Een heel eind

We zijn weer thuis! Maar we hebben een heel eind gereden. Zeker 1100 km en 400 daarvan op de Blue Ridge Parkway. Dus ja een heel eind, maar ook veel moois gezien.
We zijn vrijdag vroeg richting Stone Mountain State Park vertrokken.



En daar waren de bergen!



Bij de ingang van het park.



Stone Mountain Park is nog in North Carolina. Hier waren de bomen nog maar net aan het verkleuren. Veel gele bomen er wel tussen en het merendeel was nog groen. Maar er was wel een waterval en we hebben de trail naar de waterval gelopen.



Was een leuke route om te lopen. Wel flink omhoog en daarna dus ook weer flink naar beneden.



Eenmaal bij het water, hoorde je het water stromen en naar beneden vallen.
Maar echt goed bij het einde kwam je niet. Het was allemaal nog zo begroeid dat je dat niet goed zag.





Maar je kon wel een aardig eindje weg kijken.





En dan klettert het water naar beneden.



Onderweg hier en daar wel verkleurde bomen.



De hondjes op een stone in Stone Mountain park.





De parkeerplaats was op een soort van weide en daar liep een stroompje door heen.



Daar wilde ik natuurlijk een foto van maken. Ron ging alvast met de hondjes naar de auto en ik zou "even" naar het stroompje op de picnic area lopen.



Het stroompje was hartstikke leuk om te zien, maarja op de terug weg daarvan ging ik nog op mijn giecheltje.... Een of ander boomstronkje even niet gezien en daar lag ik dan in de blubsie en tussen allerlei bladeren. Ik ben ook zo'n natural hiker he? Niet dus, ha ha ha. Natuurlijk knietje weer kapot en scheen been geschaafd. Oh oh oh, het is allemaal weer wat. Mij elegantie was duidelijk thuis gebleven ;-) Maar goed dat ik dat niet had in de klim daar boven op de rots. Dan had ik minder zacht gekukeld. Afijn ik kon me dus gelijk bij de auto verkleden. Het is toch wat als je nog geen eens de picnic area zonder schaafwonden kan verlaten, ha ha ha.

Daarna zijn we richting de Blue Ridge parkway gereden. Het weer was echt perfect. Zonnetje erbij en zeker aangename temperaturen.



Wij namen de Noordelijke richting.



Al snel zagen we een heel stel herten de weg over rennen.





Onderweg zijn er hele mooie uitkijk punten. Deze hieronder moest je een stukje voor naar toe lopen, maar het uitzicht was prachtig!





Hier en daar ook een knal rode boom te zien. Maar aan de North Carolina kant was er nog niet veel verkleurd. Dat veranderde snel eenmaal in Virginia.



Dat ligt duidelijk wat noordelijker en daar is het vast al wat koeler geweest. Of de bergen waren daar wat hoger dan in de buurt van Stone Mountain. Leuke vond ik aan dit stuk van de Blue Ridge dat je ook de weides er om heen kan zien. Zo zie je veel boerderijen en andere plaatjes....









Er waren ook heel veel motorrijders op vrijdag.



Heb me dan ook heerlijk uitgeleefd met de camera....



Verderop kwamen we ook langs Mabry Mill, een oude water molen langs de Blue Ridge Parkway. Inmiddels was het lunchtijd en bij de molen is er ook een restaurantje. En daar was het echt ontzettend druk. Gelukkig viel het bij de molen nog best wel mee.









Daarna zijn we richting Roanoke gereden, waar ons hotel was. Het hotel was onlangs gerenoveerd en alles zag er perfect uit.



's Avonds hadden we afgesproken bij Miranda. Zo leuk dat we zo onverwachts bij hun welkom waren. Nadat we even wat gekletst hadden zijn we met onze beider hondjes in hun wijk wat gaan wandelen.



Het was erg leuk om Miranda, Jack, Joey en Nicky nu een keertje in het echt te zien. En zeker ook om hun hond Sam nu in het live te mogen bewonderen. Wat een lief beestje! Hij en Connor hadden elkaar helemaal gevonden. Ze speelden er lekker op los. Grappig ook weer om te zien, dat alhoewel Miranda en ik elkaar nog nooit ontmoet hadden, je toch al zoveel van elkaar weet dat het lijkt of je elkaar al heel lang kent. Toch wel heel apart zo met het bloggen. Vond de omgeving waarin zij wonen echt heel mooi. Zo veel heuvels en vanuit de achtertuin kijken ze zo naar de bergen. Prachtig gewoon. Kan me voorstellen dat hier inderdaad zoveel hertjes willen wonen, zoals Miranda vaak op haar blog beschrijft. Wie weet zullen we hen hier ook nog een keertje in de buurt gaan zien. Je weet maar nooit!

