In de rij...

Het is al weer even geleden dat ik schreef, maar ik ben er nog hoor ;-) Inmiddels hebben we het eerste lekkers van de nieuwe BBQ op en dat smaakte heel goed!



Donderdag met de NL dames hier koffie gedronken. Het is altijd erg gezellig en vinden altijd wel wat om over te "beppen" onder het genot van een natje en een droogje. 's Middags had ik een afspraak bij de kapper om weer krullen in mijn haar te maken. Toen ik belde voor mijn afspraak bleek dat "Bobby" mijn vast krullenkapper "resigned" had en dus kneep ik hem al weer aardig. Ik ben nou eenmaal geen held bij de kapper en elke keer denk ik dat ik er over heen ben. Tot dat ik weer bel voor een afspraak en degene die het de vorige keer zo goed had gedaan er niet meer werkt. Maar..., verzekerde de telefoniste me, ze hadden mijn kaart nog hoor. Hmmm, echt gerust gesteld voelde ik me nog niet, maar veel keuze had ik niet.
Dus donderdag om drie uur melde ik me bij de kapper en wonder boven wonder om half 6, (ja dat duurt altijd zo lang) liep ik de deur weer uit met krullen! Inmiddels ook op de hoogte van alle ins- en outs van het show wezen. Van Angelina Jolie tot America's next Topmodel. Bobby kon altijd aardig kletsen, maar Shanna, mijn nieuwe kapster kon er ook wat van. Bovendien ging ze in de week van Thanks Giving trouwen, dus behalve krullen, ben ik ook helemaal gebrainwashed in die twee en half uur. Over wel of niet je haar om hoog dragen, een witte of off-white jurk, hoge of platte hak? Je begrijpt het had een hoog "girly"- talk gehalte wat zo om de twee minuten werd gekenmerkt door het woord "Awesome!!!". Pffff zeer vermoeiend, maar Shanna had gewoon veel energie en kon nog meer beppen dan ik, ha ha ha.

Vrijdag morgen keek ik in de mail en zag dat er in Raleigh een Job fair was. Terwijl ik het las dacht ik, misschien moet ik er ook heen gaan. Toen dacht ik weer van niet, want het kwam vrijdag echt met bakken naar beneden. Maar van regen is nog nooit iemand gesmolten en dus besloot ik om toch maar wel heen te gaan. Gehuld natuurlijk weer in mijn begrafenis outfit. Want de foto's van zo'n jobfair op internet zagen er weer "gezellig" uit. De beurs begon om 11.00 uur en kwart voor elf was ik er. En volgens mij was het er erg druk. Ik kon nog net een plekje vinden voor de auto en liep achter iedereen aan. De fair was in een hotel in Raleigh en al snel stond ik in een rij in dit hotel. Ik kon niet goed zien hoe lang die was voor mij, want de gang liep met een aantal bochten. Wel zag ik dat de rij achter mij in razend tempo opliep. Ik denk zeker dat er 75 mensen achter mij stonden. En heel langzaam gingen we vooruit. Bijna iedereen had wel een mapje bij zich met een CV. De 1 nog in een mooier mapje dan de ander. En met fraai gekleurd papier, waardoor je CV vast nog meer opvalt (goed idee om te onthouden). Toen ik voorbij de tweede bocht was, zag ik pas de hele rij, althans dat dacht ik. En die was errug lang. Zeker honderd mensen stonden er voor me in de rij. Jeetje dacht ik. Dat gaat geen succes worden, ben ik bang. Maarja ik stond er nu toch en om dan nu weg te gaan?

