woensdag 31 maart 2010

The good, bad & ugly

Nouja ugly? Eigenlijk om het ugly te voorkomen. Ik heb namelijk gehoord dat om te voorkomen dat de zwaluwen weer een nestje bij onze voor deur gaan bouwen (en hun kinders de boel onder******), je speelgoed slangetjes moet neer leggen. Fake snakes, zeg maar....

Photobucket

Dus deze drie jongens, of meiden dat kan ook, moeten gaan voorkomen dat we nestjes van zwaluwen krijgen bij de voor deur. Trio, "The Good, Bad & Ugly" aan het werk zeg maar. En zeg zelf, ze zien er best gevaarlijk uit, niet? Nu maar hopen dat hun soortgenoten, niet denken dat dit een mooi plekje is om ook te gaan wonen. Dan wordt het pas echt ugly. Drie slangen is genoeg, we hebben er echt niet meer nodig ;-)

Na de ugly, nu dan ook de bad. De homecoming die aankomende week zou zijn, is gepland voor 2 uur middernacht. Niet leuk! Gelukkig had de mevrouw die gevraagd had of ik wilde komen dit zelf ook door en als de tijd zo blijft gaat de foto sessie niet door. Wel jammer, want ik vind het zo leuk om te doen. En keek er eigenlijk best een beetje naar uit. Kreeg trouwens van de week ook een hartstikke lief kaartje van de mensen waarbij ik twee weken geleden op de homecoming had gefotografeerd. De tekst staat nu als een testimonial op mijn website. Het is echt heel lief en het is maar goed dat het door de brievenbus kwam in kaartvorm, want als ze me het zo gezegd hadden, live zeg maar, had ik met rode blozende koontjes het allemaal tot me genomen. Het was echt een heel lief kaartje en ik ben reuze blij dat zij tevreden waren met de foto's. En eigenlijk hartstikke leuk om dat ook van ze te horen.

Nou en tot slot dat ook nog "the good". Want het goede nieuws is dat ik a.s. dinsdag voor twee dagen in de week bij de andere bloemenwinkel hier in het dorp ga beginnen. Het gesprek verliep heel goed vanmorgen en na vijf minuutjes bood ze me de baan al aan. Ze leek me een erg aardige vrouw om voor te werken. Ze heeft duidelijk een veel modernere kijk op het bloemstukjes maken en doet heel veel bruidswerk. Daarbij komt dat het salaris ook een stuk gunstiger is dan bij de schuur. Wat het zo wie zo al een stuk leuker maakt om daar te werken niet? Dat alles dus a.s. dinsdag!

Groetjes,
Petra

maandag 29 maart 2010

De eerste...

Gisteravond was er de eerste tornado warning van dit jaar. Het was ook heel raar, want hoe later het werd, hoe warmer het werd. En zo was er dan ook later op de avond onweer en pittige wind. En daarbij een hele berg regen. In Highpoint hier ten westen van ons, was er dan inderdaad een tornado op de grond gekomen en de beelden er van zijn niet echt fraai. De plaatselijke tv zender had ook een filmpje van een bewakings camera op hun website geplaatst. Het lijkt in het begin net of het alleen regent. Dan wordt het ineens rustig en dan komt er ineens een wind waarbij de bomen als lucifers omknappen. Heel raar om dat zo te zien op dat filmpje.

Moet zeggen dat ik er wel wat minder van in een stress schiet dan de eerste jaren. Niet dat het went hoor, want tornado's moet je nooit onderschatten, dat bewijzen deze beelden maar weer. Maar..... mijn favoriete programma werd er mooi door onderbroken. Amazing Race, het tv programma waarin koppels de halve wereld over reizen en opdrachten moeten doen. En nu net aan het eind werd de programmering onderbroken om te zeggen dat er een tornado warning was en wat je moet doen in dit geval. De hele tijd liep er al een waarschuwings balk mee in beeld. Maar natuurlijk, net als het bij Amazing Race spannend wordt, gaan ze het onderbreken. Weet dus niet hoe het afgelopen is en wie er nu uit is gegaan deze week. Heel erg vervelend! Maarja, toch iets minder vervelend dan dat er een tornado in je tuin te vinden is natuurlijk ;-) Zou ik er dan toch iets minder gevoelig voor worden, als ik me nu aan een onderbreking erger???

Afijn het weekend had ik ook een Beardie wandeling. En zowaar had ik maar liefst 7 aanmeldingen dit keer. Heel wat voor hier dacht ik nog. De mensen wonen hier toch heel wat verder uit elkaar en dan 7 baasjes die komen. Niet slecht. Ware het niet dat van de week 5 van deze aanmeldingen afgezegd hebben en er dus maar 2 over bleven. Desalnietemin was het toch leuk om even met deze twee soortgenoten en hun baasjes te gaan wandelen. Het was heerlijk weer en Stace en Connor vonden het zo leuk! De kwispels waren niet van de lucht in ieder geval.

Photobucket

Even netjes op de foto bij Lake Johnson.

Photobucket

De dertien jarige Molly poseert ook graag even voor een lekker snoepje.

Photobucket

Na de wandeling hebben we met zijn viertjes wat gegeten en rond twee uur waren we klaar en zijn we richting Greensboro gereden. Daar had de BMW dealer een open dag en heeft Ron een mooie motor jas gekocht. Omdat het open dag was ging er 40% korting af. Dus dat was een hele mooie deal. Verder op zondag niet zoveel gedaan en toen was het vandaag al weer maandag!

En zojuist kreeg ik een telefoontje van de andere bloemenzaak hier. Of ik een afspraak wilde maken voor een gesprek met de eigenaresse van de bloemen zaak. En volgens mij was er nu wel doorgekomen dat ik echt allen part-time wil werken, dus morgen even bellen voor een afspraak. Toch best wel weer spannend. Het salaris is ook veel gunstiger dan in de bloemen schuur, dus dat is ook mooi meegenomen. Ze zoeken iemand voor twee ochtendjes in de week en wanneer ze bruiloftwerk hebben. Dus dat lijkt me wel wat. Als het nu in de praktijk ook zo werkt, zou helemaal mooi zijn niet? We gaan het zien!

Groetjes Petra

vrijdag 26 maart 2010

Over walmpjes gesproken

Gisteren ben ik naar het NC-state arboretum in Raleigh geweest. Nou zeg, wat een heerlijke walmpjes hingen daar zeg. De tulpenbomen, en daar hebben ze er veel van bij dit aboretum, roken zalig. Maar ze hadden ook Lelietjes van dalen in de "witte" tuin bloeien. Nou was er bijna niet weg te krijgen. Wat roken die lekker zeg!

Photobucket

En zo was er gewoon ineens zoveel in bloei! De gele Forsythia, stond te pronken.

Photobucket

En nog meer geel, de narcissen

Photobucket

Verder stond de hazelaar in bloei. Nooit geweten dat die zulke leuke bloemetjes geeft.

