zaterdag 31 augustus 2013

Weesklompjes



Ben weer terug.... terug van drie heerlijke weken op pad met camper....

New England hebben we gezien. Het was prachtig! Enorm geboft met het weer. Alleen maar zon en aangename temperaturen in de 20 graden. En ik zit op het moment dan ook wel een beetje opgezadeld met de post-vakantie opstart problemen. Het draadje oppikken is even wat moeilijker na een tijd lekker vakantie vieren. Maar heb geen andere keus, want de vakantie is echt wel voorbij. Heb natuurlijk een gazillion foto's gemaakt deze vakantie. Maar wilde deze fotoo even delen. Onderweg naar de volgende kampeerplek aan de kust in Maine kwamen we langs een vlooiemarkt. En daar hingen ze. Gele klompen met reclame van Heineken er op. Het Hollandse droop er gewoon van af. Moest een beetje glimlachen bij het aanzien ervan. Hoe kwam de Heineken reclame in hemelsnaam op die klompen? Kreeg je ze kado bij een kratje bier? Of moest je doppen verzamelen en kon je bij 100 doppen ze inruilen voor klompen? Mijn inlevings gevoel ging ermee aan de haal. Zoals wel vaker het geval is.

De eigenaar van de klompen was een oude man. Blauwe bloes, dito blauw petje waar zilver grijs haar onderuit piekte. En hij hield zich amper staande met een wandel stok. Toen hij doorhad dat de klompen mijn interesse hadden, keek hij me aan. En ik vroeg hem hoe hij aan deze klompen kwam. Hij mompelde wat binnenmonds. En er kwam helaas geen smeuig verhaal uit. Geen Nederlander en geen Dutch roots te bekennen. Hij had ze op een inboedel veiling gekocht met veel andere zooi, zei hij.

Ach gossie..... het waren weesklompen! Ja triest niet? Per opbod verkocht. De man glimlachte een beetje toen ik na zijn verhaal weer naar de klompen staarde. You're Dutch right? Ik knikte mijn hoofd. Ik had mijn gedachtes niet met hem gedeeld, maar had het zo te doen met de klompjes. Ik geef je drie dollar voor ze, zei ik, geheel in een opwelling. Vier, zei de man. En zoals het een echte zuinige Nederlandse betaamd zei ik 3,50? Beetje minder zelfverzekerd dan mijn 3 dollar bod van even ervoor. Denk dalijk krijg ik toch een mep met die wandel stok van hem. Ik kon hem niet zo goed peilen deze man. De glimlach van even er voor was namelijk al weer verdwenen en ik dacht echt dat hij "No way" zou gaan zeggen.... Al leek het er wel een beetje op, want hij zei, "I hate 50 cent prices!". Oops... en het klonk een beetje boos. Maar toen klonk er "Give me three girl" met een glimlach! Geen vier maar drie! Ik moest lachen. Hij gunde ze me... Leuk!

Moest nog even aan Ron zien te vertellen dat we (nog) meer bagage hadden om mee terug te nemen, maar ik was blij! De freddie weesklompjes hebben weer een huis! Geadopteerd door de Glories ;-)

Groetjes Petra

zondag 14 juli 2013

Een nieuwe

Voorheen had ik het er niet op. Maar sinds ik een iPhone en iPad bezitster ben, ging het kriebelen. Die twee vind ik namelijk geweldig. Tot die tijd had ik een haat-liefde verhouding met mijn iPod gehad. Als die werkte, werkte hij goed. Maar eer dat ik al mijn muziekjes er op had.... Dat was soms een heel gedoe en dat weerhield me er nog steeds een beetje van om over te stappen. Overstappen van een PC computer naar een Apple computer, bedoel ik dan.

Maarja die iPad en mijn phone-tje waren wel erg prettig. En nu was het tijd voor een nieuwe computer. Dus op naar de winkel. Vergelijkend waren onderzoek. Het bleek in mijn eerste pogingen dat Windows 8 toch wel een ander verhaal was dan wat ik nu had en tjsa... dan is het met zo'n computer ook weer wennen. De doorslag was uiteindelijk het beeld scherm wat bij de iMac geleverd wordt. Zoveel scherper en beter beeld. Dus op hoop van zegen de iMac gekocht op vrijdag avond....

