maandag 30 januari 2012

Paspoortloos

Nou inmiddels zijn we een week paspoortloos. Het voelt een beetje raar moet ik zeggen. Je zou er eigenlijk niet bij stil hoeven te staan, maar toch.... Toen we in de wachtruimte zaten van de Nederlandse ambassade in Washington, hadden Ron en ik het er nog over. "Wat als je nou met spoed naar Nederland moet?", vroeg Ron me. "Kan je dan een noodpaspoort krijgen?". Ja weet ik niet had ik geantwoord. Joh, het is maar voor twee drie weken, zei ik nog. Ja is ook zo, zei Ron en we hebben er ook niet verder naar gevraagd toen we eenmaal aan de beurt waren.

Maarja, zaterdag bel ik mijn moeder.... Ze was gevallen eerder die dag en.... ze had haar pols gebroken en door de val heeft haar bril heeft haar gezicht behoorlijk beschadigd. Gelukkig was mijn zus in de buurt en die is met haar naar de eerste hulp gegaan. Ongeluk zit in een klein hoekje. Al tijdens het telefoon gesprek schiet Ron's vraag bij de ambassade al door mijn hoofd.... Jemig geen paspoort! Niet dat ik denk dat mijn moeder zou willen dat ik naar Nederland kom nu, maar het idee dat het nu ook niet zomaar kan vind ik echt niet fijn. Ze moet zes weken in het gips en volgende week terug want het is nogal raar gebroken. En nu ik weet hoe vreselijk onhandig het is met je hand in het gips, vind ik het super vervelend voor mijn moeder. En had ik, wellicht mijn bezoek aan Nederland wat kunnen vervroegen. Maarja, niet zonder paspoort natuurlijk!

Ik zeg altijd Nederland is maar 1 vliegtuig tripje bij me vandaan en daardoor lijkt het voor mij altijd minder ver. En nu voelen misschien juist door die gedachte, die twee/drie weken wel heel ongemakkelijk. En daarbij met het bericht van mijn moeder maakt het nog net een tikkeltje vervelender. Ben blij als de paspoorten gewoon weer bij ons in huis liggen strakjes! Weet eigenlijk niet hoe lang het duurt om je paspoort in Nederland te krijgen tegenwoordig. Kan je er daar op wachten? Gek ik kan me het ook helemaal niet meer herinneren hoe het vroeger ging. Volgens mij werden die ter plekke gemaakt toch? Of ben ik in de war? Nouja maakt nu ook niet uit, ik moet gewoon wachten.... Het is niet anders.

Zo... Dan heb ik nu nog een verhaaltje van wat meer volwassener aard. Hoezo? Nou hoor en luister.... Gisteren gingen we naar een tijger opvang organisatie bij ons in de buurt. Ik had al een paar weken zitten kijken online voor kaartjes voor de zondag ochtend tour. Maar ze waren steeds uitverkocht geweest. Afijn van de week was het me gelukt em was de zondag ochtend nog niet volgeboekt. En gingen we gisteren er naar toe. Ik moet zeggen dat het uiterlijk van de ingang me meer deed denken aan een volkstuintjes complex in Nederland. Weet niet het had iets amateuristisch met zich. Met een hoog "Heras hekwerken" gehalte.

We meldden ons bij het kantoortje en werden heel hartelijk ontvangen. Kregen een polsbandje met een mooi tijger printje en moesten nog even wachten tot het tien uur was en de tour zou gaan beginnen. Het was heerlijk weer geweest, wel fris, maar met een zonnetje en ik was gaan zitten op een zelf in elkaar geknutselde picknick bank. (wat het volkstuin gevoel alleen maar verhoogde)

Afijn we werden om tien uur naar een zaaltje geroepen en kregen een soort van briefing wat wel en niet te doen en vooral achter de lijntjes voor de hokken te blijven. En daarna gingen we door nog een Heras hekwerk heen. Onze tour leidster noemde het ook "the compound". Wat me een beetje eng in de oren klonk eigenlijk. We begonnen bij de Ocelot, de tijgerkat. Beestje was hartstikke mooi en bromde er flink op los.

Photobucket


Dit schijnen ze altijd te doen vertelde het meisje wt ons rond leidde. Het viel me op dat het lijntje waar we achter stonden best dicht bij was. Denk 1 tot 1,5 meter.

Photobucket

Ik dacht nog dat zal straks bij de tijgers wel anders zijn natuurlijk. Søren (onze rondleidster die niet uit Denemarken kwam) vertelde waar ze de ocelot vandaan hadden en dat dat ze vooral gewild zijn voor hun vacht. Ze gaf hem wat vlees aan een stokje en het beest vloog daarop zo in de hekken. Zo dan!

Photobucket

Dat zag er eerst nog zorustig uit! De tweede keer viel het stukje en als een speer ging het klauwtje door het hek! Jemig, daar moet je echt niet vlak langs het hek lopen!

