zondag 31 januari 2010

Another day

of snow. Vannacht was er nog een klein laagje sneeuw bijgekomen.Een heeeeeel klein beetje maar, maar daardoor voelde het weer "vers" aan.

Photobucket

Mooi he? Niks leuker dan je voetstappen in de sneeuw te zetten ;-) En.... vandaag scheen het zonnetje er ook nog bij. Het was gewoon heerlijk.

Photobucket

Photobucket

Er stond bijna geen wind en het zonnetje was er zalig bij.

Photobucket

Op de terugweg was het ijs wat onder de nieuwe sneeuw lag weer meer zichtbaar en was het behoorlijk glad.

Photobucket

Toen we later op de dag weer een rondje gingen doen, was het al aardig verdwenen. Als sneeuw voor de zon zeg maar ;-) En om de zon een beetje te helpen, hadden de boertjes van hier achter grof geschut in gezet.

Photobucket

Een mega grote schuiver reed hier door de wijk en zo zijn alle straten hier dus nu sneeuwvrij. Soms.... toch wel handig een boer als buurman ;-) Verder was ik vandaag hier, zoals ik gister al aankondigde, te vinden!

Photobucket

Zalig! Ik heb nog net geen vliezen tussen mijn vingers en tenen ;-) Al moet ik zeggen dat ik nu wel weet, dat als je 's avonds met min 9 gaat bubbelen, je handdoek er niet warmer van wordt. Sterker nog, hij zou zo maar kunnen bevriezen en in de houding blijven staan, zoals jij hem hebt opgehangen. En dat is alles behalve prettig als je zo wat doorgekookt de bubbelbak uitkomt. Uitermate moeilijk om snel om je heen te slaan ;-) Het ding bleef gewoon keihard zeg. Ben nog nooit zo snel naar binnen gekomen na het bubbelen, hi hi hi. Wat een watje he?

En ohja, vergeet ik het nog bijna.... De bloemenschuur had vorige week nog gebeld. Of ik wilde komen helpen de week voor valentijnsdag. Het schijnt dat het andere meisje er ook niet meer werkt en dus sta ik alleen met de eigenaresse. Dat gaat nog een interessant weekje worden, denk ik zo....

Groetjes,
Petra

zaterdag 30 januari 2010

It is white

Ja ja alles is wit hier hoor. De weermannen hebben gelijk gekregen. Niet helemaal kwa wat er zou gaan vallen, maar het is wit. Gisteravond al, tijdens het laatste rondje...
Photobucket

Grote dikke vlokken kwamen er naar beneden....

Photobucket

En inmiddels ook al heel wat kouder dan eerder op de avond...

Photobucket

Dacht dus ook dat het echt een heeeel dik pak zou zijn vanochtend. Maar de dikke vlokken, waren over gegaan in kleine ienimini vlokjes en dus viel het eindresultaat wat tegen. Het leek toch een beetje op ijs wat naar beneden kwam.

Photobucket

Gelukkig tot op heden nog steeds gewoon stroom. En dus geen gebroken electriciteits kabels. Vanmorgen zijn we eerst een eind met de hondjes gewandeld en die vonden het heerlijk. Ineke vroeg of ze ik ze wel mee naar buiten kreeg met de sneeuw. De foto hieronder zegt denk ik genoeg. Ik denk dat het moelijker is ze mee naar binnen te krijgen ;-)

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Samen de boel onveilig maken!

Photobucket

Photobucket
Stukje laag vliegen van Connor.....

Photobucket
Beetje door de sneeuw sjesen van Stace....

Photobucket
Wat bedoel je nou vrouwtje?

Photobucket
Berg die camera nou even op.....

Photobucket
Ik ga blaffen hoor!!!

Toen we terug kwamen was de straat ook ontwaakt en waren de kinderen lekker aan het spelen in de sneeuw.

Photobucket

Zo leuk om te zien. Sabrina van Linda was er ook bij en die vond het ook wel super. Al die vrolijkheid om haar heen. Sabrina is niet 1 van de jongste meer, maar hobbelt overal lekker tussen door.

Photobucket

Zo'n lekkere vrolijke stapperd. Na even bijgepraat te zijn, zijn we weer naar binnen gegaan om op te warmen. En ohja, Ron heeft nog even het dek van de hottub sneeuw vrij gemaakt ;-) Want daar ga ik natuurlijk flink van genieten vandaag. Niks lekkerder dan in de hottub met sneeuw!

Photobucket

Dus als jullie me zoeken.... kijk achter in de tuin ;-)

Groetjes Petra

vrijdag 29 januari 2010

Ikea, ijshockey, film en sneeuw

En dat allemaal in drie dagen tijd. Om te beginnen bij Ikea. Het was weer als vanouds hoor. Heerlijk zo'n daagje Ikea doen. Daar knapt Petra van op, zeg maar ;-)

Om half negen reden we bij Jackie weg en kwart voor elf waren we er. Op zich viel het nog wel mee de afstand want het was vrij relaxed rijden over de 64 en de 49. Dit zijn meer binnen wegen en het maakte het een landelijke route zeg maar. We zijn allebei flink geslaagd. En ik heb de fruitschaal die ik in Nederland al gezien had hier dus mooi mee genomen. In Nederland ging het echt niet lukken in de koffer. Maar nu dus de kans waar genomen.

Verder hebben we natuurlijk in het restaurant gegeten. Zweedse ballen! Hieronder een foto van Norah in de speelruimte van het restaurant.

Photobucket

En daarna zijn we op ons gemakje over de "marketplace", zoals ze dat hier noemen, gelopen.

Photobucket

Isabelle poseert met 1 van de petjes die ze verkochten. Er zaten echt hele grappige tussen. Heb ook nog maar een reserve bal voor Stace mee genomen. Bij de Ikea verkopen ze namelijk een soort van pluche voetballen en die vind hij dus duidelijk helemaal het einde. Hij zeult het ding overal mee naar toe. Dus mocht deze het op een gegeven moment niet overleven, hebben we een reserve.

