Rare Halloween

Gistermiddag had ik met Judy, een buurvrouw hier uit de wijk, afgesproken om vanmiddag naar het aboretum te gaan in Raleigh. We zijn er toevalligerwijs achter gekomen dat we allebei precies dezelfde camera hebben. En ook nog eens dezelfde lens ook. Terwijl deze eigenlijk niet standaard is. Judy was nog niet bij het aboretum geweest en wilde daar ook graag een keertje heen en daarom afgesproken om samen te gaan. Ware het niet dat ik vanmorgen een mailtje ontving dat er in Chapel Hill een Bearded Collie in het asiel zat. En of ik bij deze hond wilde gaan kijken en hem mogelijk naar een veiliger plek kon brengen. Dit asiel is niet van het soort waarbij een happy end altijd mogelijk is, dus ja dat was ook belangrijk.
Na wat heen en weer gebel werd duidelijk dat het asiel vanmiddag open was en dat er plaats was bij onze dierenarts om hem daar tijdelijk onder te brengen. Bij de Amerikaanse Bearded Collie club wordt vaker gekozen om de honden bij een pension onder te brengen dan bij een tijdelijk opvangplek bij iemand thuis. Vooral ook omdat niet altijd goed in te schatten is wat de achtergrond van de hond is. Al was nu bij deze Beardie wel het "verhaal" bekend. Zijn vroegere bazinnetje was haar huis "uitgezet" (lang leve de economische crisis en in gestorte huizenmarkt) en woonde nu bij haar vader in. Vader wilde dochter wel in huis nemen, maar hond niet. En dus werd hond door vader bij het asiel afgestaan. Heel erg triest allemaal.
Het feest werd helemaal compleet toen ik hoorde dat hij in het zelfde asiel zat, als waar ik eerder al geweest was. Heb er destijds ook nog over geschreven op mijn blog. Dit is echt het soort asiel wat je ziet in films. Lange gang en links en rechts allemaal verblijven, met in elk hokje een hond. Afijn niet iets om echt vrolijk van te worden.

Maar eerst samen met Judy naar het aboretum. Judy is echt een hele aardige vrouw. Ze gaat op het moment door een moeilijke periode met haar gezondheid. Vorige week is ze nog behandeld voor huidkanker. Gisteren waren net de hechtingen verwijderd. Geen pretje, maar moet zeggen dat ze heel dapper is. En heel blij was om "even" wat anders te gaan doen. In de auto vertelde ik mijn plannen voor de middag. En al heel snel was ze vast besloten dat ze me wilde steunen in de rit naar het asiel. Dus dat was wel fijn.
Het was niet druk bij het aboretum. En op zich waren er een paar bomen in het aboretum die echt herfstkleuren hadden, maar verder niet veel verkleuringen nog. De temperaturen liepen in de loop van de ochtend behoorlijk op en zo in het zonnetje was het heel lekker. Samen hebben we heel wat foto's genomen en hier onder een paar in een slide show.

Daarna zijn we een sandwich gaan eten bij Wholefoods en richting Chapel Hill gereden naar het asiel. Eenmaal daar mochten we eerst bij de Beardie kijken.



Het was een "happy dog", wel met een flink overgewicht. Dus een echt slecht leventje had hij niet gehad. Vrolijk en geinteresseerd in alles wat om hem heen gebeurde. Bovendien had hij de hartwormtest goed doorstaan, was al gechipped (wat hier niet standaard is), reeds gecastreerd en voorzien van alle inentingen die nodig zijn. Kortom een goed plaatje voor snel herpaatst te worden.....

Voordat we naar binnen gingen had Judy al tegen me gezegd, dat ze graag weer zonder dier weer naar buiten wilde komen. En als zij wilde plannen kreeg eenmaal binnen, ik haar tegen moest houden. Maar terwijl het wachten verdween Judy steeds naar de katten afdeling. Daar zat een rode kater genaamd Oliver en het was inderdaad een schatje. Dit was een kater die pootjes bleef geven. Echt een kroelertje. Maar de wijsheid overwon nog bij Judy. Toen de arts die voor het asiel werkt de Beardie ging nakijken en de rabies inenting ging geven, gingen de andere werkneemsters "de lijst" bekijken. Dit was de lijst met dieren die naar de "andere" afdeling moesten. Wij stonden daar bij de balie te wachten en konden zo dus alles horen. Zoals ik al eerder vertelde, hier in het asiel is het niet altijd een happy end. En Judy en ik, kregen allebei de rillingen alleen bij het idee al. Het idee dat al die genoemde beestjes het weekend niet door kwamen, vond ik vreselijk. En Judy ging dus al weer naar Oliver de kat kijken. Voor mijzelf denk ik dat ik echt nooit in zo'n faciliteit zou kunnen werken. Lijkt me vreselijk om die beestjes af te voeren.....
Afijn hopelijk hebben wij er vandaag 1 kunnen redden van die "andere" afdeling, zo moet ik het maar bekijken, maar echt de kippenvel is niet meer weggegaan totdat ik met de Beardie in de auto weg reed. Oliver de kater is in het asiel gebleven overigens hoor. Het verstand heeft het toch overwonnen bij Judy. Maar ook zij had het er heel moeilijk mee.