Photobucket

Hierna liepen we naar de eerste tijger die we zouden zien tijdens onze tour, maar voordat we dat gingen doen moest Søren eerst wat vertellen. Tijgers sproeien, net als katers, zo nu en dan. Alleen deze tijger meer nu, dan dan.... Ze vertelde waar we op moesten letten in het gedrag van de tijger. Hij zou wat gaan drinken waarschijnlijk en de staart zou langzaam omhoog gaan en je moest niet gaan gillen of naar achteren gaan. Je kon beter opzij stappen. En een tijger sproeit namelijk veel verder dan een kater. 25 meter was een makkie. Bovendien kon hij heel goed richten. En als laatste... hij had een voorkeur tentoongesteld in het verleden voor lange mannen. Fijn! Nou dat was niet tegen dovemans oren voor de twee meter lange Ron :-)

Photobucket

Eenmaal bij de tijger aangekomen, vond ik het net een grote kat. Wij hadden vroeger een rode kater thuis, genaamd Harry en daar had hij wat van weg. Maar dan mega groot. Wat een klauwen had het beest! Maar stond wel kopjes te geven tegen het hek. En knorde er flink op los.

Photobucket

De afstand tussen het touwtje en het hek was ook nog steeds hetzelfd en was daar eigenlijk wel over verbaasd.

Photobucket

De hekken toonden ook niet bijster sterk. Al vertelde ze later tijdens de toer dat ze expres wat speling geven in de hekken. Omdat een tijger wel over strak gespannen hekken kunnen klimmen. Maar als er wat wiebel in zit als ze er tegen aan gaan, ze al snel stoppen. Oke, we zullen ze maar geloven niet? Afijn deze tijger had toen ze hem redde nog nooit op aarde gelopen in zijn leven alleen op beton. En vindt aarde nu nog steeds niet zo prettig. Hij houdt niet van modder tussen zijn poten. En er is dan ook voor hem een houten vlondertje bij het hek, waar ze hem nu dan een kippenpootje gaf.

Photobucket

Het geluid van het krakende botje tussen de tanden.... Heel apart, zullen we maar zeggen. Hij wist in ieder geval heel goed dat als hij daar bij het hek kwam hij wat te eten kreeg natuurlijk. Afijn ze vertelde nog wat meer en daarop liep hij naar de drinkens bak....

Photobucket

Heel de groep deinsde daarop al wat meters naar achter natuurlijk. Want drinken betekende daarna sproeien. Maar hij ging na het drinken gewoon weer liggen. Nam nog een kippenpootje tussen zijn kaken en stond toen langzaam op nam een wandelingetje en tijdens de loop zag je de staart al omhoog gaan. Hahahaha, jawel hoor! 25 meter ver! En door de waarschuwing vooraf geen slachtoffers....

Photobucket

Hierna liepen we naar de leeuwen. Echt wat een mooie beesten. Deze laten zich niet verleiden tot een kippenpootje en bleven gewoon liggen waar ze lagen. Statige dieren! Søren vertelde dat zij maar vier uur per dag actief zijn en dat is natuurlijk maar heel weinig. Je had echt mazzel als je die tijdens een tour zag bewegen. En ze vertelde nog wat meer over de leeuwen en waar deze vandaan kwamen. Maar in ene stond er 1 op en liep naar het andere hok.

Photobucket

En daarop de twee en de derde ook. Ze hoorden duidelijk wat in de verte. Ik hoorde ook een flink gebrom. De drie leeuwen namen een strategische plek in zodat ze het een beetje konden volgen. Later liepen we naar een ander verblijf en net om de hoek zagen we verzorgers een hele kip over het hek werpen bij een tijger. Nouja de eerste worp ging fout, maar daarna ging hij wel over het hek heen. De twee tijgers in het hok er naast gaan daardoor helemaal los, want de kip was vlak bij het hek bij hun ter aarde gekomen. Wat een kabaal!

Photobucket

Afijn we moeten doorlopen en we konden niet kijken wie er won ;-) Hierna lopen wij naar de bobcat.
En dat is niet de graafmachine, maar een grijze soort grote kat. Heb even de vertaling opgezocht, maar in het Nederlands heet het "wilde kat".

Photobucket

Deze Bob de wilde kat was niet zo vriendelijk al was ie niet zo groot. Hij was 1 van de meest agressieve beesten die ze daar huisden, vertelde ze. Hij nam ook geen stukje vlees aan vanaf het stokje, omdat de vorige eigenaar het beestje waarschijnlijk wat aangedaan had met een stok. Hij was er dus erg agressief naar mensen toe. Vreselijk wat mensen wilde dieren kunnen aandoen toch!

Na de Bobcat gingen we naar de witte tijger die ze ook opgevangen hebben en moesten we een soort van lijn maken van de groep. We moesten met zijn allen langs de rechterkant gaan lopen want schuin aan de rechter kant zat een tijger en die was niet al te vriendelijk naar bezoekers toe, vertelde ze..... Er klonk ook al wat gebrom uit die hoek en we liepen zo achter elkaar verder. Het gebrom werd nu wel ineens heel hard zeg. En ook de toerleidster keek verschrikt om terwijl ze ons in de juiste richting wees. Je kunt wel zeggen dat het een enorm kabaal was, maar wat nou precies? Heel onheilspellend in ieder geval. Ik was helemaal op mijn hoede en vertrouwde al geen Heras hekwerkje op deze "compound", maar was nu toch wel ui-ter-ma-te scherp. Dit was niet zomaar een tijger brulletje. Dat was zekers! De groep bestond uit 25 mensen waaronder een stel kinderen. Voor mij liep een wat oudere man dus mijn zicht was beperkt, maar de beste man liep niet snel.

