Not so lucky....

Voordat ik over vandaag begin eerst nog even over gisteren. Want gisteren ben ik namelijk op de koffie geweest bij Nicky. Ik "ken" Nicky alleen via haar blog en toevallig kwamen Helga en ik er op een koffieochtendje er achter dat zij haar ook kende. En zo kwam het er nu van dat Helga vroeg of ik niet een keertje mee wilde als zij naar Nicky ging. Dus gisteren was dat zo ver. Het was zo leuk om haar nu in het echt te zien. En Kevin haar zoontje en haar man. Eigenlijk wonen we heel dicht bij elkaar en zo grappig dat je al veel over elkaar weet terwijl je elkaar nog nooit gezien hebt. Wat is het internet toch eigenlijk een apart communicatie middel. Heel bijzonder eigenlijk als je er over nadenkt. Vond het heel erg leuk om haar te ontmoeten zo onder het genot van koffie met een overheerlijke appelpunt!
Nu even verder over vandaag. Het beloofde eigenlijk een heel saai daagje te worden. Gewone huishoudelijke klusjes stonden er op het schema. The usual zeg maar, niet echt veel blogwaardigs. Tot ik in de mail keek rond een uur of 1 's middags. Het was een mailtje van Judy van de Carolina Beardie club waar we lid van zijn. Er in vroeg ze of ik bij een Bearded Collie wilde gaan kijken die in een asiel in Chapel Hill zat. Zij had contact gezocht met het asiel maar kreeg niet veel info los van de mevrouw die daar over ging. Het is namelijk zo dat als het een Bearded Collie is ze wellicht bemiddeld kan worden door de Amerikaanse Bearded collie Club. Zij hebben namelijk een herplaatsings fonds zodat Beardies in nood geholpen konden worden. En voor ik er erg in had, had ik terug gebeld naar Judy. "Natuurlijk, ga ik naar dit hondje kijken. Je hoort van me." En zo zat ik een half uurtje later in mijn auto op weg naar dit asiel. Het was zo'n 40 minuten rijden en in die 40 minuten ging er van alles door me heen. Ik weet maar al te goed dat ik hier eigenlijk helemaal niet goed tegen kan. Zou zo alle hondjes die er zitten in mijn auto willen doen en allemaal tot in den treure willen verwennen. Maar dat ging niet gebeuren hield ik me voor. Ik kan dit heus wel hoor en moest dit verhaal gewoon heel nuchter bekijken. Ja, ja, nuchter... (NOT) En hoe dichter bij ik kwam hoe moeilijker ik het eigenlijk vond. Hoe zou het er aan toe gaan in Amerikaanse asiels. Ik kreeg een beetje het beeld voor me van wat je in de films er van ziet. Zo'n lange gang, met links en rechts hokken en blaffende honden. Nou......, zo erg zal het heus niet zijn. Gelukkig wist Beatrix (onze wegwijsmiep) de weg prima te vinden, want ik was er helemaal niet bij met het opletten met de weg. Mijn gedachten waren bij "Lucky", zo heet dit hondje namelijk. En dacht bij mezelf dat ze helemaal niet zo lucky was als ze in het asiel zat op het moment. Eenmaal bij het asiel zag ik al snel dat dit niet 1 van de gezelligste plekjes moest zijn. Al helemaal niet voor een hond, laat staan een Beardie!! Voor me liep een gezinnetje de deur door naar binnen. Bij het naar binnen lopen hoorde ik al gelijk het geblaf van de honden. Oh..... dit viel al niet mee en ik stond nog maar bij de balie. De mensen voor me werden te woord gestaan en ik wachtte dus nog even terwijl ik gelijktijdig alles in me op stond te nemen. Het geblaf knaagde op een vreselijke manier aan me. Vooral aan mijn geweten. Plots hoorde ik daar een "Can I help you?" op een niet al te vriendelijke toon. Alsof ik speciaal naar hier was gekomen om haar vandaag eens even lekker te gaan pesten. Ik stelde me zelf voor en dat ik namens de Bearded Collie club hier was om naar Lucky te komen kijken. "De wat voor club", vroeg ze alsof ze opperhoofd nummer 1 was. Ik herhaalde mijn verhaal nog een keer. "De border collie? Die is allang weg hoor", zei ze nog opperhoofdelijker. "Nee mevrouw, sorry ik kom voor de Bearded Collie", zei ik. "Nou die zijn ook al allemaal weg!", zei ze. "Allemaal?", vroeg ik en waarschijnlijk deed mijn gezicht een nog groter vraagteken doen voorstellen. "Ja allemaal weg", herhaalde ze alsof ik dom, doof en blind tegelijk was. Dit ging een moeizame bevalling worden, dacht ik bij mezelf. Ik probeerde rustig te blijven en vertelde dat er op het internet nog een Bearded Collie stond. "Nouw, ga dan zelf maar kijken hoor", zei ze met een diepe zucht. En wuifde met haar linker hand naar een deur waar ik naar toe moest lopen. Terwijl ik aanstalten maakte om die kant op te lopen riep ze me nog even na dat ik vooral geen enkele hond aan mocht raken!! Nog iets harder dan dat ze al die tijd al deed. Ik liep de deur door en het was dus mooi wel zo he. Net als in de film. Links en rechts verblijven met hondjes die blaften en je aanstaarden. Het leek wel of ik in slowmotion de gang door liep. Vreselijk vond ik het. Elke stap duurde minstens een minuut. Het voelde alsof ik door een pad met stroop liep. En dat mijn voeten lood weegden. Hok 1: links en rechts geen