donderdag 31 december 2009

Op de valreep

nog een berichtje in 2009! Nog 1 dagje te gaan en dan is 2009 verleden tijd. Voltooid verleden tijd om precies te zijn. Eigenlijk terug denkend, heb ik wel veel gedaan dit jaar. Heb in ieder geval mijn medische kennis verbreed. Niet dat het mij een baantje heeft opgeleverd. Maar Grey's anatomy kan ik nu wel beter volgen zeg maar, ha ha ha.
Verder niet 1 keer maar wel 3 keer naar het zonnige Florida geweest. Twee keer in het huisje in Naples. En een paar daagjes parken doen met Erna. Ook niet verkeerd en wat is het toch heerlijk daar. Op de loslopende kroko's na dan ;-) New York hebben we in 2009 ook weer even gezien, wat toch wel een stad is die in mijn favo top tien hoog scoort. Washington met moeders was ook geweldig en ook het bezoek aan Nederland samen met Ron. Wat voor ons al weer een hele poos terug was, eer wij samen in NL waren. Bijna zo'n vijf jaar zelfs. Wat de uitstapjes voor 2010 worden, weten we nog niet. Maar laat het aan mij over en ik vind wel wat leuks ;-)

Voor wat betreft de goede voornemens van 2009 en daarmee ook de voornemens van 2010, even een resume (overflakkee). Het afvallen was aardig gelukt. Ware het niet dat alle frikandellen in NL de eindstand nu wat verminderd hebben. Maar we gaan daar in 2010 gewoon maar mee door. Zo ook het hardlopen. Mijn topprestatie voor 2009, ha ha ha. Dat het me gewoon gelukt is en dat het nog steeds lukt. 3 x per week 5 km. Ongelooflijk. Minder ging het in de baantjes. Het part-time werken houdt hier wat. We zijn in ieder geval weer een paar ervaring rijker, zo zullen we het maar zeggen. En wie wat 2010 op ons pad brengt....

Vanavond gaan we naar buurtjes hier in de wijk. Net als voorgaande jaren eigenlijk. En toen ik zonnet mijn blogje terug las van oudejaars avond vorig jaar, zag ik deze foto weer. En moest er zo om lachen. Het is ook zo'n goedsul. Dus eigenlijk wilde ik hem nu weer even in de herhaling doen.



Namens Stacey en Connor en hun baasjes een veilige oude jaars avond gewenst en op naar een super goed 2010!!!

Groetjes Petra

Enne... ik ga nu ECHT die boom aftuigen ;-)

dinsdag 29 december 2009

Weer thuis

Nou mijn moeder is weer veilig in Barendrecht aangekomen. Bij vertrek hier in Raleigh had het vliegtuig nog behoorlijk wat vertraging. Niet zo mooi want ze had 1 uur en drie kwartier overstaptijd in Philadelphia en zo werd dat alleen maar korter. Maar ze heeft het allemaal weer gered en is gistermorgen in Amsterdam aangekomen.

De extra beveiliging leverde hier op het vliegveld geen lange rijen op gelukkig. Toen ik de uitritkaart van de parkeergarage betaalde zag ik dat we 24 minuten binnen waren geweest. En dat betekend in ons geval, tijd van de parkeer garage in rijden, parkeer plek zoeken, koffers uitladen, naar de incheckbalie lopen, inchecken, afscheid nemen, moeders door security, dan even wachten, want daarna is een glazen wand zodat we zeker zijn dat ze goed door de security heen is en na nog een keer gezwaaid te hebben terug naar de auto en daar betalen. En dat alles in 24 minuten. Super snel niet? Wetende dat wij in Amsterdam al 1,5 uur alleen voor het inchecken nodig hebben gehad. Ik zou zeggen vlieg allen op Raleigh/Durham airport ;-)

En zo is het voorlopig even uit met de pret. Geen tripjes naar NL in het verschiet of naar Washington. Even weer tot de orde van de dag. En dat kost altijd weer even moeite om weer de draad op te pakken. Ron is weer aan het werk en voor mij staat een kerstboom te wachten die weer in zijn doosje op zolder terug moet. En voordat hij in het doosje terug mag, moeten natuurlijk wel de ballen die er in hangen in weer andere doosjes. Geweldig leuk vooruitzicht! kuch kuch...