Photobucket

Je kan met die bal namelijk heerlijk spelen, maar hij is volgens Stace ook ideaal als hoofdsteuntje.

Photobucket

Jackie was ook flink geslaagd en had de nodige spullen weten te vinden voor in hun nieuwe huis. Tegen vieren zijn we met onze Ikea "buit" weer op huis aan gegaan. Heerlijk daagje!

Op donderdag kreeg ik een telefoontje van buurvrouw Evelyn of we misschien zin hadden om naar een ijshockey wedstrijd van de Hurricanes te gaan. Zij hadden kaartjes en konden die avond niet en of wij hun kaartjes wilden hebben. Ja natuurlijk, hadden wij daar wel zin in. En zo zaten wij donderdag bij de wedstrijd tegen de NY Islanders!

Photobucket
RBC center

Photobucket

Voor de wedstrijd begint werd er weer het volkslied gezongen. Blijf ik toch altijd mooi vinden. De spelers staan dan altijd netjes op het ijs opgesteld en kijken allemaal naar de vlag. Zo lief en vredig....

Photobucket

Tot dat...., de wedstrijd begint en dan barst het geweld los.

Photobucket

Het ging er zo nu en dan best heftig aan toen. En zelfs de scheidsrechter kwam er tijdens de wedstrijd ineens tussen te staan en ving ook nog wat op.

Photobucket

Dit keer speelde de Hurricanes een heel stuk beter dan de vorige keer dat ik met Erna naar een wedstrijd was gegaan. Een heeeeel stuk beter. Het was echt een feest om naar te kijken.

Photobucket

De eerste goal was van Staal en daarna volgden er nog meer. Uiteindelijk werd het 4-1 en hebben ze dus overduidelijk gewonnen!

Vanavond had ik met Alison en Kathy afgesproken om naar de film "When in Rome" te gaan. Daarna zouden we met de mannen erbij uit eten gaan. Het was nog even de vraag of het allemaal zou gaan lukken. De weermannen hier voorspelden het vreselijkste winter weer ooit, volgens mij. Sneeuw, ijsstormen en nog meer kou, zou onze kant op komen. Ik had zelf nog zoiets van eerst zien en dan geloven. Maar toen we de film uitkwamen sneeuwde het dan toch echt. Het zou eigenlijk pas om 9 uur 's avonds beginnen, maar om half 7 was er dus al sneeuw. De film was overigens best grappig. Hij was zo voorspelbaar dat je het bijna onvoorspelbaar zou kunnen noemen, zeg maar. Een echte meiden film, in ieder geval.



Daarna met de mannen er bij wat gaan eten bij Red Robin. Wat erg gezellig was, maar we hebben het niet laat gemaakt, want het begon nu echt door te sneeuwen. Op de weg naar huis lag er vooral in Cary al een aardig laagje. Hoe verder we dichter bij huis kwamen, hoe minder het werd eigenlijk. Maar volgens de voorspellingen blijft het de hele nacht sneeuwen. Dus morgen ochtend, moet er dan toch wel een laagje liggen. De weersvoorspellingen geven aan dat er tussen de 6 en 9 inch aan sneeuw kan vallen. Dat is ongeveer tussen de 15 en 23 centimeter. Heel wat voor North Carolina, in ieder geval.

Maar in dit geval is het beter om sneeuw te hebben, want even ten zuiden van ons wordt het waarschijnlijk een ijsstorm. En bij een ijsstorm is de kans op stroom uitval erg groot. Het ijs komt dan ook op de bovengrondse electriciteitskabels en daardoor kunnen die breken. En dat wil je eigenlijk niet hebben natuurlijk. Dus we hopen op veel sneeuw en geen ijs. Grappig was wel dat toen we naar de ijshockey wedstrijd gingen, de wegen al gestrooid waren. Let wel gisteren was het hier nog 17 graden. Heel raar om met het zonnetje en een voorjaarsgevoel een strooiwagen te zien rijden. Vraag me ook af of dat wel nut heeft meer dan 24 uur van te voren? Maarja hier hebben ze waarschijnlijk een overschot aan strooizout, want wij hebben nog geen sneeuw gehad deze winter. Zag net ook deze foto op de Wral site.

Photobucket

De koeling van een supermarkt helemaal leeg. Twee pakken melk staan er nog, ha ha ha. Ik was vanmorgen mijn wekelijkse boodschapjes gaan doen en daar was het ook mega druk. Geloof dat bijna alle kassa's open waren en nog stonden er rijen. Dat is hier echt hoogst ongebruikelijk. En inderdaad iedereen had melk. Alsof melk je gaat redden als je in de kou terecht komt?
In ieder geval als er morgen of zondag dus nog geen sneeuwfoto's op het blog staan, dan is er waarschijnlijk iets fout gegaan in de voorspellingen van de weermannen ;-)

Groetjes Petra

dinsdag 26 januari 2010

Vier eiken

Maandag hadden we met de NL koffie dames afgesproken om bij Clementine op de koffie te gaan. En... Clementine woont in Four Oaks en is onlangs bevallen van baby Rosalie. Uitermate goede reden om een keer bij haar op de koffie te gaan. Four Oaks is hier zo'n 40 minuten rijden vandaan en ik zou met Jackie meerijden en dan daarna samen binnendoor richting Four Oaks gaan. En zo kwamen we even na tien uur aan bij Clementine en Wouter. Jessy was er inmiddels al. Wouter, de man van Clementine, was al oliebollen aan het bakken en dat beloofde natuurlijk veel goeds. Een oliebol gaat er eigenlijk altijd wel in bij mij. En niet alleen bij mij ;-)

Photobucket

Norah en Kayne vonden ze zeker ook erg lekker!

