zondag 28 april 2013

Ieder voor zich en god voor ons allen.

Die dag was het boodschappen dag. Een donderdag ter voorbereiding van het weekend, En na alle boodschappen binnen geharkt te hebben hoefde ik alleen nog maar naar de bakker. Ja ja wij hebben sinds enige tijd een bakker in ons dorp en het brood is nog best te eten ook. Dat is namelijk niet altijd bij elke bakker hier het geval. Maar bij deze wel. En behalve te eten is het ook nog te betalen. Een volkoren kost $3.60. Ok, wel iets kleinere bammetjes dan de NL versie, maar helemaal niet verkeerd.

De bakker downtown te vinden en parkeren is daar niet altijd even Amerikaans. Want na een heuze parkeersteek te hebben gedaan, verlaat ik de auto en loop naar de bakker. Het is er druk en er staat zo waar een rij. De bakkerij heeft ook wat zitjes waar je belegde broodjes of een bakkie kan doen. En het is rond lunchtijd dus er wordt van allerlei besteld. Terwijl ik aansluit check ik even mijn mailtjes en doe een globale Facebook check op mijn telefoontje. Altijd handig om het gevoel van de wachttijd in te korten niet waar?

Maar terwijl ik daar sta zie ik in mijn ooghoekje vanuit rechts een man in een zwart pak voorbij razen. Voorbij de rij wel te verstaan. Even kijk ik op van mijn foontje. Doet hij dat nou echt zo maar? Hij parkeert zich zelf voor de glazen toonbank en kijkt heftig door het glas naar al het lekkers wat er geshowed wordt. Dus ik denk nog, zo dan, die heeft erge trek en wil alvast zijn keuze grondig voor bereiden. En mijn ogen dwalen weer naar de foon.

Totdat ik hoor, "Wie is er aan de beurt?". En voordat de jongen die werkelijk aan de beurt was wat kan zeggen brult de man in het zwarte pak zijn bestelling naar het meisje. Nou zeg! Dit is wel heeeeel erg onAmerikaans. Iedereen wacht hier eigenlijk altijd netjes op zijn beurt. Dat is nou juist het fijne hier. Bijna nooit zie je hier voorpiepers het maakt het shoppen een wat minder stressvolle aangelege heid namelijk. Je sluit gewoon aan en wacht geduldig. Zonder puffen en kreunen dat het een eeuwigheid duurt. Tot vandaag dan. Want vandaag was er ineens de man in het zwarte pak die de "ieder voor zich en god voor ons allen" tactiek hanteerde.

Ik erger me er dan ook enorm aan. Ik ben het hele fenomeen voorpiepen bij de bakker gewoon een soort van ontwend! En misschien lijkt het daardoor ook erger. Maar uiteindelijk bekijk het geheel nog aan terwijl de man zijn bestelling tot in de puntjes aan het jonge meisje achter de toonbank heeft door gegeven. De jongen die echt aan de beurt was, trekt wel even zijn wenkbrauwen op, maar zegt niks. De mevrouw na mij ook niet. Even denk ik nog, hou je in. Bedwing het o zo en zeer directe Hollandse in je Petra. De man heeft gewoon ontzettend veel honger en is wellicht in hoge lunch nood? Maar het lukt me niet. En ik vind dat ik er gewoon wat van moet zeggen. Als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die denken dat hun tijd belangrijker is dan mijn tijd. Dus.... moet er gewoon wat van zeggen.

En ik doe dat dan ook.... "U weet dat er nog drie wachtende achter u staan hé?", klinkt er uit mijn mond. Ik zie het meisje achter de toonbank een soort van schrikken en kijkt de man in het zwarte pak een beetje verwilderd en confuus aan. Oh jee, misschien toch nog een iets directe reactie van mij weer? Het meisje lijkt echt een soort van geshockeerd en kijk nu een beetje hulpeloos naar mij en daarna weer terug naar de man in het zwarte pak.

