We zijn er

In Nederland! De vlucht er naar toe was wat chaotisch. We hadden een ticket van KLM, vlogen met Delta en moesten inchecken bij North-West. Waardoor de stoelen die we de avond voor de vlucht bevestigd hadden gekregen, door de computer overruled werden. En we ineens twee stoelen helemaal achterin het vliegtuig toegewezen kregen. En niet meer de stoelen met wat meer beenruimte voor Ron. De man van North-West raadde ns aan om ter plekke naar de KLM te bellen. Maar bellen naar KLM had geen nut, want die vertelde dat zij onze oude stoelen, met beenruimte nog hadden staan en dus geen probleem zagen. Waarna zij ons weer aanraadden ons om in JFK bij de balie bij het inchecken bij de gate, e.e.a. na te vragen. Hmm niet echt het antwoord waar wij op zaten te wachten. Maar we zouden het er mee moeten doen.

Het vliegtuig in Raleigh vertrok aardig op tijd, maar het bleek in New York heel hard te waaien en er was maar 1 landings en opstijgbaan open. En zo hebben we 40 minuten in de lucht boven New York en de zee rondjes gevlogen. Er waren 20 wachtende vliegtuigen voor ons, die moesten landen. Ons vliegtuig had volgens de gezagvoerder de meeste brandstof aan boord en dus moesten wij wachten. Het landen in zo'n enorme wind ging dan ook best een beetje spannend. Dat kan ik wel zeggen. Was blij dat we aan de grond stonden!

Eenmaal geland op JFK in New York, moesten we van terminal 1 naar terminal 4. We hadden twee uur en drie kwartier overstap. En bij navraag hoe bij terminal 4 te komen werden we doorgestuurd naar gate 19. Waar vandaan een busje zou gaan naar terminal 4. We stonden daar inmiddels 20 minuten op dat busje te wachten, maar nog niks te zien. Busje kwam echt niet zo. Terwijl de dames achter de balie van de KLM steeds tegen ons zeiden nog twee minuten. En ergens geloofde ik er helemaal niks van. Het was een beetje onwaarschijnlijk dat we zolang op een busje moesten wachten. Daarbij kwam later dat naast ons twee Amerikaanse jongens stonden en die vertelden ons dat ze al 45 minuten stonden te wachten. En nu nog maar 15 minuten tot hun vlucht naar Detroit hadden. En ik zag de bui al hangen er kwam helemaal geen busje. Na veel vragen van die jongens en inmiddels nog meer mensen die naar Amsterdam moesten vliegen, ging de dame bellen. En ze vertelde daarna dat we naar gate 11 moesten voor het busje.

Dus wij op naar gate 11, wat nog een behoorlijk eindje er vandaan lag. Daar aangekomen, vertelde de man achter die balie gewoon dood leuk dat er na 8 uur helemaal geen busjes meer reden naar terminal 4! Nou dat is fraai, staan wij daar te wachten! En steeds maar zeggen nog twee minuten. Die Amerikaanse jongens hadden nu dus gewoon hun vlucht gemist door die trien zeg. En gingen dan ook flink te keer daar bij die balie. De man achter balie, zei ons dat hij dat ook tegen haar gezegd had, maar op 1 of andere manier, zei ze tegen ons steeds nog twee minuten. Maarja wat nu? De man raadde ons aan om uit deze terminal te gaan en dan met een soort van metro naar terminal 4 te gaan. En dan weer door de security en dan uiteindelijk naar gate B24.

Dus wij op naar die metro. Eenmaal in de lift er naar toe, kwamen we een andere Nederlandse man tegen die ook op onze vlucht zat. En die wist gelukkig een beetje de weg op JFK, wat een gedoe zeg! En met hem zijn we met het treintje uiteindelijk in de juiste terminal gekomen. Maar er stond me toch een rij voor de security! Dat ging echt nog wel even duren! Inmiddels hadden we nog maar 45 minuten voor vertrek, want ook bleek op de tv schermen dat de vertrektijd met 20 minuten was vervroegd. Nou toen kreeg ik het wel warm hoor. Denk je dat je tijd zat hebt zeg. Sta je in een soort Disney achtige slinger rij, te wachten om door security te komen. Eenmaal door de rij, snel schoenen uit en als een speer door die security. Gelukkig ging dat allemaal voorspoedig en konden we toen naar de gate.

