Today Fay was on our way

Vanmorgen toen ik wakker werd hoosde het al. Om half 8 was het droog en ben als de wiede-weer-ga met de hondjes gegaan. Eenmaal aan de terug weg begonnen, voelde ik spatjes en dat werden na 5 minuten spetters en weer 5 minuten later echte vette druppels. Eenmaal bij onze oprit was ik net zeikie nat, maar had ik het dan ook koud? Nee helemaal niet. Het was nog steeds iets van 25 graden en duidelijk een vochtigheids graad van 100 % midden in die regen, maar het voelde veel warmer dan die 25 graden. Heel raar was dat, want als je het zou moeten schatten als je naar buiten keek, leek het hartstikke koud, maar was het dus helemaal niet. Eigenlijk, hiel diep van binnen vond ik het wel lekker even in de regen gelopen te hebben. Na al die zon was het wel weer even lekker. Erg he, durf het bijna ook niet hardop te zeggen, dus ik fluister het jullie maar even door. Hoe kan je nou genieten van de regen? Niet verder vertellen he? ;-)
Sinds gisteravond regende het behoorlijk en dat waren de overblijfselen van tropical storm Fay die nu bij ons aangekomen was. Eenmaal binnen in huis waren de druppels over gegaan in bakken met water die naar beneden kwamen zetten. En er waren al weer tornado warnings ook. Gelukkig geen watches dicht bij, dit keer.



De regenton maakte over uren, wat een water kwam er naar beneden. En voor de deur geen greppel meer, maar een rivier. Op dat soort momenten ben ik toch wel blij dat we niet aan het meertje wonen, maar net iets hoger in de straat. Al het water van de wijk gaat wel die kant op, op dit soort momenten.



Verder houden we Gustav ook in de gaten, want die ligt veel te verdacht dicht bij ons geplande vakantie gebied van binnenkort. Hopelijk wordt het niet hetzelfde scenario als met Katrina, al zijn de voorspellingen niet zo heel erg gunstig op het moment.

Wat is er verder nog gebeurd? Ik ben inmiddels weer wat opgeknapt. Het niesje is nu vervangen door een kuchje, want betekent dat we weer een stapje verder zijn naar genezing, zullen we maar denken.
Ook ben ik gisteren weer naar het medisch centrum geweest voor mijn hechtingen er uit te laten halen. De eerste keer net even na drie uur. Binnen in de wachtkamer was het een mensen massa. Echt zo druk! En de wachttijd was zeker 1 uur vertelde het meisje achter de balie. Ik vroeg haar tot hoe laat ze open waren voor hechtingen er uit te halen en dat was tot half 8, dus ik besloot direct om maar later nog een keertje terug te komen. En zo was ik er weer even na zessen en was er niemand meer in de wachtkamer en werd ik ook al vrij snel binnen geroepen. Natuurlijk mocht ik weer als eerste op de weegschaal. Voor de derde keer in drie weken. Mooie was wel dat het griepje er voor gezorgd had dat ik wat was afgevallen. En ik zei dus ook, "zo dat is mooi", waarna de verpleegster mij vragend aankeek met een gezicht wat duidelijk wilde vragen, wat er in hemelsnaam mooi kon zijn aan mijn gewicht, ha ha ha. Ook lekker opbeurend ;-) Ik was net zo blij zeg. Afijn, daarna weer de bloeddruk, die echt helemaal volgens het boekje was. Ik was nu zo relaxed waarschijnlijk, omdat ik nu wel wist wat er allemaal ging gebeuren natuurlijk. Daarna de temperatuur en terwijl ze dat deed en ik met die thermometer in mijn mond zat, vroeg ze me of er gelijk een dokter naar mijn kuchje moest kijken. Heel hard schudde ik nee en gelukkig die boodschap kwam over. Ja zeg, dan moet ik dalijk weer terug komen en begint het hele circus weer van voren af aan en kom ik hier nooit meer van af. Niks voor mij al dat dokters gedoe!
Ik werd daarna weer afgeleverd in een behandelkamer wachtende op een verpleegster die waarschijnlijk meer geleerd had dan de andere verpleegster van het gewicht, temperatuur en bloeddruk en daarom ook "hechtingen" mocht doen. Deze kwam al vrij snel en had waarschijnlijk heel erg goed opgelet in de les, want ik voelde er echt helemaal niks van! Echt twee keer niks en dat is niet veel, zeg maar. Een aantal jaren geleden ben ik meerdere keertjes geopereerd aan mijn teen en dat was wel een ander verhaal. Niets vergeleken met dit zeg. Stukken beter, kan ik wel zeggen. Dus ook dit verhaal weer even afgesloten en kan er hopelijk weer even drie en half jaar tegen nu.

