Nieuw record

Van de week had ik nog een minder leuk klusje wat nu ik nu toch een keertje moest gaan regelen. Op mijn rijbewijs was namelijk mijn pasfoto aan het verdwijnen. Nou worden de pasfoto's door de DMV (Amerikaanse RDW) gemaakt als je je rijbewijs aanvraagt. Ze worden ter plaatse gemaakt en dan op je rijbewijs afgedrukt. Maar bij mij liet de inkt, of zoiets los. HET bewijs dat ik het echt niet goed doe op foto's ;-) Maar aangezien je rijbewijs wel voorzien moet zijn van een pasfoto, moest ik een nieuwe aanvragen. De keer dat ik voor mijn rijbewijs opging, was het in het DMV kantoor behoorlijk druk, wat ik me kon herinneren en ook Ron moest destijds lang wachten. En dat was nou net de reden dat ik het almaar uitgesteld had, maar hoe langer ik wachtte, des te meer mijn foto aan het verdwijnen was.
Nu is er een DMV in Cary waar die eerste keer geweest was, maar er is er ook 1 bij ons in het dorp en dacht laat ik het daar eens gaan proberen. Misschien valt de drukte daar wat mee. Ik was er rond half twaalf en terwijl ik de auto parkeerde dacht ik nog dat het misschien wel lunch pauze was voor de DMV medewerkers en dat daar door de wachttijd nog langer zou zijn? Keek nog even snel op mijn horloge en het was 11.34 toen ik naar binnen ging. Net voor me schoot er nog een man en vrouw naar binnen en eenmaal achter de eiken deur bleek dat er gewoon bijna niemand anders te zijn, behalve ik en mijn moeder, die twee mensen en twee andere mensen met een koptelefoon op die een theorie test aan het doen waren. En verder 1 mevrouw van de DMV achter haar buro.
Al snel bleek dat die andere mensen verkeerd zaten, want dit was geen DMV kantoor die kentekenplaten uitgaf, maar alleen rijbewijzen. En zij vertrokken dan ook weer snel. Mijn moeder ging in de wachtruimte zitten en ik deed aanstalten om te achterhalen of ik ergens een nummer automaat of iets in die richting zag. Maar al snel hoorde ik een "sit down" door de zaal heen galmen en keek om en begreep dat dat voor mij bedoeld was. Goh, wat een gezelligerd zeg! Ze keek me uitermate ongeinteresseerd toe en haar gezicht vertoonde geen enkele emotie. Had al snel door dat ik maar rap moest doen wat ze me toe riep. En nam plaats aan de andere kant van het buro. Daarna zei ze, "Why are you here?" op dezelfde uitermate doordringende toon en ik had geen idee wat ik er nou van moest denken en besloot ter plekke, om vooral zo lief mogelijk tegen deze mevrouw te zijn. Je weet maar nooit met zo'n vriendelijkerd. Strakkies wordt mijn rijbewijs nog ingenomen door haar, voor niet op tijd luisteren. En ik vertelde voorzichtig mijn verdwijnende foto verhaal. "Let me see" en daarop gaf ik mijn rijbewijs en er volgde geen enkele reactie alleen dat ze ging tikken op haar toetsen bord. Geen zuchtje van daar heb je weer zo zeikerd, of wat goed dat deze mevrouw uit eigen beweging daar aan gedacht heeft. Nee, helemaal niks en even hoorde ik dan ook niks anders dan het geluid van het toetsen bord. Ik staarde wat voor me uit, om vooral zo onopvallend te zijn. Maar werd wakker geschud door een "Ten dollars!" die mijn richting uit werd geroepen. Oh, het kostte waarschijnlijk geld? Ik pakte mijn portemonnee en net toen ik mijn briefje van 10 uit mijn portemonnee haalde, kwam er al weer geluid uit. "No, it's free", kwam er bijna stotterend en ineens een stuk zachter uit haar mond. Dus ik nog maar voor de zekerheid vragen, "There are no charges for a new one?". Het was duidelijk dat deze laatse zin al te veel was geweest, want nu schudde ze alleen haar hoofd in een "nee" beweging. En voorzichtig stopte ik het geld weer terug, in de hoop dat ze zich niet meer bedacht. Ineens stond ze kordaat op en liep naar het fototoestel, welke zo 20 meter naar rechts stond. "Come here", bries ze vanaf die plek en gebaarde me naar de stoel voor de camera. Mijn hemel, langzaam aan begreep ik waarom het hier zo stil was. Hier ga je echt niet voor je plezier naar toe zeg. Wat een vreselijk mens. Afijn ze deed pogingen om de camera aan te zetten. Tenminste dat dacht ik, want verder werd er weer niks gezegd. Toen ik de lamp aan zag gaan van de camera zei ze weer net zo luid als ervoor "On the count of three, One, two, three...." En flits!!!! Recht in mijn gezicht. Voordat ik het door had was het al gebeurd. Fraai!!! Dit zal echt een topfoto worden, ha ha ha. Ik was er zo van verbaasd en was eigenlijk helemaal onder de indruk van haar houding. Alsof ik haar het "ik-weet-niet-wat" had aangedaan. Terwijl ik nog bij zat te komen van de flits, riep ze me weer wat toe. "Take a seat" en wees me naar een rij stoelen tegenover de bureautjes. Wat ik natuurlijk maar braaf deed. Want alles om zo snel mogelijk weg te zijn hier zeg! Denk een minuut later kwam ze op me af gelopen, met het kaartje wat vast mijn nieuwe rijbewijs moest zijn..... Ik kreeg er nog net een "thanks" haar richting uitgeperst, maar bij haar waren de woorden al weer op en tijdens mijn thanks had ze ze zich al weer omgedraaid en liep al weg. Ik zat daar en bekeek, mijn nieuwe rijbewijs..... Och hemel die foto!!! Afschuwelijk!!! De vraagtekens, die zweven gewoon boven mijn hoofd. Je ziet gewoon aan mijn gezicht dat ik zit te denken "wat moet ik met dat mens", hi hi hi. Moest ineens denken aan die leeuw van de ster reclames Loekie de leeuw, "Alsjemenou!!!" ;-)
Er zit gewoon niks anders op dan te hopen dat van dit rijbewijs de inkt ook weer heel snel los gaat. Ga ik mooi weer een nieuwe halen ;-) In Cary hoor, dan maar in de rij staan. Nog wat versuft en verbaasd van wat er allemaal gepasseerd was, liep ik met mijn moeder het kantoor uit en keek op mijn klokje 12.43. Echt niet te geloven, in 9 minuten was alles gedaan. Waarom had ik het gevoel dat ik er toch een eeuwigheid gezeten had aan haar buro, op de pasfoto stoel en in het rijtje stoelen? Maakt verder ook niet uit, ik heb in een recordtijd een rijbewijs met een (alsjemenou) pasfoto!! Maar durf niet te beloven dat die vrolijkerd niet nog een keer in 1 van mijn dromen 's nachts gaat verschijnen, hi hi hi.

