woensdag 28 februari 2007

Terug met bewijs


Vandaag was ik terug gegaan naar de dierenarts. Eerst natuurlijk al het bewijs van internet geprint. Gewapend met veel lagere prijzen op pad naar de dierenarts. Bij het binnenkomen zag ik veel gezichten, maar niet het meisje van gisteren. Mmmmm, als dat maar goed gaat komen, dacht ik bij mij zelf. Een wat norse vrouw met paardestaart, genaamd Heather, sommeerde me naar haar balie te komen. Waarna ik mijn verhaal deed bij "Heather". En tijdens mijn verhaal zag ik Heathers wenkbrauwen al een paar keer omhoog trekken. Wat duidelijk een voorteken was van slecht nieuws aan mijn kant. Maar ik was niet van mijn stuk te brengen en vertelde braaf door. Al snel bleek dat Heather van mening dat het "pricematching" alleen op de dag van aankoop was en niet meer toegestaan was de dag er na. Ik vertelde haar dat haar collega anders had beweerd en dus werd collega omgeroepen. Twee tellen erna werd er via diezelfde intercom terug geroepen dat het meisje van gisteren niet "in the house" was. Waarschijnlijk was ze net gaan lunchen. Ja fijn is dat, dacht ik bij mezelf. En Heather stelde voor de "Cheffin-de-kliniek" er bij te roepen. Dus er werd weer omgeroepen. En de cheffin kwam daarop aangelopen. Heather vroeg me mijn verhaal weer te doen. En dus ratelde ik mijn verhaal weer af. Ja ja, herhaalde de "Chief", het was alleen op de dag zelf en bla, bla, bla. En toen vertelde ik dat ik gisteren al "geprotesteerd" had en dat ik vorig jaar ook veel lagere prijzen had betaald en dat het onzin was dat de prijzen nu zo hoog waren. Daarna ging "chief" in de computer rammelen en blijkbaar stond daar de historie van vorig jaar nog in en zowaar ze keurde het daarna goed. Ik zou "gepricedmatched" worden. En voor degene die dat nog nooit hebben mogen meemaken. Gepricematched worden voelt heel goed. Super lekker zelfs, ha ha ha. Want ik kreeg daardoor mooi $ 102,- terug van Heather. Ok, het was nog steeds een fikse rekening, maar ik voelde me een heel stuk minder genept ;-)

Groetjes Petra

dinsdag 27 februari 2007

Veel hout

Gisteravond had Ron het idee gevat om bij de Home Depot "wat" houtsnippers te gaan halen. Want door regen, wind en het natuurlijk verteer proces zijn er aardig wat houtsnippers verdwenen die wij vorig jaar in de tuin gedeponeerd hadden. Hij had berekend hoeveel zakken we nodig hadden en dat waren er ongeveer 70. Nou zijn dat er heel wat en hadden we 10 keer heen en weer kunnen rijden. Ware het niet dat ze bij de Home Depot ook een vrachtwagentje verhuren voor $ 20,00 per 75 minuten. En misschien was dat een optie. Het bleek dat 70 zakken precies 1 pallet was met "pine-nuggets" zoals de houtsnippers hier heten. De casierre belde naar hun verhuur balie of de truck aanwezig was. En die was er dus konden we daar papieren in vullen en daarna weer terug naar de tuinafdeling. Waar twee jongens de pallet in de truck laadden. Het bleek dat de stapel toch wat te hoog was en dus haalde ze de bovenste 5 lagen er af en lagen die los in de truck. Inmiddels hadden we ook maar besloten om wat "pinestraw" mee te nemen meteen. Pinestraw ligt bij ons alleen in de voortuin. Dit zijn dennenaalden en die worden hier net als houtsnippers gebruikt om de perkjes mee te bedekken. Om onkruidgroei enigszins te voorkomen en om de grond een beetje vochtig te houden in de zomer. Afijn dus ook 15 balen pinestraw in de truck. De jongens vonden het een hele klus om alles in de wagen te krijgen en het pastte allemaal maar net. Ze wensten ons veel succes met de 70 + 15 balen en daarna gingen we op weg naar huis. Gelukkig is de Home Depot hier vlakbij want alles lag ook gewoon los in de laadbak. En moet zeggen dat vond ik als tijdelijke "truckersvrouw" maar niks. Maar onderweg niks verloren en eenmaal thuis de balen en zakken snel uitladen!

Photobucket - Video and Image Hosting

Omdat het een hele pallet was en deze nog ingesealed was, waren de houtsnippers kurkdroog en dus gelukkig niet zo zwaar. Dat scheelde een hele boel gewicht. Al met al hadden we nadat alles er uit was nog 30 minuten over om de truck terug te brengen. Daarna de pallet eerst terug gebracht en de sleutels weer ingeleverd bij de verhuurbalie. Dit gedeelte was gelukt, nu strakjes nog alle snippertjes op de juiste plek in de tuin zien te krijgen. Dat is zeker ook een hele klus. Maar dat was voor later.
Inmiddels was het al donker en op de terugweg naar huis, net voor de ingang van onze subdivison, midden op de kruising, rende er een beest de weg over. Twee glisterende ogen keken in de koplampen van onze auto. Het leek wel een hert, maar zag er heel anders uit. En even daarna zagen we dat het een Deense dog was. Twee tellen later stond hij naast onze auto en keek via het ruitje aan Ron's kant zo even de auto in. En toen zag ik dat dat de hond was van het eerste huis in onze wijk. Die hebben zo'n Deense dog. Hij was helemaal de weg kwijt en liep maar heen en weer. Inmiddels stonden er heel wat wagens stil op de kruising en ook achter ons. Ron stapte uit de auto en in de hoop dat hij zijn beiden handen inclusief 10 vingers heel zou houden, probeerde hij de hond te pakken te krijgen. Gelukkig kwam de hond enthousiast op Ron afgerend en kon hij het "kalf" daarna snel pakken. Maar de hond was alle behalve rustig en was vooral heel groot en heel sterk. Ik ben daarna de wijk in gereden en bij die baasjes aan gaan bellen. Maar het duurde en duurde. Geen gehoor. Jeetje, wat nu? En ik zag ineens een klein jongetje op de overloop zitten. Hij keek me aan en ik zwaaide naar hem en hij schoot daarop weg. Vast geleerd dat hij niet naar vreemde vrouwen mag terug zwaaien en vooral de deur niet mocht open doen ;-). Hmmmm toch nog maar een keer bellen? En weer duurde het en duurde het. Inmiddels zag ik Ron vanaf de overkant van de weg een beetje paniekerig zwaaien. Dat zag er niet goed uit. Ik keek nog even naar binnen wat te doen. En ineens zag ik een man aankomen lopen. Op zijn dooie gemakkie. Gelukkig hij deed de deur open. Ik vroeg of hun nog steeds de "great Dane" hadden. Ja die hadden ze nog. Ik vroeg of ze wisten waar hij nu was. "Nou" zei de man, "hij ligt hier in de woonkamer". Ik vroeg of hij dat wel zeker wist. En hij keek even om en keek daarna wat paniekeriger naar mij. Ik hoorde ook een vrouw wat roepen. Wacht even zei hij. En liep de woonkamer in. In de gauwigheid keek ik nog even richting Ron. Die had nog steeds zijn handen vol met hwt kalf, hi hi hi hi. De man kwam snel terug gelopen naar de deur en zei dat hij inderdaad niet binnen was. Dus ik vertelde hem dat Ron hem vast had en of hij iets van een riem had. Inmiddels zag ik Ron de kruising oversteken met kalf aan zijn halsband vasthoudende. Wat een kracht had dat beest en het werd een soort van zig zag oversteek. De man ging zijn schoenen aan doen en ik liep richting Ron. En in een opwelling praatte ik naar de hond toe, waarop de hond een spurt inzette, met Ron in versnelde pas erachteraan. Stom, stom, stom, dat had ik dus niet moeten doen. Kalf kwam me dan ook super enthousiast begroeten. Tjemig wat was ie groot!! Hij keek me gewoon bijna recht in mijn gezicht aan. Ik zag dat Ron ook nog alle tien vingers had en het bleek gewoon een grote lieve hond te zijn wel een tikkie te enthousiast misschien wn onwijs veel kracht. Inmiddels stond het baasje ook buiten en kwam richting ons lopen. Daarna hebben we lief kalfje overgedragen aan baas. Die ons nog tig keer bedankte voor het "saven", hi hi hi. Afijn.... conclusie twee honden in 1 week bij zijn baasje terug brengen vind ik zelfs te veel van het goede. Dus hopelijk blijft het hier nu wel even bij.
Vandaag werd ik wakker en hoopte stiekumpjes dat "de kaboutertjes" alle houtsnippers op hun plek hadden gelegd. Maar eenmaal buiten in de tuin werd ik helaas met de realiteit geconfronteerd en staarde de tig zakken me aan.