Ik zie dan dat het zwarte pak zich omdraait richting mij en terwijl hij dat doet vraagt hij "Heeft u het tegen mij?". Ja, zeg ik, er staan hier nog drie mensen te wachten. Maar daarna stopt het. Mijn brein heeft de rest van de outfit van de man gesignaleerd en daarmee stokt het met het vormen van zinnen die uit mijn mond moeten komen. Want ik zie nu dat de man in het zwarte pak ook een zwarte blouse draagt en daar onder een wit boordje. Als in, zo'n gesteven wit boordje. Hij is een priester! Jemig! Heb ik dat? Een voorpiepende priester?

Misschien daarmee toch niet zo'n strak plan geweest om mijn mond open te trekken. In ieder geval had ik het in een ander deuntje kunnen doen. Dit was toch wel te direct toch weer. Mijn andere twee wachtende, hadden zijn hoedanigheid wellicht wel al bij binnenkomst geconstateerd. Terwijl ik me alleen had verdiept in mijn telefoontje. En proberen dan ook enig contact met mij of priester te vermijden. De priester zegt dan als zijn draaiende beweging ophoudt, "Ik had u niet gezien!" Het meisje achter de toonbank is nu helemaal van de wap en loopt rood aan. Hij stelt voor om mij voor te laten gaan. Maar ik was niet aan de beurt die jongen naast me was aan de beurt. Dus ik knik in zijn beweging, met een "jij bent". Maarja die wil dus al helemaal niet in kwaad daglicht komen bij de priester. Dus schudt een soort van ontwijkend zijn hoofd zonder enig woord uit te brengen. Maar voor mij was het kwaad al verricht. Guess, who is not going to be in his prayers tonight! Och, och, hoe kom ik het toch weer in zo'n rare situatie. Een voorpiepende priester in vol ornaat bij de bakker. Dat ik het toch weer mag meemaken niet?

De priester draait zich hierop naar mij terug en vraagt of ik eerst wil dan. Dus ik stel maar voor dat hij zijn bestelling nu dan maar afwacht en dan de jongen zijn brood ook kan gaan bestellen. Wat dus eigenlijk er op neer komt dat ik hem alleen maar ellendig wilde laten voelen, wat niet echt mijn bedoeling was. Maar de priesters hoofd staat alles behalve vriendelijk. En verder inwrijven lijkt me ook niet gepast. Dus nee bedankt, u mag eerst. De priester mompelt nog wat, over dat hij het niet in de gaten had enzo, maar heeft zich inmiddels al weer omgedraait en praat naar het meisje die al helemaal niet meer weet waar ze het zoeken moet. Vanuit achter komen er nu de noodtroepen en de jongen wordt nu meteen geholpen. En niet lang erna, met dezelfde vaart, verlaat de man de winkel weer.

En nu mag ik mijn bestelling doen bij een bijna stotterend meisje zowat. Ik verontschuldig me naar haar, maar het is te laat. Ik heb zojuist waarschijnlijk vreselijk gezondigd. Onbewust wellicht, maar heb geen vrienden gemaakt volgens mij. Maar in mijn boekje moet iedereen netjes op zijn beurt wachten toch? Ook een priester met honger om half 1 's middags in een drukke bakkerij. Een simpel sorry had voor mij al genoeg geweest. Het meisje denkt daar duidelijk anders over en behandelt me toch wel met een soort van, "Waar haal je het lef vandaan?". Ach gossie.... Ik voel een enorme lach in me opkomen. De hele situatie is gewoon zo raar en ergens verwacht ik dat ze van banana split binnen kunnen komen lopen. Of beter Ashton Kutcher met zijn hele "Punked"-crew. Maar de deur blijft dicht. Er komt niemand binnen. En ik blijf met de vraag zitten.... What would you do? Of beter nog, what would Jezus do? ;-)

Maar uiteindelijk weer wat geleerd behalve bij het autorijden nu ook wachtend in een rij nooit op/aan je telefoontje freubelen. Kan zomaar voor hele rare situaties zorgen. :-)

Groetjes Petra