De rit naar onze dierenarts was toch nog iets van 40 minuten en tijdens de rit deed hij het heel goed. Toen we even in een kleine file kwamen piepte hij even, maar verder ging het heel goed. Bij de dierenarts hebben we alle gegevens doorgegeven en voorlopig blijft hij daar tot maandag, waarna er overleg is wat er verder met hem gaat gebeuren. Er staan wat gegadigden op de lijst die graag een herplaats hond willen en die worden gecontact. Dus hopelijk is er snel een match waar bij ook deze lieverd een nieuw baasje vindt!

Eenmaal thuis was ik eerlijk gezegd verre van in de stemming om Halloween te gaan vieren. Het beeld van al die hondjes in zo'n asiel, bleef maar malen. Echt, ik blijf dit heel moeilijk vinden. Maar heb me toch om getoverd tot heks en met mijn bak met snoep ook weer een stel kinders blij gemaakt!



Eerder op de avond waren we ook bij Frank en Sharon gaan kijken. Zij hebben hun huis echt helemaal versierd. Best behoorlijk griezelig al zeg ik het zelf!





en een filmpje van al hun versieringen...



De foto hieronder is best spooky, want ik ben een soort van waas, maar Stacey en Duke zijn wel goed zichtbaar....



Deze vond ik ook erg leuk. De maan en de huizen zijn heel scherp en de mensen op straat zijn weer wazig.



Er waren dit jaar al weer meer kinderen dan vorig jaar en om half negen was ik dan ook weer door alle snoep heen. En ik had toch echt wel een hele berg gekocht. Ongelooflijk!



Hier onder een slide show van vanavond:

En zo kwam aan deze rare Halloweendag een eind. Ga zo maar even een lekker "bakkie" warme chocolademelk nemen om bij te komen van het alles.....

Groetjes Petra

Go and see the new president???

Op het moment is het echt alleen de verkiezingen op tv en worden we overspoeld met reclame spotjes op tv. Van de week hoorden we op de tv dat Barack Obama vandaag bij de Halifax mall in Raleigh zou zijn. En eigenlijk...., eigenlijk wilde ik daar wel naar toe. En toen ik gisteren dan ook nog een mailtje van Jessy kreeg, dat zij daar ook zo overdacht, hadden we voor vandaag afgesproken. En ook Jackie ging mee en ik ben met haar mee gereden. De hekken zouden om 10.00 uur open gaan. Dus dat was vroeg op pad. Om kwart over 8 om precies te zijn. Nadat we Norah, de dochter van Jackie naar school hadden gebracht, zijn we richting Raleigh gereden. En gelukkig waren er geen files. De eerste parkeer garage die we probeerden bleek vol te zijn, maar bij de tweede hadden we geluk en stonden we een paar blokken van Halifax Mall geparkeerd. Heel erg nadenken over hoe we moesten lopen hoefden we niet, want er ging een stroom een mensen allemaal de zelfde kant op. Al gauw zagen we dan ook de ingang en..... het begin van de rij.....



En het was een lange rij.....



Een hele lange rij....



Mooie is wel altijd hier in Amerika, iedereen sluit netjes achter aan . Geen duwen of voordringen. Iedereen blijft netjes staan en wacht op zijn beurt, wat het geheel een stuk relaxter maakt. Niet warmer helaas.... Want het was gewoon koud eigenlijk! Behoorlijk koud! Vooral in de schaduw van het gebouw waar we naast stonden en het gure windje erbij was best wel even "frisjes". (In mijn vorige blogje had ik al geschreven dat ik een watje aan het worden ben, ik weet het)



