Rare maandag

Gisteren begon goed, want ik ben op Priceline op zoek gegaan naar een hotel in Washington. Mijn moeder komt binnenkort deze kant op en we gaan dan saampjes een paar daagjes naar Washington. En zo zocht ik een leuk hotel in de buurt van een metro station, zodat we de auto bij het hotel kunnen laten staan en dan met de metro verder naar Washington. Na wat uitzoeken, waar een metrostation is en waar de hotels lagen, heb ik een bod gedaan op een 3,5 ster hotel in de buurt van Tysons Corner. Ron en ik hebben daar al eens een keer eerder in de buurt overnacht. Niet dat ik daar de weg weet, helemaal niet zelfs, maar weet nog wel dat ik het een leuke en veilige buurt vond.

Dus mijn eerste bod was $ 50,-. En die werd gelijk geaccepteerd door het Sheraton hotel daar in de buurt. Zo dan, dat scheelt wel heel erg veel. Een kamer kost normaliter $ 150,- per nacht en nu dus maar $ 50,-. Dat is mooi in de knip niet waar? Dank u Mr. Priceline!!

Verder heb ik online kaartjes geregeld voor het Washington Monument. Daar kan je met de lift in naar boven. Kaartjes zijn gratis, maar er worden maar een beperkt aantal kaartjes per dag uitgegeven. En op bepaalde tijden. En zo bestelde ik kaartjes voor 10.00 uur in de morgen. Zodat we van het uitzicht kunnen gaan genieten van bovenaf. Je betaald online eigenlijk alleen de reserverings kosten, welke iets van $5,- waren voor twee kaartjes. Dus ook een koopje kunnen we wel stellen. Nu moet ik alleen nog een hop-on-hop-off tourbus zien te regelen en dan zijn we klaar voor vertrek!

Het weer was gisteren heerlijk en heb nog even lekker met de hondjes gewandeld en met ze in het zonnetje in de tuin gezeten. Zulk weer willen we wel vaker hebben zeg! De zon brandde gewoon! 's Middags moest ik weer naar Mevr. Knoop en het uitdraaien van de rapportjes van mijn nieuwe huisartsen praktijk.

Nou het leek wel of we gewoon verder gingen waar we donderdag middag geeindigd waren, want het was weer een complete chaos, ha haha. Knoopje ging nu hier en daar helpen en proberen de verschillen in cijfers en patienten weg te werken. Wat overigens niet altijd zo makkelijk ging. Ik had nog drie rapporten uit te draaien en om kwart voor 1 was ik daar mee klaar. En volgens mij had ik geen fouten. Dus ging ik stiekum even mijn mail checken op de computer ipv de administratie van de huisartsenpraktijk. Weet het, niet geheel volgens de lesstof, maar wat moet je dan doen? ;-)

En in mijn mailbox zat een mailtje van een vrouw, die ik geen eens kende, maar die mijn email adres waarschijnlijk van de Carolina Bearded Collie Club website geplukt had. In haar mail stond dat in een asiel ten zuiden van Atlanta een Bearded collie achtige hond zat. Die als ze niet opgehaald zou worden, woensdag geeuthaniseerd zou worden. Mijn hart sloeg een paar slagen over.



Vreselijk... Zo'n lekker bekkie.... Ze zat vanaf 4 november in het asiel. En had dus twee weken de tijd gekregen om een nieuw baasje te vinden. Je moet er toch niet aan denken. Wat is nou twee weken. Op de website stond zelfs een filmpje van het beestje. Echt zo aandoenlijk.... De website verder was op zich al vreselijk, want behalve deze Beardie stonden er nog zeker 7 andere hondjes op de bladzijde genaamd "Need home Urgent" en de hele bubs had dus een slechte prognose voor van de week. Echt, ik kan daar dus helemaal niet tegen. En zou zo bijna in de klas een potje gaan zitten te grienen. Maar, dat deed ik niet! Want ipv dat, heb ik in de les alle email adressen opgezocht die ik in mijn bestand had van de mensen met Beardies om te vragen of zij mensen in de buurt van Atlanta kenden die hulp konden bieden. En al snel volgden er mailtjes. In de klas was het toch nog steeds chaos en mijn persoonlijke chaos werd echt niet opgemerkt. Een van de dames die ook helpt bij de herplaatsingen voor onze Beardie club, mailde een aantal adressen van mensen uit Georgia. En heb die mensen dan ook gelijk gemaild. Kortom ik had het gewoon ineens hartstikke druk. Was ik blij dat ik mijn rapportjes al in orde had. Ik had gewoon geen tijd nu om eventuele fouten op te lossen, ik moest het hondje gaan redden.