En dus had ik plotseling net wat langer dan wenselijk misschien, zicht op het geen wat er gaande was. Twee parende tijgers! Nouwwwwww, ik kan je zeggen dat was ook een ervaring, hahaha. Paparazzi als ik ben, maakte ik er wel gelijk foto's van. Ik weet niet goed of ik het resultaat van die klikken op het blog zal plaatsen. Het blog is natuurlijk voor alle leeftijden niet? :-) Als zich er liefhebbers meldden zal ik de foto alsnog plaatsen, maar ik moet het zelf nog even een plaatsje geven geloof ik. Als ik de foto nu terug kijk zie ik de twee tijgers zeg maar wel, maar hoor gelijk weer het geluid erbij. Mijn hemel, wat een geluid kwam er bij zeg. Echt een oer-OER-oer-geluid en wat was ik blij met Heras! Dik stevig Heras tussen mij en de twee tijgers. De toerleidster die mij de foto's ziet klikken gebaard me dat vooral niet te doen nu. En ik neem haar advies dan ook direct aan. De reactie van het gelijk een foto maken, kwam ook voor mij in een opwelling. En ik schrok door de zoeker van mijn lens eigenlijk nog meer van hetgeen wat ik net aanschouwde dan met het blote oog. Niet zo gek als je een 300mm lens er op hebt. Veelste dichtbij! Echt zo veelste dichtbij en te veelste veel detail ;-) Dus haal ik de oude man stiekum snel in en zocht een veiliger plekje op. Mijn god, wat was dat een puur natuurlijk gezicht op de tijger geweest zeg! Beelden en vooral geluiden die ik niet meer zo snel uit mijn geheugen gewist zal krijgen. Niet echt liefdevol, kunnen we wel stellen ;-) Maarja ook weer wat te vertellen tegen je kleinkinderen later niet?

Je zag de ouders in de groep ook duidelijk vragende blikken van hun kroost ontwijken. Ja ik weet het ook niet honey, wat er aan de hand was, hoorde ik een moeder tegen haar dochtertje zeggen. "I think he was just angry, mommy!". "Yes, maybe sweetie", mompelde de moeder. Twee jongetjes van een jaar of tien die kwamen daarop niet meer bij van het lachen. En 1 ventje kreeg een jetser om zijn oren van zijn pa. En ik hoorde een sissend "behave son!" tussen zijn tanden uit sissen. Geweldig dit! Duidelijk niet het juiste moment voor voortplantingsles. Afijn na dit feit kwamen we dan toch aan bij de witte tijger, genaamd Jellybean.

Photobucket

Jellybean was niet echt een witte tijger volgens het boekje. Hij had nog teveel bruin en kon daarom niet verkocht worden en is daarom gedumped.

Photobucket

En zo hier terecht gekomen. Hij was wel super mooi vond ik. Mooie lijnen op zijn hoof en een sierlijke uitstraling. Beetje arogant eigenlijk.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Toen hij zijn vlees snoepje kreeg ging hij van op vier poten sstaand ineens naar rechtop staand op twee poten. Hij was echt mega groot. Zo veel groter dan Søren!

Photobucket

Het kippepootje was dan ook zo verdwenen tussen zijn kaken!

In het verblijf er naast woonde Nitro. Søren hield Nitro wat eten voor maar hij reageerde anders dan de andere tijgers. Hij was minder gefixeerd op de pakjes vlees en leek een soort van vertraagd.

Photobucket

En toen vertelde ze dus dat Nitro dus blind is. Zijn vorige eigenaar wist dit ook niet. En dus wisten ze in het begin niet waarom hij zijn eten niet opat. . En zijn drinken niet kon vinden. Nu worden die bakken met een geur afgezet en kan hij ze goed vinden. Je zag ook dat hij een sterker gehoor had. Zo bleef hij stil staan toen er een specht te horen was. Apart om te zien ook. Heb toevallig dat stukje ook net gefilmd



Mooi beest vond ik het maar anders dan de eerste tijger die liever leek voor mijn gevoel.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Daarna gingen we nog naar een dier en ben eerlijk gezegd de naam van het beestje vergeten. Hij leek een beetje op een buideldiertje, maar hoorde ook tot de kat achtige. Maar at wel bananen? Beetje strange?

Photobucket

Hierna nog door naar nog een verblijf, waar twee tijgers zaten. Eentje kwam er al gelijk aangelopen en de tweede bleef liggen.

Photobucket

Die reageerde alleen op het geluid van het openen van een potje babyvoer als hij eten kreeg. Die had bij zijn vorige eigenaar niks anders te eten gehad en werd geheel toevallig tijdens een routine politie controle op de achterbank van een auto gevonden door een politie agent. Nou die zal ook wel geschrokken zijn niet? Nu woont hij dus hier, maar reageert niet op vlees zoals alle andere tijger, alleen baby voeding!

