Washington, DC

Donderdag gingen we vroeg op pad! En daardoor waren we ook al vroeg in Washington, DC. Om half 10 om precies te zijn parkeerden we de auto bij het metrostation Dunn Loring. Ik was eerder van plan om in de stad te parkeren, maar het was duidelijk heel druk de stad in om deze tijd en dan is het natuurlijk makkelijker om met de metro te gaan. Ik had op de website gelezen dat na half tien de "reservered parking" plaatsen, worden vrij gegeven en had daarom goede hoop op een parkeer plekje. En gelukkig bleek dat ook zo te zijn.

Natuurlijk snapte ik geen bal van de tarieven, dus ben ik gaan vragen wat het retourtje van Dunn Loring naar de halte Metro Center kostte. $ 4,70 zei de beste man. Dus wij voor dat bedrag een kaartje gekocht. En zo gingen we richting het centrum. Moet zeggen de metro ging prima. Maar ik snap niet waarom het ondergronds op de perrons zo donker moet zijn. Elke halte was het weer een gezoek naar de naambordjes. Het geluid in de metro die wij hadden was krakkemikkerig en we verstonden er geen bal van als er een halte werd om geroepen. Die niet bij aankomst werd om geroepen, maar bij het sluiten van de deuren of het station ervoor. Ook zaten wij natuurlijk niet bij een kaart waarop je kon zien waar we waren. Ik zie eigenlijk gewoon niet het nut in van het donker zijn van een perron. Het zal de veiligheid en met name de duidelijkheid een stuk verbeteren als er een paar lampen meer waren. Maarja, we moesten het er mee doen en we zijn er ook wel gekomen hoor. Maar ook de dag erna was het weer een gezoek toen we op station Metro op zoek moesten naar de oranje lijn. Als je bekend bent, is het vast niet nodig. Maar als je een daagje toeristje speelt is het wel fijn om te weten waar je een beetje bent. Afijn tot zo ver de metro. Verhaal wordt nog wel vervolgd ;-)

Vanaf Metro Center zouden we naar de opstapplaats van de Old Town Trolley gaan lopen. Wat geloof ik maar twee blokken van de metro, dus goed te doen. Die trolley is een soort hop on hop off busje is. Die kris kras door het centrum rijdt. Leuke was dat als je een kaartje voor 1 dag koopt, je de tweede dag ook nog gebruik kan maken van het treintje. Hartstikke handig!



En zo zaten we al snel in het tramachtige busje. De man die ons rond reed vertelde over van alles en nog wat.



Zoals over de Willard, het zeer sjeike hotel op de hoek van het Witte Huis.



En het International Trade Center.



En het oude postkantoor. En zo kwamen we ook al snel langs het Capitool gereden. De vorige keren dat ik in Washington was vond ik dat al een zeer indrukwekkend gebouw. Zo groot, maar ook erg mooi en parmantig. In mijn ogen stukken mooier dan het Witte Huis. Maarja, in het Capitool hoeven ook geen mensen te wonen natuurlijk, alleen te regeren ;-)





Vandaar gingen we naar Union station. Inmiddels was het half twaalf en ik had gelezen dat in Union station een heel batterij aan eet tentjes waren. Dus daar was onze eerste stop.



De voorkant was prachtig versierd met mooie kransen. En je kon er inderdaad van alles vinden om te eten. Er was echt een hele lang gang met van allerlei eetgelegenheden. Zo een beetje wat je hier in de grote malls vindt. Wij kozen voor een wrap, die vele mate groter uitpakte dan wij verwacht hadden. We hadden zo ongeveer een half uur om het ding naar binnen te werken en dan weer op het volgende trammetje te stappen.



En dat was gelukt. We hadden zelfs nog even tijd om wat foto's te maken van de voorkant van Union Station. Wat echt een mooi en sfeervol station is. Ook zijn we nog even bij de Replica bell van Liberty bell gekeken en bij het beeld van Columbus. Ja ja, ik weet er alles van nu ;-) Alles dankzij de wijze woorden van onze tourleider H.W. (volgens hem stond dat voor Hard Work). Hij kon in ieder geval lekker babbelen. Dat was zeker.