Vandaag zijn we naar de jaarlijkse open dag van de Raleigh Harley Davidson dealer Ray Price geweest. Hadden via internet ervan gehoord en het scheen een hele happening te worden. Eenmaal op het parkeerterrein bleek dat inderdaad ook zo te zijn. Overal zagen we motoren was er muziek en natuurlijk eten ;-) Wat een apart sfeertje!





En echt zoveel verschillende soorten!


Een echte "apenhanger"


En ook een aantal van mijn favoriete Harley's van het type V-rod.


De US-marine corps motor, met allemaal namen in het wiel gegraveerd.

Het was echt een belevenis om allemaal te zien! De motoren, maar natuurlijk ook de mensen er bij. Binnen was er een modeshow en optredens aan de gang waarvan de opbrengsten gingen naar USO, wat een organisatie is die voor "Support our troops" staat. Er waren dan ook de nodige militairen aanwezig en er werd veelvuldig gespeeched en gejuiched door de Harley eigenaren. Daarna zijn we langs de vele geparkeerde motoren gelopen en we zagen wel heel aparte erbij staan. Hieronder een slideshow ervan.

En ook nog even een filmpje, want vooral het geluid van al die motoren was wel erg apart ;-)



Daarna zijn we nog even op jacht geweest voor een nieuwe zomer motorjas voor Ron, waar we uiteindelijk geslaagd zijn bij Matison. Het bedrijf waar hij destijds zijn Kawasaki gekocht had. Daarna lekker wezen eten bij de Cheesecake factory. Kortom een zeer geslaagd daagje ;-)

Groetjes Petra