Photobucket

Na deze tijger liepen we weer terug naar het begin en was de tour voorbij.... Wat een ervaring! Heb er van geleerd dat je nooit op de foto moet gaan met een baby tijgertje of elk ander exotisch dier. Dit zijn geen "pets" maar wilde dieren en als ze niet meer wild zijn dat is er wat aan de hand. Wees daarvoor op je hoede. De enigste die er wijzer van wordt zij de baasjes. Niet doen dus!!! Nu nog alleen dat beeld van die twee tijgers uit mijn gedachte zien te krijgen ;-)

Groetjes Petra


zaterdag 28 januari 2012

Vervolg DC

Nou nog even over het bezoekje aan Washington. Had nog de foto's van het poseren van de hondjes beloofd.



Zo begon het dus bij het Licoln Memorial... Je wordt dus gewoon een soort van omsingeld door paparazzi ;-)Daarna heeft Ron ze maar neer gezet en was er een heuse fotoshoot zo onderhand....



Uiteindelijk toch ook nog een prive kiekje van ze.... Mijn drie mannen!




Connor snurkend voor het witte huis.



Met zonder handen!

Deze eekhoorn woonde in de boom van het Witte Huis. Daar zat een gat in de boom. Eerst ging er eentje uit, denk het vrouwtje. En daarna kroop hij in het holletje in de boom.



Deze vond ik wel lief, zo met zijn oogjes dicht. De eekhoorntjes zijn echt ontzettend tam in Washington en totaal niet bang voor mensen, maar ook niet voor hondjes.



Misschien kwam het ook door de kou dat ze honger hadden wellicht en daarom dichterbij kwamen. Ik vond het wel leuk. En de hondjes ook geloof ik. Die dachten zitten de konijnen nu ook al in de bomen?

Ik verder nog meer foto's van DC, maar die heb ik voor het gemak in mijn fotoblog gezet. Voor de liefhebbers, de zwart/wit foto's kun je hier bekijken en de kleuren foto's hier!

Tot zover DC dus! Verder niet heel veel schokkends gebeurd van de week. Maar morgen...., morgen gaan we wel wat spannends doen. Van de week hebben we namelijk kaartjes besteld voor een rondleiding bij een tijger opvang organisatie hier in de buurt! Ben benieuwd. Twijfel nog of ik mijn Uggs of mijn gymschoenen zal aandoen. In geval van nood, zijn de gympies wel handiger ;-) We gaan het meemaken!



Groetjes Petra

maandag 23 januari 2012

Paspoort time

En zo zaten we zondag morgen om half zes in de auto op weg naar Washington! 4,5 uur rijden zei Miep. En dat klopte. Om tien uur parkeerden we de auto bij de Tidal Bassin vlak aan de mall. Een mooi gratis plekje op deze zondag!

We liepen hierna met de hondjes naar het Washington Monument. En daar werd al snel duidelijk dat er busladingen toeristen los gelaten werden op de mall. Niet erg, maar op 1 of andere manier waren ze allemaal fan van onze hondjes. Mensen schreeuwden gewoon van verre "Great dogs!". Bij het monument van de oorlog in Korea was het helemaal erg. Mensen wilden constant met ze op de foto. We stonden er bij en keken er naar ;-)

Bij het monument van Abraham Lincoln was het hetzelfde. De dienstdoende ranger kwam nog speciaal naar Ron toe en vertelde dat onze hondjes het beter deden dan de meeste kinderen ;-)

Aziatische mensen gingen spontaan gillen bij het zien van Stace en Connor. Echt, we hebben altijd wel bekijks met de hondjes, maar dit sloeg echt alles. En allemaal foto's nemen!

Een groep Amerikaanse meisjes kwam daarna op ons af en duwde Ron een "High five" briefje toe met daarop geschreven, "you guys have cool dogs". Echt de aandacht hier was enorm!

Toen ik zelf dan even foto's ging maken van het beeld bij het monument en daarvan terug kwam stonden de honden te poseren voor een stel Aziatische mensen. 1 voor 1 gingen ze met ze op de foto. Wat een goed sullen....

Hierna zijn we naar het Vietnam monument gelopen en daarna door naar het Witte huis. Connor was inmiddels moe van alle aandacht die ze hier ook weer kregen en dan ik ga hier even slapen. Ik liep nog wat foto's te maken, toen ik ineens security aan zag komen sjesen en recht op Connor af ging. Met geweer in de aanslag!

Ik dacht nog wat doet die nou druk, tot ik in de gaten had waar hij naar toe liep. Naar Connor die daar op gerold op het randje van het hek lag te slapen!

Eenmaal bij Connor riep hij in zijn walkie talkie "It's just a dog!" en rende daarop weer terug naar binnen. Ik moest zo lachen! Suffe Connortje had er geen eens wat van gemerkt en snurkte gewoon verder. Ze dachten vast wat een raar pakketje daar aan het hek!

Hierna zijn we een bakkie wezen doen bij Starbucks. Het was behoorlijk koud en even iets warms was wel wenselijk.... Daarna nog even aan de voorkant van het Witte Huis wezen kijken en weer terug naar het Washington monument en de auto. Daar weer even opgewarmd en hierna naar het Martin Luther King memorial gelopen. Dit ligt aan het Tidal Bassin en ik begrijp dat de bloesem hier in de lente prachtig moet zijn! Het monument vond ik wel wat hebben. Mooi gemaakt!