We kwamen langs Jefferson Memorial...



Met het beeld van Jefferson.



Waarna we zijn doorgereden met het trammetje tot het Abraham Licoln Memorial.



Bij de ingang naar de lift stond een mannetje zijn groepje bij elkaar te roepen.



Moest er wel om lachen hoe hij er uit zag. Hij keek overigens allerminst vrolijk en was de helft van zijn groep kwijt. Die al met de trap boven waren. En nee, wij hoorden zeker niet bij zijn groep, ha ha ha. Hij was echt een beetje de weg kwijt. De arme man...



Nou had ik wel ingeschat dat het beeld van Licoln groot zou zijn. Maar toch was het nog groter dan ik verwacht had. Het was gewoon mega groot!




"For the people by the people of the people"



Toch wel heel bijzonder om hier nu te kunnen staan en net als "Abe", ik ken hem nu wat beter dankzij H.W., over de mall te kijken, tot aan het Capitool gebouw.



Het Licoln memorial, Washington Monument en het Capitool staan namelijk in 1 lijn. En dat geeft werkelijk een prachtig plaatje!

Van het Licoln memorial zijn we het Korean War memorial gelopen. Daar ook weer mooie beelden. Van strijders geheel in tenue lopend over een veld onder een wapperende Amerikaanse en POW/MIA vlag.





De marmeren plakaten langs deze gedenkplaats weerkaatsten de beelden en zo was het wel een heel mooi gezicht om dat bij elkaar te zien.



Natuurlijk zijn dit zeer emotionele gedenkplaatsen. Maar moet ook zeggen dat deze plekken in Washington zoveel mogelijkheden tot het maken van mooie foto's geeft. Het is werkelijk heerlijk om hier met je camera in de rondte te lopen!

Hierna zijn we weer terug gelopen naar de opstapplaats van de trolley en gingen we weer verder op pad. Het Washington Monument, piekt overal tussen door. Morgen zouden we daarin naar boven gaan. Keek er al helemaal naar uit!





We zijn door gereden tot aan de begin plaats van de trolley. We zijn daar even het souvenirs winkeltje in gegaan. En wat voor spullen zie je daar? Nou echt van alles. En vooral veel, heel veel Obama spullen!

Naast het trolley kantoortje zit ook het huis waar Abraham Licoln is overleden, nadat hij in het Ford Theater aan de overkant was neergeschoten.


Ford theater

Het huis zelf stond in de steigers, maar in dit huis kun je ook een kijkje nemen. De toerleider van de trolley had ons gezegd, dat het op het moment erg rustig was in Washington en dat daar waarschijnlijk nog wel kaartjes voor waren. En zo liepen wij dus het huis in, want het was er inderdaad niet druk. En het was nog gratis ook.



Eerst dacht ik dat dit het bed was. Maar dat was dus niet zo. Moest eigenlijk wel lachen om de airco naast dit bed. Geloof nooit dat Abe dat ook gehad heeft... Maarja, klein detail niet?



Maar toen moesten we een gangetje door en dat was pas de echte kamer.





Helaas is de foto van het bed niet gelukt, omdat er een grote glazen kooi om heen staat. Het was te donker voor zonder flits en met flits weer kaatste het. Nouja, het gaat om het idee he?

Daarna zijn we een blok verder gelopen naar het oude postkantoor en daar kun je met een lift de bell tower in en ook daar heb je een mooi uitzicht over de stad. Dus op naar het postkantoor!







We moesten door een detectie poortje en alle hoeplala natuurlijk, maar we mochten naar binnen. Nu op naar de lift! Tot mijn verbazing stond er helemaal geen rij en konden we de eerst volgende lift zo in. Die lift is een glazen lift en geeft een prachtig gezicht over het oude kantoor.



Er stond een enorme wind boven, maar wat een uitzicht!