Langzaam bewoog de rij en na een uur! kwam ik aan het begin van een trap. Ook die trap stond vol met mensen. Allemaal in "Pak 1" of wat voor hen doorging als pak 1. De 1 had een mooier pak 1, dan de ander, hi hi hi. Mooi was wel dat er om het kwartier om geroepen werd of er veteranen in de rij stonden. Want die mochten voor! Persoonlijk vindt ik dat wel een mooi gebaar eigenlijk. Maar echt vlotter ging onze rij er niet door. Afijn boven aan de trap hoopte ik op een glimp van de fair te zien, maar helaas. De rij ging dezelfde gang, 1 verdieping hoger de andere kant op en werd het dus weer aansluiten geblazen. Dit keer werden we in twee rijen verdeeld op last van de brandweer, werd er door een pittige blonde dame geschreeuwt. Ik telde in elke rij zeker 50 mensen en dat maal twee was 100. Op de 2e verdieping werd ook het blaadje met deelnemers van de jobfair door gegeven. En wel geteld, telde ik 12 bedrijven. Oef...., dat waren er niet veel. Daarbij stonden er ook twee scholen tussen vermeld en border patrol. Waar ik met mijn visum vast niet mocht werken. Maar ook een uitzend bureau en dus dacht laat ik nou maar blijven staan. Je weet nooit, toch? Na nog zeker een half uur, mocht ik dan eindelijk de fair binnen. Hartstikke druk in dat zaaltje en zeker honderd mensen daar binnen. En heel weinig kraampjes eerlijk gezegd. Of moet ik zeggen tafels, het waren nog geen eens stands of zo. Pfff, wat een teleurstelling.
Er stond wel een tafel van TJ Max, en Bed, Bath en Beyond en van een fitness centrum. En bij die laatste hoefde ik zeker niet langs te gaan, ha ha ha. Ik zag de vetmeter al op tafel liggen bij ze. Laten we dat maar niet doen!
Dus ik sloot aan bij de rij van het uitzendbureau. De zoveelste rij van vandaag. Na een kwartier was ik eindelijk aan de beurt en ik vertelde de man wie ik was en dat ik een part-time administratieve baan zocht. Al gelijk onderbrak hij me en vertelde of ik wel wist dat part-time minder betaalde? En of ik wel voor $ 8.00 per uur wilde gaan werken. Huh wat? Wat is dat nou weer voor raars. Omdat je part-time werkt krijg je minder betaald? Rare regel en lekker deprimerend ook zeg zo'n eerste zin van hem in een gesprek. Maar ik verblikte of verbloosde niet en de man schreef nog wat gegevens op, maar wat een raar gesprek zeg. Zo ga je toch niet met mensen om. Waarschijnlijk zag hij door alle mensen ook de sollicitanten niet meer, maar toch. Inwendig baalde ik best, want voor die $ 8.00 per uur kon ik ook bij de Walmart gaan werken toch? Ik vroeg me af of dat uitzendburo gewoon $8.00 betaalde aan een werknemer en het meerdere deel wat ze van de werkgever kregen, dan in hun eigen zak stopte. Waarschijnlijk was dat wel het geval. Afijn, heb er uiteindelijk geen goed gevoel aan over gehouden en denk dan ook hier weer niks van te horen. Verder stond er nog een landelijke huizen bouwer, maar die namen ook geen part-timers aan. Dus ik draaide daar ook om. Een man die mijn gesprek met de huizenbouwer had aangehoord, die weer in een andere rij stond, vertelde me er zeker niks van aan te trekken hoor. Die huizenbouwers gingen toch niet zo lekker op het moment en gaf me een ondersteunend schouder klopje. Gedeelde smart is halve smart niet waar?
Terwijl ik daar liep snapte ik ook waarom ik bija nooit wat terug hoor van mijn sollicitaties via het internet. Dit was natuurlijk nog maar een schijntje van het aantal mensen die op een advertentie reageren. En hier stonden er al zeker twee- tot driehonderd. Hoeveel reacties zouden op een advertentie wel niet komen. Zeker als het zo eenvoudig als via internet gaat. Je hoeft er geeneens een post zegel voor te kopen. Je knipt en plak je CV zo aan je sollicitatie en klaar is kees.

Ik liep nog even wat verder en keek nog eens in de rondte. Bij de Bed,Bath en Beyond die seasonal mensen zochten, stond ook een mega rij. En het zelfde bij T.J. Max en vond het ineens wel genoeg zo. En ben naar huis gegaan en zag bij de uitgang dat de rij nog net zo lang was als toen ik aan kwam dus dat waren er zeker nog een paar honderd na mij gekomen. Je zou er depressief van worden zeg! Al die mensen zoeken werk! Nu zullen ze niet allemaal werkeloos zijn, er zullen er ook tussen zitten die willen wisselen van baan, maar ik was toch behoorlijk onder de indruk van de aantallen. Nou is het voor mij geen benodigheid dat ik direct werk 'moet' vinden. Maar als je dus kostwinner bent en dan ook tussen die honderden mensen staat, is het ineens een heel ander verhaal. Terwijl ik in de rij stond had ik besloten, dat als ik klaar zou zijn met dit alles, dat ik dan even zou gaan winkelen bij Crabtree mall. Dat verdiende ik wel vond ik zelf. Maar eenmaal in de auto had ik daar zelfs geen zin meer in. En echt dat wil wat zeggen bij mij, ha ha ha!