Photobucket - Video and Image Hosting

Zo op een stapel gegooid leken het er eigenlijk nog meer. En ben ik maar een beetje begonnen met het verdelen van de zakken houtsnippers. Ron had er een stel al in de tuin gelegd en die heb ik open gesneden en alles uitgeharkt en verdeeld. Tussendoor heerlijk van het weer genietend. Het was echt zo lekker buiten vandaag!

Photobucket - Video and Image Hosting

Om half 5 hadden we een afspraak bij de dierenarts voor de jaarlijkse prikken van de honden. We moesten even wachten, maar daarna mochten we naar 1 van de 5 behandelkamers en moesten we even verder wachten. Daarna kwam de assitente die de temperatuur op nam bij de honden en zij noteerde nog wat gegevens. De dokter kwam daarop weer en ging een kleine check-up doen. Dus even hart luisteren, gebit en oren bekijken en twee prikjes voor beiden heren. Alles zag er keurig uit en ze waren "goed gekeurd" door de dierenarts. En om voor de rest van het jaar weer even klaar te zijn, nam ik ook medicijnen voor hartworm mee en Frontline ter voorkoming van vlooien. En een ontwormings kuurtje voor beiden heren. Daarna kon ik aan de balie afrekenen. En toen.... toen.... viel ik bijna flauw. $ 550,-, zei de assitente. Mijn god, dat moet een foutje zijn. Dat was wel erg veel. Ik vroeg of ze de rekening wat meer kon specificeren. Het kwam er op neer dat de medicijnen enorm in prijs gestegen waren, vertelde ze. Dus ik vroeg wat de vlooien bestrijding kostte en ze vertelde $ 100,- per 6 pipetten. Ik stond er echt verbaasd van. Er lag me zoiets bij dat ik vorig jaar iets van $ 60,- betaalde. Ja vertelde ze, het is zoveel omhoog gegaan. Maar, zei ze, als ik op internet de medicijnen goedkoper zag, moest ik het maar uitprinten, want ze deden aan "pricematching". En door dat laatste zinnetje voelde ik nattigheid. Volgens mij wist ze echt wel dat ze nu wel heel erg duur waren. Dus ik vertelde, dat ik het voorlopig bij 1 doosje hield. En dus ging er $ 100,- van de rekening af. Maarja, nog een flinke $ 450,-! Echt niet normaal. In NL was ik altijd zo'n 120,- Euro kwijt voor twee honden en kostte ontwormen 12,50 Euro en hier $ 32,50 per hond. Het was duidelijk dat dat hier toch wel anders was. Natuurlijk thuis gelijk op het internet gekeken en daar kost Frontline $ 60,- en de Interceptor was ook $20,- goedkoper. En daar had ik er twee van gekocht. In totaal dus $ 100,- duurder dan eigenlijk hoort. Heb ook even de rekening met vorig jaar vergeleken en toen was het ook $ 60,-. Ik vindt dat zulke nepperij en ga morgen mooi echt even terug. Volgens mij is de dierenkliniek van eigenaar verwisseld en misschien is het hoog tijd dat wij ook van dierenarts gaan verwisselen. Wat een neppers zeg!

Groetjes Petra

zaterdag 24 februari 2007

Van alles.....

Vrijdag had ik wat boodschapjes gedaan en moest ook naar de Walmart. En ik was daar best vroeg en heb ik de dagelijks of wekelijkse peptalk mee mogen maken. Vond het wel grappig. Zo werd er een nieuwe werknemer met luid gejuich welkom geheten en dit gejuich was door de hele winkel over de speakers te horen. Ook was deze vestiging al 477 dagen zonder ongelukken doorgekomen. En weer volgde er gejuich. Eerst dacht ik wat hoor ik nou toch steeds. Maar later zag ik de samenscholing van blauwe Walmart vestjes in de winkel staan. Het is zo'n andere benadering dan die wij in Nederland bij een werkgever gewend zijn, maar het heeft ook wel weer wat die positiviteit.
Na het kopen bij de apotheek van de Walmart van de speciale versie van "advil, cold & sinus" ging ik weer naar huis. Ron is op het moment erg verkouden en nu zaterdag lijken die speciale Advil's goed te werken want hij gaat inmiddels al heel wat minder proestend door het leven ;-)
Vandaag was ook Ron's bril klaar. Ik had vanmorgen gebeld en hij was binnen, maar er was wel een maar. Oeiiiii, dat klonk niet veel belovend. Die maar was dat de sterkte van de glazen in zijn bril niet conform recept waren. Hmmm, ze waren iets te sterk en wilden dus al een nieuw rechter glas bestellen. Maar Ron kon wel alvast deze bril ophalen, zodat hij in ieder geval al weer 1 hele bril had. Ron was niet echt blij met dit nieuws, maar toch maar op naar Pearle. Na enig passen bleek dat de cylinder ook iets afweek met zijn oude bril en dus werd dat in het nieuwe glas ook aangepast. Eigenlijk dus wel goed dat er toch een ander rechterglas besteld moest worden, want nu kon dit er ook gelijk bij gewijzigd worden. Als het even mee zit, is dan zaterdag de gehele bril in goede sterkte.
Daarna zijn we naar het vliegveld gereden. We waren inmiddels toch al halverwege. Van de week zagen we namelijk dat onze vlucht naar San Juan eind maart een tijdswijziging had gehad en dat we nog maar 20 minuten overstap tijd hadden in Orlando. En dat is wel heel krap. Ook omdat je al 15 minuten voor vertrek bij de gate moet zijn wil je uberhaupt nog mee mogen.

Photobucket - Video and Image Hosting

Vliegtuig dat net ging landen en dus heel laag over de weg vloog.


In de rij bij Delta, waar we dus mee vliegen, kwam er een steward naar ons toe, dat dat "soort dingen" toch echt per telefoon moesten. Daar had hij eigenlijk ook wel gelijk in, maar wij vinden dat "soort dingen" toch wel prettig om met een persoon te regelen, vandaar onze rit naar het vliegveld. En na enig aandringen mochten we in de rij blijven staan wachten op een vrije medewerker aan de balie. Die grondsteward begreep onze "concerns" helemaal en heeft voor ons een andere vlucht geboekt. We vliegen nu terug via Atlanta ipv Orlando en hebben iets meer dan een uur overstap tijd. Bovendien heeft zijn collega ook al de stoelen bij de nooduitgang voor ons gereserveerd en kan Ron zijn benen kwijt op de vlucht vanuit SanJuan. Helemaal goed!
Daarna zijn we naar Dorton Arena van de State FairGrounds gereden, want daar had de AKC een soort van kenningsmakings dag georganiseerd.

Photobucket - Video and Image Hosting


E.e.a. om baasjes en hun honden geinteresseerd te krijgen in de hondensport. Dus voor hondenshows, gehoorzaamheid, behendigheid en Rally. De AKC (American Kennel Club) is zoiets als wij in Nederland de Raad van Beheer kennen. Onze doggy's konden niet meedoen, omdat ze nog (steeds) niet zijn ingeschreven bij de AKC. Van rashonden uit het buitenland moet hun stamboom naar de AKC opgestuurd worden. Dat heb ik in ieder geval vandaag geleerd. De mevrouw die ons hielp heeft twee formulieren voor ons uitgeprint en te samen met de stamboom van Stacey en Connor (en 2 x $50,-) zouden zij dan ook rashonden kunnen worden in Amerika d.m.v. inschrijving bij de AKC. Vond het wel een flink bedrag, maar dan kan je wel mee doen aan wedstrijden en hondenshows. Ben alleen nooit zo sterk in wedstrijden en zo. Mis dat competitie gevoel. Zeker naar Amerikaanse maatstaven. Ik ben meer voor de leuk bezig met de hondjes ;-) Het is in ieder geval wel heel leuk om alle hondensporten zo bij elkaar te zien. Er waren best veel hondenrassen te bewonderen. Geen Beardies, maar wel veel andere leuke viervoeters.