Groetjes Petra

vrijdag 25 december 2009

Zo! En dan is het Kersemus

En toen was het al Kerstmis. Gisteravond het kerstavond diner gehad met vooraf ragout.

Photobucket

En daarna rollade en heerlijk ijs. Na afloop een ritje door een aantal wijken hier in de buurt. Kerst lichtjes kijken. Zo leuk om te doen. En je komt er lekker van in de stemming.



Daarna naar Bert Visscher op DVD gekeken. Stoffe jongens. Erg leuk! Niet echt altijd met de juiste kerst gedachte, maar wel erg grappig.

Vanmorgen kerst ontbijt met kadootjes van onder de boom. Moet even wat vertellen over 1 van mijn kadootjes dit jaar. In totaal had ik er zelfs drie! Ben weer verwend! Een heerlijk luchtje uit Nederland en een nieuw mobieltje. Maar mijn derde kado van de kerstman, had ik gisteren zelf gekocht. De kerstman heeft het druk en soms moet je hem helpen toch? In het vliegtuig zat ik zoals ik al eerder schreef naast een oudere man. Die vooral veel kletste om mij en wellicht zichzelf ook, af te leiden van wat er allemaal gaande was. En zo vertelde hij, dat hij zelf 74 jaar was. Getrouwd met Sue en Sue had een vriendin die 99 jaar was. En ja, je denkt misschien, waar gaat dit over? Nou het gaat ook nergens over, maar een mens doet gekke dingen om je gedachte van bepaalde zaken af te houden. En zo hadden we het over die 99 jarige vriendin van Mr. Henry die naast me zat. En, zo vertelde meneer Henry dat hun 99 jarige vreindin geen rimpels had. Hoe we er op kwamen weet ik echt niet, maar het gesprek kwam op rimpels. "Echt waar? Wat is haar geheim?", vroeg ik hem. Oil of Olaz had hij me gezegd. Elke nacht had zij zich in gesmeerd met Oil of Olay.

En om het hele vlieg epistel toch positief af te sluiten, bedacht ik me dat ik als ik aan de grond stond, ik de grootste pot Oil of Olaz bij de Walmart moest zien te vinden. En die aan mezelf voor Kerstmis moest geven! En gisteren was dat dus gelukt. En wie weet heb ik dan op mijn 99e ook geen rimpels ;-) Komt er toch een mooi iets uit het vliegverhaal. Duidelijk het opvolgen van wijze raad op grote hoogte, ha ha ha.

Vandaag staat er varkenshaas op het menu en meloen met ham vooraf. Geen hoogstaande taferelen, maar vooral lekker ;-) Over lekker gesproken.... Alles van de Appie is mee gekomen. En zo hebben we lekkere champignon saus vanavond bij de varkenshaas. Het boodschappen doen in Nederland, was trouwens weer zalig. Het is gewoon echt thuiskomen.

Photobucket

Het koelvak met allerlei soorten (betaalbare)kaas.

Photobucket

De winterkost hoek....

Photobucket

En tig soorten krieltje in tig verschillende smaakjes!

Photobucket
Stroopwafel taartje? Helemaal nieuw voor mij ;-) Zo ook de stroopwafel vla. En zo zag ik nog meer nieuwe dingen bij de Appie. Natuurlijk raar dat ik dat zo leuk vind, maar het is echt zo. Je wilt ook niet weten wat we allemaal mee genomen hebben. Van kip-kerrie mix tot kerst stol ;-) We kunnen dus weer even voor uit.

Wat ook thuis komen was, was het weerzien van Beardies en hun baasjes in Noordwijk. Heerlijk om weer even te kunnen wandelen met ze door de duinen van Noordwijk. Het was er nu extra mooi, want er was de dag er voor sneeuw gevallen!



Na afloop naar Berg & Dal voor een heerlijke pannekoek! Ook weer heel bekend.

