Museumpje?

Nou het terras buiten heeft ook zijn metamorfose ondergaan.



Echt nog een heel werk, kunnen we wel stellen. Want ook buiten pakte de verf niet in 1 keer. Dus twee keer verven, daarna werkje in de tegels maken, dan over die bewerkte tegels weer een verfje en dan over alle tegels weer een beschermende lak laag. Pfffffff...... Maar..... het is klaar nu!



En alles staat weer op zijn eigen plekje.





En de hondjes kunnen weer in en uit lopen en hoeven niet meer via de garage de tuin in. Op 1 of andere manier vonden ze dat geen leuk grapje. Nu gewoon weer op hun eigen plek in de porch relaxen, wordt volgens mij weer door de stappers gewaardeerd.



Gisteren had ik een beetje een dinsdags bui. Wilde van alles en eigenlijk deed ik niks. En het zou die middag ook nog gaan regenen. Eigenlijk zonde om de dag zo voorbij te laten gaan. En opeens kreeg ik een ingeving. Het nieuwe museum van moderne kunst is onlangs in Raleigh geopend. Op de foto club had ik gehoord dat je je foto toestel er mee naar binnen mocht nemen en bedacht me dat dat wel een leuk iets was om te gaan doen.

Had op tv gezien met de opening, dat dit een super strak museum was geworden. Heel wat voor NC begrippen. En je mag er inderdaad je camera mee naar binnen nemen. Alleen niet flitsen en geen statief gebruiken. Toeval wil dat ik van de week mijn nieuwste aanwinst binnen had gekregen. Van het door mij verdiende blommen geld had ik namelijk een nieuwe lens gekocht. En die had ik voor het weekend binnen gekregen. Had er al de prom foto's mee gemaakt en was daar erg tevreden over. Die waren namelijk super scherp! Dus getooid met mijn camera en nieuwe lens ben ik naar Raleigh gereden.

Mooie van dit museum is dat het ook nog eens helemaal gratis is! Wat wil je nog meer.



De ingang van het museum en het terrasje.



Het was er echt reuze modern allemaal. Strakke lijnen en vijvers met RVS randen. Ik werd er eigenlijk helemaal blij van. Dat zie je hier namelijk niet zo veel. En dit, zomaar in Raleigh!!! Pfffff wat een aanwinst!



Het restaurant genaamd Iris, was toen ik aankwam net na lunchtijd helemaal afgeladen. Deze foto is van toen ik weg ging. Maar ook al zo leuk! Wat een moderniteit allemaal. Het wordt hier echt nog eens wat hoor.





Het licht was er zo mooi. Zeker om te fotograferen. De glazen wanden lieten veel licht binnen en zo ook de koepels in het plafond.



Ik liep zomaar een beetje in de rondte te banjeren, kijkend naar leuke plaatjes. En zo liep ik ineens tegen een Picasso schilderij op.



Echt! Een Picasso in Raleigh ;-) En in tegen stelling tot wat ik verwachtte, mocht je er wel heeeeeeeel dicht bij komen. Niks geen veiligheids-op-afstand-houd-lijntje om het schilderij zodat je op veilige afstand bleef. Nee je kon als je wilde gewoon op 1 cm afstand van het schilderij gaan staan. Ik en Pablo zeg maar ;-) Is dat wat? Vraag me af hoe Picasso het zou vinden als hij hoorde dat zijn schilderij in Raleigh ter bezichtiging hing. Zou het de Southern welcome weten te waarderen? Howdie Pablo, welcome to Raleigh ya'll ;-) Ik had er een beetje binnenpretjes van. Kon er niks aan doen.

En terwijl ik er wat fotootjes van nam zag ik dat een mevrouw die voor het schilderij stond het na aan tekenen was. En nog goed ook. Knap is dat toch!



Daarna liep ik weer verder. En zo kwam ik in de Native America hoek.



Er hingen kostuums en andere kunstwerken.



En zo liep ik van de ene tentoonstelling in de andere. Ze waren een soort verdeeld in kamers.



En zo kwam ik ook ineens in deze kamer....



Huh? Zou het echt Rembrandt van Rijn zijn? En ja hoor! Een hele kamer voor Nederlandse schilders. En niet de minste ook.


De jonge Rembrandt himself...

En er waren zelf etsen te zien van hem.



En er was een mega groot schilderij van Jan Steen. Het gouden kalf genaamd.



