Weer op huis aan...

Nou we zijn beiden weer beter. Ron zijn koorts is weer weg en mijn stem klinkt niet meer als iemand die vier dagen aan het feesten is geweest. Dus we gaan weer lekker.
Vrijdag zijn mijn moeder en ik nog even naar de Cracker Barrel geweest. et was wel grappig, want toen we in de winkel waren zagen we een vogelhuisje in de vorm van een hart en met de Amerikaanse vlag er op. Ik vond hem gelijk leuk en keek naar het prijskaartje. Tot mijn verbazing zag ik dat hij maar $ 9,95 kostte. Ik had hem eigenlijk duurder verwacht en terwijl ik dat tegen mijn moeder vertel komt er in opgewonden toestand een verkoopster naar ons toe gesprongen. "Het is de laatste hoor, het is de laatste", weet ze ons te vertellen. Alsof ik HET koopje van de week in haar winkel ontdekt had. Mijn moeder en ik moesten er allebei om lachen. En mijn moeder wilde hem graag voor mijn verjaardag geven. Dus liep er daarna nog de winkel mee in de rondte. De Cracker Barrel heeft altijd van die leuke aparte dingetjes. En in elk seizoen weer wat anders. Onderwijl wel gevolgd onder het wakend oog van de twee verkoopsters. Alsof we zojuist DE buit hadden gevonden en daarmee aan de wandel gingen. Nadat we uitgesnuffeld waren en we uiteindelijk naar de kassa zei ook de kassajuffrouw, "Het is de laatste hoor, die u daar hebt" "Zijn ze niet "adorable???" Ja we vonden hem erg leuk inderdaad. En nadat we betaald hadden kwam de eerste verkoopster ons nog even heel veel plezier er mee wensen en dat ze het zeer op prijs stelden dat wij bij hun waren wezen winkelen. Echt, ik sta soms zo versteld van zoveel aardigheid, dat ik me zelfs soms betrap dat ik het gevoel krijg in de maling genomen te worden, maar ze meende het volgens mij oprecht, hi hi hi. Afijn, hier is ie dan "de laatste" ;-)



