Pissig en blij, maar niet tegelijk

Zo en dan was er al weer bijna een week voorbij! Heb inmiddels de uitslag van mijn bloed en alles was in orde, dus dat kunnen we afsluiten. Morgen moet ik eerst naar de honorary consul hier in Raleigh. Mijn Nederlandse rijbewijs verloopt binnenkort en om die te verlengen, kan ik bij hem een verklaring halen als bewijs dat ik hier woon. In tegenstelling tot Nederland, schrijf je je niet in bij een woonplaats. En ze hadden zoiets nodig in Nederland voor het verlengen. Ook zal de consul voor mij de pasfoto's maken, want er is hier geen fotograaf te vinden die conform de Nederlandse maatstaven pasfoto's kan maken. Dus de consul heeft zich daar inmiddels in gespecialiseerd. Gelukkig maar, anders had ik toch echt een probleem. Qua timing is deze afspraak perfect, want 's middags moet ik bij de chirurg in het medisch centrum zijn voor de bobbel op mijn hoofd te weg te laten halen. Hadden die twee afspraken omgekeerd geweest, had het vast een aparte pasfoto geweest ;-) Dat dus allemaal morgen.
Omdat ik morgen dus de hele dag niet kan werken en ik ook niet precies weet hoe ik me vrijdag voel, heb ik van de week alvast wat extra uurtjes gemaakt. Ron is "out of town" voor zijn werk, zoals ze dat hier zo leuk zeggen. Dus heb ik ook 's avonds wat gewerkt. Het resultaat is dat ik nog maar 5 documenten hoef te doen vandaag en dan klaar ben voor van de week. Ook wel lekker eigenlijk.



Verder had ik goed en slecht nieuws van de week. Laten we beginnen met het goede nieuws. Want, na drie en half jaar hier nu te wonen, heb ik eindelijk, echt eindelijk, lekkere zure bommen gevonden! Jaaaaaa, het is wat he?
Waar een mens allemaal niet blij mee kan zijn! En nee......, ik ben zeker niet zwanger, echt niet! Heb altijd al augurken lekker gevonden. Als kind al. Vroeger kwam de visboer langs en hij had behalve vis ook zure bommen. Heerlijk. Meeste kinderen waren blij met de ijsboer, ik met de visboer, ha ha ha. Nouja ook wel met de ijsboer misschien.
Waarom het zo lang geduurd heeft? Alle zure bommen die ik hier geproeft heb, zijn meer zoute bommen namelijk. En die vindt ik niet lekker. Die vindt ik eigenlijk gewoon vies. De augurken die ik nu gevonden heb, heb ik altijd al zien staan, maar wist niet dat dat DE Nederlandse zure bommensoort was. Ze heten hier namelijk "bread & butter pickles". Die combi bread en butter, deed me altijd deze niet doen kiezen, vanwege het butter verhaal. Maar nu had ik zoiets van laat ik het eens proberen. En zowaar, helemaal goed. Dus Peetje was weer blij.
Die blijheid was overigens vrij snel over want zondag morgen was het nog plakkerig warm, maar in de loop van de dag knapte het aardig op en werd het wat bewolkt dus we gingen laat in de middag nog even een stuk wandelen met de hondjes. Op de weg er naar toe vond ik nog dat het zo rustig was op de weg. Wel werd ik op de snelweg nog gesneden door een mannetje van denk 16 jaar, die me over de vluchtstrook in ging halen. Altijd fijn! "De politie, zou er naar moeten kijken", zei ik nog (is een stopwoordje van vroeger van me). Nou had ik dat maar niet gezegd! Want...., op de terug weg op Sunset Lake Road, reed ik (als enigste) op mijn gemakje naar huis. Zo'n 200 meter ervoor is het nog de toegestane snelheid nog 45 mile per uur, maar net daar waar ik reed mag je 35 mile per uur. En in de tegengestelde richting komt een politiewagen aan gereden. Onze radardetector gaat rinkelen en ik zie in mijn spiegeltje dat hij remt. Ik kijk op mijn meter en zie dat ik 45 reed. Shit! Afijn mijn blik was goed, want twee tellen erna zie ik blauwe zwaailichten in mijn achteruitkijkspiegeltje. Nog meer shit!
Aan de kant dus. Heb het al eens eerder gezegd, maar echt in discussie moet je hier niet gaan met de politie. De agent stapt uit en komt aan mijn raampje van de auto en zegt tegen me dat ik 51 reed. Ja doeiiiii, maar dat zeg je niet tegen meneer agent hier. Daarna vroeg hij me waarom ik te hard reed, dus ik vertelde dat ik te laat door had dat het daar 35 mile per uur was (zeker al 200 meter lang, zucht). "Yes, mam, you just have to slow down in time", was het enigste wat hij zei. Volgens mij was hij enorm blij dat hij mij als enigste gek op de weg ergens op had kunnen betrappen. Er was verder niemand in de verste verte te bekennen. De beelden van het 16 jarige afsnijdende knulletje van even daar voor spookte door mijn hoofd en voelde een zware pissigheid op komen. "License en registration, please". En ik gaf deze aan hem en hij ging daarmee naar zijn auto. De momenten van hem terug komen lopen en het afgeven, zijn van die secondes die je graag wilt doorspoelen. Allemachies wat was ik boos, 51 mile per uur! Is ie nou helemaal. Voorheen was het altijd 45 mile op Sunset Lake Road en niemand rijdt ook die 35 mile, omdat het een weg is waar dat totaal niet passelijk is. Maar erger nog, nu maakte hij er ook nog 51 mile van. En dat is 16 mile te hard en boven de 15 mile te hard krijg je dus punten op je rijbewijs en gaat je verzekering omhoog.
Na die lange secondes, zag ik hem uit de auto stappen met een gele brief in zijn hand. Bekeuring dus! En erger, nog een flinke ook! $ 171,00 in totaal. $50,- boete en $ 121,00 courtkosten. Hij maakte er nog een heel verhaal van, maar in dat verhaal vertelde hij zelfs twee keer, dat hij me ten sterkste aanraadde om persoonlijk voor de court te verschijnen, want dan zouden er kilometers weer vanaf gehaald worden en zou ik geen punten op mijn rijbewijs krijgen. Nou toen was ik helemaal pissig!! Langzaam aan werd ik rood en voelde mijn pissigheid omslaan naar woede. Hoe krijgt hij het voor elkaar? Geeft me een bon en vertelde tegelijkertijd hoe ik het verminderd kan krijgen? Waarom dan uberhaupt een bon met punten en courtdate voor de ene mile te hard? Grrrrrrrr, alsof ik iets drastisch fout had gedaan, zoals het inhalen via een vluchtstrook???? Ja ik was nu boos, niet meer pissig! Ik voelde me echt genept, want ik reed 45, misschien 46, maar zeker niet boven de 50. Maar hij bleef maar doorbabbelen over die court en die punten. 2 September kon ik dus naar die courtdate om het te laten verlagen. Alsjeblieft man ga weg, want ik ontplof bijna. Goh wat is het dan onzettend moeilijk om beleefd te blijven. Ik nam het briefje van hem aan en daarna liep hij terug naar zijn auto. Jeetje zeg! Wat ontzettend balen....... Hoogste tijd voor een zure bom!!! En misschien nog wel twee ook!

Groetjes Petra