Rond half tien reden we weer naar het hotel. Het was een lange dag geweest dat zeker, maar wat een mooie en leuke dingen hadden we gedaan! Eenmaal in het hotel, bleek het hotel te zijn "vergeven" met Hokies. Hokies zo worden de fans van Virginia Tech University genoemd. Hun mascotte is een haan en die zag je overal op elk shirtje staan. Zo ook de kleuren van het team. Jong en oud liep er mee. De man achter de balie had Ron 's middags al verteld, dat we mazzel hadden dat we een kamer hadden kunnen krijgen nog op woensdag. Want zaterdag was er de homecoming game van de Hokies. Wisten wij veel. Maar nu, toen we wat later op de avond het hotel binnen kwamen, kwamen we terecht in een feestende Hokie bende ;-) En de wedstrijd was morgen pas, dat beloofde wat voor morgen dachten we nog. Als ze nu al zo feesten hoe moet het dan op de wedstrijd zelf zijn?

De volgende morgen heb ik snel even in de lobby van het hotel, de mail gecheckt. En ja hoor, ze waren weer van de partij. Overal waren weer de bordeaux rode shirtjes te vinden. Het leek wel een invasie! Wat een aanhangers hebben die zeg. Nou weet ik dat ze hier bij NC- State ook vrij fanatiek zijn, maar dit was echt van alle leeftijden. Oma's en Opa's liepen er zelfs mee. En daar stond ik toch best van te kijken.

Wij zijn daarna een ontbijtje bij de iHop gaan eten en ook daar al iedereen in tenue. Zelfs de serveersters waren in Hokie shirtjes. Allemachies, het was wel een serieuze business zeg! Nu maar hopen dat ze zouden winnen voor al die mensen.

Wij vertrokken weer richting de Blue Ridge Mountains. En het was duidelijk dat hier de verkleuringen al een heel stuk verder waren. Prachtige kleuren! Zo ontzettend mooi. Gewoon onwerkelijk om al die verschillende kleuren zo te zien!








Zoek het witte huis

Op de Blue Ridge zijn we gestopt bij de Peaks of Otter. Dit een berg met daarbij een meertje. Helaas begon het toen net een beetje te miezeren.



Het visitors center van de Peaks of Otter.



Onze klimgeit Connor moest natuurlijk weer ergens op klimmen.



One peak...




Herfst spin



Na een rondje te hebben gelopen zijn we verder gereden. Echt ongelooflijk hoe de kleuren waren onderweg.



Onderweg van de Blue Ridge heb je overal uitkijk punten, waar je je auto kunt parkeren en van het uitzicht kunt genieten. De valleien aan deze kanten zijn echt prachtig om te zien. Ondanks dat het miezerde kon je nog steeds heel ver kijken. En de regen bracht waarschijnlijk ook nog diepere kleuren van de bladeren.





Rare is dat je op de lagere gelegen gebieden ineens weer midden in het groen rijdt. Duidelijk verschil van hoogtes te zien. En ook wat in de zon ligt en niet. De bomen in de zon waren duidelijk al veel verder verkleurd. En er waren zelfs ook al bomen kaal.



Na nog een tig-tal miles, kwamen we bij het einde van de Blue Ridge Parkway. Nouja, eigenlijk is het het begin, maar wij hadden het andersom gereden. En daar waar de Blue Ridge eindigt, begint de Sky Line drive van Shenandoah National Park.





Duidelijk dat het erg druk was van het weekend. Want alle campings en lodges zaten vol die zaterdag.



Moet zeggen dat ik de Blue Ridge Parkway leuker vond om te rijden. Daar zie je gewoon meer. Wel was het zo dat aan de Sky Line drive meer hiker trails waren volgens mij, want je zag bij de ingangen van de trails telkens veel auto's staan. Dat zie je dan weer niet zo bij de Blue Ridge. Maar de Sky Line is ook veel bochtiger en dat rijdt een stuk minder lekker. Het werd dus tijd voor een stop. En dat werd bij de campground. Vond het leuk om even langs alle kampeer plekken te gaan. Heel apart en toch wel anders dan de campings in Nederland.



Wel een bordje om over na te denken als je in zo'n tentje slaapt. Misschien maar niet het eten bij je in de tent houden ;-)



Bij de camping was er ook een visitors center en daar hebben we de broodjes die we 's ochtends bij Panera bread hadden meegenomen op gegeten. En terwijl we daar zitten kwamen er gewoon een heel stel herten voorbij hobbelen. Hoe leuk!



En dan te bedenken dat het gewoon enorm druk was daar hoor! Ze liepen er als of ze dat elke dag even deden. En misschien doen ze dat ook wel. Toen ik eenmaal mijn camera had, schoten ze natuurlijk net weg.