Het Capitool's gebouw





Je kon er ook het Witte Huis zien en veel dakterrasjes. En nog een belangrijk detail, dit was allemaal gratis en voor niks! Maakt het nog mooier niet? Zo leuk! Een verdieping lager kon je ook de oude bellen zien.



Hierna zijn we met de lift weer naar beneden gegaan en richting het Witte Huis gelopen. Op weg er naar toe kwamen we de Segway's tegen. Daar waar Erna en ik de toer hadden gedaan.



Inmiddels kwamen we steeds een stukje dichterbij.



Wat mij gelijk opviel waren de geel/gouden strikken. Niet rood dit jaar, dat was duidelijk.




Saampjes voor het Witte Huis.



In een perkje voor het Witte Huis zag ik ook deze eekhoorn. Nou is het natuurlijk niet politiek correct om daar een opmerking over te maken, maar moest er eigenlijk wel om lachen. Want was is er nou sjeiker om als Obama zijnde, in zijn tuin ook een zwarte eekhoorn, te hebben wonen. Ja toch? Heel apart op zich al, maar dan ook nog bij het Witte Huis, met de nieuwste bewoner? Geen toeval als je het mij vraagt.

Hierna zijn we aangesloten bij de rij van wachtende die kaartjes hadden voor de "Tree Lighting Ceremonie" van het witte Huis. En die was heel lang. Het was niet duidelijk waar het eind van de rij was en of wij met de gele toegangskaarten in de juiste rij stonden. Maar overal stonden rangers en na het e.e.a. nagevraagd te hebben stonden we goed. Langs ons liepen vele andere bezoekers, maar ook de secret service mannen in de lange zwarte jassen met hun zonnebrillen op. Toch ook wel weer speciaal om te zien, want dat betekent dat de president in de buurt is of komt natuurlijk! De beveiliging was echt super streng, maar na weer door de poortjes te zijn gekomen, mochten we de Ellipse oplopen. De voortuin van het Witte Huis!



Zeker te weten dat we niet alleen waren....



En daar stonden we dan te wachten op de president van Amerika die de boom zou gaan aansteken.



Deze boom. Die overigens kleiner was dan ik verwacht had. (Dit integenstelling tot het Licoln beeld) Het wachten duurde wel een hele poos en het was ontzettend druk en het podium stond een heel eind bij ons vandaan helaas. Door mijn camera kon ik het allemaal een beetje zien. De schermen waren niet zo heel hoog gehesen, want er stond een enorme wind.



Maar toen de presidentiele families dan eindelijk opkwamen klonk er een luid gejuich.


President Obama en Vice-president Biden en familie.

Zij namen plaats achter een soort van glazen scherm en daarna werd er gebeden.



Hierna zong Jordin Sparks en Sheryl Crow en gaf President Obama een speech.



Waarna hij met zijn familie aftelde en met een knop de boom zou verlichten.



5,4,3,2,1. En daar ging ie aan!!! Inmiddels stonden we al een hele tijd op onze benen en voor mijn moeder was het echt een hele poos. Dus zijn we uit de mensen massa gegaan en heeft mijn moeder nog even gezeten op een karretje van 1 van de rangers. Verder was er eigenlijk niet veel gelegenheid om even te gaan zitten. Hiervandaan konden we het toch ook nog aardig zien. Na het aansteken van de boom gingen veel mensen op huis aan. En zijn wij ook richting de metro gelopen. Het was echt jammer dat het podium zo ver van ons vandaan was. Al was het wel een hele gebeurtenis om mee te maken, dat zeker. Maar alles bij elkaar hadden we deze donderdag al zoveel gedaan! Dat hadden we van te voren ook niet verwacht! Wat een dag zeg!