Photobucket

Daarna zijn we met Wouter de paarden eten gaan geven. Clementine en Wouter hebben achter hun huis een heel groot stuk grond waar ze drie paarden op houden. Prachtig om te zien!

Photobucket

Maar eerst moest het hooi nog in de pick up van Wouter gedaan worden. Isabelle van Jackie helpt even een handje hier en daar. En daarna gingen de kinders achter in tussen het hooi met Wouter mee en zijn wij ook richting het stuk land waar de paarden staan gelopen.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Wat een mooi stel he? Zo'n leuk gezicht zo. Daarna zijn we met zijn allen nog wat wezen eten bij Ruby Tuesday's en toen zijn we weer op huis aan gegaan. Vandaag heb ik wat boodschapjes gedaan en vanavond zijn Ron en ik naar de film "Extra ordinary Measures" geweest. Mooie film en gebaseerd op een waargebeurd verhaal.



Best een aanrader moet ik zeggen. Harrison Ford speelt ook weer heel goed vond ik. De meeste films waar hij in mee speelt vind ik vaak wel goed. Morgen staat er trouwens weer iets leuks op het programma, namelijk een bezoek aan de Ikea! Heb er zin in!

Groetjes Petra

zondag 24 januari 2010

Johnson Lake

Gistermorgen zijn we met de doggies wezen wandelen bij Johnson Lake. Ik organiseer weer een wandeling voor de Beardie club hier en we moesten de picnic shelter gaan reserveren. De wandeling is eind maart en wellicht zal het dan wat warmer zijn dan gisteren. Al deed het zonnetje heel goed zijn best moet ik zeggen.

Photobucket

De hondjes wachtende bij het winkeltje van Johnson Lake, waar ik moest zijn om de reservering in orde te maken. Ze hebben daar een prachtig deck bij en van die heerlijke schommelstoelen. Prachtig plekje. Afijn, natuurlijk bleek dat er maar 1 man over de reserveringen ging en die was er vandaag niet. Nou kon ik wel alvast betalen, want de datum had ik telefonisch al geregeld. Betalen moet je in hoogst eigen persoon en kan namelijk niet telefonisch. Dus er is nu betaald, maar verder konden ze me niet helpen. Dus moeten we nog even aan de bel om het allemaal rond te maken.

En ja nu we er toch waren dan ook maar gelijk een rondje lopen niet?

Photobucket
Gaan we nou?

Heerlijk die koppies van ze. Van kom op zeg, we moeten nu al de hele tijd wachten. Het is altijd een leuk rondje om te doen. Zo'n 5 kilometer bij elkaar en niet overal even vlak ;-)

Photobucket

Het was er best wel druk moet ik zeggen. Al lijkt het uitgestorven op de foto hierboven. Er waren aardig wat hondjes voor Stace en Con om te besnuffelen. Al vinden niet alle baasjes dat goed. Connor vindt dat hoogst ongezellig en heeft dan altijd ook zo'n hoofd van, nou ja waarom loop je nou door. Alsof iedereen speciaal voor hem naar het park is gekomen ;-)

Photobucket

Daarna zijn we naar de Petsmart gereden, want we moesten een nieuwe zak hondenvoer voor ze halen. Bij de ingang zag ik het al. Het was adoptie dag.

Photobucket

En dat houdt in dat er in de Petsmart allemaal hondjes zijn uit een asiel die dus een baasje zoeken.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

En dat waren er heel wat. Vind het altijd moeilijk om zonder een kroeltje hier en daar langs de hondjes te lopen. Zo lag er een ontzettend lieve Border collie bij iemand die in een stoel zat aan haar voeten te slapen. Je zou hem zo mee naar huis nemen. De vrouw was wel in gesprek met een echtpaar en hoopte heel ernstig dat hij een huisje zou vinden.

Er was overigens ook veel aanloop voor de hondentraining die altijd midden in de winkel wordt gehouden. Ik vind het altijd geen gezicht, eerlijk gezegd. Honden training op zo'n klein stukje en midden in de winkel. En dit keer zelfs behendigheid. Hoe ze het voor elkaar krijgen, weet ik niet, maar er zaten zat hondjes die er aan deelnamen.
Photobucket

Zou wat voor mijn bruisende en rondsjesende hondjes zijn, ha ha ha. Als Stace zich een keer goed af zou zetten, springt hij zo tegen het eind van zo'n lokaaltje op, ha ha ha. Nee laten we dat maar niet doen. Hieronder een mooi filmpje van een Beardie op het jumping parcours van behendigheid. Van de week was er in Nederland een wedstrijd waar een aantal Beardies aan mee hebben gedaan. Prachtig gezicht. Zwevende tapijtjes zijn het gewoon eenmaal in de running ;-)



Nou voor ik het vergeet nu dan eindelijk ook het receptje wat ik van Petra van Dijk heb gekregen voor de worstebroodjes Elke. Echt een aanrader!

***************************
Ingredients
500 gr bloem
18 gr gist
10 gr suiker
300 ml milk (2%) (luke warm)
10 gr zout
38 gr margarine
37 gr boter
900 gr gehakt (eventueel naar smaak gekruid)

De bloem, gist, suiker en warme melk bij elkaar in een kom en mengen.
De boter erbij als het gemengt is en als laatste het zout.
Afdekken met plastic en op een warme plaats 30 minuten laten rijzen.
Het gehakt verdelen in porties van 50 gram en rolletjes maken
Deeg plat slaan en een paar keer dubbel vouwen.
Deeg bollen van 50 gram per stuk afwegen en in een bolletje rollen. Zonder kreukels aan de boven kant van het bolletje. Deze 30 minuten afgedekt op een warme plaats laten rijzen.
Bollen uirollen tot een ovale vorm met een deegroller. Zo kort mogelijk rollen.
Randen nat maken met een kwast met water.
Gehakt erin leggen en de kanten en aan de uit einde van het gehakt naar binnen vouwen, iets over het gehakt heen. Dan de kant die het dichts bij je zit eroverheen slaan en dicht rollen.
Het deeg met de vingens goed vast vouwen ook aan de uiteinde zodat er geen openingen zijn.
Laten rijzen. ongeveer 30 minuten.
Over verwarmen op 220C gr
Broodjes besmeren met geklopt ei. Wat zout in het ei doen zodat het niet slijmerig is.
In de bovenkant van de broodjes 4 gaatjes verdeelt over de broodjes prikken.
Bakken ongeveer 20 minuten