Photobucket

En hieronder nog een stel tulpenbomen in bloei. Ze hebben er zoveel verschillende soorten. Het was prachtig om er nu in rond te kunnen lopen.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Vind het altijd erg leuk om naar het arboretum te gaan. Vooral nu er zoveel in bloei staat. De toegang is ook nog een gratis, dus twee keer zo leuk niet ;-) In onze eigenste tuin bloeit het nu ook behoorlijk. Goh wat wordt Petraatje daar toch blij van. Al die mooie blommetjes weer om me heen. En daarbij weer een beetje aangenamere temperaturen!

Photobucket
De perenboom bloesem

Photobucket

En de perzik boom

Photobucket

Was trouwens voordat ik naar Raleigh reed met de hondjes aan de wandel geweest en die genieten ook van de lente. Gek hoe ze daar net als het baasje zo van kunnen genieten. Waarschijnlijk ook nieuwe geurtjes en kleurtjes lievend ;-)

Photobucket

Knabbel en Babbel braaf naast elkaar...

Photobucket

Photobucket

Morgen staat er een wandeling met de Carolinas Bearded Collie club op het programma. We gaan hier in Raleigh wandelen. Hopelijk blijft het weer ons goed gezind en wordt het een mooie voorjaars wandeling!

Ohja... en voor de liefhebbers.... Ron's nieuwe motor in beeld!

Photobucket

Prettig weekend!!

Groetjes Petra

dinsdag 23 maart 2010

Spring

Het is ineens lente. Althans het was lente. Afgelopen weekend was het heerlijk buiten, met 25 graden. Maar nu woeit het behoorlijk en dat maakt het allemaal een stuk kouder.

Photobucket

En het zorgt er voor dat de bloesem hier boven van het pruimenboompje er uit geblazen is. Wel jammer, want die rook werkelijk heerlijk. Naast dat boompje staat namelijk een bankje en als je daar zat vloog er zo nu en dan een walm voorbij. Een bloesemwalm, zeg maar. Heerlijk. Hoe meer walmen, hoe beter, vind ik persoonlijk. Maar het is even voorbij.
Inmiddels is wel de perenboom (die overigens geen peren geeft, maar wel vol met bloesem zit) uitgekomen en het wordt tijd dat die wind even een tandje minder wordt anders zijn we zo door alle blommetjes heen. Deze boom walmt overigens niet. Maar... verkleurd weer mooi in de herfst. Ja, het is het 1 of het ander he?
Maar, volgens de weerman gaat het morgen gebeuren, die windvermindering. En daarmee een temperatuur verhoging. En hopelijk komt dat ten goede van de bloesem. Want dat vind ik altijd zo'n mooi gezicht. Wordt er helemaal vrolijk van zeg maar ;-)

Wat is er verder allemaal gebeurd? Moeders heeft geboekt en komt in juni deze kant op. Leuke vooruitzichten! En Ron heeft sinds zaterdag een nieuwe motor en de oude is gisteren verkocht. En ook al betaald en opgehaald. Dat is hier, als je een advertentie op Craigslist (Amerikaanse Marktplaats) zet, niet altijd even vanzelfsprekend. We hadden eerst contact met een man die hier bijna een uur verder op woonde. Die wilde volle pond betalen, maar wel graag thuis bezorgd? Alsof wij een winkel hebben ofzo? Daarna tig mailtjes van mensen die veel minder boden. Maar uiteindelijk contact met een aardige jongen uit Durham. Leek, toen hij kwam kijken, als twee druppels op Hugh Grant. Kwa uiterlijk en kwa doen. Dus dat gaf ons een beetje hoop op een voorspoedige afloop van het geheel. Zondag dus wezen kijken en maandag kwam hij terug voor de betaling en de papier massa. 's Avonds kwam hij weer terug met een vriend die de motor voor hem naar zijn huis reed, omdat hij eerst zelf een cursus wilde gaan doen. En op zijn gemakkie het allemaal wilde gaan leren. Het was echt een aardige en rustige jongen en ben blij dat hij het "gele monster" geadopteerd heeft.

Het was even slikken toen het gele monster weg ging, want daar heb ik dan ook op leren rijden. Maar, wij hebben nu in de garage een "grijs monster". Mooi ding is het! Maar toch wat groter dan het gele monster. Geloof niet dat ik daar op ga rijden. Hij is mooi, maar wel groot ;-) En voor iemand die van bloesemwalmpjes houdt, misschien net iets te. Maar zeg nooit, nooit. Want met het gele monster had ik het ook niet van mezelf verwacht, dat ik daar op zou gaan rijden. Was ie maar niet zo groot, als dat hij grijs was die nieuwe ;-)

Verder is het morgen dan alweer 5 jaar geleden....


Just arrived in North Carolina!

Groetjes Petra

zondag 21 maart 2010

The Battle

Gister middag zijn we naar Bentonville gereden. Bentonville ligt zo'n drie kwartier ten zuiden van ons. De reden dat we die kant op gingen was dat er dit weekend de "Battle of Bettonville" werd nagespeeld. 3500 mensen zouden er aan mee doen. Een collega van Ron deed ook mee en via hem kwamen we er van te weten.

De rit er naar toe kwamen we, dankzij Miep, behoorlijk door BoerieBoeriestan. Echt! Veel landelijker dan dit kon bijna niet. Het heeft altijd wel wat vind ik. De verlaten schuren en huizen tussen de katoenvelden. Helaas kwamen we in een flinke rij terecht voor parkeren.

Photobucket

Dat duurde wel even. Maar eenmaal op de parkeerplaats hadden we mazzel want er was net een open parkeer plekje toen iemand helemaal vooraan weg ging. Daarna liepen we een veld op, want vol stond met ouderwetse tentjes.

Photobucket

Zo was er een dokter en winkeltjes waar ze brood verkochten en alles op de ouderwetse manier en in ouderwetse kledij. De dokter vertelde een heel verhaal over hoe operaties werkte. En dat ging toch wel anders dan nu. Er waren kleine vuurtjes waarop wat water of zoiets sudderde en tot ik klein detail, zag alles er authentiek uit. Daarna liepen we door naar Harpers House dat tijdens deze battle als ziekenhuis had gediend. Daar stond een lange rij voor te bezichtigen.

Het weer droeg zeker bij aan de drukte. Het was zalig gisteren en zeker 25 graden.
Hierop zijn we richting battlefield gelopen. En daar was het ook al aardig druk. Maar om het veld waren bossen en we hoorden daar trommels en trompetten, dus zijn we daar even gaan kijken. En daar was het helemaal terug in de tijd. De manschappen waren zich aan het opmaken voor de strijd. Er was een wapen inspectie en er werd met losse flodders geschoten. Er liepen paarden en dames met mooie jurken fraaide het geheel op. Hartstikke leuk om te zien!

Photobucket
Lining up...

Photobucket

Inspectie

Photobucket

Photobucket

Dames met mooie jurken. Echt! Het was net als de tv-serie North & South!

Photobucket

Een passerende generaal...