De rit in de metro ging goed, tot dat we weer bij Dunn Loring kwamen. Het bleek dat we niet genoeg betaald hadden. En daarmee ging ons poortje niet open. Nou staat er vlak bij die poortjes een machine waar je geld bij kan storten op je kaartje. En dat gingen we dus doen. Nou het bleek dat deze machine geheel niet met ons was. Hij wilde gewoon mijn pas niet. En als hij dan meldde "Rejected", spuugde hij met een vaart het kaartje uit. En niet zomaar uitspugen, nee een meter uitspugen. En ik kan je vertellen dat je dat na zo'n dag op touw helemaal niet leuk vindt. Tot drie keer aan toe spuugde hij het ding weg, waarna ik er achter aan kon. Wat een apparaat. Echt er kwamen alles behalve lieve woorden uit mijn mond, dat kan ik wel vertellen. Toen ik daarna overstapte op papier geld, had hij nog nukken, maar dat ging iets beter, totdat hij mijn kwartjes niet wilde. Wel potverdrie!!! Weet je wel hoe lang ik al bezig ben, meneer de metro apparaat! Dus ipv gepast geld, gaf ik hem de vijfde keer maar twee dollar biljetten en die lustte hij! Wat een opluchting. Ook nu spuugde hij het kaartje uit zover als hij kon, maar het poortje ging nu wel open. Mooi! Op naar de auto.

Daar in de rij aangesloten om de parkeerplaats te verlaten. En toen ik aan de beurt was en ik mijn creditcard gaf zei de zeer onpersoonlijke meneer, dat ik daar niet mee kon betalen. Huh???? We zijn toch in Amerika? Daar kan je werkelijk alles met je credit card betalen! Nee, bleef hij volhouden, ik moest een smart card kopen in het metro station. Ik nog proberen, kan het dan niet met contant? Nee alleen met een smart card, hield hij vol. Fijn! Achter me stond een hele rij aan auto's, die moesten dan eerst allemaal in de achteruit. Waarna de man in het cabinetje uit zijn cabinetje moest komen om een opening te creeren, zodat ik met tig keer steken de rij uit kon. Echt geweldig voor mijn stemming! Wat is in hemelsnaam een Smartcard!

Ik weer het metrostation in en ging weer op de knoppen rammelen van z'n apparaat, waar ik zojuist ook al niet echt vrolijk werd. Nondeju, zeg!! Ik ben moe en ben het zat. Wat nou Smartcard, ik vond die hele card, alles behalve smart. Tuurlijk als je elke dag met de metro gaat is zo'n ding handig. Maar wat moet ik daar nou mee? Snap echt niet waarom ik niet met mijn credit card kon betalen. Wat een gedoe zeg. Al snel snaptje ik wel waarom die card zo gepushed werd, want je betaald gewoon $5,00 service kosten voor dat ding. Je betaald namelijk $ 10.00 en er staat dan $5.00 tegoed op. Alles zo terug rekend met de metro kosten er ook bij, hadden we eigenlijk dus beter midden in het centrum op Union Station kunnen parkeren en waren we uiteindelijk nog goedkoper uit geweest. Waarschijnlijk hadden we er dan wel langer over gedaan om de stad in te komen, maarja, ieder voordeel heb zijn nadeel ;-)

Afijn schoorvoetend kwam ik terug bij de auto met mijn nieuwbakken smartcard. En daar zat naar mijn gevoel veel te een big smilende cabine meneer me toe te lachen. Man hou op zeg! Ik was in staat even uit te stappen en hem te vertellen, wat ik van zijn Smart card vond. Maar dat leek me bij nader inzien, misschien niet zo heel erg smart ;-) Snel vergeten deze metro ellende! Op naar het hotel!

Gelukkig wisten we die heel snel te vinden en konden we inchecken. Het hotel was echt super en de bedden helemaal! Wat een heerlijkheid is dat zeg na een daagje stad. De lichtjes gingen hierna al heel snel uit!

Vrijdag 4 december

Vandaag stond als eerste een bezoek aan het Washington Monument gepland! En daarvoor gingen we weer met de metro. Jippie!! Gelukkig was ik die nacht weer een beetje bijgeladen en had ik de heldere ingave om mijn slimme card alvast op te laden.Zodat ik op de terugweg dat niet meer hoefde te doen, voor het parkeer geld. In principe kan je dat ding ook gebruiken voor je metro kaartje, maar aangezien ik nog niet wist van welk station we terug zouden reizen en de kosten daarvan hebben we gewoon een enkeltje naar het Smithsonian station genomen. Op de ouder wetse manier zeg maar. Natuurlijk zonde om geld op dat ding te storten, wat je nooit meer opmaakt natuurlijk. Zo "smart" was ik dan ook wel weer ;-) De kranten hadden allen op de kop van de krant de kerstboom in de voortuin van de Obama's staan. Wel grappig dat we dit gisteren allemaal aanschouwd hadden.