Beardie. Hok 2: links en rechts geen Beardie. Wel lieve Labradors en andere trouwe honden ogen die me aan keken. Oei oei, dalijk is ze echt al weg. Maar na nog wat hokken zag ik haar liggen. Op een honden stretchertje opgerold met haar kopje op haar voorpoten. Naast haar zat een greyhound die blafte alsof zijn leven er vanaf hing. En wellicht was dat ook wel zo..... Lucky was niet blij om me te zien. Ze deed net of ze me niet zag. Ik ging op mijn hurken zitten. Even ging haar kopje omhoog. Kijkend wat ik ging doen. De Greyhound hield gelukkig even op met blaffen.... Ik praatte tegen haar, maar haar kopje ging weer plat. En haar oogjes keken me wazig aan. Ohhhhh, dit was zo triest. In eens bedacht ik me de hondensnoepjes die ik in de gauwigheid snel in mijn broekzak had gestopt. Ik hield er even 1 door het gaas. Het kopje ging weer omhoog, maar ze ging niet opstaan. Ik praatte nog een keer, maar kreeg geen contact. Ik dacht nog hoe die van mij gereageerd zouden hebben op die snoepjes en stelde me een heel ander beeld voor. Toen bedacht ik om het snoepje door het gaas te laten vallen een beetje haar richting uit. En dat had resultaat. Heel snel stond ze op nam het snoepje en ging weer terug op haar stretchertje. In het voorbij gaan zag ik dat haar tepels opgezet waren en toen ze het snoepje op had ging ze daar aan likken. Het leek net of ze puppen had gehad eigenlijk. Na nog een snoepje gegeven te hebben, die ze liet liggen besloot ik om me weer bij het opperhoofd te melden. Ik vroeg haar of ik een stukje met haar mocht lopen. "Waarom", vroeg ze. "Nou om te kijken hoe ze zich gedraagd en om haar wat nader te bekijken". "Nou dat deden ze niet, behalve als ik van plan was om haar te adopteren". Ik werd een beetje boos van al dat kribbige gedoe. Ik kwam hier om de hond te helpen en niet om haar dwars te zitten. En ik zei dan ook dat ik kwam om de hond meer mogelijkheden te bieden voor herplaatsing. "Nouwwwwww als dat zo is, dan had ze een papier nodig van die club waar in stond dat ik gemachtigd was om dat te doen". Goeie genade wat een mens zeg. Ik begon langzaam aan te begrijpen waarom er zoveel hondjes zaten. Echt veel moeite voor ze deed ze niet. Althans niet vandaag. Misschien had ze een rotbui vandaag, maar ik hoopte dat ik wat voor Lucky kon betekenen. Nou zei ik, geef dan maar zo'n papier voor adoptie, als dat de enige manier is. Ik wil graag deze hond wat beter bekijken. "Nee", zei ze. "Want u gaat deze hond niet adopteren, dat heeft u net zelf gezegd". Goeie genade..... Ik moest iets verzinnen. "Is er niet een mogelijkheid dan dat ik met een medewerker van u deze hond bekijk. Die medewerkster houdt de hond dan vast of aan de riem en ik loop er alleen maar naast en raak haar niet aan?". "Nee, daar hebben we geen tijd voor", zei ze. Het was duidelijk, ze ging niet mee werken. En ik dacht aan Lucky. Ik moest haar helpen. Met dit opperhoofd, die nu van mij de bijnaam cipier kreeg, zou zij echt niet snel een ander gezellig baasje vinden, volgens mij. Ik probeerde daarna allemaal vragen aan cipier te stellen zodat ik wat meer van Lucky te weten zou komen. Dus ik vroeg hoe ze hier terecht was gekomen. Het bleek dat ze door Animal control bij een huis was weggehaald tesamen met haar 6 pupjes en een Border Collie. Dat had ik dus net goed gezien, ze had inderdaad pupjes gehad. De pupjes en de Border Collie waren herplaatst, maar moeders dus nog niet. De mensen bij wie ze woonden hadden vrijwillig afstand van hen gedaan. Persoonlijk denk ik dat de situatie niet goed geweest moet zijn anders komt animal patrol niet bij je in huis kijken, maar dat was zomaar mijn idee. Ik vroeg nog hoe oud ze was en of ze alle inentingen en onderzoeken gehad had. "Ze was helemaal in orde hoor", werd me medegedeeld. Als laatste vroeg ik nog of ze bereid waren om met de Bearded Collie club samen te werken en gelukkig "dat zou heel fijn zijn" zei ze. Maar erg hoopvol daarin was ze niet. Want ze had al es gebeld naar een soortgelijkige club en die hadden geen plaats gehad. Hmmmmm, zou haar vriendelijkheid daar vandaan gekomen zijn dan. Afijn ik vroeg of ik nog een keertje bij haar kon kijken en na een diepe zucht en bij hoge uitzondering mocht dat. "Maar niet aanraken!!!". "Nee ok mevrouw". Lucky lag nog net zo als even daar voor. En al weer geen reactie van haar. Ze leek een beetje in een roes. Het is dus echt zaak dat ze snel uit deze situatie komt en dat ze bij kan komen van het pupjes krijgen en weer even lekker hond kan zijn. Ik heb daarna gedag gezegd tegen het opperhoofd en ik liep naar de auto. En op mijn weg er naar toe voelde ik een traan biggelen over mijn wang. Zo triest.... Eenmaal in de auto volgde er meer. Ik heb op mijn mobieltje Judy gebeld en alles verteld. Nu maar hopen dat ze snel een stel fijne baasjes gaan vinden. Zou een prachtig kerstkado voor haar (en ook voor mij) zijn.

Groetjes Petra