Weer in NC

Inmiddels zijn we weer terug in NC! Donderdag hebben we nog lekker op het strand gezeten 's morgens. Het was heerlijk rustig en het was echt vakantie vieren zeg maar ;-)

Vrijdag morgen was het ook nog lekker weer maar rond 12 uur begon het te regenen. Nouja regen? Plenzen kun je het ook noemen. De voorspellingen waren dat het zo zou blijven ook tot zaterdag. En allebei hadden we zoiets van, zulle we dan maar? En dus hebben we alles ingepakt en zijn we rond 1 uur 's middags gaan rijden. Richting NC weer met een volgeladen auto. Het is best een behoorlijk eindje vanuit Naples. Claire zei dat we er 13 uur over zouden gaan doen. Altijd prettig om dat te horen als je in de auto stapt....



En zo vertrokken we in de vette regen vanuit Naples. Het werd zo nu en dan ook droog hoor, met van die mooie wolken dan in de verte.....



Dit was in de omgeving van Ocala. We hebben dit keer Orlando ontweken, want we zouden daar precies in de avond spits voorbij komen en het was vrijdagmiddag, dus vast ook meer verkeer richting strand? Dus we kozen voor de route via de I75. Die langs, zowaar een heuvelachtig stuk Florida gaat. Florida is zo vlak als Nederland, behalve in het midden zo ongeveer.



In dit gebied zijn er ook veel paarden ranches. Maar dus ook Angus beef boeren ;-)



En natuurlijk de Florida citrus farms.



Wat zagen we dit keer onder weg......



Een camper waarvan de bestuurder vast niet kan lezen....



Of zou een camper niet onder de truck categorie vallen. Hij reed echt op zijn gemakkie op de linkerbaan. En niet eventjes.... Ook zagen we dit. Drie motor agenten die de snel weg afgezet hadden. (Gelukkig in de tegenovergestelde richting, want er achter stond een aardig rijtje)



Het was net voor een afrit. En op de oprit ervoor zagen we ook twee motoragent staan. Maar wat er nou te doen was? Ik zag verder niks. Het maakt mij altijd wel nieuwsgierig. Je hebt ook niet veel anders te bedenken tijdens zo'n rit, dus dat blijft dan knagen he?



Verder nog mooie muurschilderingen tijdens onze pitstop bij het benzinestation. En een collega kever op weg naar een ander thuis waarschijnlijk. Precies dezelfde als die wij hebben. Wel lief dat zijn baasjes hem/haar mee verhuizen. En zo op de trailer wordt het kevertje in ieder geval ook niet moe ;-)



Verder zagen we dat bij elk weegstation en staatsgrens overgangen de vlag half stok hing. Het was natuurlijk 11 september toen wij onze rit maakten. Ook zagen we mensen met grote stickers nu op hun auto. Met daarop, Never forget en dan de Amerikaanse vlag erbij.

In het plaatsje Starke, net voor Jacksonville, hebben we een pitstop gehouden en een snelle hap gegeten. Ja wel, bij restaurant "De twee gouden bogen". Gaat er altijd wel in na een x-tal miles ;-)Daarna op naar Jacksonville. En echt ik ben zo blij met onze Claire. Ze deed het zo goed vrijdag. Ze wees niet alleen super goed de weg. Ze wist ons ook te vertellen dat we bij Jacksonville, 1 minuut vertraging zouden ondervinden vanwege een file bij de opgang naar de I95. Zo ontzettend knap van haar! Want ze wist dit gewoon al 20 mile vantevoren. En zou je denken, dat is mooi. Maar het wordt nog mooier.... Want we vervolgen onze weg en hierna geeft Claire ons weer een teken dat gewoon het filetje is opgelost! Nou is het niet geweldig!!! Echt zo blij zijn we met haar. Ze had ons even er voor ook al zo goed met haar "Lane-assist" door Tampa geloosd en nu ook nog de filemeldingen live op haar schermpje. Het moet toch niet gekker worden! Maar helaas werd het dat wel. Want toen we eenmaal op de I95 draaiden, vertelde ze ons zonder blikken of blozen dat we nog 405 miles op deze weg zouden moeten doorbrengen!! Vierhonderdenvijf!!!! Dat is gewoon 650 kilometer.... Oef... Dat is nog een heel eind.....

Alles bij elkaar duurde het gewoon 5 uur om Florida uit te komen. Dat valt altijd zo tegen! Maarja eenmaal op die I95 is het "immer gerade aus". En zo reden we de avond in. En het werd steeds stiller op die I95. In slaap vallen konden we niet, want de radar detector bleef rinkelen. Er was echt heel veel politie controle. Vooral in Georgia. Maar bij Jacksonville, Florida, werd er net voor ons nog een super snelle Mustang aangehouden. En in Georgia stonden de agenten als een soort van Rosco P. Coltrane (de agent uit de Dukes of Hazzard) in de bosjes verdekt opgesteld. De gehele weg is niet verlicht, dus pikke donker. Tot dat er een auto in volle vaart voorbij komt sjesen. En dan gaat de kerstverlichting van die Rosco politie wagen aan. Mooi om te zien, maar was blij dat wij niet het haasje waren.