Zaterdag zijn we ook nog even naar de Walmart geweest. In Cary dit keer. Bij binnenkomst stond een groot rek met kleding en daarboven hing een bord $ 1,-. Hmm dat is wel erg goedkoop?? Mijn moeder zag een leuke trui, maar wilde hem toch nog even passen. Ik weet het, maar wat moet je met een trui van $ 1,- als je hem niet past. Nou waren de pashokjes dichtbij, maar wat een chaos in die Walmart. Alsof alles $ 1,- was. Eenmaal bij de pashokjes bleken ze allemaal dicht te zijn en geen verkoopster te bekennen. Maar echt overal bergen met kleren. Op de balie, in karretjes, op stoeltjes. Stapelssssss met kleren op 1 grote hoop gestort. Volgens mij was er al in geen weken naar gekeken. Wat een enorme bende! Vreselijk. Afijn mijn moeder paste dus de trui over haar t-shirt en hij bleek goed te zitten. Maar op het kaartje stond $7,-. Dus we wilden nog wel even de prijs checken. Dus naar zo'n price check apparaat. Maar,.... die werkte niet.... Archhhh... Hier kan ik dus niet tegen he. In de verte zie ik een man op de dames afdeling met een walmart tenue aan. Dus ik vraag of hij de prijs wil nakijken. Maar hij mompelde alleen maar dat hij nu toevallig even daar op die afdeling was, maar er helemaal niet thuis hoorde en me dus niet kon helpen. Fijn!!!!, dat gaat lekker zo. Op naar een ander prijscheck apparaat dan maar. Het was echt megadruk in de Walmart. Alsof alle vaders er met hun kinderen op uitgestuurd waren voor een moederdag kado. Overal rond rennende kinderen en dolende vaders. Maar gelukkig ik zag de andere prijschecker als snel. En nee he??? ook die werkte niet. Maar in dat zelfde gangpad stond nog een walmart tenue en dacht nog maar een keer proberen. Dus ik probeerde uit te leggen dat de trui uit het $ 1,- rek kwam, maar dat er een $ 7,- sticker op zat. Het bleek dat deze mevrouw van het simpele soort was en ze zei dan ook doodleuk dat hij dan $ 7,- was. Ja zeg, dat wilde ik nu net even niet horen, ha ha ha. Ja maar zei ik, hij komt echt uit het $ 1,- rek. En ze keek me aan of ik het ter plekke stond te verzinnen. "Als er een sticker van $ 7,- op zit, dan is ie $ 7,-, beet ze me toe. "waarschijnlijk had "iemand" hem daar welin dat rek foutief opgehangen?". Nou was het wel een zooitje in de winkel, maar kreeg het gevoel, dat ze met die "iemand" mij bedoelde. Wellicht, maakte mijn feeststem ook geen indruk en ze vond duidelijk dat ik maar $ 7,- moest betalen. En het is dat mijn moeder de trui graag wilde dat ik toch nog een poging deed. Dus ik vroeg haar of ze dan misschien een prijscheck apparaat wist die werkte? Ja hoor, zei ze, daar staat er 1 en wees naar degene waar ik net vandaan kwam, waar ik geen leven in zag. Ja zei ik, die had ik al geprobeerd, maar doet het niet. Nee hoor zei ze hij doet het wel. Grrrrr, ik werd er een beetje irri van nu. Maar ze pakte de trui uit mijn hand en schoof het kaartje op ruim een meter afstand onder het apparaat. En BLIEB zei die..... Zucht!!!! Hij deed het dus wel!!! "Nou, zei ze, hij is gewoon $ 1,- hoor!" Alsof ze me dat de hele tijd al vertelde. Ik nam de trui van haar over en keek nog even op het apparaat. Inderdaad toch gewoon $ 1.-. Eigenlijk wilde ik zeggen, van zie je nou wel, heus niet iedereen verzint het ter plekke en de trui is niet altijd de prijs die op de sticker staat. En ik heb dus niet "gejokt", ha ha ha. Maar dat deed ik niet, maar gaf de trui aan mijn moeder, die heeeeel wijselijk haar mond hield, hi hi hi.
We liepen naar de kassa en ineens wordt ik gesneden door een dame op leeftijd met watergolfje. Echt ze gooide gewoon die boodschappenkar voor mijn voeten. En geeft me ook nog "de blik". De blik van "ik-was-hier-eerder-dan-jij-dus-achter-mij-aansluiten-ja"-blik. Echt verbouwerend sta ik nog net op mijn rem om te zien dat ze mijn moeder wel voor laat. Wat is het leven toch hard soms. Je bent strontverkouden en met een gammel hoofd ben je dan ineens op zaterdag middag in de Walmart. En niet een gewone zaterdag middag, maar de zaterdag voor de zondag dat het moederdag is. En volgens mij was dat mijn grootste fout die ik die dag gemaakt had. Afijn ik dwaal weer af. Mijn moeder sluit in de kassarij aan en kijkt nog om waar ik blijf. Maar de watergolf staat demonstratief breed met haar kar en vormt met haar lichaam een verdere barricade. En met geen mogelijkheid kom ik er langs. Dus ik zeg "excuse me". Maar watergolfje doet net alsof ze doof is of misschien was ze dat wel echt en blind misschien ook wel? Zou dat haar actie verklaren? Maar na een tikje op haar schouder, kreeg ik al weer DE Blik. Ze was duidelijk niet van plan me er tussen te laten. Dus ik vertelde haar dat die mevrouw voor haar mijn moeder is en dat ik zelf geen boodschappen heb. En nadat ze dat laatste met een onderzoekende blik van mijn tenen tot aan mijn hoofd nog even gecheckt had, mocht ik er met een zucht langs van haar. Maar die priemende ogen, alsof ik niet alleen stiekum kleding in het $ 1,- rek hang als een hobby, maar dat ik ook nog voorpiep bij oude vrouwtjes. Je begrijpt ik was helemaal in mijn nopjes. Naast ons in de rij voor de andere kassa zat een kind in de boodschappenkar te huilen en "Blik" vrouw zag ineens een "watergolfvriendin" twee mensen voor ons staan. "Ethel, Ethel!!!" riep ze. Maar Ethel was ook oostindisch doof en hoorde watergolfje niet. Wat jammer nou he????? Want ik geloof echt dat ze bij het zien van Ethel bij ons voor wilde piepen. En dat was het, ik had het helemaal gehad en vertelde mijn moeder dat ik bij de uitgang wel op haar wachtte. Duidelijk dat ik nog niet helemaal kiplekker was .... Ik zag een bankje en besloot daar even te gaan zitten. Wat een chaos zeg, zoveel mensen bij elkaar en iedereen praat en dringt en moet ook nog eens afrekenen, hi hi hi. Voor me vanaf het bankje had ik zicht op nog een kassa met een ellenlange rij. Ik zat zo een beetje en zag ineens een vrouw in die rij staan die een plastic zak op haar hoofd had. Beetje raar?, dacht ik nog. Maar langzaam schoot die rij op en toen zag ik het. Haar haar stond gewoon nog in de verf! Niet te geloven. Onder het witte plastic zakje zag ik in haar nek een roodbruine streep druppelen, die een prachtige streep trok in haar witte t-shirt op haar rug. Ongelooflijk, alsof ze tijdens haar haar verven er achter was gekomen, oh ik heb geen melk meer, laat ik dat tijdens het inwerken van de haarverf even gaan halen op deze zaterdag middag. En nu moest ik dan ook echt zien of ze voor een pak melk dit gedaan had. Langzaam kwam ze dichter bij. Inmiddels had ik watergolfvriendin Ethel ook al voorbij zien komen van de andere kassa. En ik had bijna zicht op de inhoud van de kar van de vervende mevrouw. En nee het was geen melk, of een brood waar ze voor was gekomen. Ze had gordijnen, een badmat en handdoeken in haar kar zitten??? Echt je vraagt je af, hoe soms het brein van een mens werkt, ha ha ha. Mocht je je ooit vervelen, ga op zaterdagmiddag naar de Walmart en je maakt de meest gekke dingen mee. Zo mooi, kan je het echt niet verzinnen. Gelukkig kwam mijn moeder daarna ook al snel, want het streepje achter op haar rug werd almaar breder en veel langer kon ik er nu ook niet meer naar kijken. Voorlopig geen Walmart op de zaterdag middag meer voor mij. Niet echt goed voor mijn humeur, hi hi hi.
Daarna zijn we nog naar de rommelmarkt in Raleigh geweest. Waar het gelukkig een stuk beter ging met me. Er waren weer leuke kraampjes met leuke spulletjes te vinden. Al rekenen ze wel ver boven de rommelmarkt prijzen vindt ik.





