gehad en was er eigenlijk haar hele leven mee bezig geweest. En op 1 of andere manier was ze toch blij dat ze nu wist waar ze aan toe was en er een behandelplan voor haar klaar lag. Vond het tijdens het etentje al super om te zien hoe de hele buurt er eigenlijk mee bezig is. Haar kinderen werden 's middags al opgevangen en er werd hevig gepraat hoe er een schema moest worden gemaakt. Wie er wat voor haar kan doen? En dat ging van "mee gaan naar de chemo" tot aan "koekjes voor het hele gezin bakken" zeg maar. En dat alles zo vanzelfsprekend. Ik was er best van onder de indruk.....

Groetjes Petra