Zo knap hoe hij zo gedtaileerd geschilderd had. En.... nu ook weer op 1cm afstand verwijderd van het werk van Jan himself. Waarschijnlijk hebben ze in Raleigh nog nooit van de messenstekers gehoord, zoals in de NL musea. En gelukkig maar. Het is wel zo leuk zo van dicht bij. Ik leefde me helemaal uit met mijn nieuwe lensje!

Want wat dacht je van deze....



Meneer en Mevrouw van der Aa geschilderd door Cool. Schilderij zo scherp als een foto gewoon! Gemaakt in 1633 door Jan Daemen Cool. Zo knap. Meneer Cool verdiende spontaan ineens heel veel respect van mij. Wellicht zo'n drie eeuwen te laat, maar toch? Beter laat dan nooit niet? Zo knap. Ik had al moeite om mijn lensje scherp te stellen en toen werd het zo gewoon geschilderd. De details.... zo precies!



En zo waren er meer schilderijen en panelen. Van Lievens, Franz Hals en Ruysdael. Gewoon de hele Hollandse kliek bij elkaar.



Deze was ook wel grappig. Een stukje uit een schilderij hoor, maar ozo Nederlands! De waaiende vlaggen op de boten.



Er was ook nog een Vlaamse hoek. Echt het kon niet op vandaag ;-) Met schilderijen van Rubens en andere Vlaamse bekende schilders. En daar zag ik ook een schilderij, met deze omschrijving?



Netherlandish? Hmmm, volgens mij is dat geen Engels. En het hing tussen alle "Flamish" schilerijen. Vlaamse schilderijen dus. Was er vroeger echt zo iets als Netherlandish? Of wisten ze even niet meer van het woord "Dutch" af en gaven ze het schiderijtje maar een naampje ;-) Wie zal het zeggen?

Na het zien van de schilderijen van Monet vond ik het wel weer genoeg cultuur gesnuif voor op de dinsdag middag en ben ik weer op huis aan gegaan. Maar leuk!! Erg leuk dit museum, vooral met camera ;-)

's Avonds was het ook weer fotoclub avond. Dit keer was er weer een andere fotograaf die een lezing hield. Lyn Adams was zijn naam en hij had hele mooie natuur foto. Veel van de Outerbanks hier, maar ook van Umstead, wat een groot natuur park is.
Hij vertelde leuk over hoe hij te pad gaat met camera. Altijd zijn statief bij, maar gebruikt hem eigenlijk nooit. Ik ben ook niet zo gesteld op mijn statief en moest er wel om lachen. Ik probeer het namelijk wel. En maak dan twee of drie foto's en haal dan mijn camera er eigenlijk heel snel van af en neem foto's uit de hand. En hij had dus precies het zelfde gevoel. Grappig.

Ook mijn vriend was er weer. Inmiddels weet ik nu zijn naam.... Rudy, heet hij. Rudy was weer wat later, maar kwam wel speciaal naar me toe gelopen om me te feliciteren met mijn prijs in de foto wedstrijd. Het is toch wat. Na de lezing was er een kleine break want er waren wat problemen met de computer om de foto's op het grote scherm te krijgen. En natuurlijk maakte Rudy daar gebruik van. Naast mij zat Rosa. En waarschijnlijk had Rosa een keer met hem gesproken over bepaalde lenzen, want Rudy had zijn camera bij hem dit keer. En begon uitleg te geven aan Rosa over het gebruik er van. En hij begon dan ook foto's te maken.... Van mij om precies te zijn. Ingezoomd en uit gezoomd. Nou ik kan je vertellen, al was zijn lens nog zo goed, ik doe het niet lekker voor de camera. Daarom sta ik ook liever achter de camera, ha ha ha. Hij had weer allerhande verhalen. Over hoe dit de top Nikon lens van het moment was en hoe geweldig hier en daar. En dat alles weer in New Yorks accent. Rosa was er ook een beetje beduusd van zag ik. Wat een mannetje. Petje op en kauwgom kauwend. Zou zo in een film passen ;-)

Gelukkig was er na 15 minuten (en dat is best lang met zo'n hyper persoontje om je heen) weer een werkende computer en konden we verder met foto's kijken en bespreken. Even weer rust in de tent.

Verder heb ik vandaag kaartjes gekocht voor een concer van the Counting Crows hier in Cary! Leuk! Want ze komen dit keer naar Koka Booth en dat is mijn favo locatie hier voor concerten. Altijd lekker dichtbij het podium zitten en de sfeer is er zo relaxed. Petraatje weer blij. Hoop alleen echt dat ze Holiday in Spain zullen gaan zingen ;-)

Groetjes Petra