Photobucket

En een snurkende soldaat bij een kanon

Photobucket

We hebbn zo een beetje door beiden kampen gelopen. De Union en de Federale in dit geval. De Union soldiers zijn van het Noorden en de Federale van het zuiden. Zij hebben deze battle dan ook verloren. Zojuist las ik in de krant dat er een grote meerderheid van de mensen die aan dit naspel mee wilden doen, tot de federale wilden horen. De Unie soldaten waren er dan ook stukken minder. Duidelijk dat dit nog steeds een beetje speelt in deze contrijen.

Moet zeggen dat ik het hele battle gedoe niet zo kon volgen. Het was er 1 zo druk dat we niet zo veel zagen. En 2 er werd nou ook niet gezegd wat er allemaal gaande was. Behalve dat er aan het begin met een vlag werd gezwaaid dat het begonnen was. De kanonnen waren wel leuk om gevuurd te zien worden. Maar die hele battle is een beetje aan mij voorbij gegaan.

Photobucket

Het is jammer dat ze niet iets van een tribune hadden, zodat iedereen het een beetje kan zien. Nu stonden de pers fotografen op een verhoging en verder was er niet iets waar je het beter kon zien.

Hier onder een slideshow met meer plaatjes.



En een filmpje met aan het eind de kanonnen! ;-)



We hebben niet tot het eind gewacht want we moesten aan het eind van de middag naar het feestje van Sean de man van Beth die veertig werd. Dus hoe het allemaal afgelopen is weet ik niet. Nouja eigenlijk wel natuurlijk. Want de Unie (north) heeft gewonnen, hahaha. Dat was van te voren al duidelijk. Het leukste vond ik al die klederdracht. Het had iets speciaals. Dit wordt 1 keer in de vijf jaar nagespeeld hier.

Het feestje was erg gezellig en de burgers errug lekker! Het was zalig weer en we hebben dus heerlijk buiten gezeten. En weer met iedereen bijgekletst.

Groetjes,

Petra

vrijdag 19 maart 2010

Het duurde even...

...maar daar was ik dan weer. Het was ineens gewoon een druk weekje zo. Dinsdag dan dus echt de homecoming op Fort Bragg. Toen ik bij de familie aankwam waren ze een ontbijtje aan het maken en mocht ik gezellig mee eten. Daar het niet dat ik mijn cornflakejes al op had en het zicht op de worstjes en uitgebakken bacon me niet echt een zalig makend idee gaven. Maar natuurlijk super lief. Er waren ook muffins en pancakes, maar heb het maar bij mijn eerste ontbijtje gehouden.

Al met al was het best wel spannend. Ik heb zoiets nog nooit mee gemaakt en wilde graag mooie foto's aan deze mensen bezorgen. Dus vooral focussen Petra! Bacon en worstjes helpen daar vast niet bij ;-) Tijdens het ontbijt kwam het bericht dat de aankomst niet half 11 maar kwart over 11 werd en dus konden we met zijn allen in een langzamere versnelling. Inmiddels waren ook de ouders van een kameraad van de militair bij hen thuis aangekomen. En die aten ook gezellig mee. Enr om 9 uur zijn we met zijn allen naar Fort Bragg gereden. Weer door alle beveiliging heen en naar de hangaar waar ze aan zouden komen. Inmiddels was het al een heel stuk drukker dan maandag, dus dat gaf een goed gevoel.

We zijn naar binnen gegaan en daar hebben we gewacht, met alle andere familie leden. Moet zeggen dat het een bonte verzameling aan mensen was. Mensen en kinderen gekleed in rood, wit en blauw. Met ballonnen, banners en wat al niet meer. Duidelijk dat er wat te vieren was vandaag. Deze groep is ruim 11 maanden weg geweest. Iets wat ik me bijna niet kan voorstellen. Zo lang.... Petje af voor de gezinnen die dit zo kunnen doen. Er speelde een fanfare band zo nu en dan een riedel en er was eten en drinken voor de families. En om de zoveel tijd werd er gemeld wat er gaande was. Hoe ver het vliegtuig nog weg was en wat de volgende stap was. Keurig vond ik. Er hing een gebroedelijke sfeer en er werd enorm naar de komst van het vliegtuig uitgekeken.

Even voor de landing werden we bijeen geroepen en was er een speciale plek net buiten de hangaar waar we het vliegtuig konden zien landen. Er was nu helemaal een gelaten stemming. Moet zeggen dat ik me echt een paar keer me heb moeten verbijten. Het is zo emotioneel allemaal. Maarja ik kan daar niet gaan staan snotteren natuurlijk. Staat ook weer zo raar niet? Maar ik voelde ze zeker prikken. Toen de militairen de hal binnen kwamen marcheren was het een prachtig gezicht. De kinderen zwaaiend met de Amerikaanse vlaggetjes en de stemming was gelaten. Toch moesten ze nog even wachten, want er volgde nog een korte ceremonie. Het volkslied werd gespeeld en er werd samen gebeden. Daarna werden de lijnen die het publiek van de militairen scheidden weggehaald en vloog iedereen bij elkaar in de armen. Zo geweldig mooi.

En..... ik heb het droog gehouden! Al duurde dat niet lang. Ik had al verteld dat de vader van deze jongen, ook zelf militair was en net terug was uit Haiti. Het was een hele aardige man. Duidelijk van het soort, ruwe bolster, blanke pit. En toonde niet zo heel erg zijn emoties. Maar bij het zien van zijn zoon, kwam er 1 grote glimlach op zijn gezicht en die heeft er een hele poos op gestaan. Hij glom gewoon van trots. En toen die twee elkaar zagen, prikte het zo erg dat er zowaar een traan over mijn wang heen liep. Gelukkig voor mij heb ik niet zo'n klein cameraatje en kon daar mooi achter schuilen. Wonder boven wonder is die foto ook nog gelukt zeg. Was toch misschien een beetje op gevoel gegaan.

De ouders uit New York kwamen ook met hun zoon/kameraad aangelopen en ook van heb ik foto's gemaakt. Het waren uitermate dankbare mensen en vonden het geweldig om hun zoon weer te zien. Zijn vader hield het ook niet droog en daar stond ik toch bijna weer te snotteren zeg. Ik ben ook zo'n emo doos. Deze militair had speciaal voor zijn vader een klein kadootje mee genomen, wat hij al die tijd in zijn rugzak had bewaard. Duidelijk een emotioneel iets voor hen beiden. Maar.... het is gelukt! Het staat allemaal haar scherp op mijn foto's, ondanks alle emo er om heen ;-)

Hierna was er even tijd voor een snelle knuffel en moesten de militairen daarna "ge-debriefd" worden. Dat wil zeggen ze krijgen een speech en worden een soort van klaar gemaakt om de burger wereld weer in te gaan. Dit was weer ergens anders op de basis dus wij verkasten mee en hebben daar weer verder gewacht. Ook daar was er een broodje en wat te drinken en dus heb ik daar maar even een broodje genomen. Het was inmiddels al ver na lunch tijd. Daarna ben ik weer met de familie mee naar huis gereden en vandaar weer naar huis. Wat een dag! Heel indrukwekkend. Enorm indrukwekkend.