***********************************

Nou was ik zelf niet zo slim om te bedenken hoe ik het gehakt moest kruiden. Ik bedacht me dat dat ook wel iets anders moest zijn. Dan de standaard gehakt kruiden en heb daar nog even op gegoocheld. En toen kwam ik ineens op dit blog. "The Dutch Bakers daughter" target="_blank". En hier stond het maken van worstenbroodjes keurig met plaatjes beschreven. Kijk en dat vind ik nou fijn, want dan weet ik hoe het er uit hoort te zien. Dat maakt het allemaal wat makkelijker voor Petra ;-) Op dit blog staan trouwens ook recepten voor speculaas en pannekoeken en nog meer Hollands lekkers ;-) En hoe je het gehakt moest kruiden. En eigenlijk moest dat dus wel gewoon op de huis-tuin en keuken manier gedaan worden. En kwam het toch nog allemaal goed met die worstenbroodjes. Ze zijn inmiddels allemaal verdwenen, zo lekker waren ze ;-)

Groetjes Petra

vrijdag 22 januari 2010

Klikspaan

Ik heb een dillemaatje. Dillema's heb ik wel eens vaker, maar nu loop ik er al heel de week mee. Wat is het geval? Op het artikel op de Wral website van de laatste slordige parkeer actie van de 74 jarige dronken oma op het parkeer terrein van de Harris Teeter zijn diverse reacties gekomen. Sommige zijn ronduit grappig eigenlijk. Er was er 1 die vertelde dat ze het ook op een zuipen zou zetten als zij in Cary zou moeten wonen. En een andere zegt dat het maar goed was dat er een boom stond anders had ze zo de vlees afdeling van de supermarkt binnen gereden. Maar er staan ook berichtjes van eigenaren van een aantal van de geramde auto's en getuigen......

"As an I witness, let me tell you that Accord looked GIGANTIC. I told my wife, who also saw it, that I thought it was a big Cadillac. Got home, saw the story and was corrected. Sense fuzzed by pouring rain and adrenaline rush. First thought it was a domestic situation because right after the first car got hit, a woman came runnign form the other side of the lot yelling, "No, no! That's my car!" Then, when she got close, the driver appear to drive straight at her like a deranged significant other. Clearly the driver was trying to get away. The axle broke with her first impact out by the entrance, right fron tire all but fallen off. What is so weird is how she kept it going. Accords are FWD. The left front tire must still have had connection to the transmission. Surreal experience."

en deze

"I was wondering about that too-they still owe some money on that car and I doubt they will get enough to pay it off and be able to get another car to replace it-so unfortunate! It makes me so angry!"

En zo waren er meer. Het verhaal van de getuige vond ik nog het ergste. Die vertelde namelijk dat ze nog weg probeerde te komen ook. En op een mevrouw af reed. En ja, die mensen weten geen eens dat het niet haar eerste keer was. En dan krijg ik de neiging om onder al die berichten te schrijven dat ze vaker bij de Harris Teeter in deze toestand botswagentje heeft gespeeld. En toen ook vol gas haar auto in de boom gehangen heeft. Maar het kleine stemmetje in mijn hoofd zegt het niet te doen. Het voelt als een soort van klikspaan. Weet ook niet hoe het komt, maar op 1 of andere manier kan ik het toch niet doen. Misschien de gedachte van de gevolgen van zo'n melding. Zou de man van de brokkenpiloot het ook lezen? Ergens heb ik toch medelijden met hem. Hij klonk echt oprecht bezorgd toen hij mij belde na de aanrijding. Moet je het hem aandoen? De politie agent vertelde me dat hij het zelf ook tegen de politie had verteld dat dit al eerder gebeurd was. Het was niet zo dat een uitermate goed werkend computer systeem of de agent dit spontaan opgemerkt had. Best wel een pluspuntje voor hem moet ik zeggen. Maarja, dan lees ik van de mensen die geen huurwagen konden krijgen en nog restant betaling hebben op een auto en daarmee dus gewoon met een schuld blijven zitten door deze actie. Totaal onterecht. En eigenlijk horen zij ook alle details te weten, zodat zij terecht schadeloos gesteld worden.

Wij zelf zijn ook nog bezig met de afhandeling er van en ik kan je zeggen dat verloopt nog aller minst soepeltjes. Nouja, wat betreft de schade aan de auto dan. Want voor dit allemaal gebeurde werd ik vorige week opgebeld door een mevrouw van de verzekerings club van de dronken oma. Zij was van de niet materiele schade afdeling. En ze had een kopie van de brief gekregen die wij gestuurd hadden voor wat betreft de waarde vermindering van de auto.

In Amerika is er zo iets als diminished value wat je kan claimen, nadat je auto betrokken is geweest bij een aanrijding. Hier wordt namelijk alles geregistreed wat er met je auto gebeurd, onderhoud, eigenaren, enzo. Dat wordt allemaal in een landelijke administratie op basis van het chassisnummer van de auto bij gehouden. Zo staat er nu dus geregistreerd dat onze auto betrokken is geweest bij een aanrijding. Waarmee de waarde van de auto dus aanzienlijk gedaald is. En nee, daar worden wij helemaal niet blij van. Want als wij hem ooit een keer willen inruilen wordt dit natuurlijk voor onze voeten gegooid.