Isabelle, de andere dochter van Jackie deed het overigens heel goed, want het was best wel een poosje wachten voor haar ook. Ondertussen was ik steeds aan het bellen met Jessy die ons (en wij haar) niet kon vinden in de vele wachtrijen. Uiteindelijk is het gelukt en hebben we met zijn vijven (Kayne van Jessy was er ook bij) verder gewacht. Telkens werd er aan ons door vrijwillirgers van Obama gevraagd of we al gestemd hadden. Je kan in onze staat dus "Early voten" om de ergste drukte op 4 november te voorkomen. Helaas mogen wij alle drie niet stemmen, omdat wij hier op een visa zijn. Dus we konden die mensen niet blij maken.
Maar toen het bijna 10.00 uur was en de hekken bijna open gingen, kwam er iemand van de organisatie zeggen dat kinderwagens niet mee naar binnen mochten van de Secret Service. Oeps..... Jackie en Jessy hadden allebei hun kinder wagen bij. Isabelle en Kayne zijn allebei zo'n anderhalf jaar en kunnen dus ook echt niet zo lang lopen of zo lang gedragen worden, dus zonder was geen optie. Wat nu.....?
En opeens kwam er ook iemand van de secret service langs gelopen en toen is Jackie gaan vragen hoe dat nou precies zit. Volgens hem moest het allemaal geen probleem zijn hoor! Dus weer terug in de rij. Uiteindelijk kwam die jongen nog wel drie keer langs om te vertellen van de kinderwagens. Maar wij "geloofden" de Secret Service! Als je die niet meer kan geloven, wie dan nog wel toch? Dus we wachtten weer verder, met buggy's.
Toen het eenmaal 10.00 uur was begon de rij te bewegen. En al snel kwam de ingang in zicht. We moesten een trap op en dus de buggy's dragen. Boven aan de trap waren ook de metaaldetector poortjes waar iedereen door heen moest. En net toen we de buggy's neer zetten, wenkte een beveiligings man ons naar hem toe te komen. En zo konden we meteen door de security. En ja wel......, met buggy's erbij! Gelukkig! Voor de kinders is het geen pretje als ze zonder zouden moeten.
Het grote grasveld midden in Raleigh was in vakken verdeeld door middel van hekken. Het eerste vak liep al aardig vol, dus kozen we er voor om bij het hek van het twee de vak te gaan staan. Daar bij die buggy's weer een beetje tactisch geparkeerd, zodat we wat ruimte hadden voor de kinders. Er speelde lekkere muziek en het was reuze gezellig. Inmiddels stonden we ook in de zon en dat was een stuk aangenamer! En eigenlijk ging de tijd heel snel!


De jonge Obama fans, Kayne en Isabelle.

Er was ook van alles te zien natuurlijk ;-) Want alweer zagen we de Secret Service mannen in lange jassen en met zonnebrillen het terrein verkennen. Echt, het was net een film. En ook de "snipers" op de daken op de gebouwen om ons heen waren in paraatheid.



Eerst kwam er een dominee en werd er samen gebeden. Daarna volgde de pledge voor Allegiance.

"I pledge allegiance to the flag of the United States of America, and to the Republic for which it stands: one Nation under God, indivisible, With Liberty and Justice for all."

En iedereen om ons heen dreunde die ook zo mee..... Kan er niks aan doen, maar vind dat van zulke kippenvel momenten. Daarna al weer want toen volgde het volkslied, ook al zo mooi en aan het einde luid gejuich van de menigte. Want een menigte was het inmiddels wel geworden. Volgens de tv berichten van vanavond, waren er zo'n 28.000 mensen vandaag in Raleigh. Even voor het visuele beeld....


De ruimte achter ons bij binnenkomst.....


De ruimte achter ons zo'n half uur later....


De ruimte achter ons (of eigenlijk geen ruimte achter ons) net voordat de speech begon.....

Na het volkslied en nog wat muziek uit de luidspeakers, klonk daar "the Rising" van Bruce Springsteen. Heerlijk nummer vindt ik dat altijd. En nu vond ik het ook een gepaste keuze.... Maar daar was ie dan, Barack Obama!



De speech duurde volgens mij langer dan een half uur en zo nu en dan werd er luid gejuichd en hoofden knikte duidelijk instemmend mee. Echt een hele belevenis om er nu zo tussen te staan. Wie weet over 6 dagen, is dit de nieuwe president van Amerika waar we naar staan te kijken!



Vond het heel leuk om hem in het "echies" te zien en te horen. En vooral de menigte er om heen. Het was een speciale ervaring die ik eigenlijk niet had willen missen!
Na afloop van de speech ging hij handjes geven en werd nauwlettend gevolgd door de vele camara mensen die er ook waren!