Photobucket

Verder nog naar Rotterdam geweest op zaterdag. Naar de markt, met de mooiste bloemen voor een prikkie....



En..... naar Dudok op de Meent in Rotterdam. Voor een heerlijke Dudok appeltaart punt! Naar de Koopgoot en de Hema en V&D! Grappig detail was wel dat toen we uit de parkeer garage van de V&D uit kwamen, we als eerste winkel gewoon de Subway zagen. De broodjes winkel uit Amerika, gewoon in Rotterdam! Ook een soort van thuis komen, dat dan ook wel weer.



Zondag zijn we richting Beverwijk gegleden. Er lag me toch een pak sneeuw! Echt veel voor Nederlandse begrippen.

Photobucket

We kwamen daarbij ook nog langs Schiphol en daar waren ze de boel aan het aanvegen. Wij natuurlijk hopen dat die klus voor dinsdagmorgen aardig geklaard zou zijn. Want het zag er die morgen niet erg hoopvol uit in ieder geval. Ook nog even bij de Zwarte Markt gekeken daar. En daar was niet erg veel veranderd in ieder geval.

Photobucket

Deze vond ik wel grappig ;-)

Photobucket

Daarna door naar Ron's oma.

Photobucket

En Van der Valk waar we nog meer familie zouden treffen! En een lekkere kop vol erwtensoep.
Photobucket

Photobucket

Photobucket

Tussendoor nog naar de Ikea geweest en de voetbal vereniging de Zwervers waar mijn zus en zwager en neefje waren die dag. Hieronder de actie foto's van Dylan in de sneeuw. Hartstikke leuk om dat allemaal weer even te zien.

Photobucket

Photobucket

Het bezoek aan Ikea duurde bijelkaar 30 minuten. Een nieuw record! ;-) Maar ook weer zo vertrouwd.

Photobucket

Maandag zijn we aan het inpakken gegaan en moest ik weer afscheid nemen van mijn op de markt gekochten bloemen. Wat waren ze mooi de dubbele amarylissen!

Photobucket

Daarna ook alles in de koffers zien te krijgen. Laten we wel wezen geen makkelijke klus. Maar het is gelukt en de koffers kwamen niet boven de 23 kilo uit. Een heel gepriegel nog. Maar door al het gepak en gepas hebben we nu mooi kunnen genieten van een heerlijk stuk kerstbanketstaaf uit Nederland op deze 1e Kerstdag!

We vonden het weer super om in Nederland te zijn. Vooral om het dit keer samen met Ron allemaal te beleven. Hiervoor waren we beiden apart naar Nederland terug gegaan. We hebben er erg van genoten en wil iedereen bedanken voor de leuke tijd, de lieve en leuke dingen die we gehad en gedaan hebben. Het was weer een strak schema en hebben ook mensen niet kunnen ontmoeten, wat natuurlijk altijd moeilijk is. En ik probeer altijd van alles in die dagen te proppen, maar het wil niet altijd helemaal lukken. En dan na die dagen en 1600 km verder is het toch best wel weer moeilijk om weer afscheid te nemen van familie en vrienden in Nederland. Helaas hoort dat er ook altijd weer bij. Maar in ieder geval wensen we iedereen die we niet gezien hebben en ook de mensen die we wel gezien hebben, heerlijke feestdagen toe! Geniet er lekker van en wie weet tot ziens. In ieder geval tot blogs tot die tijd !

Groetjes Petra

Merry Christmas!

woensdag 23 december 2009

Hallelujah!

Nou het blogje haperde even sinds afgelopen donderdag. We hadden het gewoon zo druk, met wandelen en shoppen, Chinees eten, sneeuwballen gooien en nog veel meer leuks. En het verslag daarvan volgt echt, maar eerst even over gisten... Wat een dag was dat. Want gisteren zouden we vanuit Amsterdam naar Atlanta gaan vliegen. Maar het sneeuwde in Nederland en niet zo'n beetje ook. En ook nog eens al een paar dagen achter elkaar. Gewoon nog nooit zoveel sneeuw gevallen sinds 1981, volgens de statistieken. En dan ligt NL gewoon plat, of tewel half Nederland staat in de file. Of wacht op een perron van een treinstation, waar gewoon geen treinen rijden. Op zondag was het helemaal een dik pak wat er bij gekomen was in de nacht. En waren we nog naar Beverwijk geglibberd.