Photobucket - Video and Image Hosting

Zoals Hazewindhonden in ruste ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting

En..... Australian shepherds (speciaal fotootje voor Petra en Cosmo)

Ook was er een gehoorzaamheids wedstrijd en dat vindt ik altijd wel mooi om naar te kijken.

Photobucket - Video and Image Hosting


De af, zit en sta commando's op afstand.

Photobucket - Video and Image Hosting Photobucket - Video and Image Hosting

En het sorteren waarbij de hond zijn halter uit een stel andere halters moet aporteren. Wat hij tot twee keer toe keurig deed.

Photobucket - Video and Image Hosting

Er was ook een jeugdhandlers wedstrijd. Wat ook heel leuk was om naar te kijken. Al die gespannen koppies van de kinderen en de verschillende rassen bij elkaar in de ring.

Photobucket - Video and Image Hosting Photobucket - Video and Image Hosting


Daarna hebben we nog even bij de showkeuring van de herdershonden (herding group) staan kijken, maar zoals gezegd geen Beardies te bekennen. Inschrijven kostte maar $ 5,- dus was wel leuk geweest om een keer te doen weer. Gewoon voor de leuk ;-) Er waren wel ook kynologenverenigingen en na het zien van al die actie ging het bij mij ook wel weer kriebelen. Rally lijkt me wel leuk om te doen. In tegenstelling tot gehoorzaamheid mag je hierbij kletsen tegen de hond. En dat is wel handig want bij gehoorzaamheid in NL heb ik wel eens een 0 opgelopen op een bepaald onderdeel van de test, omdat ik te veel liep te kwebbelen tegen Stace. Dus DE sport voor mij en Stace ;-)
Daarna zijn we weer op huis aangegaan en hebben lekker in de tuin gezeten. Het was weer lekker weer en even van genieten niet waar?

Groetjes Petra

dinsdag 20 februari 2007

Uitgekomen......

Nou de voorspellingen zijn uitgekomen hoor. Het was vandaag heerlijk qua temperatuur. Was dat even lekker! Vandaar dat ik met de honden aan de wandel ben gegaan bij Lake Pine. Raar hoe de temperatuur, de natuur veranderd. Vogeltjes fluiten, het groen lijkt groener en ik voelde me ook een heel stuk lekkerder.

Photobucket - Video and Image Hosting

Photobucket - Video and Image Hosting


En de hondjes waren ook duidelijk vrolijk. Ook de lente in hun koppie.
Na het wandelen heb ik wat boodschapjes gedaan en daarna nog even in de tuin gezeten. Heerlijk hoor, het werd bijna 20 graden zo in het zonnetje. Kortom een dag met een sterretje (of letterlijk met een zonnetje).

Groetjes Petra

maandag 19 februari 2007

In de tuin....

Gisteren zijn we met Ron's collega, Leen, naar Smithfield geweest. Ook Leen was erg goed geslaagd. Het scheelt gewoon heel veel geld vergeleken met Nederland. Levi's broeken zijn echt veel goedkoper. Ook was hij bij Nike goed geslaagd. Zelf heb ik bij Skechers leuke zomerschoenen kunnen scoren. Vrij modern voor mijn doen, maar ze zaten echt als gegoten. Daar kan ik wel een paar miles mee weg hobbelen ;-) Daarna zijn we naar de "vreetschuur" in Cary, zoals wij de Golden Corral altijd noemen, geweest. Inmiddels zijn we er ook achter dat dat op zondag middag niet echt een rustig etentje betekent, want veel mensen komen na de kerk hier eten. Het restaurant was ook afgeladen en konden we maar net een tafeltje vinden. Maar daarna was al die drukte wel leuk om te zien. Naast ons zat een man met drie kindertjes, keurig netjes in pak en mooie jurkjes. Haartjes helemaal netjes. En zo zaten er veel gezinnetjes. Best wel leuk om dat ook een keertje te zien. Zeker voor Leen, want veel Amerikaanser kon het niet hoor! Hierna zijn we naar huis gegaan en met de hondjes in de tuin bezig geweest.

Photobucket - Video and Image Hosting
Photobucket - Video and Image Hosting
Kom nou?????

Photobucket - Video and Image Hosting Photobucket - Video and Image Hosting
Samen frisbeeen..... en Stacey wint

Photobucket - Video and Image Hosting
Connor maakt het niks uit, als je haar maar goed zit ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting

Photobucket - Video and Image Hosting


En daarna nog een rondje behendigheid. Waarbij Connor altijd met mij en Stace mee huppelt, maar ruimschoots om de sprongetje heen manouvreerde. Hij vindt het allemaal wel heel leuk, maar het leukste is het balletje wat ik weg gooi aan het eind van alle obstakels.
Vandaag was ik weer wezen zwemmen. Ron had geen vrij met Presidentsday dus gewoon "maandag" as usual. Dus ook gewoon zwemmen. Er waren geen aquarobic lessen vanmorgen en dat was goed te merken aan het water. In de kleedkamer werd ik al gewaarschuwd voor de kou door een vrouw die ook altijd 's morgens zwemt. Eenmaal in het zwembad hoorde ik het ook van de aanwezige zwemmers. En ze waarschuwde duidelijk niet voor niets. Het was echt megakoud..... Tjemig dit was geen pretje. Met flinke kippenvel was ik aan het baantjes zwemmen. De eerste tien minuten waren echt erg en dacht ook niet dat ik het uur zou gaan redden. Ik kwam bijna niet vooruit en mijn benen voelden zo stijf. Maar eenmaal na die tien minuten ging het beter, maar je moest echt niet stil staan in het water. Het was overigens ook nog steeds zo koud buiten in de morgen. Min 6 gaf de temperatuur meter aan in de auto. En eerlijk gezegd ben ik die kou wel een beetje zat. (Wat een watje he?) Nou valt het hier natuurlijk reuze mee in vergelijk met andere delen van Amerika, maar ik blijf het koud vinden. De kou gaat hier echt, dwars door je heen. Vooral met die koude wind. Gelukkig ziet het volgens de voorspellingen er naar uit dat vannacht de laatste koude nacht was. In ieder geval geen nachten (en ochtenden) met meer dan min 5 graden. Helemaal mooi is ook dat er voor aankomende week temperaturen van 20 graden (boven nul !) zijn voorspeld. Ik hoop het maar, want ik ben er aan toe! Erg he? Ben helemaal verpest door het lekkere weer hier steeds. Mijn Nederlandse bloed is echt al aan de Carolina temperaturen gewend!

Groetjes Petra

zaterdag 17 februari 2007

En toen waren er 2........