En nu zo ongeveer een week later kan ik zeggen dat ik er heel blij mee ben. Ja het was wel even vogelen. Zo ben ik 40 minuten bezig geweest om mijn achtergrondje in te stellen. Want ja waar zit dat op zo'n computer. En de ochtend nadat ik dacht alles geinstalleerd te hebben, was ik de volgende dag na het opstarten ineens van alles kwijt. en daar word ik nou niet echt vrolijk van. Maar gelukkig had ik voor zondag morgen een Skype sessie gepland met een vriendin in Nederland die al een Apple believer was. Heel handig. Want zij had een programmaatje, waarmee ze zo mijn scherm over kon nemen op afstand. Super he? En me dus zo van alles kon laten zien en wat instellingen veranderen. Zo leerzaam! Echt de techniek staat voor niks hoor.

En verder heb ik afgelopen woensdag ook nog een cursusje gedaan in de Apple winkel hier. Die zijn gewoon helemaal gratis en die worden gegeven voordat de winkel open gaat. Ook heel verhelderend kunnen we wel stellen. Want zo stond ik woensdag morgen voor de Apple winkel en werd gedirrigeerd naar een tafel waar een grote Mac computer stond en 6 bar krukken. Er zaten al drie mensen en ik nam plaats naast een wat oudere man. De man zat heftig op zijn Apple laptop te tikken toen ik ging zitten. En ik haalde daarop heel old school mijn kladblokje en pen uit mijn tas. Tsja, verschil moet er wezen niet waar?


Maar terwijl ik dat dus op de tafel lag, zie ik de leukste foto's bij die meneer op zijn laptop scherm voor bij komen. En niet van zomaar iets. Allemaal Holland foto's. Amsterdam, Keukenhof, Scheveningen, Delft. En het moest niet gekker worden, zelfs Rotterdam. Dus ik zeg tegen hem, niet dat ik met u mee zit te gluren, (deed ik wel, maarja, dat moet je nooit toegeven natuurlijk), maar u heeft wel erg leuke foto's op uw computer staan.



Nou en toen begon het. Alsof hij voor Pro-Holland.nl werkte. Dit was leuk en dat was geweldig. en hij hield helemaal niet van het bezoeken van tuinen op je vakantie,  maar de Keukenhof dat was toch een belevenis geweest. Ik kende de man verder helemaal niet, maar vond hem direct leuk. Ik kwam er niet tussen, maar het was leuk om zijn enthousiasme te horen. Toen zijn relaas aan het eind begon te komen vertelde hij dat ik zeker een keertje Holland moest gaan bezoeken. De mensen waren er zo aardig en al die fietsers. Ongelooflijk leuk land. 

Ik zat natuurlijk inmiddels met een grote grijns op mijn gezicht en schudde van ja. Hij vroeg me erop, bent u er misschien al eens geweest? Nou ja om eerlijk te zijn, ik heb er 35 jaar gewoond en ben er geboren. In Rotterdam. Oh en nou toen begon hij over Rotterdam.

Hij had een rondje Spido gedaan en was zo onder de indruk van de haven en de Delta werken. Ongelooflijk mooi. Ik moest lachen. Hij zei, dat zeg ik niet voor u hoor, dat meen ik. Ik wil volgend jaar er weer naar toe. Weet u trouwens dat ze een nieuwe koning hebben? Ja daar wist ik van ja. Goh wat leuk he? Vind u niet? Ja erg leuk. Hij stelde zich voor, ik ben Robert en u heet? Petra, ik heet Petra. Nice to meet you.

Ik had een nieuwe vriend gemaakt en had amper een woord hoeven zeggen. En niet zomaar een vriend, gewoon mijn eerste nieuwe Apple friend ;-) Hoe ik het toch weer voor elkaar krijg om precies naast die Nederland liefhebbende man te komen zitten. Leuk!

Groetjes,
Petra

vrijdag 14 juni 2013

Voor de echte liefhebbers.....



Even een plaatje van de zonsondergang van gisteren.

En zo was er alweer bijna een maand voorbij sinds mijn laatste blogje hier. Wat heb ik in de tussentijd gedaan? Eigenlijk best veel en dat is eigenlijk ook gelijk de reden waardoor de stroom van blogjes een beetje staakt. Voor degene die echt afkick verschijnselen beginnen te vertonen is er altijd nog mijn foto blog. Waar ik tussendoor nog wel eens snel wat post met wat fotootjes en korte verhaaltjes. In het Engels, as I live the States ;-)
Maar hieronder het linkje daar naar toe....

Het foto blogje!