Photobucket

Ok, het leverde mooie plaatjes op, maarja als je moet vliegen? Dan toch maar liever even geen sneeuw.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

De beelden op de tv van gestrande reizigers op Schiphol, beloofden niet veel goeds. Omdat op ondag al heel Schiphol ingesneeuwd was. Maandag was nog niet veel beter en veel mensen moesten de nacht op het vliegveld doorbrengen. En zo bedachten wij maandag morgen, met de weersverwachting in aanschouw, dat het misschien verstandig zou zijn dat wij die avond alvast richting Schiphol zouden gaan en dan in een hotel overnachten. De files door de sneeuw waren echt enorm en je wilt toch niet je vlucht missen op zo'n dag vlak voor de kerst, want dat is zeker een enorm probleem. Want de halve wereld gaat dan op reis. Dus via internet een kamer bij van der Valk gereserveerd. En we kwamen daar om zo'n half 10 aan.

Photobucket

En wat een drukte!!! Moest gewoon in de rij en er stonden 6 mensen in te checken. Leek wel een hotel in Vegas. Zo druk! En op deze tijd nog. Het bleek dat de KLM net een bus gedropt had met gestrandde reizigers en die moesten allemaal een kamer. Helemaaaaal vol die Vander Valk die avond. Nokkie vol. Gelukkig was onze kamer gereed en konden we ons bedje in.

Photobucket

De volgende morgen werden we wakker en het eerste wat ik deed was naar buiten kijken. En ja hoor. Het sneeuwde. Of beter gezegd, het sneeuwde alweer! Pffff, ik zag al visioenen van ons vliegtuig bedolven onder de sneeuw en dat we gewoon niet weg zouden komen op dinsdag. Dus maar snel wat gegeten en op naar Schiphol.

Daar aangekomen, zagen we dat de chaos compleet was. Heel Schiphol was de weg kwijt. Overal lagen mensen te slapen, lange rije en sjachie gezichten!

Photobucket

Photobucket

Echt het was een ramp. De avond ervoor hadden we onze instapkaarten proberen uit te draaien, maar dat wilde de computer niet. Hij gaf een foutmelding en zei ons dat dit niet mogelijk was voor onze vlucht. En zo konden we in 1 van de vele rijen bij de KLM balie aansluiten. Natuurlijk werden we doorverwezen naar de self check in balie, die ons zoals onze computer gisteren, niet wilde inchecken. Waarop we weer in een andere rij konden aansluiten. In totaal duurde het inchecken gewoon 1,5 uur. Niet normaal toch?

Na even wat gezeten te hebben zijn we naar de gate gelopen en konden we al snel boarden. En daar gingen we!

Photobucket

Ron had een exit row stoel toebedeeld gekregen vanwegen de beenruimte. En voor het eerst zaten we dus niet naast elkaar in het vliegtuig. Wel jammer, maar Ron was allang blij dat hij deze stoel kon krijgen. En dat is ook wat waard natuurlijk. Want als je 2 meter lang bent is ruim 9,5 klem zitten ook niet echt een leuk vooruitzicht. Dus ik zat een paar rijen voor hem. Naast mij zat een man, die bleek later, 1 van de oprichters was van Liberty University in Lynchburg. Toen wij onder laatst bij Miranda waren vertelde ze nog over de universiteit in Virginia. Hij was een oudere man en in het begin zei hij niet zo veel, maar dat veranderde later op de vlucht.

Want we waren zo'n vier uur onder weg en dik boven de oceaan, toen de piloot omriep dat er problemen waren met de automatische cabine druk regeling. Het automatische gedeelte werkte niet meer en ze moesten handmatig alles zien te regelen. Dat ging best aardig vertelde ze, dus we hoefden ons geen zorgen te maken. Het vliegen ging verder ook goed en we zouden geen verdere problemen hoeven te verwachten. Ze zouden wat lager gaan vliegen, waar de lucht druk minder was. Nadeel was echter dat dan wel de brandstof sneller zou gaan en we misschien Atlanta niet zouden gaan halen. Lekker hoopvol klonk het echter niet. En meerdere mensen met mij vonden dat ook, maar het was even niet anders. We zouden het er mee moeten doen.