Toen we vanuit het Smithsonian station naar boven kwamen was het een klein stukje lopen naar het Washington Monument. We waren er wel veel vroeger dan gepland. Want wij waren er om negen uur en de kaartjes die ik via internet had gereserveerd waren voor 10.00 uur. Navraag bij het kantoortje aldaar vertelde ons, dat er een mogelijk heid was om onze kaartjes van 10.00 uur om te ruilen voor kaartjes van 9.00 en dat we dan dus gelijk naar boven zouden kunnen gaan. Nou perfect!! Dat zou super zijn zeg.



En zo stonden we om negen uur klaar in de rij. Ook hier een strenge controle. Maar gelukkig verliep alles voorspoedig en konden we met de eerste de beste lift mee naar boven! En wat een uitzicht heb je vanaf het monument zeg. Echt super. Dacht ik dat we gisteren mooi uitzicht hadden, dit was nog mooier!



Licoln Memorial.





Capitools gebouw....





Jefferson Memorial, waarbij er aan die kant net een vlieguig opsteeg. Die vanaf deze hoogte wel heel goed te zien was.



En aan weer een ander kant, het Witte Huis! Prachtig om te zien. Van alle kanten heb je echt een geweldig uitzicht.





En zo zagen we ook dat bij het Witte Huis de heli stond te wachten. Er omheen stonden allemaal mensen te kijken en er was volop bewaking.



Obama was duidelijk in aantocht!


De Ellipse, voor het witte huis, waar we de avond er voor nog naar de boom hadden staan kijken.

Eenmaal weer beneden zag ik de helicopters, er was er meer dan 1, opstijgen van af de tuin.



Zo dan! Die kwamen laag over! Raar idee dat daar dan Obama in zit niet? Geweldig om te zien!




Sfeervol plaatje niet? Zo met die vlag erbij ;-) Hail to the chief!

Daarna zijn we over de mall, naar het tweede wereld oorlog monument gelopen.



Op de foto hieronder wat beter te zien, want het is namelijk het ronde gedeelte voor de reflecting pool.



Hierna onder de bomenrij richting Abe, waar we het trolley busje richting Arlington Cementary zouden nemen.



Zoals ik al eerder zei, Washington leent zich perfect tot het maken van foto's. Heb er zo van genoten. Dus ja, bij dit stukje heel veel foto's, omdat ik ook niet goed kan kiezen welke wel en welke niet. Zap maar door op een ander kanaal, als het je te veel wordt ;-)