Nou is het in de meeste gevallen wel leuk als er ergens 2 van zijn. Maar in Rons geval even niet. Want sinds donderdagochtend is zijn bril in 2. Wie niet van brillen verhalen houdt, kan nu nog naar een ander kanaal of blog zappen, want het is een lang verhaal inmiddels.
Ron's bril is van titanium en zou niet kunnen breken, maar helaas na een aantal jaren van gebruik kan dat blijkbaar wel. Precies bij de "brug" zeg maar is hij afgebroken. Zwaar gevalletje van metaalmoeheid. Ook een beetje moeilijk garantie verhaal, want het is toch een eindje vliegen voor het e.e.a. bij de opticien te laten zien. Bovendien heeft hij hem ook al weer een aantal jaren en is dat wellicht misschien ook wel genoeg voor titanium.
Allereerst is Ron met zijn bril naar een juwelier geweest om hem te laten solderen of zoiets. En zo waar kon hij hem na een uurtje weer op halen. Hij was weer heel. Althans, dat was hij zeker een uur, daarna knapte hij weer. Dus Ron weer terug en heeft de juwelier het nog een keer geprobeerd en twee tellen erna knapte hij weer. Vette pech, niet meer te repareren. Wat dan wel weer volgens de definitie van titanium is. Eenmaal heel, zou heel moeten blijven. Maar eenmaal kapot, blijft voor altijd kapot. De juwelier vond het heel vervelend voor Ron en gaf de $ 20,- die hij betaald had voor reparatie netjes terug. Dus op pad voor een nieuwe bril. Inmiddels hadden we wel begrepen dat je hier een receptje moet hebben. Wat inhoudt dat je een officiele ogentest moet doen bij een oogarts. Nou had Ron nog wel een receptje maar die was ouder dan twee jaar en dan wordt het niet meer geaccepteerd. Dus eerst uitzoeken waar dat kon. Veel opticiens hebben naast hun winkel ook een oogarts en dus belde ik naar Pearle Vision. Klonk als en zag er uit als de Nederlandse versie van Pearle, dus die maar eerst. Pas dinsdag kon hij daar terecht. Vrijdag en zaterdag zaten zij al vol en maandag is het hier Presidentday en was de oogarts er niet dus dinsdag was het eerste wat mogelijk is. Hmmmm, dat duurde wel een poos. Inmiddels was het na zessen en sluiten de meesten oogartsen, dus verder geen pogingen kunnen doen om een afspraak ergens anders te maken. Ron was ondertussen aan het knutselen gegaan in de garage met secondelijm enzo. Maar dat titanium is sterk spul, maar plakt moeilijk, merkte hij al snel. Natuurlijk heeft hij ook een reserve bril, maar die heeft hij sinds we hier wonen niet nodig gehad en ligt vast ergens heel goed en verstandig opgeborgen. Maar waarschijnlijk te goed, want we hebben hem nog steeds niet gevonden. Alles overhoop gehaald, maar niet te vinden. Elk laatje, elk verdacht kastje, elke nog dichte verhuisdoos weer eens open. Iemand die wel eens vaker met een echtgenoot naar zoiets dergelijks gezocht heeft, zal begrijpen dat de sfeer hier opper best was (NOT) ha ha ha. Afijn, morgen (zaterdag) nieuwe ronde nieuwe kansen. Inmiddels had ik tussen onze zoektochten ook naar Helga gebeld en Eugenie gemaild. Zij hebben hier wat bril ervaring en dat is het fijn te weten waar zij wat hebben gedaan en hadden gekocht. Ik kreeg een aantal adressen van ze en 's morgens vroeg ben ik gaan bellen. Eerst de Lenscrafters. Zij hadden een vrij overzichtelijke website en dat is altijd wel fijn niet waar? En zowaar, Ron kon aan het eind van die middag al terecht voor een ogentest. Dat was mooi.
Dus wij naar Crabtree valley mall die middag en moesten eerst weer allerlei formulieren invullen en verklaringen tekenen. Wij hebben geen eyecare verzekering, dus waarom al die poespas? Maarja, zo goed als het kon ingevuld en daarna werden we door een niet al te gezellige assitente naar twee verschillende hokjes gebracht. Praten was een extra optie denk ik en die hadden we in die formulieren vast niet aangevinkt, want er kwam echt bijna geen woord uit. En dat wat er uit kwam was met een zodanig dialect dat wij er maar bar weinig van verstonden. Zij deed twee testen met Ron en daarna werden we alleen achter gelaten in hokje nummer 2. Ze had dit hokje met stille trom verlaten en wij namen maar aan dat we moesten blijven wachten.