Ware het niet dat een uurtje later het bloedje heet in de cabine werd. Kinderen begonnen te krijsen van de pijn in de oren en echt het maakte het geheel nog feestelijker. Maar het kon allemaal nog erger want hierna gingen de lichtjes van de stoelriemen vast te knipperen en ik hoorde wat aparte geluiden aan het vliegtuig. Ik had dit keer weer een boek van Youp van het Hek meegenomen. Leest zo lekker weg in het vliegtuig. En ik was net begonnen aan het stukje wat hij schreef over het Turkse vliegtuig wat bij Schiphol gecrashed was. Lekker toepasselijk zeg. Moet ik dit hoofdstuk maar even overslaan niet? Gaan we nu even niet over lezen. Maar net twee regels gelezen en toen volgde dat alle riemen weer vast moesten en iedereen moest blijven zitten en ook de toiletten moesten op slot. En daarna klonk er een lichtelijk paniekerige: "prepare for landing, Prepare for landing" van de piloot!

Een paniekerige piloot horen is nooit leuk, maar als je in zijn vliegtuig zit is dat nog vele malen minder leuk. Bovendien gingen 2 tellen erna allerlei bellen rinkelen in het vliegtuig. Wat krijgen we nou????? Landing??? Ik zat bij het raampje en kreeg het toch echt benauwd. Want in de verste verte was er geen land te bekennen. Niet dat je door zo'n klein raampje veel kan zien, maar mijn bereking was dat we ongeveer op de hoogte van Groenland waren. En dat was duidelijk niet in zicht! Midden boven de oceaan dus! Shit!!! Dat gaat ons toch niet gebeuren he? In de snelligheid, heb ik nog in eentreinvaart mijn schoenen aan gedaan. Ik zag visioenen van ons op de vleugel van dat vliegtuig staan. Net zoals ze dat in de Hudson River landing in New York hadden gedaan. Alleen nu dan in een oceaantje. Een paar meter meer maakt ook niet uit, wel? Pffff, ik was allerminst gerust. Landen? Hier? Kunnen we dat hele landen niet even uitstellen, misschien? Het is zo koud daar in de buurt van Groenland. En als er een stemming was gehouden, wel of niet landen, had ik voor niet gekozen, ha ha ha. Twee keer niet!

Na de snoekduik ging het vliegtuig verder en werd het woord landing niet weder gehoord. Voor mijn gevoel, staakte toen even de info in het vliegtuig en kreeg ik het nog warmer. De man naast mij zag dat en begon tegen me te praten. Hij was midden zeventig en had een missie reis naar Nigeria gemaakt. Ik vroeg hem of hij veel gereisd had en de man vertelde dat hij inderdaad heel veel gereisd had. Daarbij kreeg ik ook gratis en voor niks de info van hem dat het vliegtuig waar we ons in bevonden, 1 van de oudste vliegtuigen uit de Delta vloot was. Nou, meerdere details, hoefde ik niet echt te weten, want van dat soort verhalen werd ik niet vrolijker. Maar het was nog niet zo erg als het volgende bericht dat door de speakers galmde. Snel lag ik het boek van Youp even op zij. Nu even niet!

Want hierna volgde weer een melding van 1 van de piloten. We gingen landen, zei hij nu wat rustiger, maar hij wist nog niet waar. Lekker!!!! Geen goed teken als je piloot dat even nog niet weet. Zeg dan niks, of verzin ter plekke een aanemelijke plaats. Maar vertellen dat je het nog niet weet. Geen fijne info als je je in de "monkey klasse" van een 767 bevindt. Dan zit iedereen namelijk erg dicht bij elkaar en hoor je elk gesprek. En die waren toch wel soort van paniekerig. Hele berekeningen werden er gemaakt. Over het aantal uren dat we gevlogen hadden en waar we ons ongeveer bevonden. Werd het Reyjavik in IJsland, of Nova Scotia? Ik deed nog even een blik naar buiten en zag echt alleen maar water. Landen? Wij???? Echt geen goed plan!