Al weer volgens de wijze woorden van een toerleider van de trolley die ons vooral aanraadde het toerbusje op Arlington te doen, want alles is "up-hill". En voor $7,50 weet je alles zei hij. En wij dus ook! Dus bij het informatie kantoortje een kaartje gekocht en de vrouw achter de balie zei dat hij over vijf minuten zou vertrekken. Deze dagen, hadden we echt mazzel met de timing van de treintjes. We hebben nergens lang hoeven te wachten. Behalve bij het Obama gebeuren dan. Maar we stonden daar zo en we stonden er echt al langer dan 5 minuten en nog geen treintje te bekennen. Op eens komt daar een jongen aangelopen en die begint kaartjes te scheuren. En zegt tegen de mensen voor ons "Nog twaalf.... " En dat laatste woord verstond ik niet zo goed. Dus toen hij onze kaartjes af kwam scheuren, vroeg ik "Nog twaalf wat? Minuten of secondes?". "Secondes, Mam, Secondes". En ik keek hem nog een beetje bedenkelijk aan, van ja hoor, hij wel. En hij begon te lachen en vertelde me, dat Amerikanen echt nooit en te nimmer liegen en wees met zijn vinger naar het naderende treintje. Ik moest wel lachen, hij had gelijk. Dus ik zeg, dat was "even less then 12 secondes". "That's how we do it in America", riep hij me toe. En gaf me een High five. Wat een vrolijk kereltje zeg! Moest zo lachen. Toen ik in het busje zat ging ik het raampje open doen, want dan kon ik makkelijker foto's maken. En hij kwam naar me toe gelopen en vroeg me waar ik vandaan kwam. Ik had die vraag al eerder gehad die dag en de dag er voor en telkens had ik Nederland gezegd. Maar omdat hij zo aan het geinen was, zei ik tegen hem North Carolina. Had je zijn gezicht moeten zien. "No way", zei hij! Je hebt echt geen Southern accent, zei hij schaterend van het lachen! Ok, ok, zei ik, ik ben Nederlandse, maar woon in North Carolina. Nee hoor, zegt hij, er wonen geen Nederlanders in North Carolina. Jawel hoor, zei ik, in ieder geval 1! En nam snel een foto van hem. En hij ging er helemaal voor poseren. Heerlijk zulke mensen!



Al heel snel was ik het vrolijke kereltje vergeten bij het zien van zoveel grafstenen. Hele velden vol.... Onbeschrijflijk zoveel.... Ik werd er stil van...





Dit was duidelijk veel groter dan dat ik ooit verwacht had. En nu zagen we nog geen eens alles. Met het treintje duurde het 40 minuten in totaal om de hele rit te doen. Gewoon constant rijdend. Kun je nagaan hoe groot Arlington is.... Je kan het je gewoon niet voorstellen, totdat je het ziet.

De eerste stop was bij het graf van de Kennedy's en de eternal flame bij hun graf.





Hier bleef het trammetje wachten en kon je erna gelijk weer aan boord, omdat het bijna twaalf uur was en het wisselen van de wacht zou beginnen. Dat wilden we natuurlijk ook niet missen. Dus daarna weer snel ingestapt en toen we aankwamen was de ceremonie al net begonnen en mochten we niet helemaal doorlopen. Toen de inspecterende persoon voorbij was gekomen, mochten we wel weer doorlopen.





Dit wisselen van de wacht gaat echt niet "zomaar" even. Alles wordt geinspecteerd, van geweer tot de kledij van de nieuwe wacht. Leuk om een keer gezien te hebben. Daarna leek het voorbij te zijn, tot dat we de twee mannen weer terug zagen komen lopen met een krans. Een school zou deze krans leggen. Weer een hele ceremonie die er begon.



Nu liep er ook een man met een trompet mee en toen de krans door vier leerlingen van die school neer gelegd was, begon deze te spelen. Heel indrukwekkend.





Er was ook best veel publiek moet ik zeggen. En met zoveel mensen staan en dan het muisstil horen zijn. Kreeg er kippenvel van.



Na de ceremonie zijn we nog even het theater in gelopen.





En daarna weer in het treintje gestapt. Onder weg zagen we nog in de verte een begrafenis stoet het terrein op lopen. Met band en met paard en wagen. De strijders die in dezer dagen komen te overlijden in Irak en Afghanistan worden ook op deze begraafplaats begraven. En het zet je wel even te denken, als je zo'n stoet voorbij ziet komen.





Voor als nog zijn het voor mensen die er niet bij betrokken zijn getallen die je hoort op radio of tv. Als er melding van wordt gemaakt. Maar als je dan zo'n begravenis en al die mensen ziet, is het ineens heel anders.