Deze brandweerwagen kostte $ 250,-. Behoorlijk wat, maar hij is ook wel erg leuk.



En er was ook veel "nieuw ouds"





Daarna zijn we weer op huis aangegaan en hebben we lekker in de tuin gezeten met de hondjes.



Connor en mijn moeder zijn altijd dikke vriendjes en Connor vindt dat dikke vriendjes ook vooral dicht bij elkaar horen te zitten ;-)



Stace had andere taken, want die moest baasje met zijn motor in de gaten houden.

Zondag was het een stuk minder mooi weer en waren er weer tornado watches, waar ik altijd een beetje voor op mijn hoede ben. Mijn moeder en ik zijn 's middags nog wel naar Crabtree mall gegaan, maar rond drie uur waren we al weer terug. We wilden uit daarna uit eten gaan, maar uiteindelijk zijn we door het dreigende weer maar wat gaan halen en hebben we het thuis opgegeten. Afijn zo vloog het weekend voor bij. We hebben ook heel wat "gerummikupt" dezer dagen, of hoe zeg je dat? Ik rummikup, jij rummikupt?, ha ha ha.



Mar zo was het ook ineens al weer dinsdag en vandaag ging mijn moeder al weer terug na al die weken. Het is allemaal zo snel gegaan!



De koffers al weer ingepakt en terwijl ik dit schrijf zit mijn moeder boven de oceaan en zal over een uur of vier weer in Nederland landden. Ron en ik zijn dan ook vanavond weer naar de bios geweest. Even ter afleiding, het zal best weer even stil zijn in huis de komende daagjes.....

Groetjes Petra