Afijn ik had er een brief aan gewaagd dat we daar graag een vergoeding voor zouden willen zien, buiten de reparatie kosten. In die brief had ik ook geschreven dat ik enorm geschrokken ben van deze aanrijding en er toch echt wel een paar slapeloze nachten van heb gehad. En door die brief werd er een taxateur geregeld die bij onze auto is wezen kijken en die zou rapport op maken. En dus dacht ik dat deze mevrouw daar voor belde. Maar nee dat had ik verkeerd begrepen. Zij wilde mij een vergoeding aanbieden voor de "suffering and emotional distress" die ik geleden had. Voor het bedrag van $250,-. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moest. Vond het zo raar dat ze dat per telefoon deed eigenlijk. Lijkt mij een beetje vreemde manier van handelen. En ondanks mijn verbaasdheid had ik de helderheid om te vragen e.e.a. op papier aan ons toe te sturen en dan naar zou ik er wel naar kijken. Nog steeds enorm verbaasd hing ik dan ook de telefoon op.

En zowaar van de week kregen we die brief. Die vol stond van allerlei kreten en termen en juridische uitsluitingen. Want als ik deze brief tekenen kwam het er dus op neer dat ik van enige andere claim af zag. Nou waren wij nog bezig met die diminished value gedoetje, dus ik dacht je kan me wat. Laten we dit maar eerst even afwachten. En had dus niet verder gereageerd. Maar van de week belde de verzekerings tante weer. Of ik de brief had gehad en of ik er over nagedacht had. Dus vertelde dat ik nog even de diminished value vergoeding af wilde wachten voordat ik wat tekende. Ze vertelde dat haar aanbod van een hele andere afdeling kwam en niets met de waardeverminderings claim te maken had. Ik vroeg daarop dat ik dat eigenlijk niet zo uit haar papieren op kon maken. Dat kleine stemmetje van mij maakte inmiddels overuren in mijn bovenkamer, dat begrijp je zeker wel. Niet te vertrouwen die verzekerings maatschappijen ;-)Al zei zij telkens dat het los stond van elkaar.

Maar tijdens dit gesprek vertelde ik haar dat ik op tv gezien had dat onze brokkenpiloot weer had toegeslagen. Nouja ik zei niet brokken piloot, maar vertelde er wel bij dat dit toch wel een beetje "scary" was niet? En zonder 1 keer te blikken of blozen, maakte ze van de eerder aangeboden $250,- ineens $750,- voor de "suffering". Seriously?? Ik die dit allemaal nog niet helemaal bevatte vroeg haar of ik het nou goed verstaan had. Ja dat had ik goed verstaan. Echt? Zo maar in ene? Duidelijk dat ze nattigheid voelen daar bij de verzekerings club. Ik mag dan wel uit het verre Europa komen, maar ik kom niet uit een ei, natuurlijk. Wat een verhaal toch weer.

Nou na dit epistel is Ron gaan bellen naar die taxateur hoe het nou zit met het rapport. Hij zou het binnen vijf dagen af hebben en het was inmiddels twee weken geleden. En wij willen eigenlijk zo snel mogelijk af van dit gezeur. Het is inmiddels twee maanden geleden, maar de afwikkeling ervan is nog lekker gaande. En toen de taxateur Ron dan later op de dag terug belde, volgde er toch een smoes die we zelf niet hadden kunnen bedenken. De man zei letterlijk tegen Ron, "I ran into some cops, so I was unable to finish your report". Ron die daar ook weer verbaasd van was vroeg daarop op hij er dan nu wel aan ging werken. Ja dat zou hij wel gaan doen. Vaaaaaaaag! Toen Ron het mij vertelde zei ik gelijk, heb je dan niet gevraagd of ie in de bak zit nou dan? Misschien moet hij nog wel een poosje brommen en kunnen wij misschien nog wel weken wachten op ons rapport. Maar nee, Ron was natuurlijk net als ik zo verbaasd en had dus opgehangen.

En vandaar heb ik maar weer gebeld naar de verzekerings maatschappij of zij al weten of er een rapport aan zit te komen uberhaupt? Natuurlijk krijg je daarbij geen mens aan de telefoon, maar alleen antwoord apparaten. Vandaag maar weer een keer inspreken, want we zijn nog niet terug gebeld met enige bericht geving.

Zucht...... en zo zit ik dan nog steeds met dat dillema. Want het ge-ouweneel wat wij hebben, hebben nu de 8 nieuwe slachtoffers van de brokkenpiloot ook. Nouja 9 eigenlijk, want de boodschappenwagentjes eigenaar was ook de pineut. En die krengen zijn ook niet goedkoop. En misschien ben ik, zoals Petra in de comments schreef, dan ook wel een "enabler" als ik mijn mond hou? Want als meer mensen weten van het feit dat ze toch iets vaker de Harris Teeter onveilig maakt met een slokkie op, dan zal er wellicht meer druk uitgeoefend worden? Of dat zou je misschien mogen hopen niet?

Maar ja, denk ik dan weer, er zijn natuurlijk ook weer veel ergere zaken dan rondvliegende dronken oma's op een parkeerplaats. Denk aan Haiti. Daar is het allemaal nog wel een paar tandjes erger niet? Dus waar maak ik me druk om? In ieder geval ben ik nog steeds denkende. En mocht 1 van de lezers de knoop door willen hakken en de nieuwste verse slachtoffers van grannt op de hoogte willen brengen,door middel van een kort berichtje , dat deze ladder zatte parkeer actie een terugkerend feit blijkt te zijn, "Be my guest" ! Ben ik gelijk van mijn dillema af ;-)

Groetjes,

Petra

maandag 18 januari 2010

I have a dream....

Maarten Luther King dag vandaag. "I have a dream!"