Thuis natuurlijk gelijk de foto's gekeken en terwijl ik dat deed, zag ik ook op de tv de verslagen van deze thuiskomst. En oh nee..... je zag me gewoon in beeld rond stekkeren met mijn cameraatje, ha ha ha. Echt weer wat voor mij hoor. Er waren drie tv-ploegen aanwezig geweest en op elke uitzending zag ik wel een glimp van mezelf. Volgende keer daar dus even goed op letten om dat te voorkomen ;-) Want ja over twee weken ga ik weer heen, want toen ik thuis kwam stond er nog een aanvraag voor een homecoming begin april. Hartstikke leuk!

Een aantal foto's staan op de website inmiddels, maar hieronder nog een paar in een slide show.



Verder was er woensdag NL koffie morgen bij Jackie en daar ben ik heen geweest. En ik ben bij Judy langs geweest. De operatie was geslaagd. Ze hebben een soort van buisje in de toegang naar haar nier geplaatst waardoor de blokade opgeheven is en ze veel minder pijn heeft. Jammer genoeg hebben ze tijdens die operatie niet gelijk ook een biopt genomen van wat er op de nier leunde. Daar moet ze nu maandag voor terug. Spannend nog allemaal en eigenlijk weet ze dus nog niet zo veel meer. Maar ze had inmiddels weer allerlei geplande uitjes die ze wilde onder nemen. En dat klonk weer als de oude Judy. En als eerste op de lijst stond naar de bollen in bloei kijken bij Duke Gardens in Durham en ik moest met haar mee. Het is een mooie die Judy!

Voor morgen staat er een cook-out feestje bij Beth op het programma. Het is super weer hier op het moment, dus dat gaat vast een gezellige middag/avond worden!

Groetjes Petra

maandag 15 maart 2010

Vanzelfsprekend

Je hebt soms van die dagen, die je tot denken zetten. Vandaag was er zo 1. Ik zou vandaag naar Fort Bragg gaan om foto's te maken. Foto's maken van de terug keer van een militair die heel wat maandjes zonder zijn familie heeft door gebracht. De verwachting was dat de groep waarin hij gestationeerd was om half 2 vanmiddag zou aankomen. Om 11 uur zou ik bij zijn vrouw en familie zijn om zo samen naar Fort Bragg te gaan.

Voordat ik weg ging ben ik nog een eind met de hondjes wezen wandelen. Op de terugweg kwam ik Judy tegen. Zij en haar man zaten in de auto en stopte even om een praatje te maken dacht ik. Zoals Judy eigenlijk altijd doet. Ik had haar dinsdag nog gesproken. We zouden samen naar de fotoclub bijeenkomst gaan, maar ze was helemaal niet lekker, zei ze. Dus ging ze niet mee. Gistermiddag hadden we een feestje bij een andere buurvrouw en Judy zou ook komen, maar ze was er niet. En ik had me al voorgenomen haar vandaag even te bellen. Maar nu kwam ik haar dus tegen en vroeg door het autoraampje hoe het met haar ging. En haar gezicht en die van haar man spraken boekdelen.

Het ging niet goed, zei Judy. Judy is zeker al 1,5 jaar onder controle bij het Duke Ziekenhuis hier in Durham. Ze heeft een zeldzame soort botkanker. Deze groeit maar heel langzaam, dus dat is goed. Maar er is geen chemo voor dit soort en dat is dus niet zo goed. En toen ze dus vertelde dat het niet goed met haar ging, voelde ik al een knoop in mijn buik. Ze vertelde daarna verder. Ze was op weg naar het ziekenhuis en werd morgen geopereerd. Ze had een tumor in haar darmen waar door ze zoveel pijn had. Hoe en wat verder wist ze ook niet, maar ze hoorde meer na de operatie.

Judy is altijd zeer optimistisch gezien haar hele situatie. Heb daar altijd enorme bewondering voor. En was zo blij voor haar geweest dat het zo goed ging met haar ondanks dat er eigenlijk van alles aan de hand was. Tot zo ver dus. De knoop in mijn buik werd met de seconde groter en wenste haar en haar man heel veel sterkte vandaag en morgen. Het leek of ik een soort van verdoofd was zo midden op straat en hun wagen weg te zien rijden de straat uit. Wat kan het leven soms toch moeilijk en oneerlijk zijn.....

Ik wist dan ook niet hoe snel ik terug moest komen naar huis. Vind het zo ontzettend verdrietig. Judy en haar man zijn hier heen verhuisd om te gaan genieten van hun pensioen. Want haar man heeft na een lange strijd met kanker, gewonnen. Diverse operaties en chemo heeft hij gehad. En nu dan Judy... Het is zo oneerlijk.

Na even thuis bekomen te zijn moest ik dan toch op pad naar Fort Bragg. En probeerde aan het mooie daarvan te denken. Van het weekend had de vrouw van een militair me gebeld en gevraagd of ik voor OpLove wilde komen. En zo zou ik om 11 uur bij hen thuis zijn. Hun huis was niet moeilijk te vinden, want er hing een hele grote banner Welcome Home boven de garage en er waren mensen bezig om hun auto vol te schrijven met een soort van kalk stift. Hier moest ik zijn, dat was duidelijk.

Ze waren dol enthousiast om mij te zien. En werd helemaal in hun enthousiasme mee gezogen. Ze keken er allemaal zo naar uit om na zo'n lange tijd elkaar weer te zien. Ouders komende uit verre staten waren klaar. Broers en zussen van school en vader van het werk en op naar het militaire vliegveld. De vader van de uitgezonden militair was zelf ook een militair. En kwam net terug uit Haiti, waar hij hulp had verleend aan de mensen daar. Hij zelf was overigens al vele malen uit gezonden geweest op diverse missies en nu dan ook zijn zoon. En hij was uitermate trots. En moet zeggen dat ik zo'n gedrevenheid om mensen te helpen enorm kan waarderen. Hij vertelde er over zijn ervaringen met zo'n vanzelfsprekendheid. Maar voor mij is dat het helemaal niet. Het is heel bijzonder als je zo je leven leidt. En heb daar zo'n respect voor. En nu gingen wij zijn zoon, haar man op halen en ik mag daar foto's van maken. En moet zeggen dat ik dat toch heel speciaal vind.

Ik reed samen met de vrouw mee en we kletsten er lekker op los in de auto. En waar zij allemaal alleen voor staat. Ze had alleen een huis gekocht en ging naar school omdat zij graag lerares wilde worden bijvoorbeeld. Het zijn de dingen die ik vanzelfsprekend vind om samen met Ron te doen. Maar zij stond daar toch wel alleen voor. Tuurlijk is er contact met haar man via email enzo. Maar dat is toch wel een wezenlijk verschil met lijflijk aanwezig zijn. En terwijl we zo kletsen waren we inmiddels op Fort Bragg aangekomen en reden we richting de ontvangst hal. Waar het overigens erg rustig was. En voordat we konden uitstappen kwam er al een man op ons af en die vertelde dat de aankomst vertraagd was. Vertraagd naar morgen ochtend.