Op de terug weg naar de picnic tafel, heb ik nog even met een motorrijder staan praten. De man had dezelfde motor als Ron. Op zijn koffers had hij allemaal stickers. En ook 1 van Holland en Amsterdam. Dus ik vroeg hem of hij daar geweest was met zijn motor. En ja hij was er geweest. Het bleek een Marinier uit Norfolk te zijn en was gestationeerd geweest in Italie. Hij was vanuit Italie naar het Noorderlicht gereden en had ook Nederland bezocht. Hij vond (natuurlijk) Nederland geweldig. Al vertelde hij nou niet echt waarom. Iets in me vertelde me dat hij vooral de Amsterdamse coffeeshops geweldig vond. Maar hij was nu 6 weken weer in Amerika en zou zo terug willen naar Europa vertelde hij. Wel grappig om te horen.





Bij Harrisonburg zijn we van de Skyline Drive afgegaan. En zo kwamen we in de Shenandoah vallei. En dat vond ik echt een super leuk gebied. Veel netjes verzorgde vee boerderijen en een prachtig landschap. Zo had ik me Virginia ook vroeger voor gesteld.



Het beeld kon zo in een film. Zo kwamen we ook langs 1 van de vele wijngaarden die hier te vinden zijn.



Crosskey Vineyards



Met de bergen op de achtergrond







Het teken van de crosskey hing boven de ingang





Op het terras zaten een aantal vrouwen gezellig te borrelen.



Grappige was dat toen we van de tour terug kwamen ze heel wat luidruchtiger waren dan er voor. Waarschijnlijk had de hoeveelheid wijn daar wel mee te maken ;-)

Toen we binnen kwamen waren er wat mensen aan het wijnproeven. Ik vroeg of ze ook tours deden en het bleek dat er op dat moment er net 1 zou beginnen. De tour duurde ongeveer een half uur en was best leuk om mee gemaakt te hebben. De toerleidster vertelde van alles over de druivenplanten. Zo bestellen ze hun planten uit Frankrijk. Want als je de Amerikaanse planten neemt, die krijgen een soort schimmel in hun druiven. De Franse planten hebben al een soort antistoffen tegen deze schimmel.





Ze hadden er verschillende wijngaarden met verschillende druivensoorten. Het land was dan ook ettelijke hectaren groot. Hier onder de vaten waarin de druiven geoogst worden.



Na de info over de druiven soorten gingen we naar binnen en kwamen we bij de machines waarmee ze de druiven bewerken. Dit waren de gist vaten voor de witte en rose wijnen.



Hierna kwamen we bij de vaten waar ze de rode wijnsoorten bewaarden.



Ze wist er enorm veel over te vertellen deze mevrouw. Ondanks dat hadden ze een Fransman in dienst om al hun wijnen te maken. Hij testte de suiker gehaltes in de druiven en daarom waren de rode druiven nog niet geoogst. Ze moesten nog hogere waarden krijgen. Aan het einde van de tour ging iedereen proeven, maar wij gingen weer naar de hondjes. Tot verbazing van de andere tourgangers, want dat was toch het belangrijkste van de tour? ha ha ha. Ron en ik zijn allebei geen wijn liefhebbers, maar vonden het wel leuk om gezien te hebben hoe dat nou gemaakt wordt.



Dus voor ons geen "borrel" na afloop. Wij zijn daarna via de 81 weer naar Roanoke gereden. Wat ik een ontzettend mooie weg vond.



Het landschap er om heen is echt prachtig.



Heuvelachtig en ook best zo anders dan bij ons. Aan de linkerkant zag je ook de bergen waar we eerder op de dag over heen waren gereden. Dan zie je pas hoe hoog ze waren. Over de snelweg ging het wel een heel stuk sneller weer naar Roanoke naar ons hotel toe. Gelukkig hadden de Hokies gewonnen en troffen we weer een feestende bende aan in de bar van het hotel. Gelukkig geen Hokies naast onze kamer want volgens mij ging het nog ver in de late uurtjes door.

De volgende morgen was de rit weer naar huis. Bij het uitchecken van het hotel bleek dat we zelfs geen toeristen belasting of iets dergelijks hoefden te betalen en was de rekening echt $ 0,00! Wat een heerlijkheid en wat een service toch wel. Het was echt een topweekend geweest!

We hebben nog een tussenstop bij Smith Mountain lake gedaan. Want Claire nam duidelijk de toeristische route die morgen. Helemaal zonder mijn toedoen hoor. Ik ben altijd wel van de toeristische route, maar ja als je naar huis wilt, is dat niet altijd de snelste route. Maar zo kwamen we dus lang Smith Mountain lake. En daar was het erg mooi.









Het weer was ook heerlijk, dus hebben we nog een poosje in het zonnetje gezeten en de hondjes hebben op een strandje daar gezwommen.







En daarna zijn we weer verder richting NC gereden. En zat het er na 1100 km weer op. Wat een afstanden he? Maar we hebben wel heel veel gezien, dat is zeker! En vind dat deel van Virginia zeker een aanrader!

Natuurlijk ook nog even een filmpje....



Groetjes Petra