Om even bij stil te staan...

Soms kom je in situaties waar je even stil van wordt. Gisteren was zo'n moment. Of eigenlijk meerdere momenten.

Ik had afgesproken met de familie waarvan de zoon/man gisteren thuis zou komen na 7 maanden uitgezonden te zijn. In het begin van de middag zou hij aankomen bij een grote leger basis bij ons in de buurt. Alles verliep volgens schema, tot dat het telefoontje kwam. De truck waarin zij reden was stuk gegaan onder weg naar de basis en het zou allemaal wat langer gaan duren.

Uren langer gaan duren. De teleurstelling was groot.... Want wachten op iets waar je maanden naar uit gekeken hebt is al moeilijk genoeg en als het dan nog langer wordt. Kan me voorstellen dat dat nog moeilijker is. Die laatste uren, minuten, gaan dan al zo langzaam. Na nog een telefoontje hoorde de familie dat ze zo'n 20 minuten bij de basis pech hadden gekregen en alle andere uit dezelfde groep wel door konden, maar omdat de zoon/man die thuis zou komen de bestuurder was van die truck moest hij bij de truck blijven. En zou het nog langer gaan duren. Nog moeilijker... Anderen zien thuiskomen en families herenigd zien worden en jij moet nog wachten.

En dat.... dat was de druppel en de familie besloot gewoon naar hem toe te rijden. Dan maar een homecoming langs de snelweg ;-) En dus zat ik ook weer in mijn auto en reed achter de familie aan. Na even rijden zagen we ze langs de weg staan. Ze stonden net stil voor een begraafplaats. Wij daar geparkeerd en zijn vrouw rende de auto uit om haar man na 7 maanden weer te zien.

Ik heb het droog gehouden. Het was moeilijker toen zijn moeder haar zoon weer zag. Het moet vast heel moeilijk zijn om je zoon te zien vertrekken. En om hem dan weer na maanden weer te zien, ook al is het langs de snelweg, is natuurlijk heel emotioneel. Ik moest dan ook slikken en was weer blij dat ik mijn camera voor mijn neus had.

Het is heel bijzonder om dit allemaal mee te maken en de mensen zijn zo dankbaar dat je dit voor ze wilt doen. Het was duidelijk dat hijzelf ook heel erg had uitgekeken naar zijn thuiskomst. Het weerzien met zijn vader en broer, heel bijzonder....

Ze stonden bij de truck en bij hen stond ook een oudere man. Later werd duidelijk dat de vrouw van die oudere man, hun had zien staan. En toen ze terug kwam van haar boodschappen hen nog had zien staan. En toen haar man gestuurd had om hen wat te drinken te brengen. Mooi he? Tegen de 90 was hij. Maar in zijn Smart was hij de twee mariniers wel wat te drinken komen brengen. Het was bijna 40 graden gisteren, dus hij en zijn maat waren heel erg blij met deze meneer geweest.

Na wat foto's gemaakt te hebben, zagen we in de verte een bus aankomen. Even werd er nog gedacht dat het voor hen was om hun op te halen. Maar de bus zat al vol en draaide de begraafplaats op. En even later stapten er mariniers uit. In vol ornaat. Het was voor een begrafenis. Van een marinier.... Weer even later kwam de rouwstoet en volgde de ceremonie.

Ontzettend onwerkelijk... Wij waren net zo blij met de homecoming en bij een andere familie is het wel heel anders gelopen. Ik weet niet goed te omschrijven hoe ik me voelde, maar dat twee van die gebeurtenissen zo vlak bij elkaar plaats vonden, deed me wel heel erg waarderen, het geen wat wij om ons heen hebben niet zomaar vanzelf gekomen is. Klinkt misschien wat zwaar, maar het kwam zo dichtbij elkaar. Maar toch twee heel verschillende posities. Neem het allemaal niet voor lief, de vrijheid en je geliefden om je heen. Het is niet vanzelfsprekend. De schoten van de Mariniers bij het afscheid van de ceremonie, galmde door me heen. Wat een groot contrast bij de momenten van zojuist.



De stoet verliet daarna de begraafplaats weer. We maakten nog een groepsfoto en niet veel later kwam de sleepwagen om de truck weg te halen en een personenauto om de twee achter gebleven jongens op te halen. Die moesten daarna hun spullen weer inleveren en wij gingen daarop terug naar de basis. En toen, kregen ze toch nog hun homecoming. Het was anders om als laatste zo thuis te komen, maar telt net zo goed. En iedereen was er zich van bewust hoe blij ze daar mee moesten zijn.

Petra