Zo ontzettend triest om de teleur stelling op het gezicht van zijn vrouw te zien. Zij had er zo naar uitgekeken en de nodige telefoontjes naar leiding gevenden werden gemaakt. Ze hadden haar vergeten in te lichten en nu stonden we daar. En kwam haar man nog niet thuis. Ze hield zich voor mijn gevoel heel sterk. En er zat niks anders op om weer op huis aan te gaan. Ze vond het ook zo vreselijk erg voor mij en vroeg me of ik het niet erg vond om morgen weer met hun mee te gaan. En na het horen van hun ervaringen en leven, was dat nou weer wel voor mij vanzelfsprekend. En de blijdschap van de familie toen ze dat hoorden. Zoveel waardering hiervoor van hen, wat me dan ook doet beseffen hoe bijzonder het is om dit te kunnen doen.

Voordat ik weer op huis aan ging, spraken we af dat ze me op de hoogte zou houden wat de tijden zouden worden. En vooralsnog stond het om half 8 morgen ochtend gepland. Waardoor het er op neer kwam dat het wel enorm vroeg werd voor me morgen. Want het is nog een stukje rijden en zij wilden natuurlijk ruim op tijd aan wezig zijn. Later in de middag belde ze me weer en het was vervroegd naar kwart over 6! Allemachies, dat werd nachtwerk. En ik hoorde Ron in de woonkamer al lachen, toen ik nog aan de telefoon zat. "Veel plezier met je foto's Peet", zei hij. "Zet je wekker maar alvast". Want kwart over 6 aankomst, zou betekenen dat ik iets van half 4 mijn bed uit moest morgen. Pffffff, of ik daar nou zo blij mee was? Maarja, beloofd is beloofd en ik zou foto's voor ze komen maken.

En terwijl ik al een beetje voorbereidend bezig was ging zojuist de telefoon weer. Het laatste nieuws was dat het half elf morgen ochtend werd. Moet zeggen dat dat een heel stuk beter klonk voor mij, ha ha ha. Maar ik kan me voorstellen dat het voor de familie hartstikke moeilijk is om je steeds weer in te stellen op die andere aankomst tijden. Maar..... des te beter het weerzien zullen we maar denken! Morgen dus meer!

Groetjes Petra

zaterdag 13 maart 2010

Groen!

Woensdag had ik de OpLove informatie op mijn website gezet en sindsdien heb ik al drie aanvragen gehad voor het maken van foto's voor militaire gezinnen. En zoals het er naar uit ziet zullen maandag de eerste foto's gemaakt gaan worden. Hartstikke spannend! Verder heb ik ook nog een verzoek gekregen om voor de Carolina Beardie Club foto's te maken. Spannend allemaal en bij elkaar best veel mailtjes en gebel.
Maar wel leuk om te doen.

Van de week kwam ook een buurvrouw naar me toe. Die had gehoord dat ik zo nu en dan in een bloemenzaak werkte. Nou werkt zij in een andere bloemenzaak hier in het dorp, die zich meer met trouwerijen bezig houdt. En... we kunnen wel stellen dat dat heel andere bloemstukken zijn dan bij de bloemen schuur. Maar die buuf vroeg me dus of ik niet bij hen wilde komen werken. Nouwwwww, als het part-time kan en het meer betaald, dat wil ik dat best wel ;-) Dus we wachten maar weer even af of haar baas ook part-timers wil. Uit ervaring weet ik inmiddels dat ze dat niet echt leuk vinden, maar we zien wel.

Verder begint het hier nu aardig uit te lopen. Bomen schieten ineens in de knop en hier en daar zie je bomen in bloesem. Narcissen komen zo langzamerhand uit. En ja het wordt nu echt voorjaar. De temperatuur liep ook ineens op van de week en hoop nu dan toch echt dat ik voorlopig mijn laarzen weer even in de kast kan gaan laten. Ik ben ze inmiddels zo zat. Tijd voor open schoenen! Of beter nog slippers! Maar misschien is dat wat te veel gevraagd? ;-)

Photobucket

Gisteravond waren Ron en ik naar de film Green Zone gewest. Hele goede actie film en zeker een aanrader om te gaan kijken.



Vrijdag was de eerste dag dat de film draaide en het was voor onze begrippen gewoon druk in de bioscoop zeg. Dat hebben we hier niet zo vaak. Er zijn ook een batterij aan zalen in 1 bioscoop natuurlijk, dus dat maakt het zo wie zo al minder snel druk. Maar het bleek wel dat meer mensen deze film graag wilden zien.

Vandaag was er in Raleigh een St. Patricks Parade. St.Patricksday is op 17 maart, maar hier in Raleigh kwam er vandaag al veel groen voorbij!

Photobucket

Ierse dansgroepen, die op de muziek van een doedelzak er op los dansten.

Photobucket

Een Ierse wolfshond, in een groene outfit...

Photobucket

En groener dan dit kan bijna niet toch?

Photobucket

Nog meer dansgroepen, met Ierse krullen koppies.

Photobucket

Doedelzakken spelers met rode koontjes...

Photobucket

Jong en oud doet mee! Hieronder nog veel meer St.Patricks plaatjes van vandaag....



Vond het heel erg leuk om gezien te hebben er hing een heel vrolijk en gezellig sfeertje. En het weer hielp ook enorm mee. En jawel.... ik zag zowaar al mensen op slippers! Ikke nog niet hoor! Maar echt het mooie weer komt er aan. In ieder geval gaan wij vannacht al weer vooruit in de tijd. Want de zomertijd begint dit weekend. Dus vannacht een uurtje korter slapen!

Groetjes Petra

woensdag 10 maart 2010

De man met de witte haren

Ik kwam binnen en het was er al druk. Volgens mij waren er meer mensen dan de vorige keer. De meneer van de naamkaartjes bij de ingang begroette mij vriendelijk. Hi Petra!, zei hij spontaan. "Good to see you!". "Hi, how are you doing", zei ik terug. Hij wist mijn naam, maar ik die van hem eigenlijk niet meer. Ohhhhh, wat was het ook al weer, ging er door mijn hoofd. En toen zag ik zijn badge. Met koeieletters stond er Rick op. Rick had het naamkaartjes systeem van the Bass Lake Photo club vernieuwd. In plaats van een touwtje, waren ze nu voor zien van een clipje. Volgens Rick veel makkelijk, want die touwtjes raakten zo in de knoop. En hij had gelijk, dit was een enorme verbetering. Bij de vorige bijeenkomst was hij benoemd tot beheerder van het leden bestand en zie hier, hij had er zin in! We hadden nu zowaar badges met clipjes. "Great job, Rick", zei ik tegen hem. En hij ging er zowaar bijna van glunderen.