Daarna weer terug naar de auto. De parkeerplaats was hier nog steeds half leeg dus namen we de gok om naar het capitool te rijden ipv te lopen. En we konden zo vlakbij het Capitool parkeren. Wel zo lekker op zondag want dan hoef je niet te betalen voor de meters. We liepen daar een rondje en zijn hierna gaan inchecken bij het hotel.

De kamer was op de negende verdieping en had een mooi uitzicht over 14th street. Hierna zijn we wat wezen eten bij Five Guys, waar we zo voor de deur konden parkeren weer.

Inmiddels werd het toen al donker en zijn we weer naar het Capitool gereden en heb ik daar nog foto's kunnen maken. Zo mooi! De foto hier onder is met de iPhone gemaakt, maar al zo mooi. Door de kou leek de lucht wel paars erachter!

Daarna nog foto's gemaakt bij het Indian museum. Dit is een heel apart gebouw met mooie vormgeving. Echt super mooi op de foto! Daarna door naar het Washington museum en het Licoln monument die allebei mooi verlicht zijn 's avonds. En overal konden we zo parkeren! Toppie!

Daarna terug naar het hotel en daar zijn we neer geploft! Hondjes waren ook afgeserveerd en hebben we niet meer gehoord. Nouja.... Om drie 's nachts werden we nog wel wakker van heel veel toeters en ronkende uitlaten. Het leek wel of ze aan het street racen waren net voor ons hotel. Wat een herrie! Ron heeft nog even staan kijken ernaar. Ongelooflijk dat ze dat om drie 's nachts doen. Wat een herrie!

Maandag hadden we dan de afspraak bij de Nederlandse Ambassade. En het was maar goed dat we al aardig in de richting een hotel hadden, want het was mega druk in de stad! Dus op tijd weer uit checken en naar ambassade. Daar werden we keurig op tijd geholpen. Zijn nu dus even paspoortloos voor twee tot drie weken. En dan wordt de nieuwe opgestuurd. De oude ook trouwens want daar zit ons visum nog in. Dus voorlopig weer even reizen met twee paspoorten in de toekomst tot het visum weer verlengd moet worden.

Inmiddels rijden we net voorbij Richmond, terwijl ik dit bligje getikt heb. Nog 2,5 uur en we zijn weer thuis!

woensdag 18 januari 2012

Ajax - Feijenoord 1 - 0

Maandag avond was er een fotowedstrijd van de Raleigh fotoclub met als onderwerp "Cityscapes". Aangezien ik een geboren Rotterdammer ben moest daar een foto van Rotterdam bij natuurlijk. En.., bedacht ik, eentje van Amsterdam dan ook..... Een van de foto' die ik tijdens de laatste Alles Amerika meeting in Nederland gemaakt had zeg maar. Soort van Ajax/Feyenoord onder de fotowedstrijden zeg maar.

Van Drop Box

Deze werd het voor Feyenoord. Gemaakt ook tijdens een minimeeting van het forum in maart op de Erasmus brug.

Van Drop Box

En deze werd het voor "Ajax". Gemaakt vanaf de rondvaartboot die ons door de grachten voer.

De kritiek van het driekoppige jury panel op de Rotterdam foto....
Eerst niks, want ze moesten kijken wat het nou eigenlijk was. Daarna was er 1 lid die de mensen rechts uitermate intrigerend vond (?) Ik heb daar zelf niet zo op gelet eerlijk gezegd, ik zelf zag meer de hoeveelheid kauwgom op de grond toen ik de foto maakte. Maar deze foto kreeg in totaal 24 punten.

De kritiek op de Amsterdam foto was heel anders. Ze zagen alledrie gelijk dat het Amsterdam was. Binnen een paar tellen. Vond ik best knap van ze eigenlijk. Eentje van de jury was er geweest en was geschokt geweest in Amsterdam, vertelde hij. Door wat nou precies vertelde hij niet, maar hij trok er een zuur gezicht bij. Maar dit was in ieder geval een prachtige foto van Amsterdam, zei hij. Het gebouw aan de linker kant wat uit stak, maakte het geheel spannend en de lijnen waren goed verdeeld, zei een ander. En er volgde 25 punten in totaal.

Ajax heeft dus gewonnen..... 1-0 voor Amsterdam..... Met pijn in mijn hart moet ik het melden ;-) Uiteindelijk waren er in de hele Black/White groep drie foto's die eindigden met 25 punten. Een gedeelde eerste plaats kennen ze niet en werd er opnieuw naar ze gekeken om uit de drie een winnaar te kiezen. En daar werd de Ajax foto derde. Twee andere foto's uit respectievelijk Chicago en New York wonnen. Het jury lid dat in Amsterdam was geweest liet duidelijk zijn Amerikaanse voorkeur horen, jammer genoeg. Oudere man, je kan het hem niet kwalijk nemen.
Maar derde plaats is ook best mooi toch?

Groetjes Petra

zaterdag 14 januari 2012

Gehiked!