Fijn weekend alvast en groetjes,

Petra

woensdag 15 mei 2013

Zand centjes

Ja maar, ho ho ho! Dat gaat zomaar niet. Dit is wel mijn Sand dollar, ja. Eerlijke vinder mag hem houden niet? Is ie nou helemaal. Bovendien, die schelp heeft gewoon nog een inwoner! Die ga je dan toch niet meenemen? Vind ik dan weer zielig. Dus ik zeg tegen hem dat ik me er nog even over ga bedenken wat ik ga doen met die sand dollar. Nou zegt hij, leg hem anders dan maar op die boomstam en maakt een gebaar naar een stuk hout wat ook is aangespoeld. Pik ik hem op om mijn terug weg. Sure, zeg ik, maar denk ja mooi niet! Ha, in je dromen! :-)
De man wil eigenlijk niet verder lopen, maar ik ga nog even uitgebreid foto's maken en ik denk dat hij even niet goed weet wat hij er mee aan moet. De honden vinden hem ook erg interessant en hij de honden niet zo. Dus loopt toch door. Maar kijkt zo nu en dan nog om. Hij wil dat ding echt zeg! Ik pak daarop de sandollar en zie dat de onderkant van het ding sloompjes beweegt en dus duidelijk nog in leven is. Ja die ga ik dan niet meenemen, maarja ik gun het die man ook niet echt. Dus ik doe net of ik hem meeneem, maar net als de man omdraait gooi ik hem zo ver mogelijk terug in zee. Zo! Sand dollar gelukkig en ik ook! Ik heb de foto's en het ding zijn leven, niet?
Afijn verder niet meer bij stil gestaan en we zijn daarna nog naar het haventje van Sullivan's island geweest en naar Charleston zelf. Maar de volgende ochtend zijn we lekker weer met de hondjes op het hondenstrand gaan wandelen. En we lopen net vijf minuten en ongeveer op dezelfde plek, ja hoor! Een sand dollar! Wel potverdikkie! Dat is vast dezelfde als gisteren. Een kamikaze sand dollar, die niet door heeft dat als hij lekker op het strand gaat lopen zonnen, zijn leven heel snel enorm verkort gaat worden! En dus pak ik hem snel op voordat iemand hem in de gaten heeft en gooi hem weer terug in de zee.
Maar terwijl ik dat doe, zie ik net in de branding, nog een sand dollar liggen. Krijg nou wat, dat is dus gewoon dubbel geluk. Dus ook die pak ik op en gooi ik terug in zee. Maarja, twee stappen erna vind ik er weer 1. Dit moet niet gekker worden. Wat een geluk zeg! Dat waren er al drie. Maar even verderop vind ik er weer een stel. Is het nationale sand dollar aanspoel tijd wellicht? Bij de stand van 14 terug gooiers begin ik toch wel heftig te twijfelen of mijn plan van aanpak gaat werken. Beetje raar niet? Mijn gevoel zegt dat de schelpen er morgenochtend, als ik er niet meer ben, gewoon weer zullen liggen.
In de verte zie ik een vrouw ook steeds bukken en dingen van het strand oppakken. Die heeft ze ook vast gespot. Ze loopt in tegengestelde richting en als ze dichterbij komt, zie ik dat ze in haar handen een stel sand dollars draagt. Ze kijkt me aan en ze ziet dat ik er ook bij 1 sta te kijken. Ze is flink gebruind en ze ziet er uit alsof ze hier zeer regelmatig rond banjerd aan het strand. Ongelooflijk he?, zegt ze. Zoveel heb ik er ook nog nooit gezien. Ja, zeg ik, ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Er "wonen" toch nog steeds beestjes in?, vraag ik haar. Je moet er aan ruiken zegt ze. Als ze een beetje rottig ruiken, gaan ze of zijn ze dood. En kan je ze mee nemen. En ze laat me er aan 1 ruiken. Yuk! Allemachies wat een lucht. Ja dat rook niet echt gezond. Hmmm daar zit wel wat in. Een gezonde schelp spoelt niet in grote getalen zo aan het strand aan wellicht.
Dus nu wandel ik niet alleen die schelp terug gooiend langs het strand, maar steek mijn neus er ook nog eens in. Echt ontspannend lopen is het zo nou ook weer niet, hahaha. Maar uiteindelijk zie en ruik ik er twee die stinken en besluit die maar mee te nemen naar huis. De vrouw had gezegd ze in een bakje met zout water te doen en dan drogen ze mooi wit op. ze bleek inderdaad vlakbij te wonen en had dit zelf ook nog nooit gezien.
Uiteindelijk zijn we na deze zeer leerzame en oh zo gelukkig makende ervaring nog eventjes naar het haventje gereden van Sullivan's island. Daar hebben we ooit dolfijnen gezien en stiekum hoopte ik daar weer op. We zagen toen we op het strand liepen de vissersboten terug komen en die gooiden de vorige keer de resten van hun schoon gemaakte vis over boord en toen kwamen daar de dolfijnen op af.
En tsja, toen kreeg ik wel een beetje medelijden met hem. Wie ben ik om zijn geluk zo te beknotten niet? Dus ik gaf mijn net nieuw gekregen sand dollar kennis maar aan hem door. Dat stinkende sand dollars geheel verantwoord mee genomen mogen worden en dat het zelfde strand als gisteren er nu helemaal mee bezaaid was zojuist. Echt?, zei hij. Er kwam een grijns op zijn gezicht en hij ging nog net niet rennen, hahaha. Hij ging gelijk kijken, zei hij. Nog iemand gelukkig vandaag! Wat een sand dollar allemaal niet teweeg kan brengen niet?
Groetjes Petra