De stop bij het huis van Generaal Lee, hebben we overgeslagen. We wilden proberen om nog de groene lijn van de trolley te halen, zodat we nog bij de kathedraal van Washington en George Town konden gaan kijken. De old trolley heeft drie kleuren toers. Oranje, door het centrum, de blauwe, naar Arlington en de groene, meer Noordelijk Washington in, in de richting van de ambassades. En daarom hebben we de trolley weer richting het begin station van de trolley genomen. Helaas ging die groene lijn net voor onze neus weg. Een half uur later zou de volgende komen, maar dan was het krap aan, want om drie uur hadden we kaartjes voor de toer door het Capitool die ik online gereserveerd had. En de volgende zou om 1 uur vertrekken. En die toer duurde al 1 uur en 15 minuten zonder uitstappen. Dus wat nou? Ineens herinnerde ik me de kerst markt die voor het Museum of Art was. En dus zijn we daar naar toe gelopen.

Onderweg daarnaar toe kwamen we langs St. Patricks church. En ipv in de grote kathedraal een kaarsje te branden, konden we het ook in deze kerk doen. Mijn moeder doet dit altijd in elke plaats waar ze is. En nu dus ook in Washington. En zo na het zien van Arlington, was dit misschien ook wel het juiste moment om dat te doen. St. Patrick Church is de oudste kerk in deze omgeving.





Eenmaal in de kerk was ik er verbaasd van hoe druk het er was. Ik denk dat er zeker 40 mensen aan het bidden waren. Verspreid over de banken en beelden. Het was er ook een komen en gaan van mensen. En dat gewoon op vrijdag tijdens de lunch tijd. Al weer behoorlijk indrukwekkend.



Daarna zijn we dus zoals eerder van plan door gelopen naar de kerstmarkt. Die duidelijk meer een crafts markt was, maar wel leuk om over heen te struinen. Vandaag was de eerste dag dat hij open was dit jaar.



Er was van allerlei waar te koop...







Er waren ook twee fotografen. Deze hieronder.



Maar ook een fotograaf die deze foto in zijn kraam had hangen.



Vond dat een hele bijzondere foto en zo had hij er meer. Ze waren net wat mooier en aparter, dan die andere fotograaf, die er stond, vond ik. En ik stond zo in zijn bak met ingelijste foto's te bladeren. En toen kwam hij naar me toe. Ik stond daar natuurlijk met mijn Nikon camera en waarschijnlijk was dat de reden dat hij naar me toe kwam. Ik vertelde hem dat ik zijn foto's erg mooi en apart vond. Hij begon te lachen en vertelde me, "Made with a Canon". Ik moest lachen, hij had mijn camera duidelijk gezien. "Hmmm, zei ik, "ik geloof dat ik ze eigenlijk mooier vond toen ik dat nog niet wist". En hij begon breed uit te lachen! "I've must have been lucky then", zei hij. "Ja misschien wel", zei ik. En hij wenste me veel foto maak plezier in deze stad. Ik bedankte hem daar voor, maar het was duidelijk dat deze man zoveel ervaring had. Prachtige foto's had hij. En heb eigenlijk spijt dat ik niet zijn ansichtkaarten verzamelmapje heb gekocht. Zo mooi, vond ik die.

Daarna zijn we weer terug gelopen naar de trolley en hebben we het ritje naar het Capitool gemaakt. Helaas stopte de trolley beneden aan en moesten we dus letterlijk Capitol Hill oplopen. Minder leuk voor mijn moeder. Maar ze heeft het maar mooi weer gedaan!





Om twee uur waren we bij de ingang. En ook hier weer strenge controle en het bleek dat je geen eten mee naar binnen mag nemen. Heel jammer, want ik had de gevulde Wasa crackers die mijn moeder mee genomen had, bij me. En die moest ik dus weg gooien nu. En eerlijk gezegd baalde ik daar wel even van. Vind die dingen altijd zo lekker. Maarja, het zij zo. We waren er om kwart over twee. De kaartjes die ik had waren voor drie uur en we zouden dus eigenlijk moeten wachten. Maar toen ik vroeg of er ook nog plaats beschikbaar was voor een toer eerder bleek dat te kunnen. En zo zaten wij in de toer van tien voor half drie.

Die toer begon eerst met een film over het ontstaan van het Capitool en daarna werden we ingedeeld bij Nellie. Nellie was een oudere, jedoch pittige dame, die van alles wist te vertellen over het capitool.