Nou het even geduurd, maar hier weer een blogje. Was drukkig met van allerhande tripjes plannen. Tripjes naar Washington voor het paspoort te regelen. Trip naar Nederland en een tripje naar Charleston daar de punten van de KLM gingen verlopen. Te weinig punten voor een ticket, maar genoeg voor een gratis hotel overnachting. Het was echt een drama om dit te regelen via de KLM website, die er eerst uit lag en daarna het half deed.
Ik bellen, naar de KLM, die tegenwoordig meer Frans dan Nederlands is, en daar werd ik ook al niet veel wijzer van. Hotel boekingen konden alleen online. Maar de website deed het niet en de punten gingen verlopen. Ja, heel vervelend mevrouw, maar ze konden me even niet helpen. Eerst werd ik geen eens gelooft ook nog. Maar nadat ik de beste man eindelijk zo ver had om op de website zelf te kijken gaf hij me dan toch gelijk en er werd een internet claim ingediend bij de desbetreffende online afdeling.
Afijn drie dagen erna deed de website het half, want ik werd er steeds net voor de boeking uitgegooid. Ik weer bellen, maar de nu wel heel erge Franse vrouw was alles behalve behulpzaam. Ze zei dat Amerikaanse hotels niet geboekt konden worden. Terwijl ik toch echt die pagina voor me had en kon kiezen uit van allerlei hotels. Uiteindelijk hielp een telefoontje naar Hilton me meer en kon ik met een pincode van hen na zeven dagen oetelende voor 1 hotel overnachting op punten dan ons gratis hotel in Charleston boeken. Wat een zware bevalling zeg! Geen KLM voor ons meer voorlopig!

Ik vlieg dan ook met Continental naar Nederland in Maart. Waren de tickets in december nog ruim $1100.- nu waren deze week ze ineens $300.- gezakt en dus snel geboekt. Daarnaast nog een hotel gezocht in Washington waar de hondjes ook welkom zijn en zo was reisburo Glorie erg druk van de week.

Verder is van de week onze externe harde schijf gaan hemelen..... Niet leuk! Nou maak ik voor mijn foto klanten altijd ook een aparte Dvd, maar dus niet voor al mijn eigen foto's. Ik zag het ding nog wel in mijn eigen computer aangesloten staan, maar kon hem niet aanklikken. Eerst dacht ik nog dat ik iets verkeerd deed, maar ook bij Ron deed hij het niet meer. Een zoektocht over internet, leerde ons dat het vaker voorkomt bij dit merk harde schijven. En dat ze dan als overleden beschouwd kunnen worden. En..... Daar werd ik dus niet echt blij van. Ik had namelijk net al mijn foto's gesaved op die harde schijf net voor de kerst. Fijn!

En ja natuurlijk zijn er ergere dingen in de wereld, maar ik werd er absoluut niet vrolijk van. Gelukkig heb ik via een foto bewerk programma wat op mijn staat de foto's van juli tot december weten te vinden, maar er is toch nog een half jaar aan foto's foetsie. Echt geen leuk grapje!



En we zijn wezen hiken...... Afgelopen zondag in Harris lake park. Wij noemen dat eigenlijk gewoon wandelen, maar hier heet dat hiken :-) afijn de trail was 5 mile, dwars door een bos en langs het meer.

Van Drop Box

De hondjes vonden het heerlijk. Het was ook zalig weer voor ze. Niet te warm en niet te koud.

Van Drop Box

We kwamen ook nog langs de frisbee baan. Dat is een soort golf baan, maar dan speciaal voor het gooien van frisbees.

Van Drop Box

Van Drop Box

Afijn we zijn bij het 2,5 mile punt op onze route en al diverse heuveltjes op en af gegaan en toen begon het te regenen! Fijn! Zal je altijd zien, net op het verste punt. Niet leuk voor de baasjes, "hiken" in de regen.... De hondjes vonden het allemaal niet zo'n ramp. Maar...... Toen hoorden we in de verte een stel jagers aan de gang en dat vonden de hondjes nou niet zo'n prettig idee. Helemaal niet! Je kon het eigenlijk ook geen jagers noemen in mijn boek hoor. Ze schoten 1 keer en daarna nog zo'n dertig keer. Ze konden dus helemaal niet schieten. En bij elke knal sta ik zelf ook stokstijf. Ik kan daar echt niet het plezier in zien om onschuldige beestjes neer te schieten. De sfeer tijdens ons hike-je werd er in ieder geval niet beter op. De jagers hielden het ook niet bij 1 keer, nee die knalde er lekker op los! En dus werd ons hike-je heel wat minder plezierig. Half door de regen en twee trekkende naar huis willende honden, maakte het plaatje compleet.

Tot zover dus ons hike avontuur :-) volgende keer gewoon weer veilig in ons parkje hier in de buurt. En misschien weer eens terug als het jaag seizoen voorbij is. En dan natuurlijk bewapend met een nood pluutje in geval van plotselinge regenval ;-)

Groetjes Petra

woensdag 4 januari 2012

Gekukeld

Maandag middag om 12 uur was het nog 18 graden buiten hier. Zonnetje en zalig weer. Rond drie uur 's middags was dat naar beneden gekukeld naar 5 graden. We hadden die avond dan ook echt een prachtige zonsondergang.