Inmiddels waren ze al aan het boarden gegaan toen wij uiteindelijk dan toch bij de juiste gate aankwamen. Maarja wij hadden nog dat gedoe met die stoelen. Dus wij naar de KLM balie. Wij het verhaal uitleggen en gevraagd welke stoelen we nou hadden. De stoelen de ons de avond bevestigd waren of de stoelen die de computer van Delta voor ons uitgezocht had. Nou eerst zei ze dat alles goed was en wij de eerste stoelen hadden. Maar bij de tweede keer kijken zaten we toch achterin. Dus wij weer uitleggen en toen zegt die mevrouw tegen Ron, "Ja, maar meneer, dan moet u daar wat eerder aan denken. En niet wachten tot het laatste moment om een stoel te regelen".

Seriously!!!! Helemaaaaal fout antwoord! Ik zag Ron beginnen te koken en hij vertelde dat hij die stoelen al in oktober had geregeld en de avond ervoor precies 24 uur online ingechecked had voor die stoelen. En toen nog dat verhaal van North West die de stoelen veranderde en KLM die zegt door de telefoon die ochtend op de terminal dat ze nog gewoon kloppen. Dit alles waarschijnlijk omdat de Delta, North-West en KLM computers helemaal nog niet op elkaar afgestemd waren. Al werken ze samen op de vluchten, hun computersystemen trekken een heel eigen plan en daarmee raakten wij mooi onze stoelen kwijt. Daarna nog het hele busjes verhaal waardoor we over het vliegveld liepen te rennen om de vlucht uberhaupt te halen. En dan treffen we nu dan deze snuggere dame dat we het anders hadden moeten aanpakken. Ja zeg daar wordt je vrolijk van. Niet echt ;-)

Om ergens toch een oplossing te vinden stelde ik voor dat we onze frequent flyers punten misschien konden gebruiken voor een andere stoel voor Ron met meer beenruimte voor hem. En ze keek me aan en ze zei, "U hoeft er niet voor te betalen, ik ga ze u gewoon geven". Gelukkig, ze had het licht gezien en begrepen dat het allemaal niet echt lekker was gegaan. En zo kregen we stoelen in de premium klasse. En eenmaal binnen in het vliegtuig, bleken dat prima stoelen te zijn. Met lekker veel beenruimte voor Ron. En we zaten nog niet net en het vliegtuig ging van de gate. We vlogen in zo'n jumbojet en we zouden zo ongeveer twee uur eerder in Amsterdam aankomen volgens de gezagvoerder, vanwege de meewind. Maar eerst moesten er nog wat paarden aan boord gebracht worden.

Echt, hoorde ik dat nou goed? Paarden? En even daarna ging het vliegtuig toch schudden en wat een raar gevoel en geluid was dat. Net of ze zo naar binnen kwamen lopen, hi hi hi. Uiteindelijk gingen we pas 50 minuten later weg door die paarden en ook omdat er nog maar steeds 1 landings en opstijgbaan was op JFK door de wind. Maar daar gingen we. De vlucht verder ging perfect en uiteindelijk landden we 15 minuten eerder dan gepland. En daar stonden Gerard en Toos op ons te wachten. Wat leuk!!

Altijd leuk als er iemand staat te wachten bij de uitgang. Ze hadden ook nog eens krentenbollen en roze koeken meegenomen, wat wij wel lustten natuurlijk!!
Na even bijgekletst te hebben, zijn we naar de autoverhuur balie gelopen en hebben we weer afscheid genomen en zijn wij in de huurauto richting Barendrecht gereden.

Vrijdag avond hebben we wel al de eerste frikandel kunnen nutiggen. En echt die was ernstig lekker, ha ha ha. We aten bij Ron's zus en daarna was er ook nog een keuze uit veel verschillende soorten vla! Super!

Zaterdag zijn we weer richting Hellevoet gereden. En heb zowaar een foto gemaakt van de Bernisser molen. Het ding staat er al jaren en ben er denk ik al 20 jaar langs gereden en heb er nu ineens een foto van gemaakt.