 

zondag 28 april 2013

Ieder voor zich en god voor ons allen.

Die dag was het boodschappen dag. Een donderdag ter voorbereiding van het weekend, En na alle boodschappen binnen geharkt te hebben hoefde ik alleen nog maar naar de bakker. Ja ja wij hebben sinds enige tijd een bakker in ons dorp en het brood is nog best te eten ook. Dat is namelijk niet altijd bij elke bakker hier het geval. Maar bij deze wel. En behalve te eten is het ook nog te betalen. Een volkoren kost $3.60. Ok, wel iets kleinere bammetjes dan de NL versie, maar helemaal niet verkeerd.

De bakker downtown te vinden en parkeren is daar niet altijd even Amerikaans. Want na een heuze parkeersteek te hebben gedaan, verlaat ik de auto en loop naar de bakker. Het is er druk en er staat zo waar een rij. De bakkerij heeft ook wat zitjes waar je belegde broodjes of een bakkie kan doen. En het is rond lunchtijd dus er wordt van allerlei besteld. Terwijl ik aansluit check ik even mijn mailtjes en doe een globale Facebook check op mijn telefoontje. Altijd handig om het gevoel van de wachttijd in te korten niet waar?

Maar terwijl ik daar sta zie ik in mijn ooghoekje vanuit rechts een man in een zwart pak voorbij razen. Voorbij de rij wel te verstaan. Even kijk ik op van mijn foontje. Doet hij dat nou echt zo maar? Hij parkeert zich zelf voor de glazen toonbank en kijkt heftig door het glas naar al het lekkers wat er geshowed wordt. Dus ik denk nog, zo dan, die heeft erge trek en wil alvast zijn keuze grondig voor bereiden. En mijn ogen dwalen weer naar de foon.

Totdat ik hoor, "Wie is er aan de beurt?". En voordat de jongen die werkelijk aan de beurt was wat kan zeggen brult de man in het zwarte pak zijn bestelling naar het meisje. Nou zeg! Dit is wel heeeeel erg onAmerikaans. Iedereen wacht hier eigenlijk altijd netjes op zijn beurt. Dat is nou juist het fijne hier. Bijna nooit zie je hier voorpiepers het maakt het shoppen een wat minder stressvolle aangelege heid namelijk. Je sluit gewoon aan en wacht geduldig. Zonder puffen en kreunen dat het een eeuwigheid duurt. Tot vandaag dan. Want vandaag was er ineens de man in het zwarte pak die de "ieder voor zich en god voor ons allen" tactiek hanteerde.

Ik erger me er dan ook enorm aan. Ik ben het hele fenomeen voorpiepen bij de bakker gewoon een soort van ontwend! En misschien lijkt het daardoor ook erger. Maar uiteindelijk bekijk het geheel nog aan terwijl de man zijn bestelling tot in de puntjes aan het jonge meisje achter de toonbank heeft door gegeven. De jongen die echt aan de beurt was, trekt wel even zijn wenkbrauwen op, maar zegt niks. De mevrouw na mij ook niet. Even denk ik nog, hou je in. Bedwing het o zo en zeer directe Hollandse in je Petra. De man heeft gewoon ontzettend veel honger en is wellicht in hoge lunch nood? Maar het lukt me niet. En ik vind dat ik er gewoon wat van moet zeggen. Als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die denken dat hun tijd belangrijker is dan mijn tijd. Dus.... moet er gewoon wat van zeggen.