Daarna liep ik door naar Jerry. Die, eenmaal bij Jerry aangekomen, helemaal geen Jerry heette, maar een Rob was. (Dank, dank, dank, Rick voor de naamclipjes!) Ik ben echt heel slecht in namen onthouden. Vooral de standaard namen. Als het een opvallende naam is lukt het wel, maar de Engelse 13 in 1 dozijn, blijven om 1 of andere rare reden moeilijker hangen bij mij. Rob is erg aardig en zijn taak in de foto club is het technische gedeelte. Hij bestuurt de projector en zorgt er voor dat foto's via zijn laptop op die projector komen.

Deze maand was er een "Show & Tell" onder de leden. Met als thema "sneeuw". Waarbij het de bedoeling is dat je 5 tot 10 van jouw foto's op een cd-tje of memory stick zet. Die je daarop meeneemt naar de bijeenkomst en die dan op de avond zelf aan Jerry, oh nee Rob, geeft en hij maakt daar een slide show van. En als jouw foto's op de projector verschijnen vertel je er wat over. Over waar het was, welke lens en hoe eventueel bewerkt. Dus ik heb mijn stickje bij hem af gegeven.

Daarna liep ik naar de tafel met de versnaperijen. Ja, ook dat hebben ze hier bij de fotoclub. Vaak staan er koekjes en andere zelf gebakken frutsels. Verder staat er koffie en limonade en al met ijsblokjes gevulde glazen voor die limonade. En iedereen zorgt voor zich zelf. Onder het mom, "Make your self at home" ;-) Dus ik pak een glas met de ijsblokjes en doe er wat limonade in. En ik draai me om, om een plekje in de zaal te vinden. En voor me staat ineens een man. Met deze man heb ik de eerste keer toen ik naar de fotoclub kwam een poos zitten praten. Hij was toen ook voor het eerst en we zaten toen naast elkaar.

Ik had hem toen verteld dat ik uit Nederland kwam. Mijn accent verraad altijd dat ik niet echt in Holly Springs geboren ben natuurlijk. En daarna was hij helemaal enthousiast want daar was hij ook geweest en vond Brussel een geweldige stad. Mooi he? De hoofdstad Amsterdam kon hem niet echt bekoren, maar Brussel. Geweldig land Nederland. Ik heb hem maar niet verteld dat Brussel al weer in een ander land ligt, want dat maakt het soms wat verwarrend niet?. Hij was er zo vol van en vertelde met groot enthousiasme en alles met een enorm New Yorks accent. Want hij was een geboren New Yorker en per ongeluk in North Carolina terecht gekomen. Per ongeluk express als je het mij vraagt, maar dat doet er niet toe. Zijn accent vond ik geweldig in ieder geval.

Maarja.... wat was zijn naam ook al weer??? "Hi Petra", zei hij inmiddels. Oh hij wist mijn naam nog wel. Ik die van hem dus nietmeer. En in aller ijl ging ik op zoek naar een naamkaartje. Maar hij had die van hem nog niet. Hij kwam vast net binnen. Ohhhhh waarom herinner ik me dat nou nooit? "Hi, how are you doing this evening?", maakte ik er maar van. Nou daar kwam ik net weer mee weg zeg....

Maar de man stond duidelijk te popelen om me iets te vertellen. Hij vroeg me daarop dan ook snel hoe het met mij en "my little country" ging. Huh?, my little country? "Ja it's a mess right?". Nou volgens mij ging het allemaal nog wel aardig in mijn kleine landje en wist niet gelijk waar hij op doelde. En toen schoot me de val van het kabinet me te binnen. Zou hij daarop duiden? Dat zou wel heel erg oplettend van hem geweest zijn zeg. Dus ik vroeg of hij dat bedoelde. Ja ja, daar had hij het over. "En ja", begon hij daarna, "die man met die witte haren was op tv geweest". En hij had een heel interview met hem gezien. "Beautiful man, great character". Och hemel, waar had hij het over? Man met witte haren???? "Ja nee", vervolgde hij, "die had toch maar mooi veel stemmen gehad en die wordt vast de nieuwe president". Oh mijn god, hij bedoelde Geert Wilders! Hij had een interview gezien met de leider van de Nederlandse Partij voor de Vrijheid? Hemeltje lief. Hoe praat ik me hier weer uit?

Het bleek dus inderdaad dat hij een interview met Wilders gezien had. Waarin over zijn film gesproken werd. Nou is politieke voorkeur en geloof hier niet iets waar je open en bloot over predikt. Althans niet in North Carolina. Maarja ik had hier te maken met een New Yorker en die maakte van zijn hart geen moordkuil. Dat was duidelijk inmiddels. "Ja die man zag het pas goed". Want die hele islam, vond hij duidelijk twee keer niks. En het was goed dat er eindelijk is iemand de waarheid sprak. Oef...., wat zeg ik hier nu op? Gelukkig ratelde hij nog even verder en kon ik me nog even bedenken. Hij ging door over dat er in het interview over Theo van Gogh gesproken was. En dat die vermoord was en of ik daar van gehoord had. Ja, daar had ik van gehoord inderdaad. Dat was erg triest. In een poging het gesprek een andere wending tegeven, vertelde ik hem dat Theo een verre nazaat was van Vincent. "You know Vincent van Gogh the painter?" Maar daar knikte hij zijn hoofd bij en zei, "Oh really?". Maar ratelde daarna gewoon weer verder over de islam, Wilders en Theo van Gogh. "Murdered because of making a film about the islam". Hij klonk nu echt als een soort Don Corleone himself, ha ha ha. Dat accent, geweldig! Hij had zo een rol in de Sopranos kunnen hebben.

Maarja wat als hij strakjes op houdt met praten en mijn mening vraagt? Maar gelukkig ratelde hij nog wel even verder. "Nou die Wilders mag ook wel op passen hoor!" Hij zal vast niet geliefd zijn onder de "Islam people". "Maarja grote kans dat hij wel jullie nieuwe president!", zei hij vast besloten. Hij vertelde daarna hoe hij in Nederland in een straat in Brussel alle winkels met Arabische belettering had gezien. "Hoe noemen ze die mensen ook al weer die daar in Brussel wonen?", vroeg hij me. Hmmm ja hoe zeg je dat in het Engels" Brusselers? Ik wist het niet. Dus ik vroem hem People of Brussels?" "Ja die kwamen uit een of ander ver Aziatisch land". Wat was het ook al weer?. En hij deed zijn hand op zijn voorhoofd. De grijze massa werd duidelijk aan het denken gezet. En ineens wist ik waar hij op doelde "Marokko?", vroeg ik hem. "Ja precies!", zijn tourguide had hen er nog voor gewaarschuwd. Die schijnen namelijk zo te zakkenrollen he?

En toen kwam het moment, hij keek me vragend aan? En wilde duidelijk mijn mening nu horen over dit alles. En eigenlijk zat ik daar helemaal niet op te wachten. Want hoe leg je dit alles even zo uit? Over hoe Nederland bij de gemeente raads verkiezingen massaal op de PVV gestemd heeft. Wat zijn uberhaupt gemeente raads verkiezingen? Hoe leg je een val van een kabinet uit? Dat kennen ze hier helemaal niet. Verschillende politieke partijen die samen werken? Nee het is republikein of democraat iets in het midden is er niet echt in Amerika. En het hele Islam verhaal is toch wel wat genuanceerder dan hoe Wilders het waarschijnlijk schetste in zijn interview. En dan die Nederlandse Marokkanen in Brussel. Allemaal errug verwarrend. En ik was dan ook duidelijk op zoek naar een iets luchtiger onderwerp.