Betekend dat nou dat ik een toerist ben, ha ha ha. Gek he? Moest er eigenlijk wel om lachen. Verder viel me ook dit op.



De bagger uit de sloten en nog met het raampje dicht kon ik me de geur er al bij herinneren. In Zierikzee deden ze dat ook altijd op onze wandelroute met de hondjes. En wat een stinkzooi is dat zeg. Natuurlijk liepen die twee van ons daar niet omheen, met als resultaat, twee vreselijk stinkende hondjes. En nu ik het zag moest ik er gelijk aan denken. Heb mijn autoraampje even open gedraaid om de aroma nog eventjes te ruiken, ha ha ha. Nou dat miste ik zeker niet!

Vervolgens zijn we nog even langs ons oude huis in Hellevoet bij de kinderboerderij gereden. Corrie, onze oude buurvrouw stond toevallig voor het raam en zijn we dus even bij hen naar binnen gegaan. Om even snel bij te kletsen! Wat was het weer leuk om hen te zien. Zo vertrouwd.

Daarna zijn we met Ron's familie naar het oude gedeelte van Hellevoet gereden. En zijn we bij het afgebrandde marine hospitaal aan het begin van de haven gaan kijken. Nou daar is echt helemaal niks van over meer zeg!



Het oude marine hospitaal was inmiddels een apartementen complex en is tot aan de grond toe verdwenen. Wat een vreemd gezicht was dat. De winkels er om heen hadden nu speciale rook schade verkoop en zo hebben we nog wat koopjes kunnen scoren. Want er zijn veel zeilwinkels die Gaastra kleding verkopen en Ron vind dat altijd wel leuk. Echt Hollands in ieder geval.



De vuurtoren van Hellevoet, blijft altijd een mooi plaatje en is toch o zo bekend. Hier was het waar Ron me inmiddels 15 jaar geleden te huwelijk vroeg. Leuk om hier nu weer even te zijn.



Daarna zijn we door gegaan naar de week markt in Hellevoetsluis. Waar ik een heel mooi boeket heb uitgezocht. Met amarylissen en veel mooi groen. Even zoals vroeger. Ik ben hier nu toch nog een poosje dus dan maar een bloemetje in huis niet?



Zoveel keus en wat waren er veel soorten amarylissen! Zelfs dubbele....



Mijn uitgezochtte boeket in de maak. En daar was ie dan.... Totaal prijs 11 euro vijftig! Oh wat een heerlijkheid!



En natuurlijk brood en saucijzen en sateh broodjes bij het Stoepje gehaald...



Een echte stroopwafel van de markt mag natuurlijk ook niet ontbreken....



En de kibbeling en haring van de visboer!



Het was weer super om dit vroeger zo gewone weer even mee te maken! Verder zijn w die avond nog uit eten geweest bij de Gulle Schranserij in Hellevoet en vrienden & familie bezocht. 's Avonds zijn we nog bij het ijsbaantje binnen in het droogdok wezen kijken. Wat een leuke plek voor een ijsbaan is dat zeg. In het droogdok werden vroeger de boten gerepareerd en nu dus eenijsbaan. Hartstikke leuk.



Zondag morgen zijn we naar mijn zus en zwager en neefje Dylan geweest. Zij hebben veel in hun huis verbouwd, sinds de vorige keer dat ik er was en het was echt super mooi geworden. Het was hartstikke leuk om het nu met eigen ogen te bekijken. Dylan vond het ook super om ons weer te zien.



Natuurlijk gingen we ook een potje airhockeyen! Echt waar, dat vind ik dus echt heel leuk om te doen....



Alleen zijn mijn reflexen misschien toch niet meer wat ze geweest zijn. En bovendien wist Dylan me telkens af te leiden door een verhaal beginnen te vertellen. Waardoor ik natuurlijk mooi afgeleid was. Heel slim die Dylan! ;-)
Zondag middag zijn we naar de kerstmarkt in Brielle geweest wat ik echt een leuke kerst markt vond. Brielle blijft een heel leuk stadje. Ron is hier opgegroeid en voor hem veel bekende plaatsjes hier.