En ik doe dat dan ook.... "U weet dat er nog drie wachtende achter u staan hé?", klinkt er uit mijn mond. Ik zie het meisje achter de toonbank een soort van schrikken en kijkt de man in het zwarte pak een beetje verwilderd en confuus aan. Oh jee, misschien toch nog een iets directe reactie van mij weer? Het meisje lijkt echt een soort van geshockeerd en kijk nu een beetje hulpeloos naar mij en daarna weer terug naar de man in het zwarte pak.

Ik zie dan dat het zwarte pak zich omdraait richting mij en terwijl hij dat doet vraagt hij "Heeft u het tegen mij?". Ja, zeg ik, er staan hier nog drie mensen te wachten. Maar daarna stopt het. Mijn brein heeft de rest van de outfit van de man gesignaleerd en daarmee stokt het met het vormen van zinnen die uit mijn mond moeten komen. Want ik zie nu dat de man in het zwarte pak ook een zwarte blouse draagt en daar onder een wit boordje. Als in, zo'n gesteven wit boordje. Hij is een priester! Jemig! Heb ik dat? Een voorpiepende priester?

Misschien daarmee toch niet zo'n strak plan geweest om mijn mond open te trekken. In ieder geval had ik het in een ander deuntje kunnen doen. Dit was toch wel te direct toch weer. Mijn andere twee wachtende, hadden zijn hoedanigheid wellicht wel al bij binnenkomst geconstateerd. Terwijl ik me alleen had verdiept in mijn telefoontje. En proberen dan ook enig contact met mij of priester te vermijden. De priester zegt dan als zijn draaiende beweging ophoudt, "Ik had u niet gezien!" Het meisje achter de toonbank is nu helemaal van de wap en loopt rood aan. Hij stelt voor om mij voor te laten gaan. Maar ik was niet aan de beurt die jongen naast me was aan de beurt. Dus ik knik in zijn beweging, met een "jij bent". Maarja die wil dus al helemaal niet in kwaad daglicht komen bij de priester. Dus schudt een soort van ontwijkend zijn hoofd zonder enig woord uit te brengen. Maar voor mij was het kwaad al verricht. Guess, who is not going to be in his prayers tonight! Och, och, hoe kom ik het toch weer in zo'n rare situatie. Een voorpiepende priester in vol ornaat bij de bakker. Dat ik het toch weer mag meemaken niet?

De priester draait zich hierop naar mij terug en vraagt of ik eerst wil dan. Dus ik stel maar voor dat hij zijn bestelling nu dan maar afwacht en dan de jongen zijn brood ook kan gaan bestellen. Wat dus eigenlijk er op neer komt dat ik hem alleen maar ellendig wilde laten voelen, wat niet echt mijn bedoeling was. Maar de priesters hoofd staat alles behalve vriendelijk. En verder inwrijven lijkt me ook niet gepast. Dus nee bedankt, u mag eerst. De priester mompelt nog wat, over dat hij het niet in de gaten had enzo, maar heeft zich inmiddels al weer omgedraait en praat naar het meisje die al helemaal niet meer weet waar ze het zoeken moet. Vanuit achter komen er nu de noodtroepen en de jongen wordt nu meteen geholpen. En niet lang erna, met dezelfde vaart, verlaat de man de winkel weer.

En nu mag ik mijn bestelling doen bij een bijna stotterend meisje zowat. Ik verontschuldig me naar haar, maar het is te laat. Ik heb zojuist waarschijnlijk vreselijk gezondigd. Onbewust wellicht, maar heb geen vrienden gemaakt volgens mij. Maar in mijn boekje moet iedereen netjes op zijn beurt wachten toch? Ook een priester met honger om half 1 's middags in een drukke bakkerij. Een simpel sorry had voor mij al genoeg geweest. Het meisje denkt daar duidelijk anders over en behandelt me toch wel met een soort van, "Waar haal je het lef vandaan?". Ach gossie.... Ik voel een enorme lach in me opkomen. De hele situatie is gewoon zo raar en ergens verwacht ik dat ze van banana split binnen kunnen komen lopen. Of beter Ashton Kutcher met zijn hele "Punked"-crew. Maar de deur blijft dicht. Er komt niemand binnen. En ik blijf met de vraag zitten.... What would you do? Of beter nog, what would Jezus do? ;-)

Maar uiteindelijk weer wat geleerd behalve bij het autorijden nu ook wachtend in een rij nooit op/aan je telefoontje freubelen. Kan zomaar voor hele rare situaties zorgen. :-)

Groetjes Petra