Photobucket

Inmiddels was het behoorlijk stressen in het vliegtuig en ik voelde me allerminst prettig. Ik kon niet naar Ron, want iedereen moest blijven zitten. Incluis de bemanning. Het vliegtuig vloog nu vrij laag en daarbij die blik op water maakte me nog stresseriger. En even deed ik een schiet gebedje. De man naast me begon weer 1 van zijn reisverhalen te vertellen. Dit keer een trip naar Pakistan die hij gemaakt had. Ok, het bracht me de zeer welkome afleiding, dat zeker. Even ergens anders aan denken. Al was dat zeker nog niet zo makkelijk.

Weer een half uur later vertelde de piloot dat we in Gander zouden gaan landen. En echt, ik wist niet waar dit Gander lag. Ik zag namelijk alleen nog maar water. En dat klopte ook want het zou nog zeker een vol uur vliegen naar het vaste land zijn, volgens de landings piloot! En echt dat was het langste uur ooit in mijn leven denk ik. Ik tuurde wat uit mijn raampje in de hoop een stuk land te gaan zien. Maar niks van dat soort. Alleen een paar bootjes. Wel vertelde de piloot dat het handmatige regelen van de druk in de cabine het nu ook niet meer deed. Ook prettig!! En nu.... Nog lager vliegen! Nog dichter bij het water vliegen?

Daarop volgde het heuglijke nieuws dat het vliegtuig boven zee wat kerosine zou gaan dumpen, om bij de landing geen problemen te hebben. Echt!!!! Allemaal geweldige berichten zo vlak na elkaar. Ik voelde heel even snel onder mijn stoel en dacht het vestje te voelen. Zo trok ik ook de rits van mijn laarzen nog wat hoger dicht. Wat een rare gedachte heb je dan na al die gekke berichtjes. Niet dat mijn laarzen me zouden redden tijdens het zwemmen, maar iets beters te doen had ik ook niet. Wat een stress zeg!!!! Nog een keer een schiet gebedje, bedacht ik me!

Het dalen ging echt mega langzaam. Dwars door de wolken en echt, nog geen land te zien! Maar toen we dan ernstig laag waren, zag ik in de verte een landschap met vooral veel bomen en het was er wat heuvelachtig. Wat mooi was het er. Niet zo zeer om het landschap, maar het feit dat het "land" was. Lang leve Gander! De landing duurde echt een hele poos. Wat een gedoe zeg. En opeens zag ik ook wat kleine huisjes en was er ook een vliegveld. Een militair vliegveld. Ik had het met de man die naast me zat nog over, dat mochten we heelhuids gaan landen, dan zouden wij gaan klappen. Zoals ze dat vroeger ook deden in vliegtuigen. Na nog een paar keer dalen gingen we dan werkelijk landen. En gelukkig.... Halleelujah!!!! We kwamen op vaste grond terecht! En heelhuids!

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Wat was ik blij zeg!!! Applaus!!!! En nu zo snel mogelijk uit het vliegtuig en een auto huren en rijden naar huis, ha ha ha. Ik mest echt niet aan nog verder vliegen denken zeg. Het vliegtuig was zo leeg en we konden in de hal wachten van dit kleine vliegveldje. Soort van Zestienhoven, maar dan nog kleiner.

Photobucket

Al snel bleek dat Gander in Neuwfoundland Canada ligt (ja daar waar de Newfoundland honden vandaan komen) en..... belangrijk detail, het is een eiland. Dus verder naar huis rijden zou ook niet zo snel gaan lukken, hi hi hi. Het was in ieder geval een klein dorp Gander en ik gok dat met de komst van dit vliegtuig en inhoud, het bewoners aantal van Gander met 100% was gestegen. Zo zag het er uit in ieder geval. De vrouw van het cafetaria had ook een ernstige shock, want die had in eens 200 man in haar tent. Dat kon ze echt niet bolwerken.