Na nog een pitstop Georgia om te tanken en de hondjes te laten wandelen, gingen we om kwart voor 1 's nachts weer van die ellenlange snelweg af naar de I40. Hier was het nog stiller overigens. Maar nu was het nog maar een klein stukje. Want om kwart over 1 waren we dan thuis. Twaalf uur later!!! Toch nog een uur eerder dan wat Claire voorspeld had. Maar zeker weten een hele rit!

Gisteren dus de wasjes gedaan en alles uitgepakt en in de middag konden we weer lekker naar ons zwembadje toe. Aankomende week is de laatste week dat hij nog open is. Dus nog even van genieten. Het weer is hier nu echt nog heerlijk. De vochtigheidsgraad is zo goed als weg en het is echt genieten nu. Moest natuurlijk ook nog boodschappen doen en dus ging ik 's middags richting de Kroger. Maar al bij de uitgang van onze wijk zag ik bordjes staan met estate sale. Wist eigenlijk niet zo goed wat ik me daar nou van voor moest stellen. En zo reed ik verder, totdat ik allemaal auto's langs de weg zag staan bij een huis even verderop bij ons.

Dit huis stond denk ik al twee jaar te koop. Voor een enorm bedrag. Dacht wel 2,3 miljoen of zo. Niet normaal. Wat zo langs de weg zag het er niet zo heel bijzonder uit. "So much" voor mijn huizen kennis dus. Want ik ben gestopt en ben gaan kijken waar al die andere mensen ook naar gingen kijken..... En dat was de inhoud van het huis. Het bleek dat het huis inmiddels van de bank is en alles wat er instond verkocht werd. En allemachies wat was dit huis groot. Zo'n 8600 sqf. Ons huis is 3000 sqf, dus bijna drie keer zo groot. Heb nog nooit een huis gezien met zoveel deuren als deze. Elke gang had er zoveel. Het bleek dus dat er een hele verdieping nog onder zat en er bij elkaar 5 garages waren. En in totaal 6,5 acres grond. En niet alleen een bos achter het huis, maar gewoon een hele tuin, met vijver, gazebo, rozentuin. Echt mega groot allemaal. Dat heb ik dus nooit vanaf de weg gezien. De voortuin is vrij simpeltjes. Veel gras met hier en daar een boompje.

Afijn het huis van 2,3 miljoen, staat nu te koop voor 1 miljoen. Nadere speurtochten op het internet tonen dat het voor de vorige bewoners $ 680.000,- heeft opgeleverd. En de bank, die nu eigenaar is, er nu dus $220.000,- meer voor vraagt. Koopje vergeleken bij de 2.3 die ze eerst vroegen, maar toch nog aardig wat duiten.



De vorige eigenaar was een oudere inmiddels alleenstaande vrouw, die overleden is. En de familieleden hadden het dus geerfd en moesten de hypotheek van het huis er van dus ook betalen. Wat zo te begrijpen, niet goed is afgelopen. Je vraagt je af of zij twee jaar geleden ook niet 1 miljoen hadden kunnen vragen en waren ze wellicht beter af geweest. Maarja, die hele crisis wist ook niemand van te voren.

Ik vond het door de achterliggende gedachte een triest verhaal. Zo liep nu iedereen tussen de spulletjes te snuffelen van de oudere mevrouw. Al haar kleren hingen dus gewoon nog in de inloopkast...... Raar idee, vind je niet? Ik voelde me er eigenlijk helemaal niet zo prettig bij. Maar de mensen om me heen, leek het niet te deren. Er werd flink verkocht. Want het bleek dat zaterdag de laatste dag was van de verkoop en alles ook nog eens met 25% korting werd verkocht. Mijn hemel ook dat nog. Mensen in je huis en dan alles ook nog eens in de aanbieding?

Afijn ik heb een oud kenteken uit 1978 gekocht. Waarop staat "Pack Ma". Pack staat hier voor de Wolfpack en dat is het football team van NC-State university. Voor bij onze kenteken verzameling. En misschien ook voor het oude mevrouwtje wat ooit in dat huis gewoond heeft. Want toen ik het ging betalen, vroeg ik of de mevrouw die mij hielp familie was. Nee, ze was geen familie, zei ze kort. Oh, misschien een vriend van de familie dan, vroeg ik nog in mijn onnozelheid. "Nee", zei ze nors, "ik ben van de bank!. En de mevrouw van dat kenteken is dood". Hmmmmm, ook goedemorgen.... Mijn mond viel volgens mij open van zoveel vriendelijkheid. Begrijp zeker dat het voor banken tegenwoordig niet erg prettig bankieren is. Maar wat heb ik fout gedaan, deze morgen? $ 6,- please, beet ze me toe. Ik gaf maar snel het briefje van $10,- en hield daarna wijslijk mijn mond.



Ik ben na dit alles eerst weer terug naar huis gereden en ben Pack ma bij Ron gaan brengen. En daarna pas weer boodschappen gaan doen. Afijn, "Pack Ma" heeft een plekje in onze "wellicht ietwat kleine garage" (voor haar begrippen dan) gevonden. En wie weet wordt de bank er toch nog wat wijzer van als ze het huis met $ 220.000,- winst kunnen verkopen. De tijd zal het leren. En hopelijk kijkt de oudere mevrouw niet met hun mee vanaf boven.....

Groetjes Petra