Maar echt, dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik bedacht me dat het een beetje vergelijkbaar was met de Mexicaanse bevolking hier. Al is dat gezien zijn reactie op Wilders ook misschien niet echt een juist onderwerp. Nee laten we die kant ook maar niet op gaan in dit gesprek.

En net toen ik naar adem wilde happen, verscheen er ineens een hand met twee usb-sticks in mijn gezichtsveld! Jerry! (Oh nee Rob) Hij kwam onze USB stickjes terug brengen. Saved by the memory stick! ;-) Wat een perfecte timing zeg! Hij had inmiddels de foto's op zijn laptop gezet en de meeting ging beginnen, zei Rob, of we een plekje wilde zoeken. Wat een geluk! Kwam ik daar even net op tijd van af zeg. Had ik toch bijna de gehele politieke toestand in Nederland moeten gaan uitleggen aan een New Yorker. Pfff dat ging net goed.

Afijn in de bijeenkomst werden eerst de nodige bestuurlijke mededelingen gedaan. En daarna konden we elkaars foto's bekijken. Het was erg leuk de foto's van iedereen te zien. Sommige waren gewoon vrij simpel en andere waren echt heel erg mooi. Er is echt een heel verschillend gezelschap lid van de fotoclub en dat maakt het wel zo leuk. Er was echter ook een man die een eigen bedrijf in isolatie materiaal was begonnen. Het spul wat je erop spuit. En die had een hele foto reportage gemaakt over hoe dat nou precies in zijn werk gaat. Denk gewoon 30 foto's of zo. Hij ging er ook bij staan en maakte er een hele show van. Wat dit met het thema sneeuw te maken had, weet ik ook niet, maar de man was duidelijk in zijn element. Tot minder groot genoegen van een aantal foto club leden die duidelijk ongeinteresseerd onderuit zakten.

Rond kwart voor negen waren we klaar en na afloop is er altijd nog even tijd om met elkaar te babbelen. En maakte me al op voor het vervolg van het Wilders verhaal. Want al snel kwam de New Yorker al weer op me afgelopen. Hij was nog wat vergeten te zeggen tegen me, zei hij. Nou ik hield mijn hart al vast! Wat zou hij nu hebben? Maar gelukkig ging het nu over mijn camera. Hij wist zich namelijk nog precies te herinneren welk type camera ik had. En er was namelijk een update voor die camera op de Nikon website. Moest ik zeker even gaan bekijken. Ga ik doen!, zei ik tegen hem. Bedankt voor de tip, uhhhhh... Shoot, nou wist ik nog zijn naam niet ;-) Maar hij wist nog wel het merk en type nummer van mijn camera? Daar stond ik dan wel weer van te kijken. En vergaf ter stond dat hij Belgie en Nederland bij elkaar had geplakt tijdens zijn vakantie in Europa.

En ik liep daarop naar het keukentje om mijn inmiddels lege glas terug te brengen. En toen ik daaruit kwam, kwam Julie naar me toe gelopen. Haar naam kan ik dan weer wel onthouden. Zij is van Aziatische afkomst en erg klein en gewoon een bijzonder typje om te zien. Erg aardig overigens en al twee keer op een meeting zat ik naast haar. En ze vertelde me al heel veel over de club. Zij vroeg me of ik naar de Olympische spelen had gekeken. Dus ik vertelde haar dat ik dat inderdaad gedaan had.

"Nou", zei ze, "ik vond het zo zielig voor jouw land". Oh god.... niet weer he? "Ja die ene schaatser, zo triest.... Dat hij de verkeerde wissel maakte". Ze had het duidelijk over Sven Kramer. "Vertel me", zei ze daarop, "denk je echt dat die twee nog samen kunnen gaan trainen?" Nee, zei ik, dat doen ze niet meer inderdaad. "Zie je wel dat dacht ik al". Zo zielig! Zo zielig! Al dat harde trainen voor niets. Ja inderdaad zei ik, het was zeker triest. Ja zei ze want hij had gewoon goud gehad en nu helemaal niks. Ja diep triest inderdaad vertelde ik. Ze vroeg me of ik de beelden op de tv niet te Amerikaans vond. Zij vond namelijk dat er maar weinig internationale beelden te zien waren en dat ze graag wat meer had willen zien dan behalve Amerika. En ik was het wel met haar eens en beiden vonden we dat we Curling geen leuke sport vonden en daarna ging het gesprek over op ijshockey

Maar echt!!!Gebeurde het me nu twee keer op 1 avond? Nederland twee keer in het nieuws en half Amerika kijkt er naar? Echt, er moet wat gebeuren met de PR van Nederland, ha ha ha. Dit kunnen ze gewoon de Nederlanders in het buitenland niet aan doen. Hoe moeten we dit allemaal gaan verklaren? Kemkers had het zooooo druk en vergat even van welke baan Sven kwam? Ja leg dat maar uit aan een Amerikaan. Die gaat dat niet geloven. Om nog maar te zwijgen over de waterstofperoxide gebruikende Nederlandse politicus. Echt serieus..... dit gaat gewoon net te ver hoor ;-)

Groetjes Petra

dinsdag 9 maart 2010

Baby's en aan de hol

Gisteren heb ik samen met Helga en Jackie en haar kids, Iris mogen bewonderen. Iris is een maandje geleden geboren en haar mama is Ryanne, die een Nederlandse, (en wonende in onze omgeving), is. Als je de kleine handjes ziet van zo'n baby-tje is het toch allemaal een wondertje wat op de wereld is gekomen. Zo klein! Clementine met Rosalie kwam later ook nog. Rosalie is inmiddels vier maanden en ondanks ook een baby natuurlijk, toch al weer groot vergeleken bij Iris.

Na de bewondering van deze nieuwe Nederlandse telg op Amerikaanse bodem, zijn Helga, Jackie, Norah en Isabelle, richting "A Southern Season" gereden. Ryanne woont namelijk in Chapel Hill en nu waren we wel heel dicht bij. Eerst hebben we lekker gelunched met zijn vijven. Buiten op het terras in de zon!!! Wat een heerlijkheid he? Waren wij even goed bezig zo op een gewone maandag of niet? Daarna hebben we de winkel onveilig gemaakt. Milka repen, Napoleonnetjes, Kokindjes en ga zo nog maar even verder, verdwenen in ons gezamelijke karretje. Verder nog even bij het kookgerei gekeken en daarna weer richting Apex. Geslaagd daagje kunnen we wel stellen.