Onze telefoon deed het niet in Canada en Ron had aan de man die naast hem zat gevraagd of we even mochten bellen naar mijn moeder, want we zouden vast niet op tijd thuis komen vandaag. Dit werd een langdurige zaak! Die man kwam overigens uit Irak en was al drie dagen aan het reizen. Dat is pas wat he? Uit Irak komen als arts en in zo'n vliegtuig terecht komen. Denk je alles gehad te hebben.

Afijn na zo'n twee uur wachten kwam de piloot een verslag doen en die vertelde dat er waarschijnlijk uitgevonden was, wat er aan de hand was. Maar het was belangrijk dat ze het euvel binnen twee uur zouden gaan maken. Want werd het langer, dan mocht deze crew niet verder vliegen. En moest er een nieuwe bemanning ingevlogen gaan worden. En dan zouden we de dag erna pas weer vertrekken, als die ingevlogen waren. Altijd handig!!!

Nou ik heb nog nooit zo snel mensen zien rennen naar de bankjes, na die mededeling. Iedereen ging alvast hun slaapplek regelen voor die nacht! Tassen werden strategisch geplaats, zodat niemand je aanstaande bedje voor die nacht kon innemen. Wat een gedoe zeg. Gelukkig kwam het daar niet toe, want binnen twee uur was het defect gemaakt en konden we weer aan boord.

Het bleek dat de water tank van het vliegtuig lek was en die was gaan lekken op de automatische regelings klep. Waardoor er een bonk ijs onstand in die regio. Gelukkig dat dat het was, want daardoor konden wij nu door gaan vliegen! En naar Atlanta nog wel. Wonder boven wonder!!!

Na deze mededeling mochten we weer aan boord en moesten we nog 4,5 verder vliegen. Echt ik kan je vertellen dat dat laatste stuk heel wat fijner ging dan vanmiddag bij ons. Wat een toestand. De opper steward meneer, deelde ons nog mede dat we voor opstijgen vooral goed moesten opletten bij het filmpje hoe je de zuurstof maskers moest gaan gebruiken. Het was een grapje van hem, maar moest er een heel stuk minder om lachen dan hijzelf. Echt, ik vond dit alles behalve leuk hoor! Verder deelde deze steward nog mede dat iedereen die een connecting flight had, deze niet meer ging halen en dat er speciale hulptroepen beneden zouden wachten op ons.

Het landen op Atlanta ging dit keer super snel en heel veilig! ha ha ha Want het was duidelijk op land. Belangrijk detail, weet ik nu uit ervaring! En voor we het wisten hadden we ook onze koffers weer. Die moesten weer ingecheckt worden, maar waar naar toe? Was er nog een vlucht naar Raleigh en was die nog niet vol?

Wij aansluiten in de rij van de overboekings balie en we werden standbye gezet op de allerlaatste vlucht om tien voor elf naar Raleigh. We zijn daarop naar de betreffende gate gelopen en ik heb de man uitgelegd wat we allemaal meegemaakt hadden. En we moesten nog even wachten, maar daarna kregen we onze echte instapkaarten van hem. We hadden business class van hem toegewezen gekregen. Heel lief van hem! Alleen was ik inmiddels zo moe, dat ik er niet van heb kunnen genieten. Mijn oogjes vielen steeds weer dicht!!! En dat wil wat zeggen na zo'n ervaring in het vliegtuig!!!! Dat ik toch gewoon weer ben ingestapt?
Maar... we zijn er weer!!! Veilig en wel. En we kunnen zeggen dat we in Newfoundland zijn geweest!

Photobucket

Groetjes Petra

vrijdag 18 december 2009

Sneeuw!

Photobucket

Nou gisteren werden we zoals ik al zei, wakker in een witte wereld! Gewoon sneeuw! Waren wij blij dat we al richting Utrecht waren geweest. Want stond er gisteren file op de NL wegen, donderdag was een nieuw record als we de verhalen van de radio mochten geloven. Wij zouden richting Zeeland gaan maar konden na de spits vertrekken en konden zo weg rijden. En eenmaal voorbij Willemstad, was er ineens een heel stuk minder sneeuw. En konden we zo doorrijden.