Door de vakken die er gemaakt waren, konden wij niet die kant op. En niet lang daarna zijn wij weer vertrokken en zijn we een broodje gaan eten op Fayetteville street. Het was inmiddels al dik lunchtijd geweest! Het was even lekker bij komen en bijkletsen van alle ervaringen! Vond het echt heel leuk om hier bij aanwezig te zijn geweest! Heb er ook een filmpje van gemaakt waar op die speciale sfeer wel goed te zien is. Dus voor de liefhebbers hier onder!




Enne.... denk er aan.... GO VOTE!!!
En bij mijn voorkeur, dan ook op Obama ;-)

Groetjes Petra

De bloemenschuur

Nou de temperaturen zijn hier weer van de 1 op de andere dag flink gekelderd! Van boven de 20 naar zo'n 10 graden en zelfs 's nachts onder nul. Koud!!! Ik begin al echt een watje te worden, volgens Ron ;-) Ondanks dat het frisser is en er een knappe winde waait, schijnt nog wel steeds het zonnetje en ben ik vandaag en gisteren toch wezen wandelen.





Met mijn winterjasje aan, wel te verstaan. Probleem is dan weer dat het uit de wind weer warm is. Het is ook nooit goed he? Maarja blijf natuurlijk een Nederlander en klagen over het weer hoort daar bij toch? Heb overigens van de week met de boertjes van hier achter staan praten en zij vertelden mij geen goed nieuws... Hun verhaal was namelijk zo. Omdat we hier een "gematigde" zomer hebben gehad, (gematigd betekent in dit geval niet veel dagen boven de 40 graden, kun je nagaan?) krijgen we nu een hele strenge winter. Aldus hun boeren filosofie..... Weet niet of ik er blij mee ben, maar ben bang er niet veel aan te kunnen veranderen als het zo is. Zij wonen hier hun hele leven al in North Carolina en zeggen dat het vaak zo werkt. Koele zomer is koele winter. Lekker! Daar zijn we mooi klaar mee. We gaan zien of ze gelijk krijgen. Tot nog toe zitten we volgens de weermannen wel steeds onder de temperaturen van wat het normaal moet zijn.

Toen we terug kwamen van wandelen, kwam net de postbode aangelopen terwijl ik de oprit opreed. Hij liep met een pakketje! Jippie!!!! Uiteindelijk werd het pakket weer helemaal gekeurd door de hondjes.



Connor vond dit pakket wel heeeeeeeel erg lekker ruiken. Hij begon het zelfs helemaal af te likken. Daar moest vast lekkers in zitten!



En dat klopte wel!!! Het was een heel leuk "Halloklaas" pakket van Ton en Yvonne. Echt helemaal toppie zeg!!! We zijn weer verwend.



Zoveel lekkers weer.... en zelfs de hondensnoepjes met een "halve Beardie" op de verpakking waren heel overgekomen. Nou die vonden de heertjes wel erg lekker.



Mijn andere heertje begon toen hij thuis kwam gelijk aan het marsepeinen broodje wat in het pakket zat. Dus hartstikke bedankt Ton en Yvon, dikke knuf van ons!!!