Ben dus direct naar huis gegaan en heb even lekker niks gedaan. Gewoon met een boekie op de bank en ben het eten klaar gaan maken. Toen Ron eenmaal thuis kwam zijn we gaan eten en net toen ik mijn eerste hap deed, ging de telefoon. Ron zei voor dat hij op nam dat het een mobiel nummer uit New York was. Dat stond op de telefoon. En nadat Ron had opgenomen, viel hij stil. Het was duidelijk dat de man aan de andere kant van de lijn een heel verhaal tegen hem ophield. En Ron zei alleen maar, ik denk dat je mijn vrouw moet hebben. Maar de man dacht van niet, zei hij. Ron die het inmiddels wel zat was, zei nogmaals, ik denk toch echt dat u mijn vrouw moet hebben en stopte mij de telefoon in mijn hand. Afijn, daarop begon de man tegen mij een heel verhaal. Hij had het over "Santa" en praatte nogal onsamenhangend. Ik snapte er dus helemaal geen bal van! Maar opeens ging het me dagen. Ik had via internet gesolliciteerd voor een "Santa helper". Hier in de winkel centra zitten er met de kerst, kerstmannen, waarmee kinderen op de foto kunnen. En daar zochten ze een fotograaf voor. En daar had ik dus op gereageerd, want dat leek me wel eens wat anders voor een paar weekjes.



Dus ik vroeg aan die man of het daarom ging? Ja, zei hij, inderdaad Santa. Daarop vroeg hij me welk winkelcentrum het dichtste bij was. Dus ik zei in Cary. Oh mooi zei hij, daar zoeken we inderdaad nog een "natural bearded Santa" voor. Dus ikke: "Een wat????". En dus herhaalde hij het nog een keer, een natuurlijk bebaarde kerstman voor het winkel centrum in Cary. En toen moest ik zooooooooooo lachen! Die man zocht helemaal geen fotograaf, maar een kerstman! De stem aan de andere kant bleef overigens bloed serieus en ik verontschuldigde me voor mijn lachen, maar dat het echt een misverstand was en probeerde mijn Santa Helper verhaal uit te leggen. Ron die inmiddels door had wat er aan de hand was, lag ook helemaal in een deuk. Maar nog steeds die man aan de andere kant van de lijn, bloedje serieus. Oh, dus u bent geen "natural Bearded Santa"?. Nee, zei ik, dat kunnen we als een feit aanvaarden! Toen zei hij dat hij dan mijn "Santa Helpers"-sollicitatie, bij de juiste afdeling zou brengen en dat ik daar vast nog wel van zou horen. "Tuurlijk meneer, ik wacht het af", zei ik. En echt ik moest heel snel gaan ophangen, want ik pieste bijna in mijn broek van het lachen. Wat een verhaal toch weer. Echt weer wat voor mij, of ik even mijn baard wil laten groeien, ha ha ha. Goeie tip voor volgend jaar, mocht ik nog niks hebben gevonden ;-) In ieder geval vrolijkte het me wel op! Had ik zo bijna een baantje zeg, hi hi hi.

De nacht die er op volgde was overigens erg onrustig. Het was ook heel raar want in de loop van de avond liep de temperatuur op, i.p.v. af. En er was al voor gewaarschuwd, maar er kwam dus een tornado warning midden in de nacht. En helaas is er in de county naast ons een touch down geweest, waarbij een aantal huizen enorm beschadigd zijn geraakt. Een jongetje en een vrouw zijn daarbij om het leven gekomen. Ik blijf het vreselijk enge dingen vinden, die tornado's. Zo onvoorspelbaar en de schade die ze aan kunnen richten is enorm.

Zondag zijn we trouwens in Smithfield naar de outletshops geweest. We waren er om 1 uur en we konden gewoon geen parkeerplaatsje vinden, zooooooo druk! Overal auto's en campers en ontzettend veel winkelgangers. Echt niet normaal meer. Onbegrijpbaar ook na mijn ervaring van die vrijdag. Zoveel werkzoekers toen, maar evenmeer shoppers nu? Het maakt alles dus weer betrekkelijk.
Afijn we hebben nog wat kadootjes voor Sinterklaas kunnen scoren. Die beste man kan natuurlijk ook niet alles meenemen uit Spanje natuurlijk ;-) En zo komen we steeds een stukje dichterbij bij mijn vakantie naar Nederland. Het jammere is alleen dat ik nog steeds wat last heb van mijn rug. Dus ik ben vandaag maar weer begonnen met zwemmen. Eigenlijk moet ik daar ook niet mee stoppen, maar soms heb ik er even geen zin in. Maar nu dat ik het beginnetje weer gemaakt heb, was het eigenlijk wel weer lekker. En... heel goed voor mijn rug, want het resultaat is al weer gelijk voelbaar. Dus we houden het zwemmen er nog maar even in!

Groetjes Petra