Mijn dromen werden vanmorgen abrupt verstoord. Want ik werd wakker van het gerinkel van de telefoon. Even kon ik het geluid nog niet thuis brengen. Gek hoe je dan een soort van verschrikt wakker wordt. Waar ben ik? Wat is er? De gehele coordinatie is van de wap. In ieder geval bij mij. Half slaapwandelend liep ik dan ook naar de telefoon en nam op. "Je gaat dit niet geloven!", klonk er aan de andere kant van de lijn. Nog steeds niet helemaal wakker, maar ik hoorde dat het Ron was die belde. Er was iets aan de hand. "Wat is er?", vroeg ik. "Echt je gaat dit niet geloven! Ze heeft het weer gedaan!". "Huh? Wie heeft wat gedaan?". De coordinatie in de bovenkamer werkte echt nog niet naar behoren. Er was een kleine disconnectie gaande. Het was duidelijk dat de hersencellen die ik heb, deze gegevens niet konden verwerken.

Ron begon daarop te vertellen. Het bleek dat de vrouw die mij in November op de parkeerplaats van een supermarkt in de prak had gereden, nu hetzelfde weer had gedaan. Het was op het nieuws vertelde hij. Nu had ze zelfs 8 auto's in de prak gereden en was ze weer tot stilstand gekomen in een boom. Gewoon weer op dezelfde parkeerplaats in Cary. Precies dezelfde plek. Langzaamaan begon het tot me door te dringen. "Nee, dat meen je niet?", kon ik nog net aan Ron uitbrengen. Ik was helemaal perplex. Ron vertelde verder, "ze was nu op gepakt voor rijden onder invloed. Peet je moet de foto's zien van gisteren. Het ziet er weer niet uit!"

Inmiddels waren mijn hersenen ontwaakt, maar mijn benen nog niet echt. Struikelend oven mijn eigen voeten baande ik me zo snel als ik kon naar de laptop en tv. Overal snel de stroom opgezet en ik luisterde verder naar Ron's verhaal. Het was gisteravond gebeurd en ze had bij het wegrijden nu dan 8 auto's in de prak gereden en was zelf tot stilstand gekomen tegen een boom. "Het is toch ongelooflijk. Zelfde Harris Teeter?". "Ja", zei Ron. Gewoon helemaal het zelfde. Dejavue ten voeten uit!!!

"Is het wel dezelfde vrouw dan?", vroeg ik. Ja zei Ron haar naam staat er bij. Ja hier in Amerika doen ze niet aan privacy bescherming en sta je met je volledige naam en leeftijd in de krant en op tv. Ik moest even zitten. Het is toch niet te geloven. Was er nu dan weer niemand gewond geraakt? Waarom stapt zo'n mens ladder zat in een auto keer op keer? Ik begrijp het gewoon niet. En ik werd niet alleen wakker, ik werd gewoon pissig! Ron zei me dat hij me de link gestuurd had waar de foto's bij stonden.

Inmiddels was de laptop ook wakker en werkende en kon ik kijken naar de beelden. Ongelooflijk gewoon. Nu nog meer mensen in de ellende door zo'n mens. Wij zijn nog steeds bezig met de afhandeling van de schade die wij hadden aan onze auto. Maar inmiddels heeft dat mens gewoon al weer een nieuwe, precies dezelfde, auto. En die staat al weer total loss om een boom heen geparkeerd? Een boom net naast de boom waar ze toen haar vorige zwarte Honda Accoord in had laten klimmen. Echt, je krijgt het toch niet verzonnen? Inmiddels zie ik ook de beelden op de plaatselijke tv zender. Het is gewoon echt op precies dezelfde plek! Ik zie weer alle zwaailichten en de politie auto's. De schade aan de andere auto's. En ik ben boos... heel boos. En ben gaan bellen met de politie van Cary.

Ik moest gewoon vertellen dat dit twee maanden terug ook gebeurd was en dat ze toen ook dronken was. Dit mens mag echt niet meer rijden. In ieder geval niet meer bij die Supermarkt, ha ha ha. Dat is om ellende vragen. Even voor de goede orde, mensen die dit blog lezen en in de buurt van Cary wonen, U bent gewaarschuwd! Doe voortaan de boodschappen bij de Lowes of Kroger ;-)



Zoek de verschillen.... Boven de foto's van de Wral website van gisteren en onder die van ons van November.



Afijn ik bel de politie en krijg een dame aan de telefoon en ik doe mijn verhaal. Ze zegt dat ik terug gebeld ga worden. Ja ja, dacht ik nog, we kennen die smoes. Maar zo waar, binnen 10 minuten wordt ik terug gebeld door de agent die gisteren bij het ongeluk aanwezig was. Dus ik vertel, weten jullie dat ze in November precies hetzelfde gedaan heeft? Ja vertelde de agent, haar man heeft ons dat gisteravond verteld. En even schoten mijn gedachten naar die man. Hij had me destijds nog gebeld om te vragen of ik in orde was. Nu had hij waarschijnlijk ook een zwaar dejavue gevoel. En ergens voelde ik ook medelijden voor de man. Je zal er maar mee getrouwd zijn niet?

De politie agent aan de andere kant van de lijn vertelde me dat ze "Charged was with DWI" (Driving while Intoxicated). Ik vertelde dat dat toen ook het geval was. "Ik vroeg hem of ze er nu wel voor gingen zorgen dat dat mens niet meer in auto naar de Harris Teeter kon komen?". Ja, zei hij, dat was niet aan hem, maar een zaak voor de rechter. Hmmmm, hij was duidelijk niet zo boos als ik, ha ha ha. Dit was een zeer politiek correct antwoord. Ik vertelde hem dat ik graag op de hoogte gehouden wilde worden en mocht de behandelende persoon info willen hebben over het voorval uit November ze mij zeker konden benaderen. Hij zou het in het dossier vermelden, zei hij. Maar iets in me vertelde me dat ik er niets meer van ga horen. Ik weet het niet....