Verder had ik vandaag nog een afspraak staan. Namelijk een interview, of wel een sollicitatie. Had van de week een advertentie gelezen dat ze bij een bloemist hulp vroegen bij het maken van boeketten en bloemstukken. Nou heb ik in een grijs verleden heel wat jaren cursussen gevolgd bij een tuincentrum in Hellevoetsluis. En het leek me wel leuk om dit te gaan doen. In de advertentie stond dat het voor 2 a 3 keer per week voor 3 tot 5 uur was. Leuke uurtjes dus. Niet te veel, voor mijn gevoel. En misschien toch wel weer een manier om "onder de mensen" te komen. Afijn zaterdag zijn we bij "de bloemenschuur" alvast langs gereden. Wist namelijk niet goed wat ik er van moest denken. Het telefoon gesprek verliep aardig en ik werd al snel voor een gesprek uit genodigd. Maar toch had ik dat "Aalsmeerse-aan-de-lopende band- gevoel". Je weet wel van die lopende band bloemstukjes die je met de kerst in Nederland vaak ziet. Helemaal toen ik het adres van de bloemist gegoocheld had. Just in the Middle of nowhere, net buiten het grens gebied van "ons" dorp.
Dus zaterdag middag Ron en ik nog langs gereden en nou heette de bloemis the Flower Barn. En niets was minder waar. Al zag ik zo op het eerste gezicht niet veel flowers, wel veel Barn. Jeetje..., echt "onder" de mensen ga ik hier niet komen volgens mij, ha ha ha. Het was echt op een verlaten weg in een schuur, met aan de voorkant een gat gezaagd, wat door moet gaan als etalage. Hmmm wat nu? Ik had de hele zondag en maandag nog de tijd om te denken wat te doen. Zondag zou ik wel heen gaan en maandag dacht ik toch maar niet? En wat trek je dan aan als je gaat solliciteren bij een schuur? Met mijn vorige solliciteer ervaring, waarbij bijna iedereen in begrafenis outfit verscheen en ik veel te frivool volgens mij was, wist ik het echt niet meer. Dus bij de wel-niet gaan, kwam ook nog wat trek ik aan....
Afijn vanochtend dacht ik, wat heb ik te verliezen? Dus ik ben naar de "barn" gegaan in mijn begrafenis outfit toch maar. Toch maar op zeker, ha ha ha.
Heb de auto geparkeerd op de gravel parkeerplaats. En kon vanuit de auto zien dat het bordje bij de voordeur op "Open" stond. Dus de schuur was open zeg maar ;-) Op de voordeur zat verders een groot plakkaat van de baptisten kerk, voor een of andere bijeenkomst. En terwijl ik de deur open deed ging heel hard een bel.
De winkel waar ik in binnen kwam, was zoals de bloemist vroeger van zo'n 20 jaar terug bij ons op de hoek in Rotterdam, maar dan met vloerbedekking op de grond. Altijd handig vloerbedekking bij een bloemist? Het gaf in ieder geval een huislijk gevoel. De bel bleef maar door klingelen en ik deed een paar stappen de winkel. Om me heen rieten mandjes met plantjes met grote strikken. Zooooooooooo anders dan bij een bloemist in Nederland. Maar in ieder geval geen "Aalsmeer-aan-de-lopende-band-werk". En toen ik opkeek en de deur net achter me dicht gedaan had, verscheen ook de mevrouw die ik waarschijnlijk aan de telefoon had gehad. Gekleed in spijkerbroek en wijd t-shirt. Stond ik dan in mijn begrafenis outfit. Pfffff, hoe bedoel je overdressed? Het is ook nooit goed he? Ja, nou weet ik het ook niet meer hoor.
Ze vroeg me in ieder geval mee naar achteren te lopen. En daar stonden een paar hoge tafels en zij zelf was bezig met het uitpakken van het groen voor bloemstukjes. Dit gedeelte kwam wat moderner bij me over. Ze vroeg me wat over me zelf te vertellen en dat deed ik dan ook. Toen ik klaar was met vertellen vroeg ze me of ik bereid was een boeket te maken? Kijk, en dat vond ik nou weer heel leuk. Ik kan zo veel praten als ik wil, maar laat me mijn gang gaan en dat zegt veel meer dan al mijn Neder-Amerikaanse woorden.
Ze lag wat groen en bloemen en een vaas met een kan met water voor me neer en vroeg me een eenzijdig boeket te maken. En of ik een schaar of een mesje prefereerde. Mesje, zei ik en kreeg een mesje aangereikt en ik ging aan het werk. Terwijl ik bezig was, kwam er nog een mevrouw binnen. Geheel in Halloween stijl moet ik zeggen. Halloween oorbellen en halloween shirt. Na even over het weer gepraat te hebben (ook zij vond het koud) kreeg ook zij een mandje met bloemen klaar gelegd. Naar mijn idee hadden zij elkaar vaker gezien en zij moest een bloemstuk van een plaatje namaken. Tussen mijn werkzaamheden door keek ik zo nu en dan op en zag dat die mevrouw niet van het snelle type was. Alles ging in een soort van slow-motion en elk bloemetje werd tot in den treure bestudeerd. Dat zou een goeie voor op de bloemenmarkt in Rotterdam zijn zeg, ha ha ha. Die zou daar dikke vette stress hebben!
Afijn toen ik klaar was met mijn "old-fashioned" bloemen boeket, liet ik het aan de mevrouw van de winkel zien en vroeg om een elastiekje. Nou dat was een wel een hele aparte vraag. Hij werd dan ook door haar herhaald..... "Elastiekje????, voor wat????" Nou om het boeket mee te binden, zei ik. Ik kreeg een groot vraagteken gezicht naar me toe geworpen en ze vertelde dat ze niet aan elastiekjes deden. Oh? zei ik. Dus ik plaatste het boeket daarmee dus los in de vaas. Godzijdank bleef het keurig in model. De mevrouw kwam daarna aangesneld en vroeg me of ik dan al klaar was, want dit was wel heel erg snel. Ja, zei ik. En ik kreeg nu een nog verbaasder gezicht mijn kant op geworpen. Oh, laten we dan maar even gaan kijken dan. Nou, nou, zei ze, het ziet er nog mooi uit ook, zei ze wat verbaasd. Alsof het eigenlijk niet mogelijk had kunnen zijn. Kortom ze was helemaal perplex van mijn snelheid en dat er dan ook nog goed resultaat uit kwam.... Tjsa, geloof dat dat niet veel over mij zegt, maar meer over het huidige personeel misschien? Echt ik zou zo graag hun gezichten willen zien als ze een Nederlandse bloemist binnen stappen. En vragen om een boeket. Maar denk dat dat niet zo snel zou gebeuren. Bovendien had ik haar nu misschien juist afgeschrikt door 1. mijn elastiekjes vraag en 2. mijn snelheid? en 3. het laten zien van mijn werkvergunning. Want daarna mocht ik mijn resume afgeven en liet ik zelf zien dat ik een werkvergunning had. Om e.e.a. voor de zekerheid uit te leggen. Ze zei er niks over, maar haar gezicht sprak boekdelen. Alsof ik de enigste loslopende Nederlander in Amerika was. Dus ja wat moet ik er verder van zeggen of denken. Weet het eerlijk gezegd niet zo goed. Bovendien werd er verder niet veel mee gedeeld wat mijn evt. taak zou moeten zijn. Dus, ja ik vond het wel weer heel erg leuk om wat met bloemen bezig te zijn geweest. Maar weet niet of zij klaar waren voor mijn Hollandse kijk op het bloemen gebeuren. Ben eerlijk gezegd bang van niet.....