Na een kwartiertje kwam er een duidelijk meer spraakzame man en die begon met Ron aan het welbekende kliksysteem. Is dit beter of dit? En zie je zo scherper, of zo? Dat was allemaal zeer bekend en net zoals in Nederland. Extra was wel dat hij nog een ander apparaat had waar mee hij naar de adertjes en oogbolling keek. Ondertussen wel continu babbelend over Amsteram, Parijs, Def Leppard en wat zoal niet meer uit Europa komt. Nou ja wel een stuk gezelliger dan Mevrouw Zwijggraag. Niet lang er na kregen we van Meneer Praatgraag een briefje en dat moesten we weer afgeven aan de balie en na het betalen van $ 69,- kregen we het weer terug. En met dit briefje, wat na het betalen ineens een prescription werd, kon je naar de winkel ernaast een brilletje uitzoeken. Maar ook naar een heel andere opticien gaan. Maar de man van de opmetingen had gezegd dat bij Lenscrafters ze binnen een uur een bril voor je klaar kunnen hebben. En dat leek Ron wel wat, want het plakbandje waarmee zijn brilletje nu samen hing was nou niet echt ideaal. Het had wel een heel hoog "nerd"-gehalte. Afijn wij op montuur jacht in de brillenwinkel. Er kwam een man ons helpen en Ron zei dat hij iets in de trent zocht van zijn oude bril. Niet te opzichtig en te opvallend dus. Hij kwam met een aantal monturen aan en bij elke bril, volgde er een "Looks great on you". Ik zag na het derde brilletje Ron's gezicht al betrekken, want alle drie de brillen waren alles behalve "great". Ron houdt daar dus helemaal niet van. En ik probeerde aan de verkoper duidelijk te maken dat we misschien beter zelf even zouden gaan proberen met verschillende monturen. Ok, zei hij, maar kwam onderwijl nog wel steeds met brilletjes aanzetten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet erg onder de indruk was van de moderniteit van de aanwezige brillen. Eerder een beetje oubollig. En we slaagden dus ook niet in deze winkel. De verkoper vond het jammer, maar stuurde ons naar Sears waar ze misschien meer van onze gading hadden. En wij dus naar Sears. Maar daar was de toestand van de brillen orginaliteit eigenlijk nog erger. En gingen kijken op een directory van het winkelcentrum. Er zat dus nog een opticien in het winkel centrum, genaamd 20/20. Eenmaal daar kwam een meisje van een jaar of 17 ons helpen en weer stond alles even geweldig en mooi bij Ron. Vreselijk is dat toch. Je kan best zeggen dat dingen leuk staan, maar ze kwamen echt met van die Lee Towers en Nana mouskouri brillen aan die totaal niet bij Ron pasten. Dus ook daar weer snel weg. Nog maar een keertje terug en kijken bij de Lenscrafters. En ineens in een hoek kwam Ron terug met een brilletje die hem heel leuk stond. Wel anders dan hij had, maar best leuk. De verkoper kwam weer aangesloft en vertelde met een diepe zucht dat dat een kinderbrilleltje was. Oeps....., hebben wij weer hoor. Nouja zegt Ron, hij ziet lekker en staat goed. En de man maakte nog een dieper zuchtend geluid. Ok, ik zal wel kijken of hij bij u past. En zowaar was hij het met Ron eens dat hij hem inderdaad paste en hij had genoeg ruimte over achter zijn oren. Er hing een groot bord 50 % korting boven deze brilletjes. Dus Ron vroeg naar de prijs. $ 140,- zei de verkoper. Maar dat is de volle prijs, zei Ron vragend. De verkoper vertelde dat alleen kinderen onder de twaalf jaar 50 % kregen en....... dat was hij niet. Ik zag Ron's gezicht al weer enigszins grimassen. En de verkoper zag dat ook. Heeft u misschien Triple A?, vroeg hij. (Dat is de Amerikaanse versie van de ANWB).Ja, dat hebben we, zeiden we. Nouja hebben we? We hebben nog het "Show Your Card" pasje uit Nederland en dat werkt altijd perfect voor korting bij hotels en pretparken. Nou, zei de verkoper, indien dat het geval was, ging er 30% af van de prijs. Was wel geen 50%, maar die 30% ging ook van de glazen af. Dus hij ging rekenen voor ons. $224,- zou het moeten gaan kosten en dan was de bril binnen 1 uur klaar. Denk, denk, denk..... Wel natuurlijk veel geld voor een kinderbrilletje, vond ik. Maar dan had hij nu wel gelijk wat, want het plakbandje van deze bril was niet echt van een blijvend succes. En wellicht kon hij dan op zijn gemakje eens gaan kijken voor een andere bril en deze voor reserve houden? We zeiden dat we er even over na moesten denken. De verkoper vertelde al smilend, dat hij de bril wel even apart zou houden voor ons en liepen de winkel uit. Op deze bril zat weer geen coating die Ron eigenlijk wel wilde, maar misschien was het wel handig om voor een nieuwe reserve bril te gaan. En daar kon deze dan later voor door gaan en dan had hij voor nu in ieder geval een bril, bestaande uit 1 deel. Dus na deze echtelijk vergadering toch maar besloten de bril te bestellen. En voor de derde keer weer terug naar de Lenscrafters. Inmiddels was de verkoper bezig met een andere klant en werden wij geholpen door een mevrouw. Ze pakte de apart gelegde bril en ging onze gegevens opschrijven. En ineens kwam ze aan een heel ander bedrag dan die mannelijke verkoper. $ 249,- is het bij elkaar, vertelde ze. Dus ik vertelde dat de andere verkoper kwam op $ 224,-. Nou dan had hij het verkeerd berekend en klaar was dat. Nou kan Ron niet tegen mensen die maar steeds "looks great" zeggen, maar ik kan daar dus niet tegen. Ron, zag dat aan mij en zei maar snel, nou ja niet zo leuk, maar ok. Maar ik kan daar dus enorm geirriteerd door raken. Eenmaal verder kwam ze met het verhaal dat ze ook nog een computer storing hadden en dat ze niet konden garanderen dat de bril vanavond klaar zou zijn. Ja jeetje, dit werd wel een heel moeizaam verhaal. Ron vertelde dat we toch moesten gaan eten en dus later op de avond terug zouden komen om te kijken hoe de stand dan was. Inmiddels hadden we heerlijk gegeten bij P.F.Changs en rond een uur of 8 wij dus weer terug naar de Lenscrafters. De mevrouw zag ons al aankomen en vertelde gelijk dat de computer het net een paar minuten deed. We hadden geluk, zei ze! Het zou nu nog net gaan lukken om de bril voor half 10 vanavond klaar te hebben. Kom snel even zitten, want ze had nog wat gegevens nodig van ons. Zoals het pasnummer van de Triple A. En dus gaf ik ons pasje. Daar staat niet een persoonlijk nummer op maar een code van het land waarin "show your card" ook geldig is. Die kan ik ook altijd ingeven bij het reserveren van hotels en zo. Maar hier ging dat niet gebeuren, volgens deze mevrouw en al stond er in grote letters Triple A op en "show your card" waarmee ze adverteerden in hun winkel, zij accepteerde deze kaart niet. Dus stelde ik zachtjes voor dat ze dat misschien even aan de manager moest vragen wat nu verder. We waren inmiddes bijna 3 uur verder en nog steeds geen bril. En dat had ik beter niet kunnen zeggen, want zij was de manager van het spulletje vertelde ze mij op een zeer denegrerende toon. Langzaam aan was mijn geduld nu wel op. Ik weet dat Ron graag zo snel mogelijk een bril wilde hebben, maar niet te koste van alles. Ze kwam dus ook met een prijs van ver boven de 300 dollar in eens. Ron brabbelde nog wat en kreeg daar weer $ 75,- dollar af door middel van de reclame borden die in de zaak stonden van een of andere actie. En opeens was ik het zo zat. Ze was weer aan het rekenen en nu kostte het brilletje in eens $ 279,-. Tegen die tijd kookte ik, in drie uur tijd had ik 4 verschillende prijzen gehoord voor dezelfde bril. Ik was het zat en ik Ron inmiddels ook behoorlijk. Het is of die $ 249,- dollar of we gaan weg zei ik. Wat een vreselijk gedoe zeg. Doe gewoon aan vaste prijzen en hou op met dat geneuzel. Daar wordt ik zo boos om. "Nou dan gaat u maar weg.....", zei ze. Grrrrrrrrrrrrr, wat een vreselijk mens zeg. Dus om alles samen te vatten, had Ron dus geen kinderbrilletje gisteravond ;-) Echt blij was hij niet, maar dit was te gek voor woorden. We hadden de eerst prijsverhoging geaccepteerd, gewacht op de computerstoring en na nog twee prijzen was nu de maat vol hoor. Het is best zo! Maarja we waren nog wel brilloos. Dus toch nog maar even door naar Cary Town Mall gereden en daar zat alleen weer de "Lenscrafters" zagen we al snel. Nouja, toch maar even kijken. Ook hier niet echt Ron's smaak brillen, maar weer het zelfde soort verkoper. En na 10 keer "Looks Great", hadden we het wel weer gehad! Later op die avonds thuis dus al weer op zoek naar die reserve bril....... die we niet vonden.....
Zaterdag moest Ron werken en ben ik op het internet naar andere opticiens aan het zoeken geweest. Rond twaalven kwam Ron thuis en gewapend met een hele lijst met adressen van opticiens op pad. We waren nu voorbereid voor het ergste zeg maar! Eerst maar naar Pearle Vision. Die had namelijk ook de 30% Triple A korting had ik gezien en dat scheelt bij dit soort bedragen toch behoorlijk. Eenmaal in die winkel ging het er daar gelukkig heel anders aan toe. De verkoper keek echt naar de vorm van Ron's gezicht en kwam met brillen aan die Ron ook echt goed stonden. En als het niet stond, zei hij dat ook. Zo kwamen we op een "rimless" bril. Maar zei hij, het zou beter passen als we de maten van uw huidige glazen nemen. Die sluiten uitstekend bij u aan. En ging naar zijn mechaniker vragen of hij van Ron's brilglazen een mal kon maken. We moesten daar even op wachten en daarna kwam hij terug met een plastic mal en zo kon Ron zien hoe het er uit kwam te zien. Het maken duurde wel een week, maar dat was misschien wel beter dan die "1 uurs" service van gisteren niet waar ;-) Afijn de Triple A korting werd zonder probleem geaccepteerd en dat scheelde mooi $130,- dollar. De gehele bril was dan wel wat duurder, nu $ 350,- in totaal, dan het brilletje van Lenscrafters, maar nu wel helemaal naar Ron's zin. En eigenlijk toch nog veel goedkoper dan Ron bij zijn opticien in Nederland gewend was. En de Pearle meneer zou ons bellen wanneer de bril klaar was............. Pffffffffff, wat een verschil met gisteren zeg! Lang leve Pearle, ha ha ha ha. En niet eens een kinderbrilletje nu, hi hi hi. Deze opticien is met stip gestegen in onze opticienlijst!!! Het is zelfs zo dat als Ron toch niet tevreden mocht zijn met zijn bril hij na 60 dagen de bril gewoon terug kan geven, aldus deze verkoper. Laten we hopen dat dat niet nodig is, maar dat is altijd wel fijn om te weten, niet waar?


Over top tienen gesproken trouwens...... Ik las namelijk in de krant van vandaag dat Raleigh/Cary met stip op nr. 1 staat in de Forbes lijst voor meest gunstige stad om werk te vinden in Amerika. Best een leuk stukje om even te lezen.

Groetjes Petra

donderdag 15 februari 2007

Mosley

Vanmiddag rond een uur of 1 stond de postboder(es) aan de deur. Een pakje!!! Leuk, leuk, leuk!! Het was een pakje uit Voorhout met veel nieuw leesvoer voor ons tweetjes en paaseitjes, Stroopwafels, zwart-witjes, lekkers voor de honden en 2 DVD's met Nederlandse Cabaretiers! Thank you so much Erna!!! Dus nadat ik het uitgepakt had dacht ik even kijken wat de postboder(es) nog meer voor post had. En ik liep via de garage naar buiten naar de brievenbus. En terwijl ik de oprit afliep kwam er een dolle hond op mij afgerend. Oeps.... Maar hij bleek goede bedoelingen te hebben. Hij was gewoon ontzettend enthousiast en kwam even een knuffel halen en was gewoon de vrolijkheid zelf!! Hij rende onze garage in en snuffelde alles af. Ik probeerde te herinneren of ik die hond hier al eens eerder in de buurt had gezien, maar kon het zo snel niet bedenken. In zijn snuffeltoer zag ik wel dat hij twee penningen om had en ik probeerde hem mee te krijgen onze tuin in. En dat lukte. Daar vervolgde hij zijn snuffeltoer en ik probeerde hem te paaien, zodat ik zijn penning kon lezen. In mijn eerste poging had hij heel andere plannen en sprong hij vanuit stilstand zo over ons muurtje bij het terras heen. Jemig wat een energie had deze hond! Wel een lieverd hoor. Inmiddels hadden onze schatjes het ongeleide projectiel in onze tuin ook gezien en juichde hem van achter het raam luidkeels toe. Chaos compleet.
Ik liet hem dus maar even in de tuin en ging naar binnen om snoepjes te pakken om hem zo te lijmen. Eenmaal binnen waren Stace en Connor niet bij de deur naar buiten weg te slaan natuurlijk. Dus mijn tocht naar buiten ging iets moeilijker dan naar binnen. Maar het was me gelukt!
De snoepjes methode werkte overigens perfect en als een mak hondje kwam hij naar me toe gelopen bij enig zicht op lekkers. Daarna kon ik zijn penning lezen. Ik weer naar binnen voor de telefoon en had gelijk wat te eten voor hem mee naar buiten genomen.