Dus...... I have a dream! Ik droom namelijk dat het rijbewijs (en auto) van deze vrouw ingenomen wordt voordat er echt ongevallen gebeuren met mensen i.p.v. blik.

Groetjes Petra

vrijdag 15 januari 2010

Vijf

Vijf jaar alweer! 1070 blog berichten! Dat verdiend een feestje niet? Gewoon vijf jaar aan het bloggen..... Toch wel iets om stil bij te staan. Er zijn al zoveel dingen gebeurd in die vijf jaar. Toen ik begon woonden we nog in Nederland. Het aller eerste berichtje, 15 januari 2005.

Tsja wat zal ik het noemen.
Het begin van ons verhaal over onze verhuizing naar North Carolina of het eind van ons verblijf in Nederland. Een beetje dubbel....
Maar ik denk dat het nu wel een beetje vormen gaat aannemen ons vertrek en ons begin...
Beiden dus. Voorlopig zijn we nu heel erg bezig met ons vertrek.
Want voor het begin zijn onze visa's nu binnen. Waar we lang naar hebben uitgekeken. Donderdag zijn we op het consulaat geweest en daarna waren de visa's rond. Dus kunnen we aan ons vertrek gaan werken.
Voor nu zijn we een beetje bezig om de papier massa te door gronden. Alles opzeggen dus. Abonnementen, clubjes, verzekeringen opzeggen. Brieven schrijven, telefoontjes plegen. Verder al heerlijk aan het puinruimen in onze verzameling van spullen. Elke keer keuzes, ga ik dit daar nog gebruiken, gebruikte ik het hier, en hoe lang heb ik het al niet gebruikt. Het valt me op dat ik vaak met nee antwoord, maar het toch nog niet weg kan doen....
Maar we zijn al drie keer naar het grof vuil geweest, dus de opruiming lukt eigenlijk best aardig.
Vanmiddag de tuin na gelopen wat er mee gaat en wat er geadopteerd kan worden door iemand anders en wat op de grote "berg" kan. Pff wat een werk.
Tussen kerst en oud en nieuw hadden we de zolder al aangepakt, dus dat is lekker opgeruimd. Maar de keuken, de woonkamer, de kamers en garage en schuur moeten nog....
Afijn hou jullie op de hoogte ;-)
Groetjes Petra


Inmiddels zijn we vorige maand voor de tweede keer op het consulaat geweest. Wel leuk om nu de begin stukjes terug te lezen. Er is zoveel gebeurd in die jaren. Vooral het eerste jaar, zoveel indrukken en nieuwe dingen. Alleen voor die herinneringen op te halen is het blog al leuk.

"Alarmfase 1" kan ik me nog goed herinneren. Wist niet wat me overkwam. Zo ook "Miep" en William. En zo waren er zoveel leuke dingen die ik mee gemaakt heb in die vijf jaar. Het herinnerde me ook weer aan dat ik toch echt nu op zoek moet gaan naar een bedrijf om het boek te publiceren. Ben toen blijven hangen in het aanvragen van het ISBN nr. Dacht ik dat eerst bij het bedrijf hier in Raleigh te gaan. Maar na mijn werken daar, heb ik besloten om dat toch in Nederland te gaan doen, maar daarvoor moest ik zelf een ISBN nummer aanvragen. Op zich niet zo moeilijk, maar ik moest het nog even uitzoeken. En daar is het project blijven hangen. Maar het goede voornemen voor dit jaar is dat we daar aan gaan werken ;-) Nog even geduld dus.

Verder wil ik natuurlijk alle trouwe lezers bedanken voor het al vijf jaar achterlaten van comments. Het maakt het zo veel leuker voor mij om de reacties te lezen. Dus ga vooral zo door. Of hoe zou Barry Stevens het zeggen:"Vooral doorgaan!". Ik mag ze zo graag lezen!

Vandaag ben ik in Raleigh op pad geweest. Ik moest wat dingetjes regelen en zo kwam ik op Fayetteville street terecht. De hoofdstraat van Raleigh zeg maar. De plaatselijke Coolsingel op zijn Rotterdams gezegd. Zo begrijpen jullie vast wat ik bedoel. Ik had mijn camera mee en heb me uitgeleefd.



Fayetteville is grondig gerenoveerd de afgelopen jaren en dat is te zien. Het was vandaag heerlijk weer en de terrasjes. Jawel, echt, terrasjes hier in Amerika, zaten vol met mensen. Nou was ik er wel toen het ongeveer lunchtijd was en de kantoren die in het centrum van Raleigh staan liepen uit. En zodoende liepen de terrasjes vol. En zo was het heerlijk om over Fayetteville street te lopen. Met mijn jas open en eindelijk geen handschoenen en dikke sjaal om.

Moet ook nog even over gisteren vertellen, want gisteren zijn we naar de 3D uitvoering van Avatar geweest. Prachtige film. Onwijs knap gemaakt, maar..... Er is altijd een maar. Ik ben er denk ik te nuchter voor. Het is een soort van fantasie film en ik ben daar gewoon echt te nuchter voor. Als ik dan zo'n film kijk kan ik die nuchterheid gewoon niet uitschakelen. Kortom ik vond het een mooie film (die best een stukkie korter had mogen duren) maar om nou te zeggen dat ik ontwennings verschijnselen of zelfmoord neigingen had de dag na het zien van Avatar, zoals van de week in de kranten en op tv was hier, nee niet echt. Of beter gezegd, echt niet! Vond het leukste van de film nog het 3D. Dat maakt het echt wel een hele mooie ervaring.

Groetjes,
Petra

dinsdag 12 januari 2010

Echt zalig!

In onze koffer vanuit Nederland hadden we deze meegesmokkeld....

Photobucket

En niet 1 wel 2. Eigenlijk mag je geen vlees meenemen Amerika in, maar bij de worstenbroodjes is het vlees zo goed verstopt. Dus hebben we er lekker van genoten. Alleen zo'n pakje is zo op natuurlijk. En toen las ik op het blog van Petra van Dijk uit Oneonta dat zij ze zelf gemaakt had. En zij heeft het recept hier op het blog achter gelaten.