Vandaag heb ik al weer lekker genoten van het mooie weer. Met de hondjes naar Lake Johnson en daar aan de hol. (Op de hol) Het was best pittig zo heuvel op en af, maar we hebben het weer gehad. Nog heel wat trouwens met twee van die stappers aan 1 arm, want Connor had vandaag geen zin. Of nouja, hij had wel zin, maar in andere dingen dan ik. En trok zo nu en dan aan de noodrem. Nou wandel ik altijd het eerste stukje, zodat de mannen even kunnen snuffelen en de nodige bomen kunnen bewateren. Maar hierna moeten ze netjes naast. En dat was nou net waar Connor geen zin in had. Alsof hij het anker zo nu en dan uitgooide ;-) Mijn arm is dus weer een paar centimeter langer geworden. Toen hij eenmaal die juiste stok gevonden had en die dan ook braaf mee zeulde, ging het een stuk beter.

Daarna nog wat boodschapjes gedaan en vanmiddag in het zonnetje in de bubbelbak! Wat hebben we het toch slecht ;-) Die eerste zonnestraaltjes in het voorjaar zijn altijd het lekkerste. En we hebben er weer van genoten.

Nou dan ook nog even speciaal voor Margreet, het gevulde koeken recept. (Bedankt dat je even ontlurkt hebt en leuk dat je vaker meeleest ;-) ) Hier komt het recept.

Men neme.....
200 gram bloem, 150 gram boter, 100 gram suiker, 1 ei en 100 gram spijs (hier in van die blikjes Almond paste te krijgen bij de super) en wat amandelen.

Meng de bloem, suiker, boter, half ei en een snuf zout en kneed dit goed. Doe het dan voor ongeveer een half uur in de koelkast. Rol het daarna uit en gebruik een glas op zijn kop om rondjes uit te snijden. Die rondjes op de bakplaat leggen en een wat amandelspijs in het midden doen. De randen nat maken en het tweede rondje boven op. Druk de randen goed aan en smeer daarna de koeken in met het eigeel in. En druk 1 amandel in het midden op de bovenkant van de koek.
Doe ze hierna 30 minuten op 160C graden (325F)in de oven. Ik heb ze wat langer er in gedaan trouwens, want wij houden van wat knapperige koeken. Maar dat is het. Helemaal niet zo moeilijk eigenlijk en errug lekker!

Groetjes
Petra

zondag 7 maart 2010

OpLove

Gistermiddag kreeg ik een mailtje van de "Oplove" organisatie. Mijn aanvraag om "Oplove" fotograaf te worden was geaccepteerd! Helemaal leuk! Operation Love Reunited is een organisatie waarbij een fotograaf zich kan aanmelden. Die organisatie zorgt er voor dat militairen en hun familie foto's bij die fotograaf kunnen maken, voordat de betreffende militair uitgezonden wordt. En dit alles zonder kosten voor de militair. Daarna stuurt de fotograaf de gemaakte foto's naar de uitgezonden militair. Als een soort van steun bij de uitzending. Want er gaan vaak maanden over heen voordat die militair hun gezin en/of familie weer zal zien.

Photobucket

Het is dus een soort vrijwilligers werk voor mij, maar heel bijzonder om dit te kunnen doen. Ik weet zeker hoe het is om in een ander land te zijn zonder je familie en vrienden. En soms is dat best moeilijk geweest. En ik zit geen eens in een vijandelijk of onaangenaam gebied. Verre van dat! En toch een berichtje uit Nederland kan mij zo nu en dan veel goed doen. Fotootjes per email of een kaartje in de brievenbus met een klein krabbeltje doen wonderen soms. Al is ons verblijf hier natuurlijk in de verste verte geen vergelijk met wat militairen mee maken. Totaal anders en des te meer belangrijk dat zij weten dat er thuis op hun gewacht wordt. En de foto's die zij gemaakt hebben voordat ze uitgezonden werden kunnen hopelijk daarbij helpen. Of foto's toegestuurd krijgen die van het thuisfront zijn gemaakt, nadat zij zijn uitgezonden. Een super goed initiatief en daarom wil ik heel graag aan deze "Operation: Love Reunited" mee werken. Mijn kleine beetje bijdragen, ook al is het maar een klein beetje...

Ben nu bezig met het verder invullen van de papieren om aan deze organisatie mee te mogen werken. Maar hopelijk verloopt dat net zo voorspoedig als de aanvraag en kan ik binnenkort foto's naar uitgezonden militairen sturen.

Verder heb ik vandaag niet veel gedaan. Het was lekker weer en heb met de hondjes een stuk gewandeld en verders lekker in de tuin gezeten. Ron was met een vriend gaan motorrijden. Ook de eerste keer in 2010 weer. En vanwege het mooie weer. Al was het 's ochtends nog behoorlijk koud geweest, zei hij. Ze waren richting Chapel Hill gereden, waar elke zondag morgen motorrijders verzamelen. Maar eenmaal daar bleek er niemand te zijn vanochtend. Dus hebben ze er maar een tochtje van gemaakt, in de buurt van Lake Jordan.

Photobucket

Zo de beelden te zien is het misschien wel jammer dat ik de motor niet meer heb, maar toen ik het filmpje hieronder zag wist ik weer waarom ;-)



Het gaat namelijk veel sneller dan dat ik het op de motor zou rijden ;-) Dit was trouwens een oprit naar een nieuwe woonwijk in de buurt van Chapel Hill. Allemachies wat een bochten! Daar hoef je de bergen niet voor in, dat is duidelijk! Maar wel een prachtig mooi plekje!

Groetjes
Petra

zaterdag 6 maart 2010

Bloesem

De takken die ik twee weken geleden van de Japanse kers had afgeknipt komen nu allemaal uit in de vazen. Hartstikke leuk gezicht! En echt een beetje voorjaar in huis.

Photobucket

Heb 1 kleinere vaas op de salontafel staan en twee grote vazen op de eetkamer tafel. En elke keer als ik er langs loop moet ik even kijken van mezelf. Wordt daar zo vrolijk van.

Photobucket

De bloesem met op de achtergrond de Hollandse tulpjes. Vandaag zag ik in de tuin zelfs een boom die bijna uitloopt. Dat boompje is altijd vroeg en verliest ook al heel vroeg weer de blaadjes. Maar die zit dus nu vol in de knop en loopt bijna uit.

Vandaag weer verder gesnoeid, dit keer het pampus gras. En inmiddels zit de container weer vol met snoeispul, dus wordt weer vervolgd. Verder lekker in het zonnetje gezeten. Er stond nog wel een frisse wind, maar morgen zou het nog wat beter gaan worden. Was trouwens erg productief vandaag ;-) Want ik had ook deze gemaakt!

Photobucket

Gevulde koeken!!! En.... ze waren nog lekker ook! Net echt ;-) Wie had dat ooit gedacht? En eigenlijk heel makkelijk om te maken. Dat ik het nog nooit eerder geprobeerd heb. Ron is enorm gek op gevulde koeken. Nee ik zeg het verkeerd. Hij is ENORM gek op gevulde koeken. Dus zal zeker herhaald worden, maar.... niet al te vaak, want ik weet nu hoeveel boter er in gaat ;-)

Groetjes
Petra