Photobucket - Video and Image Hosting

Het telefoonnummer op de penning was niet zo heel goed te lezen, maar ik kreeg contact maar helaas een antwoordapparaat. Ik sprak in dat ik waarschijnlijk hun hond hier had. Maarja, de hond had zoveel energie, ik weet niet of hij wel zo lang in mijn tuin te houden was. Wat was nou verstandig? Moest ik hem hier houden? Maar dat hield in dat ik er bij moest blijven, want 1 gat van Meneer de Bruin gister was eigenlijk wel genoeg. Maarja, hoe laat zouden die baasjes thuis komen? Daarna kreeg ik ineens door dat de andere penning niet alleen een entingspenning was, maar dat er ook een nummer van de dierenarts van de hond op stond. Ik gebeld en de hond stond inmiddels lekker te smikkelen. Gelukkig waren al zijn gegevens bekend en het bleek dat de hond Mosley heette en in de wijk tegen over onze wijk woonde. Ze gaf me het adres en het telefoonnummer. Daarna ben ik een riem gaan pakken en de autosleutels. Ik dacht dan rij ik er even heen. Maar "Mosley" had andere plannen! Met geen paard de auto in te krijgen. Ik probeerde hem te tillen, maar ook dat vond Mosley geen goed plan. Dus..... mijn jas maar aan gaan trekken en met de benenwagen maar die kant op dan. Terwijl ik al even op weg was, bedacht ik me dat de baasjes waarschijnlijk niet thuis zouden zijn, anders hadden ze de telefoon ook wel opgenomen. Nou ja, ik had mijn mobiel bij en zou nog wel kijken. Eenmaal bij het adres stond er wel een auto op de oprit en had stiekumpjes hoop en belde aan. Ik hoorde binnen nog een hondje blaffen. Mosley vond het wel leuk en begon te kwispelen. Duidelijk dat hij thuis was. Maarja de deur bleef dicht. Hij keek me nog eens aan van zeg, doe de deur dan open, maarja Mosley ik zou het graag voor je willen, maar dat ging niet gebeuren geloof ik. Dus ik maar weer gebeld naar het telefoonnummer. Weer het antwoord apparaat. Ik ingesproken dat ik nu bij hen voor de deur stond en dat ik het adres van de dierenarts had gehad. Maarja wat nu. Ik besloot hem dan maar weer mee naar huis te nemen, maar bedacht me dat ik ook even in de achtertuin kon kijken. Want hij moest toch ook ergens vandaan zijn gekomen, niet?
En ik zag een lange lijn liggen in de tuin. Mosley dook gelijk het deck op en duwde zijn neus tegen de schuifpui aan. Duidelijk dat hij thuis was. Dus besloot ik hem maar aan te lijnen en hem daar te laten. En ik liep de oprit weer af en belde het nummer nogmaals om te vertellen dat ik de hond in de achtertuin aan de lijn had gedaan. Echt leuk vond ik het allemaal niet en mijn geweten knaagde flink. Waarom was hij dan eigenlijk buiten en dat andere hondje binnen? Op de oprit zag ik wel de krant liggen. Hmmm? even kijken welke datum er op stond. En de krant was van vandaag. Maar verderop lag ook de krant van gisteren. Goh....ik leek Sherlock Holmes wel. Zou Mosley dan al twee dagen buiten hebben gezeten? Tsja, je weet het niet he? Kan ook zijn dat ze gewoon twee dagen de krant niet hebben opgepikt. Ik bedacht me toch maar weer even terug te lopen om te kijken of hij wel water had. En ik zag een vies bakje staan met een klein laagje water, maar dat was bevroren. Tsja wat nu. Ik zag wel de tuinslang en een emmer. Dus die maar even gevuld voor hem. En dat vond hij geweldig, want hij dook er met zijn lieve neus gelijk in. Jeetje, vond het toch wel weer moeilijk om hem daar achter te laten, maar waarschijnlijk wist Mosley niet beter dan zo te leven....... Eenmaal aan de trippel terug, kreeg ik een steeds naarder gevoel. Waarom zouden mensen hun hond nou twee dagen buiten laten. En waarom was er nog een ander hondje, maar wel binnen? Afijn mijn fantasie sloeg op hol en bedacht de vreselijkste dingen. Er zal toch niemand ziek geworden zijn daarbinnen in dat huis of nog erger..... iets ergs gebeurd zijn. He jakkes..... heb ik weer hoor. Ik ben met dat soort dingen altijd zo impulsief.Voor hetzelfde geld zat ik weer midden in een CSI aflevering. En overal mijn vingerafdrukken en tig berichtjes op het antwoordapparaat. Lekker slim weer. Sorry meneer agent ik heb alleen maar aan de tuinslang gezeten voor water voor de hond? Ja ja, dat zal lekker gelovig over komen. Pfffff..... Eenmaal thuis belde ik Ron, nog niet vertellende van mijn vreemde gedachtes. Nou dat gaf me ook veel hoop, want hij zei gelijk dalijk ligt er iemand dood in dat huis, na het horen van mijn verhaal. Waarom denk ik daar nou niet aan als ik zoiets ga doen. Ik ben echt een tuthola die daar dus helemaal niet bij nadenkt. Bedacht me na het ophangen van de telefoon of we eigenlijk wel een goede rechtsbijstand hadden en of ze hier ook een vrouwenvleugel zouden hebben ;-) Tjemig..... Nouja, even wat anders doen maar. Computeren!! Dat helpt altijd heel goed bij mij om de zinnen te verzetten. Vrij snel kwam Yvon op de skype en ik moest even mijn verhaal kwijt en vertelde van Mosley. En ook zij kwam met dezelfde gedachtes als Ron. Ja jeetje...... en ik werd er een beetje peuneveu van. Ik probeerde alleen maar een goede daad te verrichten. Als de politie dat nou ook maar geloofde. Ik bedacht me of iemand me had zien lopen met Mosley en eigenlijk was dat wel het geval. Zij zouden vast voor me willen getuigen, ha ha ha. Maarja, de beelden van de vrouwenvleugel werden me steeds levendiger..... Ik nam me voor om toch maar weer even te bellen 's avonds als ik nog niks van de baasjes gehoord had. Want als er dan nog niemand thuis was, kon ik altijd nog bedenken wat ik ging doen. Zelf de politie bellen misschien? Vond het ook zo rot voor de hondjes dat ze zo alleen waren. En misschien wel twee dagen al? Maar.... om vier uur ging de telefoon. Het was het baasje van Mosley. Klonk gelukkig helemaal niet "dood" en eigenlijk zelfs niet eens een beetje ziek. Hij was heel aardig en bedankte me tig keer dat ik Mosley thuis had gebracht. En vond het zo fijn dat er een hondenliefhebster was die aan de hond gedacht had. En dat Mosley uitgevonden had hoe de lijn van zijn riem af kon. En verontschuldigde zich nog een keer of 10. Nou ja zeg, was ik even blij! En de beelden van de vrouwenvleugel vlogen zo uit mijn gedachtengang. Goed he? Wat een opluchting toch weer. Maar, ik denk wel dat ik Mosley hier nog wel eens zal zien. Volgens mij vond hij het eten errug lekker en ook het rennen door onze tuin met alle ballen en speeltjes was geloof ik ook wel naar zijn smaak. We zullen zien!

Groetjes Petra

woensdag 14 februari 2007

Happy Birthday Valentine!!!!



Vandaag is ons valentijntje Connor jarig! Hij is ook echt een knuffelkont (of nee knuffelhond). Ik had voor hem twee speeltjes en een zak van zijn favoriete snoepjes gekocht. Helaas is er 1 door Stace ontdaan van oren, rechterbeen, vulling en piepertje..... Geloof niet dat de jarige er erg onder gebukt ging, maar toch.... Gelukkig hebben we de foto's nog ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


Stace was trouwens toch op dreef vandaag. Waarschijnlijk zwaar jaloers op de speciale verjaardagsbehandeling van broer misschien? Vanmiddag na het wandelen hier in de wijk, had ik ze even in de tuin gelaten. Ik moest nog wat doen binnen en zou daarna met ze gaan wandelen bij Bass Lake. Toen ik het terras op kwam om ze op te pikken zag ik een paar bruine pootafdrukken op het terras? Hmmmmm vreemd, even het spoor volgen. En ja hoor ik kwam bij Meneer de "Bruin" uit! Hij keek me heel onschuldig aan. Maar hij had me toch een paar bruine bagger poten. Nu nog uitvinden waar hij die had opgelopen.....