En zo was ik vanmiddag aan de slag gegaan. Eerst het gehakt kruiden. Ik heb er ook nog beschuit, een eitje, scheutje ketchup en peper en zout aan toegevoegd. En daarna weer in de koelkast gezet. Toen het deeg gemaakt en dat laten rijzen.

Photobucket

Nou is het hele rijs gebeuren, meestal het geen wat bij mij fout gaat. Maar nu dus een keer niet. Het deeg deed wat het moest doen en het begon zowaar ergens op te lijken. In de tussentijd heb ik het gehakt in de worstjes vorm gekneed en weer terug in de koelkast gelegd. Daarna, toen het deeg klaar met rijzen was, balletjes van het deeg gemaakt en het deeg daarop weer verder laten rijzen. En alweer leek het goed te gaan....

Photobucket

Photobucket

Dit moest dan weer een half uur rijzen. Echt ik kan daar heel moeilijk het geduld voor vinden. En moet gewoon af en toe spieken onder die theedoek. Maar ook nu ging het goed. Dus daarna het deeg in ovaaltjes gemaakt en de worstjes erin. Alles bij elkaar lijkt het een heleboel werk en dat was het ook wel, ha ha ha. Zo'n pakje uti Nederland waar die worstenbroodjes al in zitten en die je alleen maar even in de oven hoeft te gooien, is natuurlijk veel sneller. En bovendien plakte natuurlijk het deeg overal aan vast. Tot ik me herinnerde dan een beetje bloem te gebruiken en toen ging het beter. Pfff, bedacht me op dat moment, dat ze wel heel lekker moesten zijn hoor, onderwijl wat rondvliegend bloem van mijn trui af vegende ;-)

Photobucket

Toen bleek ook dat ik gehakt over had. En dat is ook zonde, dus ik nog een plak bladerdeeg met spoed ontdooid en dus hadden we ook nog saucijzen broodjes als bonus. Daarna het hele spul in de oven.....

Photobucket

en zie daar..... het resultaat.

Photobucket

Worstenbroodjes!!! En ze waren me toch lekker. Echt waar, om je vingers bij op te eten. Heerlijk gewoon. Al het werk was in ieder geval niet voor niks geweest. De saucijzen broodjes zagen er ook goed uit gelukkig.

Photobucket

Het leek gewoon net echt allemaal. Natuurlijk hadden we er veel te veel, dus heb er een stel ingevroren, voor een andere keer. Echt hartstikke bedankt Petra voor het recept. Deze gaat vast in de herhaling ;-)

Vanavond had ik met Judy afgesproken om naar de bijeenkomst van de foto club van Holly Springs te gaan. Maar om half 6 belde ze af omdat ze zich niet lekker voelde. Heel jammer natuurlijk want als je met zijn tweeën gaat is het natuurlijk leuker zo'n eerste keer. En even stond ik in twijfel, zal ik wel of niet gaan nu. Maar ik vond eigenlijk dat ik wel moest gaan. Ze zullen me vast niet bijten, zo luidt het gezegde toch. En zo ging ik dus op weg naar Bass Lake waar de bijeenkomst was.

Bij binnen komst zag ik al snel dat het publiek zo ongeveer rond de pensioen gerechtigde leeftijd en 90 % man was. Dat leek me wat minder zo op het eerste gezicht. Maar voor dat de meeting begon, kwam er nog een vrouw naast me zitten en zij was al langer lid. Zij gaf me tussen door ook wat meer uitleg, wat wel fijn was. Na wat noodzakelijke bestuurlijke besprekingen, ging het dan eindelijk toch over het maken van foto's en leden konden hun eigen foto's laten zien. Ze hadden daar een heus projectie scherm voor, want het hartstikke leuk maakte om de foto's te zien.

De eerste foto's die we zagen waren van een man die naar mijn inschatting wel heel erg boven de pensioen gerechtigde leeftijd was. Hij kwam binnen met een kromme rug, wandelstok en schuifelgang. En betrapte me er op, te bedenken hoe zijn foto's er uit zouden zien. Ik was dan ook verbaad dat deze foto's van hem bleken te zijn. Want wat een foto's! Hij had foto's van twee vogels die ruzie met elkaar hadden en weliswaar in de lucht. Met de bek wijd open en de vleugels weid gespreid. Prachtig om te zien en zijn commentaar horen was nog leuker. Er kwamen vragen over de foto's, maar zijn gehoor was niet al te best meer. Dus de man naast hem moest dat heel hard in zijn oor roepen. Zo was er een vraag of hij de foto's bewerkt had. En zijn antwoord luidde: "Ja natuurlijk, wat dacht je dan, gecropt in Photoshop natuurlijk!". Zo mooi, om te zien. Later hoorde ik dat hij 88 jaar was. Petje af om dan zulke foto's te maken en ze dan ook nog in Photoshop te bewerken.

Verder volgde er van allerlei foto's en de leden gaven daar uitleg bij. Hartstikke leuk om te zien. Wel van veel verschillende kwaliteiten, maar dat maakt het ook wel leuk. Volgende maand is er een presentatie van een professionele fotograaf hier uit de buurt, die nu de hele wereld over reist samen met zijn camera. Het lidmaatschappij kostte $30.- en dus ben ik voor dit jaar lid geworden. Ben dan ook benieuwd wat het volgend jaar gaat bieden. Ze hebben in ieder geval een fotowedstrijd van foto's van Bass Lake. Die in maart wordt gehouden. Daar ga ik in ieder geval met de camera voor op pad binnenkort. Lijkt me wel leuk om daar aan mee te doen. En misschien stuur ik deze nog wel in. Een oudje al, maar ach dat moet niet uitmaken toch?



Groetjes,
Petra