De kerstmarkt


De oude toren


De kerstboom van Brielle met het beeld van Juliaantje.


Welke net voor het gemeentehuis stond.

Een leuk winkeltje in Brielle is "Het doosje van Lobs", waar ze de lekkerste chocola verkopen.





Echt allemaal handgemaakt.



Hier kun je ook workshops volgen, in de keuken achter de winkel.



Want behalve dat ze chocola verkopen, hebben ze ook veel decoratie en kado artikelen.




Grappig kaartje niet? Het was een magneetje, die je per envelop kunt versturen.

Hier en daar liepen ook mensen in kleder dracht. Volgens geuzen tijdperk natuurlijk. Want daar kennen de meesten Brielle van. 1 april, Brielle ontzet door de watergeuzen. Heel leuk om te zien.



Ook daar kon ik het niet laten om een kerst bloemetje mee te nemen. Vond het zo'n leuk stukje! Ben gek van amarylissen! Konden ze dit nou allemaal eens zien bij de bloemenschuur! Hieronder de haven van Brielle...



En toen we weggingen ging net de zon bij de wallen onder....



Vandaag stond het belangrijkste van deze trip naar Nederland op het schema, namelijk een bezoek aan het Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Al vroeg gingen we dan ook op pad naar Amsterdam, om de ergste drukte voor te zijn. De files die kant op zijn elke dag een drama. Dus dan maar beter vroeg op pad, dan aansluiten in de rij iets later. Het was echt bere koud vanmorgen. Het bleef heel de tijd onder nu. Eenmaal bij het hek van het consulaat, bleek dat we de eerste waren die ochtend. Maar al snel volgde er een hele rij mensen. We kwamen in gesprek met een man die een vee houders bedrijf heeft in Texas. En we hebben tijdens het wachten onze ervaringen nog gewisseld. Blijft toch leuk om te horen hoe andere Nederlanders Amerika ervaren.

Om half negen mochten we dan naar binnen. Er volgde een enorm strenge security check. Nog strenger dan op het vliegveld, dat is zeker. Al onze papieren waren inmiddels al opgestuurd en we hadden een email gekregen van de consul, waarmee we het consulaat naar binnen mochten. Al snel mochten we aan de balie verschijnen, waarbij we onze paspoorten moesten inleveren. Daarna mochten we weer gaan zitten, Hierna moesten we onze vinger afdrukken geven. En weer daarna mochten we gaan zitten, tot we geroepen werden door de consul voor het interview.

Wat eigenlijk niet meer dan een gewoon kort praatjes was. Waarna we te horen kregen dat we weer voor 5 jaar een visa toegewezen kregen. Yeah!!!! We mogen blijven! De paspoorten bleven dus achter en worden voorzien van een nieuw visa. En worden dan naar ons toegestuurd. Toch wel weer opgelucht verlieten we het consulaat. Twee paspoorten armer, maar hopelijk aan het eind van de week weer een vijf jaar geldig visa rijker!

Daarna zijn we naar Ron's oma gereden. Ze wist dat we in Nederland waren, maar ze was toch verbaasd om ons te zien vanmorgen. Ron's oma woont in Beverwijk, dus niet zo ver van Amsterdam vandaan. Het was weer hartstikke leuk om haar te zien. Al was ze onlangs gevallen en had ze haar ribben gekneusd, wat natuurlijk heel pijnlijk is. Daarom zijn we bij de bakker een gebakje en wat tijdschriften (lees roddelbladen) voor haar gaan halen.En ze vrolijkde er echt een beetje van op! In januari wordt ze 90 jaar een hele leeftijd. En dan verdien je wel een gebakje op zijn tijd natuurlijk.



Daarna zijn we naar Gerard en Toos gereden en hebben daar nog een bakkie gedaan, waarna we voor de spits weer op huis waren aangegaan. Dus.... tot zover onze Nederlandse belevenissen. Wordt dus nog vervolgd. Tot slot is het misschien verstandig voor de Neder Amerikanen die mijn blog ook lezen, even over te zappen naar een ander kanaal. Want hier onder een slide show van al het lekkers wat we inmiddels genuttigd hebben ;-)

Groetjes,
Petra