In de rotunda stonden we naast het beeld van de vrouwen die er voor gezorgd hebben dat vrouwen ook stemrecht kregen. Wel een plaatje waard niet?





Vond dat er binnen het capitool allemaal leuke doorkijkjes en trapjes waren. De foto hierboven is de ingang van het kantoor van Nancy Pelosi. Hier veel besproken in de media. Misschien bedoelden ze daar wel de figuurlijk de achterkamers van het capitool mee? Het was zeker een indrukwekkende toer en Nellie wist het allemaal mooi te vertellen. Zo ook van de echo in de oude house kamer. Wel grappig om dat in het echt te horen. Het schijnt namelijk dat door die echo veel geheimen niet geheim bleven in the house.



En mochten we een aantal oude kamers bewonderen die normaliter gesloten schijnen te zijn.



Zelf vond ik de crypt onder in het capitool wel een mooie kamer.



En natuurlijk moet je het plafond van de Rotunda een keer gezien hebben.



Met de mooie beschilderingen en details.



De eerste Lady Freedom in de hal van het visitors centrum is ook enorm! Wat een beeld zeg. Het idee dat zo'n gevaarte boven op het capitool ook staat.



Aan het eind van de toer bedankte Nelly ons voor het doorstaan van de security bij aankomst. Ik dacht nog heel even, zou ze me gezien hebben met mijn wasa's? Maar denk het niet, want er volgde een heel ander verhaal. Het blijkt dat zij ook in het capitool werkte op 11 september 2001. En die dag kregen zij de opdracht om het capitool en al haar bezoekers te ontruimen. Er was net een vliegtuig op het Pentagon gestort en alle mensen moesten er uit. Ze wist dat het menes was toen ze de politie mensen om haar heen zag schreeuwen naar mensen dat ze uit het gebouw moesten. Nooit zal ze die dag meer vergeten. Mede ook doordat haar man werkzaam was op het Pentagon en zij tijdens die ontruiming nog niet wist of hij veilig was of niet. Een heel aangrijpend verhaal. En naast me stond een vrouw waarbij ik een traan over haar wang zag rollen. Later werden dat heel veel tranen. Het bleek dat zij familie heeft verloren in de aanslagen en dat dit wel een heel persoonlijk verhaal was. Een verhaal zoals er waarschijnlijk vele zijn. Maar als je een vrouw als Nellie, die zojuist alles over het geschiedenis van Amerika had staan te vertellen, haar eigen geschiedenis verteld, komt het toch dichter bij. Haar man had het Pentagon veilig kunnen verlaten, maar het zal nooit meer het zelfde zijn. Die angst voor aanslagen verdwijnt niet, zeker niet als je in het capitool werkt, vertelde ze. Dus ja zij was voor al die beveiliging en bedankt ons daarvoor. En ja, dacht ik toen, zo belangrijk, was mijn Wasaatje nou eigenlijk ook weer niet. Misschien was het juist wel goed dat er zo'n goede bewaking is. Het is helaas nodig in deze tijden, zo verteld de geschiedenis, aldus Nellie.



Hierna hebben we een taxi genomen naar Metro Center en zijn we weer met de metro naar de auto gegaan. Hebben we wat gegeten bij Chili's en hebben we op de hotelkamer nagenoten van alles wat we die twee dagen gezien hadden. Wat hadden we veel gezien en gedaan! Maar wat heb ik genoten! Eigenlijk stond er voor de zaterdag morgen nog een tripje naar Mount Vernon op het schema, maar op de tv werd er gewaarschuwd voor sneeuw en eigenlijk had ik helemaal geen zin om daar zo'n eind in te moeten gaan rijden. Dus zijn we om half zeven weer gaan rijden richting North Carolina. Met wel een tussenstop voor een ontbijtje bij de Cracker Barrel. Gelukkig zijn wij de sneeuw voor gebleven en waren we nu weer lekker thuis! En ja, zoals bij "dit was het nieuws", "Gelukkig hebben we de foto's nog".

En het filmpje...



Groetjes Petra