Die avond zijn Ron en ik ook nog naar de film Tropic Thunder geweest, hoe toepasselijk met Fay ook in de aantocht. In de film speelde heel veel bekenden mee, zoals Ben Stiller, Tom Cruise, Robert Downey jr. en Nick Nolte, maar toch vond ik het een flauwe film, met een over the top parodie op de Vietnam war. Jammer maar helaas... Je kan niet alles hebben he?
Wat ik trouwens wel vanmiddag had in de tuin was een enorme grote roofvogel. Toen ik klaar was met werken en ik beneden kwam zag ik hem op het tuinhek zitten. Weet niet hoe hij het zag, maar hij keek me recht aan. Heel snel ging ik mijn camera pakken en snel de lens verwisseld voor de zoom lens en toen ik terug kwam zat hij er gelukkig nog.



Prachtig was ie.... En alweer keek hij om....



Mooi he, hoe die kop helemaal in de rondte draait. Daarna ben ik heel voorzichtig op de bank gaan zitten en het bleek dat hij wat bij de buurtjes in de tuin zag.



Wat een klauwen he? Als je dat toch zo ziet....



Wat? Wie ziet wie? Hij hield mij dus ook duidelijk in de smiezen. En toch zat ik erg verstopt voor mijn gevoel, ha ha ha. Gelukkig zat er nog wel een raam tussen ons, want zo'n held ben ik nou ook weer niet. Stel dat hij heel erg veel honger had? Je moet het lot niet tarten he?



Maar het bleek dat wat in de tuin van de buren aanwezig was, toch aantrekkelijker was dan ik en hij bleef het in de gaten houden.



In ene nam hij een jump, het ging zo snel!



Daarna dook hij naar beneden op de grond en heb ik hem niet meer gezien. Maar wat een beest! Zooooo groot, ook half verzopen denk ik van de regen van die dag en waarschijnlijk ook hongerig daardoor. En kwam hij wel heel dicht bij de bewoonde mensenwereld misschien?
Twee tellen later werd er bij ons aan de deur, spontaan een "prooi" voor Ron gebracht. Het was een pakket van mijn moeder. We hebben een nieuwe postbode en die is duidelijk erg local, want het enige wat ik uit zijn mond verstond was "Y'all got an international, needs signing". En daarop duwde hij een pen in mijn handen en daarna ook het pakketje. Verder kwam er niet veel hoorbaar meer uit eigenlijk. Maakt ook verders niet uit, want er was een pakketje! Ron is volgende week jarig en.... wordt zowaar 40 jaar! Toen Ron thuis kwam maakt hij het pakketje open (ja ja, ik heb me ingehouden) en er zaten 40 Verkade repen in. Voor elk jaar 1. Dat is dus zijn lievelings chocola!



De timing was perfect vandaag, want de chocola was niet "vloeibaar" geworden omdat het zonnetje niet had geschenen de afgelopen dag. Verder nog lekkere krentenbollen en kroepoek. Wat een combi, maar helemaal Ron's ding. Hartstikke bedankt ma!

Groetjes Petra