Photobucket - Video and Image Hosting


En al snel zag ik het gat naast de poort van het tuinhek..... Nog steeds de onschuld zelve spelend! Als of hij nou echt niet wist waar dat gat in ene vandaan kwam. Ik moest er zelf om lachen want het was geen gezicht. Hij stond daar met een paar baggerpoten, van heb ik jou daar! Maar, ik moest hem toch bestraffen. Toen ik zei,"Wat is dat Stacey?" en wees naar de onrechtmatige daad keek hij op zijn "blondst". Maar hij had ook zoiets van oei, ze heeft het toch door.... Hij keek nog even naar de jarige, maar die truc die ging niet werken, want die had keurig witte pootjes, hi hi hi. Nouja, boeltje maar bij elkaar gebezemd en op naar Bass lake met jarige en meneer de Bruin.
Bass lake is echt bij ons om de hoek zeg maar. Maar er liggen houtsnippers als pad. En niet de gewone houtsnipper, maar heel dunne zeg maar. En meestal blijft dat spul heel erg in hun poten hangen. Dus wandel er niet zo heel vaak. Maar gisteren had het geregend en had goede hoop dat het dan niet zo in de vacht ging zitten. En ik had het goed ingeschat, geen hout in de poten maar gewoon lekkere bagger, ha ha ha.... Want het was behoorlijk drassig op sommige plekken. Nou ja, toch nog beter dan dat houtspul, want dat is echt een drama om er uit te krijgen.

Photobucket - Video and Image Hosting
Photobucket - Video and Image Hosting


Aan het begin was het nog een beetje bewolkt, maar daarna begon de zon door te breken en werd het ook gelijk een stuk warmer. Wel met een flinke wind, maar het was echt lekker even zo.

Photobucket - Video and Image Hosting


De route loopt heen en terug. Dus geen rondje om het meer, maar 1 mile heen en 1 mile terug. Vorig jaar was het meer ontzettend overstroomd geweest en heeft hele delen van de route weggespoeld en dat zag je nog wel hier en daar. Tijdens hurricane Fran in 1996 is de dam gebroken van dit meer en heeft het heel wat gekost om die dam te maken. Daarna is dit park aan gelegd. Sinds kort is het nu ook weer een stukje langer. Wie weet kunnen we ooit nog es helemaal rond gaan lopen. Dat is eigenlijk toch wel leuker.

Photobucket - Video and Image Hosting


Op de terug weg heb ik Meneer de "Bruin" en ook een inmiddels jarige Meneer de "Zwart" laten poedelen op het strandje. En zowaar alle bagger van de graaf- en wandel werkzaamheden, verdwenen in Bass Lake! Connor vond het wel wat en plonsde er even lekker op los. Maar beiden kwamen ze er met witte pootjes weer uit. Daarna nog even in het zonnetje gezeten op een bankje bij het retreat Center van Bass Lake. Even later weer op huis aan en ik was nog niet net binnen en de UPS stond aan de deur!!! De Kroketten!!!!!! Jammie! Van Der Veens had hun beloft heel netjes nagekomen! Gelijk Ron gebeld dat we vandaag kroketten bij "candle light" zouden gaan eten ;-) Hoe romantischer kun je het hebben, ha ha ha? Oh wat was ie lekker! Op een vers broodje en met mosterd, mmmmmm. Even genieten hoor van dat lekkers. En dat op valentijnsdag! Morgen wordt dat mooi een paar baantjes meer zwemmen, maar je moet er wat voor over hebben niet? Valentijn heeft trouwens voor mij een bon voor mijn voetjes te laten mooi maken bij de Nailsalon, achter gelaten. Lief he? Daar gaan we van de week weer es even naar toe!

Photobucket - Video and Image Hosting

Happy Valentine en groetjes Petra

dinsdag 13 februari 2007

Alles Amerika

Al van voordat we naar hier verhuisden volg ik het Alles Amerika forum. Veel weetjes, handige tips, mooie routes en bezienswaardigheden voor een verblijf in en tijdens een vakantie in Amerika zijn hier te vinden. Veel forummers hebben een blog, vooral de "Nederamerikanen". En eigenlijk ook door dit forum ben ik aan het bloggen geslagen. Vandaag zou ik twee mede forummers ontmoeten in Durham. Guus woont in Durham en Klaas had nu cursus in Durham, maar woont in Minnesota. En dit was een leuke aangelegenheid om elkaar een keer in het "echt" te onmoeten. We hadden afgesproken bij Oh!Brians in Durham. Voor ons zo'n half uur rijden. Toen we aankwamen was Klaas er al en even later kwam Guus ook. Gelijk al vanaf het begin kletsten we over van alles en nog wat. Grappig om te merken dat je behalve het forum, het bloggen en de oversteek naar Amerika nog meer gemeen met elkaar hebt. Alsof we elkaar al eerder ontmoet hadden, terwijl we elkaar voor nu pas echt voor het eerst zagen nu. We hebben veel ervaringen gedeeld en verhalen verteld en dat alles onder het genot van lekker eten....... Echt heel gezellig!!!

Photobucket - Video and Image Hosting

Bedankt Klaas en Guus voor een gezellige avond!


In december hadden we het idee nog gehad om in februari naar de Westminster Dogshow in New York te gaan. Vandaag was die showdag van de Beardies. Het schijnt dat er niet zo heel veel Beardies mee doen aan deze show, dus hebben we besloten om niet naar de Westminister te gaan, maar om toch gewoon voor de tv te kijken naar de resultaten. Vandaar dat we zojuist naar de eindkeuring hebben gekeken van de Herding groep. Voor de Beardiefanaten, de uitslagen en een filmpje van de raskeuring is te vinden op de website van de Westminster kennelclub. Zo leuk om zo af en toe bij de aanraking van de keurmeester de staartjes te zien kwispelen. Ik vond de enorme "bounce" bij plaatsing ook heel leuk om te zien. Van die raskeuring was de winnaar, Beardie "Brigadoon It's all about you". Ook werd deze reu bij de laatste 5 van de groepskeuring gekozen. Uiteindelijk is hij derde in de Herding groep geworden. Tijdens zo'n keuring ben ik ook vreselijk bevooroordeeld en wil dan ook dat de Beardie wint natuurlijk ;-) Maar derde is ook heel mooi en hele prestatie voor de fokkers en hond.

Photobucket - Video and Image Hosting


En ook nog een filmpje van de groeps eindkeuring van tv.


beelden van USA


Vond het commentaar wel leuk om te horen moet ik zeggen. Dat het een "bouncing" hond is met een "great character". Dat ze toch veel beweging en verzorging nodig hebben en wellicht niet de meest geschikte hond voor een eerste hondeneigenaar. Maar wat een mooie plaatjes toch weer op de tv.....!!!! Begin oktober is vlakbij Washington de "national Specialty" en dan kan ik weer even mijn (Beardie)hart op halen aan al die lieve en mooie bouncing Beardies. Al is er over een maandje ook weer een Beardie bijeenkomst van de Carolinas Bearded Collie club, waar Stace en Connor weer hun soort genootjes kunnen besnuffelen en ik ook weer even kan knuffen.

Groetjes Petra

zondag 11 februari 2007

Walk, golf and eat....

Vanmorgen hadden we met Leen om 11 uur bij zijn hotel afgesproken. We zouden een rondje rond Lake Pine gaan lopen en hij had wel zin om mee te lopen. Vanmorgen was het nog frisjes, maar wel een mooie strak blauwe lucht en een al iets warmer wordend zonnetje.

Photobucket - Video and Image Hosting


Het was weer lekker even rond het meer te lopen. Het lijkt wel dat de twee mile steeds een beetje korter worden ;-) Maar dat is een goed teken nietwaar?
Onderweg kwamen we nog een leuke Squirrel tegen. Alsof hij gewoon even bleef zitten om te poseren ;-) Wat een gezelligerd he?