Photobucket

We zijn eerst een rondje gaan rijden in Zierikzee. En wat was er veel verandered en ook bijgebouwd zeg.

Photobucket

Daarna toch ook nog even bij ons oude huis wezen kijken. En toevallig kwam de mevrouw die ons huis gekocht heeft naar buiten. Dus even bijgekletst. En hebben we nog even in de tuin gekeken. Wat was alles gegroeid! Niet te geloven.

Photobucket

Photobucket

Ze vertelde dat ze zeker 8 kilo bramen van onze struiken af had weten te halen. Wel leuk om te horen. Want die struik kwam bij mijn vader vandaan en die bramen waren altijd heerlijk. Leuk dat ze het nu ook zo goed deden bij hen. Volgende keer dus in de bramentijd naar Zierikzee, ha ha ha ;-)

Photobucket

Daarna zijn we naar het centrum gereden en hebben we de auto in de Poststraat geparkeerd. En zijn we verder gelopen. Op donderdag is er markt en dus weer even naar het Stoepje voor broodjes. Wat een heerlijkheid is dat toch. Vijftien Kaiserbroodjes voor 1,50!!! Daar wordt Petra blij van!

Daarna op zoek naar de visboer voor een broodje haring. Laten ze nou geen broodjes hebben.... Dus ik zeg mag ik mijn eigen broodje meenemen? Ja hoor zegt ze, dat doen meer mensen. En huppatee, dat werd dus een kaiserbroodje met haring en voor Ron Makreel! Daarna nog even wat gewinkeld en nog even bij de museumhaven gekeken. Ron's vader was daar vrijwilliger en blijft toch bijzonder om daar weer even naar toe te gaan.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Daarna zijn we weer richting Post straat gelopen, waar we nog even bij het noten/choco winkeltje zijn geweest voor versgebrandde pinda's. Alleen de geur in dat winkeltje al ;-)

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Overigens in de Poststraat is het postkantoor verdwenen. Beetje raar om dat te zien. Het postkantoor zit nu in de Golf, wat een ienieminin supermarktje is. Niet echt een slim plan lijkt mij. Maarja, alles veranderd natuurlijk. Eenmaal weer bij de auto gingen we op naar Noordwelle!

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Naar Henk en Mariet en hun puppedup Jack! We zagen al gelijk de enorm grote kerstboom waar Mariet nog over geschreven had op haar blog. Het was zo leuk om hen weer te zien. En natuurlijk Jack te ontmoeten. Wat een lekker ding is dat. Je zou er zo weer drie bijnemen, bij het zien van zo'n knuffeltje.

Photobucket

Even spelen met Sam de rode poes!

Photobucket

Photobucket
Even kroelen...

Photobucket
En een goed gesprek...

We werden verwend met heerlijke vlaai en Mariet had ook nog allemaal leuke en lekkere dingetjes voor ons gekocht. Zo lief! Thanks Mariet!!! De tijd vliegt altijd voorbij en dan is het al weer afscheid nemen.

Photobucket

Blijft altijd vreemd om dan weer weg te rijden en niet wetende wanneer je elkaar of Zeeland uberhaupt weer ziet. Maarja ook dat hoort er bij.....

Daarna over de Brouwersdam naar Hellevoet gereden en hebben we bij Ron's zus gegeten. We zouden naar de film "De hel van 63" gaan die avond.



En wat een leuke film was dat! Het ging over de elfstedentocht van 1963, waar de omstandigheden heel slecht waren. Echt een super Hollandse film dus. Een aanrader hoor. Was heel leuk gezien te hebben en dat in een wit Nederland! Want toen we naar buiten kwamen sneeuwde het weer. Nu nog veilig thuis zien te komen. Maar ook dat is gelukt!

Vandaag staat er weer een Beardierijk daagje op het programma, want we gaan naar Erna en Ron en dan in Noordwijk wandelen. Daarna gaan we naar Berg en Dal voor een pannekoek. Dus dat wordt alweer een leuk daagje!

Groetjes Petra