Verder is Barack Obama morgen in Raleigh. Misschien dat ik met 1 van de Nederlandse vrouwen er naar toe gaat.... We zijn nog in beraadt. Hoorde overigens ook van Erna, dat Raleigh in het NOS journaal was vandaag. North Carolina stemt namelijk al zo'n 30 jaar republikeins en voor het eerst zou het zomaar kunnen dat dat veranderd naar Democraat. Hier de link naar het NOS journaal van 18.00 uur.

Groetjes Petra

Lekker

Allereerst iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, telefoontjes, kaarten en e-cards! Echt hartstikke leuk! Brengt Nederland toch weer een klein stukje dichterbij!

Vandaag was het precies het zelfde weer als onze trouwdag. Lekker zonnetje! We hebben eerst nog wat in de tuin gedaan en ik heb met Stace lekker op de porch gezeten...







Je zou denken dat is lekker relaxen, maar als hond moet je natuurlijk wel alles in de gaten houden.



Baasje bijvoorbeeld die alle blaadjes bij elkaar harkt....
's Middags zijn we met de kever zo'n 40 mile wezen toeren richting Sanford. We reden een lang stuk over de 42, welke door heuvels en bossen gaat.



En hier en daar begon het al aardig te verkleuren...





















Ondanks al die herfstkleuren is het bijna ondenkbaar dat het zulk lekker weer was. Gewoon boven de 20 graden en een lekker brandend zonnetje!



Wat ook wel heel toevallig was is dat we op onze toer door het platteland een witte duif tegen kwamen.



Hij zat langs de kant van de weg. En geen sierduif, echt een witte postduif. Nou hadden wij op onze trouwdag ook witte duiven.



Mijn vader was een duivenmelker en toen wij trouwden hebben hij en mijn broer voor de witte duiven gezorgd. Na "onze dag" zijn mijn schoonzus en ik ze gaan verhuren bij anderen op bruiloften. En echt, ik heb nog nooit hier een witte duif gezien. Zeker niet zo maar langs de weg. Er zijn hier zoveel roofvogels, dat ik denk dat een witte duif het niet goed zou overleven in de natuur. Maar om nu dan op ons 12,5 jarig jubileum een witte duif tegen te komen was toch wel een heel apart iets!



Toen we terug kwamen van ons ritje hebben we weer "lekker" in de tuin gezeten. Met een boekje "lekker" in de zon. En vanavond zijn we "lekker" uit eten geweest met zijn tweetjes. Dus al met al een "lekker" daagje!!!

Groetjes Petra