Van Drop Box

Prachtig alsof de lucht in brand stond. Maar ook een teken voor een aanstaande koude nacht. Min 7 werd er voorspeld. En ik kan je vertellen dat dat toch heel anders voelt dan de 18 graden van de dag er voor!

Van Drop Box

Die maandag ben ik nog naar de eerste fotoclub bijeenkomst geweest in Raleigh. What's in the bag was het onderwerp. Twee fotografen kwamen praten over wat zij in hun fototas hebben als ze op pad gaan om te fotograferen. Heel interessant en leerzaam. En mijn foto verlanglijstje is dus weer gegroeid. Aan het eind van de vergadering was er ook nog een lid die zijn foto tas wilde laten zien aan de andere leden. De man komt uit China en draagt duidelijk zijn thuisland een warm hart toe. Hij vertelde met een enorm sterk accent dat alles wat Nikon of Canon maakt, China na een minimaal een jaar heeft nagemaakt en verkoopt, veelal via Ebay, voor een derde van de prijs. En dat in een zaal vol met Amerikanen. Die misschien nog wel meer vaderlands liefhebbender waren dan deze man. Het feit dat China en Amerika toch niet de allerbeste vrienden zijn was gelijk duidelijk. Zeker op technisch terrein. En daarbij die goedkope namaak opmerking, viel het geheel niet bij iedereen even lekker.

Het leverde wel de mooiste gezichts uitdrukkingen op en ik vond het toch zo jammer dat ik nou net op dat moment geen camera bij me had. Mijn interesse, als krenterige Dutchie, was natuurlijk gelijk gewekt. Want als het goedkoper kan? Hey waarom niet? Moet zeggen dat door de inhoud te zien van zij foto tas (nouja eigenlijk foto tassen) het verlang lijstje nog langer werd. Hij had echt leuke snufjes. Zoals de meeverkleurende ND filter en de macro flits lamp van nog geen 30 dollar. Waarbij hij beeldig uitleg gaf waar zijn wesp of paardenvlieg dan gepositioneerd was. Geillustreerd met een print van 1 van zijn foto's waarbij de grote ogen van de vlieg je aanstaarde. Of zijn camera harnas met statief voor op je buik. Hij trok het geheel razend snel aan en had binnen een zucht zijn camera in de schiet positie. Alsof hij een geweer trok zeg maar, met op zijn buik een stokje vast aan de lens die het geheel stabiliseerde. Voor extra support leun je daarna tegen een muur. En hij nam een spurt naar de dichtsbijzijnde muur en nam daar tegen een squad houding aan. Geweldig deze man!!! Het verhaal over zijn afkeur voor polarizer filters leerde me het pistool begrip. Altijd een blauwe lucht als je een pistool gebaar naar je object maakt en je zorgt dat de zon ter hoogte van je duim is. En daarbij kun je je duim van het pistool naar links of naar rechts laten buigen. Klinkt ingewikkeld, maar als een Chinees het je uitlegt snap je het vast, hahaha. Het werd dus een leerzaam en interessant avondje.

Volgende week dinsdag is ook de Bass lake foto club eerste vergadering van het jaar. Onderp: What's in the bag..... Toevallig hebben ze allebei het zelfde onderwerp dit keer.

Groetjes Petra

maandag 2 januari 2012

Het nieuwe jaar in

En toen was het gewoon 2012 geworden! Gewoon even niet op letten en we zitten weer in januari! Ron was de 1 na laatste dag van december ook vrij en zijn we naar Ikea gegaan.



En hebben we wat opberg spulletjes gekocht voor in de inloop kast.



De uitverkoop heet hier dus geen Plundra zo als in Nederland ;-) Daar wat gegeten en daarna hebben we nog een stop ingelast bij de dierentuin. Die ligt namelijk op de weg van de Ikea. We hebben die jaarpas en dus konden we zo weer naar binnen wandelen. Tot mijn verbazing was het er best druk. Het was ook ideaal dierentuin weer. Achttien graden zeker en een lekker zonnetje. Wel was alleen de Noord-Amerika ingang open en ik dacht dus dat wordt zoeken naar een parkeerplaats. Maar nee hoor, zo lekker altijd hier, gewoon een plekje vlak voor de ingang! Zo prettig, hahaha. In de dierentuin zelf is het altijd al genoeg wandelen. Normaliter beginnen we in het Afrika gedeelte, want dan loop je voor het grootste gedeelte berg afwaarts. Maar die keuze hadden we nu dus niet. En hebben we lekker gehiked zeg maar in de dierentuin. En zagen we de elanden liggen.

Photobucket

Photobucket

De bizons stonden lekker in het zonnetje bizon te zijn. En de grizzly bear deed speciaal voor ons een showtje....

Photobucket

Mooi he? Zo'n bruine beer?

Photobucket

Hij ging een stukkie aan de wandel en nam nog een ander uitzichtpunt in.

Photobucket

Als je niet beter weet denk je wat een lieverd zo met die scheve billen zo zittend!

Photobucket

En dan die oogjes!