Net toen we de vragen die we in de les moesten maken, gingen bespreken, ging mijn mobieltje. Helaas moest ik hem toen even wegdrukken want daarop volgend gingen we de test van les 9 maken. Ik keek nog op mijn mobiel, maar kende het nummer niet. Dus het moest over dat hondje gaan, dacht ik. Maar ik kon moeilijk nu de les verlaten. Maar zodra ik met de test klaar was, ben ik de klas uit gelopen en heb het nummer wat op mijn telefoon stond terug gebeld. Het waren leden van onze Beardieclub, die ik ook het eerste mailtje had gestuurd. Zij wilden graag de hond in huis houden tijdelijk, tot dat er een echt baasje gevonden was en deze hond in ieder geval uit dat asiel was. Alleen, ze gingen zaterdag voor twee weken op vakantie en kwamen pas begin december weer terug. Ik weer aan het mailen en alles weer besproken met de andere dame van de herplaatsingen. Komend weekend is het namelijk Thanksgiving en dat is de periode dat half Amerika gaat reizen en de pensions vol geboekt zitten. Dus Thanksgiving zou een probleem worden om de hond nog ergens op te vangen. Inmiddels was de les al weer bijna voorbij. Dat ging ineens snel zeg zo, met al dat geregel. En om half 5 stapte ik in mijn auto en ging weer op weg naar huis.

Eenmaal thuis gelijk weer de computer aan gedaan en het geregel ging weer verder. Want op ons antwoord apparaat thuis stonden ook nog twee berichtjes, naar aanleiding van mijn mailtje. Er werd dus op volle toeren gewerkt om het hondje te redden. Inmiddels waren we zo ver dat we het hondje bij iemand thuis konden houden met Thanksgiving, nu alleen nog iemand in de buurt van Atlanta (hier zo'n 6,5 uur rijden vandaan) weten te vinden die de hond uit het asiel kon halen. En terwijl we daar mee bezig waren bleek dat de Bearded Collie Club van Florida de hond inmiddels al opgepikt had en naar een dierenarts gebracht had! Ze was dus veilig!!! Allemachies wat een stress! Maar met vereende krachten is ze dus van euthanasie gered. Geweldig!

Moest eigenlijk ook nog steeds denken aan de andere hondjes die daar dus nog wel zitten en niet lijken op 1 of andere rashond. Want die staan er een stuk minder mooi voor. Je snapt toch niet dat mensen dat hun hond kunnen aandoen? In Nederland naar een asiel brengen is al heel wat, maar daar worden ze niet na twee weken afgemaakt. Maar hier is dat dus wel het geval. Ik kan er gewoon niet aan wennen. Mijn verstand wil er niet aan.....

Maarja deze Beardiemix dame is voorlopig gered. Nu nog een baasje zien te vinden waar ze voor altijd mag blijven wonen. Gelukkig helpen daar organisaties over heel Amerika bij. En er is grote kans dat deze hond die in Atlanta uit een asiel gehaald wordt, komt te wonen ergens aan de West kust van Amerika. Ik ging dus toch een beetje opgelucht naar bed. In ieder geval 1 hondje kunnen redden.

Alleen, blijkt het van korte duur. Vanmorgen opende ik mijn mailbox en wat zat er in? Een email over Twee Beardies die in een asiel zitten, 1 county boven de onze..... Staan op het schema voor donderdag om geeuthaniseerd te worden. Echt, ik word er zo verdrietig van. Zou het komen door die aanstaande Thanksgiving? Dat mensen gewoon twee hondjes tegelijk afgeven? Ze woonden namelijk samen deze twee. We gaan vandaag dus weer aan de gang...... Hopelijk loopt het voor hen net zo af als bij de Beardie dame gisteren. En kunnen we deze twee ook redden.....