Photobucket - Video and Image Hosting


Na het wandelen zijn we bij ons thuis een bak soep wezen eten. Onder de soep kregen we een skypetelefoontje uit Oude Tonge van John en Annemarie. Zij hadden ons op de Skype gevonden en we hebben even leuk met ze kunnen kletsen. We hadden allebei de webcam aan en dat maakt het toch wel erg grappig dat je elkaar dan ook gelijk ziet. Na de soep zijn we naar Knights Play de golfbaan in Apex gegaan. Even afslaan om een beetje het "golfgevoel" te proeven voor Leen. Bij het proberen te slaan kwam er ineens een man naar Ron en Leen. En die ging hun een beetje lesgeven. Hij had er duidelijk verstand van. Zo aardig van hem. Leen nam zijn raadgeving aan en al snel bleek er een natuurtalent in hem te schuilen. Hij sloeg alle ballen zo een eind weg. Zo leuk om te zien.

Photobucket - Video and Image Hosting

Photobucket - Video and Image Hosting


Later kwam hij, David, bij mij op het bankje zitten en ik vroeg hem of hij ook golfles gaf. Maar hij vertelde dat hij geen golfles gaf, maar wel Taj Chi en Yoga en dat hij afgestudeerd was in bewegingsleer en fysiotherapie. Hij had in Florida altijd bij een Nederlandse fysiotherapeut gewerkt. Hij verstond geen Nederlands, maar hij vond het heel leuk om Ron en Leen te helpen. Hij had er echt kijk op en had binnen twee tellen gezien waar wat verbetert kon worden in de houding. Hij was echt heel aardig en het blijkt dat hij vlak bij ons om de hoek woont. Echt net 1 wijk verder. Zo grappig. Na het afslaan hebben ze nog wat putten geoefend en zijn we even wezen shoppen bij de Target. Daarna zijn we weer lekker bij Carrabbas wezen eten. Natuurlijk had Ron weer de Polo Rosa Maria. Maar in zijn aardappelpure zaten zeker 5 teentjes knoflook. Echt nog helemaal heel. Dus toen de serveerster zijn bord op kwam halen vertelden we dat dat toch wel een beetje te veel van het goede was. Ze bracht het bord naar de keuken en kwam later vertellen dat het eten van Ron van de rekening was gehaald, want dat was niet goed inderdaad. Maar goed dat Ron het op tijd zag, anders was het toch echt het logeerbed geworden vanavond. :-) 5 teentjes knoflook is wel heel erg veel stinken bij elkaar, hi hi hi. Al met al toch wel weer een hele nette service! Daarna hebben we Leen weer naar het hotel gebracht en wij zijn weer op huis aan gegaan. Als afsluiting van weer een mooie dag was er ook nog een heel mooie zonsondergang vandaag.

Photobucket - Video and Image Hosting


Groetjes Petra

zaterdag 10 februari 2007

RV (Recreational Vehicle)

Donderdag avond waren er twee collega's van Ron hier een "bakkie" komen doen. Een er van is voor een paar weken over uit Nederland en de andere collega, Ronald, woont hier al bijna 7 jaar nu. Ronald heeft "beardie"-ervaring en dat merken de honden altijd meteen. Even lekker bij Ronald aandacht vragen is favoriet. Het boekje van de Nederlandse Bearded Collie club was die dag ook net binnen gekomen, dus kon ik hem mooi de Beardie van zijn zus laten zien die er in staat in de Beardie top tien. Deze top tien is een lijst met de meest oude Beardies uit Nederland. De oudst bekende beardie is nu 18 jaar. Maar hun Beau is ook al 14,5 jaar en verdiend dus zeker een mooie vermelding in de top tien! Met zijn vieren hebben we naar het ijshockey op tv gekeken. (Hurricanes wonnen!)
Vandaag werd ik wakker met een schuldgevoel want ik had gisterochtend "gespijbeld" van zwemmen. Om half zeven heb ik dus maar besloten om dat vanochtend in te halen. Bij binnenkomst in het zwembad was ik de eerste maar dat veranderde snel. Er kwamen een paar "Vandenhogebandjes" trainen. Met een enorme klok die ze zelf meegenomen hadden, die de secondes aangaf, begonnen zij hun training. Eerst apart, maar daarna met wedstrijdjes tegen elkaar. Was wel heel leuk om te zien. Weer eens wat anders dan de doordeweeks ochtend zwemmers. Die zwem ik er altijd wel uit, met mijn Nederlandse schoolslag en rugcrawl. Maar dat ging vanochtend niet lukken. Wat een snelheid zeg! Hun vlinderslag veroorzaakte een heuse golfslag door het zwembad. Zo had ik en muziek en entertainment van morgen ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


Nadat ik weer thuiskwam zijn we Leen op gaan halen (de collega van Ron uit Nederland) bij het hotel en zijn we naar het StateFair terrein gegaan. Daar was vandaag een RV show. Wij hadden in NL ook een caravan sinds een paar jaar. Eigenlijk dachten wij altijd dat dat niks voor ons was dat camperen, maar wij vonden dat echt heel leuk. Toen wij naar hier vertrokken hebben we onze Dethleffs Arist verkocht. Wel met een beetje pijn in mijn hart. Vond dat echt zo'n mooie caravan. En bij het zien van alle caravans hier, ook weer zo mooi kwa vormgeving. Hier is het toch wat minder modern allemaal. Wel met alle luxe natuurlijk hoor. Want in elke caravan zit een airco en koelkast met apart vriesgedeelte. Natuurlijk ook een magnetron, maar de bekleding is vaak zo oubollig. Met gobelin printjes en mooie eikenhouten deurtjes. Afijn voorlopig hier dus nog geen caravan voor ons. Wel hele mooie Campers gezien. En deze waren vooral erg groot en erg duur, hi hi hi.....

Photobucket - Video and Image Hosting Photobucket - Video and Image Hosting


Photobucket - Video and Image Hosting Photobucket - Video and Image Hosting


Er waren ontzettend veel RV's. Veel meer dan dat ik verwacht had. Buiten stonden er veel, maar binnen waren er ook drie hallen gevuld met caravans. Een soort van Dusseldorfer Caravan show, maar dan anders ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


Photobucket - Video and Image Hosting


Er waren binnen ook allemaal standjes van campings en camping artikelen. Best leuk om even te neuzelen.

Photobucket - Video and Image Hosting


Dit is een beetje de Amerikaanse Caravan. Vaak dubbelassig en vooral groot en ook zwaar. En daarvoor heb je ook wel een pittige auto nodig, die je als complete set kunt kopen natuurlijk ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


Ook veel aparte RV's gezien..... Zoals de "Fifth"wheel. Deze zie je in Europa niet zo veel. Maar die koppel je aan je pick-up truck. Dus zeg maar achter in de pick-up zelf.

Photobucket - Video and Image Hosting


De caravan waarin je je ATV (all terrain Vehicle) mee kunt nemen. Met oprijplank en al.
Photobucket - Video and Image Hosting


De caravan waarbij je het bed uitklapt. Dus meer ruimte over houdt in de caravan zelf. Deze vond ik wel slim, maar had mijn twijfels over de draagkracht van het bed ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


De vietnamese loempia caravan/tent.....

Photobucket - Video and Image Hosting


Nou niet echt hoor, maar toen ik dit soort van vouwwagen zag moest ik denken aan de Vietnamese loempia wagentjes in NL. Het had er wat van weg, maar dan met bed zeg maar. En ze hadden ze ook in een versie waarbij je je ATV of Motor op de dissel kunt plaatsen. Compleet met oprijplanken.

Photobucket - Video and Image Hosting


Ook waren er allerlei snufjes in die hele grote RV's te zien. Zoals deze hier onder. Met een apart keukentje voor buiten en tv voor bij het buiten zitten.....

Photobucket - Video and Image Hosting


Deze is van het zelfde soort, maar iets simpeler. Maar wel met waterdichte buitenboxen ;-)

Photobucket - Video and Image Hosting


Ik vond het heel leuk om een keer al die verschillende soorten RV's van binnen gezien te hebben. Weliswaar heel anders dan de Europese caravans, maar ook wel met slimme details.
Na de caravan show zijn we met Leen naar een paar winkels geweest en hebben we met zijn drietjes wat gegeten bij TGI's. Was weer een zeer afwisselende zaterdag zo!

Groetjes Petra