Run in Raleigh

Vrijdagmiddag zijn Ron en ik naar de bioscoop geweest. Naar de film "The Informant". De preview vond ik erg leuk. Achteraf bleek dat de film toch wat anders in elkaar stak. Het schijnt zelfs een waar gebeurd verhaal te zijn. Afijn om een lang verhaal kort te maken. Het was een 'leuke' film, maar had hem leuker verwacht. In de preview waren eigenlijk de leukste stukjes al getoond.

Nou was het toen we de bioscoop in gingen nog hartstikke warm maar toen de film was afgelopen was het echt zeker 10 graden kouder. De weermannen hadden het voorspeld, maar inmiddels weet ik dat ik hen niet altijd meer kan vertrouwen. Voor mij kwamen hun voorspelling wel goed uit, want op zaterdag had ik de Roadrunners Women's 5K loop en dat lopen gaat vast een stuk fijner met lagere temperaturen. Want de afgelopen week is het hier zulk plakkerig weer.

Na de film zijn we richting Cameron village in Raleigh gereden en daar heb ik alvast mijn startnummer opgehaald bij Athlete's foot.



Bij de inschrijving kreeg ik ook een t-shirt van de loop. En die zat ook in het tasje en daarbij nog tig folders van andere runs en sponsoren van deze run. Vaak zijn hier de runs verbonden aan een goed doel. Dit keer kwamen de opbrengsten ten goeden aan "Domestic violence". Het was ook alleen een vrouwenloop.

De start was al om half 9 's morgens, dus vroeg op pad vanochtend. Richting Raleigh.



De start was bij Peace College in Mordecai village. We konden heel gemakkelijk parkeren en waren er precies om 8 uur. De politie hield nog een meeting toen we aan kwamen lopen.



Daarna was het verzamelen en waren er ook nog ontbijtjes. Moest er zelf even niet aan denken net voor de loop, maar er waren er zat die nog een biscuit nutigden.



Vijf voor half negen liep iederen naar het start vak en daar stond ik dan!....



Wachtende op het start schot. Ik schat dat er denk ik zo'n 80 dames waren die aan de loop meededen. Heel wat anders dan de Race for the cure, waar er zo'n 22.000 mensen aan meededen. Maar ook dit was erg leuk om mee te maken.



En daar gaan we!





Het weer was echt lekker en het eerste stuk ging harstikke goed. Al was het behoorlijk heuvelig, kunnen we wel stellen. Mordecai is een hele aparte wijk in Raleigh. Er staan hele leuke oude bungalows en natuurlijk het Mordecai huis zelf en het park. Bij het 2 mile punt zat ik nog aardig op mijn schema van wat ik hier ook loop. Maar daarna.... daarna ging het een heel stuk minder. Ik was inmiddels in het achterste gedeelte van het parcours en voor mijn gevoel waren de heuvels daar ineens bergen. En ik kon mijn ademhaling niet meer herstellen. In het begin ging dat nog aardig met al die heuvels. Rustig omhoog en dan naar beneden je ademhaling weer oppikken. Maar dit gedeelte was echt alleen maar omhoog. Puur steil... Jemig dat was afzien zeg.... Daar kom ik dan met mijn Hollandse kuiten, hi hi hi. Echt ik heb gewoon nog een te Hollands gestel ;-) Sterker nog een te Zeelands gestel. Daar waar een dijk de enigste heuvel is die je tegen komt.

Moet wel zeggen dat ik het super vond dat de mensen je zo aanmoedigen vanaf de kant. Zo leuk! Dat geeft je toch ook wel weer wat puf, maarja die heuvel werd er niet platter van, kunnen we wel stellen. Ik moet duidelijk aan de heuveltrainig ;-) Allemachies die laatste mile ging voor geen meter. Toen ik eindelijk boven aan de hol was, werd het weer Hollands vlak en toen ging het wel weer. Maar dit werd duidelijk geen recordtijd voor mij.

En net toen ik me dat aan bedenken was. Stond er een vrouw aan de kant bij haar auto me aan te moedigigen. Ze was zelf waarschijnlijk al gefinished, dus super dat ze dat deed. Ik deed mijn duim naar haar omhoog en bedankte haar. En daarop vroeg ze of ik "company" wilde. "Sure", zei ik en zo liep ze met me op. Ze stelde zich voor als Lisa. En Lisa was iemand van de roadrunners club, want die hadden allemaal roze shirtjes aan. En terwijl we samen opliepen bleef ze me aanmoedigen en ze vond het geweldig dat ik mijn eerste loop aan het lopen was en nog meer van dat soort positieve oppepkreten. Gek genoeg hielp het me enorm en ging ik weer sneller lopen.



Wellicht werd door het praten met haar mijn ademhaling ook weer wat rustiger en ging het echt weer wat beter. Ik wist ook niet goed hoe het parcours liep, maar zij vertelde me precies, nog 1 holletje af en dan een klein holletje omhoog en dan ben je al bij de finish. Als een soort Evy zeg maar. En dat was wat ik nodig had. Een Amerikaanse Evy die zegt, nog twee minuten. Want twee minuten dat is allemaal wel te overzien ;-)

Eenmaal in de buurt van de finish riep ze heel hard "THIS IS PETRA, Guys" en toen gingen alle mensen langs de kant, heel hard juichen en klappen. Ohjeeeeeee, wat een enthousiasme om me heen. Roder kon ik overigens niet worden, want mijn konen stonden al op "gloeiend". Maar het was zeker heel erg fijn om die mensen zo enthousiast te zien. Ik was overigens ook heel blij om de finish te zien hoor. Want dat betekende geen heuvels meer, ha ha ha. Maar zo kwam ik dus samen met Lisa bij de finish lijn!



Na een high five ging zij net voor de finish op zij en liep ik dus alleen het finish vak in.



Zoals ik al zei, geen record tijd, maar ik heb het is me gelukt. En dat had ik verleden jaar toch echt niet durven denken.... Daarna liep ik naar het water wat net om de hoek van de finish stond en daar kwam Lisa me al weer tegemoet. Met een uitreikend hand en een beker water. Ik heb haar toen hartstikke bedankt! Wat een aardige vrouw zeg! Echt super hoe ze me geholpen had.

Daarna snel op zoek naar Ron want die had ik in een glimps bij de finish al gespot. Even bijkomen met nog meer water en toen weer zachtjes aan naar onze auto terug. Dus....., dat was mijn eerste echte loop! Wat een ervaring (en wat een heuvels)!!!!

Groetjes Petra