Photobucket

Heeft toch ook wel wat weg van onze knuffel beertjes hoor. Maar dan met iets grotere pootjes ;-)

Dan de laatste dag van december. De datum 31 december is altijd een datum met meer betekenis voor mij, want dat is de dag dat ik ooit mijn auto ongeluk heb gehad. Er is veel veranderd sinds. En in 2011 was deze datum nu 20 jaar geleden. 20 jaar! Al weer heel wat jaartjes! Die ochtend, ik ging oliebollen halen, is er toen een man achter op mij in gereden. Je zou denken na 20 jaar ben je er wel over heen. Maar nog steeds heb ik er vooral lichamelijk last van. Wel heb ik de dingen die na het ongeluk gebeurden een plaatsje gegeven. En heb ik, ondanks de planning niet geheel volgens plan A, een heerlijk leven. Plan B is eigenlijk helemaal niet zo verkeerd toch? Bij wie verloopt het leven eigenlijk perfect volgens plan A? Niet veel mensen denk ik. En ik heb dan ook niet heel de dag gesipt, maar bij het wakker worden moest ik er wel gelijk aan denken. Het is weer 31 december....

Wat hebben we gedaan die 31e december 2011? We zijn lekker, knalvrij, wezen wandelen met de hondjes. Heerlijk! Dat is wel een hele grote plus hier hoor. Geen dagen/weken van te voren met vuurwerk geknal. 's Avonds zijn we naar de First night of Raleigh geweest. Daar spelen dan bandjes en is er veel volk op de been. Wel gaan we meestal vroeg in de avond heen en weer op tijd naar huis. En kijken we naar het vuurwerk voor de kindjes ;-) De gemeente laat dus twee keer op die avond vuurwerk de lucht in gaan. Wel zo fijn met onze hondjes. Er is niet veel vuurwerk hier, maar dit jaar was er best wel veel rond 9 uur en om 12 uur. Was er gewoon van onder de indruk. Normaliter stelt het niet zo heel veel voor hier. Dus het was wel fijn dat we voor ze thuis waren. Want beiden vinden het geen leuk grapje al dat geknal!

We konden weer makkelijk (en gratis) gratis parkeren en zo liepen we naar Fayetteville street. We zagen dat de parkeerplaats waar je normaal betaald kan parkeren helemaal leeg was en even later zagen we ook waarvoor. Daar vandaan werd dus het vuurwerk afgestoken!

Photobucket

Onder zware politie bewaking lag het spul allemaal al klaar. Op zich vind ik het een super goed idee om de gemeente het vuurwerk te laten regelen. Geen gerotzooi maar gewoon mooi vuurwerk op een veilige afstand bekijken. Dit jaar was er een Frans thema bij de first night of Raleigh. Er stond nu een reuzenrad en een mini eifeltoren. (twee tegensprekende dingen niet? ) Het weer was nog steeds lekker en verre van koud dit jaar. Er waren dan ook veel mensen op de been!

Photobucket
Het ijsbaantje was stik vol!

Photobucket

Photobucket


Photobucket

En ook op Fayetteville street waren veel mensen. Heel gezellig moet ik zeggen. Wij zijn bij aankomst naar het reuzenrad gelopen. Wel leuk zo in het donker met de lichtjes draaiende.

Photobucket

Photobucket

Verder zagen we de locale tv mensen interviewen. Rare hoofdeksels was volgens mij ook een thema dit jaar ;-)

Photobucket

Rond zeven uur zijn we weer naar het grote podium gelopen en daar zou de "eikel" weer naar beneden komen. Raleigh heeft als bijnaam de city of Oaks en dus komt er hier een bronzen eikel naar beneden.



Photobucket

Het aftellen er van vind ik altijd eigenlijk het leukste.



Omdat we eigenlijk net voor zevenen terug kwamen gelopen stonden we dit keer niet voor het podium, maar er net achter en konden we ons zo omdraaien voor het vuurwerk. En eigenlijk hadden we er daardoor veel beter zicht op dan voorgaande jaren.





Het was het bezoekje zeker waard al ging het vuurwerk in rap tempo er door heen. Nu weer lekker terug naar de hondjes!

Thuis was het nog rustig en nog geen knal te horen. En besloten we online naar Youp van 't Hek te kijken. Vond hem erg leuk. Vooral het stukje over mensen en hun mobiele telefoons. Is ook wel heel anno 2011! "Heb geen bereik, dus ik weet het niet" ;-) Erg grappig!

Daarna hebben we de Thaise ballon de lucht in gelaten. Voorheen in NL namen we een vuurpijl en die kalkten we vol met onze wensen voor het nieuwe jaar. Maar voor de hondjes is dit een fijnere oplossing. En in NL zag ik deze ballon op de kerstmarkt in Valkenburg en hebben we hier onze wensen op geschreven. Het was gelukkig wind stil die avond dus het ding kon veilig de lucht in!







Ik vind het wel een symbolisch iets die lantaarn zo langzaam de lucht in te zien gaan. Alles van 2011 gaat weer even door je heen en je bedenkt je wat je graag in 2012 zou willen zien gebeuren. We hebben hierna naar de beelden van Time Square op tv gekeken en gingen zo het nieuwe jaar in. Op naar 2012!!!

En natuurlijk wil ik jullie dan ook allemaal bij deze een super goed, gezond en liefdevol 2012 toewensen. May all your dreams come true!!!

Petra